Mijn poot is genezen. Ik kan terug lopen en springen en gek doen, net zoals voordien. De dierenarts heeft wel gezegd dat ik best geen trappen op en af loop, en in rul zand mag ik ook niet meer lopen. Dat zou te belastend zijn voor mijn gewrichten, ik ben tenslotte eergisteren 8 jaar geworden! Mijn baasje heeft me heerlijk verwend met een lekker been, hmmm, zo lekker! Deze week kwam er een mevrouw naar de raadpleging omdat, tja, er was iets met haar bips. De dokter vraagt om haar broekje uit te doen en daar staat ze dan, zo met blote billen. Ik kon echt niet aan de drang weerstaan te komen snuffelen. De mevrouw schrok van mijn natte neus en gaf een gilletje, maar ze kon er achteraf toch mee lachen. Ik denk dat het baasje daar ergens wel blij om was, omdat ze zo minder gespannen was voor de prik die hij haar moest geven. Wij honden herkennen elkaar via de geurtjes, maar bij mensen is dat blijkbaar anders. Het is een speciaal beroep, dokter zijn. Je moet luisteren naar alle verhalen die de mensen komen vertellen... En je moest eens weten wat ik al allemaal gehoord heb als ik onder de tafel lig! Ja ja, da's niet om mee te lachen hoor. Misere misere. Mensen kunnen niet gaan werken omdat ze ziek zijn, of ze hebben problemen met hun kinderen... Als doktershond ben ik natuurlijk gebonden aan de "zwijgplicht", van mij gaan jullie geen sappige verhaaltjes te horen krijgen. Die moet je maar lezen in de Story of in Dag Allemaal. Er liggen trouwens genoeg van die boekjes in de wachtzaal. Wat ik fascinerend vind is wat je met de machines die de dokter heeft, allemaal kunt aanvangen. Er kwam een lief madammeke binnen met een hele dikke buik. Ik dacht : die heeft veel te veel gegeten! (zoals ik met dat ijs, maar da's een ander verhaal). Dat was het niet. Er groeit een baby in die buik, echt waar! En met die machine kan de dokter zelfs zien of het een jongen of een meisje is. Het madammeke ging op de tafel liggen en de dokter schoof met zo'n ding aan een draad over haar buik (nadat hij eerst de buik had volgekwijld om het te doen glijden) en op het scherm kwamen er allemaal witte en zwarte en grijze vegen. Er groeit een baby in die buik, echt waar, ik heb het gezien. Dat madammeke keek ernaar en gilde : "Het is een jongen, ik heb het gezien! Hé doktoor, da's toch juist hé? Dat het een jongen is?"
Deze week voelde mijn baasje zich niet al te best. Hij had last van
"schele koppijn" zei hij. Ik heb geen flauw idee wat dat betekent, maar
hij heeft bijna het ganse weekend in bed gelegen en geslapen. Ik denk
dat hij toch wel een beetje ongerust was, je kan het zien aan zijn
gezicht op de foto.
