Gisteren was een prachtige dag. Het was opendeurdag in de hondenschool. Alle baasjes hadden heel heel hard gewerkt en hadden vanalles georganiseerd... het was een echt feest! Ze hadden hondenspelletjes in elkaar gestoken, waar de baasjes met de hondjes samen konden spelen en punten scoren. Dat was dolle pret. Er waren bijvoorbeeld waterballonnen die de baasjes omhoog moesten gooien door een wiel met kapotte spaken en de ballon (als die nog heel was) proberen op te vangen. Veel van deze ballonnen spatten uit elkaar daarboven als ze de spaken raakten, of als ze op de grond vielen, of ze kwamen neer op het baasje met een instant douche als gevolg, hihi! Er waren ook honden bij die de ballon op de grond wilden pakken, erin beten en paf! de ballon ontplofte in zijn muil! De meeste honden vonden dit heerlijk spelen, en konden van de waterballonnen niet afblijven. Ook werd er aan agility gedaan, en honden en baasjes toonden wat ze konden. Stefaan (onze schoolmeester) liet zien hoe hij zijn hond getraind heeft om packwerk te doen. Waauw zeg, ik was onder de indruk van wat die allemaal kan! Er stond daar een meneer met heel dikke armen. Ik denk dat het Jo was, de andere schoolmeester. Maar hij zag er toch anders uit als gewoonlijk. Stefaan liet zijn hond de meneer met de dikke armen aanvallen en erin bijten! Hij moest dan luisteren naar de commando's : als Stefaan riep "af", liet hij onmiddellijk los. Hij moest ook een autoband verdedigen tegen de meneer met de dikke armen, dat was pas indrukwekkend! Hij bleef met zijn achterpoten in de band staan en liet al zijn tanden zien terwijl hij vervaarlijk blafte en gromde naar de meneer met de dikke armen, wanneer die naderde. Kwam hij te dicht, dan vloog de hond hem aan. Ik weet dat de fotograaf daar foto's heeft van genomen, ik hoop dat ik er enkele kan bemachtigen om deze aan jullie te tonen! Wie niet gekomen is naar de opendeurdag, die heeft iets gemist hoor! Eigen schuld dikke bult zeggen ze bij ons.
Op zo'n mooie zomerdag als die van gisteren is het ook leuk wandelen in het bos met mijn baasje en de kleine Raja. Het baasje geniet van de natuur, kijk maar hoe hij bramen plukt en direct opeet.
Meestal komen we een vijver tegen, en dan kan ik er niet aan weerstaan erin te springen en ervan te drinken. Dit water smaakt zooooo veel lekkerder als kraantjeswater. Dat drink ik alleen maar als er niets anders is. In onze tuin staat een groot vat, en als het regent dan is dat vol met water, en dan ga ik ook liever daaruit drinken. Mijn baasjes hebben dat in de tuin gezet speciaal voor mij, en ik geniet daar wel echt van hoor, van dat lekker water. Dat smaakt naar puur natuur.
Wanneer we dan thuiskomen, na zo'n fikse wandeling, dan is er niets beter als de frisse koelte van de vloer in de gang. Dat is mijn lievelingsplekje wanneer ik het warm heb. De kleine Raja komt mij daar ook gezelschap houden, we kunnen het goed met elkaar vinden. Er is iets mis met Raja, ik denk dat hij erg ziek is. Ik zie het aan mijn bazinnetje haar gezicht dat ze zich zorgen maakt.
Hier zijn we weer met meer weer, euh avonturen. De avonturen gaan wel niet altijd over mij hoor! Zo zag ik op tv vorige week een Pyrenese herdershond die losgebroken was ergens in Amerika. De baasjes konden hem nergen vinden en waren erg ongerust. Enkele dagen later zien ze tijdens een nieuwsuitzending hun hond op een ijsschots in de rivier! De brandweer is tot daar gegaan en één brandweerman is met een soort van bootje naar de ijsschots gevaren, en heeft daar de hond kunnen redden. Die was onderkoeld en sterk vermagerd. Hij heeft de hond gedeeltelijk in het bootje gekregen, maar z'n achterpoten bleven in het koude water. Nadien is de hond geadopteerd geworden door nieuwe baasjes. Dat bazinnetje vertelde op tv dat haar hond alles, maar dan ook alles mag! Zelfs in de zetels liggen! Dan heb ik toch maar een hondenleven hoor, ik moet op de grond liggen...
Mijn baasje kent een oudere meneer, die heel heel klein is, kleiner dan mijn bazinnetje. Die heel kleine meneer heeft een heel lange witte baard. Hij heeft ook altijd witte bottekes aan en altijd de zelfde jas, zowel in de zomer als in de winter. Geloof mij maar dat ik hem van ver ruik aankomen... Wel, die oude, heel kleine meneer zegt altijd zo : "Dag meneer doktoor, en dag Bobby van meneer doktoor". Hij is wel erg beleefd hé? Deze meneer komen we tegen op de meest bizarre plaatsen. Hij heeft iets met vogels, hij is ornitoloog op pensioen. Ik heb ook iets met vogels, ik vang ze!
Met mijn baasje waren we gaan wandelen in het park van Mechelen. Dat is een heel mooi park, met vele paadjes en veel vuilbakjes, dat heeft mijn baasje graag. We kwamen ter hoogte van de cafetaria in het park, en omdat het zonnetje scheen, zat er nog heel wat volk op het terras. We lopen daar voorbij en ineens hoor ik een madammeke zeggen tegen haar vriendin : "Zeg, da's na precies den honkt van den doktoor". Als je 't mij vraagt had zij haar goede bril niet op die dag, want zowel "den honkt" als "den doktoor" liepen voorbij haar!
Gisteren heb ik toch iets gek gezien. We lopen langs de vesten in Mechelen. Langs de waterkant is het borduur opgehoogt tot zo'n 50 cm. Ik kan daarover kijken, want ik ben groot. En aan de overkant zie ik een meneer lopen met aan zijn leiband... een staart. Een staart???? en waar is de rest dan? Dit vind ik maar niks hoor, gaan wandelen met een staart alleen, allez zeg! Waar was die hond dan gebleven? Mijn baasje had het ook gezien, en die liep al grinikkend verder, hij vond dat leuk zeker? Dat hij het maar niet in zijn hoofd haalt om ook eens met mijn staart alleen te gaan wandelen, ah nee!
Dat mijn dagboek zo vol zou geraken met de avonturen die ik als doktershond beleef, dat had ik in het begin nooit gedacht. Dat ik echt een doktershond ben, dat hebben we deze week nog maar bewezen. Mijn baasje heeft mij eens verteld over ene Jezus die de mensen heel goed kon genezen. Dat moet wel een superdokter geweest zijn, want die kon alles genezen : lepra, blindheid, dood zijn, lam zijn...allez, met lam bedoel ik dat je niet meer kan stappen, niet het beestje hé! Deze week heb ik ook een wonderbaarlijke genezing teweeg gebracht... de opwekking van een lamme. Dat jong madammeke lag al 3 maanden in haar bed, want ze kon niet meer stappen. Da's wel heel erg hé, wanneer je amper 20 bent en lam aan de benen... Haar dokter had mijn baasje (die ook dokter is) gebeld met de vraag of hij eens met mij (ik, Robbe) naar dat madammeke wou gaan kijken. Natuurlijk zouden we dat doen, als we kunnen helpen dan doen we dat ook. We komen daar toe, en de andere dokter laat ons binnen. Hij laat mij aan een snoepbeen ruiken, mmm mmm mmm, om van te kwijlen zooooo lekker... en dan loopt hij de trap op met dat been in zijn hand, want ik kon het goed zien! Mijn baasje houdt mij echter goed vast aan mijn ketting, ik kan niet weg naar dat been... Plots verschijnt boven aan de trap de andere dokter (die met dat been was gaan lopen) en doet teken met zijn arm "kom". Mijn baasje laat mij los en vierklauwens loop ik de trap op, volg de geur van het been dat midden op het voeteneinde van het bed ligt...ik gooi mijn voorste poten op het bed en pak het been in mijn muil om het luid smakkend naar binnen te werken... Toen dat madammeke mij haar slaapkamer zag binnenstormen en terwijl ik op haar bed sprong, is zij -zonder geluid te maken- met haar twee benen tegelijkertijd uit bed gesprongen en is vliegensvlug de trap afgelopen tot beneden. Als dat geen mirakel is, dan weet ik het ook niet! Nu stel ik mij steeds weer de vraag hoe dat zat met die Jezus, had die ook beentjes bij om de mensen te genezen?
Mensen doen rare dingen. Ze lopen mee in een Dodentocht. Dit jaar bleek de naam van de tocht goed gekozen te zijn : er viel een dode te betreuren. Hij bezweek op 300 m van de eindstreep. Die man had wel bijna 100 km gewandeld om tot daar te geraken. Da's dan weer het tegenovergestelde van dat madammeke... Innige deelneming aan de familie en de nabestaanden. Ik doe daar niet aan mee aan zo'n lange wandelingen, daar word ik veel te moe van. Ik ga wel graag wandelen met mijn baasje. Hij neemt mij mee naar leuke plaatsen zoals je hierboven en hieronder kan zien. Ik mag daar van hem los lopen en als ik dorst heb, dan ga ik gewoon in het water staan en ik drink van dat heerlijk fris water. Dan wandelen we op ons gemakske verder. Mijn baasje neemt onderweg zelfs foto's van paddestoelen. Denkt hij echt dat daar kaboutertjes in wonen, of smurfen?
Mijn baasje is zaterdag naar de hondenshow geweest in Mechelen. Hij wist vanalles te vertellen over wat hij gezien had. Er waren van alle soorten honden, ook maltezers (zoals mijn compagnon Raja), en poedels in alle kleuren en formaten, zelfs Koningspoedels die helemaal opgeschoren waren met van die bolletjes wol aan hun poten en boven op hun kop. Mijn baasje zei dat hij toch liever met mij op straat gezien wordt als met zo'n versierde hond... Er stond ook een kraam met hot-DOGS. Wel, dat vind ik nu getuigen van slechte smaak! Hot-dogs verkopen op een hondenshow... Maar wil je nu eens weten wie mijn baasje daar ontmoet heeft? Wel, dit is ongelooflijk mooi. Er waren daar mensen met Tatra honden, zoals ik er ook één ben. Hij babbelt met een hele lieve madam, en zij blijkt het baasje te zijn van één van mijn ouders!!!! Zij heeft mij grootgebracht! Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen hij het mij vertelde, ik was ferm onder de indruk. En dat is niet alles, hij heeft nog een verrassing voor mij, maar ik moet daarvoor nog een beetje wachten. Plezant hé! Zeggen dat er nog een verrassing is en dan zwijgen!
Hallo iedereen, hier zijn we weer met een hoop avonturen. Soms is het echt spannend bij ons hoor! Enkele nachten geleden, heel vroeg, zo rond 4u was mijn baasje voor een noodoproep weg gemoeten. Toen hij terug kwam en de auto voor de garagepoort zette om binnen te kunnen rijden, zag hij een aantal jongelui in de gang staan van het appartementsgebouw ernaast. Deze gasten wilden binnen zonder bellen, en hadden dus geklopt, maar zo hard geklopt dat het glas van de tussendeur aan diggelen lag. Mijn baasje vermoedde toen al dat het niet pluis was en verwittigde de politie. Die waren toevallig maar een hondertal meters verder en kwamen direct af. En dankzij mijn baasje zijn de bandieten gesnapt! Goed hé! Toch wel spijtig dat ik dat gemist heb... Ik was er niet bij, want ik sliep nog toen baasje zo stilletjes het huis verliet om niemand wakker te maken. Anders had ik die gasten wel eens laten kennis maken met mijn tanden!
Het weer in augustus is heel wat minder warm dan in juli. En veel minder voorspelbaar ook. Zo gingen we wandelen na een fikse regenbui. Het rook heerlijk buiten naar natte aarde en de lucht leek wel gewassen. We waren flink aan het doorwandelen toen vrij plots de hemel weer donkerder werd en alle kleuren vervaagden. Eerst vielen er maar enkele druppels, van die hele dikke die omhoogspatten als ze de grond raken, maar die werden helaas spoedig gevolgd door een helse regenbui... manmanman... we hebben gelopen tot aan een paar bomen waaronder we konden schuilen. Toch kon dat niet verhinderen dat mijn baasje en ik snel doorweekt waren. We hebben daar een hele tijd gestaan onder die bomen, tot de intensiteit van de bui voldoende verminderd was. Thuis gekomen had mijn baasje wel 3 grote handdoeken nodig om het natste uit mijn pels te krijgen. Ik heb hem dan even geholpen door eens flink met mijn pels te schudden... aaahhh, dat deed deugd! Zelf was hij ook kletsnat en zijn bril was helemaal volgeregend. Door de warmte binnen dampten de glazen aan en hij zag geen steek meer. Het water liep uit zijn haar over zijn gezicht en er bleef een druppel onder zijn kin hangen. Ik kon er niet aan weerstaan die met mijn tong eraf te likken. Het baasje schrok even van de plotse aanraking want hij had het echt niet zien aankomen door die aangedampte bril van hem, hihi. Hieronder zie je ons wandelen tijdens een mooie zonnige dag.
Vanmiddag zat het baasje heel erg geconcentreerd een boek te lezen terwijl hij eigenlijk moest eten. Hij tastte met zijn hand naar zijn boterham op tafel... en vond het vreemd dat hij die niet tegenkwam. Op hetzelfde moment hoorde hij luid gesmak achter hem... Ja, ik had de boterham zien liggen en het was sterker dan mezelf, hij rook ook zo lekker en baasje leek helemaal niet geïnteresseerd. Dus dacht ik zo bij mezelf: Robbe eet die boterham op voor hij slecht wordt. En aldoende...
Ik heb een oorontsteking gehad. Dat was vervelend hoor, vooral omdat het baasje dan met een doekje mijn oren moest uitkuisen, en er dan druppels moest indoen en die dan in de oren wrijven. Ik ben echt blij dat ik er vanaf ben, en dat hij uit mijn oren blijft.
Mijn baasje heeft vorige week een betonnen hond van 175 kg vervoerd in zijn auto. Stel je voor, dan zeggen ze dat ik te zwaar ben met mijn 60,2 kg! Er is trouwens al 2,3 kg af sinds ik geen koekjes meer mag aannemen van de mensen.
Soms neemt mijn baasje mij mee naar een heel heel oude meneer die heel heel stram is. Die oude stramme meneer heeft een Tibetaanse herdershond. Helaas kan hij er niet meer mee gaan wandelen, maar gelukkig heeft die een heel grote tuin. Mijn baasje heeft mij laten kennismaken met de Tibetaan. Da's een heel lieve hond, die een beetje eenzaam is en die zich verveelt. Sinds mijn baasje dat te weten is gekomen, mag ik mee binnen. Dan lopen de Tibetaan en ik in de tuin rond en we eindigen gegarandeerd met een grote plons in de vijver tussen de waterlelies en de goudvissen.
Ik ben ook met mijn baasje in de bar bij Roosje geweest. Het was daar erg rokerig, en er was veel lawaai. Er zitten daar heel mooie jonge madammen die zeer weinig om het lijf hebben. Ze zitten op krukjes Champagne te drinken en te babbelen met jongere en oudere meneren. Deze meisjes lezen allemaal mijn blog. En hierbij doe ik ze allemaal de groeten! Er gebeuren daar vreemde dingen. Er hangt daar bijvoorbeeld een grote bal aan het plafond met tekeningen die over de muren lopen. Ik vraag mij telkens af van waar die komen! En er zijn meisjes die dansen met een paal in plaats van met meneren. Je kan het zo voelen, er hangt daar romantiek in de lucht...! Net zoals op school trouwens, ja ja! Raja, de meest weerbarstige hond van de school is verliefd op Mira. Hij en zij kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden. Raja likt haar helemaal af. Hij zei : Mira, jij lekker ding! En hij heeft haar ook lichtjes gebeten, zonder te bijten. Hij neemt dan een stukje pels voorzichtig tussen zijn voorste tandjes en trekt eraan. Hij vindt zeker ook dat ze om op te eten is! Hieronder zie je Raja met zijn liefdesverklaring aan Mira... Ik hou jullie op de hoogte!
Een tijdje geleden had ik het woord "Robbemobiel" al eens gebruikt. Dit gaat natuurlijk over de auto van mijn baasje, waar ik mee mag rijden achter in de koffer. Op mijn mat en een fles water en een drinkbakje voor onderweg na, is de grote koffer helemaal leeg. Ik heb heerlijk veel plaats en een goed uitzicht links, rechts en naar achter. Naar voren is moeilijker, omdat mijn baasje altijd zijn spullen zo hoog optorent, dat ik hem soms bijna niet meer zie zitten.
Mooi hé? Ik ben er zó trots op!
Sinds een week of twee komen de eksters veel minder in de tuin. Die lastposten kwetteren iedereen wakker, vooral mij dan, wanneer ik een dutje doe in de schaduw. Ze maakten zoveel lawaai dat ik plots van het terras gevlogen ben, in 3 sprongen was ik achter in de tuin waar die vervelende schepsels zaten en ik heb er ééntje in zijn vlucht gevangen in mijn muil. Die was nu echt niet snel genoeg voor mij. Ik hapte, en ik had beet. De vogel werd slap en ik heb hem laten vallen in het minivijvertje. Een paar uur later heeft mijn bazinnetje de dode vogel daar gevonden. Mijn baasje heeft hem een waardige begrafenis gegeven : hij heeft de vogel eerst in een zak gestoken en dan in de vuilbak gegooid. Maar het heeft gewerkt, de mussen en de vinken en de meesjes en de roodborstjes en de merels en de houtduiven en de Turkste tortels komen allemaal terug zonder vrees voor hun kwelgeesten. Zie ja : al goed - eind goed.
In dezelfde tuin komt (hm, kwam) er ook een gevlekte kat. Die overnacht soms in mijn hok (waar ik nog steeds niet in wil, maar tóch is het míjn hok, nah). Ik lag rustig op het terras te genieten van een welverdiende rust na hard werken met de dokter, toen ik mij in mijn diepe slaap van iets gewaar werd... Die kat was tot aan mijn snuit gekomen en stond daaraan te snuffelen! Ik ben als een gek rechtgesprongen en ik wou achter die onbeschofterik aan, maar de poes was al over het muurtje gesprongen. En dat muurtje is echt te hoog voor mij, ik geraak daar met de beste wil niet over.
We zijn met z'n allen tot bij de dierenarts geweest om de genezing van mijn poot te laten opvolgen. Weet je dat ze vertelde aan mijn baasje dat ik te zwaar ben? Zelf zie je haar amper staan, ik vind haar véél te mager. Natuurlijk wil zij dat ik vermager, maar zeg hela... niet te veel hoor! Want vorige week kwam er een juffrouw met haar marokkaans vriendje langs bij de dokter voor heel veel papieren. Die jongen stond mij zowaar uit te dagen! Zegt dat meisje : "pas op Mo, die hond heeft een bredere borstkas als gij!" Zie je dat gebeuren met een dunne hond? Bah neen toch! Iets gelijkaardigs vond plaats vrijdagavond. Een nieuwe belg komt binnen bij de dokter met een papier van bij de politie. Daarop stond op dat zijn zakje met spulletjes van de bagagedrager was gestolen door nozems toen hij voor het rode licht stond te wachten dat het groen werd. Hij was zijn gsm kwijt, zijn voorschriften, zijn I-Pod en nog een aantal dingen. Hij vertrok wel de volgende dag naar zijn thuisland op vakantie, dus moest hij nieuwe voorschriften hebben. Ik rook dat hij drugs gebruikte, en ik heb daar een verschrikkelijke hekel aan. Die mensen denken dat alles gepermitteerd is! Dus, hij wil nieuwe voorschriften, maar dan wel voor 2 maanden. Zoals ik al dacht, wou mijn baasje dat niet schrijven, en daar begon de heibel... Die man staat te schreeuwen tegen mijn baasje dat hij die voorschriften voor drugs wil, en dat hij anders ongelukken gaat doen en zo. Mijn baasje weigert pertinent, en gelijk heeft hij (vind ik). Staat die lelijkaard daar te schelden, roepen en tieren en tegelijk stampvoetend met zijn vuisten in het rond te zwaaien, toen ik vond dat het welletjes geweest was. Ik ben luid grommend met al mijn tanden bloot naar hem gesprongen. Hij stopt met roepen en vraagt aan mijn baasje : "qu'est-ce qu'il va me faire, le chien?" (wat gaat hij mij aandoen, de hond?) Waarop mijn baasje antwoordt : "Mordre" (bijten). Je had die vent zijn gezicht moeten zien! Hij rukt de deur van het kabinet open, vervolgens de voordeur om dan weg te lopen en de straat over te steken. Ik ben hem achterna gerend tot aan de lichten. Toen hij de straat over was, besloot ik dat hij ver genoeg was en ben ik op mijn gemak, en al kwispelend, terug naar mijn baasje gelopen. Daar waren we weeral van af, héhé! Achteraf vernam mijn baasje dat die gsm helemaal niet gestolen was : hij had de man opgebeld maar geen woord gezegd. De stouterik belde terug om te weten wie er gebeld had...
Een vertegenwoordiger (dat is iemand in een mooi kostuum die uren in de wachtzaal van de doktoren zit te wachten tot het zijn beurt is om een verhaaltje te vertellen) kwam langs en vertelde aan mijn baasje dat een andere dokter een porseleinen hond in zijn wachtzaal heeft gezet, hihi! Alsof zo'n ding zou tussenkomen en de stouteriken zou verjagen, hé?
Een patiënt heeft een deurbel die blaft wanneer je daar op drukt. Ik wist niet of ik onder de indruk moest zijn of niet...
Hebben jullie het ook zo warm? Er is een serieus verschil met deze winter en nu. Het lijkt wel alsof de seizoenen meer afgebakend zijn, ik bedoel het is warm in de zomer en het sneeuwt in de winter. Zo hoort het ook, niet? Wij zijn met de hondenschool gaan zwemmen. Dat is leuk en niet leuk. Het is leuk omdat je dan afkoelt, en het is niet leuk omdat je dan nat bent. Mijn baasje is mee in 't water gekomen, hij deed dat om mij aan te moedigen denk ik. Of misschien had hij het ook warm?
Mijn poot is nog niet helemaal genezen. Van die hondenbeet, weet je nog wel? Dat komt omdat het juist op de eelt is van mijn elleboog en ik lig daarop. Daarom geneest het niet zo gemakkelijk.
Deze week zat ik in de auto van het baasje te wachten toen er plots een klein manneke tevoorschijn sprong. Hij had een geweer bij met pijltjes, en hij schoot op mij! Ik, weerloze Robbe in de auto werd beschoten ! De pijl is gelukkig niet door het raam gegaan, maar bleef erop plakken. Mijn baasje zag het toen hij terugkwam van de patiënt en heeft de pijl laten zitten. Die is er nadien ergens af gevallen denk ik, want ik heb het ding niet meer gezien.
Nu het zo heel heel warm is, doet mijn baasje ijsblokjes in mijn water. Ik vind dat heel leuk, en lekker! Ik knabbel erop en mijn tong wordt helemaal koud, brrr!
De kleine Raja, die doet aan "copy-gedrag". Wat ik doe, doet hij ook. Ga ik in de gang liggen, dan gaat hij daar ook liggen. We waren naar het park geweest en toen het vrouwtje bleef uitrusten op een bank, lagen Raja en ik op de grond aan haar voeten. Raja lag in dezelfde richting als ik. Samen keken we naar de passanten, en sommige mensen kwamen tot 4 keer voorbij om naar ons te kijken. Er was zelfs een meneer op een fiets die van ons foto's nam met zijn GSM. Raja en Robbe, wij zijn beroemde honden!
Mijn baasje en ik, wij zijn een echt team! Zelfs als we snuiten trekken, doen we het tezamen...
Wat een hitte... vanmorgen al op school was het puffen geblazen. We moesten verschrikkelijk moeilijke dingen doen zoals over de andere liggende honden springen, daarna de trap op en dan liggen daar boven, en dan pas naar beneden. Mijn baasje en Stefaan hebben geholpen, want dit was niet gemakkelijk. Maar dat kost allemaal zo veel inspanningen, en als het zo warm is, dan is hijgen de enige manier om af te koelen. Daarna heb ik zeker een halve bak water uitgedronken, ik was ver uitgedroogd!
Stefaan is "onthoofd" hihi, maar ik sta er wel mooi op hé?
Bij de baasjes is er gisteren iets leuks gebeurd, voor mij. Het begon allemaal heel onschuldig met het bezoek van mensen die een nieuwe zetel kwamen brengen. Ze hadden die gekocht en nu bleek dat die te groot was voor hun huis, ze konden hem niet zetten. Mijn bazinnetje heeft dan de zetel overgenomen. De mensen van wie de zetel was, waren die komen brengen met een aanhangwagen, en het gevaarte werd hup, met man en macht door het venster beneden naar binnen gebracht. Staat hier wel goed. Baasje heeft direct wat hij noemde "het elfde gebod" uitgevaardigd, speciaal voor Raja en voor mij : "gij zult niet plassen tegen de nieuwe zetel". M'enfin, wat een gedacht... Om de mensen te bedanken werden ze uitgenodigd op het terras achter het huis om een hapje en een drankje te nuttigen. Er waren ook twee kindjes bij, die heel lief waren en ze mochten mij strelen. Er werd vanalles op tafel gezet, radijsjes, blokjes salami, rauwe wortelstaafjes, augurkjes, ajuintjes, foie gras in blokjes... Die mevrouw en de kindjes kregen van alles op hun bordje. Ik zag dat ze alleen maar de groenten opaten en al de lekkere vleesjes lieten liggen. Ik hoorde de kindjes tegen elkaar fluisteren over vegetariërs of zo, maar ik weet niet wat dat wil zeggen. Het interessante echter was dat de kindjes stiekem hun blokjes foie gras en salami onder tafel lieten vallen, waar ik dat evenzo stiekem naar binnen smikkelde... Vegetariërs aller landen verenigt u en kom alstublief op bezoek...!
Wat onze stopselactie betreft, dat gaat de goede richting uit. Er is een meneer patiënt die ziek is en die niet meer buiten kan komen. Hij is ook bijna blind aan zijn ogen. Hij hoorde van de stopstelactie van mijn baasje en besloot mee te doen. Elke week heeft hij een verzameling stopsels klaarliggen voor mijn baasje, om bij de rest te doen thuis. Die eerste doos in ondertussen al overvol en een andere doos is ook al bijna vol. Die meneer drinkt nu veel uit flesjes met dopseltjes, want hij zou wel graag zo'n blinde geleidehond hebben. Hij zal echter nog héél véél moeten drinken voor we aan die 1000 kg komen! Kennen jullie Balthazar Boma van op teevee? Die heeft eerder deze week op teevee tienduizend euro geschonken voor een blinde geleidehond. Waauw, da's chapeau meneer Boma! En die meneer Boma heeft zelfs een fabriek waar worsten gemaakt worden. Misschien moet ik eens vragen aan mijn baasje of we aan die meneer geen bezoekje moeten brengen?
Gisteren was mijn baasje van wacht. Het was erg druk voor een zondag, we zijn zelfs niet tot in de school geraakt! Nu, het was ferm aan 't regenen, eigenlijk vond ik het nog niet zo erg dat we niet naar school konden gaan. Maar ja, omdat mijn baasje de ganse dag op trot was, kon hij geen verhalen neerpennen. Alhoewel, deze week waren er niet echt veel avonturen te beleven. Hier zie je mij staan wachten voor de deur, in blijde verwachting dat hij zou binnenstappen.
Hij heeft mij deze week verteld dat ik een "tochthond" ben. Dat begreep ik niet zo goed, een tochthond is dat een hond die tochten maakt? Zoals wanneer ik meerijd met de Robbemobiel? Baasje heeft dan maar een foto genomen om het mij duidelijk te maken. Nu snap ik wat hij bedoelt met tochthond, dat is zoiets dat voor de deur ligt om de tocht tegen te houden!
Wanneer ik er de tijd voor heb, kan je gerust zijn dat het ontbijt er zo uitziet...(Klik op de link hieronder)
Hier ben ik dan, iets later dan anders. Maar ja, wat had je dan gedacht? Met de verkiezingen gisteren had mijn baasje extra veel werk. Want er zijn toch heel veel héél oude mensen en héél zieke mensen en die kunnen daar echt niet geraken om te gaan stemmen. Mijn baasje is voor al die mensen de brieven in de verschillende stembureaus gaan laten afstempelen. Daarvoor zijn we op 11 plaatsen geweest. Tja, die tijd kan je dan niet gebruiken om te schrijven hé!
Maar eerst waren we nog naar de les geweest. En ik moet zeggen dat de kleine Raja, die toen hij begon de slechtste was van heel de klas, ongelooflijke vorderingen heeft gemaakt. Ik zat er bij en keek er naar. Zit, lig, blijf, voet, volg... hij gehoorzaamde gewillig, zonder grommen en zonder bijten. Dus, een superoude hond kan je ook nog manieren leren. Dat kunnen we niet zeggen van die opdringerige teef die onlangs ongevraagd onder mijn staart kwam rieken! Ik moest er niet van hebben hé, en ik maakte dat ik weg kwam.
Heb je de motorhond al gezien? Zijn baasje heeft een side-car uit
de oorlog, zo'n kakigroen ding dat veel lawaai maakt. Er zit daar een
hond in, ik denk een Schnauzer. Die heeft een rode met witte noppen
zakdoek rond zijn nek, en een soort van stofbril die achter zijn kop is vastgemaakt. Het baasje draagt
een halve helm en die heeft ook zo'n stofbril aan en een zwart-witte doek voor zijn neus en mond. Zo rijden zij rond, telkens
wanneer het mooi weer is. Let goed op, misschien kom je ze wel tegen!
Op een veiling zagen we een heel speciaal spektakel. Een ferm madammeke - van de achterkant gezien - duwde een voituur voort. Stel je voor : een knalrood ensemble, zwarte naadkousen, killing heels en zwarte krullen tot halverwege de rug! We kwamen dichterbij om dat te bekijken... Ze was - van de voorkant gezien - niet zo heel jong meer... Haar gezicht zag er uit als een oude, verrimpelde appel, en ze had oorlogskleuren aan : groen aan haar ogen en een bruine streep boven haar ogen, roze op de wangen en haar mond was bloedrood geschilderd en uitgelopen in de lijntjes. Maar zelf was ze overtuigd van haar schoonheid, dat straalde ze uit. Maar we waren nu natuurlijk heel benieuwd naar de kindjes in de voituur. Amai, dat was ook al om te verschieten! Er zaten geen kindjes in maar 2 hondjes met strikjes in hun haar en babykleertjes aan! Mijn baasje keek naar mij, ik keek naar hem... en we zijn heel rap weggelopen ... omdat we zo hard moesten lachen, hahaha!!!
Gelukkig is het niet altijd zo spectaculair. We kunnen ook genieten van de gewone, simpele dingen. Zoals wanneer we op zaterdagmorgen vroeg over de markt wandelen... Kippenkramen, beenhouwerskramen, kaaskramen, waar je nog maar aan denkt, dat kom je tegen. Er komen je daar geuren tegemoet, manmanman, het kwijl loopt zo uit je
muil!
Het was weer de moeite deze week. Geen enkele week lijkt op de vorige, er gebeurt altijd wel iets anders. En vrijdagavond ben ik aangevallen geweest door een Jack Russell die zich had losgerukt. We waren met onze laatavond wandeling bezig, zo voor het slapengaan, toen die bandiet zich losrukte uit de handen van zijn bazinnetje. Hij kwam recht naar mij, vloog onder mijn buik door en keerde zich tegelijkertijd om en hapte in mijn poten en in mijn buik. Tot 3 keer is hij teruggekomen. Ik kon mij niet verweren want die bijter zat telkens onder mij, en ik kon er niet aan. Mijn bazinnetje trachtte uit alle macht die Jack (want zo is zijn naam) bij zijn lits te vangen, en daardoor is ze zelf ook gevallen. De baasjes van Jack stonden 20 meter verder zijn naam te roepen, maar ze kwamen niet helpen hoor! Volgens mij hadden ze er zelf schrik van. Toen ze die wildeman toch gevangen hebben, heeft mijn bazinnetje gevraagd waar de mensen woonden en we hebben bij de politie aangifte gedaan. Mijn baasje heeft mij goed verzorgd. Ik werd gebeten aan mijn voorpoot, en dat bloedde nogal, en dan heb ik nog een drietal beten in het zachte gedeelte van mijn buik. Wel, dat was niet van de poes!
Meestal zien jullie mij op de foto's in liggende houding, maar ik kan ook actief zijn, hoor! Hier zie je mij bezig op school, met mijn baasje.
Vandaag hebben we na de school een mooie wandeling gemaakt aan de vijver van Hombeek. Je kan daar heel aangenaam wandelen, ware het niet dat er zo veel zwerfvuil ligt. Mijn baasje heeft onderweg alles wat hij vond opgeraapt : plastiek zakken, petflessen, lege drankblikjes, doosjes. Hij was erg beladen en bezweet van dit harde werk. Ik had er dorst van gekregen en ben dan gaan drinken in de vijver, en dat koele water... ik kon er niet aan weerstaan. Ik heb effe een frisse duik genomen in de vijver, joepie!
Weten jullie wat een "slipjesboom" is? Ik wist niet dat zoiets bestond, maar het is wel echt hoor! Er is een chique madam, ze noemt Roosje, en zij heeft een boom in haar tuin waar zij de gewassen slipjes in hangt om te drogen. Omdat zij met bijna twintig meisjes werkt, in een huis met veel lichtjes en muziek, heeft zij dus veel slipjes te wassen. Moest ze die allemaal aan een draad hangen om te drogen, ze zou plaats te kort hebben in haar tuintje. Dus heeft ze de oplossing gevonden : ze hangt ze gewoon in de boom! De buren weten dat en moeten er heel erg om lachen, als er zo'n 150 slipjes van alles kleuren en formaten (meestal niemendalletjes) in de boom hangen, hihi!
Overal rond mij hoor ik spreken over "verkiezingen" of "keus" en ook over "stemmen" en "polletiekers". Zo druk dat mensen zich kunnen maken! Tijdens onze wandelingen komen we van die hele grote houten borden tegen waar allerhande affiches aangeplakt zijn. Er is er één bij die mij bijzonder aanspreekt. Het is een mannengezicht, en die kijkt met een priemende blik naar de voorbijgangers. Onder zijn foto de tekst : "uw centen". Dit vind ik toch het toppunt. Normaal komen ze de mensen overvallen, nu vragen ze al om uw centen af te geven via een affiche. Een effectieve manier om aan geld te geraken lijkt mij dat niet, ik heb nog niemand gezien die daar zijn centen kwam leggen...
Op de burgemeester van Mechelen ga ik zeker niet stemmen. Hij schrijft in zijn Maanblad, dat hij naar alle Mechelaars heeft gestuurd, "hondenpoep wordt niet geduld. Het stadsbestuur kiest voor consequent en kordaat lik-op-stuk beleid, waarbij snel en steeds wordt vervolgd." Wie gaat daar in godsnaam aan "likken"? En dan zegt hij ook dat "het excuus dat je soms kilometers moet afleggen met een tjokvol hondenpoepzakje onder de arm (?) bij gebrek aan vuilbak, houdt hoe langer hoe minder steek. De voorbije jaren liet de stad 250 nieuwe vuilnisbakken plaatsen". Maar dan toch niet op de plaatsen waar ik kom! Prijs van een wandeling zonder poepzakje : 250 euro! Gelukkig heeft mijn baasje grote broekzakken. Hij heeft daarin een hele rol van zakjes steken, hihi.
Er zijn verzamelaars van alle slag. Ik ken honden die knoken verzamelen en die ze ingraven ergens in de tuin. En honden die balletjes verzamelen en ze niet meer willen afgeven. Ik ken een meneer en die verzamelt asbakken. Mijn baasje heeft zelfs eens verteld dat Stalin alle moppen die over hem verteld werden verzamelde, en ook de mensen die ze vertelden. Dat moet daar ook nog al iets geweest zijn thuis, met al dat volk daar. Mijn baasje verzamelt ook vanalles, en dikwijls vraag ik mij af : waar kan dat in godsnaam toch voor dienen? Maar nu verzamelt hij ... stopsels. Ja ja, stopsels van alle kleuren en merken. Stopsels van petflessen waar drank ingezeten heeft. Ik had al opgemerkt dat hij op straat de lege plastiek flessen opraapte en daar het stopsel van los draaide en het dan in zijn broekzak stak. Thuis draait hij van alle petflessen de stopsels eraf voor ze in de vuilzak gaan. Ik dacht bij mezelf : wat een vreemde hobby. Weet je dat er zelfs patiënten zijn die de stopseltjes van hun eigen flessen bijhouden en aan de dokter geven wanneer hij langskomt? Dat vond ik nog straffer! Tot ik eindelijk te weten kwam waarom hij dat doet. Wel, hij doet dit ... voor een goed doel! Per duizend kilo stopseltjes die hij verzamelt, zal een firma die de stopseltjes komt ophalen en recycleren, de opleiding betalen voor een blindegeleide hond. Dat wil zeggen dat zij zorgen dat een blinde persoon een opgeleide hond krijgt die kan zien in zijn plaats. Op die manier is de blinde minder blind. De hond helpt de blinde met wandelen op straat, helpt hem een kruispunt over te steken als het groen is voor de voetgangers, enzovoort. Dit vind ik nu eens een prachtige hobby van mijn baasje. Ik ben zo fier op hem! Als je weet dat in deze doos iets meer dan duizend dopseltjes zitten, weet je dat hij al veel flessen in zijn handen heeft gehad... en dat hij nog ettelijke kilo's te gaan heeft...
Ik was beginnen tellen, maar ben dan in slaap gevallen, want het waren er echt wel heel heel veel...
Toen ik mijn dutje deed, is de kleine Raja - de snoodaard - mijn nieuw been komen afpakken. Ik heb er niks van gemerkt, tot hij ermee weg wou lopen en struikelde...
Mijn baasje heeft weer eens tandpijn. Hij moet pillekes pakken, antibiotica en pijnstillers. Maar bestaat er een moeilijker patiënt als een doktoor?
Het was deze week koers in Mechelen. De ronde van België of zoiets. En ze kwamen voorbij de praktijk. Daar had de politie dranghekken geplaatst waar het publiek achter moest blijven. Een lawaai dat die maakten met hun toeters en bellen! En de luidsprekers en de muziek en al die mensen voor de deur en de ramen, het was om zot van te worden. We hebben geen kat gezien tijdens de raadpleging, ah nee, ze zaten allemaal naar de koers te kijken. Maar er was een meneer ziek geworden op straat en toen zijn ze ons komen halen. De meneer had vallende ziekte gekregen. Hij lag op straat te schokken, hij had op zijn tong gebeten en het bloed liep over zijn kin. De mensen liepen rond hem als kippen zonder kop, niemand wist wat te doen. Toen kwam mijn baasje erbij, en hij heeft de meneer gered. Eerst stak hij een stokje in de mond van de meneer, dan kon hij tenminste zijn tong niet meer afbijten. Vervolgens moest hij de meneer een prikje geven in zijn arm en dat was niet simpel hoor! De meneer keek wild in het rond en bleef maar schokkende bewegingen maken. Mijn baasje - de dokter - kon toen de arm stilhouden en de prik geven. Even later voelde de meneer zich al een flink stuk beter, maar hij wist niks meer van wat er gebeurd was.
In onze straat woont Balto, een Husky. Dat is een sledehond uit het Hoge Noorden. Hij heeft een heel dikke vacht, en met zijn blauwe ogen ziet hij er heel speciaal uit. Hij is met zijn baasjes naar zee geweest. Toen ze 's morgens vroeg gingen wandelen op het strand, kwamen ze een visser tegen. Deze visser liep daar op het strand en was terwijl een broodje aan het eten. Balto sprintte weg, spurtte in volle vaart naar de visser... die verstijfd van schrik bleef staan. Balto stopte vlak voor de voeten van de visser in "zit voor". De visser liet het broodje uit zijn hand vallen. Balto hapte er naar nog voor het op het zand viel (anders had hij een "zand"wich) en liep ermee terug naar zijn baasjes. De visser besefte dat hij zijn ontbijt kwijt was en begon te roepen op Balto en zijn baasjes. Maar Balto had niks misdaan toch? Een beleefde hond raapt niets op van de grond en pikt niet van tafel. Alles wat daar tussen valt, is dan "tussen de kaai en het schip gevallen" zeggen de Bitskoemers in Antwerpen. De visser liet zijn broodje vallen en Balto heeft het meegenomen... P.S. Wie weet wat een "Bitskoemer" is?
Bonjour à tous, goede dag iedereen, Oui oui, je parle Suisse maintenant! Mijn baasje is voor een paar dagen naar Zwitserland geweest, naar Lausanne. Er was daar iets te doen en hij was er weeral bij. Ik mocht niet mee, dat vond ik maar niks! Ik was ook eens graag aan dat meer gaan wandelen hoor! Maar om het goed te maken heeft mijn baasje mij zijn avonturen verteld. Weet je dat in Zwitserland, er op elk groot kruispunt in de stad "poepzakjes" gratis te verkrijgen zijn? En er zijn ook heel veel vuilbakjes, zodat de baasjes niet de ganse tijd met dat volle zakje moeten rondlopen. Da's wel handig. En die Zwitsers, die hebben daar alles, maar dan ook alles gereglementeerd, dat wil zeggen dat ze voor alles regels hebben. Er staan borden waar de honden moeten aangelijnd zijn, en dan weer borden waar de honden mogen loslopen, en dan weer borden waar de honden niet mogen komen, en aan sommige cafés hangt er buiten ook al een groot bord waarop staat dat de hond welkom is of niet. Mijn baasje vertelde dat er heel veel madammen met een grote Berner Sennen rondlopen daar. Dat heeft te maken met het veiligheidsgevoel of zo. En toen hij de bus nam om naar een museum te gaan, was er op die bus ook een heel oud dametje opgestapt, en die had een klein wit hondje bij. Op de bus zat dat hondje op de schoot van het bazinnetje en kreeg allemaal koekjes. Toen het dametje af stapte, begon het net te regenen. Hup, paraplu open... boven de hond, want die mocht niet nat worden!
Vanmorgen toen ik mijn baasje voor het eerst weerzag na al die lange dagen zonder hem, was ik wel héél héél blij hoor! Nu is alles weer oké, en zijn we weer een team op de baan. Want ik hoor de mensen soms zeggen : zie je Robbe, dan is de dokter niet ver! Zoals eerder deze week, het was al vrij laat, maar ik moest nog mijn laatavondwandeling doen. Mijn baasje had er zin in, en was beginnen lopen, en ik achter hem, zonder lits. Plots patrouille van de politie. Die politieman loopt achter ons en roept naar mijn baasje : "zal ik hem mee helpen vangen?" Waarop mijn baasje verbaasd stopt met lopen, ik ook, want ik doe wat mijn baasje doet, en hij zegt tegen de agent : "denkt u niet dat hij vóór mij zou lopen in dat geval?" Die agent kon even niet volgen, dat zag ik aan zijn ogen... toen zei hij "allez, dan is 't goed".
We zijn op restaurant geweest, naar een Chinees restaurant. Er
was een kindje ziek en baasje moest even langsgaan om te kijken hoe het
met dat kindje ging. Dat kindje lag in bed en toen de dokter het aan het
onderzoeken was, kwam er een ander kindje binnen. Dat was een klein
Chinees meisje, en ze vloog rond mijn nek om mij te knuffelen. Ik was
helemaal overdonderd door haar! Dan vroeg ze aan baasje of ze op mijn
rug mocht klimmen, want daar had ze véél zin in, zei ze. Mijn baasje
vond dat niet zo'n goed idee, want hij wist niet hoe ik zou reageren.
Het meisje wou met mij door de lucht vliegen, net zoals Atreju op
Falcor, de geluksdraak uit "The Neverending Story". Voor haar was ik
"Robbe, de gelukshond". Het meisje bleef mij strelen met haar handjes en verborg haar
neusje in mijn pels. Toen zei ze : "Je ruikt lekker naar hond! Mama, hij
is om op te eten!" Zeg, met alle Chinezen, maar niet met den deze! In
een Chinees restaurant nog wel, dit was een heel gevaarlijke situatie
voor mij! Ik zag mezelf al als hot-dog tussen de loempia's en de gelakte eend. Zie je dat al op de kaart staan : Robbe de woef op Kantonese wijze nummerke 63...Gelukkig was mijn baasje klaar met het zieke kindje en konden
we snel vertrekken...
Dit was een interculturele week voor mij. Het begon met die Japanse toeristen. Zulke fijne madammekes had ik nog niet gezien! Ze stonden daar met een stuk of 4, met een papieren parasolletje in hun hand (zoiets als op een ijsje, maar dan groter). Ze hadden mij gezien en ze waren super enthousiast. Ze wezen naar mij en zegden "Wolf", maar al zeg ik het zelf, ik lijk
helemaal niet op een wolf, hé! Het was zo erg dat ze mijn baasje in gebarentaal uitlegden dat ze graag wilden dat ik mee op de foto zou staan met hen. Baasje was akkoord en hij zou dan de foto nemen. Baasje vroeg mij om te zitten en de Japanse madammekes kwamen achter mij staan. Al zittend was ik bijna zo groot als zij rechtstaand! Na de fotoshoot bedankten ze ons heel Oosters, met het hoofd maakten ze een buiging naar ons en zegden "Mushi mushi"! Ik voelde mij zo vereerd!
Naast ons woont een madam alleen en die heeft een hond uit het asiel gehaald. Het is een fijn diertje, een flink stuk kleiner dan ik. Haar nieuwe naam is Charlotte. De twee tuinen worden van elkaar gescheiden door een stel betonnen platen die hun beste tijd gehad hebben. Hier en daar is er een gaatje, en door dat gaatje kunnen wij naar mekaar ruiken. Charlotte en ik staan dan te snuiven met onze neuzen naar elkaar, met die stomme plaat ertussen. Charlotte begint dan te springen, en ik denk dat als ze nog een beetje oefent, ze over de omheining zal geraken. Zo heb ik kunnen zien dat ze donkerbruin gespikkeld is met zwart, en weet je, ze blaft in 't Frans. Hierdoor verloopt de communicatie niet zo goed, en dus blaffen we er maar op los! Mijn baasje zei dat in Jerusalem er een klaagmuur staat, in Mechelen in onze tuin staat een blafmuur.
Hebben jullie al eens gehoord van Eristoff Black? Ja? Ik ook, deze week nog. Het kwam als volgt : mijn baasje weet hoe graag ik in bossen en kreupelhout loop. Dus was hij met mij gaan wandelen in Colomabos. Ik mocht weer eens loslopen van hem, zalig gewoon... en natuurlijk kreeg hij telefoon. Hij is eerder een telefoonman dan een medicijnman als je 't mij vraagt, maar bon. Mijn baasje is afgeleid en blijft ter plekke staan leuteren, ik ga op onderzoek uit en ik kom aan een raar weggetje. De ondergrond was donker, pikkezwart en het fonkelde een beetje met een soort van groene blaadjes die bijna alles bedekten. En de geur, manmanman, straffe kost! Dit kende ik nog niet en ik besloot om dit van dichterbij te gaan bekijken. Mijn baasje liet mij doen, dus no problemo... In plaats van voorzichtig vooruit te gaan, loop ik gezwind het weggetje op, of moet ik zeggen "IN" ??? Dit was nat! En koud! Het was verdorie een zwarte beek! Woehaa! Verstijfd van 't verschieten blijf ik ter plaatse effe naar adem happen. Weet je wel hoe dat voelt wanneer je plots in koud water staat tot aan je navel? Ik kijk om en zie mijn baasje met zijn armen in de lucht staan zwaaien, hij komt afgelopen en roept "Robberobberobbetoch!" Ik spring terug op de kant en schud mij eens goed uit om dat vieze goedje uit mijn pels te krijgen, maar dat viel niet mee, hoor! Bah, en stinken dat ik deed, de walm was verschrikkelijk. Gedaan met wandelen, wij terug naar de auto. Mijn baasje moest met zijn raadpleging beginnen, en dus moesten we vertrekken. Ik was heel erg vies. Toen zei hij tegen een patiënt die een opmerking maakte over mijn uiterlijk : "Robbe kwam een zwarte beek tegen, sprong erin en werd Zwarte Robbe." 't Is wel waar, vanboven was ik nog een Tatra, maar vanonder eerder een Bobtail. De patiënt zei dat het spijtig was dat ik niet in Eristoff Black was gesprongen. Dat is een soort zwarte vodka, en vodka geeft geen geur. Een moosbeek daarentegen... Enfin, na de raadpleging wou het baasje iets raar doen met mij. Stel je voor, hij kleedt zich helemaal uit en staat daar in zijn blootje. Volgens mij had hij helemaal geen koosjere bedoelingen en ik werd wantrouwig. Hij had mijn ketting vast en wou die over mijn kop trekken. Oké, tot daar toe. Vervolgens neemt hij mij mee richting badkamer. Aan de deur blijf ik pal staan, met gestrekte voorpoten. Neeneenee, ik ga niet verder. Baasje staat wijdbeens achter mij en duwt aan mijn achterlijf om mij door de deuropening te duwen. Neeneenee, ik ga niet verder, ik ga liggen. Hierdoor verliest baasje zijn evenwicht even want hij stond vooroverbukt om mij vooruit te duwen, en ik maak van de gelegenheid gebruik om heel snel achterwaarts door zijn benen door te glippen... Ontsnapt, joepie! Hij heeft zich dan maar aangekleed en we zijn terug vertrokken. Maar met welke bedoelingen hij mij persé in de badkamer wou krijgen, dat weet ik nog steeds niet...
Toen we in Leuven waren kwam ik een rosse kat tegen, en dat beest stond mij zelfs uit te dagen! Oh, ik moest op mijn tanden bijten om braaf te blijven, maar het werd mij toch even te veel. Ik sprong op maar nog voor ik verder kon lopen had mijn baasje mij al bij mijn staart beetgepakt! Ik werd mij pijnlijk bewust dat ik uit de rosse buurt moet blijven...
Nu we toch al verteld hebben over geurtjes, de sociale woonwijken zijn plaatsen waar veel honden en katten wonen, en waar de vuilbakken sterker stinken als elders. Dat is interessant, al die geuren hebben iets exotisch. Je kan je zó voorstellen dat je ergens in Afrika bent waar ze nog geen ruimdiensten hebben.
Nu denk ik er weer aan, sommige mensen geven hun hond toch een rare naam. Zo kwamen wij een meneer tegen en die had zijn hond "Madam" genoemd. Het ging zo van "Madam, lig!" naar "Madam, zit!" en "Madam, volg!" Elke keer toen die meneer "Madam" riep, zag ik alle madammen in de buurt omkijken, hihi. En de meneren, die waren eerder geamuseerd door de commando's die volgden...
De Plezante Brug was lang open geweest wegens herstellingswerken. Daarom hadden al de auto's lang stil gestaan en mijn baasje had gezegd dat blijven wachten voor de Plaisance Brug al even plezant is als wachten voor die van Willebroek. Toen we eindelijk naar de garage konden afslaan, zag ik in de verte een heel magere madam met een heel dikke hond in een charette. Dat was niet omdat de hond ziek is, maar gewoon omdat deze hond een stamboom heeft en dus niet gewoon met zijn poten op de grond kan lopen. Stel je voor, hij gaat door het leven met de naam : Jean-Philippe de la Brassine, met een kleine "d" wel te verstaan! En ik ben gewoon Robbe... Wanneer we de garage binnen rijden, zag ik iets dat mijn baasje echt niet kon weten. Want als hij rijdt, kijkt hij naar voor en ik kijk naar achter in de Robbemobiel. Die Jean-Philippe die sprong gewoon uit zijn "koets" en doet daar potverdorie een kakje recht voor de poort. Wanneer we uit de garage komen, is hij al terug ingestapt en met zijn dame de compagnie tien stappen verder. Mijn baasje ziet dan pas de hoop op de stoep liggen, en roept verontwaardigd "wat zijn dat nu voor manieren?". Madame draait zich om en roept terug "pas de temps". Mijn baasje antwoordt daarop : "drôle de façon!". Voilà, nu weet ik het ook. Ik, Robbe doe een kakje en mijn baasje doet dat in een poepzakje. Jean-Philippe de la Brassine die doet een drol-defasson en die blijft daar gewoon liggen stinken. Hij rijdt er toch over met zijn koets, die heeft er geen last van. Nu moet je weten dat honderd jaar geleden hier ook een dokter woonde en die had een koetsier met paard en kar. Enkele huizen verder woonde een nobele madam, ook zo één met een kleine "d", en deze nam haar telefoon om naar de dokter te bellen. Zij was trouwens de één van de weinigen die in die tijd telefoon hadden, zo'n ding waar je moest aan draaien en luid roepen in een hoorn. "Docteur, je voudrais dire deux mots à votre cocher!" En de docteur antwoordde : "Mais Madame, il ne parle pas le Français". Waarop zij dan riposteerde : "Ecoutez, cher docteur, lorsque votre cocher vous attend avec son cheval devant ma porte, il y a des pierrestronts qui tombent et ça m'emmerde vachement!" Mijn baasje vertelde hierover "Noblesse oblige", maar dat versta ik niet goed.
Winny, de kleine maltezer van de familie is zaterdag middag heen gegaan. Zij werd geboren in Basel bij Kruibeke op 15 februari 1993 en overleed te Mechelen in huiselijke kring op 24 april 2010. Zij is 17 jaar oud geworden. De laatste zes maanden was ze een beetje op de sukkel geraakt, en de laatste twee weken was ze stilletjes aan het uitdoven. Vanmorgen werd ze begraven in de tuin, onder de vogelfontein. Het was een kleine pruts en zo'n lief ding. Niet één keer heeft ze geklaagd of was ze lastig ondanks haar ziek zijn. Winny meid, in de hondenhemel zal je vriendje Gyzmo je de weg wijzen, net zoals hij dat gedaan heeft toen je pas bij ons kwam. Winnyke, we missen je al. Rust in vrede meisje.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik een BV ben. Ik dacht dat "BV" stond voor "Beroeps Vrijwilliger", maar het blijkt "Bekende Vlaming" te zijn! Er was ergens een feest aan de gang, en mijn baasje was daar naar toe gemoeten en ik mocht mee. Ik zat toch al in de auto. Er waren daar veel mensen en na een tijdje liet mijn baasje mij uit de auto om mijn poten te strekken en te drinken. Toen kwamen al die mensen naar mij kijken. Ze zeiden : "Amai, wat een grote hond! Zie eens wat poten! En zo een lieveke dat dat is!" En zo ging dat maar verder. Ik werd gestreeld over mijn kop en kindjes kroelden met hun handjes in mijn pels. Maar sommigen hadden mij herkend als Robbe, en toen zeiden ze dat ik een BV ben.
Mijn baasje is gisteren op rescue missie geweest. Ik was daar bij, natuurlijk. Een jongetje van een jaar of twaalf was gaan mountain-biken. Zo met een fiets zandbergen afrijden tegen een verschrikkelijk hoge snelheid, tja da's om problemen vragen hé! En dat jongetje was over het stuur van zijn fiets gevlogen en zijn kin was helemaal kapot. Met zijn GSM had hij dan zijn papa verwittigd, die was mijn baasje komen halen. Eerst reden we een stukje met de auto en dan zijn we te voet met een rolstoel naar de plaats des onheils gestapt, waar mijn baasje ter plekke de kin van de kleine heeft gehecht. Het was een lelijke jaap en maar bloeden! En omdat we daar niet met de auto geraakten, moest het direct gebeuren. Toen gingen we met z'n allen tevoet terug naar de auto, met de kleine in de rolstoel. Want die was in de struiken terecht gekomen en had daar ook nog eens zijn voet verstruikt.
Heb ja al ooit een kalkoen gezien van dichtbij? Ik wel, van heel dicht bij. En hoe dichterbij ik kwam, hoe paarser en blauwer zijn kop werd. Als doktershond dacht ik dat het beest in nood was, dus heb ik mij losgerukt van mijn baasje en ben ik los door de pinnekesdraad in de wei gesprongen. Mijn oor heeft er een krab van overgehouden, maar dat was niks, die kalkoen moest gered worden. Maar dan bleek dat deze vogel helemaal niet in gevaar verkeerde, maar kwaad was omdat ik in zijn wei gesprongen was. Daarom was die helemaal blauw van colère! Oké, ik wou dan terug, maar dat ging niet. Die pinnekesdraad zat in de weg. Gelukkig was mijn baasje daar. Hij kwam mij redden. Maar die reddingsoperatie ging niet zo vlot, want hij bleef met zijn broek aan de pinnekes hangen, en de broek scheurde hier en daar. Toen is mijn baasje er terug vanonder gekropen en heeft hij de draden ver uit elkaar getrokken, zodat ik heel voorzichtig kon terug komen. Oef, dat is nog goed afgelopen voor ons!
Mijn baasje doet rare dingen. In een bibliotheek lees je toch boeken? Wel, hij gaat daar dingen vertellen over borsten. Mijn baasje sleurt van bib naar bib een groot plakaat mee waar tekeningen van vrouwenborsten op staan. En in de bib vertelt hij dan aan de madammen die komen luisteren: "Laat naar je borsten zien!". Is een bib nu een plaats om je borsten te laten zien? Mensen zijn toch een beetje vreemde wezens, hoor!
Hoy. Deze week is weeral voorbij. Het was een emotionele week, want Bompa werd begraven. Ik heb gehoord dat het zo'n mooie dienst was. De kleinkinderen hebben zo mooi verteld over hun Bompa, ik denk dat die man een heilige was. Dank aan Bompa dat hij de kleinkinderen zo goed opgevangen heeft.
De lente is in 't land. Je kan het zien aan het botten van de bomen, en de gele paasbloemen en het blauwe ridderspoor is overal te zien. Heerlijk hé, uit de wind, in het zonnetje, naar de fluitende vogeltjes liggen luisteren...
Enkele dagen geleden ben ik ferm geschrokken. Ik liep met mijn baasje op de dijk, ergens aan een water, toen we in de verte een madam met een kleine van een jaar of zes, zeven zagen naderen. Als ze dichtbij genoeg waren om te horen wat ze zegden, hoorde ik de kleine roepen : "zal ik die Bobby daar eens slaan!" Hij had een takkenstok bij en kwam naar ons gelopen met zijn stok hoog in de lucht! Maar dat zal niet gebeuren, zolang ik Robbe heet! Dus spring ik recht op de aanvaller af, maar mijn baasje trekt mij direct en fors terug met de leiband, waardoor ik met mijn 4 poten tegelijk van de grond kom! Mijn acrobatie was zo spectaculair dat de kleine er van schrok en al gillend terug liep naar zijn moeke. Die heeft amper opgekeken, had ze dan niet gezien wat die kleine deed?
Omdat het onlangs Pasen was heb ik een verhaal gehoord van een hond die een heel slechte ervaring heeft opgedaan met een vorige Pasen. Er waren chocolade eieren gestrooid in de tuin. Het was de bedoeling dat alle kindjes de paaseieren zouden gaan zoeken en in hun mandjes leggen, maar de hond had daar een ander gedacht over. Hij was stiekem ontstnapt uit de veranda, en was voor de kindjes in de tuin kwamen, de paaseieren gaan opeten! En het waren er veel hoor! Witte en zwarte en bruine, de ene al groter als de andere... Tot hij plots door zijn poten zakte en zich niet zo heel lekker voelde. Het directe gevolg was chocolamousse zowel vanvoor als vanachter, en dat tegelijkertijd! Ocharme toch, moet die afgezien hebben van zijn levercrisis! Hij is van pure miserie terug geslopen naar zijn hoekje in de veranda om er de eerste dagen niet meer uit te komen. En het is zelfs zo dat hij nu geen paaseieren meer kan zien, laat staan rieken! Het gedacht alleen al maakt hem misselijk. Zo is hij het jaar nadien toen de paaseieren in de tuin lagen, met zijn staart tussen zijn poten naar het verste hoekje in de veranda geslopen, en heeft daar zijn voorpoten over zijn snuit gelegd om toch maar niks te rieken...
Bompa is deze week heengegaan. Stilletjes is hij uitgedoofd daar in dat ziekenhuis. Zeker en vast heeft hij ons gemist, mij en Zwartzwart, de kat. Wij mochten niet binnen in het ziekenhuis, want da's alleen voor mensen.
Ik herinner mij nog heel goed dat Bompa en Zwartzwart ruzie maakten. Zwartzwart was op de tafel gesprongen om boterhamvlees te pikken! Dat zijn toch echt geen goeie manieren, zeg nu zelf! Toen heeft Bompa met zijn wandelstok naar de kat gepookt, en ze waren hevig aan 't ruzie maken over het feit dat je niet op de tafel springt en broodbeleg pikt. Och, even later zaten ze in dezelfde zetel, de poes in de armen van Bompa, naar tv te kijken... Zwartzwart heeft nu een dipje, want die ruzies met Bompa, dat was dagelijkse kost. En het goedmaken samen in de zetel ook. Ik denk dat de poes haar baasje mist, ze loopt wat verloren in het huis. Daarbij komt nog dat ze regelmatig buiten vliegt. De grote mensen zijn bezig geweest met het schrijven van veel brieven. Zwarzwart vond daar afleiding in om met de schrijfstokken te spelen, terwijl de grote mensen daarmee bezig waren. De mensen konden daar echt niet mee lachen, en de poes werd telkens - hup - een andere kamer in gezet, alleen.
Dan heb ik toch "chance" met mijn baasje. Ik kan overal met hem mee, of bijna toch. Zelfs die brieven die de mensen hebben geschreven zijn we samen in de brievenbussen gaan steken. Wat een zotte bezigheid. Daarbij kwam dan ook nog dat hij zo weinig tijd had, want wanneer ik aan een lantaarnpaal probeerde te lezen wie daar allemaal gepasseerd was, trok hij mij al verder, zo van "Kom Robbe, mee. Je kan morgen ook nog den Dag Allemaal lezen".
Bij zo'n overlijden komt nogal wat kijken. De familie komt samen, er is veel heen en weer geloop, er wordt veel gepraat en verteld, en er moet vanalles geregeld worden. Clara en Wim zijn vandaag ook toegekomen uit Kameroen. Clara is de oudste dochter van mijn baasje. Vandaag heb ik haar voor de eerste keer ontmoet. Ze werkt en woont samen met haar vriend Wim in Kameroen, da's hééél ver van hier naar 't schijnt. 't Is maar goed ook dat Bomma op deze manier niet te veel alleen is. Misschien kunnen Zwartzwart en ik haar wat troosten wanneer alle drukte voorbij zal zijn. Dit jaar zal Pasen voor ons allen een andere of nieuwe betekenis gekregen hebben.
Dit was een spannende week. Ik heb heel veel bijgeleerd dankzij de stagiaire. Ik heb gezien hoe ze geoefend heeft met allerlei ingewikkelde dingens, die niet gemakkelijk zijn. Zo heeft ze bloed getrokken in de arm van de dokter. Ocharme, ik zag hoe hij leed... Dan, bij een patiënt heeft de dokter voorgedaan hoe ze dat oor moest uitspuiten. Zij heeft dat andere oor uitgespoten, maar dat was een heel natte bedoening. Trouwens, de dokter heeft het gisteren bij mij ook gedaan, een oor uitgespoten. Ik vond dat echt niet leuk, en ik ben 2 keer weggelopen. Na de derde keer heb ik mij verstopt halverwege de tuin, ik had er genoeg van! Toen ik met mijn kop schudde vloog dat water uit mijn oor, en nog iets anders ook. Ik heb nu geen jeuk meer daar, vreemd hé?
Wist je dat kindjes gekocht worden? Ik weet het. De dokter heeft een zwart kindje verkocht. De mama had 3 zwarte kindjes meegebracht die moesten onderzocht worden. De kleinste was nog een baby die niet kon lopen. Zij heeft, toen het onderzoek gedaan was, de baby aan de dokter gegeven. Die zat daar met die uk op zijn schoot terwijl zij met de 2 grootste kindjes naar buiten is gegaan. Ze had geen geld bij en kon de raadpleging niet betalen. Dus heeft ze hem de baby verkocht in ruil voor de verzorging. Maar ik denk dat ze de baby achteraf toch miste, want ze is dan centjes komen brengen en heeft de baby terug gekregen.
Wij zijn op een ochtend heel vroeg gaan wandelen en hebben iets heel merkwaardigs gezien. Voor mij althans, ik was het nog nooit tegengekomen : een wippende auto. Die stond geparkeerd ergens in een veld, de ruiten waren bijna allemaal aangedampt. En die auto die stond daar maar te schudden terwijl de motor zelfs niet draaide. Dus ben ik dat van dichterbij gaan bekijken. Toen ik probeerde door het raam te kijken, drukte ik met mijn neus tegen het venster, maar dan dampte het nog meer aan. Ik zag helemaal niks, maar de auto werd plots stil. Dat was niet interessant, dus ben ik maar weggelopen.
Hebben jullie dat gehoord van die drie Kosovaren die een inbraak hebben gepleegd in Mechelen? De mensen waren thuis, maar dat zijn vrij oude mensen. De mevrouw lag in bed, toen ze beneden hoorde hoe een raam werd kapotgeslagen. Dus zegt ze tegen haar hond : "Fido, pakt ze!" Maar Fido zag dat niet zitten, hij helemaal alleen tegen 3 Kossovaren, dus is hij dan maar onder de lakens gevlucht... De politie heeft ze nadien wel kunnen vangen, gelukkig maar, want dat zijn toch geen manieren, hé!
Bompa ligt in het ziekenhuis. Ik vind het heel erg dat ik hem niet mag bezoeken daar. Ik durf te wedden dat hij veel sneller zou genezen als ik bij hem zou mogen langsgaan. Maar mijn baasje neemt mij dan mee om te wandelen op de dijk aan de Nete. Da's heel tof daar, want er zijn geen auto's en ik heb daar ook al eens kunnen pootje baden. Er kwam een ferm madammeke langs lopen. Zij was aan het joggen en vraagt aan mijn baasje of ik met haar een eindje mag meelopen, en hij zegt "Ja". Dus loop ik met haar mee. Dat ging nogal een vaart, want zij is dat gewoon van te lopen. Ik draai mij om en zie in de verte mijn baasje strompelen en puffen, zijn gezicht rood en vol zweetdruppels. Zijn dikke buik zit echt in de weg. Ik vraag mij eigenlijk af of daar misschien een baby'tje zit? Ik heb dat bij sommige madammen toch al gezien?
Herinnert ge u nog dat meisje die mijn poot is komen aftekenen? Wel, de directeur van de school belde met mijn baasje en vroeg of hij het baasje was van de woef met de grote poten. Die man geloofde dat niet dat ik zo'n grote poten heb, dus is hij in het kabinet komen kijken naar mij. Hij stond daar met zijn hoofd te schudden en zei : "Amai, da's wel een heel grote hond, hé meneer doktoor?" en nu weet hij het.
Dat mijn dagboek zo vol zou geraken met de avonturen die ik als doktershond beleef, dat had ik in het begin nooit gedacht. Dat ik echt een doktershond ben, dat hebben we deze week nog maar bewezen. Mijn baasje heeft mij eens verteld over ene Jezus die de mensen heel goed kon genezen. Dat moet wel een superdokter geweest zijn, want die kon alles genezen : lepra, blindheid, dood zijn, lam zijn...allez, met lam bedoel ik dat je niet meer kan stappen, niet het beestje hé! Deze week heb ik ook een wonderbaarlijke genezing teweeg gebracht... de opwekking van een lamme. Dat jong madammeke lag al 3 maanden in haar bed, want ze kon niet meer stappen. Da's wel heel erg hé, wanneer je amper 20 bent en lam aan de benen... Haar dokter had mijn baasje (die ook dokter is) gebeld met de vraag of hij eens met mij (ik, Robbe) naar dat madammeke wou gaan kijken. Natuurlijk zouden we dat doen, als we kunnen helpen dan doen we dat ook. We komen daar toe, en de andere dokter laat ons binnen. Hij laat mij aan een snoepbeen ruiken, mmm mmm mmm, om van te kwijlen zooooo lekker... en dan loopt hij de trap op met dat been in zijn hand, want ik kon het goed zien! Mijn baasje houdt mij echter goed vast aan mijn ketting, ik kan niet weg naar dat been... Plots verschijnt boven aan de trap de andere dokter (die met dat been was gaan lopen) en doet teken met zijn arm "kom". Mijn baasje laat mij los en vierklauwens loop ik de trap op, volg de geur van het been dat midden op het voeteneinde van het bed ligt...ik gooi mijn voorste poten op het bed en pak het been in mijn muil om het luid smakkend naar binnen te werken... Toen dat madammeke mij haar slaapkamer zag binnenstormen en terwijl ik op haar bed sprong, is zij -zonder geluid te maken- met haar twee benen tegelijkertijd uit bed gesprongen en is vliegensvlug de trap afgelopen tot beneden. Als dat geen mirakel is, dan weet ik het ook niet! Nu stel ik mij steeds weer de vraag hoe dat zat met die Jezus, had die ook beentjes bij om de mensen te genezen? 
Het meisje bleef mij strelen met haar handjes en verborg haar
neusje in mijn pels. Toen zei ze : "Je ruikt lekker naar hond! Mama, hij
is om op te eten!" Zeg, met alle Chinezen, maar niet met den deze! In
een Chinees restaurant nog wel, dit was een heel gevaarlijke situatie
voor mij! Ik zag mezelf al als hot-dog tussen de loempia's en de gelakte eend. Zie je dat al op de kaart staan : Robbe de woef op Kantonese wijze nummerke 63...Gelukkig was mijn baasje klaar met het zieke kindje en konden
we snel vertrekken...
De Plezante Brug was lang open geweest wegens herstellingswerken. Daarom hadden al de auto's lang stil gestaan en mijn baasje had gezegd dat blijven wachten voor de Plaisance Brug al even plezant is als wachten voor die van Willebroek. Toen we eindelijk naar de garage konden afslaan, zag ik in de verte een heel magere madam met een heel dikke hond in een charette. Dat was niet omdat de hond ziek is, maar gewoon omdat deze hond een stamboom heeft en dus niet gewoon met zijn poten op de grond kan lopen. Stel je voor, hij gaat door het leven met de naam : Jean-Philippe de la Brassine, met een kleine "d" wel te verstaan! En ik ben gewoon Robbe... Wanneer we de garage binnen rijden, zag ik iets dat mijn baasje echt niet kon weten. Want als hij rijdt, kijkt hij naar voor en ik kijk naar achter in de Robbemobiel. Die Jean-Philippe die sprong gewoon uit zijn "koets" en doet daar potverdorie een kakje recht voor de poort. Wanneer we uit de garage komen, is hij al terug ingestapt en met zijn dame de compagnie tien stappen verder. Mijn baasje ziet dan pas de hoop op de stoep liggen, en roept verontwaardigd "wat zijn dat nu voor manieren?". Madame draait zich om en roept terug "pas de temps". Mijn baasje antwoordt daarop : "drôle de façon!". Voilà, nu weet ik het ook. Ik, Robbe doe een kakje en mijn baasje doet dat in een poepzakje. Jean-Philippe de la Brassine die doet een drol-defasson en die blijft daar gewoon liggen stinken. Hij rijdt er toch over met zijn koets, die heeft er geen last van. 
