Het is een zware week geweest. Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak... Lichamelijk... zie mij hier liggen, nog groggy van de verdoving...
Vrijdagochtend nam mijn bazinnetje mij weer mee naar de dierenarts. Ik dacht "Ho neen, toch wéér geen prik zeker???" Helaas, driewerf helaas, ik kreeg er zelfs meer dan één. Na de tweede prik zei de dierenarts dat mijn bazinnetje mocht vertrekken. Ze zegt "Dag Robbe, tot straks. Blijf." En ze vertrekt met haar "blijfbeen", waardoor ik wist dat ik moest blijven zitten. Daar bleef ik dan alleen achter met de dierenarts. Al gauw werd ik slaperig, zoooo moe, ik kon met moeite wakker blijven. Ik denk wel dat ik goed geslapen heb, ik herinner mij niets meer. Plots stond mijn baasje daar met de auto, en ik moest mee. Allez zeg, ik ben nog zo moe, laat mij toch liggen... Niks aan te doen. Mijn baasje pakt mijn voorkant op, de dierenarts mijn achterkant en zo dragen ze mij tot in de koffer van de auto. Wij weg. We komen thuis aan, en mijn baasje wil persé dat ik uit stap. Maar dat gaat niet. Echt niet. Alles danst voor mijn ogen. Mijn sterke poten lijken wel van rubber? De grond lijkt zo ver daar beneden, moet ik hier echt af? Mijn baasje trekt en sleurt en aan mij, en uiteindelijk geef ik mij over. Hij draagt mij half uit de auto en zet mij op de grond. Waauw zeg, zo wiebelen dat die grond doet? Mijn bazinnetje doet de deur open, en helpt mij de gang in. Dit lijkt wel op een eindeloze tunnel, ergens onder de zee, zo blauw...? Plots zie ik mijn mat, en ik plof er op neer. Terug black-out, tot vele uren later...
Waneer ik terug wakker word, ligt Raja tegen mijn onderrug. Hmmm, lekker warm zo. Maar waarom...? Auw, er doet iets pijn onder mijn staart, moet ik eens nader bekijken. Wat ruikt het daar raar? Naar dierenarts? Hé, draadjes? Daar???? Wat heeft die gedaan met mijn ... jeweetwel??? Het is weg!!!!! Ik blijf nog maar wat liggen, dit is te veel voor mij. Raja ligt tegen mij aan alsof hij weet wat er gebeurd is. Is dat niet lief? Ondertussen gaat het al veel beter. Het doet geen pijn meer, en ik kan terug rondlopen en alles doen als voordien. Gelukkig maar!
Raja is zaterdag naar de kapper geweest. Hij moest in bad en geknipt worden. Toen hij en mijn bazinnetje terug waren hoorde ik haar iets vertellen tegen mijn baasje, waar ik tot nu toe niet aan uit kan. Het is wiskundig. Moeilijk dus. Een serieus vraagstuk als je het mij vraagt, en ik heb er niet zo maar een antwoord voor... Bij de kapster zou een nieuwe hond komen, gestuurd door mijn baasje. De kapster zei tegen mijn bazinnetje dat het een speciale hond is. Hij is één derde Labrador, één derde Rottweiler en één derde collie of zo. Nu moet je mij eens uitleggen hoe dat kan. Je hebt één mama, je hebt één papa en je hebt één kindje. Dat kindje lijkt op papa en mama. Hoe kan dat kindje nu lijken op papa, mama en nog iemand???
Toen ik zei dat het op geestelijk vlak ook zwaar geweest is deze week, komt er dit nog bij. Er zijn menseneters in het land!!! En ik kan het weten, want ik heb het gezien. En mijn baasje ook, want hij heeft die persoon terug moeten oplappen. De kannibalen komen uit het Brusselse. Het zijn Maghrebijnse hangjongeren zeggen ze hier. Ze komen naar de stationsbuurt en ze persen daar de mensen af. Bij de man die mijn baasje heeft genaaid, hebben ze zijn oor half afgebeten, omdat hij hen geen 20 euro wou geven... Stel je voor, mijn baasje heeft iemand een oor aangenaaid... Een beetje later kwam er een ander slachtoffer binnen, hij was aangevallen door dezelfde bende kannibalen. Deze keer ging het over een Belg die naar huis wou. Ze hebben in de stationsbuurt die man bij elkaar geslagen, ook voor 20 euro. Ze bleven op hem stampen met hun zware bottines toen hij op de grond lag, en daar hij heeft hij 2 gebroken ribben aan over gehouden... Vorige maandag was het Valentijn. We hebben een madam gezien die voor haar Valentijn een... blauw oog heeft gekregen... Triestige wereld, waar gaat dat naartoe? Hopelijk heb ik tegen volgende keer wat leukere dingen te vertellen!
