Tijdens een avondraadpleging was er heibel in één van de twee wachtzalen in de praktijk van mijn baasje. Er waren twee heel donkere families die ruzie hadden over iets. Ze riepen dingen naar elkaar in een taal die wij niet verstaan. Ze lieten het wit van hun ogen zien en hun tanden blonken gevaarlijk in de schemerige wachtzaal. De andere patiënten in de eerste wachtzaal waren angstig geworden en  hadden mijn baasje verwittigd dat het menens was. Mijn baasje kwam natuurlijk direct tussenbeide, maar het mocht niet helpen. Het geraas en getier ging maar door, en ze waren ondertussen ook al slaags geraakt onderling. Mijn baasje riep hun toe dat ze moesten stoppen en gaan zitten, want anders zou hij zijn witte helper (ikke dus) gaan halen. De vechtende jongeren hadden hier geen oren naar en iemand uit de andere wachtzaal had ondertussen de politie gebeld. Mijn baasje had mij gezegd in de praktijk te blijven, maar ik dacht dat hij misschien wel mijn hulp kon gebruiken. Op een drafje ben ik de gang doorgelopen en kwam via de eerste wachtzaal in de tweede wachtzaal waar ondertussen ferm gevochten werd. Ik zette mijn leeuwenkraag dik op en gromde uit volle borst met mijn oren achteruit, en mijn opgetrokken lippen toonden al mijn tanden. Eén van de vechtersbazen was op de grond gevallen en probeerde achteruit recht te krabbelen. Hij kwam met zijn rug tegen de muur en gilde het uit van angst toen ik hem dicht naderde. Hierdoor  stopte het gevecht onmiddellijk en de vechtersbazen sprongen op de stoelen om bij mij uit de buurt te blijven. Ik ging fier rechtop naast mijn baasje zitten en overzag de situatie. Mijn baasje zei dat het gedaan was met vechten en anders moesten ze dat maar buiten doen. Ze konden kiezen. Niemand bewoog. In de andere wachtzaal hoorde ik mensen zuchten van verlichting. Net toen kwam de politie binnen. “Wat is er aan de hand hier?”  Mijn baasje vertelde wat er gebeurd was en dat ik geholpen had om de gemoederen te kalmeren. De politie is in de wachtzaal gebleven tot iedereen aan de beurt geweest was. Mijn baasje heeft toen meer werk gehad dan voorzien, hij heeft hun gescheurde wenkbrauwen genaaid, bloedneuzen gestelpt en andere wonden verzorgd. Tegen iedereen heeft hij verteld over zijn witte helper die ervoor gezorgd heeft dat aan de zwarte ruzie een einde kwam.

Er gebeuren ’s nachts dingen in mijn straat waar ik niet goed van ben. Eergisteren nacht was het vrouwtje te moe om nog met ons naar de wei te gaan. We zijn dan in de tuin geweest, en dan gaan slapen. Misschien gelukkig maar, anders waren we in het pikkedonker op een dievenbende gebotst. Hieronder zie je hoe het vrouwtje met de buurman de draad hersteld heeft. Je ziet ook de ene wagen die op houten blokken staat, omdat ze de wielen gepikt hebben. Op de andere wagen heeft de garagist een bache gelegd, omdat er geen ruiten meer inzitten. De zetels zijn eruit, het contact, de versnellingsbak, de asbak, en een groot deel van de motor. 

02-03-2014 om 21:14 geschreven door Robbe Van Erbecjeshof