Lieve lezers, we zijn terug in blogland! Het baasje heeft de oude computer vervangen door een nieuwe, en dat was heel erg nodig. Telkens wanneer het vrouwtje tekst of foto's wou posten op het blog, crashte het systeem. Ze is bijna kaal geworden door altijd maar met haar handen in het haar te zitten...
Hou dit blog goed in de gaten, want in de komende dagen zal er van alles op verschijnen... ik heb héél véél te vertellen... Tot gauw, Robbe
Vandaag is het Vrouwtjesdag! (In mensentaal zeggen ze "Moederkesdag"). Het is de gewoonte dat je je moedertje, of in ons geval, ons vrouwtje, eens in de bloemetjes zet. Ziezo, bloemetjes genoeg?
Het baasje vertelde ons dat deze gele bloemen "pisbloemen" zijn. Ja maar, we zijn hier wel op onze plasweide hé... Hum, pis en plas, is dat niet hetzelfde...? Oooh, is er dan een bloem gegroeid op elke plasje ??? Heu, Kadee en Raja en ik hebben ons best gedaan dit jaar
Het baasje zegt ook dat je behalve bloemen, ook een cadeautje kan geven aan het vrouwtje. Het baasje had mij meegenomen op toer deze week, en zo kwamen we in een boekenwinkel terecht. Het baasje weet dat het vrouwtje graag leest, en dat ze graag kookt. Ons cadeau was rap gekozen, hihihi !
Nu nog wachten dat ze klaar is met stages en zo, en dat het normale leven weer zijn gangetje kan gaan in juni. Het vrouwtje heeft beloofd dat ze dan terug elke week mijn avonturen zal posten en ... dat ze haar cadeau zal uitproberen. Ben benieuwd sé!
Ondertussen heb ik van een collega van het vrouwtje een kip gekregen. Wat een raar ding is dat zeg! Telkens ik er in bijt, geeft dat ding een gil. Van 't verschieten doe ik dan snel mijn muil open en valt die kip op de grond. Dat opeten zit er niet in, maar ik vind het hoogst plezant om er mee te spelen.
Enige weken geleden was het prachtig weer. We zijn met de club gaan wandelen, het was een leuk weerzien met alle Tatra's. We waren blij toen we terug thuis waren, en we hebben de koelste plek van het huis ingepalmd... met ons drietjes op een rij, maffen maar...
Het baasje kon er helaas niet bij zijn. Net toen we gingen vertrekken werd hij opgebeld voor een spoedgeval en moest hij naar de patiënt. Hij had met het vrouwtje afgesproken dat hij alleen naar daar zou komen, zo gauw hij hier gedaan had. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk is het vrouwtje met ons drie aan de wandeling begonnen, maar dat was nogal vermoeiend, omdat we allemaal aangelijnd moesten blijven. Toen heeft de vrouw van de gids voorgesteld om met mij te wandelen, omdat ik er toch zo'n brave uitzie. Zelf vond ik dat ook een goed idee, omdat ik dan niet naast Kadee moest lopen, die altijd opnieuw in mijn oren en mijn nek en mijn staart wil bijten. Dat jong geweld, dat is niets voor mij. Dus, ik mee met die madam. Ze heeft zelf ook een Tatra, maar die liep met haar man mee. Ze was het dus goed gewoon om met een witte reus als ik rond te lopen, en dat was oké voor mij.
Af en toe hield ik halt, en draaide ik mij om om te zien waar het vrouwtje bleef. Zij kon niet zo snel vooruit, omdat ze ook Raja bij had. Die is al een oude rakker en toch vrij ziek, daarom moest ze hem soms ook in haar armen dragen. Om niet te verongelukken heeft ze Kadee de gentle-leader aangedaan. Hij vindt dat maar niks en is dan zo tam als een lam. Eigenlijk denk ik dat ze het daarom doet, die GL aandoen bij Kadee.
Het was een leuke wandeling en toen we terug aan ons vertrekpunt waren, was het baasje daar ook! Joepie, nu was onze roedel terug compleet! Bedankt aan de madam dat ze met mij wou wandelen, dat was echt tof van haar. We mochten met ons drie bij de baasjes blijven toen die nog iets gingen eten. Wij hebben snoepjes gekregen en hebben wat geslapen op de koude vloer.
Toen we naar de plasweide wandelden deze week, kwamen we deze exemplaren tegen ... Wat mensen zoal weggooien hé!
We hebben een nieuwe paus. Hij is ook groot en helemaal wit en hij
heet Franciscus. Niet die van de kwade Jesuïeten, maar wel Franciscus van
Assisi, die zo lief was voor de beestjes. Hij kon praten met de dieren, zeggen
ze. En hij gaf eten aan de vogeltjes. De hongerigen spijzen is één van de
werken van barmhartigheid. Alleen, hoe lekkerder het is, hoe moeilijker het
lijkt om er aan te geraken!
Hebben wij een muil? Neen, want een muildier is een soort
van ezel. Zo ijverig zijn we nu ook weer niet. We hebben ook geen snuit, want
dat is van de varkentjes met een lange snuit. Wij hebben een hoofdingang. Ik
las dat woord onlangs toen ik samen met mijn baasje het vrouwtje ging halen na
haar laatste dag stage op de intensieve. Ik verstond ineens de betekenis
daarvan: hoofd en ingang! Duidelijker kan toch niet?
Onze buren, Marc en Alice waren aan het ruzie maken. Marc
roept boos naar zijn vrouw: ik wil dat je kiest tussen je drie honden en mij!
En Alice antwoordde: ik heb al gekozen . Sindsdien hebben we haar en de
honden niet meer gezien!
Er is nog een verdwijning te melden: Spike, de terreur van
onze straat is niet meer. Heb ik jullie dat nog niet verteld van die keer dat
Spike ons aanviel? Spike was een American Stafford, zo ene met een brede borst
en brede smoel, en gemene oogjes. Als hij Raja zag, begon hij steevast te
likkebaarden. Flauw hoor, als je het van zon zwak hondje moet halen, puh! Wel,
toen het baasje met mij en Kadee naar de wei liep, bleek dat het baasje van
Spike het poortje niet had gesloten achter hem. Spike kreeg ons in het vizier en
terwijl het baasje met ons rechtsomkeer maakte om elders te gaan wandelen,
vloog die Spike gelijk een zot van dat veld en viel ons aan langs achter. Mijn
baasje is geweldig sterk en met 1 hand drukte hij Spike met zijn kop op de
grond. Kadee was zo verschrikkelijk boos dat die zich losrukte toen Spike zich
bevrijd had en achter hem aan holde. Het baasje van Spike zette het op een
lopen, zijn hond erachter, dan Kadee en dan ik en dan het baasje, en dat
allemaal in een enorm lawaai van roepen en blaffen en grommen. Toen Spike zich
tussen de benen van zijn baasje probeerde te verstoppen, heeft Kadee hem 2 keer
gebeten in zijn achterste. Er waren 8 gaatjes in zijn billen, en dat bloedde
wel hard hoor. Het baasje heeft ons dan terug meegenomen en we zijn ergens
anders gaan wandelen. Spike, de terreur van de straat heeft sindsdien nooit
meer gegromd naar ons. Als hij ons zag, begon hij te beven en te piepen als een
muis!
Wel, die Spike is nu overleden. Hij bleek prostaatkanker te
hebben en een hersentumor en overal uitzaaiingen. Waarschijnlijk was die tumor
de reden van zijn agressief gedrag. Zijn baasje heeft hem laten inslapen, omdat
het toch niet meer goed zou komen met hem. Maar, dat heeft niets te maken met
de 2 beten die hij van Kadee heeft gekregen hoor! Daar krijg je geen tumor van,
of kanker, zoals zijn baasjes nu wel lijken te denken. Ik ben best wel fier op
Kadee hoor, die is onverschrokken! Zoals hij toen het baasje en mij verdedigde,
wauw!
Hier zie je Kadee in actie: hij achtervolgt mij om in mijn staart te bijten. Je kan je al inbeelden hoe hij eruit zag toen hij Spike zijn lesje wou leren...
Het baasje heeft een zware week achter de rug. Er zijn veel
zieke mensen, en dan moet het baasje veel werken. Daar word ik zo moe van hé!
Waarvan ik zo moe word? Euh, er is veel te doen en te luisteren hoor, tijdens de raadpleging. En daar stopt het niet bij. Kadee en ik helpen ook het baasje om zich aan te kleden.Man, wat duurt dat lang voor hij die pullover aangetrokken heeft...
Kadee vindt dat hij superieur is aan ons. Mij hebben ze geleerd dat ik op mijn mat moet liggen, en dat doe ik braaf. Ik heb trouwens goeie matten, die de mama van mijn vrouwtje speciaal voor mij gemaakt heeft! Maar Kadee, die ligt liever in de zetel, of er boven op.'t Zal voor 't uitzicht zijn, zeker?
Maar
niet getreurd, het is Paasvakantie. Het baasje vertrekt morgen naar Arcachon
voor een week. Naar het schijnt is het daar warmer weer dan hier. Het lijkt wel
alsof de lente er maar niet door komt. Och, wij vinden dat niet erg hoor, want
sneeuw en ijs vinden Kadee en ik prettig! We voelen ons goed bij die frisse
temperaturen, we kunnen echt genieten van rollen en spelen in de sneeuw, naar
de sneeuwballen happen die het baasje naar ons gooit.
Sint-Maarten reed door weer en wind
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten reed door sneeuw en wind
Zijn vurig paard droeg hem gezwind,
Sint Maarten reed met licht gemoed
Zijn mantel dekt hem warm en goed.
Een oude, een oude,
een oude man zat langs de baan
en sprak de ridder smekend aan:
Ach, help mij toch uit deze nood,
`k vind in deez'harde kou mijn dood.
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten innig aangedaan
blijft voor de arme beed'laar staan.
Hij trekt zijn slagzwaard uit de schee
en snijdt zijn mantel glad in twee.
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten geeft vol medelij
hem 't grootste stuk en rijdt voorbij.
Sint Maarten reed met licht gemoed
Zijn halve mantel dekt hem goed.
Sint Maarten, Sint Maarten,
Sint Maarten van zijn tochten moe,
legt zich te rusten welgemoed.
Tot loon van 't geen hij heeft verricht,
ziet hij des nachts een helder licht.
Een oude, een oude,
een oude man verschijnt voor hem
en spreekt met zachte hemelstem:
Ik ben uw Jezus, gij gaaft mij
dees mantelhelft uit medelij!
Het wachten duurde wel lang ... *geeuw*
Alles eens van een andere kant bekijken ...
Onze Stefaan was te koets gekomen, en Jo zat op een reusachtig paard!
Wij werden met z'n allen "gezegend"
en omdat we het zo goed gedaan hadden, kregen we een diploma.
Kijk eens naar dat stuk paard uiterst rechts : dat zouden wij eens moeten durven sé !
Mijn baasje is soms verstrooid. We komen in de wei en daar merkt hij dat hij in zijn overvolle broekzakken géén poepzakje meer heeft zitten. Hij laat ons effe alleen en loopt naar zijn wagen die dichtbij staat om daar een zakje te halen. Hij komt teruggelopen naar ons, en krijgt ondertussen telefoon. Ik zie hoe hij - al babbelend in zijn gsm - nadert en de wei afspeurt naar wat hij in het zakje moet steken...en het niet vindt... hij staat er al midden in...
Meestal komen er treinen langs wanneer we in de wei zijn. Soms blijven die treinen staan. Waarschijnlijk is dat omdat de mensen ons dan beter kunnen zien. Enkele weken geleden echter kwam er op een dag geen enkele trein langs. Ik heb nochtans lang gewacht, maar ik heb er geen gezien. Ik hoorde het baasje iets zeggen over een staking. Maar als er geen treinen rijden, waar zijn dan al die mensen die normaal op al die treinen zitten?
Het baasje wandelde met ons in een leuke straat. De politie had her en der oranje paaltjes gezet met een pijltje naar beneden : hier plassen. Het vreemde was dat daar een datum op stond. Dus, enkel dan mocht je daar tegen plassen, en nog wel tussen bepaalde uren! We kwamen net van een wandeling, dus... geen mogelijkheid meer om te plassen. Kadee had een spoor geroken en had daardoor het paaltje niet gezien.
Kadee loopt langs de ene kant van het paaltje en ik langs de andere kant... botsing van het paaltje met het baasje! Het paaltje kantelt heen en weer en maakt daarbij een vreselijk metaalachtig geluid. Het klonk als klokkengelui uit de grote toren. Kadee, met zijn neus tegen de grond is heel erg geschrokken van het geluid dat het paaltje maakte en wou doodsbenauwd de benen nemen.
Dat was gerekend zonder het baasje die ons allebei stevig vast had. Alleen, hij stond aan de andere kant van het paaltje, dat opnieuw met veel lawaai begon te dansen. Kadee deed het in zijn broek!
Het baasje heeft veel moeite gehad om de situatie terug recht te trekken. Kadee is uiteindelijk gaan zitten, zover als zijn leiband het toestond. het baasje en ik zijn dan rond het paaltje gegaan en zo konden we verder wandelen.
Kadee heeft er een grote schrik aan overgehouden. Hij mijdt nu alle oranje paaltjes als de pest. Toen laatst het vrouwtje nietsvermoedend met Kadee ging wandelen en ergens op straat een paaltje tegen kwam, ging Kadee plots op zijn buik liggen en wou niet meer verder. Toen het vrouwtje hem dan met veel moeite recht kreeg, trok hij haar bijna omver toen hij in een wijde boog rond het paaltje spurtte. Die Kadee doet soms heel stoer, maar hij kan ook heel puppie-achtig zijn hoor, puh!
Wanneer je hieronder op de link klikt, zie je een filmpje over ons in de wei. See you!
Het vrouwtje heeft "de zenuwen". Ik hoor haar dat toch zeggen. Gisteren al. Vanavond nog meer... iets met de computer denk ik. Ze zei dat foto's uploaden nu trager gaat dan in het stenen tijdperk. Maar heu, hadden ze toen al computers? ... Misschien wel hoor, want de Flintstones hadden een auto, ze gingen naar de open-lucht cinema, ze hadden zelfs een soort MacBronto... dus waarom geen computers? Alleszins is het vrouwtje er niet over te spreken. Zo lang voor een herstelling binnen gedaan, terug gaan halen en het werkt maar half z'n g*t! Je zou voor minder boos worden.
Gelukkig heb ik haar daarstraks kunnen doen lachen. Ze was met mij alleen naar de wei geweest, en dat vind ik best leuk. Eigenlijk veel leuker dan wanneer Kadee erbij is. Die valt mij steeds aan! Om in mijn staart te bijten nota bene! Als ik denk dat hij mijn richting uitkomt, dan zet ik het op een lopen, maar die jonge snaak is mij steeds te vlug af. Hij haalt mij in en springt op, bijt mij waar hij kan... Als het baasje erbij is, dan springt die in de bres voor mij, lief hé. Maar toch blijft Kadee dikwijls de snelste...
Dus, we waren in de wei aangekomen waar ze mij de tijd liet om te doen wat ik moest doen. Automatisch word ik daar vrolijk van, ik weet niet hoe dat komt...? Het vrouwtje zag dat ik blij was en gooide een balletje in mijn richting. Joehoe, ik sprong op en ving hem op in mijn muil. Ze was zo enthousiast over mijn kunnen, dat ze het balletje nog zeker 5 keer heeft gegooid. Telkens maakte ik gekke sprongen om het balletje te vangen, en rende dan in het rond zoals ik indianen heb zien doen. Het vrouwtje zei dat ik eruit zag als een gekke geit, hihihi. Ik zou wel willen dat ze daar eens foto's van nam, dan zien jullie mij ook eens in actie!
Voilà se, het werd tijd! Door de kapotte computer van mijn baasje kon ik geen verhalen vertellen en geen foto's laten zien. Maar da's nu opgelost.
Gisterenavond liet het vrouwtje mij uit in de wei, net voor het donker werd. Uit de vochtige grond kwamen dampen en slierten mist verzamelden zich boven het hoog gras. Het vrouwtje zei dat er veel dauw zou zijn 's ochtends, en ze had nog gelijk ook! Toen het baasje mij vanmorgen uit liet voor we naar school gingen, stond hij opgetogen te kijken naar alle diamantjes die schitterden in de vroege ochtendzon. Hij kon het niet laten en moest en zou foto's trekken van bedauwde spinnenwebben, van dauwdruppels aan de rode besjes van de aspergeplant... enfin, hij doet maar. Hij werd er zowaar poëtisch van, en vergat de tijd. Gelukkig dat het vrouwtje hem op het uur wees, anders waren we zeker te laat gekomen.
Ik vraag mij af, is dit nu het weureldwaajdeweb of wééwééwéé, waar iedereen het altijd over heeft? Ja? Ah, dan is de website van die spin, ik snap het.
September is al voorbij, en de lessen zijn terug begonnen. Ik heb het gemerkt aan het aantal kinderen op straat tijdens het spitsuur. Onze lessen in de school gingen onverminderd voort tijdens de zomervakantie. Het baasje en ik proberen zoveel mogelijk lessen te volgen om Kadee bij te benen. Die zit ondertussen in de B-klas! Vanmorgen zag ik hen bezig en ik dacht: dat ziet er leuk uit: recht vooruit - voet - recht vooruit - lig - halve draai links - keer - spelen - lig - ... enzovoorts, en dat in een tempo om "u" tegen te zeggen. Ik zag het vrouwtje al direct haar sjaal, dan haar jasje en iets later nog haar pullover uitspelen, en zij was niet de enige die het warm kreeg van de drill. Misschien ziet het baasje dat niet zitten en doet hij daarom niet zo erg goed zijn best...?
Ik vind het leuk als mijn baasje mij beloont voor mijn goeie volgoefeningen. Ik kan mij echt niet herinneren dat hij mij al eens gezegd heeft dat ik iets niet goed doe. Behalve wanneer ik op straat opspring wanneer een fietser of een bromfiets heel dicht langs ons passeert. Maar ik kan dat toch niet zomaar laten gebeuren? Wat als ze mijn baasje omver rijden? Ik geef ze gewoon een waarschuwing dat ze uit de buurt moeten blijven, dat is al.
Ik ben weer bijgekomen. Het vrouwtje zegt dat ik vet ben geworden sinds ze op stage is. Het baasje geeft mij nu eten, en ik moet zeggen dat hij dat héééél goed doet. Ik krijg zeker dubbel zoveel als bij het vrouwtje
Mollen zijn vreemde beesten. Die lopen onder de grond, in plaats van over de grond. In onze tuin zijn er molshopen, en ook in onze speelweide wat verderop in onze straat. En nu zag ik dat die mol ook in de weide van onze school hoopjes heeft gemaakt. Dat beest legt wel grote afstanden af hé!
Mijn baasje is gisteren naar de les geweest in Brussel. Het ging over "evidence based medecine". Er staat wel een typfout op die zak hé, volgens mij moet dat "evidence BEEST practice" zijn.... (en dan gaat dat over mij in de praktijk bij mijn baasje hé!!!)
Het is enkele weken stil geweest op dit blog, en niet omdat ik niets te vertellen had! Integendeel zelfs... Maar, de computer heeft het laten afweten. Ondertussen dat is probleem ook opgelost en de baasjes hebben beloofd om foto's te posten en mijn verhalen te vertellen zo gauw ze 5 minuutjes tijd hebben. Maar of 5 minuutjes voldoende zullen zijn, dat betwijfel ik, hoor tot gauw!
Jacques Dutronc zong in 1968 "Il est cinq heures, Paris s'éveille". Met
dit liedje in mijn hoofd stond ik op, om 5 uur vanmorgen : de eerste dag
van een nieuw stuk in mijn leven: mijn "ziekenhuis-stagejaar". Ja, dit
heeft een zekere impact op mijn leven, want na dit jaar zal niets meer
hetzelfde zijn. Hoezo? Wel, om te beginnen ben ik niet meer van de
jongsten en deze stages zetten mijn wel gepland leventje op zijn kop.
Voor iemand die nooit voor 1u30 gaat slapen, is 05u00 in de ochtend ...
pijnlijk vroeg. Mijn honden keken mij aan met ogen vol ongeloof: nu?
opstaan?? Nee hoor mannen, blijven jullie nog maar wat liggen, het is
véél te vroeg...
Gisterenavond had ik een ongewild gesprek met mijn baasje. Het begon heel onschuldig als volgt :"Brompopopopopobromdombobombreepbom". Het was de allerpersoonlijkste expressie van mijn aller binnenste emotie, en het kwam als een onweerstaanbare drang. Het baasje werd in geuren en ook een beetje in kleuren ingelicht, en spurtte met mij naar de gras zone in het midden van de straat. Het was een leegloop van belang en daar was geen kakazakie ter wereld tegen opgewassen... een echte Rio de la Platta. Na enkele nabeschouwingen was ik leeg en kon ik met een natte maar opgeheven staart terug aan het werk. Wat een afgang!
Hier verstop ik mij voor het baasje... hij heeft namelijk een nieuwe hobby.........
Voetballen! Het baasje voetbalt met ons! Het is verschrikkelijk. Ik kan het niet aanzien, dus ik maak mij snel uit de voeten. Ik doe niet mee met die onnozelheid hoor! Als het baasje die bal heeft, geeft hij die een stamp en dan loopt Kadee daar achter om hem te vangen. Hoe idioot kan je zijn!
Kadee, die vindt het plezant, kijk maar, hij geeft alles wat hij heeft! Hij komt zelfs van grond...
Gerard Cox zong het al in 1973, de zomer duurt niet lang... aan alles komt een end...
Vandaag kregen we de volle laag tijdens de les in school. We werden behoorlijk nat. Stefaan die zit daar niks mee in, hij heeft de drie lessen uitgedaan in de gietende regen.
Het vrouwtje stond aan de zijlijn toe te kijken hoe goed het allemaal ging. Ik was precies toch liever bij haar gebleven dan op die natte wei...
Toen het vrouwtje met Kadee terug thuis kwam, werd Kadee zeer onstuimig. Hij wou erg graag spelen, maar ik had er geen zin in. Kadee is toen zijn struik gaan afbreken, en heeft nog wat putten dieper uitgegraven. Van het vrouwtje mocht hij met zijn slijkpels niet binnen, tiens, waarom niet...?
Om de één of andere reden voel ik mij niet lekker. Ik ben gaan liggen onder de struik van Kadee terwijl de baasje op het terras hun middageten verorberden. Meestal ben ik altijd dicht in de buurt als er eten is, maar nu... bweurk...
Het vrouwtje vond het maar raar dat ik niet bij hen kwam zitten, dus kwam ze een kijkje nemen. Ze vond mij maar zielig wezen en heeft er het baasje bijgeroepen.
Het baasje vond het ook maar niks zoals ik daar lag. Hij is op handen en voeten onder de struik gekropen om mij recht te helpen. Samen zijn we naar binnen gelopen, en ik heb mij op mijn mat gelegd. Het vrouwtje heeft niks gezegd dat ik slijke poten had...
maar ze is mij medicijn komen geven. Ik had het eerst niet door dat ze iets in mijn mond stak. Het was een spuitje met Primperan in, ze prutste het tussen mijn lippen en mijn tanden en spoot het leeg in mijn mond. Bah, zo vies! Ik voel mij nog niet beroerd genoeg zeker, dat ze mij onlekkere dingen geeft...!
Nu was het toch wel extreem warm hé. Verschrikkelijk gewoon. Gelukkig heeft Stefaan de les ingekort, we zouden anders allemaal flauw gevallen zijn!
Het baasje had daar iets gezien, en tja, hoe kan het ook anders... we moesten erover!
De grasmachine van de school is stuk, kijk maar eens hoe hoog de klavertjes staan. Mijn baasje zegt dat als je er eentje ziet met 4 blaadjes, dat het geluk brengt. Ik heb al ferm gezocht, maar niks gevonden. Is dat iets dat hij uitgevonden heeft om mij in verwarring te brengen?
Het vrouwtje heeft vanalles van plaats veranderd in de living. Nu staat de zetel ergens anders. Kadee dacht zeker: eens zien hoe het er uit ziet van de andere kant...
Hij vond het niet bijzonder.
Het baasje daarentegen, die heeft zich pijn gedaan. Er stak een groot stuk glas in zijn voet! Hij heeft toen luid gesproken met de Grote Man van hierboven, dat heb ik wel begrepen!
Het vrouwtje heeft dan de wond verdoofd en het baasje heeft zelf de wonde toegenaaid. Gelukkig dat ik al op de grond lag, en mijn snuit kon verstoppen tussen mijn poten... ik vond het vreselijk!!!
Als beloning mocht het baasje daarna wat rusten. Hij heeft toen gekozen om eens iets met belekes te lezen voor de verandering...
Gisteren was het zondag. Niet alleen zondag, maar ook "sch*tdag"... Hoe het begon...? Vreemd genoeg kregen we (h)ontbijt, dus dat betekende dat we niet naar school zouden gaan. We waren opgestaan als anders op zondag, en het vrouwtje ging met ons naar de wei om ons uit te laten. Het baasje werd weggeroepen voor iemand met diarree. Hij zei dat hij daar snel naartoe zou gaan en dat we daarna zouden vertrekken. Vertrekken? Gaan we weg? Ah, vandaar die zakken en wandelschoenen in de gang! Joepie, straks zijn we weg... ! Maar dat ging niet zoals gepland. Het baasje was nog maar net terug van de diarree, toen iemand anders belde voor een soortgelijk probleem. Baasje terug weg, zenuwachtig, want tja, de tijd begon te dringen. Het vrouwtje zet ons terug binnen. Ik word er zenuwachtig van als mijn baasje binnen en buiten loopt terwijl we klaar staan om te vertrekken. Ik begin te jappen, Kadee en Raja doen mee. Het is een lawaai van jewelste! Het vrouwtje kalmeert ons, en zegt dat we braaf moeten wachten tot het baasje terug komt. Eerder kunnen we toch niet vertrekken, dus... Dan gaat ook zij weg! Verdorie toch, nu laten ze ons allemaal in de steek! Dat werkt zo op mijn darmen, dat ik er ter plaatse het sch*t van kreeg! Resultaat : vrouwtje en baasje komen samen binnen en zien de ravage die ik aangericht heb in de woonkamer... Het vertrek wordt nog maar eens uitgesteld, want blijkbaar moet er nu eerst gekuist worden! Kort nadien staan we met z'n allen in de gang : 3 honden en 3 grote mensen. Da's nogal veel volk voor zo'n smalle plaats. Raja staat constant te jappen, die weet echt niet van ophouden. Het vrouwtje bukt zich om zijn leiband aan te doen, en hij bijt in haar vinger! Bloed! Is er een dokter in de gang? Ah, ja mijn baasje hé. Dus wij terug naar binnen, want het baasje moest EHBO toepassen op de kapotte vinger. En toen konden we vertrekken. Weet je waar we gestopt zijn? Juist ja, in de Bruinsbroekstraat...
De wandeling vertrok van daar en toen gingen we met de ganse groep wandelen in het bos. Het is een zeer mooie streek daar, en iedereen heeft genoten van de mooie natuur. Het was vrij warm, maar toch nog aangenaam.
We hadden twee gidsen: een meneer met een kaart en een zwarte labrador uit de buurt. Hij kende het bos als geen ander. Logisch, het was een autochtoon.
Het werd warmer en het vrouwtje besloot dat we effe moesten stoppen om te drinken. Zij had een grote fles water mee en een plastic kom. Het was nodig hoor; we waren allemaal precies uitgedroogd!
Leuk zo wandelen met de roedel...
De baasjes werden daarna verwend bij de gastheer en de gastvrouw die (naar 't schijnt) voor een heerlijke maaltijd hadden gezorgd. Wij mochten er alleen naar kijken...
Al bij al viel het toch nog mee. Het begin van de dag viel tegen, maar eind goed al goed. That's all folks!
Er is weer een week voorbij. Het was een mooie week, met warm zonnig weer. De mensen lijken allemaal veel blijer wanneer het zonnetje schijnt. Nu is het zo dat er precies minder mensen rondlopen, misschien zijn de brompotten met vakantie...? Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet echt leuk vind wanneer het zo heet is. Mijn darmen gaan dan moeilijk doen en dat is vervelend. Vooral voor mijn baasje dan. Vanochtend nog kreeg hij een boete op school omdat ik niet op tijd op de plasweide geraakte...
Kadee ondervindt precies geen last van de warmte. Die heeft energie te over en heeft dat zeer duidelijk gemaakt. Ik noem hem voortaan "Demolition Dog", omdat hij alles afbreekt! Voilà, hier zie je hem aan 't werk met zijn bed...
De stukken mousse vliegen in het rond, hij bijt en sleurt de tijk aan flarden. Kadee heeft veel en scherpe tanden, niets kan hem weerstaan...
Zo lang duurt dat niet hoor, enkele minuten zijn genoeg...
Nog een ruk hier, een ruk daar... weg met die bazaar ...
Het kussen van Raja is gelukkig heel gebleven. Het vrouwtje heeft alle brokstukken van de mousse bij elkaar geraapt en weggegooid nadat Kadee het grootste stuk in allemaal kleine stukjes had gebeten. Ben eens benieuwd of hij een nieuwe matras zal krijgen... eigen schuld dikke bult, als hij geen nieuw bed krijgt hoor!
Nadien heeft Kadee nog wat putten gegraven in de tuin. Ik vraag mij af hoe het komt dat die grote struik nog niet omgevallen is! Met zijn vuile poten is hij dan op mijn mat komen maffen, ja maar zeg eens mateke, ieder zijn gerief hé!
De gordijnen die Kadee "onder poten" had genomen, heeft het vrouwtje dan maar een flink stuk korter gemaakt. Het had geen zin om er nieuwe te hangen, die zouden waarschijnlijk toch niet lang meegaan. Maar deze oplossing bevalt mij wel: we kunnen op de zetel en achter de zetel en zo onder de gordijnen door kijken. Want sinds gisteren kijk ik nu ook uit het raam... er valt wel wat te beleven in mijn straat hoor! Vooral de reacties van de mensen die voorbij wandelen vind ik geestig: "Oooohhh My Góóóód" - "Moeke kijk daar twee ijsberen!" - "Hoe kunnen die zo wit blijven?" - "Ma zie ne keer hoe schattig!" maar ook: "Amai wa beesten!". Sommige mensen tikken dan met hun vingers tegen de ruiten, maar daar kan ik niet tegen hé! Met Kadee blaffen we zo hard we kunnen en ondertussen kijken we verschrikkelijk boos. Die mensen zullen dat geen twee keer doen, meestal zijn ze zo geschrokken dat ze zich snel uit de voeten maken, ha ha ha
Veel valt er in de vakantie niet te beleven. Komkommertijd noemen ze dat. Ik denk dat ik weet waarom: iedereen eet komkommers in de zomer, voilà!
Vanmorgen vertrokken we naar school, goedgemutst en vol goede moed, want het zonnetje scheen. Ons baasje was wel van wacht, maar dat belette hem niet naar school te trekken met ons. In het slechtste geval, als hij dringend weg zou moeten, konden we nog altijd weglopen.
Deze keer was het echter niet samen met Kadee en het vrouwtje. Tja, onze Kadee mocht over naar de B-klas, die moest dus nog een uur wachten voor hij aan de les kon beginnen. Maar da's niks, ik keek op mijn gemakske rond en zag al gauw het vrouwtje staan kletsen met de andere madammen. Zolang ik haar kan zien, is alles ok.
We moesten verschillende oefeningen doen, maar het werd warm in het eerste zonnetje. Mijn baasje had zijn jas al uitgespeeld, maar ik zit hier wel met mijn pelsefrak aan hé! Ik was op zoek naar schaduw, maar die was op het terrein niet te vinden. *** Zucht ***
Ik ben niet mogen overgaan naar de B-klas, omdat ik niet wil apporteren. Ik vind dat zo stom! Het baasje gooit iets weg en ik moet het dan maar gaan halen...? Waar slaat dat op? En dan nog wel verschillende keren achter elkaar... komaan zeg!
Het vrouwtje had deze week een verrassing bij voor mij. Nù weet ik dat het voor mij was. Ze had een speeltje gekocht waar in het midden een gaatje is waar je iets kan in verstoppen. Ze had een zakje ietsipinnimini-snoepjes gekocht en zo'n snoepjes in dat gaatje gewurmd. Het zakje werd met paperclips terug dichtgemaakt, en ze heeft het in het midden van de eettafel laten liggen. Ik rook al de ganse avond dat er ergens lekkers lag, maar kon het niet direct vinden. s' Nachts heb ik mijn zoektocht verder gezet en heb de lekkernij gevonden... Een beetje duwen hier aan deze kant van de stoel, met mijn kop reik ik zover ik kan tot in het midden van de tafel ... nog een beetje, nog... even en ... ik ... kan ... er .............bijna .... aan ..... Ja! HEBBES!!! Ik heb het zakje in flarden gescheurd en alle snoepjes direct opgeschrokt, want Kadee en Raja stonden daar plots ook. Ah néé, da's mijn buit!
Groot was mijn verrassing vanmorgen toen mijn baasje een speeltje boven haalde, waar die ietsipinnimini-snoepjes in zaten! Ik herkende het direct aan de geur... en ja hoor, hij kon mij doen rennen! Spelen noemt hij dat, ik vind dat het een beetje op jagen lijkt.
Kadee zat aan de zijlijn en keek er naar. Geen snoepjes voor hem. Tenminste: deze snoepjes niet, want die zijn voor mij!
Hij vond dat het wachten nogal duurde. Kan kloppen want Stefaan had geen horloge aan en de les bleef maar duren! Uiteindelijk heeft iemand een bel tevoorschijn getoverd en net zoals bij het boksen ging de bel op het einde van de match.
Kadee is een acrobaat. Die klautert overal op en over. Kijk hier maar naar de zetel in de salon. Eerst zat hij met zijn voorpoten alleen over de rugleuning, nu zit hij er helemaal op! En dat om naar buiten te kunnen kijken, de strever...!
Door met zijn voorpoten op de vensterbank te staan heeft hij de glasgordijnen van het vrouwtje gescheurd. Tja, er zaten gaten in die onmogelijk konden gemaakt worden... toen heeft ze zelf maar de rest eraf gescheurd. Ondertussen heeft het vrouwtje de gordijnen een nieuwe zoom gegeven. Ze zijn een stuk korter maar Kadee kan ze niet meer kapot doen, hij kan er zo onderdoor kijken. Slim vrouwtje hoor, niet te onderschatten... Alleen mag ze niet vergeten de snoepjes in de snoepdoos te steken... la la lalalala la la lalala la ....
Vorige week kregen wij, de 3 honden, weer eens de verrassing van ons leven. Hup de auto in en met het vrouwtje reden we naar... naar ergens hééél ver weg. Het duurde wel anderhalf uur voor we ter plekke waren, maar misschien had dat te maken met alle wegomleidingen die ze onderweg tegenkwam. Uiteindelijk kwamen we moe en warm en dorstig aan bij .... Maggy en Frans, jawel. Ik dacht zo bij mezelf: "we hebben het zitten!" Ja hoor, Frans nam ons direct mee naar de tuin waar we ons privé domein kregen. Het vrouwtje zagen we niet meer terug... tot een kleine week later. Het baasje was op congres vertrokken waar hij een workshop over ultrasound of zoiets gaf. Blijkbaar was het een succes naar wat ik hoorde. Goed voor hem.
Natuurlijk bleef het niet bij werken. Wenen is blijkbaar een mooie stad. Hieronder een kleine rondleiding van Wenen gezien door de ogen van mijn baasje.
Hij ging de Augustinerkirche bezoeken waar Keizer Franz Joseph en zijn Sissi in het huwelijk traden. Daar is dit leuke geraamte te bezichtigen in het 'Herzgrüfterl', dat 54 urnen
met de harten van de (dode!) Habsburgers bevat.
Als arts kon mijn baasje niet anders dan het Josephinum bezoeken. Dit is the Medical Faculty of the University of Vienna - founded in 1365. Hier vindt met 1192 wassen modellen die in Florence tussen 1784 en 1788 gemaakt werden. Het gaat over anatomische en obstetrische wassen modellen die dienen om de studenten kennis over anatomie bij te brengen. De ganse collectie wordt tentoon gesteld in verschillende kamers en de beelden liggen in kisten vervaardigd uit rozenhout en Venetiaans glas. Het is echter ten strengste verboden om hier foto's van te maken; dus heeft hij een foto genomen van iets dat wel toegestaan was...
Elke grootstad heeft zijn bedelaars, Wenen maakt hier geen uitzondering op... behalve in het soort bedelaars dan.
Wat je zoal te zien krijgt op straat... het baasje staat hier precies met zijn mond vol tanden!
Het Prater in Wenen moest hij zien, je kan de stad toch niet verlaten zonder hier langs geweest te zijn!
Zo ken ik mijn baasje niet hoor! Gelukkig gedraagt hij zich beter in Mechelen... 'k mag er niet aan denken!!!!
Tot slot heeft hij Wenen vanuit de hoogte bekeken.
Hopelijk zal het volgende relaas wat minder ondeugend zijn...?
De koffer van de auto van mijn baasje zit dikwijls nogal vol. Zo was het ook deze morgen toen we naar school vertrokken. Het zou te lang geduurd hebben om alles uit de koffer te halen, dus besloot het vrouwtje dat we met haar wagen naar school zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze legt een laken op de achterbank voor mij, en Kadee mocht in de kofferbak. Maar ik wou liever samen met Kadee in de koffer, en dit was het resultaat dat ze in haar achteruitkijkspiegel zag...
Ze vond het blijkbaar een grappig zicht, want plots was er tijd genoeg om foto's te trekken in plaats van naar school te vertrekken!
Maar weet je, er kan van alles gebeuren in een koffer. En je ziet ook van alles. Het zicht dat je van hier uit hebt op de andere bestuurders is uniek. Maar soms heeft dat ook zijn nadelen. Mijn baasje stond de andere dag aan te schuiven richting station. Het is daar altijd druk en je verliest er heel wat tijd. Naast ons kwam stilletjes een wagen langs gekropen waarvan het dak open stond. Een jonge man met sluik haar en een pilotenbril zat aan het stuur en naast hem en achter hem zaten héél schone meisjes! Allez, da's wat mijn baasje ervan vond hé. Maar die meisjes waren alle drie een ijsje aan 't likken. Goh man, die ijsjes ... die zagen er zo smakelijk, zo lekker, zo koud en zoet uit, dat het water mij in de muil kwam. Ik kan er echt waar niets aan doen, het kwijl loopt zo in grote druppels - plok-plok-plok- uit mijn lippen... De jonge man en de meisjes hadden gezien dat ik ook wel een ijsje zou lusten, en de snodaarts kwamen zooooooo dichtbij dat ik bij hen in de wagen had kunnen springen... ware het niet dat mijn koffer dicht zat... En ze lachten, en ze likten, en ik slikte... Och, de wereld is oneerlijk!
Het gebeurt ook wel dat mijn baasje veel tijd verliest met aan te schuiven in 't stad. Er zijn overal werken bezig, en je moet echt waar overal aanschuiven. Het is zo al druk, met die opgebroken straten geraak je gewoon nergens meer met de auto. Maar ja, de mensen bellen om geholpen te worden en dan wordt het baasje nerveus omdat hij niet kan vliegen als Superman. Of omdat zijn auto geen helicopter is. Hij krijgt er wel een helicobacter pylori van, maar da's naast de kwestie. Nadien tracht hij de verloren tijd in te halen door te racen en in volle vitesse zijn bochten te pakken. Resultaat: ik word kotsmisselijk daar vanachter...
Ik doe dat anders wel graag hoor, zo mee rijden met het baasje. Ik kom op veel plaatsen, ik zie van alles, en mijn baasje zorgt ervoor dat ik regelmatig nieuwe plaatsen ontdek om te wandelen. Meestal zijn het alleen mijn baasje en ik, Kadee gaat niet met ons mee. Hij is nog wat te kinderachtig en laat mij niet gerust als we wandelen. Kadee heeft erg veel macht en het baasje heeft moeite om ons samen in bedwang te houden. Daarom heeft het baasje beslist dat wij alleen samen wandelen.
Maar anders heb ik niet te klagen hoor. Op tijd en stond eten (brokjes met boontjes hmmhmmm!) en een snoep of een been om op te kauwen, elke werkdag mee naar de praktijk (om te werken hé) regelmatig naar de hondenweide, naar school, naar hier en naar daar... wat een hondenleven!
Koffer dicht: check. Baasje van voor in de auto: check. Raampjes opzij open: check. Vrouwtje aan 't stuur en rijden maar!