Een tijdje geleden had ik het woord "Robbemobiel" al eens gebruikt. Dit gaat natuurlijk over de auto van mijn baasje, waar ik mee mag rijden achter in de koffer. Op mijn mat en een fles water en een drinkbakje voor onderweg na, is de grote koffer helemaal leeg. Ik heb heerlijk veel plaats en een goed uitzicht links, rechts en naar achter. Naar voren is moeilijker, omdat mijn baasje altijd zijn spullen zo hoog optorent, dat ik hem soms bijna niet meer zie zitten.
Mooi hé? Ik ben er zó trots op!
Sinds een week of twee komen de eksters veel minder in de tuin. Die lastposten kwetteren iedereen wakker, vooral mij dan, wanneer ik een dutje doe in de schaduw. Ze maakten zoveel lawaai dat ik plots van het terras gevlogen ben, in 3 sprongen was ik achter in de tuin waar die vervelende schepsels zaten en ik heb er ééntje in zijn vlucht gevangen in mijn muil. Die was nu echt niet snel genoeg voor mij. Ik hapte, en ik had beet. De vogel werd slap en ik heb hem laten vallen in het minivijvertje. Een paar uur later heeft mijn bazinnetje de dode vogel daar gevonden. Mijn baasje heeft hem een waardige begrafenis gegeven : hij heeft de vogel eerst in een zak gestoken en dan in de vuilbak gegooid. Maar het heeft gewerkt, de mussen en de vinken en de meesjes en de roodborstjes en de merels en de houtduiven en de Turkste tortels komen allemaal terug zonder vrees voor hun kwelgeesten. Zie ja : al goed - eind goed.
In dezelfde tuin komt (hm, kwam) er ook een gevlekte kat. Die overnacht soms in mijn hok (waar ik nog steeds niet in wil, maar tóch is het míjn hok, nah). Ik lag rustig op het terras te genieten van een welverdiende rust na hard werken met de dokter, toen ik mij in mijn diepe slaap van iets gewaar werd... Die kat was tot aan mijn snuit gekomen en stond daaraan te snuffelen! Ik ben als een gek rechtgesprongen en ik wou achter die onbeschofterik aan, maar de poes was al over het muurtje gesprongen. En dat muurtje is echt te hoog voor mij, ik geraak daar met de beste wil niet over.
We zijn met z'n allen tot bij de dierenarts geweest om de genezing van mijn poot te laten opvolgen. Weet je dat ze vertelde aan mijn baasje dat ik te zwaar ben? Zelf zie je haar amper staan, ik vind haar véél te mager. Natuurlijk wil zij dat ik vermager, maar zeg hela... niet te veel hoor! Want vorige week kwam er een juffrouw met haar marokkaans vriendje langs bij de dokter voor heel veel papieren. Die jongen stond mij zowaar uit te dagen! Zegt dat meisje : "pas op Mo, die hond heeft een bredere borstkas als gij!" Zie je dat gebeuren met een dunne hond? Bah neen toch! Iets gelijkaardigs vond plaats vrijdagavond. Een nieuwe belg komt binnen bij de dokter met een papier van bij de politie. Daarop stond op dat zijn zakje met spulletjes van de bagagedrager was gestolen door nozems toen hij voor het rode licht stond te wachten dat het groen werd. Hij was zijn gsm kwijt, zijn voorschriften, zijn I-Pod en nog een aantal dingen. Hij vertrok wel de volgende dag naar zijn thuisland op vakantie, dus moest hij nieuwe voorschriften hebben. Ik rook dat hij drugs gebruikte, en ik heb daar een verschrikkelijke hekel aan. Die mensen denken dat alles gepermitteerd is! Dus, hij wil nieuwe voorschriften, maar dan wel voor 2 maanden. Zoals ik al dacht, wou mijn baasje dat niet schrijven, en daar begon de heibel... Die man staat te schreeuwen tegen mijn baasje dat hij die voorschriften voor drugs wil, en dat hij anders ongelukken gaat doen en zo. Mijn baasje weigert pertinent, en gelijk heeft hij (vind ik). Staat die lelijkaard daar te schelden, roepen en tieren en tegelijk stampvoetend met zijn vuisten in het rond te zwaaien, toen ik vond dat het welletjes geweest was. Ik ben luid grommend met al mijn tanden bloot naar hem gesprongen. Hij stopt met roepen en vraagt aan mijn baasje : "qu'est-ce qu'il va me faire, le chien?" (wat gaat hij mij aandoen, de hond?) Waarop mijn baasje antwoordt : "Mordre" (bijten). Je had die vent zijn gezicht moeten zien! Hij rukt de deur van het kabinet open, vervolgens de voordeur om dan weg te lopen en de straat over te steken. Ik ben hem achterna gerend tot aan de lichten. Toen hij de straat over was, besloot ik dat hij ver genoeg was en ben ik op mijn gemak, en al kwispelend, terug naar mijn baasje gelopen. Daar waren we weeral van af, héhé! Achteraf vernam mijn baasje dat die gsm helemaal niet gestolen was : hij had de man opgebeld maar geen woord gezegd. De stouterik belde terug om te weten wie er gebeld had...
Een vertegenwoordiger (dat is iemand in een mooi kostuum die uren in de wachtzaal van de doktoren zit te wachten tot het zijn beurt is om een verhaaltje te vertellen) kwam langs en vertelde aan mijn baasje dat een andere dokter een porseleinen hond in zijn wachtzaal heeft gezet, hihi! Alsof zo'n ding zou tussenkomen en de stouteriken zou verjagen, hé?
Een patiënt heeft een deurbel die blaft wanneer je daar op drukt. Ik wist niet of ik onder de indruk moest zijn of niet...
