Hier ben ik dan, iets later dan anders. Maar ja, wat had je dan gedacht? Met de verkiezingen gisteren had mijn baasje extra veel werk. Want er zijn toch heel veel héél oude mensen en héél zieke mensen en die kunnen daar echt niet geraken om te gaan stemmen. Mijn baasje is voor al die mensen de brieven in de verschillende stembureaus gaan laten afstempelen. Daarvoor zijn we op 11 plaatsen geweest. Tja, die tijd kan je dan niet gebruiken om te schrijven hé!
Maar eerst waren we nog naar de les geweest. En ik moet zeggen dat de kleine Raja, die toen hij begon de slechtste was van heel de klas, ongelooflijke vorderingen heeft gemaakt. Ik zat er bij en keek er naar. Zit, lig, blijf, voet, volg... hij gehoorzaamde gewillig, zonder grommen en zonder bijten. Dus, een superoude hond kan je ook nog manieren leren. Dat kunnen we niet zeggen van die opdringerige teef die onlangs ongevraagd onder mijn staart kwam rieken! Ik moest er niet van hebben hé, en ik maakte dat ik weg kwam.
Heb je de motorhond al gezien? Zijn baasje heeft een side-car uit
de oorlog, zo'n kakigroen ding dat veel lawaai maakt. Er zit daar een
hond in, ik denk een Schnauzer. Die heeft een rode met witte noppen
zakdoek rond zijn nek, en een soort van stofbril die achter zijn kop is vastgemaakt. Het baasje draagt
een halve helm en die heeft ook zo'n stofbril aan en een zwart-witte doek voor zijn neus en mond. Zo rijden zij rond, telkens
wanneer het mooi weer is. Let goed op, misschien kom je ze wel tegen!
Op een veiling zagen we een heel speciaal spektakel. Een ferm madammeke - van de achterkant gezien - duwde een voituur voort. Stel je voor : een knalrood ensemble, zwarte naadkousen, killing heels en zwarte krullen tot halverwege de rug! We kwamen dichterbij om dat te bekijken... Ze was - van de voorkant gezien - niet zo heel jong meer... Haar gezicht zag er uit als een oude, verrimpelde appel, en ze had oorlogskleuren aan : groen aan haar ogen en een bruine streep boven haar ogen, roze op de wangen en haar mond was bloedrood geschilderd en uitgelopen in de lijntjes. Maar zelf was ze overtuigd van haar schoonheid, dat straalde ze uit. Maar we waren nu natuurlijk heel benieuwd naar de kindjes in de voituur. Amai, dat was ook al om te verschieten! Er zaten geen kindjes in maar 2 hondjes met strikjes in hun haar en babykleertjes aan! Mijn baasje keek naar mij, ik keek naar hem... en we zijn heel rap weggelopen ... omdat we zo hard moesten lachen, hahaha!!!
Gelukkig is het niet altijd zo spectaculair. We kunnen ook genieten van de gewone, simpele dingen. Zoals wanneer we op zaterdagmorgen vroeg over de markt wandelen... Kippenkramen, beenhouwerskramen, kaaskramen, waar je nog maar aan denkt, dat kom je tegen. Er komen je daar geuren tegemoet, manmanman, het kwijl loopt zo uit je
muil!
