Honden worden ook wel eens de "beste vriend van de mens" genoemd. Helaas is de mens niet altijd de beste vriend van de hond... iedereen kent wel voorbeelden van mishandeling uit zijn omgeving of van televisie. De geschiedenis kent vele episodes waar honden ingezet werden om de mens te dienen. Het Poolse leger zocht na de eerste wereldoorlog naar inzetbare honden. De "Schapenjongens uit Podhale" dienden als kanonnenvlees : ze werkten als boodschappers, waren trekhonden voor de sleden van de bergbrigade, trokken samen met hun twee-benige kompanen de wacht op, droegen in onherbergzaam gebied de munitie, fungeerden als diensthond bij de grensbewaking, haalden als reddingshonden de drenkelingen uit de woeste bergstromen, en waren tevens blindengeleidehond.
Het is enkele malen gebeurd in de geschiedenis dat het
zuivere Akita ras bijna uitgestorven was. Tijdens het Meiji tijdperk waren
hondgevechten zeer populair in Japan en Akitas werden vaak gekruist met Tosa
vechthonden. Pas in 1917 werd de Akita Dog Preservation Society opgericht om
het zuivere Akita ras te verzekeren. Ondanks deze maatregel werden de Akitas
bijna uitgeroeid tijdens WO II toen alle honden, behalve Duitse Herdershonden,
afgemaakt werden voor hun vlees en hun pels als voering diende voor de
militaire uniformen. Ondertussen doet de mens weer inspanningen om de Akita van
uitsterven te behoeden.
Hieronder zie je een foto van een Akita Inu.
Soms ontstaat er een innige band tussen baasje en hond. Wie heeft al
gehoord van Hachiko, een Akita inu die zo trouw en loyaal aan zijn
baasje was dat het verhaal toendertijd zelfs voorpaginanieuws werd van
Japans' grootste krant? Het is een echt gebeurd verhaal over een hond die ongelooflijk
trouw en loyaal was aan zijn baasje. Het gaat hier over Hachiko, een Japanse Akita
inu, afkomstig uit Akita uit het noordwesten van Japan. Via DNA hebben
onderzoekers ontdekt dat de Akita, samen met de Afghaanse Hound, Chow Chows en
Siberische Huskies de minste genetische afwijking vertoont met de wolf.
Het verhaal van Hachiko
Hachiko
werd geboren in 1923 in Akita (Japan) en kwam naar Tokyo in 1924 met zijn baasje,
Professor Hidesaburo Ueno. Deze man was professor Landbouw aan de Universiteit van Tokyo. Ze leefden in
Shibuya vanwaar Hachiko elke dag met zijn baasje meeliep tot aan het
treinstation. Elke avond, op het exacte tijdstip dat Professor Ueno zou
toekomen, stond Hachiko hem al op te wachten op het perron, en samen liepen ze
de weg terug naar huis. Dit gebeurde dag in, dag uit, gedurende 1 jaar en 4
maanden, tot op de dag dat Professor Ueno niet naar huis kwam.Professor Ueno stierf aan een plotse
hersenbloeding tijdens zijn werk aan de Universiteit.Hachiko werd aan een andere familie gegeven,
maar ontsnapte voortdurend en liep terug naar de woning van wijlen Professor
Ueno. Na een tijdje moet hij zich gerealiseerd hebben dat zijn baasje daar niet
meer leefde. Daarom trok hij elke dag naar het station waar hij zijn baasje
trouw opwachtte.Na verschillende maanden merkte het stationspersoneel de hond op en ze gaven hem dagelijks te eten en te drinken.
Het verhaal over de hond die trouw elke dag zijn baasje kwam
opwachten begon de ronde te doen. Een student van Professor Ueno publiceerde
artikels over Hachiko, en in 1932 werd Hachiko voorpaginanieuws van de grootste
krant van Japan. Het was in 1934 dat ter ere van Hachiko een bronzen standbeeld
werd opgericht aan het Shibuya station. Hachiko stierf een jaar later in het
Shibuya station, na negen jaar nog steeds wachtend op de terugkeer van zijn baasje. Zijn
lichamelijk overschot wordt tot op heden bewaard in het National Science Museum
of Japan in Ueno, Tokyo.
Dit aangrijpende verhaal over Hachiko inspireerde Japanse filmmakers
die in 1987 een film maakten over zijn leven met Professor Ueno. Deze film
noemt Hachiko Monogatari. Er werd een Hollywood versie uitgebracht in 2009
waar Richard Gere de rol speelt van Professor Ueno. Een aanrader voor alle
fervente hondenliefhebbers en voor hen bij wie de betekenis over de schoonheid
van liefde en toewijding eens opgefrist mag worden.