Gisteren was het zondag. Niet alleen zondag, maar ook "sch*tdag"... Hoe het begon...? Vreemd genoeg kregen we (h)ontbijt, dus dat betekende dat we niet naar school zouden gaan. We waren opgestaan als anders op zondag, en het vrouwtje ging met ons naar de wei om ons uit te laten. Het baasje werd weggeroepen voor iemand met diarree. Hij zei dat hij daar snel naartoe zou gaan en dat we daarna zouden vertrekken. Vertrekken? Gaan we weg? Ah, vandaar die zakken en wandelschoenen in de gang! Joepie, straks zijn we weg... ! Maar dat ging niet zoals gepland. Het baasje was nog maar net terug van de diarree, toen iemand anders belde voor een soortgelijk probleem. Baasje terug weg, zenuwachtig, want tja, de tijd begon te dringen. Het vrouwtje zet ons terug binnen. Ik word er zenuwachtig van als mijn baasje binnen en buiten loopt terwijl we klaar staan om te vertrekken. Ik begin te jappen, Kadee en Raja doen mee. Het is een lawaai van jewelste! Het vrouwtje kalmeert ons, en zegt dat we braaf moeten wachten tot het baasje terug komt. Eerder kunnen we toch niet vertrekken, dus... Dan gaat ook zij weg! Verdorie toch, nu laten ze ons allemaal in de steek! Dat werkt zo op mijn darmen, dat ik er ter plaatse het sch*t van kreeg! Resultaat : vrouwtje en baasje komen samen binnen en zien de ravage die ik aangericht heb in de woonkamer... Het vertrek wordt nog maar eens uitgesteld, want blijkbaar moet er nu eerst gekuist worden! Kort nadien staan we met z'n allen in de gang : 3 honden en 3 grote mensen. Da's nogal veel volk voor zo'n smalle plaats. Raja staat constant te jappen, die weet echt niet van ophouden. Het vrouwtje bukt zich om zijn leiband aan te doen, en hij bijt in haar vinger! Bloed! Is er een dokter in de gang? Ah, ja mijn baasje hé. Dus wij terug naar binnen, want het baasje moest EHBO toepassen op de kapotte vinger. En toen konden we vertrekken. Weet je waar we gestopt zijn? Juist ja, in de Bruinsbroekstraat...
De wandeling vertrok van daar en toen gingen we met de ganse groep wandelen in het bos. Het is een zeer mooie streek daar, en iedereen heeft genoten van de mooie natuur. Het was vrij warm, maar toch nog aangenaam.
We hadden twee gidsen: een meneer met een kaart en een zwarte labrador uit de buurt. Hij kende het bos als geen ander. Logisch, het was een autochtoon.
Het werd warmer en het vrouwtje besloot dat we effe moesten stoppen om te drinken. Zij had een grote fles water mee en een plastic kom. Het was nodig hoor; we waren allemaal precies uitgedroogd!
Leuk zo wandelen met de roedel...
De baasjes werden daarna verwend bij de gastheer en de gastvrouw die (naar 't schijnt) voor een heerlijke maaltijd hadden gezorgd. Wij mochten er alleen naar kijken...
Al bij al viel het toch nog mee. Het begin van de dag viel tegen, maar eind goed al goed. That's all folks!
Er is weer een week voorbij. Het was een mooie week, met warm zonnig weer. De mensen lijken allemaal veel blijer wanneer het zonnetje schijnt. Nu is het zo dat er precies minder mensen rondlopen, misschien zijn de brompotten met vakantie...? Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet echt leuk vind wanneer het zo heet is. Mijn darmen gaan dan moeilijk doen en dat is vervelend. Vooral voor mijn baasje dan. Vanochtend nog kreeg hij een boete op school omdat ik niet op tijd op de plasweide geraakte...
Kadee ondervindt precies geen last van de warmte. Die heeft energie te over en heeft dat zeer duidelijk gemaakt. Ik noem hem voortaan "Demolition Dog", omdat hij alles afbreekt! Voilà, hier zie je hem aan 't werk met zijn bed...
De stukken mousse vliegen in het rond, hij bijt en sleurt de tijk aan flarden. Kadee heeft veel en scherpe tanden, niets kan hem weerstaan...
Zo lang duurt dat niet hoor, enkele minuten zijn genoeg...
Nog een ruk hier, een ruk daar... weg met die bazaar ...
Het kussen van Raja is gelukkig heel gebleven. Het vrouwtje heeft alle brokstukken van de mousse bij elkaar geraapt en weggegooid nadat Kadee het grootste stuk in allemaal kleine stukjes had gebeten. Ben eens benieuwd of hij een nieuwe matras zal krijgen... eigen schuld dikke bult, als hij geen nieuw bed krijgt hoor!
Nadien heeft Kadee nog wat putten gegraven in de tuin. Ik vraag mij af hoe het komt dat die grote struik nog niet omgevallen is! Met zijn vuile poten is hij dan op mijn mat komen maffen, ja maar zeg eens mateke, ieder zijn gerief hé!
De gordijnen die Kadee "onder poten" had genomen, heeft het vrouwtje dan maar een flink stuk korter gemaakt. Het had geen zin om er nieuwe te hangen, die zouden waarschijnlijk toch niet lang meegaan. Maar deze oplossing bevalt mij wel: we kunnen op de zetel en achter de zetel en zo onder de gordijnen door kijken. Want sinds gisteren kijk ik nu ook uit het raam... er valt wel wat te beleven in mijn straat hoor! Vooral de reacties van de mensen die voorbij wandelen vind ik geestig: "Oooohhh My Góóóód" - "Moeke kijk daar twee ijsberen!" - "Hoe kunnen die zo wit blijven?" - "Ma zie ne keer hoe schattig!" maar ook: "Amai wa beesten!". Sommige mensen tikken dan met hun vingers tegen de ruiten, maar daar kan ik niet tegen hé! Met Kadee blaffen we zo hard we kunnen en ondertussen kijken we verschrikkelijk boos. Die mensen zullen dat geen twee keer doen, meestal zijn ze zo geschrokken dat ze zich snel uit de voeten maken, ha ha ha
Veel valt er in de vakantie niet te beleven. Komkommertijd noemen ze dat. Ik denk dat ik weet waarom: iedereen eet komkommers in de zomer, voilà!
Vanmorgen vertrokken we naar school, goedgemutst en vol goede moed, want het zonnetje scheen. Ons baasje was wel van wacht, maar dat belette hem niet naar school te trekken met ons. In het slechtste geval, als hij dringend weg zou moeten, konden we nog altijd weglopen.
Deze keer was het echter niet samen met Kadee en het vrouwtje. Tja, onze Kadee mocht over naar de B-klas, die moest dus nog een uur wachten voor hij aan de les kon beginnen. Maar da's niks, ik keek op mijn gemakske rond en zag al gauw het vrouwtje staan kletsen met de andere madammen. Zolang ik haar kan zien, is alles ok.
We moesten verschillende oefeningen doen, maar het werd warm in het eerste zonnetje. Mijn baasje had zijn jas al uitgespeeld, maar ik zit hier wel met mijn pelsefrak aan hé! Ik was op zoek naar schaduw, maar die was op het terrein niet te vinden. *** Zucht ***
Ik ben niet mogen overgaan naar de B-klas, omdat ik niet wil apporteren. Ik vind dat zo stom! Het baasje gooit iets weg en ik moet het dan maar gaan halen...? Waar slaat dat op? En dan nog wel verschillende keren achter elkaar... komaan zeg!
Het vrouwtje had deze week een verrassing bij voor mij. Nù weet ik dat het voor mij was. Ze had een speeltje gekocht waar in het midden een gaatje is waar je iets kan in verstoppen. Ze had een zakje ietsipinnimini-snoepjes gekocht en zo'n snoepjes in dat gaatje gewurmd. Het zakje werd met paperclips terug dichtgemaakt, en ze heeft het in het midden van de eettafel laten liggen. Ik rook al de ganse avond dat er ergens lekkers lag, maar kon het niet direct vinden. s' Nachts heb ik mijn zoektocht verder gezet en heb de lekkernij gevonden... Een beetje duwen hier aan deze kant van de stoel, met mijn kop reik ik zover ik kan tot in het midden van de tafel ... nog een beetje, nog... even en ... ik ... kan ... er .............bijna .... aan ..... Ja! HEBBES!!! Ik heb het zakje in flarden gescheurd en alle snoepjes direct opgeschrokt, want Kadee en Raja stonden daar plots ook. Ah néé, da's mijn buit!
Groot was mijn verrassing vanmorgen toen mijn baasje een speeltje boven haalde, waar die ietsipinnimini-snoepjes in zaten! Ik herkende het direct aan de geur... en ja hoor, hij kon mij doen rennen! Spelen noemt hij dat, ik vind dat het een beetje op jagen lijkt.
Kadee zat aan de zijlijn en keek er naar. Geen snoepjes voor hem. Tenminste: deze snoepjes niet, want die zijn voor mij!
Hij vond dat het wachten nogal duurde. Kan kloppen want Stefaan had geen horloge aan en de les bleef maar duren! Uiteindelijk heeft iemand een bel tevoorschijn getoverd en net zoals bij het boksen ging de bel op het einde van de match.
Kadee is een acrobaat. Die klautert overal op en over. Kijk hier maar naar de zetel in de salon. Eerst zat hij met zijn voorpoten alleen over de rugleuning, nu zit hij er helemaal op! En dat om naar buiten te kunnen kijken, de strever...!
Door met zijn voorpoten op de vensterbank te staan heeft hij de glasgordijnen van het vrouwtje gescheurd. Tja, er zaten gaten in die onmogelijk konden gemaakt worden... toen heeft ze zelf maar de rest eraf gescheurd. Ondertussen heeft het vrouwtje de gordijnen een nieuwe zoom gegeven. Ze zijn een stuk korter maar Kadee kan ze niet meer kapot doen, hij kan er zo onderdoor kijken. Slim vrouwtje hoor, niet te onderschatten... Alleen mag ze niet vergeten de snoepjes in de snoepdoos te steken... la la lalalala la la lalala la ....
Vorige week kregen wij, de 3 honden, weer eens de verrassing van ons leven. Hup de auto in en met het vrouwtje reden we naar... naar ergens hééél ver weg. Het duurde wel anderhalf uur voor we ter plekke waren, maar misschien had dat te maken met alle wegomleidingen die ze onderweg tegenkwam. Uiteindelijk kwamen we moe en warm en dorstig aan bij .... Maggy en Frans, jawel. Ik dacht zo bij mezelf: "we hebben het zitten!" Ja hoor, Frans nam ons direct mee naar de tuin waar we ons privé domein kregen. Het vrouwtje zagen we niet meer terug... tot een kleine week later. Het baasje was op congres vertrokken waar hij een workshop over ultrasound of zoiets gaf. Blijkbaar was het een succes naar wat ik hoorde. Goed voor hem.
Natuurlijk bleef het niet bij werken. Wenen is blijkbaar een mooie stad. Hieronder een kleine rondleiding van Wenen gezien door de ogen van mijn baasje.
Hij ging de Augustinerkirche bezoeken waar Keizer Franz Joseph en zijn Sissi in het huwelijk traden. Daar is dit leuke geraamte te bezichtigen in het 'Herzgrüfterl', dat 54 urnen
met de harten van de (dode!) Habsburgers bevat.
Als arts kon mijn baasje niet anders dan het Josephinum bezoeken. Dit is the Medical Faculty of the University of Vienna - founded in 1365. Hier vindt met 1192 wassen modellen die in Florence tussen 1784 en 1788 gemaakt werden. Het gaat over anatomische en obstetrische wassen modellen die dienen om de studenten kennis over anatomie bij te brengen. De ganse collectie wordt tentoon gesteld in verschillende kamers en de beelden liggen in kisten vervaardigd uit rozenhout en Venetiaans glas. Het is echter ten strengste verboden om hier foto's van te maken; dus heeft hij een foto genomen van iets dat wel toegestaan was...
Elke grootstad heeft zijn bedelaars, Wenen maakt hier geen uitzondering op... behalve in het soort bedelaars dan.
Wat je zoal te zien krijgt op straat... het baasje staat hier precies met zijn mond vol tanden!
Het Prater in Wenen moest hij zien, je kan de stad toch niet verlaten zonder hier langs geweest te zijn!
Zo ken ik mijn baasje niet hoor! Gelukkig gedraagt hij zich beter in Mechelen... 'k mag er niet aan denken!!!!
Tot slot heeft hij Wenen vanuit de hoogte bekeken.
Hopelijk zal het volgende relaas wat minder ondeugend zijn...?
De koffer van de auto van mijn baasje zit dikwijls nogal vol. Zo was het ook deze morgen toen we naar school vertrokken. Het zou te lang geduurd hebben om alles uit de koffer te halen, dus besloot het vrouwtje dat we met haar wagen naar school zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze legt een laken op de achterbank voor mij, en Kadee mocht in de kofferbak. Maar ik wou liever samen met Kadee in de koffer, en dit was het resultaat dat ze in haar achteruitkijkspiegel zag...
Ze vond het blijkbaar een grappig zicht, want plots was er tijd genoeg om foto's te trekken in plaats van naar school te vertrekken!
Maar weet je, er kan van alles gebeuren in een koffer. En je ziet ook van alles. Het zicht dat je van hier uit hebt op de andere bestuurders is uniek. Maar soms heeft dat ook zijn nadelen. Mijn baasje stond de andere dag aan te schuiven richting station. Het is daar altijd druk en je verliest er heel wat tijd. Naast ons kwam stilletjes een wagen langs gekropen waarvan het dak open stond. Een jonge man met sluik haar en een pilotenbril zat aan het stuur en naast hem en achter hem zaten héél schone meisjes! Allez, da's wat mijn baasje ervan vond hé. Maar die meisjes waren alle drie een ijsje aan 't likken. Goh man, die ijsjes ... die zagen er zo smakelijk, zo lekker, zo koud en zoet uit, dat het water mij in de muil kwam. Ik kan er echt waar niets aan doen, het kwijl loopt zo in grote druppels - plok-plok-plok- uit mijn lippen... De jonge man en de meisjes hadden gezien dat ik ook wel een ijsje zou lusten, en de snodaarts kwamen zooooooo dichtbij dat ik bij hen in de wagen had kunnen springen... ware het niet dat mijn koffer dicht zat... En ze lachten, en ze likten, en ik slikte... Och, de wereld is oneerlijk!
Het gebeurt ook wel dat mijn baasje veel tijd verliest met aan te schuiven in 't stad. Er zijn overal werken bezig, en je moet echt waar overal aanschuiven. Het is zo al druk, met die opgebroken straten geraak je gewoon nergens meer met de auto. Maar ja, de mensen bellen om geholpen te worden en dan wordt het baasje nerveus omdat hij niet kan vliegen als Superman. Of omdat zijn auto geen helicopter is. Hij krijgt er wel een helicobacter pylori van, maar da's naast de kwestie. Nadien tracht hij de verloren tijd in te halen door te racen en in volle vitesse zijn bochten te pakken. Resultaat: ik word kotsmisselijk daar vanachter...
Ik doe dat anders wel graag hoor, zo mee rijden met het baasje. Ik kom op veel plaatsen, ik zie van alles, en mijn baasje zorgt ervoor dat ik regelmatig nieuwe plaatsen ontdek om te wandelen. Meestal zijn het alleen mijn baasje en ik, Kadee gaat niet met ons mee. Hij is nog wat te kinderachtig en laat mij niet gerust als we wandelen. Kadee heeft erg veel macht en het baasje heeft moeite om ons samen in bedwang te houden. Daarom heeft het baasje beslist dat wij alleen samen wandelen.
Maar anders heb ik niet te klagen hoor. Op tijd en stond eten (brokjes met boontjes hmmhmmm!) en een snoep of een been om op te kauwen, elke werkdag mee naar de praktijk (om te werken hé) regelmatig naar de hondenweide, naar school, naar hier en naar daar... wat een hondenleven!
Koffer dicht: check. Baasje van voor in de auto: check. Raampjes opzij open: check. Vrouwtje aan 't stuur en rijden maar!
Eindelijk. Eindelijk... zijn de examens voorbij. Gedaan met stil en braaf zijn, gedaan met de korte wandelingetjes, eindelijk... is alles terug normaal. Eindelijk... krijg ik terug wat meer eten. Ik moest vermageren, omdat ik wat te zwaar was geworden. Zaterdag viel het verdict: op de weegschaal van de dierenarts stond 51,8 kg. En volgens haar en het vrouwtje ben ik nu "op mijn gewicht".
Een jaar lang kreeg ik dit te eten: een handsvol korrels met sperzieboontjes twee keer per dag. Omdat ik de boontjes echt graag eet, krijg ik ze nog dagelijks, alleen werd de portie korrels wat groter. Weet je wat het vrouwtje zei ? Dat ze een boontje heeft voor mij. Maar ik verdenk haar ervan meer dan één boontje te hebben voor mij
Op school was het leuk. Mijn baasje vindt altijd wel iets uit om de dag op een leuke manier door te brengen. Kijk, hier poseer ik voor een reportage van National Geographic. Volgens mijn baasje waren ze naar onze school gekomen voor een interview en zijn ze hier hun logo vergeten.
Er waren veel nieuwe pups in de les. Stefaan was alleen om les te geven en dat was nogal moeilijk omdat we met zo velen waren. Daarom heeft hij ons onderverdeeld in verschillende groepjes: hij zou de puppies les geven, en de "anciens" moesten aan de minder anciens les geven. Mijn baasje en ik hebben les gegeven aan een jonge labrador, die al heel goed getraind was. Zijn baasje doet drie keer per dag oefeningen gedurende een half uur! Zoveel werk! Maar het resultaat mocht er zijn.
Het vrouwtje en Kadee moesten ook les geven aan een stuk of 2 andere
baasjes met hun hond. Wel, het vrouwtje had haar handen vol met Kadee.
Die is ondertussen al 15 maanden en pubert er op los. Niet willen
luisteren, zijn ding willen doen, geen aandacht, of aandacht voor wat
zich elders afspeelt, moeilijk doen, opspringen, naar de andere hondjes
uithalen om te spelen... en hij moest nog wel het voorbeeld geven aan
zijn groepje! Hij heeft zeker een voorbeeld gegeven, namelijk hoe het
niet moet!
Na de les wou het baasje ons iets tonen. Hij is tuinman in het weekend, en moet dan voornamelijk het onkruid uittrekken. Ik had er nog nooit bij stil gestaan, bij dat onkruid. Het is er gewoon altijd. Zowel in de tuin als bij ons in de wei, ook op de speelweide van het Vrijbroekpark, ... behalve in school. Daar wordt alles netjes onderhouden. Mijn baasje heeft ons naar hier gebracht om iets te vertellen over hoe dat onkruid in de tuin komt, namelijk door de "onkruidmachine".
Zie je, die machine maakt onkruid. En ze doet dat goed, kijk maar : onkruid overal, voor zover je kan zien!
Maar... nu denk ik aan iets: hoe kan die machine voor onkruid zorgen in onze tuin? Het ding kan onmogelijk door de voordeur want die is niet breed genoeg, en er is een muurtje om de tuin zonder poort... dus hoe... hoe... komt dat onkruid dan in onze tuin...?
Onze Kadee, da's al een even goede vogelvanger als ik. Zolang het vrouwtje op het terras is, doet Kadee alsof die vogeltjes hem niet kunnen schelen. Hij heeft ze wel allemaal gezien hoor, daar niet van. Maar hij weet dat het vrouwtje niet wil dat we met de vogeltjes spelen. Toen het vrouwtje naar binnen was gegaan, heeft Kadee zijn vogeltje gevangen. Hij had geen kwaad in de zin hoor, hij wou gewoon een beetje spelen... Het vrouwtje heeft iets later het vogeltje gevonden, helemaal nat gezebberd. Het nekje was niet over en er waren geen bijtsporen te zien op het lijfje. Waarschijnlijk is het gewoon doodgegaan van de schrik toen het in de muil van Kadee vloog...
Het is weer examentijd. Het vrouwtje heeft daarom zeer weinig tijd om met ons te gaan wandelen, en het baasje heeft erg veel werk. Hij kan met ons ook niet gaan wandelen. Kadee kreeg het op zijn heupen, want hij kon zijn energie niet kwijt. En je moest eens weten hoeveel energie die heeft! Dus heeft hij het vrouwtje zodanig gepest met zijn geblaf, dat ze van pure miserie haar boeken heeft toegedaan om met ons te gaan spelen op de hondenweide. Dat deed deugd! We hebben weeral eens nieuwe vriendjes gemaakt!
Het was wel erg warm zaterdagnamiddag. En met al dat lopen en spelen was ik ferm moe geworden. Als je goed kijkt, zie je dat ik scheel kijk van vermoeidheid...
Kadee heeft de poten van onder zijn lijf gecrost. Er was een Tibetaanse mastiff en een Leonberger waar hij zich mee kon uitleven, en dat heeft hij dan ook gedaan hoor! Hij wist van geen ophouden.
Ik daarentegen, had een goed plekje gevonden in de schaduw, en in het hoge gras was het heerlijk liggen... Ik kon alles mooi overzien, en werd verder niet lastig gevallen.
Kadee liep de poten van onder zijn lijf
en zelfs een oudere dame (al 8 jaar) was onder de indruk van zijn charmes...
We waren totaal uitgeput na dit speeluurtje. Om zeker te zijn dat we nog wat stil zouden zijn, heeft het vrouwtje ons lekkers gegeven, njam jnam!
Raja kreeg ook lekkers, maar dat was malser dan voor ons. Die ouwe rakker is een tandje kwijt van voor, en daarom krijgt hij nu zachte snoep.
Kadee vindt deze snoep maar niks. Hij speelt liever "demolition-dog" : kijk maar naar zijn buitenkussen, of tenminste wat er van over blijft... Het vrouwtje heeft hem trouwens officieel gebombardeerd tot "petflespletter"... maar ik heb geen flauw idee waarom.
Het baasje is terug uit Turkije. Hij zei letterlijk bij het binnenkomen: "Awel, ik ben blij dat ik terug ben!" Aaaahhh, maar wij zijn ook zo blij dat je terug bent hoor, baasje... Het weer was ginder verschrikkelijk slecht. Hij heeft verschillende keren in een tropische regenbui gelopen. Dat is zoals wanneer het hier pijpenstelen regent, maar dan nog véél harder. Het water stond dan ook letterlijk tot in zijn schoenen. Die heeft hij mogen weggooien, want ze waren helemaal vervormd en slecht geworden.
Ondertussen is het hier zomer geworden. Ik moest er toch aan wennen hoor, aan die warmte. Je wordt er zo loom van, pffff, ik heb alleen maar zin om mij op de koude vloer te leggen en te maffen...
Het is veel te warm om wat dan ook te doen. In de auto zweet ik mij te pletter. Toen het vrouwtje mij was komen halen in de praktijk, had ze in de auto alle ramen opengedraaid. De wind waaide door mijn pels, dat vond ik leuk. Ah, nu nog een dutje doen sé... Overdag blijven alle ramen dicht, en de achterdeur staat open tot in de
voormiddag. Dan gaat alles onverbiddelijk toe, met de gordijnen ervoor. 's Avonds laat
zet het vrouwtje alle ramen en deuren open, ook tijdens de nacht.
Resultaat: het is lekker fris binnen...
Het vrouwtje maakt mij wakker om te gaan wandelen. Oh neen hé! Ik sliep nu zo goed!
Kadee lijkt minder last te hebben van de warmte. Die heeft nog energie over om te spelen! Nadien zet hij zich in de schaduw van een grote struik, en speelt nog wat met zijn fles, of tracht de vulling uit die mergpijpen te halen...
Uiteindelijk is ook hij terug naar binnen gekomen om te maffen op de frisse vloer...
Raja, die heeft de badkamer gekozen om zijn dutje te doen.
Als je 't mij vraagt, is de zomer erg vermoeiend...
In de Landes had je enorme pijnboombossen, zo ver het oog reikte zag je boomtoppen. De herders moesten op stelten lopen om hun schaapjes te kunnen in 't oog houden. Hier zie je een oude afbeelding van hoe het vroeger was. Nu zijn er geen schaapherders meer, denk ik, ofwel hebben ze zich erg goed verstopt... je komt ze nergens meer tegen...
Dit is een boomhut voor jagers. Op die manier zijn ze dichter bij de vogels, of verder van het loslopend wild... ? Mijn baasje is heel moedig geweest en is helemaal tot boven geklommen langs die wiebelende ladders.
"Wat heb je allemaal gezien op het strand?" vroeg ik hem. "Spoken" zei hij. Hij heeft nog gelijk ook, brrr zo'n vieze dingen!
Dit is een mannetjeskrab. Met zijn dikke poot lokt hij de vrouwtjes zei mijn baasje. Och kom, dat geloof zelf toch niet...?
Verder heb je nog loslopend wild, euh jogsters...
en onderduikers...
en voetsporen. Maar het baasje wou mij niet vertellen waar die voetsporen naartoe liepen!
Sinds vanavond is hij terug uit Turkije. Allah mag weten wat hij daar gaan leren is, hopelijk geen buikdansen!
Tijdens de raadpleging van 13u kwamen er 2 bruine meneren binnen, die een vreemde taal spraken. Ik verstond niks van wat ze zegden. De ene meneer gebruikte twee krukken om zich voort te bewegen. De andere had niks, die kwam mee om zijn kameraad te steunen denk ik. Mijn baasje laat ze allebei plaats nemen op de stoeltjes. Ik lig zoals gewoonlijk onder de bureautafel van mijn baasje met mijn kop tussen mijn poten in de richting van de bezoekers. Zo kan ik alles goed in 't oog houden: de bezoekers, en ook de deur. Dan weet ik wanneer iemand binnen of buiten stapt. Ze praten wat en mijn baasje neemt de meneer met de krukken mee naar het andere gedeelte van de praktijk, en laat hem plaats nemen op de onderzoektafel. De krukken bleven bij de andere meneer die op het stoeltje was blijven zitten. Het baasje heeft zijn rug naar ons gekeerd, want hij is bezig met de andere meneer te onderzoeken, wanneer de meneer zonder krukken één kruk in zijn rechterhand neemt. Hij staat recht en zwaait zijn arm omhoog met de kruk in zijn hand. Ik weet instinctief dat hij mijn baasje de kop wil inslaan! Geluidloos spring ik recht van onder de bureautafel en kom 2 seconden later terecht boven op de rug van de aanvaller. Die smakt op de grond en ik erboven op. Mijn baasje draait zich om en ziet onmiddellijk wat er gaande is: hij wordt overvallen! Ik sta heel hard te bozen tegen de aanvaller op de grond. Mijn baasje zegt tegen de twee meneren dat ze in de gang moeten gaan staan met hun rug tegen de voordeur. Ze haasten zich naar de gang, op de voet gevolgd door mij. Daar staan ze dan met hun rug tegen de deur, en ik sta voor hen te grommen. Mijn ganse lijf is gespannen en vormt één rechte lijn van het puntje van mijn neus tot het einde van mijn staart. Deze twee zullen mij niet ontsnappen! Wat denken ze wel, mijn baasje aanvallen? Dat was echt een heel heel slecht idee mannen! Ondertussen heeft mijn baasje de politie gebeld. Ongeveer 10 minuten later stoppen 3 combi's met zwaailichten en sirene met gierende banden voor de deur. Er springen 6 gewapende politiemannen uit, met kogelvrije vesten aan. Ze hebben de aanvallers meegenomen, die er nog een heel spel van maakten en niet met de politiemannen meewilden. Achteraf bleek dat zij illegaal in het land waren. Vermoedelijk krijgen ze een one-way-ticket back home. Het zal ze leren brave mensen de kop in te slaan ... Mijn baasje was superfier op mij, en hij noemde mij de "Held van de dag"...
Mijn baasje was met de trein naar Arcachon in Frankrijk gereisd, om daar lessen te volgen speciaal voor meneers doktoors. Als je het mij vraagt hadden ze de lessen evengoed hier kunnen laten doorgaan, maar... dan had het baasje allerlei moois gemist. Ja hoor, want Arcachon is niet mis! Hij heeft mij de foto's getoond van zijn verblijf ginder, en ik kan er in komen dat het leuker is om daar les te volgen dan hier... Ik heb alvast een aantal fotootjes geselecteerd die ik jullie wil tonen en wat uitleg bij geven. Zoals hieronder op de affiche aangegeven staat, is er ook een casino!
Daarbij heb je dan dat Arcachon een "bad"plaats is, maar ik denk niet
dat dàt erge indruk heeft gemaakt op mijn baasje.
Hier is hij dan, de toerist! Eventjes poseren voor de baai, met de stad op de achtergrond. Er zijn ergere dingen in de wereld...
Op de foto hieronder wordt het bewijs geleverd dat zeemeerminnen bestaan, of bestaan hebben. Ze hangen nu aan de paardenmolen en draaien steeds maar rond en rond en rond...
De uitgestrekte bossen in de Landes werden meer dan honderd jaar geleden aangeplant om de verzanding, die de landinwaarts oprukkende duinen teweeg brachten, tegen te gaan. Het gebied rond het Bassin d'Arcachon strekt zich uit van Soulac tot Bayonne lijkt monotoon op het eerste zicht, maar vergis je niet : waterpartijen en bossen wisselen zich af. Arcachon is trouwens bekend voor zijn oesterbanken die zich bevinden in het getijdenbekken dat via een drie kilometer lange vaargeul met de zee in verbinding staat. Mijn baasje is tot op de Dune du Pilat geweest, maar het waaide zo fel dat hij zijn ogen niet kon openhouden door het opvliegende zand. De foto hieronder toont hoe men hars aftapt uit de hoge pijnbomen. Vroeger was dit een grote bron van inkomsten, maar door de komst van de kunstharsen is deze industrie volledig van de markt verdrongen. In Luxey kan je in het museum de oude techniek van het aftappen van hars uit de pijnbomen nog bekijken. (Die bomen noemen toch niet "pijn"bomen omdat dat hars aftappen pijn doet zeker??)
Mijn baasje ziet de gekste dingen wanneer hij op wandel is. Kijk eens hieronder : een doorschijnende bus! Dat moet lekker heet zijn in de zomer! Dat zou nog een idee zijn voor hier tiens...
Wie van jullie leest er Frans? Ik een beetje, dat komt omdat ik familie heb in de Franse Pyreneeën. Voor de lezers die geen Frans lezen komt het hier op neer (affiches van links naar onder en naar rechts vrij vertaald) : "Gevaar, niet binnenkomen zonder verwittigen. Om de rust van de buren te verzekeren gelieve niet voor de deur te blijven staan als u hier niets te maken hebt. Maak geen misbruik van de deurbel, maar bel mij op mijn telefoonnummers... Merci. Opgelet Ik ben van wacht! Deze hond legt de afstand tussen zijn mand en de poort af in 4,5 seconden. Als je zelf niet zo snel bent, blijf dan waar je bent! Gesloten. Niet binnenkomen noch buitengaan op zondag. Gelieve niet te storen. De openingsuren zijn van 9u30 tot 17u45. Gelieve met deze uren rekening te houden om de rust van de omwonenden niet te storen. OPGELET HOND IN PSYCHOANALYSE". Mijn baasje is er van overtuigd dat het baasje van deze hond een beetje kierewiet is!
Dit brave beest kwam eens kijken wat mijn baasje voor zijn poort kwam doen, maar gaf verder geen kik. Mijn baasje ruikt trouwens genoeg naar hond (naar mij hé!) om andere honden op een veilige afstand te houden.
Maar wat die lessen betreft die hij heeft gevolgd, wel dat is volgens mij nog gekker. Klik op de link hieronder en zie met je eigen ogen wat hij ginder heeft geleerd...
Een tijdje geleden nam het vrouwtje foto's van ons. Ze doet dat heel regelmatig omdat ze foto's nodig heeft voor deze blog. Toen ze op haar computerscherm leuke foto's uitzocht om te gebruiken, botste ze op deze knappe foto van Raja. Ze vroeg aan Raja of hij eens wou komen kijken. Raja was dolenthousiast.... hij zag zichzelf maar snapte het niet goed. Hij snuffelde aan het scherm maar dat rook niet naar hond, en dat beest bleef daar maar stil staan. Raja keek van zijn foto op het scherm om naar het vrouwtje en zei : "ik zie er goed uit hé!"
Kadee heeft een nieuw tijdverdrijf: naar buiten kijken. Om te beginnen palmt hij de zetel in. Ik mag daar niet in hoor. Kadee feitelijk ook niet, maar die veegt daar zijn voeten aan. Ze had al ondervonden dat er zo dikwijls "pootjes" in de zetel stonden, en deze pootjes hadden zeker niet het formaat van Rajapootjes... Het vrouwtje betrapte hem op heterdaad! In plaats van hem eens goed onder zijn voeten te geven, of een uitbrander of een bolwassing te geven, of hem in de hoek te zetten (zoals het baasje ) is ze naar buiten gelopen...
om te zien hoe dat er van de andere kant uitzag. Wel, dit is wat de passanten te zien krijgen ...
Als hij buiten is, kijkt hij naar alles. Van dichtbij of van heel dichtbij zoals hier om die mier te zien kruipen. Of wanneer hij een helikopter hoort aankomen, dan speurt hij de hemel af. Het gebeurt regelmatig dat politiewagens of de brandweer of ambulances voorbij rijden terwijl hun sirene loeihard staat. Kadee zal altijd opkijken om te zien waar dat geluid vandaan komt. Ik denk dat hij later ambulancehond wordt of zo, hij toont daar alvast veel interesse voor.
Wat jullie misschien nog niet wisten, is dat het baasje weer eens weg was. Zoals grote mensen nog al eens doen met hun honden, ze vertellen ze niet op voorhand dat ze een weekje verlof nemen. Het baasje had het ons dus weer gelapt hé. Ik zat de ganse week vol ongeduld te wachten : wanneer komt mijn baasje mij nu toch halen om te werken? Het vrouwtje was thuis gebleven om op ons te passen, gelukkig maar, anders hadden we daar schoon gezeten met ons drietjes, alleen en verlaten... Maar dan na een week, laat in de avond hoorde ik plots een vertrouwd geluid : de slepende voetstap van mijn baasje buiten die abrupt stopte voor de deur, het rammelen van zijn sleutelbos, de deur die open zwaaide en het licht dat aanging, de voordeur die met een bons terug dicht vloog...
Jaaaaa, het was ons baasje! Hij was terug! Hij gaf ons direct dikke knuffels, pakte ons een goed vast in onze pels, streelde ons over onze kop, en wij maar zwaaien met onze staart en...
snuffelen, snuffelen... want zeg eens baasje, na een weekje vakantie ruik jij niet meer naar hond? Volgende keer gaan wij mee hoor!
Het baasje was naar Arcachon in Frankrijk geweest met de trein. Hij heeft daar véél foto's gemaakt tijdens zijn vele wandelingen. Tja, wat moet een mens anders doen met zijn tijd op vakantie hé. Eén foto vond het vrouwtje alvast de moeite waard : een poepzakjesautomaat. En gratis nog wel! Stel je dat voor, zoiets hebben ze hier niet. Met veel moeite hebben de baasjes meer vuilbakjes gekregen op straat waar ze de poepzakjes in kwijt kunnen, maar zo'n automaat da's toch wel sjiek!
Het vrouwtje heeft beloofd om ons de volgende keer wat fotootjes te laten zien die het baasje gemaakt heeft tijdens zijn wandelingen. Mijn baasje is een natuurmens, en in de natuur komt hij terug tot rust. Net zoals wij, in de vrije natuur zijn we op ons best. Ben benieuwd om te zien wat hij allemaal de moeite waard vond, tenslotte heeft hij ons daarvoor een week lang "achtergelaten"...
Zalig Pasen iedereen! En, is de Paashaas geweest bij jullie? Bij ons wel hoor, en weet je wat die heeft meegebracht voor ons... vééél lekkers! Maar daarover straks meer. Paasperikelen, daar gaat het vandaag over. Wat betekent dat eigenlijk, perikelen? Mijn baasje is met dat woord komen aandraven, maar zeg, ik kan niet alles kennen hé! Dus heeft het vrouwtje het voor mij opgezocht en perikelen betekent zoveel als : gevaar, risico, onveilige toestand, moeilijkheid, hachelijke toestand... enfin, problemen hé. Moet je daar zo'n moeilijk woord voor gebruiken?
De perikelen begonnen enkele dagen geleden. Het baasje had mij meegenomen naar Madam A., een oud madammeke dat in een appartementje woont. We namen de lift en kwamen al gauw aan op de vierde verdieping waar we moesten zijn. Twee poetsdames waren bezig met de overloop en het trappenhuis te dweilen, en de overloop was nog nat. "Hela, hela zeg, niet met die vuil poten hier door lopen hé!" zei die ene poetsdame tegen mijn baasje. Het ging blijkbaar over mij, over "mijn vuil poten". Mijn baasje draaide zich naar haar om en zei "Madam, mijne hond die heeft geen vuil poten". Waarop de poetsdame antwoordde "ah nee zeker, en wat is dat dan" en ze wees naar mij. Mijn baasje keek naar mij, keek dan naar de poetsdame en zei : "Mijnen hond, die heeft geen poten maar voeten. Want dit is een viervoeter! En hij heeft geen lange tenen, wat niet van iedereen kan gezegd worden... " De tweede poetsmadam die tot dan nog niets gezegd had, proestte het uit. De eerste poetsmadam wist niet of ze moest mee lachen of verder bozen, en mijn baasje maakte van haar verwarring gebruik om lichtvoetig met mij over de natte overloop naar het appartement van Madam A te lopen...
Kleine Raja, de oudste onder ons, is met zijn bijna 13 jaar nog zeer rap. Hij kan bijna zo hard lopen als Kadee, en die heeft in vergelijking met Raja, superlange benen. Kijk maar naar de foto hieronder, dan zie je wat ik bedoel. Wanneer het vrouwtje met het balletje gooit, dan loopt Raja zo hard op zijn korte pootjes dat Kadee puur van plezier erachteraan gaat. Het is een gek zicht hoor, die twee die wedstrijd lopen voor een tennisbal. Ik kijk rustig vanuit mijn hoekje en hoop dat ze mij niet omverlopen... zoals ik vanmorgen bij het vrouwtje heb gedaan. Het vrouwtje laat ons gedrieën uit 's ochtends, in de wei aan de overkant. We zijn aangelijnd en moeten bij het buitenkomen eerst gaan zitten zodat ze de voordeur achter ons kan dicht trekken. Plots komt een fietser langs en ik dacht dat hij op ons ging rijden. Ik spring naar voren, terwijl het vrouwtje nog naar de deur gedraaid is en met één hand de 3 lijnen vast heeft. Ja, ik weet het, het had geregend en het was glad en ja, ik heb haar onderuit getrokken. Ze gleed pardoes achteruit, terwijl haar ene knie nog in de andere richting stond, en tja, blijkbaar heeft het pijn gedaan. Ze kan nog kleine stapjes zetten maar lopen, dat gaat niet zegt ze. Ik heb het ook gemerkt want ze speelt niet meer met ons in de wei. Van Paasperikelen gesproken...
En dat gebeurt natuurlijk net deze week dat het baasje naar het buitenland is. Hij gaat daar naar een congres voor oppervlakkige ziekten of zo, ik snap er niks van. Straks komt hij thuis met handgeschilderde paaseieren waar de ene waterpokken heeft, de andere mazelen , en nog één de rode hond of zo... Het is pech voor het vrouwtje dat ze net nu gepoticapt is, en dat het baasje haar niet kan helpen om ons uit te laten. Tja, dan moeten we maar wat meer in de tuin rondlopen.
Ik had al gezegd dat de Paashaas geweest was. Hij heeft lekkers mee gebracht voor ons. Vooral voor mij.... ik kreeg rode oortjes... Wat dat zijn, rode oortjes? Dat zijn rundsoren uit Argentinië, en die zijn roder dan de inheemse oren. Ik heb mij moegesmuld, het was zooooo lekker dat ik er geen kruimel van heb over gelaten. Als je zo naar mijn poten kijkt, lijkt het wel of ik het ene of andere dier heb verscheurd. (Zeg, je gaat het weer niet hebben over die stomme kip van de vorige keer hé!).
Mensen hebben 2 voeten en 2 handen, wij hebben 4 poten maar zijn viervoeters... Al die hogere wiskunde, daar wordt ik serieus moe van. Trouwens, ik niet alleen. Als je goed kijkt, dan zie je dat we met z'n vieren uitgeteld zijn : Kadee, ikke en Raja in de zetel naast het baasje...
Sssssstt, stillekes zijn, subiet worden we wakker...
We hebben een zalige zondag gehad aan zee. Het weer was buitengewoon zacht en zonnig. Het binnenland had veel minder mooi weer en kreeg veel regen te verduren. Wij niet Mijn baasje was er niet bij, die ging liever naar Genk of zo. Er werd daar een motorcross wedstrijd gehouden en hij moest de gewonden verzorgen of naar het ziekenhuis sturen met de ambulance. Het vrouwtje had hem nog een doosje met oordoppen meegegeven, en blijkbaar kon hij ze daar goed gebruiken. Het vrouwtje had gelijk om met ons naar zee te gaan, hier was het mooi en rustig en we konden genieten van de wandeling in familieverband. Hieronder zie je een zusje van Kadee en Raja is er stapel op! Hij heeft haar de ganse wandeling gevolgd als een schoothondje ;-)
Omdat het baasje er niet bij was, en wij toch met drie honden zijn in het gezin, was Fabi meegekomen. Zij is onze overbuurvrouw en zij is dol op Kadee. Vroeger heeft zij ook honden gehad, maar die zijn nu in de Hondenhemel. Het was leuk dat ze er bij was, en zij vond het ook leuk! Zij hield Kadee aan de looplijn en mij aan de leiband om zo het vrouwtje de gelegenheid te geven foto's te maken zonder bibberen. Raja liep los, en die volgde nog steeds het zusje van Kadee. Hij heeft fantastisch meegelopen, die ouwe rakker!
We stopten soms om te socializen. Snuffelen, spelen, staartbijten,... het hoort er allemaal bij. Sommige baasjes bonden hun hond een muilkorf aan, ik denk omdat de baasjes vreesden dat hun hond niet aan de Haan zou kunnen weerstaan moest hij voorbij vliegen...
Kijk eens naar het vogeltje!!!
Waarom ze dat daar De Haan noemen, is mij nog steeds een raadsel. Ze zouden het evengoed De Kip kunnen genoemd hebben, da's al even belachelijk. Het
slaat echt nergens op. Heeft dit iets te maken met vogels anyway? Is
het om mij te pesten omdat ik die kip heb gevangen de andere dag? Hier
aan zee hebben ze golfbrekers. Ah, daar zitten vogels op... allemaal
hanen misschien? Ach wat, ik ga er toch mijn hoofd niet over breken...
Er waren werken bezig op het strand, en we zijn hier dan maar gestopt voor een groepsfoto. "t Is te zeggen, een stukje groepsfoto.Want de andere honden waren met hun baasjes al teruggekeerd naar het restaurant. Ja, sommige baasjes hebben niet zo'n goede benen en zijn soms rapper moe dan hun viervoeter. Zij zijn op een terrasje gaan genieten van een biertje in het lentezonnetje. Fabi had ons goed in de hand, je ziet dat het een "strenge" is... Het vrouwtje zegt altijd dat zo'n groep tatra's (dat zijn wij) iets heeft, al die grote witte honden, ja dat geeft een goed gevoel... vind ik zelf ook...
De baasjes babbelden onderling met elkaar tijdens de wandeling. Zo kon ik stukjes van gesprekken opvangen waarin zij uitleggen wat zij denken van hun hond(en). Hoe veel liefde en plezier ze hebben aan ons, hoe ze soms hun geduld verliezen omdat we niet altijd van de eerste keer gehoorzamen, maar dat we toch zo'n aanwinst zijn voor hen. Geen enkel baasje zou zijn tatra willen ruilen voor een andere, bij elk baasje en in elk gezin maakt hun tatra deel uit van het gezin, en ze behandelen hem als dusdanig. Dat is dan zoals bij ons, dat stelt mij gerust. Ik zou mijn baasjes ook niet willen ruilen hoor, en zij maken ook deel uit van mijn roedel. Dat komt mooi uit zo, hé? Als we ons maar graag zien, dan komt het allemaal in orde...
Deze zondag was een fantastische dag. We waren in aangenaam gezelschap, het weer was prachtig en de wandeling heeft ons deugd gedaan. Tijdens de terugrit zijn we alledrie ingedommeld in de auto (de honden hé, het vrouwtje moest wakker blijven om te rijden!). Toen we bijna thuis waren, werden we alle drie wakker van getrommel op het dak : het goot pijpenstelen en de ruitenwissers zwiepten van de ene kant naar de andere om toch maar iets te kunnen zien van de weg. De wereld is klein zeggen de mensen, en daar hebben ze gelijk in : het ene uur aan zee en schitterende zon, het volgende uur in het centrum van het land en gietende regen... Toen we uitstapten voor de deur was er geen kip op straat...
Dat komt er van hé, van met stagiaires en studenten te doen te hebben! Dan hebben ze geen tijd om te bloggen zeggen ze. Eindelijk is het weer zover, de stages zijn gedaan, en de student is terug naar huis. Want zeg nu eerlijk, studenten in huis, da's gene zever zenne! Om te beginnen gaat ons madam al 2 jaar naar de avondschool, om daarbij ook nog eens stage doen in een ziekenhuis. Heeft ze thuis nog geen werk genoeg misschien? Pas op, en dan brengt ze nog werk mee van de stage ook! Ze moest een verslag maken over alles wat ze heeft gedaan en gezien (en geroken) en ze heeft daar tot gisterenavond aan gewerkt, tegen de sterren op. Geen tijd om mijn verhalen te schrijven, nee hoor, die van haar gingen voor! En alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg het baasje deze week ... een stagiaire! Zo'n jong dingske die in haar derde jaar zit en een kijkstage mocht komen doen bij mijn baasje. Ik ben ervan overtuigd dat hij haar veel geleerd zal hebben, maar zeker ben ik daar niet helemaal van. Want,... ik mocht er niet bij zijn. Stel je voor, ikke Robbe, opzij gezet voor een stagiaire... waar gaat de wereld toch naartoe? Zo gezegd omdat ze algerisch was voor hondenhaar? Zou ze op mijn plaats gelegen onder de tafel, aan de voeten van mijn baasje? Gisteren was haar laatste dag, dus straks mag ik terug mee gaan werken. Mijn baasje vertelde vanmorgen dat er zeker 10 mensen naar mij gevraagd hebben "Waar is Robbe, doktoor?" Je ziet het, ze misten mij al
Vanmorgen was het terug les. Door omstandigheden was er geen les op zondag. Ja, Stefaan leert paarden mennen. En dat moet persé gebeuren op zondag... Dat hij maar niet denkt dat hij ons zal kunnen mennen, wij laten ons niet voor zijn kar spannen hoor! De bobbel die je bij mijn baasje ziet is mijn apport. (Hij heeft geen borsten gekregen hoor!) Het baasje had mijn apport aan zijn riem gehangen. Het vrouwtje had die zo lekker en groot gemaakt, dat ik er altijd maar door afgeleid was.
Omdat het al even geleden was, heeft Jo ons geheugen nog eens opgefrist. Hoe we moeten lopen, en hoe we samen de obstakels nemen. Ik vind dat leuk en dit doe ik goed. Mijn baasje vond het deze keer niet te moeilijk, ik heb hem dan ook aangemoedigd om verder te doen.
Er was een nieuwe hond in de club vandaag. Het vrouwtje van die Duitse herder vond het een beetje benauwend om tussen Kadee en mij te staan. Plots brak de hel los. De hond had zich losgerukt, zijn leiband was gebroken. Als een zotte hond rende hij over het terrein tussen de andere aangelijnde honden. Maar Jo had de situatie direct onder controle. Hij legde het baasje van de losgebroken hond uit wat ze moest doen terwijl hij de andere baasjes aanmaande om "voet" te houden. Wij zijn al "anciens" en wisten perfect hoe we ons moesten gedragen. Het duurde dan ook niet lang of de nieuwe was terug aangelijnd. Jo heeft er een stevige knoop in gelegd, en klaar was Kees. Ik bedoel knoop in de lijn hé!
Kadee heeft dezelfde oefeningen gedaan, en hij deed het voorbeeldig. Jo zei tegen het vrouwtje dat haar hond het goed gedaan had! Mooi compliment Kadee! Binnenkort mag hij snoepjes uitdelen in de kantine van de school, hij mag trakteren omdat hij verjaart... er staat ons weer wat lekkers te wachten, mjam mjam mjam!
Een jaar of twee geleden had mijn baasje een speciale opdracht. Hij moest aan de madammen die in de bibliotheek komen, uitleggen dat ze hun borsten moeten laten zien. Het is weer zo ver, ze vonden dat hij dat zo goed gedaan had, dat hij dat opnieuw mag doen. Dus dames, u weze gewaarschuwd... als je in de bib mijn baasje tegenkomt, zal hij je zeggen dat je je borsten moet laten zien!
Deze madam heeft dat letterlijk genomen, hé, de borsten làten zién. De bril op haar pull komt dus ter hoogte van ... de borsten...? Huh, vergis ik mij nu? Ah, ja, nu weet ik het weer. Deze madam heeft het voor intelligente honden. En iedereen weet dat je er met een bril intelligent uit ziet. Kijk maar naar mijn baasje, die heeft een bril en hij is superslim, dus dat klopt wel. Maar, omdat Kadee en ik naar school gaan, zijn wij ook slim. We hoeven geen bril op onze neus te hebben om dat te bewijzen. Ik zou dat trouwens niet willen hoor, zo'n bril op mijn neus. Volgens mij zit dat ding ferm in de weg bij het spelen.
Als je het mij vraagt, dit was weer zo'n zotte zondag...
't Is weer wat geweest hoor... Dat komt allemaal door de discriminatie! Op woensdagavond staat er niet ver van onze straat een kiekenboer. Die verkoopt gebraden kippetjes, ribbetjes en zo voorts aan de lopende band. Tientallen mensen staan daar aan te schuiven om zich zo'n mals kippetje aan te schaffen. Daar wordt nooit iets van gezegd. Dat is normaal. Of je gaat naar het ene of andere grootwarenhuis, daar vindt je ook al gebraden kippen, of rauwe kippen die dood en geplukt zijn. Moeder de vrouw moet ze alleen nog maar in een pot steken en klaarmaken. Manlief en de kindjes hoor je niet klagen hoor, wanneer ze een malse kippenbout op hun bordje krijgen. Sta ik te kwijlen aan tafel, omdat zo'n gebraden kippetje wel heel lekker geurt, word ik weggestuurd! Ik kan niet zeggen "smaakt", want ik krijg nooit een stuk! Zogezegd omdat daar kleine beentjes in zitten waarin ik mij zou kunnen verslikken! Onzin ja! De mensen willen die kip niet delen, da's alles! En dat is discriminatie...
Wel, ik heb daar korte metten mee gemaakt. Zij (de mensen) eten kip, ik ook. Ik heb mezelf bediend. Nee, niet van tafel... in de tuin! Ja, ja, in de tuin liepen plots 3 kippen. Die hadden daar niets verloren, ze bevonden zich op míjn terrein hé! Ze daagden mij uit door in mijn tuin rond te lopen, en daarbij, die beesten staan niet op de lijst van beschermde vogels. In de Far-West kan je affiches lezen waarop staat : "trespassors will be shot", in mijn tuin bestaat vanaf nu de code : "trespassors will be eaten", en daarmee uit!
Wat ik gedaan heb? Simpel, ik ben in de aanval gegaan. Met volle snelheid en al mijn kracht heb ik mij tussen de kippen gegooid, en 1 kwam in mijn muil terecht. Knap, nek over, gedaan. Met veel en luid gekakel zijn de twee andere over het muurtje gevlogen, maar die andere, die had ik stevig vast. Nog eens met mijn kop schudden, en ik voelde dat het beest slap werd. Oké, mijn kip :D Baasje boos, vrouwtje in paniek... wat gaan de buren zeggen? Ik zeg dat ze hun beesten moeten binnen houden, de volgende keer dat ze in mijn tuin zitten zal ik niet aarzelen! Dus : 1 papegaai op mijn palmares, nu 1 kip, ... ben goed bezig...
Mijn baasje zei dat hij mij vanaf nu een "kiekenfretter" noemt. Ik heb dat woord eens opgezocht, en ik kreeg volgende uitleg : "Als de overleveringberust op de historische werkelijkheid, dan vindt de spotnaam
'kiekenfretters' (kippenvreters) voor de bewoners van Brussel zijn
oorsprong in een 14de-eeuws conflict tussen een gemeente en het centrale
gezag, in casu de stad Brussel en Johanna, hertogin van Brabant en
Limburg. Deze laatste wilde in 1388 een aantal dorpen die onder toezicht
stonden van de Bruselse amman (= ambtman, elders 'baljuw','drost' of
'schout' geheten) in pand geven aan Sweder van Abcoude, heer van
Gaasbeek. De Staten van Brabant verzetten zich echter tegen dat plan. Naar verluidt, bestond het proviand van de belegeraars grotendeels uit kippen". (http://www.belgiumtouristic.com/files/stedeninfo/Vlaamsbrabant/brussel/Kiekenfretters.htm)
Ik ben verder gaan kijken en heb nog spotnamen gevonden. Wist je dat die van Londerzeel "Kiekenplukkers" genoemd worden?
Londerzeel stond in het verleden wijd en zijd bekend voor zijn
kippenkwekerijen. De kippen werden hier gekweekt, geslacht, gepluimd en
uitgevoerd. Vooral in Sint-Jozef waren veel kippenkwekerijen. De kippenkweek
zorgde daardoor voor een zekere welstand. De kippenkwekers werden in de
volksmond 'kiekenpoeliers' genoemd en de inwoners van Londerzeel kregen al vlug
deze bijnaam. De Brusselaars werden dan weer 'de kiekenfretters' genoemd, want
zij staken het niet onder stoelen of banken dat ze verzot waren op de Londerzeelse
kippetjes. (http://www.londerzeel.be/Londerzeel-Kiekenpootworp.html)
In Vilvoorde heb je dan weer de "Pjeirefretters" :
"Vilvoordenaars zijn Pjeirefretters
en daar zijn ze trots op. De Pjeirefretters zijn hun naam vandaag nog altijd
meer dan waard: paardenbiefstuk staat er op de menukaart van zowat elk
restaurant. Vilvoorde heeft haar bijnaam te danken aan de Brusselaars. De naam
stamt uit de achttiende eeuw toen de boten langs het kanaal van en naar de
hoofdstad nog door paarden werden voortgetrokken. Die trekpaarden stonden op grote weilanden op de terreinen van het
voormalige Forges de Clabecq in Vilvoorde. Na vele jaren van zware arbeid
waren de trekpaarden oud en versleten", zegt Johan Spruyt, voorzitter van
de Heemkundige Kring Hertog Hendrik I. "Het goedkope vlees van de paarden
op rust werd hier van de hand gedaan. Omdat Vilvoorde toen een erg arme stad
was, zijn de inwoners het vlees van de paarden beginnen te eten".(http://www.vilt.be/Vilvoordenaars_al_meer_dan_twee_eeuwen_Pjeirefretters)
De ergste echter zijn de Bomenaars ... de Hondenfretters!!!
In de Volksmond noemen ze de inwoners van Boom wel eens "Hondenfretters". Het vreemde is eigenlijk dat de inwoners van Boom er fier op zijn! Het is dan ook een lang verhaal hoe ze er aan komen, die Hondenfretters (hondeneters). Het is tijdens de oorlogsjaren, de periode dat het eten schaars was, dat de bijnaam vorm kreeg. Het waren sluwe durvers die geregeld naar Mechelen en naar de Antwerpse Vogelmarkt gingen om honden te kopen. Op die manier wilden ze het tekort aan vlees oplossen. Zelfs tot in Brussel trokken ze om honden op te kopen. Alle honden ondergingen hetzelfde lot. Na een klop van 'den houten hamer' werden ze geslacht. In Antwerpen en Mechelen werd het vlees verkocht. Dit allemaal in overtreding met de toen bestaande wet op vleeskeuring. In 1917 werd er een politiereglement op het slachten van honden in de gemeenteraad goedgekeurd. Ondanks het feit dat er in Boom heel wat honden gesneuveld zijn, werd het vlees voornamelijk in Mechelen en Antwerpen verorberd. Maar de Bomenaars zelf hebben nooit hond genuttigd. (http://www.stedeninfo.be/Antwerpen/Boom/Hondenfretters.htm)
Dat laatste maak je mij niet wijs! En geen haar op mijn kop dat er aan denkt om ooit een poot in Boom te zetten, oh nee...!
Gelukkig hebben we een kleine winterprik mogen meemaken. Het was niet veel, en het duurde niet lang, maar het was o, zo fijn! Dit is mijn milieu, mijn klimaat, mijn ding. Ik voel me goed wanneer het koud is, bij sneeuw en ijs, koude wind in mijn vacht, smeltende sneeuw op mijn neus... that's hot!... Wat kan een hond als ik nog meer verlangen?... euh, behalve dat het langer zou mogen duren dan hé... En dat de mensen eens wat minder zout zouden strooien. Potverdorie, ik heb meer dan ééns op drie poten rondgehinkeld omdat dat zout zo in mijn kussentjes beet! Het vrouwtje deed wel vaseline aan mijn poten, maar dat is zo glibberig. Bij het thuiskomen werden onze poten steevast met lauw water gespoeld, en terug ingesmeerd met vaseline. Toen het begon te dooien kregen we overal plassen gesmolten sneeuw. Dat zout water is zoooo lekker, ik kon er maar niet genoeg van krijgen! Want hoe meer je daar van drinkt, hoe meer dorst je krijgt! Nu ben ik een pré-salé hond....
Er is iets met de Plezante Brug bij ons. Ik vind dat alles behalve een Plezante Brug. Ik vind dat een sch**tbrug! Enige weken geleden stapten mijn baasje en ik richting Vaart, we moesten erover. Dat wil zeggen dat we over de brug moesten lopen. Net dan kwam er een vrachtwagen aangereden, die met veel kabaal over de brug denderde. Ik ben toen fameus geschrokken! Het was zo onverwacht, ik had het echt niet zien aankomen. Weet je, met mijn baasje naast mij voel ik mij goed, en dan durf ik al eens te dagdromen terwijl we wandelen. Toen ook, en ik schrok heel erg van het geluid dat die vrachtwagen maakte en het gebibber van de brug die hij veroorzaakte. Sindsdien werkt die brug op mijn darmen. Telkens wij erover moeten, - en geloof mij, dat is bijna elke dag! - krijg ik rommelingen in mijn darmen, en dan kan ik er niet aan doen... het moet er uit... Mijn baasje staat dan schaapachtig te grijnzen naar de mensen die ons vies bekijken omdat ik in het midden van de brug mijn gevoeg moet doen. Awel, dat ligt aan de brug en niet aan mij!
Een madam die vroeger in het verre Rusland woonde en die bij mijn baasje
op consultatie komt, had mij gezien. Ah ja, dat kan niet missen, want
ik werk samen met mijn baasje hé! Ze zei dat ik een prachtig beest ben
(mijn borst zwol van trots) en dat ik lijk op de honden die de koelakken
hadden. "Koelakken" waren de rijke boeren uit het Rusland voor de
Eerste Wereldoorlog. Zij produceerden tot de helft van al het brood dat
nodig was om de mensen te voeden in Rusland. Die boeren hadden grote
witte honden om hun erf en hun graan en zo te beschermen tegen de dieven
en de bandieten. Eigenlijk doe ik het zelfde bij mijn baasje, hoewel
die geen boer is. Die madam heeft dat goed gezien
Toen het gesneeuwd had, was het vrouwtje met ons drieën naar de weide getrokken. We waren goed aan het snuffelen en aan het spelen toen er weer een indringer langskwam. Emile de karikatuurhond en zijn vrouwtje. Zij liepen over het pad naar de ingang van de wei, maar ik wou dat niet. Ik ben hevig tekeer gegaan tegen hen, maar dat heeft Emile en zijn vrouwtje niet belet om door te komen naar de wei!
Het vrouwtje heeft toen het voorste gedeelte van de wei afgesloten, zodat ik niet door kon lopen naar het grote deel van de wei. Hier zie je Emile en zijn vrouwtje doorlopen op het weggetje tussen de twee delen. Ik was boos, Kadee was blij want die heeft in Emile een echte speelkameraad gevonden. Toen ze in de wei waren aangekomen, vond het vrouwtje zeker dat ik genoeg kabaal had gemaakt en ze besliste om mij naar huis te brengen. Ze deed mijn leiband om en we verlieten het kleine afgesloten deel. In de grote wei stond het vrouwtje van Emile haar op te wachten en ik, ik zag mijn kans schoon om uit te varen naar haar. Ik kon haar nog net raken aan haar dij, waardoor ze haar evenwicht verloor en met een smak op haar achterste terecht kwam. Op de bevroren grond zal ze dat goed gevoeld hebben. Kan mij niet schelen, want ik vind dat zij niet moet komen wanneer ik op de wei ben...
Mijn baasje vond mijn gedrag ongehoord. Ik ben dan ook gestraft... en ik krijg geen koekjes meer. Hij is wel een grote mand met lekkers gaan brengen naar het vrouwtje van Emile om mijn stout gedrag goed te maken. Dat vind ik straf : ik krijg geen koekjes meer en zij wel : denkt mijn baasje echt dat onze relatie nu zal verbeteren???
Kadee, als hij Emile ziet, is in de wolken. Of op zijn rug, want Emile krijgt Kadee op zijn rug, echt waar. Zie maar hoe ze zich amuseren... puh, ik doe toch niet mee hoor.
Op het einde van de dag kunnen we behoorlijk moe zijn, en genieten van een gezamenlijk dutje...
Samen met sommige mensen van de hondenschool zijn we deze namiddag gaan wandelen. Het weer was gewoonweg schitterend. Lekker koud, lekkere sneeuw, veel baasjes met hondjes, en het baasje liet mij geregeld los lopen. Kadee moest aan de leiband blijven, want die luistert niét. Als je hem roept, maakt hij zich uit de voeten! Het vrouwtje lokt hem dan,... met snoepjes. Misschien had zij vandaag niet voldoende snoepjes bij om die ganse bende honden te belonen? Enfin, Kadee bleef aangelijnd. Hij stond zo zot als een kelderdeur, en het vrouwtje wist met moeite haar evenwicht te behouden op de gladde ondergrond. Toen kwamen we aan een speelweide, en we gingen daar eens kennis maken met de reeds aanwezige honden. Kadee heeft daar de benen van onder zijn lijf gecrost met deze Australian Ridgeback. Nadien verliep de wandeling voor het vrouwtje beter, Kadee was zijn teveel aan energie wat kwijtgeraakt.
Blijkbaar zet dit winterweer meer baasjes aan tot buitenkomen. Hier zijn baasjes met hun kindjes op het ijs aan 't spelen. Wij mochten daar niet op, maar dat vond ik niet erg. Ik heb een madam gezien die met een smak op haar gezicht terecht kwam... het was geen zicht! Ze geraakte niet zelf recht, ze moest geholpen worden. Kan je je voorstellen wat een spektakel dit zou geven als wij met z'n allen op het ijs, tussen de mensen en hun kindjes zouden terecht komen...?
Plots stonden we bij mensen met een hond die qua vacht en kleur zeer erg op ons leek. Hij was iets kleiner en zijn oren stonden recht. Blijkbaar was dit een Zwitserse "Tatra", of hoe moet ik anders zeggen : ene zoals wij maar dan uit Zwitserland.
Na een uur of twee hielden de baasjes halt op een parking. De hondjes kregen koekjes, en deze hier liet zien hoe je "dood" speelt. Het vrouwtje had het niet door wat er gebeurde en vroeg : "is dat een meisje van plezier?". Luid gelach alom, want dit meisje is wel degelijk een jongen!
Om de mensjes van binnenuit te verwarmen had deze vriendelijke meneer een fles water meegebracht. Volgens mij was dat toch niet hetzelfde water als wat wij drinken. Trouwens, uit zo'n piepklein glaasje zou ik niet eens kunnen drinken! Bij de baasjes ging het echter goed binnen!
De zon begon achter de bomen te verdwijnen toen we de terugtocht aanvatten. Het baasje had de hond geleend van een andere meneer - die even tussen de bomen verdwenen was - en toen ontstond - wat het vrouwtje- een "spaghettiknoop" noemt. Op dat moment leek het wel dat zowel het baasje als de hondjes een danske placeerden.
De zonsondergang was prachtig. De bevroren velden, de kale bomen, de lucht die al die mooie kleuren weerspiegelde... je zou er poëtisch van worden...
Omdat we met meer mensen in de auto zaten tijdens de terugrit, was het vrouwtje met ons in de koffer gedoken, euh, gekropen. Ik was gaan liggen, want zeg, ik ben niet meer van de jongsten hé! Maar Kadee, die viel al zittend in slaap...
Het baasje had een goed idee : we gaan straks met z'n allen naar Heist-op-den-Berg, naar de Rommelmarkt. Met z'n allen: niet helemaal, Raja is thuisgebleven. Het vrouwtje dacht dat hij misschien een trap zou kunnen krijgen, daar te midden van al dat volk. En dat zou dramatisch kunnen aflopen voor hem, omdat hij zo ziekskes is. Het vrouwtje heeft Raja eerst nog een handsvol snoepjes gegeven voor we vertrokken. Ze dacht dat ik dat niet gezien had, maarre, ik heb gedaan dat ik het niet zag... Wij mochten tenslotte mee! Maar eerst moest het baasje nog op huisbezoek bij een madam die zo oud is als de straat... Ik heb eens gehoord dat ze honderd jaar is! Op de tafel had de oma-sitter (da's zoals een dog-sitter maar dan voor oma's) alle pilletjes, zalfjes en gerief klaargelegd die de dokter kon nodig hebben tijdens zijn onderzoek. Bleek daar ook nog een "Predictor-stick" tussen te liggen. Het baasje keek erg verbaasd naar de stokoude madam. Ik zag die peinzende blik in zijn ogen... hij keek vervolgens naar de oma-sitter met pretlichtjes in zijn ogen... het kind werd rood tot in haar nek...
Je kan niet geloven wat je daar allemaal kan vinden op zo'n Rommelmarkt. Mijn baasje komt dikwijls terug met een auto vol boeken, pinten, vazen, dinges waarvan je denkt : wat gaat hij daar nog mee doen?? Hij vindt voor alles wel een plaatsje, of hij geeft al eens een cadeautje aan iemand. Maar boeken, dat is volgens mij zijn stokpaardje. Ik begrijp nu beter waarom : hier sé, een boek over "het familieleven van de dieren". Héél interessant hoor!
Onze zoektocht door de straten van Heist o/d Berg leverde ons ook nog dit boek op : "Geleerde dieren". Mijn baasje heeft héél veel boeken, zo veel als in een bibliotheek. Zijn ganse huis staat vol kasten die vol boeken steken. Ik denk dat je van boeken lezen slim wordt. Eigenlijk kan het bijna niet anders... ik doe daarom mijn best om boeken te vinden die mij kunnen boeien, je weet maar nooit wat ik er van opsteek!
Voor Kadee was deze uitstap ook iets nieuws. Hij was nog nooit meegekomen met het baasje en mij. Met zijn vrouwtje erbij kon hij nu ook de Rommelsfeer opsnuiven. Zo kwamen we deze mensen met hun blinde maltezer tegen. Het beestje is twaalf jaar, da's eigenlijk nog jonger dan onze Raja. Dit beestje is zo goed als blind, en eens ze uit haar vertrouwde omgeving komt, botst ze overal tegen. Het deed mij erg denken aan ons Winnieke, toen ze nog leefde. Zij was ook blind, en zo was ze eens tegen mij gebotst...
Op zo'n Rommelmarkt verkopen ze echt ... van alles. Kadee was erg geschrokken van één van deze speelgoedhondjes. Het stond te keffen en schuifelde heen en weer. Kadee had zo iets nog nooit gezien, en wist niet wat hij ervan moest denken! Nadien zijn we nog naar een heel grote winkel geweest waar ze tweedehands spulletjes verkopen. Het baasje wou graag eens een kijkje gaan nemen, maar op de deur stond zo'n verbodsteken voor honden. Het vrouwtje heeft dan voorgesteld dat het baasje alleen zou binnen gaan, zij en wij zouden dan aan de ingang op hem wachten. Hij vertrok naar binnen, Kadee en ik gingen zitten met onze snuit in de richting waar hij verdwenen was. Het duurde lang, en Kadee en ik zijn daarna gaan liggen. Op die manier konden we even goed zien wie binnen en buiten liep. Sommige mensen schrokken als ze ons zagen, hielden verschrikt hun adem in en liepen gauw verder. Andere mensen kwamen een babbeltje doen met het vrouwtje. Een meneer zei dat wij een "mooi stel" waren, en een andere meneer vroeg of Kadee mijn madam is...? Hallo zeg, die heb ik eens vanuit mijn hoogte bekeken, dan heb ik mijn rug naar hem gedraaid. Wat denkt die wel? Onze baasjes en wij waren wel dé attractie daar hoor, al die mensen die ons kwamen strelen, die bleven staan en iets vroegen aan de baasjes, of die elkaar porden met hun elleboog en halfluid zegden : zie daar, zo'n grote honden! Sjiek hé!
Het was al even geleden dat we een uitstap hadden gedaan allemaal samen. Dat kwam door de examens van het vrouwtje. Ze heeft wekenlang geen tijd gehad voor niks, ook niet voor ons. Het was met moeite dat ze met ons naar de wei ging om eens een frisse neus te halen. Altijd zat ze aan tafel te lezen en te schrijven. Kadee heeft zich dezelfde gewoonte aangemeten als ik bij mijn baasje : hij ligt aan haar voeten zoals ik, tijdens mijn werk, onder de werktafel van mijn baasje, aan zijn voet lig.
Ik ben heel blij dat ik zo'n tof baasje heb. Hij probeert altijd iets leuk te doen wanneer we samen weg zijn. Meestal heeft hij lekkers bij in één van zijn zakken. Wanneer het er dan (per ongeluk?) uit valt, is het voor de eerlijke vinder... en ik vind lekkers meestal heel snel!!!
Als mijn baasje mij vraagt om bij hem te komen, dan doe ik dat ook direct! Soms neem ik de minst gemakkelijke weg, als ik maar bij hem kan zijn...
