Een tijdje geleden nam het vrouwtje foto's van ons. Ze doet dat heel regelmatig omdat ze foto's nodig heeft voor deze blog. Toen ze op haar computerscherm leuke foto's uitzocht om te gebruiken, botste ze op deze knappe foto van Raja. Ze vroeg aan Raja of hij eens wou komen kijken. Raja was dolenthousiast.... hij zag zichzelf maar snapte het niet goed. Hij snuffelde aan het scherm maar dat rook niet naar hond, en dat beest bleef daar maar stil staan. Raja keek van zijn foto op het scherm om naar het vrouwtje en zei : "ik zie er goed uit hé!"
Kadee heeft een nieuw tijdverdrijf: naar buiten kijken. Om te beginnen palmt hij de zetel in. Ik mag daar niet in hoor. Kadee feitelijk ook niet, maar die veegt daar zijn voeten aan. Ze had al ondervonden dat er zo dikwijls "pootjes" in de zetel stonden, en deze pootjes hadden zeker niet het formaat van Rajapootjes... Het vrouwtje betrapte hem op heterdaad! In plaats van hem eens goed onder zijn voeten te geven, of een uitbrander of een bolwassing te geven, of hem in de hoek te zetten (zoals het baasje ) is ze naar buiten gelopen...
om te zien hoe dat er van de andere kant uitzag. Wel, dit is wat de passanten te zien krijgen ...
Als hij buiten is, kijkt hij naar alles. Van dichtbij of van heel dichtbij zoals hier om die mier te zien kruipen. Of wanneer hij een helikopter hoort aankomen, dan speurt hij de hemel af. Het gebeurt regelmatig dat politiewagens of de brandweer of ambulances voorbij rijden terwijl hun sirene loeihard staat. Kadee zal altijd opkijken om te zien waar dat geluid vandaan komt. Ik denk dat hij later ambulancehond wordt of zo, hij toont daar alvast veel interesse voor.
Wat jullie misschien nog niet wisten, is dat het baasje weer eens weg was. Zoals grote mensen nog al eens doen met hun honden, ze vertellen ze niet op voorhand dat ze een weekje verlof nemen. Het baasje had het ons dus weer gelapt hé. Ik zat de ganse week vol ongeduld te wachten : wanneer komt mijn baasje mij nu toch halen om te werken? Het vrouwtje was thuis gebleven om op ons te passen, gelukkig maar, anders hadden we daar schoon gezeten met ons drietjes, alleen en verlaten... Maar dan na een week, laat in de avond hoorde ik plots een vertrouwd geluid : de slepende voetstap van mijn baasje buiten die abrupt stopte voor de deur, het rammelen van zijn sleutelbos, de deur die open zwaaide en het licht dat aanging, de voordeur die met een bons terug dicht vloog...
Jaaaaa, het was ons baasje! Hij was terug! Hij gaf ons direct dikke knuffels, pakte ons een goed vast in onze pels, streelde ons over onze kop, en wij maar zwaaien met onze staart en...
snuffelen, snuffelen... want zeg eens baasje, na een weekje vakantie ruik jij niet meer naar hond? Volgende keer gaan wij mee hoor!
Het baasje was naar Arcachon in Frankrijk geweest met de trein. Hij heeft daar véél foto's gemaakt tijdens zijn vele wandelingen. Tja, wat moet een mens anders doen met zijn tijd op vakantie hé. Eén foto vond het vrouwtje alvast de moeite waard : een poepzakjesautomaat. En gratis nog wel! Stel je dat voor, zoiets hebben ze hier niet. Met veel moeite hebben de baasjes meer vuilbakjes gekregen op straat waar ze de poepzakjes in kwijt kunnen, maar zo'n automaat da's toch wel sjiek!
Het vrouwtje heeft beloofd om ons de volgende keer wat fotootjes te laten zien die het baasje gemaakt heeft tijdens zijn wandelingen. Mijn baasje is een natuurmens, en in de natuur komt hij terug tot rust. Net zoals wij, in de vrije natuur zijn we op ons best. Ben benieuwd om te zien wat hij allemaal de moeite waard vond, tenslotte heeft hij ons daarvoor een week lang "achtergelaten"...
) is ze naar buiten gelopen... 
