Hier ben ik dan, iets later dan anders. Maar ja, wat had je dan gedacht? Met de verkiezingen gisteren had mijn baasje extra veel werk. Want er zijn toch heel veel héél oude mensen en héél zieke mensen en die kunnen daar echt niet geraken om te gaan stemmen. Mijn baasje is voor al die mensen de brieven in de verschillende stembureaus gaan laten afstempelen. Daarvoor zijn we op 11 plaatsen geweest. Tja, die tijd kan je dan niet gebruiken om te schrijven hé!
Maar eerst waren we nog naar de les geweest. En ik moet zeggen dat de kleine Raja, die toen hij begon de slechtste was van heel de klas, ongelooflijke vorderingen heeft gemaakt. Ik zat er bij en keek er naar. Zit, lig, blijf, voet, volg... hij gehoorzaamde gewillig, zonder grommen en zonder bijten. Dus, een superoude hond kan je ook nog manieren leren. Dat kunnen we niet zeggen van die opdringerige teef die onlangs ongevraagd onder mijn staart kwam rieken! Ik moest er niet van hebben hé, en ik maakte dat ik weg kwam.
Heb je de motorhond al gezien? Zijn baasje heeft een side-car uit
de oorlog, zo'n kakigroen ding dat veel lawaai maakt. Er zit daar een
hond in, ik denk een Schnauzer. Die heeft een rode met witte noppen
zakdoek rond zijn nek, en een soort van stofbril die achter zijn kop is vastgemaakt. Het baasje draagt
een halve helm en die heeft ook zo'n stofbril aan en een zwart-witte doek voor zijn neus en mond. Zo rijden zij rond, telkens
wanneer het mooi weer is. Let goed op, misschien kom je ze wel tegen!
Op een veiling zagen we een heel speciaal spektakel. Een ferm madammeke - van de achterkant gezien - duwde een voituur voort. Stel je voor : een knalrood ensemble, zwarte naadkousen, killing heels en zwarte krullen tot halverwege de rug! We kwamen dichterbij om dat te bekijken... Ze was - van de voorkant gezien - niet zo heel jong meer... Haar gezicht zag er uit als een oude, verrimpelde appel, en ze had oorlogskleuren aan : groen aan haar ogen en een bruine streep boven haar ogen, roze op de wangen en haar mond was bloedrood geschilderd en uitgelopen in de lijntjes. Maar zelf was ze overtuigd van haar schoonheid, dat straalde ze uit. Maar we waren nu natuurlijk heel benieuwd naar de kindjes in de voituur. Amai, dat was ook al om te verschieten! Er zaten geen kindjes in maar 2 hondjes met strikjes in hun haar en babykleertjes aan! Mijn baasje keek naar mij, ik keek naar hem... en we zijn heel rap weggelopen ... omdat we zo hard moesten lachen, hahaha!!!
Gelukkig is het niet altijd zo spectaculair. We kunnen ook genieten van de gewone, simpele dingen. Zoals wanneer we op zaterdagmorgen vroeg over de markt wandelen... Kippenkramen, beenhouwerskramen, kaaskramen, waar je nog maar aan denkt, dat kom je tegen. Er komen je daar geuren tegemoet, manmanman, het kwijl loopt zo uit je
muil!
Het was weer de moeite deze week. Geen enkele week lijkt op de vorige, er gebeurt altijd wel iets anders. En vrijdagavond ben ik aangevallen geweest door een Jack Russell die zich had losgerukt. We waren met onze laatavond wandeling bezig, zo voor het slapengaan, toen die bandiet zich losrukte uit de handen van zijn bazinnetje. Hij kwam recht naar mij, vloog onder mijn buik door en keerde zich tegelijkertijd om en hapte in mijn poten en in mijn buik. Tot 3 keer is hij teruggekomen. Ik kon mij niet verweren want die bijter zat telkens onder mij, en ik kon er niet aan. Mijn bazinnetje trachtte uit alle macht die Jack (want zo is zijn naam) bij zijn lits te vangen, en daardoor is ze zelf ook gevallen. De baasjes van Jack stonden 20 meter verder zijn naam te roepen, maar ze kwamen niet helpen hoor! Volgens mij hadden ze er zelf schrik van. Toen ze die wildeman toch gevangen hebben, heeft mijn bazinnetje gevraagd waar de mensen woonden en we hebben bij de politie aangifte gedaan. Mijn baasje heeft mij goed verzorgd. Ik werd gebeten aan mijn voorpoot, en dat bloedde nogal, en dan heb ik nog een drietal beten in het zachte gedeelte van mijn buik. Wel, dat was niet van de poes!
Meestal zien jullie mij op de foto's in liggende houding, maar ik kan ook actief zijn, hoor! Hier zie je mij bezig op school, met mijn baasje.
Vandaag hebben we na de school een mooie wandeling gemaakt aan de vijver van Hombeek. Je kan daar heel aangenaam wandelen, ware het niet dat er zo veel zwerfvuil ligt. Mijn baasje heeft onderweg alles wat hij vond opgeraapt : plastiek zakken, petflessen, lege drankblikjes, doosjes. Hij was erg beladen en bezweet van dit harde werk. Ik had er dorst van gekregen en ben dan gaan drinken in de vijver, en dat koele water... ik kon er niet aan weerstaan. Ik heb effe een frisse duik genomen in de vijver, joepie!
Weten jullie wat een "slipjesboom" is? Ik wist niet dat zoiets bestond, maar het is wel echt hoor! Er is een chique madam, ze noemt Roosje, en zij heeft een boom in haar tuin waar zij de gewassen slipjes in hangt om te drogen. Omdat zij met bijna twintig meisjes werkt, in een huis met veel lichtjes en muziek, heeft zij dus veel slipjes te wassen. Moest ze die allemaal aan een draad hangen om te drogen, ze zou plaats te kort hebben in haar tuintje. Dus heeft ze de oplossing gevonden : ze hangt ze gewoon in de boom! De buren weten dat en moeten er heel erg om lachen, als er zo'n 150 slipjes van alles kleuren en formaten (meestal niemendalletjes) in de boom hangen, hihi!
Overal rond mij hoor ik spreken over "verkiezingen" of "keus" en ook over "stemmen" en "polletiekers". Zo druk dat mensen zich kunnen maken! Tijdens onze wandelingen komen we van die hele grote houten borden tegen waar allerhande affiches aangeplakt zijn. Er is er één bij die mij bijzonder aanspreekt. Het is een mannengezicht, en die kijkt met een priemende blik naar de voorbijgangers. Onder zijn foto de tekst : "uw centen". Dit vind ik toch het toppunt. Normaal komen ze de mensen overvallen, nu vragen ze al om uw centen af te geven via een affiche. Een effectieve manier om aan geld te geraken lijkt mij dat niet, ik heb nog niemand gezien die daar zijn centen kwam leggen...
Op de burgemeester van Mechelen ga ik zeker niet stemmen. Hij schrijft in zijn Maanblad, dat hij naar alle Mechelaars heeft gestuurd, "hondenpoep wordt niet geduld. Het stadsbestuur kiest voor consequent en kordaat lik-op-stuk beleid, waarbij snel en steeds wordt vervolgd." Wie gaat daar in godsnaam aan "likken"? En dan zegt hij ook dat "het excuus dat je soms kilometers moet afleggen met een tjokvol hondenpoepzakje onder de arm (?) bij gebrek aan vuilbak, houdt hoe langer hoe minder steek. De voorbije jaren liet de stad 250 nieuwe vuilnisbakken plaatsen". Maar dan toch niet op de plaatsen waar ik kom! Prijs van een wandeling zonder poepzakje : 250 euro! Gelukkig heeft mijn baasje grote broekzakken. Hij heeft daarin een hele rol van zakjes steken, hihi.
Er zijn verzamelaars van alle slag. Ik ken honden die knoken verzamelen en die ze ingraven ergens in de tuin. En honden die balletjes verzamelen en ze niet meer willen afgeven. Ik ken een meneer en die verzamelt asbakken. Mijn baasje heeft zelfs eens verteld dat Stalin alle moppen die over hem verteld werden verzamelde, en ook de mensen die ze vertelden. Dat moet daar ook nog al iets geweest zijn thuis, met al dat volk daar. Mijn baasje verzamelt ook vanalles, en dikwijls vraag ik mij af : waar kan dat in godsnaam toch voor dienen? Maar nu verzamelt hij ... stopsels. Ja ja, stopsels van alle kleuren en merken. Stopsels van petflessen waar drank ingezeten heeft. Ik had al opgemerkt dat hij op straat de lege plastiek flessen opraapte en daar het stopsel van los draaide en het dan in zijn broekzak stak. Thuis draait hij van alle petflessen de stopsels eraf voor ze in de vuilzak gaan. Ik dacht bij mezelf : wat een vreemde hobby. Weet je dat er zelfs patiënten zijn die de stopseltjes van hun eigen flessen bijhouden en aan de dokter geven wanneer hij langskomt? Dat vond ik nog straffer! Tot ik eindelijk te weten kwam waarom hij dat doet. Wel, hij doet dit ... voor een goed doel! Per duizend kilo stopseltjes die hij verzamelt, zal een firma die de stopseltjes komt ophalen en recycleren, de opleiding betalen voor een blindegeleide hond. Dat wil zeggen dat zij zorgen dat een blinde persoon een opgeleide hond krijgt die kan zien in zijn plaats. Op die manier is de blinde minder blind. De hond helpt de blinde met wandelen op straat, helpt hem een kruispunt over te steken als het groen is voor de voetgangers, enzovoort. Dit vind ik nu eens een prachtige hobby van mijn baasje. Ik ben zo fier op hem! Als je weet dat in deze doos iets meer dan duizend dopseltjes zitten, weet je dat hij al veel flessen in zijn handen heeft gehad... en dat hij nog ettelijke kilo's te gaan heeft...
Ik was beginnen tellen, maar ben dan in slaap gevallen, want het waren er echt wel heel heel veel...
Toen ik mijn dutje deed, is de kleine Raja - de snoodaard - mijn nieuw been komen afpakken. Ik heb er niks van gemerkt, tot hij ermee weg wou lopen en struikelde...
Mijn baasje heeft weer eens tandpijn. Hij moet pillekes pakken, antibiotica en pijnstillers. Maar bestaat er een moeilijker patiënt als een doktoor?
Het was deze week koers in Mechelen. De ronde van België of zoiets. En ze kwamen voorbij de praktijk. Daar had de politie dranghekken geplaatst waar het publiek achter moest blijven. Een lawaai dat die maakten met hun toeters en bellen! En de luidsprekers en de muziek en al die mensen voor de deur en de ramen, het was om zot van te worden. We hebben geen kat gezien tijdens de raadpleging, ah nee, ze zaten allemaal naar de koers te kijken. Maar er was een meneer ziek geworden op straat en toen zijn ze ons komen halen. De meneer had vallende ziekte gekregen. Hij lag op straat te schokken, hij had op zijn tong gebeten en het bloed liep over zijn kin. De mensen liepen rond hem als kippen zonder kop, niemand wist wat te doen. Toen kwam mijn baasje erbij, en hij heeft de meneer gered. Eerst stak hij een stokje in de mond van de meneer, dan kon hij tenminste zijn tong niet meer afbijten. Vervolgens moest hij de meneer een prikje geven in zijn arm en dat was niet simpel hoor! De meneer keek wild in het rond en bleef maar schokkende bewegingen maken. Mijn baasje - de dokter - kon toen de arm stilhouden en de prik geven. Even later voelde de meneer zich al een flink stuk beter, maar hij wist niks meer van wat er gebeurd was.
In onze straat woont Balto, een Husky. Dat is een sledehond uit het Hoge Noorden. Hij heeft een heel dikke vacht, en met zijn blauwe ogen ziet hij er heel speciaal uit. Hij is met zijn baasjes naar zee geweest. Toen ze 's morgens vroeg gingen wandelen op het strand, kwamen ze een visser tegen. Deze visser liep daar op het strand en was terwijl een broodje aan het eten. Balto sprintte weg, spurtte in volle vaart naar de visser... die verstijfd van schrik bleef staan. Balto stopte vlak voor de voeten van de visser in "zit voor". De visser liet het broodje uit zijn hand vallen. Balto hapte er naar nog voor het op het zand viel (anders had hij een "zand"wich) en liep ermee terug naar zijn baasjes. De visser besefte dat hij zijn ontbijt kwijt was en begon te roepen op Balto en zijn baasjes. Maar Balto had niks misdaan toch? Een beleefde hond raapt niets op van de grond en pikt niet van tafel. Alles wat daar tussen valt, is dan "tussen de kaai en het schip gevallen" zeggen de Bitskoemers in Antwerpen. De visser liet zijn broodje vallen en Balto heeft het meegenomen... P.S. Wie weet wat een "Bitskoemer" is?
Bonjour à tous, goede dag iedereen, Oui oui, je parle Suisse maintenant! Mijn baasje is voor een paar dagen naar Zwitserland geweest, naar Lausanne. Er was daar iets te doen en hij was er weeral bij. Ik mocht niet mee, dat vond ik maar niks! Ik was ook eens graag aan dat meer gaan wandelen hoor! Maar om het goed te maken heeft mijn baasje mij zijn avonturen verteld. Weet je dat in Zwitserland, er op elk groot kruispunt in de stad "poepzakjes" gratis te verkrijgen zijn? En er zijn ook heel veel vuilbakjes, zodat de baasjes niet de ganse tijd met dat volle zakje moeten rondlopen. Da's wel handig. En die Zwitsers, die hebben daar alles, maar dan ook alles gereglementeerd, dat wil zeggen dat ze voor alles regels hebben. Er staan borden waar de honden moeten aangelijnd zijn, en dan weer borden waar de honden mogen loslopen, en dan weer borden waar de honden niet mogen komen, en aan sommige cafés hangt er buiten ook al een groot bord waarop staat dat de hond welkom is of niet. Mijn baasje vertelde dat er heel veel madammen met een grote Berner Sennen rondlopen daar. Dat heeft te maken met het veiligheidsgevoel of zo. En toen hij de bus nam om naar een museum te gaan, was er op die bus ook een heel oud dametje opgestapt, en die had een klein wit hondje bij. Op de bus zat dat hondje op de schoot van het bazinnetje en kreeg allemaal koekjes. Toen het dametje af stapte, begon het net te regenen. Hup, paraplu open... boven de hond, want die mocht niet nat worden!
Vanmorgen toen ik mijn baasje voor het eerst weerzag na al die lange dagen zonder hem, was ik wel héél héél blij hoor! Nu is alles weer oké, en zijn we weer een team op de baan. Want ik hoor de mensen soms zeggen : zie je Robbe, dan is de dokter niet ver! Zoals eerder deze week, het was al vrij laat, maar ik moest nog mijn laatavondwandeling doen. Mijn baasje had er zin in, en was beginnen lopen, en ik achter hem, zonder lits. Plots patrouille van de politie. Die politieman loopt achter ons en roept naar mijn baasje : "zal ik hem mee helpen vangen?" Waarop mijn baasje verbaasd stopt met lopen, ik ook, want ik doe wat mijn baasje doet, en hij zegt tegen de agent : "denkt u niet dat hij vóór mij zou lopen in dat geval?" Die agent kon even niet volgen, dat zag ik aan zijn ogen... toen zei hij "allez, dan is 't goed".
We zijn op restaurant geweest, naar een Chinees restaurant. Er
was een kindje ziek en baasje moest even langsgaan om te kijken hoe het
met dat kindje ging. Dat kindje lag in bed en toen de dokter het aan het
onderzoeken was, kwam er een ander kindje binnen. Dat was een klein
Chinees meisje, en ze vloog rond mijn nek om mij te knuffelen. Ik was
helemaal overdonderd door haar! Dan vroeg ze aan baasje of ze op mijn
rug mocht klimmen, want daar had ze véél zin in, zei ze. Mijn baasje
vond dat niet zo'n goed idee, want hij wist niet hoe ik zou reageren.
Het meisje wou met mij door de lucht vliegen, net zoals Atreju op
Falcor, de geluksdraak uit "The Neverending Story". Voor haar was ik
"Robbe, de gelukshond". Het meisje bleef mij strelen met haar handjes en verborg haar
neusje in mijn pels. Toen zei ze : "Je ruikt lekker naar hond! Mama, hij
is om op te eten!" Zeg, met alle Chinezen, maar niet met den deze! In
een Chinees restaurant nog wel, dit was een heel gevaarlijke situatie
voor mij! Ik zag mezelf al als hot-dog tussen de loempia's en de gelakte eend. Zie je dat al op de kaart staan : Robbe de woef op Kantonese wijze nummerke 63...Gelukkig was mijn baasje klaar met het zieke kindje en konden
we snel vertrekken...
Dit was een interculturele week voor mij. Het begon met die Japanse toeristen. Zulke fijne madammekes had ik nog niet gezien! Ze stonden daar met een stuk of 4, met een papieren parasolletje in hun hand (zoiets als op een ijsje, maar dan groter). Ze hadden mij gezien en ze waren super enthousiast. Ze wezen naar mij en zegden "Wolf", maar al zeg ik het zelf, ik lijk
helemaal niet op een wolf, hé! Het was zo erg dat ze mijn baasje in gebarentaal uitlegden dat ze graag wilden dat ik mee op de foto zou staan met hen. Baasje was akkoord en hij zou dan de foto nemen. Baasje vroeg mij om te zitten en de Japanse madammekes kwamen achter mij staan. Al zittend was ik bijna zo groot als zij rechtstaand! Na de fotoshoot bedankten ze ons heel Oosters, met het hoofd maakten ze een buiging naar ons en zegden "Mushi mushi"! Ik voelde mij zo vereerd!
Naast ons woont een madam alleen en die heeft een hond uit het asiel gehaald. Het is een fijn diertje, een flink stuk kleiner dan ik. Haar nieuwe naam is Charlotte. De twee tuinen worden van elkaar gescheiden door een stel betonnen platen die hun beste tijd gehad hebben. Hier en daar is er een gaatje, en door dat gaatje kunnen wij naar mekaar ruiken. Charlotte en ik staan dan te snuiven met onze neuzen naar elkaar, met die stomme plaat ertussen. Charlotte begint dan te springen, en ik denk dat als ze nog een beetje oefent, ze over de omheining zal geraken. Zo heb ik kunnen zien dat ze donkerbruin gespikkeld is met zwart, en weet je, ze blaft in 't Frans. Hierdoor verloopt de communicatie niet zo goed, en dus blaffen we er maar op los! Mijn baasje zei dat in Jerusalem er een klaagmuur staat, in Mechelen in onze tuin staat een blafmuur.
Hebben jullie al eens gehoord van Eristoff Black? Ja? Ik ook, deze week nog. Het kwam als volgt : mijn baasje weet hoe graag ik in bossen en kreupelhout loop. Dus was hij met mij gaan wandelen in Colomabos. Ik mocht weer eens loslopen van hem, zalig gewoon... en natuurlijk kreeg hij telefoon. Hij is eerder een telefoonman dan een medicijnman als je 't mij vraagt, maar bon. Mijn baasje is afgeleid en blijft ter plekke staan leuteren, ik ga op onderzoek uit en ik kom aan een raar weggetje. De ondergrond was donker, pikkezwart en het fonkelde een beetje met een soort van groene blaadjes die bijna alles bedekten. En de geur, manmanman, straffe kost! Dit kende ik nog niet en ik besloot om dit van dichterbij te gaan bekijken. Mijn baasje liet mij doen, dus no problemo... In plaats van voorzichtig vooruit te gaan, loop ik gezwind het weggetje op, of moet ik zeggen "IN" ??? Dit was nat! En koud! Het was verdorie een zwarte beek! Woehaa! Verstijfd van 't verschieten blijf ik ter plaatse effe naar adem happen. Weet je wel hoe dat voelt wanneer je plots in koud water staat tot aan je navel? Ik kijk om en zie mijn baasje met zijn armen in de lucht staan zwaaien, hij komt afgelopen en roept "Robberobberobbetoch!" Ik spring terug op de kant en schud mij eens goed uit om dat vieze goedje uit mijn pels te krijgen, maar dat viel niet mee, hoor! Bah, en stinken dat ik deed, de walm was verschrikkelijk. Gedaan met wandelen, wij terug naar de auto. Mijn baasje moest met zijn raadpleging beginnen, en dus moesten we vertrekken. Ik was heel erg vies. Toen zei hij tegen een patiënt die een opmerking maakte over mijn uiterlijk : "Robbe kwam een zwarte beek tegen, sprong erin en werd Zwarte Robbe." 't Is wel waar, vanboven was ik nog een Tatra, maar vanonder eerder een Bobtail. De patiënt zei dat het spijtig was dat ik niet in Eristoff Black was gesprongen. Dat is een soort zwarte vodka, en vodka geeft geen geur. Een moosbeek daarentegen... Enfin, na de raadpleging wou het baasje iets raar doen met mij. Stel je voor, hij kleedt zich helemaal uit en staat daar in zijn blootje. Volgens mij had hij helemaal geen koosjere bedoelingen en ik werd wantrouwig. Hij had mijn ketting vast en wou die over mijn kop trekken. Oké, tot daar toe. Vervolgens neemt hij mij mee richting badkamer. Aan de deur blijf ik pal staan, met gestrekte voorpoten. Neeneenee, ik ga niet verder. Baasje staat wijdbeens achter mij en duwt aan mijn achterlijf om mij door de deuropening te duwen. Neeneenee, ik ga niet verder, ik ga liggen. Hierdoor verliest baasje zijn evenwicht even want hij stond vooroverbukt om mij vooruit te duwen, en ik maak van de gelegenheid gebruik om heel snel achterwaarts door zijn benen door te glippen... Ontsnapt, joepie! Hij heeft zich dan maar aangekleed en we zijn terug vertrokken. Maar met welke bedoelingen hij mij persé in de badkamer wou krijgen, dat weet ik nog steeds niet...
Toen we in Leuven waren kwam ik een rosse kat tegen, en dat beest stond mij zelfs uit te dagen! Oh, ik moest op mijn tanden bijten om braaf te blijven, maar het werd mij toch even te veel. Ik sprong op maar nog voor ik verder kon lopen had mijn baasje mij al bij mijn staart beetgepakt! Ik werd mij pijnlijk bewust dat ik uit de rosse buurt moet blijven...
Nu we toch al verteld hebben over geurtjes, de sociale woonwijken zijn plaatsen waar veel honden en katten wonen, en waar de vuilbakken sterker stinken als elders. Dat is interessant, al die geuren hebben iets exotisch. Je kan je zó voorstellen dat je ergens in Afrika bent waar ze nog geen ruimdiensten hebben.
Nu denk ik er weer aan, sommige mensen geven hun hond toch een rare naam. Zo kwamen wij een meneer tegen en die had zijn hond "Madam" genoemd. Het ging zo van "Madam, lig!" naar "Madam, zit!" en "Madam, volg!" Elke keer toen die meneer "Madam" riep, zag ik alle madammen in de buurt omkijken, hihi. En de meneren, die waren eerder geamuseerd door de commando's die volgden...
De Plezante Brug was lang open geweest wegens herstellingswerken. Daarom hadden al de auto's lang stil gestaan en mijn baasje had gezegd dat blijven wachten voor de Plaisance Brug al even plezant is als wachten voor die van Willebroek. Toen we eindelijk naar de garage konden afslaan, zag ik in de verte een heel magere madam met een heel dikke hond in een charette. Dat was niet omdat de hond ziek is, maar gewoon omdat deze hond een stamboom heeft en dus niet gewoon met zijn poten op de grond kan lopen. Stel je voor, hij gaat door het leven met de naam : Jean-Philippe de la Brassine, met een kleine "d" wel te verstaan! En ik ben gewoon Robbe... Wanneer we de garage binnen rijden, zag ik iets dat mijn baasje echt niet kon weten. Want als hij rijdt, kijkt hij naar voor en ik kijk naar achter in de Robbemobiel. Die Jean-Philippe die sprong gewoon uit zijn "koets" en doet daar potverdorie een kakje recht voor de poort. Wanneer we uit de garage komen, is hij al terug ingestapt en met zijn dame de compagnie tien stappen verder. Mijn baasje ziet dan pas de hoop op de stoep liggen, en roept verontwaardigd "wat zijn dat nu voor manieren?". Madame draait zich om en roept terug "pas de temps". Mijn baasje antwoordt daarop : "drôle de façon!". Voilà, nu weet ik het ook. Ik, Robbe doe een kakje en mijn baasje doet dat in een poepzakje. Jean-Philippe de la Brassine die doet een drol-defasson en die blijft daar gewoon liggen stinken. Hij rijdt er toch over met zijn koets, die heeft er geen last van. Nu moet je weten dat honderd jaar geleden hier ook een dokter woonde en die had een koetsier met paard en kar. Enkele huizen verder woonde een nobele madam, ook zo één met een kleine "d", en deze nam haar telefoon om naar de dokter te bellen. Zij was trouwens de één van de weinigen die in die tijd telefoon hadden, zo'n ding waar je moest aan draaien en luid roepen in een hoorn. "Docteur, je voudrais dire deux mots à votre cocher!" En de docteur antwoordde : "Mais Madame, il ne parle pas le Français". Waarop zij dan riposteerde : "Ecoutez, cher docteur, lorsque votre cocher vous attend avec son cheval devant ma porte, il y a des pierrestronts qui tombent et ça m'emmerde vachement!" Mijn baasje vertelde hierover "Noblesse oblige", maar dat versta ik niet goed.
Winny, de kleine maltezer van de familie is zaterdag middag heen gegaan. Zij werd geboren in Basel bij Kruibeke op 15 februari 1993 en overleed te Mechelen in huiselijke kring op 24 april 2010. Zij is 17 jaar oud geworden. De laatste zes maanden was ze een beetje op de sukkel geraakt, en de laatste twee weken was ze stilletjes aan het uitdoven. Vanmorgen werd ze begraven in de tuin, onder de vogelfontein. Het was een kleine pruts en zo'n lief ding. Niet één keer heeft ze geklaagd of was ze lastig ondanks haar ziek zijn. Winny meid, in de hondenhemel zal je vriendje Gyzmo je de weg wijzen, net zoals hij dat gedaan heeft toen je pas bij ons kwam. Winnyke, we missen je al. Rust in vrede meisje.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik een BV ben. Ik dacht dat "BV" stond voor "Beroeps Vrijwilliger", maar het blijkt "Bekende Vlaming" te zijn! Er was ergens een feest aan de gang, en mijn baasje was daar naar toe gemoeten en ik mocht mee. Ik zat toch al in de auto. Er waren daar veel mensen en na een tijdje liet mijn baasje mij uit de auto om mijn poten te strekken en te drinken. Toen kwamen al die mensen naar mij kijken. Ze zeiden : "Amai, wat een grote hond! Zie eens wat poten! En zo een lieveke dat dat is!" En zo ging dat maar verder. Ik werd gestreeld over mijn kop en kindjes kroelden met hun handjes in mijn pels. Maar sommigen hadden mij herkend als Robbe, en toen zeiden ze dat ik een BV ben.
Mijn baasje is gisteren op rescue missie geweest. Ik was daar bij, natuurlijk. Een jongetje van een jaar of twaalf was gaan mountain-biken. Zo met een fiets zandbergen afrijden tegen een verschrikkelijk hoge snelheid, tja da's om problemen vragen hé! En dat jongetje was over het stuur van zijn fiets gevlogen en zijn kin was helemaal kapot. Met zijn GSM had hij dan zijn papa verwittigd, die was mijn baasje komen halen. Eerst reden we een stukje met de auto en dan zijn we te voet met een rolstoel naar de plaats des onheils gestapt, waar mijn baasje ter plekke de kin van de kleine heeft gehecht. Het was een lelijke jaap en maar bloeden! En omdat we daar niet met de auto geraakten, moest het direct gebeuren. Toen gingen we met z'n allen tevoet terug naar de auto, met de kleine in de rolstoel. Want die was in de struiken terecht gekomen en had daar ook nog eens zijn voet verstruikt.
Heb ja al ooit een kalkoen gezien van dichtbij? Ik wel, van heel dicht bij. En hoe dichterbij ik kwam, hoe paarser en blauwer zijn kop werd. Als doktershond dacht ik dat het beest in nood was, dus heb ik mij losgerukt van mijn baasje en ben ik los door de pinnekesdraad in de wei gesprongen. Mijn oor heeft er een krab van overgehouden, maar dat was niks, die kalkoen moest gered worden. Maar dan bleek dat deze vogel helemaal niet in gevaar verkeerde, maar kwaad was omdat ik in zijn wei gesprongen was. Daarom was die helemaal blauw van colère! Oké, ik wou dan terug, maar dat ging niet. Die pinnekesdraad zat in de weg. Gelukkig was mijn baasje daar. Hij kwam mij redden. Maar die reddingsoperatie ging niet zo vlot, want hij bleef met zijn broek aan de pinnekes hangen, en de broek scheurde hier en daar. Toen is mijn baasje er terug vanonder gekropen en heeft hij de draden ver uit elkaar getrokken, zodat ik heel voorzichtig kon terug komen. Oef, dat is nog goed afgelopen voor ons!
Mijn baasje doet rare dingen. In een bibliotheek lees je toch boeken? Wel, hij gaat daar dingen vertellen over borsten. Mijn baasje sleurt van bib naar bib een groot plakaat mee waar tekeningen van vrouwenborsten op staan. En in de bib vertelt hij dan aan de madammen die komen luisteren: "Laat naar je borsten zien!". Is een bib nu een plaats om je borsten te laten zien? Mensen zijn toch een beetje vreemde wezens, hoor!
Hoy. Deze week is weeral voorbij. Het was een emotionele week, want Bompa werd begraven. Ik heb gehoord dat het zo'n mooie dienst was. De kleinkinderen hebben zo mooi verteld over hun Bompa, ik denk dat die man een heilige was. Dank aan Bompa dat hij de kleinkinderen zo goed opgevangen heeft.
De lente is in 't land. Je kan het zien aan het botten van de bomen, en de gele paasbloemen en het blauwe ridderspoor is overal te zien. Heerlijk hé, uit de wind, in het zonnetje, naar de fluitende vogeltjes liggen luisteren...
Enkele dagen geleden ben ik ferm geschrokken. Ik liep met mijn baasje op de dijk, ergens aan een water, toen we in de verte een madam met een kleine van een jaar of zes, zeven zagen naderen. Als ze dichtbij genoeg waren om te horen wat ze zegden, hoorde ik de kleine roepen : "zal ik die Bobby daar eens slaan!" Hij had een takkenstok bij en kwam naar ons gelopen met zijn stok hoog in de lucht! Maar dat zal niet gebeuren, zolang ik Robbe heet! Dus spring ik recht op de aanvaller af, maar mijn baasje trekt mij direct en fors terug met de leiband, waardoor ik met mijn 4 poten tegelijk van de grond kom! Mijn acrobatie was zo spectaculair dat de kleine er van schrok en al gillend terug liep naar zijn moeke. Die heeft amper opgekeken, had ze dan niet gezien wat die kleine deed?
Omdat het onlangs Pasen was heb ik een verhaal gehoord van een hond die een heel slechte ervaring heeft opgedaan met een vorige Pasen. Er waren chocolade eieren gestrooid in de tuin. Het was de bedoeling dat alle kindjes de paaseieren zouden gaan zoeken en in hun mandjes leggen, maar de hond had daar een ander gedacht over. Hij was stiekem ontstnapt uit de veranda, en was voor de kindjes in de tuin kwamen, de paaseieren gaan opeten! En het waren er veel hoor! Witte en zwarte en bruine, de ene al groter als de andere... Tot hij plots door zijn poten zakte en zich niet zo heel lekker voelde. Het directe gevolg was chocolamousse zowel vanvoor als vanachter, en dat tegelijkertijd! Ocharme toch, moet die afgezien hebben van zijn levercrisis! Hij is van pure miserie terug geslopen naar zijn hoekje in de veranda om er de eerste dagen niet meer uit te komen. En het is zelfs zo dat hij nu geen paaseieren meer kan zien, laat staan rieken! Het gedacht alleen al maakt hem misselijk. Zo is hij het jaar nadien toen de paaseieren in de tuin lagen, met zijn staart tussen zijn poten naar het verste hoekje in de veranda geslopen, en heeft daar zijn voorpoten over zijn snuit gelegd om toch maar niks te rieken...
Bompa is deze week heengegaan. Stilletjes is hij uitgedoofd daar in dat ziekenhuis. Zeker en vast heeft hij ons gemist, mij en Zwartzwart, de kat. Wij mochten niet binnen in het ziekenhuis, want da's alleen voor mensen.
Ik herinner mij nog heel goed dat Bompa en Zwartzwart ruzie maakten. Zwartzwart was op de tafel gesprongen om boterhamvlees te pikken! Dat zijn toch echt geen goeie manieren, zeg nu zelf! Toen heeft Bompa met zijn wandelstok naar de kat gepookt, en ze waren hevig aan 't ruzie maken over het feit dat je niet op de tafel springt en broodbeleg pikt. Och, even later zaten ze in dezelfde zetel, de poes in de armen van Bompa, naar tv te kijken... Zwartzwart heeft nu een dipje, want die ruzies met Bompa, dat was dagelijkse kost. En het goedmaken samen in de zetel ook. Ik denk dat de poes haar baasje mist, ze loopt wat verloren in het huis. Daarbij komt nog dat ze regelmatig buiten vliegt. De grote mensen zijn bezig geweest met het schrijven van veel brieven. Zwarzwart vond daar afleiding in om met de schrijfstokken te spelen, terwijl de grote mensen daarmee bezig waren. De mensen konden daar echt niet mee lachen, en de poes werd telkens - hup - een andere kamer in gezet, alleen.
Dan heb ik toch "chance" met mijn baasje. Ik kan overal met hem mee, of bijna toch. Zelfs die brieven die de mensen hebben geschreven zijn we samen in de brievenbussen gaan steken. Wat een zotte bezigheid. Daarbij kwam dan ook nog dat hij zo weinig tijd had, want wanneer ik aan een lantaarnpaal probeerde te lezen wie daar allemaal gepasseerd was, trok hij mij al verder, zo van "Kom Robbe, mee. Je kan morgen ook nog den Dag Allemaal lezen".
Bij zo'n overlijden komt nogal wat kijken. De familie komt samen, er is veel heen en weer geloop, er wordt veel gepraat en verteld, en er moet vanalles geregeld worden. Clara en Wim zijn vandaag ook toegekomen uit Kameroen. Clara is de oudste dochter van mijn baasje. Vandaag heb ik haar voor de eerste keer ontmoet. Ze werkt en woont samen met haar vriend Wim in Kameroen, da's hééél ver van hier naar 't schijnt. 't Is maar goed ook dat Bomma op deze manier niet te veel alleen is. Misschien kunnen Zwartzwart en ik haar wat troosten wanneer alle drukte voorbij zal zijn. Dit jaar zal Pasen voor ons allen een andere of nieuwe betekenis gekregen hebben.
Dit was een spannende week. Ik heb heel veel bijgeleerd dankzij de stagiaire. Ik heb gezien hoe ze geoefend heeft met allerlei ingewikkelde dingens, die niet gemakkelijk zijn. Zo heeft ze bloed getrokken in de arm van de dokter. Ocharme, ik zag hoe hij leed... Dan, bij een patiënt heeft de dokter voorgedaan hoe ze dat oor moest uitspuiten. Zij heeft dat andere oor uitgespoten, maar dat was een heel natte bedoening. Trouwens, de dokter heeft het gisteren bij mij ook gedaan, een oor uitgespoten. Ik vond dat echt niet leuk, en ik ben 2 keer weggelopen. Na de derde keer heb ik mij verstopt halverwege de tuin, ik had er genoeg van! Toen ik met mijn kop schudde vloog dat water uit mijn oor, en nog iets anders ook. Ik heb nu geen jeuk meer daar, vreemd hé?
Wist je dat kindjes gekocht worden? Ik weet het. De dokter heeft een zwart kindje verkocht. De mama had 3 zwarte kindjes meegebracht die moesten onderzocht worden. De kleinste was nog een baby die niet kon lopen. Zij heeft, toen het onderzoek gedaan was, de baby aan de dokter gegeven. Die zat daar met die uk op zijn schoot terwijl zij met de 2 grootste kindjes naar buiten is gegaan. Ze had geen geld bij en kon de raadpleging niet betalen. Dus heeft ze hem de baby verkocht in ruil voor de verzorging. Maar ik denk dat ze de baby achteraf toch miste, want ze is dan centjes komen brengen en heeft de baby terug gekregen.
Wij zijn op een ochtend heel vroeg gaan wandelen en hebben iets heel merkwaardigs gezien. Voor mij althans, ik was het nog nooit tegengekomen : een wippende auto. Die stond geparkeerd ergens in een veld, de ruiten waren bijna allemaal aangedampt. En die auto die stond daar maar te schudden terwijl de motor zelfs niet draaide. Dus ben ik dat van dichterbij gaan bekijken. Toen ik probeerde door het raam te kijken, drukte ik met mijn neus tegen het venster, maar dan dampte het nog meer aan. Ik zag helemaal niks, maar de auto werd plots stil. Dat was niet interessant, dus ben ik maar weggelopen.
Hebben jullie dat gehoord van die drie Kosovaren die een inbraak hebben gepleegd in Mechelen? De mensen waren thuis, maar dat zijn vrij oude mensen. De mevrouw lag in bed, toen ze beneden hoorde hoe een raam werd kapotgeslagen. Dus zegt ze tegen haar hond : "Fido, pakt ze!" Maar Fido zag dat niet zitten, hij helemaal alleen tegen 3 Kossovaren, dus is hij dan maar onder de lakens gevlucht... De politie heeft ze nadien wel kunnen vangen, gelukkig maar, want dat zijn toch geen manieren, hé!
Bompa ligt in het ziekenhuis. Ik vind het heel erg dat ik hem niet mag bezoeken daar. Ik durf te wedden dat hij veel sneller zou genezen als ik bij hem zou mogen langsgaan. Maar mijn baasje neemt mij dan mee om te wandelen op de dijk aan de Nete. Da's heel tof daar, want er zijn geen auto's en ik heb daar ook al eens kunnen pootje baden. Er kwam een ferm madammeke langs lopen. Zij was aan het joggen en vraagt aan mijn baasje of ik met haar een eindje mag meelopen, en hij zegt "Ja". Dus loop ik met haar mee. Dat ging nogal een vaart, want zij is dat gewoon van te lopen. Ik draai mij om en zie in de verte mijn baasje strompelen en puffen, zijn gezicht rood en vol zweetdruppels. Zijn dikke buik zit echt in de weg. Ik vraag mij eigenlijk af of daar misschien een baby'tje zit? Ik heb dat bij sommige madammen toch al gezien?
Herinnert ge u nog dat meisje die mijn poot is komen aftekenen? Wel, de directeur van de school belde met mijn baasje en vroeg of hij het baasje was van de woef met de grote poten. Die man geloofde dat niet dat ik zo'n grote poten heb, dus is hij in het kabinet komen kijken naar mij. Hij stond daar met zijn hoofd te schudden en zei : "Amai, da's wel een heel grote hond, hé meneer doktoor?" en nu weet hij het.
Hallo iedereen, Zoals jullie wel gemerkt hebben, is er gisteren niets gepost op de blog. Dat komt omdat mijn baasje het dit weekend véél te druk had met andere dingen. Zo stond hij hopeloos achter met papierwerk en had ik hem ook nog eens gevraagd om zijn kabinet wat op te ruimen. Want vandaag kwam de stagiaire, en zij blijft tot het einde van de week. En de mensen die reeds in het kabinet geweest zijn van de dokter zullen kunnen beamen dat een opruimbeurt geen misplaatste luxe is... Dus is hij dit weekend erg veel bezig geweest met die dingen allemaal, en daarom had hij geen tijd om mijn avonturen neer te schrijven. Maar geloof me, volgende zondag zal er een hele boterham te lezen zijn, want een week op trot zijn met zo'n jonge en knappe stagiaire, daar kunnen alleen maar avonturen mee te beleven zijn... Tot volgende week!
Desondanks alle droefnis, moeten we verder met de levenden. En zij
kunnen het leven behoorlijk lastig maken. Deze week heb ik op twee
manieren te maken gehad met de precariteit van mijn job als
bewakingshond. Waar denk je aan bij het woord "Bewakingshond"? Aan iets
groot of aan...?
Zoiets kan je toch geen "bewakingshond"
noemen?
Ik ga tenminste naar school om te leren luisteren en vanalles
te oefenen. Ik ben een bewakingshond, en een goeie!
Maar luister wat er vorige week nog gebeurde. Er kwam een heel donkere meneer op consultatie. Niet omdat hij ziek was of zo,
maar omdat hij mijn job wou! Hij zegde tegen mijn baasje dat hij een
hondenleven heeft en dat hij wou ruilen met mij. Dus moest ik van onder het bureau komen, en die zwarte meneer is op mijn plaats gekropen! Ik kon mijn ogen niet geloven, en mijn oren ook niet...!
Mijn baasje wou eerst een proef, en zien of hij ook onder het bureau
paste. Dan moest hij zijn tanden laten zien, dat viel nogal mee. Zijn
blaffen en grommen daarentegen, dat was maar flauwkes. En eigenlijk was
dat geen zicht. Dat heeft de doorslag gegeven en mijn baasje heeft beslist dat ik zijn
bewakingshond mocht blijven...
(Oef!) De Franse President Sarkozy, die heeft naar 't schijnt sinds kort een "verdedigingsteef" die karaté kan... da's anders ook speciaal...
Dat baasje van mij, dat is toch wel een pateeke zenne! Zo heeft hij gisteren "ingebroken", jaja, ingebroken! De meneer die gevallen was had zijn sloten laten vervangen omdat er dieven geweest waren terwijl hij in het ziekenhuis lag. En met de sleutel die mijn baasje nog had, kreeg hij de deur niet open. Dan heeft hij een buurman om een lange ladder gevraagd. Mijn baasje heeft het klein venstertje van het kleinste kamertje op de bovenverdieping losgeschroefd en eruit gehaald. Hij heeft dan mijn mat genomen, ja de mat waar ik op lig in de auto! Omdat hij zich dan niet pijn zou doen terwijl hij zich naar binnen wurmde daarboven in dat piepkleine venstertje. Ondertussen stond de buurman die de ladder moest vasthouden te roepen : "zie maar dat je niet in de pot valt!" Mijn baasje heeft nog eerst de politie gebeld om te zeggen dat hij ging "inklimmen" op dat adres. Die hebben geantwoord dat hij daarvoor niet moest bellen. Raar hé? Stel je voor dat een echte dief dat zou doen, naar de politie bellen om te zeggen dat hij gaat inbreken. Zou de politie dan ook zeggen dat hij daarvoor niet moet bellen?
Ik heb een fameus binnenpretje gehad een paar dagen geleden. Er kwam een jong gezin met een baby van, ik denk, een jaar oud. Het was echt een kleine uk die nog niet kon lopen. Hij krijste want hij had buikpijn en de ouders waren nogal ongerust. Dus waren ze naar mijn baasje, de dokter, gekomen om de kleine te laten onderzoeken. Mijn baasje heeft met hetzelfde machien als waarmee hij de dikke buik van een mevrouw had onderzocht, de buik van de kleine onderzocht. En terwijl hij daar mee bezig was, en de ouders en de dokter heel aandachtig naar het scherm keken (waar niks anders op te zien was als lichte en donkergrijze vegen, pff) keek ik naar de kleine. En ik zag het gebeuren ... het piemeltje kwam omhoog en ... het straaltje ging recht in de mouw van zijn witte jas, hihihihi! Het was zo'n grappig zicht, want de dokter werd het eerst niet gewaar en toen hij het voelde, was het natuurlijk al te laat!!!
Mijn uiterlijk heeft een heel goede invloed op het creatieve in kinderen. Er is een meisje van 7 jaar naar het dokterskabinet gekomen met haar mama omdat ze een héél groot probleem had. In haar klas is er een meisje en dat tekent altijd een lieve-heer-beestje in de hoek van haar blad. Dan weet de juf zó van wie de tekening is, want de juf herkent dat beestje in de hoek. Het kleine meisje wou ook graag zo iets op haar blad tekenen, opdat de juf haar tekening onmiddellijk zou herkennen als de hare. Daarom wou ze zo graag mijn poot tekenen. Dus heb ik mijn beste voorpoot op een blad gezet, en het kleine meisje heeft met een potlood mooi de omtrek getekend. Deze poot van mij zal vanaf nu al haar tekeningen versieren, het is een "poottekening" geworden waarmee de juf haar tekeningen altijd direct zal herkennen. Goed hé, of hoe simpel je een klein meisje blij kan maken ...
Ik ben eigenlijk feitelijk best populair geworden hier in Mechelen, hmhm! Mijn baasje neemt mij altijd mee als hij in de stad moet zijn op huisbezoek, of naar de winkel of naar de apotheek. Zo kwamen we onlangs voorbij een meisjesschool. De bel was gegaan en de meisjes verlieten de school zoals een zwerm bijen een bijenkorf : haastig en babbelend en naar alle kanten uitwaaierend. Toen zagen ze mij... en ik besefte pas goed wat Michael Jackson altijd meemaakte : gillende meiden, overal gillende en kirrende jonge meiden die zwaaiden en mij wilden aaien en riepen dat ik zo'n mooie ogen heb, en dat ik zo groot ben, en zo mooi. Mijn borst zwol van trots, en die van mijn baasje ook, zo blij was hij dat hij mijn baasje mag zijn ...
Een collega hond heeft mij deze week laten weten dat hij in een dipje zit. Het kwam door een familiefeest waar hij ook aanwezig was. Deze collega hond is een afgerichte verdedigingshond, en hij kwijt zich met veel overgave aan zijn taak. Tijdens dat familiefeest was er nogal veel volk aanwezig, en voor het gemak van iedereen had hij zich onder een tafel gelegd. Daar zou niemand op zijn staart trappen, en hij had daar een mooi overzicht van het gebeuren. Zijn baasje stond met een glas in zijn hand te babbelen met iemand, en had het niet door dat de situatie gevaarlijk geworden was. Want er kwam daar een mevrouw aangestapt met een groot mes, recht naar de tafel waar zijn baasje staat te kletsen. Mijn collega hond heeft geleerd in de school hoe je zoiets moet aanpakken. Hij is dus van uit zijn schuilplaats gekomen en is op de vrouw afgesprongen. Van de schrik liet zij het grote mes uit haar handen vallen. Mijn collega hond heeft het mes netjes opgeraapt met zijn muil en is het aan zijn baasje komen geven. Ondertussen is de mevrouw flauw gevallen, waardoor de tafel waar een grote taart op stond, omgevallen is. Iedereen stond aan de grond genageld en met open mond te kijken naar zijn interventie. Hij had zijn opdracht heel goed uitgevoerd, en toch was zijn baasje niet gelukkig, hij werd niet geprezen zoals het moet, integendeel... Ik snap het wel hoor, dat je daar depri kan van worden. Op de foto zie je hoe het had moeten worden zonder de interventie van mijn collega...
Gelukkig kan ik mijn collega opmonteren met het nieuws dat er nu ook Prozac bestaat voor depressieve honden. Het komt uit Amerika natuurlijk, en het is al te verkrijgen in Engeland, binnenkort misschien ook hier? En mijn baasje vertelde dat het naar vlees smaakt, heeft hij dat dan geproefd?
Mijn baasje heeft veel werk met papieren die ingevuld moeten worden. Het is een grote vragenlijst voor mensen die lijden aan CVS of chronisch vermoeidheid syndroom. Weet je, die mensen zijn zooooo vermoeid, dat ze die lijst niet zelf kunnen invullen. Mijn baasje, de dokter, moet dan zelf opschrijven wat ze zeggen, en ik zie dat hij dan de kriebels krijgt... en ik word daar ook zo moe van...
Hallo, daar ben ik weer! Vanmorgen in de school stond ik naast een herdershond, en die heet "Diesel". Heeft die energie zeg, ze hadden die beter "Turbo Diesel" genoemd!
Mijn baasje heeft tijdens de les op school altijd zijn pet op. Ik wou
weten waarom eigenlijk, en dus kreeg ik de pet ook op mijn kop. Maar ik
vind er niks aan, en binnen de kortste keren heb ik dat ding dan ook
van mij afgeschud. Voilà, weg ermee!
Ik heb voor Valentijntjesdag een prachtige kaart gekregen. Stel je voor, een kaart speciaal voor mij! Er staan heel veel hondjes op en zeker honderd hartjes! Merci aan mijn fan!!!
En mijn baasje heeft ook iets gekregen voor Valentijn. Het is een mok speciaal voor hem, want zijn naam staat er op. Da's zeker opdat hij zich niet zou vergissen? Er is een kom met hondebrokken op afgebeeld, maar dat snap ik niet hoor. Mijn baasje eet geen hondenbrokken... hij zou nogal brokken maken aan zijn tanden, hihi. Waarschijnlijk eet hij daarom zachte dingen zoals een boterham met konfituur of kaas en een yoghurt en een kiwi als die goed rijp is. Verder drinkt hij zijn koffie met zoveel melk dat dit eigenlijk melk met koffiesmaak is... Is hij dan een melkmuil?
Gisteren kwam er een klein meisje met haar moeke naar de raadpleging omdat ze vreselijk veel last heeft van huisstofmijt. Mijn baasje, de dokter, vertelde haar dat ze haar knuffels een dag en een nacht in de diepvriezer moet steken, en dat het dan wel een beetje beter zou zijn. "Ja maar" vroeg ze , "en mijn hondje, die knuffel ik ook, moet die ook in de diepvriezer?"
Soms gaat het er heel serieus aan toe. Er kwamen 3 doktoors een voormiddag lang vergaderen met mijn baasje. Ze spraken engels en hadden allemaal hun laptop bij. De tafel stond al gauw vol met al hun schermen en ze toonden grafieken en cijfers, en ze discussiëerden er flink op los. Gelukkig konden we na al dat engels gewauwel aan onze wandeling beginnen. Mijn baasje ging weer eens zo'n saaie winkel binnen waar ze alleen maar pillekes verkopen. Verdorie, aan de overkant bij de beenhouwer verkopen ze hete kiekebillekes, kan hij niet eens langs daar passeren? Het water loopt mij in de mond, hmm... Net zoals toen ik dat broodje zag liggen van Elena, de dochter van mijn baasje. Dat broodje lag daar maar te liggen op de tafel... en toen er niemand was heb ik dat broodje gepakt en smikkel smakkel binnengewerkt... Ik heb daarna een formidabele diarree gehad tijdens het spreekuur, dat was eigenlijk wel vervelend. Vooral voor mijn baasje die het allemaal moest opruimen en geen flauw idee had waarom ik plots last had van mijn darmen. Een beetje later hoorde hij dat Elena kwaad was op haar broer omdat ze dacht dat hij het broodje had opgegeten. Maar mijn baasje is niet van gisteren en hij had al gauw door waarom ik zo ziekjes geweest was. Gelukkig is hij een tof baasje en heeft hij het niet aan Elena verteld. Ik kan het echt niet laten... want op bezoek bij Adrienne stond er taart met slagroom op tafel. Mijn baasje en Adrienne zitten te prutsen aan de dvd die niet wil werken. Het duurde nogal en ze hadden geen aandacht voor mij. Dus heb ik mijzelf beloond en ik heb de taart binnengewerkt. Goh, dat was hééérlijk, hmhmhm... die slagroom zoooo lekkerrrr... maar de ananas en dat fruit bleef op mijn maag liggen en ik heb moeten overgeven. Ik denk dat mijn baasje een beetje kwaad was want hij zei dat ik geen manieren heb en hij heeft mij in de badkamer opgesloten. Ik beloof echt dat ik mijn best zal doen, maar laat dan alstublieft niks lekkers in mijn bereik liggen...
Aan al mijns fans, of ze nu in Londerzeel, in Frankrijk, Kameroen of Mali wonen, wens ik een heerlijke Valentijn. Vanmorgen hebben we al Valentijn gevierd in de school, eigenlijk was het Valentijncarnaval. Het moet gezegd zijn, baasjes kunnen soms toch echt gekke dingen doen hoor, of terug kinds worden... kijk zelf maar naar de foto's in de bijlage ... Deze keer vonden ze het blijkbaar niet erg om in de sneeuw te moeten lopen, zelfs met blote benen.
Eigenlijk heb ik nog nooit zoveel sneeuw gezien als sinds ik bij mijn nieuwe baasje ben. Ik vind dat echt leuk, en dan ga ik van plezier op mijn rug liggen rollen met mijn poten in de lucht... manmanman, dat doet deugd! Op een avond deze week ging mijn bazinnetje wandelen met mij, omdat mijn baasje nog niet terug was van zijn werk. We waren zo al een tijdje aan het wandelen, toen er een man achter ons kwam. Ik keek af en toe om, want die man naderde ons vlug. Bleek dat het mijn baasje was die ons achterna gelopen kwam. Van blijdschap trok ik mij los en rende zo hard ik kon naar hem. Maar ik had er niet op gerekend dat het zooo glad was en toen ik remde, met al mijn poten naar voren, schoof ik nog met hoge snelheid verder tot tegen mijn baasje zijn ... (hm) die toen even hoog kon zingen als Michael Jackson "Oehoeh"...
Weet je dat er een mevrouw gezegd heeft tegen mijn baasje dat hij slechte smaak heeft, omdat hij een kakje van mij opraapte met een zakje van Leonidas? En die dag dat er een jonge inbreker in zijn gat gebeten was door een collega-hond die goed zijn werk had gedaan. Het moest genaaid worden, en mijn baasje de dokter zei tegen die jonge man dat hij geluk had dat de hond niet had doorgebeten. Ik vroeg mij af of dat was omwille van die slechte smaak?
Niet langer dan 5 dagen geleden maakten wij een mini-"kristalnacht" overdag mee. Er zijn op het einde van de namiddagraadpleging 2 gemaskerde mannen het huis van mijn baasje binnengestormd. Ze gooiden zonder kloppen de deur van het kabinet open, zeiden "Da's voor uwen hond" en sloegen met de voorhamer een glazen vitrinekast aan diggelen. Ik sprong van onder de tafel maar werd gehinderd door de lade die ik in mijn haastigheid meetrok, en alle doosjes met pillen vlogen rond mijn oren. De bandieten waren ondertussen al naar buiten gevlucht. Dit alles gebeurde in minder dan 10 seconden. Overal op de grond glinsterde het van het glas. Mijn baasje heeft de politie gebeld en daarna het glas opgeruimd, en dan pas mocht ik terug langs daar lopen. Vermoedelijk heeft dit te maken met het bezoek vorige week van die bruine meneer met zijn wit kleed. Zo zie je maar, er lopen brave en minder brave en echt stoute mensen rond.
Het is me het weekje wel geweest. Zoveel dingen heb ik nu te vertellen. Allez, ik kwam met het baasje een winkel binnen waar op de deur stond "Honden toegelaten". Baasje met mij daarbinnen. Zegt die madam : "Amai wat een groot beest!", en antwoordt mijn baasje daarop : "Ik ben mijne witte stok vergeten..." Snapt gij nu waar dat op slaat? Staat daar een klein manneke in de winkel, zo van een jaar of 8 en die vraagt aan mijn baasje: "Meneer, is dat nu ne Pekinees?" Mijn baasje schiet in de lach en zegt "Nee, waarom vraagt ge dat?" En dat jongske zegt : "Omdat zijn oogskes scheef staan zoals bij de Chinezen". Ik heb die kleine eens goed bekeken, en mijn ogen staan helemaal niet scheef! En daarbij, al wa da ge zegt, zijde zelf, na.
Onlangs kwam er in de praktijk van mijn baasje een meneer binnen die mij helemaal niet aanstond. Ik rook al van ver dat die man niet pluis was, en dus gromde ik al als waarschuwing. Mijn baasje die helemaal niet zo goed kan rieken als ik zei : "Robbe stil!". Maar die vent zinde mij echt niet, dus gromde ik toch nog eens, zo een diepe grom vanuit mijn buik.Weerom zegt mijn baasje "Robbe stil!". Ik dacht bij mezelf : ik zal nu stil zijn, maar als die kerel iets doet, dan...! En voilà, een paar tellen later begint die man hard te roepen tegen mijn baasje, het ging over drugs die hij wou. Het was voor mij het moment om tussen te komen : ik spring recht en sta op mijn achterste poten en ik grom zo luid ik kan, ik laat al mijn tanden zien. Mijn muil was dicht tegen die van die meneer, die plots stopte met roepen, maar begon te gillen "Waaaaaahhh". Hij draait zich om, loopt het kabinet uit en smijt de deur achter hem dicht. Het is een koud kunstje voor mij om die deur met mijn snuit open te wringen, en ik volg hem tot buiten op de stoep. Daar heb ik nog eens drie keer hard gegromd, net zoals die leeuw op het einde van de films van MGM. Geloof mij, die zal niet rap terug komen! Ik heb toen mijn lievelingssnoep gekregen van mijn baasje, een tandenborstel om op te kauwen. Want hij zei dat ik dat verdiend had voor "Moed en zelfopoffering". Hij weet het wel, ik doe meer dan slapen hoor!
Ook kwam er een bruine meneer binnen met een lang wit kleed aan en puntige sloefen die van voren omhoog krullen. Die meneer is de baas van de bruine meneren die in Mechelen wonen. Hij vroeg aan mijn baasje om mij buiten te zetten. Waarop mijn baasje antwoordde dat die meneer baas is in zijn huis, en dat hij (mijn baasje) baas is in zijn huis. "Dus de hond blijft". De meneer is binnen gekomen en is gaan zitten. Ik ben zoals gewoonlijk onder het bureau gekropen, aan de voeten van mijn baasje, en kon zo die andere in 't oog houden. Die meneer zei dat ik onrein ben, en dat als ik (Robbe) in het kabinet blijf, hij tegen alle bruine meneren en madammen zal zeggen dat ze niet meer mogen komen. Toen heeft mijn baasje gezegd dat ze maar moesten wegblijven, en is de meneer ook weggegaan. Maar dat vind ik nu toch zoooo lief van mijn baasje hé! En hij zei dat ik helemaal niet onrein ben, ik ben wel een propere hond hé! Sindsdien komt er veel minder volk, en ik verveel mij een beetje.
De poes van Bompa, Al Capone, wordt ook wel Zwartzwart genoemd. Waarom? Omdat die helemaal zwart is tiens. Zwartzwart was op de gedekte tafel geraakt en kreeg het aan de stok met Bompa die dat geen manieren vond. In het discuus dat volgde is de kat van tafel gesprongen, maar dat beest ziet niet goed, en die sprong recht op mijn rug, woeah! Bompa en baasje vonden dat heel grappig en moesten er om lachen, maar ikke ni! Ze zegden : Zwartzwart springt op Witwit!!! Allez, wat is daar nu plezant aan?
Enfin, de sneeuwmannen zijn weer gesmolten... hierdoor verwateren wel de contacten met mijn collega honden...
Joepieeeee! Het heeft gesneeuwd! Wat hou ik daar toch van, van die heerlijk frisse sneeuw! Mijn baasje weet dat en omdat ik zó mijn best doe op school en op mijn werk, laat hij het speciaal voor mij sneeuwen. Wanneer we dan gaan wandelen en ik mag los lopen in het veld, dan is het liefste wat ik doe snuffelen naar verborgen sporen. Goh, dan zit ik met mijn snuit tot aan mijn ogen onder de sneeuw. Of mijn baasje probeert mijn aandacht te trekken en staat dan zelf gek te doen en te springen en met zijn armen te zwaaien. Ik ben er nog niet uit of hij dat doet om mij te laten lachen, of omdat hij moeite heeft om zijn evenwicht te bewaren als het glad is. Wat ik ook lekker vind, is ijs. Sneeuw is lekker, maar ijs is nog lekkerder. Toen het vorige keer ook gesneeuwd had en het flink vroor, heeft het baasje de diepvriezer leeg gemaakt en alles in een mand buiten in de kou gezet. De doos met ijs bovenop de stapel. Hij terug naar binnen om die diepvriezer te ontdooien met een haardroger (waar haalt hij het?) en ik wou niet naar binnen komen. Dus laat het baasje mij buiten blijven . Natuurlijk was ik nieuwsgierig naar wat er allemaal in die mand zat, en het duurde niet lang of ik had het ijs geroken. De doos open doen was een koud kunstje en de doos leeglikken ook... Het baasje vond al dat ik zo stillekes was buiten en kwam eens kijken. Toen bleek dat ik zijn dessert had opgegeten, ja zeg, kon ik niet weten hé! Maar het was wel héél héél lekker...
Mijn baasje is soms een echte verstrooide professor. Toen we na een wandeling net terug binnen in de gang stonden, werd hij gebeld op zijn gsm. Hij zegt "Hallo" en luistert en doet ook zijn zegje en dat blijft maar duren. Hij heeft mijn lits nog steeds vast in zijn andere hand. Ondertussen maakt het bazinnetje de lits los van mijn ketting, en hangt de ketting aan de kapstok. Ik kijk naar mijn baasje en zie... dat hij nog steeds met zijn hand omhoog de lits vasthoudt, alsof hij mij nog steeds aan de leiband had! Zijn gezicht was zo grappig toen hij merkte dat ik er niet meer aan vast zat, hahaha!!! Maar het is wel een heel lief baasje en 's avonds komt hij mij toch telkens een dikke knuffel geven.
Het meisje bleef mij strelen met haar handjes en verborg haar
neusje in mijn pels. Toen zei ze : "Je ruikt lekker naar hond! Mama, hij
is om op te eten!" Zeg, met alle Chinezen, maar niet met den deze! In
een Chinees restaurant nog wel, dit was een heel gevaarlijke situatie
voor mij! Ik zag mezelf al als hot-dog tussen de loempia's en de gelakte eend. Zie je dat al op de kaart staan : Robbe de woef op Kantonese wijze nummerke 63...Gelukkig was mijn baasje klaar met het zieke kindje en konden
we snel vertrekken...
De Plezante Brug was lang open geweest wegens herstellingswerken. Daarom hadden al de auto's lang stil gestaan en mijn baasje had gezegd dat blijven wachten voor de Plaisance Brug al even plezant is als wachten voor die van Willebroek. Toen we eindelijk naar de garage konden afslaan, zag ik in de verte een heel magere madam met een heel dikke hond in een charette. Dat was niet omdat de hond ziek is, maar gewoon omdat deze hond een stamboom heeft en dus niet gewoon met zijn poten op de grond kan lopen. Stel je voor, hij gaat door het leven met de naam : Jean-Philippe de la Brassine, met een kleine "d" wel te verstaan! En ik ben gewoon Robbe... Wanneer we de garage binnen rijden, zag ik iets dat mijn baasje echt niet kon weten. Want als hij rijdt, kijkt hij naar voor en ik kijk naar achter in de Robbemobiel. Die Jean-Philippe die sprong gewoon uit zijn "koets" en doet daar potverdorie een kakje recht voor de poort. Wanneer we uit de garage komen, is hij al terug ingestapt en met zijn dame de compagnie tien stappen verder. Mijn baasje ziet dan pas de hoop op de stoep liggen, en roept verontwaardigd "wat zijn dat nu voor manieren?". Madame draait zich om en roept terug "pas de temps". Mijn baasje antwoordt daarop : "drôle de façon!". Voilà, nu weet ik het ook. Ik, Robbe doe een kakje en mijn baasje doet dat in een poepzakje. Jean-Philippe de la Brassine die doet een drol-defasson en die blijft daar gewoon liggen stinken. Hij rijdt er toch over met zijn koets, die heeft er geen last van. 
Dat baasje van mij, dat is toch wel een pateeke zenne! Zo heeft hij gisteren "ingebroken", jaja, ingebroken! De meneer die gevallen was had zijn sloten laten vervangen omdat er dieven geweest waren terwijl hij in het ziekenhuis lag. En met de sleutel die mijn baasje nog had, kreeg hij de deur niet open. Dan heeft hij een buurman om een lange ladder gevraagd. Mijn baasje heeft het klein venstertje van het kleinste kamertje op de bovenverdieping losgeschroefd en eruit gehaald. Hij heeft dan mijn mat genomen, ja de mat waar ik op lig in de auto! Omdat hij zich dan niet pijn zou doen terwijl hij zich naar binnen wurmde daarboven in dat piepkleine venstertje. Ondertussen stond de buurman die de ladder moest vasthouden te roepen : "zie maar dat je niet in de pot valt!" Mijn baasje heeft nog eerst de politie gebeld om te zeggen dat hij ging "inklimmen" op dat adres. Die hebben geantwoord dat hij daarvoor niet moest bellen. Raar hé? Stel je voor dat een echte dief dat zou doen, naar de politie bellen om te zeggen dat hij gaat inbreken. Zou de politie dan ook zeggen dat hij daarvoor niet moet bellen? 
Het is me het weekje wel geweest. Zoveel dingen heb ik nu te vertellen. Allez, ik kwam met het baasje een winkel binnen waar op de deur stond "Honden toegelaten". Baasje met mij daarbinnen. Zegt die madam : "Amai wat een groot beest!", en antwoordt mijn baasje daarop : "Ik ben mijne witte stok vergeten..." Snapt gij nu waar dat op slaat? Staat daar een klein manneke in de winkel, zo van een jaar of 8 en die vraagt aan mijn baasje: "Meneer, is dat nu ne Pekinees?" Mijn baasje schiet in de lach en zegt "Nee, waarom vraagt ge dat?" En dat jongske zegt : "Omdat zijn oogskes scheef staan zoals bij de Chinezen". Ik heb die kleine eens goed bekeken, en mijn ogen staan helemaal niet scheef! En daarbij, al wa da ge zegt, zijde zelf, na. 
