Gisteren was ik flink zenuwachtig. Dat kwam omdat ik met mijn baasje aan een test van sociaal gedrag zou meedoen. Het doel van zo'n test is om te onderzoeken of ik mij sociaal gedraag ten overstaan van mens en dier en mij normaal gedraag in het verkeer. Weet je, er waren twee Keurmeesters die de honden keurden. Ik voelde mij als Miss België! En daarbij, de laatste keer dat ik "gekeurd" werd door de dierenarts (en zij tussen mijn benen voelde) ben ik daar iets kwijt geraakt! Je zou voor minder zenuwachtig worden!!! Hier zie je mij en mijn baasje in de rij staan wachten op onze beurt. Dat was net voor we zouden beginnen. Ik keek alvast opzij om nog een glimp van het vrouwke op te vangen. En daar stond ze, met haar twee duimen omhoog naar mij te zwaaien. Waarschijnlijk heeft dat geholpen!
Er werd heel wat van ons verwacht. Het begon al met het betasten : 't is te zeggen dat de Keurmeester mijn tatoeage of ingeplante chip moest controleren om zeker te zijn dat ik wel Robbe ben. Hier werd ik door mijn baasje vastgelegd met een leiband van 3m lengte. Mijn baasje laat mij achter en loopt weg. Ik zie hem zeker twee minuten niet meer. Ondertussen lopen er mensen voorbij met en zonder hond en kijken ze hoe ik reageer op die voorbijgangers. Trek ik mij veel aan van die passanten, pff, ik kijk alleen maar in de richting waar mijn baasje naartoe is gegaan en hoop hem snel terug te zien.
Er was ook een wandeloefening waarbij wij een linkse en rechtse hoek moesten maken, en door een groep van ten minste zes in de groep bewegende, pratende personen moesten slalommen en stoppen in het centrum van deze groep. Fluitje van een cent (voor mij toch!). Weet je wie er naast mij loopt? Dat is Lies met Mira. En Lies is bekend van op TV, want ze heeft meegedaan in Blokken enkele weken geleden. De Keurders en Stefaan hebben hun scoreblad vast en noteren alles wat ze zien.
Er was nog een andere oefening waarbij mijn baasje en ik ingesloten werden tot op 1 meter door een groep van zeker tien personen. Ik bleef rustig, want mijn baasje was bij mij. Een andere oefening was dat mijn baasje alleen werd ingesloten en ik op zeker 10m afstand van hem door iemand anders aan de leiband gehouden werd. Gelukkig riep mijn baasje mij en mocht ik naar hem toe lopen. Eén van de criteria om te slagen was dat je als hond rust en zelfverzekerdheid uitstraalt wanneer je tussen een groep moet bewegen. Het duurde niet al te lang of we mochten terug op onze plaats gaan staan. Mijn baasje was tevreden en liet dat ook zien.
En.... tatataaaaa! Voilà. Het is gelukt. Yes! Joepie!!! Wat er gelukt is? Euh... awel, kijk maar... Geslaagd voor de test sociaal gedrag
Het vrouwke was ook gekomen om te supporteren natuurlijk. Ze was al voor ons vertrokken met Kadee in de aanhangwagen. Ze rijdt met de fiets en Kadee rijdt mee. Hij vindt het nog leuk ook heeft hij mij gezegd. Hij maakt zich niet moe terwijl het vrouwke 25kg moet meetrekken, hihi! Maar zoals ik het hier zie zal hij niet al te lang meer in het karretje passen...
Eerder deze week is mijn baasje voor een ganse dag weg geweest met zijn mama. Al van vijf uur 's morgens was hij opgestaan en pas na acht uur 's avonds was hij terug. Omdat het vrouwke ook niet thuis was, mocht Kadee gaan logeren bij Rosette en haar man, en Indie. Hij heeft daar een nacht en een dag doorgebracht en hij vond het geweldig. Omdat Indie nog jong en speels is hebben ze samen gespeeld tot ze van uitputting neervielen. Thuis zit Kadee met een zieke Raja opgescheept die niet zo veel kracht meer heeft om te spelen en daardoor veel slaapt. En dan ik, ja zeg, ik werk wel met mijn baasje hé. Wanneer ik dan thuis ben wil ik gerust gelaten worden, en spelen, dat hoeft niet voor mij. Ik mocht die dag thuis blijven met Raja, en samen hebben wij het huis bewaakt. Wij zijn echte bewakings- en beveiligingshonden! Niemand moet het wagen binnen te komen wanneer de baasjes er niet zijn, want dan ben ik er! Kadee daarentegen, da's nog een bébé. Die moest heel erg geknuffeld worden omdat hij zijn baasjes gemist had...
Dit is oud nieuws : "de laatste dagen van Pompeï". Mijn baasje heeft deze krant op zolder gevonden, en de datum die er op staat is dinsdag 26 december 72. Maar volgens mij kan dat niet juist zijn. Want ik heb ergens gelezen dat het begin van 't einde van Pompeï begon op 24 augustus 79. Hoe kan dat toch? Wist de krant al 7 jaar op voorhand hoe de laatste dagen van Pompeï zouden zijn? Naar mijn bescheiden mening, als de dingen al zooooo lang geleden zijn, kan je er al gauw een paar jaar naast zitten!
Het volgende is ook nieuws, maar minder oud als het voorgaande. Mijn baasje is naar de Ieperse Nocturnen geweest. Noc-turnen, ik dacht eerst dat hij ging "turnen" ... euh, daar had ik toch enkele bedenkingen bij. Achteraf bleek dat het ging over de Nocturnes, met een "s" vanachter in plaats van een "n". En een nocturne betekent zowel "nachtgezang" als "nachtelijk". Dus eigenlijk nachtelijk nachtgezang. En zo was het : na negentien uur begon een drie uur durende theaterwandeling die het wel en wee vertelt over Ieper te beginnen met de zomer van 1384 na de belegering door de Engelsen en de Gentenaars en eindigend vandaag met oud- Ieperlingen die het geschopt hebben tot BV : politicus Renaat Landuyt, tv-journalist Karl Vannieuwkerke, acteur Bert Vannieuwenhuyse en modeontwerper Edouard Vermeulen (Natan). Er werd zowel gezongen als gedicht, en hóe!
De wandeling begon onder de deskundige leiding van Tante Paula. Ze is "latrinair assistente" van de stad Ieper, en zoals je kan zien had ze haar attributen bij! De gasten werden verwelkomd met poëzie van de onderste plank... hoe kan het ook anders... met een WC-madam als gids! En de WC bleek de rode draad te zijn in dit ganse gebeuren...
Met een gemotoriseerd vlot werden de wandelaars over de Zillebekevijver gevoerd. Ze moesten gaan zitten op houten banken waar WC-brillen op geschilderd waren en ze kregen een drankje dat de kleur had van WC-reiniger... Het is langs de oevers van de Zillebekevijver dat priester-dichter Guido Gezelle zijn gedicht 'In 't Riet' heeft geschreven in 1898. Hieronder zie je een klasje waar de juf aan de leerlingen vraagt om het gedicht voor te dragen.
Mijn baasje houdt van cultuur, dat mag gerust geweten zijn. Gedichten, gezang, toneel, ... het kan hem allemaal bekoren. Zie hoe hij met open mond geniet van het schouwspel
Daarna ging de wandeling verder door het bos, en kwamen rare personages vertellen over drollen en scheten, ze rijmden over de darmen of liever over de inhoud ervan ... en brachten tenslotte de wandelaars tot hier....
Alle mogelijke versies van WC-potten stonden tentoongesteld. Ze waren beschilderd en versierd, wel ja, het oog wil ook wat hé? Maar dan! O gruwel...! In een donkere kelder van een etablissement stond weer zo'n exemplaar. Er stonden champagneglazen klaar en iedereen mocht tappen uit de bron... kijk zelf hoe mijn baasje zijn glas vult... dit had ik nooit gedacht van hem, echt niet...
Mijn baasje heeft erg genoten van zijn uitstap, dat is zeker! Hij heeft zo weer inspiratie opgedaan en wie weet welke gedachten (of gedichten) nu uit zijn brein zullen ontspruiten!
En wat je nu te horen krijgt is het laatste nieuws van vandaag, van vanmorgen eigenlijk. Het is niet echt goed nieuws, eigenlijk ook geen slecht nieuws, het is gewoon nieuws. Ik moest vanmorgen in school nog eens de proef afleggen. En ik ben weer gebuisd. Nah. Daarmee weet je het. En het kan mij niet schelen. Voor mijn part : de pot op!
Jean de la Brassine is niet meer. Weet je nog, die hond die voortgetrokken werd in een karretje omdat hij ingegroeide nagels had en te dik was? Hij is deze week overleden. Ja, het schijnt dat hij zo'n groot hart had. En water in zijn longen. Zijn vrouwtje is ontroostbaar. Ze weende tranen met tuiten toen ze aan mijn baasje vertelde dat hij wel een erg vervelende hond was, maar dat ze er na al die jaren toch aan gehecht was geraakt. Ze heeft nu in haar living een groot portret van hare Jean met een zwart lint over de kader. Het verdriet zal tijd nodig hebben om te slijten ...
Madammen zijn soms rare wezens. Meestal weten ze het allemaal beter, maar, eh... toch niet altijd. Onlangs kwam er een chique madam op raadpleging bij mijn baasje. Zoals gewoonlijk lag ik onder de bureautafel van mijn baasje stilletjes alles in 't oog te houden. De madam gaat op een stoeltje zitten en begint haar verhaal te vertellen... ik werd al gauw slaperig van haar relaas en besloot mij eens te verleggen. Ik zuchtte eens diep (zo van : amai madam, gij kunt nogal een stukske zagen) legde mijn ene poot over de andere en mijn kop naar de andere kant. Haar stem stokte in haar keel, ze maakte zo'n geluid als "ki kkk kk " en dan "iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!! Doktoor, da's nen echte! Gene opgezette! Ik dacht, ... ik dacht, dat die ni echt was!!! Amai zeg, nu ben ik wel hard verschoten, zenne!" Hela hela zeg, ik "n'en opgezette"??? Mij nog niet goed bekeken zeker? Toen moest ik niets meer van haar weten en ik heb mij met mijn rug naar haar gedraaid. Geen blik heb ik haar nog gegund, zelfs niet toen ze haar verhaal verteld had en ze naar buiten ging. Nen opgezette... puh!
Toen de auto van mijn baasje voor herstelling in de garage was, hebben mijn baasje en ik veel te voet/poot afgelegd. Zo gingen we langs bij een apotheek die enige tijd geleden overvallen werd. De apotheker had mij nog nooit gezien maar al wel over mij gehoord. Van mijn baasje natuurlijk. Hij zei tegen mijn baasje dat hij nu begreep - en wees met zijn kin in mijn richting - waarom hij (mijn baasje) niet meer overvallen werd. Tja, niet moeilijk, ik ben er toch?
Er kwam een verschrikkelijke kleine op raadpleging samen met enkele grote stouteriken. Ze waren boos omdat de school hun ziektebriefjes niet had aanvaard. Maar ja, ze waren niet ziek geweest en ook niet naar de dokter gekomen, omdat ze niet ziek waren. Ik vond toch ook dat ze er niet ziek uit zagen. Ze werden door de dokter weggestuurd, maar de kleine ging nog eerst even naar het toilet in de wachtzaal. Mijn baasje heeft ze niet meer terug gezien nadien. Maar na een tijdje kwamen patiënten uit de wachtzaal kloppen op de deur van het kabinet. Omdat er een overstroming bezig was in het toilet. Het water kwam van onder de deur en liep de wachtzaal in, en het grote tapijt was al doorweekt. Mijn baasje is direct gaan kijken en ja, het water stroomde uit de lavabo van het toilet. Die kleine had de kleine kamer gesaboteerd! Mijn baasje heeft gelukkig de waterkraan kunnen dichtdraaien en heeft dan de oorzaak gevonden van de waterval. Er waren twee condomen gebruikt als stop : ze waren voor een deel gevuld met water en dan een knoop erin. De ene diende als stop voor de afvoer, de andere was in het gaatje van de overloop gepropt. Daarbij hadden ze ook nog een volle rol wc-papier in de toiletpot gegooid en hadden ze een paar keer doorgetrokken. De rol was helemaal opgezwollen en het water stond tot aan de rand. Awel, proper gasten als je het mij vraagt! Mijn baasje heeft alles opgekuist en gedweild en droog gemaakt. Het soppende tapijt heeft hij met veel moeite, want het was zwaar van het water, op de koer gelegd om te drogen. Dat ze maar wachten die gasten, ik heb ze geroken, en ik zal ze herkennen...
Met mijn baasje ben ik gaan wandelen in het park. Daar kom ik graag. We zien daar nog andere honden met hun baasje, en het is er mooi. Op een grasveld hadden de werkmannen een ronddraaiende tuinsproeier gezet. Er was een boxer die ruzie had met het ding : hij sprong telkens op naar de waterstraal en trachtte die volledig op te drinken. Maar dat is hem niet gelukt hoor, het water bleef maar komen! We kwamen toen ook een hele grote, dikke meneer tegen die een heel klein bruin hondje aan de leiband had. Het was een grappig zicht, die struise meneer en dat piepklein hondje dat er achteraan hobbelde. Het leek erg op wat je soms ziet in een stripverhaal, hihi
Kadee is ondertussen al drie maanden en half. Hij groeit ongelooflijk snel. Nu kan hij mij ook al goed bijhouden met het lopen, het wordt moeilijker voor mij om eens alleen te zijn. Wanneer hij dan langs mij gelopen komt heeft hij de vervelende gewoonte om mij in de flank of mijn hals te bijten. Soms moet ik dan echt uit mijn krammen schieten en hem laten verstaan dat hij moet stoppen, grrr! Het bazinnetje was met mij en met Kadee gaan wandelen langs het voetbalveld. Daar kunnen we ongestoord los lopen als er geen match bezig is. Eigenlijk is dat wel leuk, er zijn ook geen andere honden. Vorige week kwamen we daar plots Roodkapje en haar oma tegen. Het kleine meisje was direct zot van Kadee. Mij vond ze ook wel mooi, maar een beetje te groot. Ze heeft lang met Kadee gespeeld tot ze allebei moe waren. Het was mooi om zien. Ondertussen kon ik mijn gang gaan, ik werd gerustgelaten! Hola zeg, dat was leuk. Ik kon eens liggen of slenteren, lopen en zitten zonder dat Kadee aan mijn pels hing. Ik hoop dat het kleine meisje daar af en toe nog komt spelen, dan zijn we allemaal content!
Kadee doet soms wel gekke dingen hoor. Een paar ochtends geleden waren het baasje en het bazinnetje op hun terras aan het ontbijten. De vogeltjes komen héél dicht, tot op een meter of twee van de tafel waar de baasjes zitten. Kadee lag op zijn gemak te kijken naar het spektakel van de vogeltjes die af en aan gevlogen kwamen. Grasmussen, koolmeesjes en andere vogeltjes en hun kroost dat ze leren vliegen. Hij verscherpte zijn aandacht toen een klein vogeltje in het gras landde en daar wat rondscharrelde. Ik zag het aankomen, de baasjes niet. Kadee was met één sprong tot bij het jong gekomen dat van schrik niet meer wist dat het kon vliegen. Kadee maakte een maaibeweging met zijn open muil en de vogel zat er in! De baasjes hadden iets gemerkt, maar te laat. Ze zijn Kadee achterna gesprongen, maar die was hen te vlug af! Hij spurtte van hier naar daar, en telkens hapte hij de vogel verder naar binnen. Toen er niets meer van over was, heeft hij de baasjes laten dichterbij komen. Die hebben niets meer gevonden, zelfs geen pluim... Toen het baasje gisteren een boek las op het terras, had hij zijn bril naast hem op de tafel gelegd. Die bril heeft hij nodig om te kunnen autorijden, en om verder te zien dan zijn neus lang is. Dus niet om te lezen. Kadee kwam eens kijken waarom het baasje daar zo stilletjes zat. Hij zag de bril, gapte hem van tafel en ging ervandoor zo snel hij kon. Kadee verdween met de bril onder een hele grote struik waar hij zijn hol gemaakt heeft. Ik zag het baasje op handen en voeten onder de struik kruipen, zo ver hij kon, en maar tasten met zijn handen. Hij vond een bal, een stuk koord, wat stenen, een plastic speeltje, een bot of twee, rommel en vanalles, maar geen bril. Vol vertwijfeling is hij dan maar naar binnen gelopen, waar het vrouwtje net van onder de douche kwam. Hij vertelde haar dat Kadee zijn bril had gepikt van tafel, en die onder de struik had verstopt. Het vrouwtje moest even hard lachen, ze vond het eigenlijk wel grappig dat hij het aan haar kwam vertellen, alsof zij in haar natte nakie zijn bril in het stoffig hol van Kadee zou gaan zoeken, hahaha! Ze heeft zich eerst aangekleed en haar bril opgezet, en toen heeft ze direct de bril van het baasje gevonden. De stukken waren gelukkig nog heel, er was geen kras meer op als voordien. Eind goed, al goed
Vorige week zondag was het mooi weer, eigenlijk een beetje warm om al die oefeningen te doen. Maar vandaag, hola, kregen we regen en wind. We zijn niet naar school geweest vanmorgen. Dat is een beetje de schuld van mijn baasje. Hij heeft te lang gewacht om met zijn auto naar de garage te gaan en nu is die kapot. De Robbemobiel is in de garage om te herstellen, en het baasje heeft een vervangwagen gekregen. 't Is duidelijk "gekregen", want ocharme zo iets klein met maar 2 deuren, puh... Mijn baasje krijgt er amper zijn twee boekentassen in en nog wat prullen. En ik, wel ik mag er niet in. Want er zouden eens wat haartjes van mij op de achterbank kunnen blijven hangen. Awel, ik wil er al niet meer in, voilà sé. Het resultaat is natuurlijk dat mijn baasje nu heel veel te voet moet doen met mij. Tja, dat is dan maar zo hé, het zal hem leren vroeger naar de garage te stappen...!
Omdat we nu zo veel samen in de stad rondlopen, komen we natuurlijk weer veel mensen tegen. Er zijn graafwerken bezig aan de Plezante Brug, en er rijden nu geen auto's meer op dat pleintje. Mijn baasje loopt met mij langs daar om naar het park te gaan waar we rustig kunnen wandelen. Hij had mij niet aangelijnd, en dat vond ik wel leuk. Want dan loop ik zo'n meter of twee achter hem, en alle mensen op ons pad maken plaats. We hebben de vrije doorgang, het lijkt wel de Rode Zee die opengaat
Het vrouwtje haar onderarmen staan vol schrammen en blauwe plekken van Kadee. Die kan nogal wild tekeer gaan als hij wil spelen. Hij weet dan van geen ophouden en verveelt het vrouwtje door steeds tegen haar op te springen en tegelijk te bijten, haar vel te pitsen met zijn tanden waar hij haar maar kan raken. Soms is het echt raak hoor! En ik kan er van meespreken, want hij heeft mij regelmatig vast bij mijn staart. Zo'n staartbijter ben ik in gans mijn leven nog niet tegengekomen, en gelukkig maar! Het vrouwtje heeft er iets op gevonden, en ik denk dat het werkt. Het baasje had voor haar een boek meegebracht van Martin Gaus. Ze heeft er in gelezen en ondertussen past ze al enkele technieken toe. Zo is er eentje waarbij ze haar vingers in de muil van Kadee steekt, zo ver dat hij moet kokhalzen en met haar duim houdt ze zijn onderkaak vast. Ze moet dat doen telkens wanneer Kadee haar in de hand bijt. Hij vindt dat zeer onaangenaam, en ik moet zeggen dat hij al flink gebeterd is wat het bijten betreft. Hopelijk duurt het niet te lang meer voor ze leest hoe je een pup van je staart kan afhouden. Dan kan ze mij die truc leren, dan ben ik ook gerust...
Alleen als hij slaapt is hij stil. Anders.... spelen en kattekwaad
uithalen, hola! Je zou de tuin eens moeten zien... ik denk dat Kadee in
een vorig leven "mol" geweest is! Putten dat die gast kan maken... hij
is zelfs begonnen met een grote put te graven waar Winnieke begraven
ligt. Het vrouwtje kreeg zowat een beroerte toen ze hem bezig zag! Ze
heeft de put terug gevuld en ze heeft er iets op gezet, zodat Kadee niet
opnieuw kan graven op die plek. Kadee en Raja zijn goede maatjes geworden. Raja heeft Kadee op tijd en stond de les gespeld, en dat heeft resultaten afgeworpen. Kadee weet perfect wat hij mag en niet moet proberen bij Raja, en toch is dat zijn vriend. Ze besnuffelen elkaar bij het binnenkomen, spelen samen, ja, dat gaat goed met die twee. Ik durf zelfs te zeggen dat hij Raja wat levensvreugde schenkt terwijl hij zo ziek is. Allez, dan kan ik toch ook iets positief zeggen over de kleine.
Met het vrouwtje gaan we regelmatig naar "onze" wei om te spelen. Zeker
nu terwijl ze moet leren voor haar examens. Dan spaart ze een wandeling
uit zegt ze. Want met 3 honden wandelen op straat, dat is gewoon niet
haalbaar (voor haar). Wel, die wei is er voor alle honden uit de buurt,
en voor hun baasjes uiteraard. Maar dan wel "apart". Ik bedoel : als wij
er zijn, dan moet niemand anders op de wei komen. Dan ben ik de baas
van mijn roedel, en ik zal mijn wei verdedigen. Ook al zeggen het
vrouwtje en mijn baasje dat het oké is, het is niet oké. En dat hebben
ze allemaal ondervonden toen dat madammeke met Emiel op de wei wou
komen. Het vrouwtje zegt haar dat ze gerust kan binnenkomen, dat het
geen kwaad kan want alle honden zijn braaf. En Emiel is zo'n schattig
hondje. Ja zeg, een dikkerdje op korte poten met een ingedeukte snuit
waardoor hij altijd snurkgeluidjes maakt als hij rond loopt. Een Franse
Bulldog of zo is dat. Komaan, da's geen hond, da's een karikatuur. En
dat heb ik hem laten voelen. Want hij kwam op mijn wei, ik heb
"gechargeerd" en ben als een kanonskogel op hem afgevlogen. Ik heb hem
bij zijn vel gepakt en de lucht in gesmeten. Gegil van zijn bazinnetje,
mijn baasje die zich op mij werpt... ja, oké, ik ben dan gestopt. Ik
dacht dat ze het wel begrepen zouden hebben, en dat Emiel en zijn
bazinnetje de wei zouden verlaten, maar néé! Die kwamen verder binnen!
Ah nee, dat zal niet waar zijn! Ik schud mijn baasje van mij af en ga in
de aanval. Ik heb Emiel nog net kunnen raken, maar zijn vrouwtje had
hem al aan de leiband omhoog getrokken. Mijn baasje is dan met mij uit
de wei vertrokken, het bazinnetje is gebleven met Raja en Kadee om wat
met Emiel te spelen. Om zijn traumatische ervaring te vergeten. Dat hij
maar niet vergeet, dat ik hem ook niet vergeet...
Het baasje heeft gezegd dat als we de Robbemobiel terug hebben, we met z'n allen en met Yentl erbij, eens langs de vijver gaan wandelen. Ik kijk er al naar uit, want dat doe ik graag. Misschien kan ik pootjebaden als het water niet te koud is... Zou Kadee mij ook nadoen dan? Ben benieuwd...
Ja, ik weet het... het is maandag nu, en niet zondag. Het was een lang weekend, en we hebben er van geprofiteerd. Gisteren zijn we nog naar school geweest, en het viel allemaal heel goed mee. Kadee was voorbeeldig braaf. Waarschijlijk omdat hij Jo heeft horen zeggen tegen het vrouwtje dat ze voor hem "Zero tolerance" moet toepassen. Dat wil zeggen dat hij héél héél goed moet opletten en luisteren, anders wordt hij gecorrigeerd. Dan heb ik toch maar chance met mijn baasje hoor
Het vrouwtje heeft zeer weinig tijd, en dat tot het einde van de examens. Daarom deze keer geen foto's maar wel 2 filmpjes over Kadee en mij. Ze heeft gefilmd hoe wij samen spelen in de weide achter ons. Ik heb mij geamuseerd, en ik denk Kadee ook. Nu jullie nog...!
Hallo, het is zondag en dan worden mijn avonturen opgeschreven door mijn bazinnetje. De vorige keer was het een stripverhaaltje geworden, omdat de foto's het toelieten. Vandaag volgen de foto's elkaar niet op dezelfde manier op, en het vrouwtje kon geen stripverhaal maken. Nee, nu maakt ze er een thriller van! Het gaat natùùrlijk niet over mij... wat had je gedacht ... maar over Kadee de Verschrikkelijke. Om te beginnen zie je mij, gelukkig maar, dit is tenslotte mijn blog!
Mijn baasje vindt altijd nieuwe woorden uit. Ik beeld hier een "hondernis" uit zegt hij. Ik snap er niets van...
Ik lig rustig tussen de twee plaatsen in, zo heb ik een goed overzicht van alles wat er gebeurt. Als iemand binnenkomt of naar de andere plaats wil, dan moet die over mij stappen. Zelfs als ik slaap zal ik het weten wat er gebeurt. Voordeel van deze ligging : als Kadee in de keuken is, kan hij niet aan mijn staart...
Vanaf hier begint de thriller. Zet je alvast maar schrap in de zetel... tenminste als Kadee je plaats niet heeft ingenomen... Hij mag het niet hoor van de baasjes, maar toch zal hij in de zetel kruipen als hij zijn kans schoon ziet.
Buiten het feit dat Kadee een staartbijter en zetelkruiper is, is hij ook nog een "Pantoffeldier". Vanmorgen waren het de pantoffeltjes van Yentl die zijn voorkeur hadden...
Wanneer hij in de tuin plots iets rond en glanzend ziet rondvliegen, denkt hij "Hey, dat ken ik nog niet! Wat is dat nu weer voor iets?" Hij is "verrückt", dat zie je toch aan zijn ogen ...!
De ronde, glanzende rondvliegende bollen vliegen met velen in zijn richting. Kadee vindt het maar niks, en toont zijn schoon scherp gebit aan de UFO bemanning. Iets later heeft hij alle UFO's stuk gebeten, het schuim stond hem op de lippen...
De dreamcatcher moest er ook aan geloven. Dat ding hangt daar maar deuntjes te maken in de wind, maar Kadee wil zelf muziek maken. Hij springt en hapt, hij heeft ondertussen de klepel afgerukt, maar dat kan hem niet schelen. Bijna elke keer dat hij eronder loopt, springt hij omhoog om toch maar geluid te krijgen uit de dreamcatcher, die ondertussen een "dogcatcher" is geworden...
Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, Kadee zet zijn tanden graag overal in. De handen, armen, voeten en tenen van het vrouwtje moeten er steevast aan geloven. Vooral de tenen vindt hij interessant. Ik denk dat Kadee een "teen(kn)ager" is... Ik ben al lang gelukkig dat mijn staart niet altijd het doelwit is... Is dit een thriller of wat...
Het is bijna juni, en dan komen de examens er weer aan. Mijn bazinnetje heeft dan weinig tijd om mijn verhalen neer te schrijven... Ik snap dat wel hoor. Daarom heeft ze er vandaag een stripverhaal van gemaakt. Ik ben benieuwd naar het resultaat...!
Zo zie je hoe het er in 't echt aan toe gaat. Kadee laat mij niet gerust, die denkt maar aan één ding : juist ja, SPELEN! Alsof er niets anders bestaat als spelen! En pas op, hij weet niet van ophouden, en bijt in mijn staart om mij te doen opspringen. Bij Raja heeft hij dat ook eens geprobeerd. Hij is toen ferm geschrokken, want Raja, die bijt letterlijk van zich af... Ik had dat beter ook gedaan in 't begin, dan was ik nu misschien gerust geweest... Baasje baasje baasje, waarom hebt ge mij dit aangedaan? 't is wel een toffe Kadee, daar niet van, maar blijft die nog lang zo speels? Nonkel zijn is vermoeiender dan ik dacht...
Wanneer het baasje en het vrouwtje samen thuis zijn, kunnen we met z'n allen gaan wandelen en spelen. In de wei achter ons is er plaats genoeg om rond te lopen en te dollen. Er ligt zelfs een kapotte bal van Emiel, dat is een hondje uit de straat. Die Emiel heeft de neiging om altijd alles kapot te bijten, we vinden dan ook steeds resten terug op ons speelveld. Vorige keer had hij gespeeld met een vuilblik in plastiek, na een paar keer bleef er niets meer van over! Rare gewoonte als je 't mij vraagt... Hoe zou het nu gaan met Jean-Philippe de la Brassine? Want ondertussen weet ik waarom hij voortgetrokken wordt in een karretje in plaats van rond te lopen op zijn vier poten. Awel, dat komt omdat hij ingegroeide teennagels heeft. Dat doet pijn en hij kan er niet op lopen. Maar dan snap ik dat bazinnetje niet hoor! Waarom gaat zij niet naar de dierenarts om die arme jongen zijn nagels te laten knippen? Wedden dat zij naar de manicure gaat? Pfff, zo'n opgedirkte tuttebel, die kijkt alleen naar haar eigen. Dan hebben wij toch maar chance met ons vrouwke die heel dikwijls nakijkt of bij ons alles nog oké is. Zelfs al vind ik het vervelend dat ze in mijn oren zit of in mijn muil kijkt of alle tanden er nog zitten, dan heb ik liever dàt, dan behandeld te worden als Jean-Philippe de la Brassine. Eigenlijk is dat maar een sukkelaar...
Het was vanmorgen spannend om in school te geraken, want mijn baasje was al vroeg moeten vertrekken om mensen te zien en we waren maar nipt op tijd. Hebben die zogezegd zieke mensen niemand anders als mijn baasje dat ze
kunnen ambeteren op zondagmorgen? Onlangs was er zelfs een madam die
dreigde haar keuken in brand te steken als mijn baasje niet direct zou
komen. Dat was ook op een zondag. Mijn baasje was al ergens anders op
huisbezoek en hij geraakte daar niet direct weg. Toen heeft die andere
madam toch wel echt haar keuken in de fik gezet. De pompiers zijn er
moeten bijkomen, en de keuken is niet meer bruikbaar nu. Het resultaat is dat ik het in de auto op mijn darmen heb gekregen, want mijn baasje dacht dat hij in Francorchamps aan het rijden was. Wel, op het veld in school heb ik dan maar losgelaten wat er zat te dringen... mijn baasje heeft 5 euro poepboete moeten betalen! Ja zeg, niet mijn schuld hoor! Maar na dat intermezzo zijn we aan de les kunnen beginnen. Eerst zag het er naar uit dat het zou gaan regenen, maar het zonnetje brak door de wolken en het werd warm. Misschien ook omdat Jo ons van alles liet doen waarvoor we goed moesten opletten. Mijn baasje kreeg het zo warm dat hij zelfs zijn jas heeft uitgedaan.
Kadee heeft de les ook meegedaan, en die zag het op het laatste niet meer zitten. Hij ging er dan maar bij liggen. Er was waarschijnlijk ergens een motortreffen, want we werden de ganse tijd gestoord door het luide motorgeronk van wel zeker honderd zware motoren die voorbij gereden kwamen. Oef, de les is gedaan, maken dat we van het veld zijn.
Wat ik zo leuk vind aan mijn baasje, is dat hij mij overal meeneemt waar hij kan. Wanneer hij in de stad boodschappen gaat doen bij de apotheker of iets gaat afgeven bij de mensen, dan is hij meestal te voet want je kan zo moeilijk parkeren. Dan ga ik mee en dat vind ik tof. Soms kijken de mensen naar ons, maar daar trek ik mij niets van aan. Ik geniet van het wandelen met mijn baasje. Voor we een winkel of een apotheek binnen gaan, vraagt hij eerst vanuit de deuropening of ik mee binnen mag. Bijna altijd zeggen de winkeliers "ja", en trouwens, de meesten kennen ons al. Als ze "neen" zeggen, dan gaat mijn baasje gewoon niet binnen.
Sinds Kadee mee gaat naar school, moet ik mijn plaats delen met hem in de auto. Och, dat valt nog mee, zo groot is hij (nog) niet... Het is wel een stevig baasje aan 't worden! Soms is het echt een ettertje! Dan vind ik nonkel-zijn zo verschrikkelijk moeilijk. Telkens opnieuw bijt hij in mijn poten of in mijn staart, telkens opnieuw moet ik grommen en grauwen naar hem, want hé! Die kleine tandjes van hem die zijn wel héél héél scherp! Mijn baasje vroeg zich af of ik als puppie ook zo'n lastpak was. Maar dat kan ik mij niet herinneren. Voor zover ik weet ben ik altijd braaf geweest...
Die Kadee, je ziet hem groeien waar hij loopt. Hij is nu twee keer zo groot als Raja, hij weegt zelfs al over de 10 kg! Hij is erg actief als hij wakker is. Hij loopt in de tuin, speelt met alles wat hij tegenkomt, bijt overal in, proeft aan alles, en weet echt niet van ophouden. Dan komt hij naar binnen gevlogen, schuift uit op de vloer in de keuken, botst tegen de deur, krabbelt recht, springt bijna in mijn drinkbak om daar uit te drinken, ziet een speeltje liggen en vliegt er op, springt naar de hoeken van het tafellaken, trekt er aan tot alles meekomt en de grond op klettert. Het bazinnetje kwaad, Kadee die er flink van langs krijgt, maar ... die vind dat niet erg. Enkele minuten later heeft hij weer iets gevonden waar hij mee kan spelen. Ik hoorde het bazinnetje de andere dag tegen het baasje zeggen dat ze Kadee zelfs niet voor niet zou willen, omdat hij zo stout was. Ze zei dat hij een varken is, verkleed als lammetje. Eigenlijk heeft ze wel een beetje gelijk... Ik beklaag de mensen die aan Maggie een pup "met pit" gevraagd hebben ;-)) want onze Kadee was (zogezegd) een rustig karaktertje...
Na een vermoeiende dag vol ontdekkingen, rodeo-ritten, school, spelen, leren, opvoeden... en noem maar op, is het tijd om een dutje te doen. Ik kruip op mijn mat, en ja, Kadee komt dicht tegen mij aan liggen... zolang hij mij maar gerust laat en mij laat slapen... zzzzzzzzzzz
Goeie morgen, morgen, goeie dag
Goeie morgen, goeie morgen
Blij dat ik je weer vanmorgen zag
Goeie morgen, goeie morgen
Goeie dag iedereen
Dank U wel dat ik er weer bij mag lopen
Zingen, dansen .... ... Dank u Hugo en Nicole voor deze vrolijke ochtendmelodie...
Vanmorgen was het fris maar stralend weer, echt zo'n zondagochtend waar je blij gezind van wordt... en wij met z'n allen naar school : ikzelf met mijn baasje, Kadee met het vrouwtje en Raja met Yentl. Het was de eerste les in de A-klas voor Kadee. Hij heeft enorm zijn best gedaan voor zo'n klein kereltje. Na drie kwartier echter was zijn pijp uit en is hij gaan liggen... hij was er zo moe van geworden! En ik kan dat beamen dat naar school gaan een vermoeiende bezigheid is. Ik ben er ook gaan bijliggen toen het vrouwtje met Kadee een wandeloefening deed.
Na school heeft baasje ons ergens mee naartoe gebracht... Dit is typisch Mechels moet je weten! De stad heeft een vlietje opengelegd...maar heeft er geen rekening mee gehouden dat de voordeur ... nu moeilijk bereikbaar is... Kijk zelf!
En neen, er is geen andere "voordeur" aan dit gebouw. Wanneer mijn baasje hier een huisbezoek moet afleggen, doet hij dat op deze manier, alleen ga ik niet mee! Oh nee, ik denk er niet aan om over die smalle richel te lopen. Kadee, die is moediger dan ik, die gaat mee alsof hij dat al altijd gedaan heeft! Maar ik ga er van uit dat dit jeugdige overmoed is ;-))
Zaterdagnamiddag heb ik meegedaan aan een fotoshoot. Awel, ik vond dat maar niks. Al die bliksems in mijn ogen, zeg ik hou al niet van onweer, laat staan dat ik dat steeds opnieuw moet meemaken. Pff, ik begin bewondering te krijgen voor fotomodellen die niks anders doen. Sta zus, sta zo, nee Robbe, zit, blijf, allé jongen... Het heeft meer dan een uur geduurd, en ik ben niet zeker dat het resultaat goed zal zijn. Ik heb er alleszins mijn poten aan geveegd! Enfin, het komt in het volgende Mechels Smoelenboek. Allen naar de winkel!!!
Soms kan ik nog eens alleen met mijn baasje gaan wandelen, zoals in de tijd voor de komst van Kadee. Niet dat ik Kadee vervelend vind of zo, nee hoor. Maar het is niet meer zo "rustig"... En wanneer ik met mijn baasje alleen op stap ben, kan ik daar zo van genieten! Alhoewel, soms wordt die rust verstoord door de buren. Ja ja, die hadden deze week een ferme ruzie, je kon ze horen tot op straat. En da's niet niks, want ze wonen op de vierde verdieping. Ze hadden het raam aan de voorkant kapot geslagen, vandaar. Alle glasscherven lagen op het voetpad, gelukkig was niemand gewond geraakt! Mijn baasje heeft dan met een borstel en een vuilblik alle glasscherven opgeruimd om te vermijden dat ik er in zou stappen met mijn pootjes. Toch een lief baasje hé? Zo zorgzaam voor mij! Gisteren had ik last van wind in mijn buik. Het was zo erg dat mijn baasje het raam van de praktijk heeft opengezet. Pff, die kan ook niet veel verdragen zenne! Ik lag zoals gewoonlijk op mijn plaats onder zijn bureau, het raam aan de achterkant stond open en toen kwam ZwartZwart, de kat, binnen. Ah nee hé! De praktijk, da's mijn domein! Ik ben rechtgevlogen, in drie sprongen was ik bij het raam waar de kat alweer door verdwenen was. Voilà, ieder zijn plaats hé! Toen de raadpleging gedaan was, ben ik nog even bij bomma gaan liggen in de living. Ik onder de tafel, ZwartZwart boven op de tafel. En dat gaat goed zo, we kijken alle drie teevee.
Kadee en ik gaan natuurlijk ook samen wandelen. Die kleine is een echte copy-cat. Hij doet mij na in alles. Zet ik een stap hier, dan hij ook. Ga ik gras eten, hij ook. Loop ik in het hoge gras, hij ook, knabbel ik op een kluif, hij ook. Doe ik pipi, hij ook... soms gênant gewoon! Langs de andere kant is het een grappig kereltje, een vrolijk kereltje. Altijd goedgezind, altijd in om te spelen en op avontuur te gaan. Wanneer ik af en toe eens grom tegen hem om hem wat in te tomen, dan denkt hij : oké, ik laat nonkel Robbe effe gerust en kom hem subiet nog eens terug ambeteren ;-) Soms verloopt het vredig, zoals hieronder... we waren op een avond samen op het dekentje op het terras op een beentje aan 't knauwen, dat was wel leuk. De baasjes zaten aan tafel van hun avondmaal te genieten, Raja lag een beetje verder te rusten...
"Small is beautiful, but big is splendid". Dat is mijn lijfspreuk, van mij, Robbe Van Erbecjeshof, omdat het over mijn lijf gaat hé.
Het is een bewogen week geweest. Het is zondag, en ik ben er nog moe van. Zo'n jong ding in huis, da's toch even wennen hoor. Die Kadee van ons, die heeft zijn naam niet gestolen! Ik hoorde het vrouwtje gisteren nog roepen : "Kadee met de K van Krapulleke!" Het is waar dat het een levendig baasje is. Alles is het waard om ontdekt te worden. Of om mee te spelen. Of om in te bijten. Het maakt niet uit wat : een laaghangende hoek van het tafelkleed in de eetkamer, poten van stoelen en tafels, pantoffels, blote tenen, mijn staart, mijn tong, het haar van het vrouwtje,... je bedenkt het en Kadee vindt wel iets uit... soms tot wanhoop van de bewoners van het huis. Daar gaat mijn rustige oude dag. En die van Raja. Die ziet er echt van af. Raja is wat verzwakt door zijn ziekte en dan gaat Kadee hem nog wat jennen om te spelen. Die kleine weet echt niet van ophouden. Maar opgelet, als je hem zó ziet, dan geloof je nooit wat ik hier vertel...
Alles heeft hij gezien, niks ontsnapt aan zijn aandacht : een vlieg, een stofje, een droog blaadje dat ritselt in de tuin, een speeltje, blote voeten onder tafel. Aan de wasdraad buiten hangt een dreamcatcher in hout. Dat is zo'n ding met houten staafjes en in het midden een schijfje dat tegen de houten staafjes tikt wanneer het gewichtje onder aan de draad beweegt. Kadee heeft dat direct begrepen. Nu springt hij naar het gewichtje, hapt er naar om toch maar dat geluid te krijgen. Mijn baasjes zijn gezegend met zo'n Kastaar... Als er was aan de draad hangt, zoals badhanddoeken of een tafelkleed, dan hapt hij er ook naar. Krijgt hij zo'n hoek te pakken, dan gaat hij er aan rukken tot de handdoek losschiet van de draad. Het vrouwke heeft echt haar handen vol om hem koest te houden.
Kennen jullie het verhaal van Asterix en Obelix? Dat waren dappere Galliërs ten tijde van Caesar, lang geleden. De druïde (of kruidendokter) had een recept voor een magische drank. Diegenen die daar van dronken werden sterk. Obelix is, toen hij baby was, in het vat met magische drank gevallen. Mijn baasje heeft toch zeker zo'n fles gevonden waar magische drank in geweest is! Ik hoop alleen maar dat hij het recept niet heeft om die drank te maken, want gegarandeerd dat Kadee daar in zal springen! Stel je voor wat dan de gevolgen zouden zijn voor ons... Kadee heeft die magische drank niet nodig om zich sterk te voelen, kijk maar hoe hij met mij gaat wandelen...
Het is wel grappig dat die kleine alles doet wat ik doe. Allez, grappig... 't is te zeggen dat het mij soms ook wel verveelt. Overal waar ik ga, gaat hij ook. Snuffel ik hier, snuffelt hij ook. Plasje hier, plasje daar. Ik kan geen vijf stappen zetten zonder dat Kadee mij achtervolgt. Mag ik van geluk spreken dat ik niet paranoïde ben... Terwijl we wandelen met het vrouwtje, hapt Kadee naar mijn baard of naar mijn tong. Ik maak een laag grommend geluid terwijl ik een beweging naar opzij maak om aan zijn scherpe tandjes te ontsnappen. Volgende offensief is in mijn achterpoten bijten. Hoe kan een hond nu deftig wandelen wanneer je in je poten gebeten wordt? Dus moet ik opzij springen en grommen. Da's niks, denkt Kadee en bijt in de kuiten van het bazinnetje...
Toen Kadee vorige zaterdag bij ons kwam, was hij zo hoog en wat molliger als Raja. Nu zijn we een week later en Kadee is zeker al 5 cm hoger en bijna dubbel zo dik als Raja. Die ouwe rakker heeft het wel erg te verduren met Kadee in huis. Het vrouwtje moet Raja apart eten geven, want als Kadee het in de mot
krijgt dat er eten staat voor Raja, dan gooit hij zich letterlijk in zijn
voederbak... Ik dacht : ha, daar blijf ik van gespaard, maar niks is minder waar! Die kleine hond haalt zowaar altijd katte-kwaad uit...
De eerste week met Kadee is voorbij. Onze rustige dagen ook... In het begin had ik het er moeilijk mee, vooral nadat hij ongevraagd naar moedermelk kwam zoeken bij mij. Maar ondertussen is dat bijgelegd, en ik heb begrepen dat een goede grom op tijd en stond de orde terug brengt. Kadee luistert naar mij, zijn nonkel. Als ik hem nog wat manieren kan bijleren, wordt het nog een goeie, geloof mij maar.
Het GROTE MYSTERIE is eindelijk opgelost. Nu snap ik alles. ALLES. Waarom de verbouwingen nodig waren, waarom het vrouwtje zo bezig was thuis om dingen weg te zetten. Nu is het duidelijk. Maarre, ik weet nog niet of ík het wel leuk vind. Aan de hand van de commentaren van mijn lieve fans Esther en Nelly had ik het moeten zien aankomen. Maar helaas, ik zag niets. Tot gisteren middag. Ik werkte zoals anders op zaterdag met mijn baasje in de voormiddag. Het vrouwtje was weg met de auto, met Yentl erbij. En tegen de middag waren ze terug thuis... en ze hadden iets meegebracht... Kijk zelf maar... Hier zie je Kadee in de auto, op schoot bij Yentl. En ik ben zijn nonkel (of zo iets). Het vrouwtje heeft hem meegebracht van bij Maggy en Frans. Daar kom ik oorspronkelijk ook vandaan. En nu zit ik met de gebakken peren, ik moet nonkel spelen. Eigenlijk weet ik niet of ik dat wel wil, uiteindelijk hebben ze mijn mening niet gevraagd, hé!
Raja en ik moeten binnen blijven terwijl het vrouwtje met Kadee naar buiten gaat, op het terras, en de tuin in. Die kleine loopt daar wat rond, gaat hier liggen, gaat daar liggen. Doet een plasje (waar ik dat anders ook doe!). Dat roept allemaal vreemde gevoelens op bij mij. Ik weet het zo nog niet... Enfin, het vrouwtje toont dan aan de kleine waar hij kan drinken.
Ze heeft ook nog eens een mat en een dekentje klaar gelegd voor hem. Hier kan hij uitrusten na zijn ontdekkingstocht door de tuin. Pfff, ze zorgt er wel voor dat hij mals ligt. Moet je weten, dit kleine ding wordt ooit zo groot als ik! Maar zeker en vast niet zo mooi...!
Plots heeft Kadee in de gaten dat wij er ook nog zijn. Door de glazen deur ziet hij Raja zitten en mij liggen. Ha ja hé! Wij mochten niet meer naar buiten met Kadee. Wij moesten maar wachten tot die kleine ons wil leren kennen! Het vrouwtje doet de deur open en maant ons aan tot voorzichtigheid. Wat denkt ze wel van ons? Dat wij ongemanierd zijn misschien?
Ik ben wel heel nieuwsgierig naar dit neefje van mij. Hij ruikt zo bekend. Tiens, nu herinner ik mij dat mijn vrouwke onlangs thuis kwam en een bekende geur bij zich droeg. Dat was het dus, ze was Kadee gaan bezoeken in de kraamkliniek! Als je de naam "Kadee" opzoekt, dan krijg je een ganse reeks synoniemen en betekenissen. Zijn naam betekent zowel man, bink, gast, heerschap, manspersoon, mijnheer, vent als kerel, kastaar, knaap, knul, pee, vrijer, als telg, spruit en kind als nakomeling, afstammeling. Da's een hele boterham als je 't mij vraagt!
Onze kennismaking verliep vrij vlot. Kadee onderwierp zich aan onze besnuffelingen, van kop tot teen moesten Raja en ik weten hoe hij is. Tja, zo gaat dat bij ons. Tof manneke, er zit pit in, het is een vrolijk kereltje. Hij kwispelt en is blij, en hij is speels zoals een jonge hond moet zijn.
Ondanks het feit dat hij nog maar amper 8 weken is, weegt hij al 7740gr, en daarmee is hij al groter en zwaarder dan Raja. Die is nu grootvader. Hij en Kadee kunnen het vrij goed met elkaar vinden, voor zover Kadee ons niet omver loopt. Op de middag kreeg de kleine erge honger, en het vrouwtje had zijn eten nog niet klaar gezet. Daar Kadee en ik van dezelfde familie zijn, dacht hij dat ik zijn nieuwe mama was. Ik lag te slapen en hij klom op mij om iets te zoeken dat zijn mama heeft, maar ik niet. Daar kon ik nu echt niet om lachen! En dat zal hij geweten hebben. Voorlopig moet hij niet te dicht in mijn buurt komen. Nah.
Na al het spelen, het ontdekken van zijn nieuwe thuis en huisgenoten, en na het eten is de kleine uitgeput in slaap gevallen. Oef, waren we eindelijk effe gerust! Ik kan geen oog meer toe doen zonder op te schrikken omdat hij op mij springt. Ik ben niet meer van de jongste en zo'n jonge knaap is best vermoeiend... In het begin was ik bang dat mijn baasje liever de puppie zou hebben dan ik. Gelukkig heeft hij mij ondertussen al veel dikke knuffels gegeven, en heeft hij mij laten verstaan dat hij mij nog altijd graag ziet. Zeg, concurreren tegen zo'n jong ding, da's niet simpel hoor! Het vrouwtje doet ook haar best. Als één van ons drie een knuffel komt vragen, zal ze de twee anderen ook knuffels geven. Zo is niemand ongelukkig.
's Nachts is het vrouwtje 3 keer moeten opstaan voor Kadee, omdat hij zoveel kabaal maakte in zijn bench. Ze heeft hem dan telkens even op het gras gezet, en dan deed hij een plasje. Dan konden we weer enkele uren slapen, tot zijn gejank opnieuw begon... Hopelijk voelt hij zich deze nacht beter op zijn gemak en kunnen we allemaal wat langer slapen. Vanmorgen mocht hij al mee naar de hondenschool. Niet dat hij aan de les mocht deelnemen, dat niet, maar wel zo'n beetje rondlopen op het veld. Natuurlijk waren alle andere baasjes benieuwd naar Kadee en ze letten niet op in de les. Dan heeft Jo er maar korte metten mee gemaakt en heeft iedereen in rij langs Kadee laten lopen. Je had ze moeten horen, allemaal "Aahhh" en "Ooooohhh" en "zoooooo schattig". Phuh, zien ze dan niet dat schattig-zijn bij ons in de familie zit?
Een beetje laat maar wel gemeend : aan iedereen een Vrolijk Paasfeest gewenst. De Klokken van Rome en de Paashaas zijn hier ook geweest. Ik dacht eerst dat het een fabeltje was, dat van die klokken en die haas die chocolade eieren brengen, maar hé! Het is echt, echt waar! Yentl was met haar ouders en haar jongste broertje komen logeren, en de Paasklokken en de Paashaas wisten dat. Terwijl iedereen sliep, ik dus ook, hebben ze chocolade eieren in de tuin verstopt.
Na een heuse zoektocht in bomen en struiken, tuinhuis en de over de tuin verspreide bouwmaterialen, kwamen chocolade eieren in verschillende kleuren en formaten tevoorschijn. Ik vond dit hoogst interessant. Hmm, Jonathan wil ze mij wel laten zien, maar niet van te dicht bij. Misschien heeft hij geen ongelijk wat dat betreft Raja en ik werden niet vergeten en we kregen ook Paassnoepjes. Ze smaakten echter vrij doordeweeks...
Nadat alle eieren gevonden waren (hoe wisten ze dat nu, dat alle eieren gevonden zijn? Ik ben voor de zekerheid toch nog eens gaan snuffelen links en rechts, maar ik heb niets meer gevonden) konden we beginnen aan het ontbijt. Er waren chocolade eieren, maar ook zachtgekookte kippeneieren en rozijnenbrood en nog lekkere dingen. Daar hebben mensen toch meer geluk in dan honden, ze hebben meer variatie in hun ontbijt...
In de namiddag kregen we nog bezoek van een "zware gast". Hij kwam zowaar onze Yentl ontvoeren op zijn zware moto! Maar eerst hebben haar ouders toestemming gegeven, hij kreeg haar anders niet mee! Yentl vond het fantastisch, ik zag haar glunderen ondanks de bril en helm die haar onherkenbaar maakten.
En... er is nog iets gebeurd. Tijdens de les in school moest ik op dit ding kruipen. Dit is een oude foto, maar die zal het wel doen. De bedoeling is dat baasje en hond samen op dit ding stappen, en dan er af. Hier zie je Stefaan en baasje die mij helpen. Ik doe dit niet graag. Echt niet. Maar bon, ik moest er op, en volgde mijn baasje tot boven. Ineens kreeg ik... hoogtevrees... en ik ben er van boven af gesprongen. Met mijn baasje aan de leiband. Die hing nog aan zijn arm. Door de kracht van mijn sprong is mijn baasje over kop gegaan, hij zei dat het een "salto mortale" was, omdat hij met de benen in de lucht vloog. 3 meter verder kwam hij neer op zijn bil. Iedereen was stil, zo hard waren ze geschrokken van het spektakel. Iedereen in school noemt mijn baasje nu de "Flying doctor" ;-)
Mijn baasje kwam er met de schrik en een gescheurd hemd van af. Dacht hij. Tot hij onder de douche kroop en merkte dat er nog een bewijs was van zijn val... ocharme baasje toch... sorry ... !!!
Zo, eindelijk is het haar (mijn bazinnetje) gelukt om tijd te maken voor mij. Ik bedoel, om mijn verhalen te schrijven. Zoals gewoonlijk was het hier de laatste dagen drukdrukdruk... maar wel leuk druk. De voorbije zondag namelijk werd een hele leuke dag, hoewel het spannend begonnen was. Daar mijn baasje altijd bereikbaar is voor zijn patiënten, kreeg hij zondagmorgen in de vroegte al veel werk te verzetten. En we moesten om half elf ergens zijn voor de Paaswandeling! Uiteindelijk zijn we kunnen vertrekken en kwamen we tegen kwart na elf toe. Gelukkig, de groep was nog niet vertrokken, ze waren zo tof om op ons te wachten! Het was een leuk weerzien met de mensen van vorige keer en hun honden.
Maar wat is dat nu weer voor iets? Mijn baasje is geïnteresseerd in deze lama, maar de mensen waarschuwden ons dat hij spuugt! Ah neen hé! Daar moet ik niet van weten, maken dat we weg zijn hier...
Het was heerlijk weer. Nog een beetje fris in de ochtend, nadien brak het zonnetje door en kregen we het serieus warm. Kleine Raja was ook van de partij, hij heeft bijna het hele stuk zelf gelopen. Het bazinnetje heeft hem een minuut of tien gedragen in haar armen toen hij wat moe werd. Maar hij herpakte zich en liep de ganse wandeling uit.
Deze haan heeft veren tot tussen zijn tenen. Als je 't mij vraagt, die zal geen kouwe voeten hebben in de winter! (misschien wel zweetpateekes in de zomer? hihihi)
Mijn baasje draagt trots zijn T-shirt met mijn foto op. Gelukkig was Yentl er ook weer bij. Zij heeft een heel deel van de wandeling met mij rondgelopen. Zij maakt nu wel degelijk deel uit van mijn roedel, en ik heb haar graag. En zij mij ook, dat weet ik want ze heeft het mij verteld...
Deze wandeling is niet alleen voor grote witte honden, ook kleine witte honden (zoals Raja) en de kleine van hieronder waren welkom. Na de wandeling was er eten voorzien voor de wandelaars. Wij honden mochten bij de baasjes blijven als we braaf waren. Sommige honden werden in de auto gezet, in de schaduw. Dan konden de baasjes het zich gemakkelijk maken aan tafel. Ik mocht gelukkig bij mijn baasje blijven. Aan onze tafel waren we met drie, nog een soortgenoot en een King Charles van hetzelfde gezin. Heel lieve mensen trouwens. Mijn baasje heeft zich goed geamuseerd in hun gezelschap.
Dat het zo druk is dezer dagen, heeft ook te maken met werken die thuis uitgevoerd worden. Mijn bazinnetje laat een plaats bijbouwen aan het huis. Ze heeft het sinds een paar weken over "de kleine", over "gezinsuitbreiding" en over "de kadee". Zeg, moet ik nu ongerust worden? Ze zal toch niet... allez, je verstaat dat wel ... in positie zijn?
De lente hangt in de lucht, alhoewel ik nog geen zwaluwen heb gezien. Deze vogeltjes waren vroeger veel talrijker, nu is het zelden dat je ze nog tegenkomt. Misschien komt het omdat ze hun nest onder de corniche en tegen de gevel van de huizen plakken? De mensen kunnen daar niet tegen... Stel je voor, hun gevel ontsierd door zo'n nest. Het ganse voetpad onder de vogelpoep... Dus steken we het nest maar kapot met een lange stok, of er nu eitjes in liggen of niet... wie trekt zich daar nu nog iets van aan? Vogeltjes hebben het hard te verduren. Overal wordt er gewerkt in de straten. Overal worden bomen uitgedaan, omdat er een weg, of een spoorweg moet doorkomen. Of huizen gezet worden. De huisjes van de vogels, die moeten er aan geloven. De vogeltjes ook...
Gelukkig is mijn bazinnetje "vogel-gezind". Ze vindt het leuk dat gras- en andere mussen, koolmeesjes, vinkjes, roodborstjes en merels hun toevlucht zoeken in de bomen van de tuin. De tuin is piepklein, toch staan er 4 bomen in. Voor de vogeltjes. Het is hier 's morgens dan ook een gekweel van jewelste. Om zes uur in de ochtend kan je ze al horen, de ene al wat luider dan de andere... Dan is dat lentegevoel er weer... En wanneer mijn baasje dan in alle vroegte met mij gaat wandelen, wanneer de dauw als diamanten in het gras ligt, wanneer de zon haar eerste stralen over de horizon laat piepen... dan vind ik het helemaal niet erg dat mijn baasje mij zo vroeg wakker maakt...
Later op de dag, wanneer het bazinnetje met mij gaat wandelen, dan kan ik er zo van genieten om in het warme gras te rollen en te schuren. Dat doet zo'n deugd, dat zand in mijn pels... Daarna sta ik recht en schud ik mij eens flink uit. Mijn bazinnetje zegt dan dat ze het stof kan zien vliegen! Ze heeft liever dat ik dat buiten doe dan binnen. Voor mij is dat al gelijk...
Mijn baasje is met het bazinnetje en Yentl zondag ergens naartoe geweest, en ik weet niet naar waar. Ik ben thuis gebleven met Raja. Toen ze terug kwamen, rook ik aan hun handen, en die geur, die kwam mij zo bekend voor... en toch ... ik kan het niet plaatsen. Het lijkt al zo lang geleden... ik kan het mij niet herinneren... Ze hadden ook iets meegebracht. Een soort van karretje om achter de fiets van mijn bazinnetje te hangen. Ze deden daar allemaal zo geheimzinnig over. Ze zijn toch niet van plan om mij daar in te steken zeker? Ah neen hé! Ik ga niet doen zoals die dikke, vadsige Jean-Philippe de la Brassine, die luiaard die door zijn bazinnetje in een karretje voortgetrokken wordt! Bwah, ik word er niet goed van als ik er nog maar aan denk!
Vorige week kwamen we de kleine meneer met de witte baard en de witte bottekes nog eens tegen. Hij zei : "Dag meneer doktoor, en dag meneer de hond van meneer doktoor". Dit is echt een heel beleefde meneer, die zegt altijd dag als hij ons tegenkomt. Hij verstopt snoepjes in zijn jaszak en dan vindt hij het toch zo geestig wanneer ik met mijn snuit kom snuffelen en duwen om dat snoepje te pakken te krijgen. Een andere dag liepen we op de stoep naar de bakker en aan een huis stonden wel 10 fietsen tegen de gevel. De meneer die toen buiten kwam, zag ons aankomen. Hij bleef staan kijken toen we naderden, en toen we ter hoogte van zijn fietsen kwamen zei hij : " 'k zal 's pleuts maken sé voor die schoenen honkt" en verzette prompt een fiets of drie zodat we konden passeren zonder op straat te moeten lopen. Tof hé?
Soms blijven mensen midden op het voetpad staan babbelen. Met een stuk of vier, vijf blokkeren ze dan de doorgang. Net zoals toen die mevrouw die ons zag aankomen, mijn baasje en mij. Ze bleef maar naar mij kijken. Ik rechtte mijn kop, strekte mijn rug, schudde eens met mijn manen... ik wou er goed uit zien... want ze keek met zo veel belangstelling. Toen we ter hoogte van het groepje kwamen, vroeg ze aan mijn baasje : "meneer, van welk ras is deze hond?" Hij zei dat ik een Poolse berghond ben. "Ah", zei ze, "een Tatra?" Potverdorie, die kent er wat van! Geïnteresseerd bleven mijn baasje en ik staan. "Een kenner?" vroeg mijn baasje aan de mevrouw. "Ja", zei ze, "ik heb een Kuvasz. Je zou kunnen stellen dat het neefjes zijn". Mijn baasje kon het beamen, want we hebben onlangs een meneer gezien met een Kuvasz. Die lijkt erg op mij, maar heeft meer krullen in zijn vacht. Hij had zelfs een muilkorf aan. Ik denk dat die toch heel wat kwaaier is dan ik. Tegen volgende keer zal ik er zeker meer van weten.
Soms denk ik dat mensen niet goed wijs zijn. In deze winkel maken ze het shoppen er alleszins niet gemakkelijker op...
En dan hier, een eierboom! Dit vervult mij met sombere gevoelens. Allez zeg, wanneer die kleintjes uit het ei kruipen, vallen die direct op hun bek...!
GEFOPT!!! Het was 1 april mensen
Mijn baasje is zondag met zijn twee vrouwen naar de Estetika beurs geweest in Brussel. Gelukkig mocht ik thuis blijven, want dit, dit is niks voor mij! Ik mag er niet aan denken dat ze mijn pels zouden bekladden, of stel je voor, nog véél erger... mij willen ontharen met warme was... wouhaaa! De jongeman hieronder vond zeker dat hij het verdiende om eens in de bloemetjes gezet te worden.
En kijk hier eens, onze Yentl die krullen laat zetten. Ze kijkt wel heel serieus, dit is menens als je 't mij vraagt...
Het heeft een beetje geregend dit weekend. Dat vind ik leuk, want dan kan ik heerlijk drinken van het hemels vocht. Niks is zo lekker als regenwater. De smaak kan variëren van slijkerig naar zanderig, zuiver of gezuiverd door mossen en plantjes, soms gearomatiseerd met muggenlarven of andere diertjes. Het is telkens een nieuwe sensatie, een verrassing... je weet nooit op voorhand welke smaakpapillen gestreeld zullen worden. Raja kijkt er naar, die is te klein en kan niet drinken uit deze bak.
Na het drinken ben ik aan de blafmuur in onze tuin een gesprek begonnen met Charlotte van hiernaast. Het was nog vroeg in de ochtend, maar ze was al wakker en het gesprek verliep op rolletjes. Mijn bazinnetje echter vond het te vroeg om al zo veel kabaal te maken, en met een tik op mijn achterste liet ze mij verstaan dat het genoeg geweest was. Dat vond ik niet tof. Awel, toen ze zich omdraaide heb ik eens ferm mijn tong uitgestoken naar haar...
Tja, mijn bazinnetje heeft het druk zegt ze. Daarom kon ze gisteren niets op de blog zetten. Ze wil persé studeren en stage lopen... en dan word ik naar de achtergrond geschoven ... ken je dat? Gelukkig heeft ze gisteren samen met mijn baasje geprobeerd om het goed te maken, door naar het park te lopen met mij. En het werd een heel leuke namiddag. Yentl was er ook weer bij en zij liep met Raja rond. Die genoot er ook zo van. Het park is in dit seizoen wel heel mooi. De bomen staan in bloei, het jonge gras is heerlijk sappig ...
Mijn baasje doet alles vóór. Hij is zeer gemotiveerd om mij voldoende lichaamsbeweging voor te schotelen. Je ziet het, hij komt van de grond, speciaal voor mij.
Ik volg hem, om hem te plezieren. Natuurlijk krijg ik daarna "massa's" knuffels, zoals Yentl zegt. En daar doe ik het ook wel voor. Raja stond er bij en keek er naar. Deze boomstam is voor hem te hoog, hij kan daar onmogelijk over geraken.
Mijn bazinnetje kan heerlijk koken, dat zegt mijn baasje. Ik krijg mijn brokjes, en dat is het. Maar mijn baasje, die weet wel waar zijn buikje vandaan komt... Onlangs had mijn bazinnetje iets klaargemaakt met zo'n oranje dingetjes, worteltjes. Het zag er lekker uit, en ik was benieuwd. Mijn bazinnetje gooit een worteltje in mijn richting, en ik hap het op in de vlucht. Ik denk dat het een snoepje is en ik bijt er op. En nog eens... bweikes! Wat is dat voor iets? Ik spuug het ding uit, dat is niet te vreten! "Nouvelle cuisine" of zo noemde ze het wat ze klaar maakte. Awel, ik vind dat maar niks hoor. We kwamen in het park ook konijntjes tegen die genoten van de eerste warme zonnestralen. Mijn baasje eet dat ook wel graag zegt hij. Was dat nu een stille hint voor mij? Was het de bedoeling dat ik achter dat konijn zou lopen om het te vangen? Ik heb gedaan dat ik het niet zag... het was veel te warm om mij moe te maken...
Hier zijn we terecht gekomen in het verkeerspark. Er reden allemaal kindjes rond op hun fietsjes, die leerden hoe ze zich in het verkeer moeten gedragen. Dat vind ik een zeer goed initiatief! Kinderen kunnen niet snel genoeg leren hoe ze mij het beste kunnen ontwijken.
Mijn baasje denkt dat ik een circushond ben die trucjes doet op commando. Hij doet het eerst voor, en dan wil hij dat ik dat ook doe. Nu, ik kijk aandachtig toe maar hier zie ik echt het nut niet van in hoor!
En dat heb ik mijn baasje snel duidelijk gemaakt. Ik wil wel kíjken hoe hij het doet, daar niet van...
Er waren nog veel honden in de hondenweide. Het was een zeer interessante namiddag voor mij. Ik heb kennis gemaakt met Tibetaanse Terriërs (zoals mijn vroegere compagnon), New Foundlanders (die lijken echt op zwarte beren), Maltezers (zoals Raja), Duitse herders (die zijn nogal wild en jagen op de kleine hondjes die dan janken van de schrik en tussen de benen van hun baasje gaan schuilen), Afgaanse windhonden, ... en nog wat anderen. Hopelijk komt mijn baasje hier nog terug met mij, en misschien wil ik dan wel eens mijn best doen en door dat ding ... springen...
Naar goede gewoonte zijn we vanmorgen naar school geweest. Het leek wel 1 september, allemaal nieuwkes, en vooral... puppies... Ik voelde mij een beetje ongemakkelijk. Dat baasje van mij ook, die doet echt zijn best niet hoor. Anders was ik al lang in de B-klas geraakt. De stoute nieuwe van vorige keer was er niet bij vanmorgen. Gelukkig maar, anders waren de nieuwkes misschien allemaal gaan lopen van de schrik.
Ik ben deze week anders ook ferm geschrokken. We waren ergens aan de Vaart gaan wandelen. Bij onze terugkeer doet mijn baasje de kofferdeur dicht nadat ik op mijn plaats was gaan zitten. Een blauwe reiger schrikt wakker door het geluid van de deur die gesloten werd. Deze vogels zijn prachtig om zien met hun elegante hals en lange puntige bek, hun blauwgrijze verenpracht.... Heel langzaam, in een trage looppas, klapwiekend met zijn vleugels nam hij meer en meer vaart en scheerde rakelings over de auto. Toen heeft hij het gedaan... de blauwe reiger liet vallen ...wat hij kon... Zie hieronder het resultaat : de Robbemobiel volgespetterd met vogelpoep! Gelukkig was de deur dicht of ik had alles op mijn kop gekregen!
Tijdens een andere wandeling kwamen we dit vogelhuis tegen. In onze tuin hangen ook vogelhuisjes, maar die hebben bijlange dit formaat niet! Welke vogel zou hier wonen? Goh, en als die iets laat vallen, God zegent u ...!
Deze week had mijn baasje te maken met een boze madam. Ze was nog nooit op raadpleging geweest bij hem. Ze kwam voor het eerst en ging naar de wachtzaal die reeds goed vol zat met wachtenden. Er waren ook spelende kinderen, die, toegegeven, nogal kabaal maakten. De mevrouw belde met haar GSM de dokter op die in het kabinet bezig was met een patiënt. Ze zei dat ze niet wou wachten en dat ze absoluut wou voorgaan. Want die kinderen maakten echt teveel lawaai. Mijn baasje zei dat dit niet kon, ieder wacht zijn beurt af. Stel je voor, er zou nogal wat afgevochten worden in de wachtzaal om toch maar eerst bediend te worden. Het was niet naar de zin van de madam, en ze nam de paraplubak in de gang en smeet die met geweld tegen de deur van de praktijk. Mijn baasje is onmiddellijk rechtgestaan en kwam kijken wat er aan de hand was. De madam heeft toen de paraplubak tegen de borstkas van mijn baasje gesmeten, en ze is gaan lopen. Mijn baasje is naar de politie geweest, maar die konden niets doen omdat ze niet wisten wie het was.
Gelukkig is niet alles zo spectaculair. Soms mag ik genieten van een welverdiende rust. Liefst met wat lekkers, zoals hier, met een heerlijk varkensoor...
Je krijgt daar getrainde kaakspieren van! Raja had ook zo'n oor gekregen, maar die viel van vermoeidheid in slaap nadat hij een tijdje geknabbeld had. De mijne was toen al lang op...
Dit weekend was er feest thuis. Yentl, het nichtje van mijn bazinnetje was jarig. En dat werd gevierd zoals het hoort : met een verjaardagskaart!
Hapjes, champagne, voorgerecht, hoofdgerecht... voor het dessert hadden ze geen plaats meer zegden ze. Pff, ik zou dat nog opgekregen hebben hoor!
Behalve eten en drinken hebben we gelukkig ook nog kunnen wandelen. Het was prachtig weer : heerlijk frisse wind die door mijn pels blies, het zonnetje dat ten lange leste eens door de wolken brak... ah, wat heeft een hond nog meer nodig? ... Een mooi uitzicht misschien? Zoals hier aan het water bijvoorbeeld. Heel interessant... Aan de overkant zagen we nog mensen wandelen, ook met honden er bij. We kruisten op ons pad 2 dames met 3 honden die, net zoals ik, los liepen. Eén van de honden was een jachthond, en die had een konijn in zijn muil. Ik weet niet of hij dat konijn zelf gevangen heeft, want het zag er nogal nat uit. Bestaat dat, een waterkonijn?
Hier komen de Leuvense Vaart, de Rupel en de Dijle samen. Op de dijken kom je helaas veel wielerterroristen tegen, die alles onveilig maken. Daarom moest ik terug aan de leiband van het vrouwtje. We hebben dan even een pauze ingelast om het mooie landschap te aanschouwen.
Weet je dat mensen in deze boten wonen? Dit zijn echte huisjes op het water. Sommige van die boten zijn prachtig ingericht, andere weer wat minder of liggen er maar rommelig bij. Ik vind het goed om dat eens van dichterbij te bekijken, maar wonen op zo'n boot, da's niks voor mij. Stel je voor dat we gaan varen en ik moet een plasje doen, wat dan? Ik mag er niet aan denken....
Vanmorgen in de les was er niet zo veel volk. Maar er was een nieuwe bij. Een herder, maar ik weet niet of het een Duitse of een Mechelse herder was. Wat ik wel weet, is dat het een kwaaie is! Stefaan heeft het mogen ondervinden, ocharme! Het vrouwtje van de nieuwe had hem gehaald in het asiel, nog maar even
geleden. Ze is er mee naar een hondenschool geweest, en ze zijn na de eerste
les buiten gevlogen daar. Nu komen ze bij ons. De les was amper een minuut bezig, en het bevel kwam : "Zit". Alle hondjes gaan zitten. Volgende bevel "Lig". Alle hondjes gaan liggen, behalve de nieuwe. Die blijft zitten. Stefaan zegt tegen de mevrouw dat hij zal helpen. Want de mevrouw was al gebeten geweest door haar nieuwe hond. Stefaan grijpt de nieuwe bij zijn voorpoten om hem vooruit te trekken zodat hij zou gaan liggen, maar dat was niet wat de nieuwe van plan was. Daarom heeft hij Stefaan heel erg gebeten in zijn hand. Bloeden dat dat deed! Amaai, geen flauwe kul, die hand lag bijna aan flarden... Gelukkig was mijn baasje daar, hij heeft er direct een verband rond gedaan. Die Stefaan, da's wel "nen harde" zoals ze hier zeggen. Hij heeft geen kik gegeven, en is gewoon doorgegaan met de les. Hij heeft wel eerst de nieuwe alle hoeken van het veld laten zien, hij heeft hem serieus gecorrigeerd... helaas met weinig resultaat. Het lijkt wel of die nieuwe immuun is voor alles wat Stefaan uitprobeerde. Ik heb Stefaan dikwijls horen zeggen dat er geen hond is die hij niet kan temmen. Tot vandaag... hij zei dat hij het ging proberen, maar twijfelde aan het resultaat. Stefaan kennende wil dat zeggen dat de vooruitzichten niet erg goed zijn. In het slechtste geval zullen ze hem moeten een spuitje geven. De nieuwe hé! Niet Stefaan!
Hallo daar, goeie zondag iedereen! Dit was me weer een week om "U" tegen te zeggen. Drukdrukdruk, er zijn veel zieke mensen en mijn baasje vliegt van hot naar her. Daarbij gaat hij ook nog naar de les van de doktoren waar hij, naar mijn mening, rare dingen hoort. Zo vertelde hij mij over "Fast Food". Het was in de les over levensverwachtingen, en hoe je die kan inkorten of verlengen. En één van de redenen die de levensverwachting inkort, is "Fast Food". Mensen die "Fast Food" eten, worden dik. Allez, hoe kan dat nu? "Fast" in het Engels betekent toch "Vlug", en "Food" is toch "Eten"? Awel dan? Als je een kat, of een muis, of een vogel wil eten, dan is dat je "Food". Die beestjes zijn geweldig snel, of "Fast". Je moet daar al serieus wat moeite voor doen om zoiets te vangen, dat eten is heel rap weg! Dik zal je daar niet van worden, integendeel. Kijk maar naar de katten die van Fast Food leven, die zijn eerder aan de magere kant. Volgens mij weten die doktoors echt niet alles hoor!
Gelukkig moet ik niet van Fast Food leven. Mijn baasje geeft me elke morgen voor ontbijt een lekkere yoghurt... Met mijn lange tong lik ik het potje schoon, tot er geen spoortje yoghurt meer te bespeuren valt. Ah ja, ik moet nog iets vertellen. Hetgeen de dierenarts heeft weggenomen bij mij, was goedaardig, en dus moet niemand zich zorgen maken om mijn gezondheid. Eind volgende week moet ik wel terug naar haar om de draadjes te laten verwijderen. Hopelijk krijg ik dan weer geen prik!
Een andere lekkernij is een kauwbeen. Ik eet natuurlijk ook graag koekjes en hondensnoepjes, maar van de dierenarts mag het niet meer. Ze zegt dat ik nu snel heel dik kan worden als ik nog snoepjes krijg. Daarom krijg ik vanaf nu alleen nog "gezonde" snoep. Dat heeft ook weer iets te maken met die levensverwachting ...
Deze week heb ik ontdekt dat mijn baasje een vernielzuchtig mens is. Ja, dit was een eigenschap die ik eigenlijk niet van hem verwacht had. Hij is anders zo'n lieve man, heel attent voor iedereen, probeert nooit brokken te maken... Wel deze week heeft hij zijn schade ingehaald... Het kwam omdat hij gehaast was en al zijn sleutels binnen vergeten was, en het zich pas realiseerde toen hij buiten stond. Hij kon niet in zijn auto, en niet meer terug binnen want de voordeur was in 't slot gevallen... Nog een eigenschap van mijn baasje waar ik verbaasd over was, is zijn lenigheid. Hij draagt een bourgondisch buikje waarvan ik mij kan voorstellen dat zoiets wel eens in de weg zit. Zeker als je gymnastiek moet doen. Groot was mijn verwondering toen hij in één, twee, drie, ... over de tuinmuur klom! Zo kwam hij in de tuin terecht. Maar daar had hij nog steeds zijn sleutels niet mee. Wat toen gebeurde... ik was te verbouwereerd ... sprakeloos... dat mijn baasje dit deed... Hij nam een ijzeren tuig dat daar lag en sloeg daarmee het raam in van de keuken. Het was dubbel glas, hij moest dus twee ruiten kapot slaan. Het was hard werk, want het glas was dik en er staken grote stukken uit die zo bleven hangen. Toen het gat groot genoeg was, is hij erdoor gekropen. Bij dit manoevre is het Cupido beeldje van het vrouwtje gesneuveld... onthoofd. Mijn baasje heeft zich onderweg nog gesneden aan het glas, hij bloedde aan zijn hand, en heeft toen zijn hemd besmeurd. Enkele dagen later kwam de glazenmaker en die heeft er een voorlopig venster in gezet. Maar hoe mijn baasje dit heeft goedgemaakt met het vrouwtje, dat weet ik niet...
Gisterenavond vertelde hij aan mijn bazinnetje dat hij op de A12 een roze olifant had gezien. Een roze olifant met zijn hoofd eraf. Mijn bazinnetje vroeg hem of hij misschien bij den "Duvel" was langsgeweest, en of dat de reden was dat hij roze olifanten zag? "Neeneenee, echt waar, er is daar een roze olifant" hield hij vol. Toen heeft het vrouwtje gezegd dat ze die fameuze roze olifant van hem wel eens van dichterbij wou zien. Daarom zijn we met z'n allen tot daar geweest. Baasje vond dat ik dat ook moest gezien hebben. En ja hoor, hier is hij, de onthoofde roze olifant.
Hij kijkt nog kwaad ook, zo met zijn kop op de grond.
Een beetje verder stond een gewone olifant, een grijze, zoals ze in feite in de natuur voorkomen. Da's wel een groot beest hé, zo'n olifant. Kijk, mijn baasje en ik konden gerust tussen zijn poten zitten om te schuilen voor de regen. Niet dat het toen regende, maar allez, je snapt het wel hé...
Het is een zware week geweest. Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak... Lichamelijk... zie mij hier liggen, nog groggy van de verdoving...
Vrijdagochtend nam mijn bazinnetje mij weer mee naar de dierenarts. Ik dacht "Ho neen, toch wéér geen prik zeker???" Helaas, driewerf helaas, ik kreeg er zelfs meer dan één. Na de tweede prik zei de dierenarts dat mijn bazinnetje mocht vertrekken. Ze zegt "Dag Robbe, tot straks. Blijf." En ze vertrekt met haar "blijfbeen", waardoor ik wist dat ik moest blijven zitten. Daar bleef ik dan alleen achter met de dierenarts. Al gauw werd ik slaperig, zoooo moe, ik kon met moeite wakker blijven. Ik denk wel dat ik goed geslapen heb, ik herinner mij niets meer. Plots stond mijn baasje daar met de auto, en ik moest mee. Allez zeg, ik ben nog zo moe, laat mij toch liggen... Niks aan te doen. Mijn baasje pakt mijn voorkant op, de dierenarts mijn achterkant en zo dragen ze mij tot in de koffer van de auto. Wij weg. We komen thuis aan, en mijn baasje wil persé dat ik uit stap. Maar dat gaat niet. Echt niet. Alles danst voor mijn ogen. Mijn sterke poten lijken wel van rubber? De grond lijkt zo ver daar beneden, moet ik hier echt af? Mijn baasje trekt en sleurt en aan mij, en uiteindelijk geef ik mij over. Hij draagt mij half uit de auto en zet mij op de grond. Waauw zeg, zo wiebelen dat die grond doet? Mijn bazinnetje doet de deur open, en helpt mij de gang in. Dit lijkt wel op een eindeloze tunnel, ergens onder de zee, zo blauw...? Plots zie ik mijn mat, en ik plof er op neer. Terug black-out, tot vele uren later...
Waneer ik terug wakker word, ligt Raja tegen mijn onderrug. Hmmm, lekker warm zo. Maar waarom...? Auw, er doet iets pijn onder mijn staart, moet ik eens nader bekijken. Wat ruikt het daar raar? Naar dierenarts? Hé, draadjes? Daar???? Wat heeft die gedaan met mijn ... jeweetwel??? Het is weg!!!!! Ik blijf nog maar wat liggen, dit is te veel voor mij. Raja ligt tegen mij aan alsof hij weet wat er gebeurd is. Is dat niet lief? Ondertussen gaat het al veel beter. Het doet geen pijn meer, en ik kan terug rondlopen en alles doen als voordien. Gelukkig maar!
Raja is zaterdag naar de kapper geweest. Hij moest in bad en geknipt worden. Toen hij en mijn bazinnetje terug waren hoorde ik haar iets vertellen tegen mijn baasje, waar ik tot nu toe niet aan uit kan. Het is wiskundig. Moeilijk dus. Een serieus vraagstuk als je het mij vraagt, en ik heb er niet zo maar een antwoord voor... Bij de kapster zou een nieuwe hond komen, gestuurd door mijn baasje. De kapster zei tegen mijn bazinnetje dat het een speciale hond is. Hij is één derde Labrador, één derde Rottweiler en één derde collie of zo. Nu moet je mij eens uitleggen hoe dat kan. Je hebt één mama, je hebt één papa en je hebt één kindje. Dat kindje lijkt op papa en mama. Hoe kan dat kindje nu lijken op papa, mama en nog iemand???
Toen ik zei dat het op geestelijk vlak ook zwaar geweest is deze week, komt er dit nog bij. Er zijn menseneters in het land!!! En ik kan het weten, want ik heb het gezien. En mijn baasje ook, want hij heeft die persoon terug moeten oplappen. De kannibalen komen uit het Brusselse. Het zijn Maghrebijnse hangjongeren zeggen ze hier. Ze komen naar de stationsbuurt en ze persen daar de mensen af. Bij de man die mijn baasje heeft genaaid, hebben ze zijn oor half afgebeten, omdat hij hen geen 20 euro wou geven... Stel je voor, mijn baasje heeft iemand een oor aangenaaid... Een beetje later kwam er een ander slachtoffer binnen, hij was aangevallen door dezelfde bende kannibalen. Deze keer ging het over een Belg die naar huis wou. Ze hebben in de stationsbuurt die man bij elkaar geslagen, ook voor 20 euro. Ze bleven op hem stampen met hun zware bottines toen hij op de grond lag, en daar hij heeft hij 2 gebroken ribben aan over gehouden... Vorige maandag was het Valentijn. We hebben een madam gezien die voor haar Valentijn een... blauw oog heeft gekregen... Triestige wereld, waar gaat dat naartoe? Hopelijk heb ik tegen volgende keer wat leukere dingen te vertellen!
