De Plezante Brug was lang open geweest wegens herstellingswerken. Daarom hadden al de auto's lang stil gestaan en mijn baasje had gezegd dat blijven wachten voor de Plaisance Brug al even plezant is als wachten voor die van Willebroek. Toen we eindelijk naar de garage konden afslaan, zag ik in de verte een heel magere madam met een heel dikke hond in een charette. Dat was niet omdat de hond ziek is, maar gewoon omdat deze hond een stamboom heeft en dus niet gewoon met zijn poten op de grond kan lopen. Stel je voor, hij gaat door het leven met de naam : Jean-Philippe de la Brassine, met een kleine "d" wel te verstaan! En ik ben gewoon Robbe... Wanneer we de garage binnen rijden, zag ik iets dat mijn baasje echt niet kon weten. Want als hij rijdt, kijkt hij naar voor en ik kijk naar achter in de Robbemobiel. Die Jean-Philippe die sprong gewoon uit zijn "koets" en doet daar potverdorie een kakje recht voor de poort. Wanneer we uit de garage komen, is hij al terug ingestapt en met zijn dame de compagnie tien stappen verder. Mijn baasje ziet dan pas de hoop op de stoep liggen, en roept verontwaardigd "wat zijn dat nu voor manieren?". Madame draait zich om en roept terug "pas de temps". Mijn baasje antwoordt daarop : "drôle de façon!". Voilà, nu weet ik het ook. Ik, Robbe doe een kakje en mijn baasje doet dat in een poepzakje. Jean-Philippe de la Brassine die doet een drol-defasson en die blijft daar gewoon liggen stinken. Hij rijdt er toch over met zijn koets, die heeft er geen last van. Nu moet je weten dat honderd jaar geleden hier ook een dokter woonde en die had een koetsier met paard en kar. Enkele huizen verder woonde een nobele madam, ook zo één met een kleine "d", en deze nam haar telefoon om naar de dokter te bellen. Zij was trouwens de één van de weinigen die in die tijd telefoon hadden, zo'n ding waar je moest aan draaien en luid roepen in een hoorn. "Docteur, je voudrais dire deux mots à votre cocher!" En de docteur antwoordde : "Mais Madame, il ne parle pas le Français". Waarop zij dan riposteerde : "Ecoutez, cher docteur, lorsque votre cocher vous attend avec son cheval devant ma porte, il y a des pierrestronts qui tombent et ça m'emmerde vachement!" Mijn baasje vertelde hierover "Noblesse oblige", maar dat versta ik niet goed.
Winny, de kleine maltezer van de familie is zaterdag middag heen gegaan. Zij werd geboren in Basel bij Kruibeke op 15 februari 1993 en overleed te Mechelen in huiselijke kring op 24 april 2010. Zij is 17 jaar oud geworden. De laatste zes maanden was ze een beetje op de sukkel geraakt, en de laatste twee weken was ze stilletjes aan het uitdoven. Vanmorgen werd ze begraven in de tuin, onder de vogelfontein. Het was een kleine pruts en zo'n lief ding. Niet één keer heeft ze geklaagd of was ze lastig ondanks haar ziek zijn. Winny meid, in de hondenhemel zal je vriendje Gyzmo je de weg wijzen, net zoals hij dat gedaan heeft toen je pas bij ons kwam. Winnyke, we missen je al. Rust in vrede meisje.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik een BV ben. Ik dacht dat "BV" stond voor "Beroeps Vrijwilliger", maar het blijkt "Bekende Vlaming" te zijn! Er was ergens een feest aan de gang, en mijn baasje was daar naar toe gemoeten en ik mocht mee. Ik zat toch al in de auto. Er waren daar veel mensen en na een tijdje liet mijn baasje mij uit de auto om mijn poten te strekken en te drinken. Toen kwamen al die mensen naar mij kijken. Ze zeiden : "Amai, wat een grote hond! Zie eens wat poten! En zo een lieveke dat dat is!" En zo ging dat maar verder. Ik werd gestreeld over mijn kop en kindjes kroelden met hun handjes in mijn pels. Maar sommigen hadden mij herkend als Robbe, en toen zeiden ze dat ik een BV ben.
Mijn baasje is gisteren op rescue missie geweest. Ik was daar bij, natuurlijk. Een jongetje van een jaar of twaalf was gaan mountain-biken. Zo met een fiets zandbergen afrijden tegen een verschrikkelijk hoge snelheid, tja da's om problemen vragen hé! En dat jongetje was over het stuur van zijn fiets gevlogen en zijn kin was helemaal kapot. Met zijn GSM had hij dan zijn papa verwittigd, die was mijn baasje komen halen. Eerst reden we een stukje met de auto en dan zijn we te voet met een rolstoel naar de plaats des onheils gestapt, waar mijn baasje ter plekke de kin van de kleine heeft gehecht. Het was een lelijke jaap en maar bloeden! En omdat we daar niet met de auto geraakten, moest het direct gebeuren. Toen gingen we met z'n allen tevoet terug naar de auto, met de kleine in de rolstoel. Want die was in de struiken terecht gekomen en had daar ook nog eens zijn voet verstruikt.
Heb ja al ooit een kalkoen gezien van dichtbij? Ik wel, van heel dicht bij. En hoe dichterbij ik kwam, hoe paarser en blauwer zijn kop werd. Als doktershond dacht ik dat het beest in nood was, dus heb ik mij losgerukt van mijn baasje en ben ik los door de pinnekesdraad in de wei gesprongen. Mijn oor heeft er een krab van overgehouden, maar dat was niks, die kalkoen moest gered worden. Maar dan bleek dat deze vogel helemaal niet in gevaar verkeerde, maar kwaad was omdat ik in zijn wei gesprongen was. Daarom was die helemaal blauw van colère! Oké, ik wou dan terug, maar dat ging niet. Die pinnekesdraad zat in de weg. Gelukkig was mijn baasje daar. Hij kwam mij redden. Maar die reddingsoperatie ging niet zo vlot, want hij bleef met zijn broek aan de pinnekes hangen, en de broek scheurde hier en daar. Toen is mijn baasje er terug vanonder gekropen en heeft hij de draden ver uit elkaar getrokken, zodat ik heel voorzichtig kon terug komen. Oef, dat is nog goed afgelopen voor ons!
Mijn baasje doet rare dingen. In een bibliotheek lees je toch boeken? Wel, hij gaat daar dingen vertellen over borsten. Mijn baasje sleurt van bib naar bib een groot plakaat mee waar tekeningen van vrouwenborsten op staan. En in de bib vertelt hij dan aan de madammen die komen luisteren: "Laat naar je borsten zien!". Is een bib nu een plaats om je borsten te laten zien? Mensen zijn toch een beetje vreemde wezens, hoor!
Hoy. Deze week is weeral voorbij. Het was een emotionele week, want Bompa werd begraven. Ik heb gehoord dat het zo'n mooie dienst was. De kleinkinderen hebben zo mooi verteld over hun Bompa, ik denk dat die man een heilige was. Dank aan Bompa dat hij de kleinkinderen zo goed opgevangen heeft.
De lente is in 't land. Je kan het zien aan het botten van de bomen, en de gele paasbloemen en het blauwe ridderspoor is overal te zien. Heerlijk hé, uit de wind, in het zonnetje, naar de fluitende vogeltjes liggen luisteren...
Enkele dagen geleden ben ik ferm geschrokken. Ik liep met mijn baasje op de dijk, ergens aan een water, toen we in de verte een madam met een kleine van een jaar of zes, zeven zagen naderen. Als ze dichtbij genoeg waren om te horen wat ze zegden, hoorde ik de kleine roepen : "zal ik die Bobby daar eens slaan!" Hij had een takkenstok bij en kwam naar ons gelopen met zijn stok hoog in de lucht! Maar dat zal niet gebeuren, zolang ik Robbe heet! Dus spring ik recht op de aanvaller af, maar mijn baasje trekt mij direct en fors terug met de leiband, waardoor ik met mijn 4 poten tegelijk van de grond kom! Mijn acrobatie was zo spectaculair dat de kleine er van schrok en al gillend terug liep naar zijn moeke. Die heeft amper opgekeken, had ze dan niet gezien wat die kleine deed?
Omdat het onlangs Pasen was heb ik een verhaal gehoord van een hond die een heel slechte ervaring heeft opgedaan met een vorige Pasen. Er waren chocolade eieren gestrooid in de tuin. Het was de bedoeling dat alle kindjes de paaseieren zouden gaan zoeken en in hun mandjes leggen, maar de hond had daar een ander gedacht over. Hij was stiekem ontstnapt uit de veranda, en was voor de kindjes in de tuin kwamen, de paaseieren gaan opeten! En het waren er veel hoor! Witte en zwarte en bruine, de ene al groter als de andere... Tot hij plots door zijn poten zakte en zich niet zo heel lekker voelde. Het directe gevolg was chocolamousse zowel vanvoor als vanachter, en dat tegelijkertijd! Ocharme toch, moet die afgezien hebben van zijn levercrisis! Hij is van pure miserie terug geslopen naar zijn hoekje in de veranda om er de eerste dagen niet meer uit te komen. En het is zelfs zo dat hij nu geen paaseieren meer kan zien, laat staan rieken! Het gedacht alleen al maakt hem misselijk. Zo is hij het jaar nadien toen de paaseieren in de tuin lagen, met zijn staart tussen zijn poten naar het verste hoekje in de veranda geslopen, en heeft daar zijn voorpoten over zijn snuit gelegd om toch maar niks te rieken...
Bompa is deze week heengegaan. Stilletjes is hij uitgedoofd daar in dat ziekenhuis. Zeker en vast heeft hij ons gemist, mij en Zwartzwart, de kat. Wij mochten niet binnen in het ziekenhuis, want da's alleen voor mensen.
Ik herinner mij nog heel goed dat Bompa en Zwartzwart ruzie maakten. Zwartzwart was op de tafel gesprongen om boterhamvlees te pikken! Dat zijn toch echt geen goeie manieren, zeg nu zelf! Toen heeft Bompa met zijn wandelstok naar de kat gepookt, en ze waren hevig aan 't ruzie maken over het feit dat je niet op de tafel springt en broodbeleg pikt. Och, even later zaten ze in dezelfde zetel, de poes in de armen van Bompa, naar tv te kijken... Zwartzwart heeft nu een dipje, want die ruzies met Bompa, dat was dagelijkse kost. En het goedmaken samen in de zetel ook. Ik denk dat de poes haar baasje mist, ze loopt wat verloren in het huis. Daarbij komt nog dat ze regelmatig buiten vliegt. De grote mensen zijn bezig geweest met het schrijven van veel brieven. Zwarzwart vond daar afleiding in om met de schrijfstokken te spelen, terwijl de grote mensen daarmee bezig waren. De mensen konden daar echt niet mee lachen, en de poes werd telkens - hup - een andere kamer in gezet, alleen.
Dan heb ik toch "chance" met mijn baasje. Ik kan overal met hem mee, of bijna toch. Zelfs die brieven die de mensen hebben geschreven zijn we samen in de brievenbussen gaan steken. Wat een zotte bezigheid. Daarbij kwam dan ook nog dat hij zo weinig tijd had, want wanneer ik aan een lantaarnpaal probeerde te lezen wie daar allemaal gepasseerd was, trok hij mij al verder, zo van "Kom Robbe, mee. Je kan morgen ook nog den Dag Allemaal lezen".
Bij zo'n overlijden komt nogal wat kijken. De familie komt samen, er is veel heen en weer geloop, er wordt veel gepraat en verteld, en er moet vanalles geregeld worden. Clara en Wim zijn vandaag ook toegekomen uit Kameroen. Clara is de oudste dochter van mijn baasje. Vandaag heb ik haar voor de eerste keer ontmoet. Ze werkt en woont samen met haar vriend Wim in Kameroen, da's hééél ver van hier naar 't schijnt. 't Is maar goed ook dat Bomma op deze manier niet te veel alleen is. Misschien kunnen Zwartzwart en ik haar wat troosten wanneer alle drukte voorbij zal zijn. Dit jaar zal Pasen voor ons allen een andere of nieuwe betekenis gekregen hebben.
Dit was een spannende week. Ik heb heel veel bijgeleerd dankzij de stagiaire. Ik heb gezien hoe ze geoefend heeft met allerlei ingewikkelde dingens, die niet gemakkelijk zijn. Zo heeft ze bloed getrokken in de arm van de dokter. Ocharme, ik zag hoe hij leed... Dan, bij een patiënt heeft de dokter voorgedaan hoe ze dat oor moest uitspuiten. Zij heeft dat andere oor uitgespoten, maar dat was een heel natte bedoening. Trouwens, de dokter heeft het gisteren bij mij ook gedaan, een oor uitgespoten. Ik vond dat echt niet leuk, en ik ben 2 keer weggelopen. Na de derde keer heb ik mij verstopt halverwege de tuin, ik had er genoeg van! Toen ik met mijn kop schudde vloog dat water uit mijn oor, en nog iets anders ook. Ik heb nu geen jeuk meer daar, vreemd hé?
Wist je dat kindjes gekocht worden? Ik weet het. De dokter heeft een zwart kindje verkocht. De mama had 3 zwarte kindjes meegebracht die moesten onderzocht worden. De kleinste was nog een baby die niet kon lopen. Zij heeft, toen het onderzoek gedaan was, de baby aan de dokter gegeven. Die zat daar met die uk op zijn schoot terwijl zij met de 2 grootste kindjes naar buiten is gegaan. Ze had geen geld bij en kon de raadpleging niet betalen. Dus heeft ze hem de baby verkocht in ruil voor de verzorging. Maar ik denk dat ze de baby achteraf toch miste, want ze is dan centjes komen brengen en heeft de baby terug gekregen.
Wij zijn op een ochtend heel vroeg gaan wandelen en hebben iets heel merkwaardigs gezien. Voor mij althans, ik was het nog nooit tegengekomen : een wippende auto. Die stond geparkeerd ergens in een veld, de ruiten waren bijna allemaal aangedampt. En die auto die stond daar maar te schudden terwijl de motor zelfs niet draaide. Dus ben ik dat van dichterbij gaan bekijken. Toen ik probeerde door het raam te kijken, drukte ik met mijn neus tegen het venster, maar dan dampte het nog meer aan. Ik zag helemaal niks, maar de auto werd plots stil. Dat was niet interessant, dus ben ik maar weggelopen.
Hebben jullie dat gehoord van die drie Kosovaren die een inbraak hebben gepleegd in Mechelen? De mensen waren thuis, maar dat zijn vrij oude mensen. De mevrouw lag in bed, toen ze beneden hoorde hoe een raam werd kapotgeslagen. Dus zegt ze tegen haar hond : "Fido, pakt ze!" Maar Fido zag dat niet zitten, hij helemaal alleen tegen 3 Kossovaren, dus is hij dan maar onder de lakens gevlucht... De politie heeft ze nadien wel kunnen vangen, gelukkig maar, want dat zijn toch geen manieren, hé!
Bompa ligt in het ziekenhuis. Ik vind het heel erg dat ik hem niet mag bezoeken daar. Ik durf te wedden dat hij veel sneller zou genezen als ik bij hem zou mogen langsgaan. Maar mijn baasje neemt mij dan mee om te wandelen op de dijk aan de Nete. Da's heel tof daar, want er zijn geen auto's en ik heb daar ook al eens kunnen pootje baden. Er kwam een ferm madammeke langs lopen. Zij was aan het joggen en vraagt aan mijn baasje of ik met haar een eindje mag meelopen, en hij zegt "Ja". Dus loop ik met haar mee. Dat ging nogal een vaart, want zij is dat gewoon van te lopen. Ik draai mij om en zie in de verte mijn baasje strompelen en puffen, zijn gezicht rood en vol zweetdruppels. Zijn dikke buik zit echt in de weg. Ik vraag mij eigenlijk af of daar misschien een baby'tje zit? Ik heb dat bij sommige madammen toch al gezien?
Herinnert ge u nog dat meisje die mijn poot is komen aftekenen? Wel, de directeur van de school belde met mijn baasje en vroeg of hij het baasje was van de woef met de grote poten. Die man geloofde dat niet dat ik zo'n grote poten heb, dus is hij in het kabinet komen kijken naar mij. Hij stond daar met zijn hoofd te schudden en zei : "Amai, da's wel een heel grote hond, hé meneer doktoor?" en nu weet hij het.
Hallo iedereen, Zoals jullie wel gemerkt hebben, is er gisteren niets gepost op de blog. Dat komt omdat mijn baasje het dit weekend véél te druk had met andere dingen. Zo stond hij hopeloos achter met papierwerk en had ik hem ook nog eens gevraagd om zijn kabinet wat op te ruimen. Want vandaag kwam de stagiaire, en zij blijft tot het einde van de week. En de mensen die reeds in het kabinet geweest zijn van de dokter zullen kunnen beamen dat een opruimbeurt geen misplaatste luxe is... Dus is hij dit weekend erg veel bezig geweest met die dingen allemaal, en daarom had hij geen tijd om mijn avonturen neer te schrijven. Maar geloof me, volgende zondag zal er een hele boterham te lezen zijn, want een week op trot zijn met zo'n jonge en knappe stagiaire, daar kunnen alleen maar avonturen mee te beleven zijn... Tot volgende week!
Desondanks alle droefnis, moeten we verder met de levenden. En zij
kunnen het leven behoorlijk lastig maken. Deze week heb ik op twee
manieren te maken gehad met de precariteit van mijn job als
bewakingshond. Waar denk je aan bij het woord "Bewakingshond"? Aan iets
groot of aan...?
Zoiets kan je toch geen "bewakingshond"
noemen?
Ik ga tenminste naar school om te leren luisteren en vanalles
te oefenen. Ik ben een bewakingshond, en een goeie!
Maar luister wat er vorige week nog gebeurde. Er kwam een heel donkere meneer op consultatie. Niet omdat hij ziek was of zo,
maar omdat hij mijn job wou! Hij zegde tegen mijn baasje dat hij een
hondenleven heeft en dat hij wou ruilen met mij. Dus moest ik van onder het bureau komen, en die zwarte meneer is op mijn plaats gekropen! Ik kon mijn ogen niet geloven, en mijn oren ook niet...!
Mijn baasje wou eerst een proef, en zien of hij ook onder het bureau
paste. Dan moest hij zijn tanden laten zien, dat viel nogal mee. Zijn
blaffen en grommen daarentegen, dat was maar flauwkes. En eigenlijk was
dat geen zicht. Dat heeft de doorslag gegeven en mijn baasje heeft beslist dat ik zijn
bewakingshond mocht blijven...
(Oef!) De Franse President Sarkozy, die heeft naar 't schijnt sinds kort een "verdedigingsteef" die karaté kan... da's anders ook speciaal...
Dat baasje van mij, dat is toch wel een pateeke zenne! Zo heeft hij gisteren "ingebroken", jaja, ingebroken! De meneer die gevallen was had zijn sloten laten vervangen omdat er dieven geweest waren terwijl hij in het ziekenhuis lag. En met de sleutel die mijn baasje nog had, kreeg hij de deur niet open. Dan heeft hij een buurman om een lange ladder gevraagd. Mijn baasje heeft het klein venstertje van het kleinste kamertje op de bovenverdieping losgeschroefd en eruit gehaald. Hij heeft dan mijn mat genomen, ja de mat waar ik op lig in de auto! Omdat hij zich dan niet pijn zou doen terwijl hij zich naar binnen wurmde daarboven in dat piepkleine venstertje. Ondertussen stond de buurman die de ladder moest vasthouden te roepen : "zie maar dat je niet in de pot valt!" Mijn baasje heeft nog eerst de politie gebeld om te zeggen dat hij ging "inklimmen" op dat adres. Die hebben geantwoord dat hij daarvoor niet moest bellen. Raar hé? Stel je voor dat een echte dief dat zou doen, naar de politie bellen om te zeggen dat hij gaat inbreken. Zou de politie dan ook zeggen dat hij daarvoor niet moet bellen?
Ik heb een fameus binnenpretje gehad een paar dagen geleden. Er kwam een jong gezin met een baby van, ik denk, een jaar oud. Het was echt een kleine uk die nog niet kon lopen. Hij krijste want hij had buikpijn en de ouders waren nogal ongerust. Dus waren ze naar mijn baasje, de dokter, gekomen om de kleine te laten onderzoeken. Mijn baasje heeft met hetzelfde machien als waarmee hij de dikke buik van een mevrouw had onderzocht, de buik van de kleine onderzocht. En terwijl hij daar mee bezig was, en de ouders en de dokter heel aandachtig naar het scherm keken (waar niks anders op te zien was als lichte en donkergrijze vegen, pff) keek ik naar de kleine. En ik zag het gebeuren ... het piemeltje kwam omhoog en ... het straaltje ging recht in de mouw van zijn witte jas, hihihihi! Het was zo'n grappig zicht, want de dokter werd het eerst niet gewaar en toen hij het voelde, was het natuurlijk al te laat!!!
Mijn uiterlijk heeft een heel goede invloed op het creatieve in kinderen. Er is een meisje van 7 jaar naar het dokterskabinet gekomen met haar mama omdat ze een héél groot probleem had. In haar klas is er een meisje en dat tekent altijd een lieve-heer-beestje in de hoek van haar blad. Dan weet de juf zó van wie de tekening is, want de juf herkent dat beestje in de hoek. Het kleine meisje wou ook graag zo iets op haar blad tekenen, opdat de juf haar tekening onmiddellijk zou herkennen als de hare. Daarom wou ze zo graag mijn poot tekenen. Dus heb ik mijn beste voorpoot op een blad gezet, en het kleine meisje heeft met een potlood mooi de omtrek getekend. Deze poot van mij zal vanaf nu al haar tekeningen versieren, het is een "poottekening" geworden waarmee de juf haar tekeningen altijd direct zal herkennen. Goed hé, of hoe simpel je een klein meisje blij kan maken ...
Ik ben eigenlijk feitelijk best populair geworden hier in Mechelen, hmhm! Mijn baasje neemt mij altijd mee als hij in de stad moet zijn op huisbezoek, of naar de winkel of naar de apotheek. Zo kwamen we onlangs voorbij een meisjesschool. De bel was gegaan en de meisjes verlieten de school zoals een zwerm bijen een bijenkorf : haastig en babbelend en naar alle kanten uitwaaierend. Toen zagen ze mij... en ik besefte pas goed wat Michael Jackson altijd meemaakte : gillende meiden, overal gillende en kirrende jonge meiden die zwaaiden en mij wilden aaien en riepen dat ik zo'n mooie ogen heb, en dat ik zo groot ben, en zo mooi. Mijn borst zwol van trots, en die van mijn baasje ook, zo blij was hij dat hij mijn baasje mag zijn ...
Een collega hond heeft mij deze week laten weten dat hij in een dipje zit. Het kwam door een familiefeest waar hij ook aanwezig was. Deze collega hond is een afgerichte verdedigingshond, en hij kwijt zich met veel overgave aan zijn taak. Tijdens dat familiefeest was er nogal veel volk aanwezig, en voor het gemak van iedereen had hij zich onder een tafel gelegd. Daar zou niemand op zijn staart trappen, en hij had daar een mooi overzicht van het gebeuren. Zijn baasje stond met een glas in zijn hand te babbelen met iemand, en had het niet door dat de situatie gevaarlijk geworden was. Want er kwam daar een mevrouw aangestapt met een groot mes, recht naar de tafel waar zijn baasje staat te kletsen. Mijn collega hond heeft geleerd in de school hoe je zoiets moet aanpakken. Hij is dus van uit zijn schuilplaats gekomen en is op de vrouw afgesprongen. Van de schrik liet zij het grote mes uit haar handen vallen. Mijn collega hond heeft het mes netjes opgeraapt met zijn muil en is het aan zijn baasje komen geven. Ondertussen is de mevrouw flauw gevallen, waardoor de tafel waar een grote taart op stond, omgevallen is. Iedereen stond aan de grond genageld en met open mond te kijken naar zijn interventie. Hij had zijn opdracht heel goed uitgevoerd, en toch was zijn baasje niet gelukkig, hij werd niet geprezen zoals het moet, integendeel... Ik snap het wel hoor, dat je daar depri kan van worden. Op de foto zie je hoe het had moeten worden zonder de interventie van mijn collega...
Gelukkig kan ik mijn collega opmonteren met het nieuws dat er nu ook Prozac bestaat voor depressieve honden. Het komt uit Amerika natuurlijk, en het is al te verkrijgen in Engeland, binnenkort misschien ook hier? En mijn baasje vertelde dat het naar vlees smaakt, heeft hij dat dan geproefd?
Mijn baasje heeft veel werk met papieren die ingevuld moeten worden. Het is een grote vragenlijst voor mensen die lijden aan CVS of chronisch vermoeidheid syndroom. Weet je, die mensen zijn zooooo vermoeid, dat ze die lijst niet zelf kunnen invullen. Mijn baasje, de dokter, moet dan zelf opschrijven wat ze zeggen, en ik zie dat hij dan de kriebels krijgt... en ik word daar ook zo moe van...
Hallo, daar ben ik weer! Vanmorgen in de school stond ik naast een herdershond, en die heet "Diesel". Heeft die energie zeg, ze hadden die beter "Turbo Diesel" genoemd!
Mijn baasje heeft tijdens de les op school altijd zijn pet op. Ik wou
weten waarom eigenlijk, en dus kreeg ik de pet ook op mijn kop. Maar ik
vind er niks aan, en binnen de kortste keren heb ik dat ding dan ook
van mij afgeschud. Voilà, weg ermee!
Ik heb voor Valentijntjesdag een prachtige kaart gekregen. Stel je voor, een kaart speciaal voor mij! Er staan heel veel hondjes op en zeker honderd hartjes! Merci aan mijn fan!!!
En mijn baasje heeft ook iets gekregen voor Valentijn. Het is een mok speciaal voor hem, want zijn naam staat er op. Da's zeker opdat hij zich niet zou vergissen? Er is een kom met hondebrokken op afgebeeld, maar dat snap ik niet hoor. Mijn baasje eet geen hondenbrokken... hij zou nogal brokken maken aan zijn tanden, hihi. Waarschijnlijk eet hij daarom zachte dingen zoals een boterham met konfituur of kaas en een yoghurt en een kiwi als die goed rijp is. Verder drinkt hij zijn koffie met zoveel melk dat dit eigenlijk melk met koffiesmaak is... Is hij dan een melkmuil?
Gisteren kwam er een klein meisje met haar moeke naar de raadpleging omdat ze vreselijk veel last heeft van huisstofmijt. Mijn baasje, de dokter, vertelde haar dat ze haar knuffels een dag en een nacht in de diepvriezer moet steken, en dat het dan wel een beetje beter zou zijn. "Ja maar" vroeg ze , "en mijn hondje, die knuffel ik ook, moet die ook in de diepvriezer?"
Soms gaat het er heel serieus aan toe. Er kwamen 3 doktoors een voormiddag lang vergaderen met mijn baasje. Ze spraken engels en hadden allemaal hun laptop bij. De tafel stond al gauw vol met al hun schermen en ze toonden grafieken en cijfers, en ze discussiëerden er flink op los. Gelukkig konden we na al dat engels gewauwel aan onze wandeling beginnen. Mijn baasje ging weer eens zo'n saaie winkel binnen waar ze alleen maar pillekes verkopen. Verdorie, aan de overkant bij de beenhouwer verkopen ze hete kiekebillekes, kan hij niet eens langs daar passeren? Het water loopt mij in de mond, hmm... Net zoals toen ik dat broodje zag liggen van Elena, de dochter van mijn baasje. Dat broodje lag daar maar te liggen op de tafel... en toen er niemand was heb ik dat broodje gepakt en smikkel smakkel binnengewerkt... Ik heb daarna een formidabele diarree gehad tijdens het spreekuur, dat was eigenlijk wel vervelend. Vooral voor mijn baasje die het allemaal moest opruimen en geen flauw idee had waarom ik plots last had van mijn darmen. Een beetje later hoorde hij dat Elena kwaad was op haar broer omdat ze dacht dat hij het broodje had opgegeten. Maar mijn baasje is niet van gisteren en hij had al gauw door waarom ik zo ziekjes geweest was. Gelukkig is hij een tof baasje en heeft hij het niet aan Elena verteld. Ik kan het echt niet laten... want op bezoek bij Adrienne stond er taart met slagroom op tafel. Mijn baasje en Adrienne zitten te prutsen aan de dvd die niet wil werken. Het duurde nogal en ze hadden geen aandacht voor mij. Dus heb ik mijzelf beloond en ik heb de taart binnengewerkt. Goh, dat was hééérlijk, hmhmhm... die slagroom zoooo lekkerrrr... maar de ananas en dat fruit bleef op mijn maag liggen en ik heb moeten overgeven. Ik denk dat mijn baasje een beetje kwaad was want hij zei dat ik geen manieren heb en hij heeft mij in de badkamer opgesloten. Ik beloof echt dat ik mijn best zal doen, maar laat dan alstublieft niks lekkers in mijn bereik liggen...
Aan al mijns fans, of ze nu in Londerzeel, in Frankrijk, Kameroen of Mali wonen, wens ik een heerlijke Valentijn. Vanmorgen hebben we al Valentijn gevierd in de school, eigenlijk was het Valentijncarnaval. Het moet gezegd zijn, baasjes kunnen soms toch echt gekke dingen doen hoor, of terug kinds worden... kijk zelf maar naar de foto's in de bijlage ... Deze keer vonden ze het blijkbaar niet erg om in de sneeuw te moeten lopen, zelfs met blote benen.
Eigenlijk heb ik nog nooit zoveel sneeuw gezien als sinds ik bij mijn nieuwe baasje ben. Ik vind dat echt leuk, en dan ga ik van plezier op mijn rug liggen rollen met mijn poten in de lucht... manmanman, dat doet deugd! Op een avond deze week ging mijn bazinnetje wandelen met mij, omdat mijn baasje nog niet terug was van zijn werk. We waren zo al een tijdje aan het wandelen, toen er een man achter ons kwam. Ik keek af en toe om, want die man naderde ons vlug. Bleek dat het mijn baasje was die ons achterna gelopen kwam. Van blijdschap trok ik mij los en rende zo hard ik kon naar hem. Maar ik had er niet op gerekend dat het zooo glad was en toen ik remde, met al mijn poten naar voren, schoof ik nog met hoge snelheid verder tot tegen mijn baasje zijn ... (hm) die toen even hoog kon zingen als Michael Jackson "Oehoeh"...
Weet je dat er een mevrouw gezegd heeft tegen mijn baasje dat hij slechte smaak heeft, omdat hij een kakje van mij opraapte met een zakje van Leonidas? En die dag dat er een jonge inbreker in zijn gat gebeten was door een collega-hond die goed zijn werk had gedaan. Het moest genaaid worden, en mijn baasje de dokter zei tegen die jonge man dat hij geluk had dat de hond niet had doorgebeten. Ik vroeg mij af of dat was omwille van die slechte smaak?
Niet langer dan 5 dagen geleden maakten wij een mini-"kristalnacht" overdag mee. Er zijn op het einde van de namiddagraadpleging 2 gemaskerde mannen het huis van mijn baasje binnengestormd. Ze gooiden zonder kloppen de deur van het kabinet open, zeiden "Da's voor uwen hond" en sloegen met de voorhamer een glazen vitrinekast aan diggelen. Ik sprong van onder de tafel maar werd gehinderd door de lade die ik in mijn haastigheid meetrok, en alle doosjes met pillen vlogen rond mijn oren. De bandieten waren ondertussen al naar buiten gevlucht. Dit alles gebeurde in minder dan 10 seconden. Overal op de grond glinsterde het van het glas. Mijn baasje heeft de politie gebeld en daarna het glas opgeruimd, en dan pas mocht ik terug langs daar lopen. Vermoedelijk heeft dit te maken met het bezoek vorige week van die bruine meneer met zijn wit kleed. Zo zie je maar, er lopen brave en minder brave en echt stoute mensen rond.
Het is me het weekje wel geweest. Zoveel dingen heb ik nu te vertellen. Allez, ik kwam met het baasje een winkel binnen waar op de deur stond "Honden toegelaten". Baasje met mij daarbinnen. Zegt die madam : "Amai wat een groot beest!", en antwoordt mijn baasje daarop : "Ik ben mijne witte stok vergeten..." Snapt gij nu waar dat op slaat? Staat daar een klein manneke in de winkel, zo van een jaar of 8 en die vraagt aan mijn baasje: "Meneer, is dat nu ne Pekinees?" Mijn baasje schiet in de lach en zegt "Nee, waarom vraagt ge dat?" En dat jongske zegt : "Omdat zijn oogskes scheef staan zoals bij de Chinezen". Ik heb die kleine eens goed bekeken, en mijn ogen staan helemaal niet scheef! En daarbij, al wa da ge zegt, zijde zelf, na.
Onlangs kwam er in de praktijk van mijn baasje een meneer binnen die mij helemaal niet aanstond. Ik rook al van ver dat die man niet pluis was, en dus gromde ik al als waarschuwing. Mijn baasje die helemaal niet zo goed kan rieken als ik zei : "Robbe stil!". Maar die vent zinde mij echt niet, dus gromde ik toch nog eens, zo een diepe grom vanuit mijn buik.Weerom zegt mijn baasje "Robbe stil!". Ik dacht bij mezelf : ik zal nu stil zijn, maar als die kerel iets doet, dan...! En voilà, een paar tellen later begint die man hard te roepen tegen mijn baasje, het ging over drugs die hij wou. Het was voor mij het moment om tussen te komen : ik spring recht en sta op mijn achterste poten en ik grom zo luid ik kan, ik laat al mijn tanden zien. Mijn muil was dicht tegen die van die meneer, die plots stopte met roepen, maar begon te gillen "Waaaaaahhh". Hij draait zich om, loopt het kabinet uit en smijt de deur achter hem dicht. Het is een koud kunstje voor mij om die deur met mijn snuit open te wringen, en ik volg hem tot buiten op de stoep. Daar heb ik nog eens drie keer hard gegromd, net zoals die leeuw op het einde van de films van MGM. Geloof mij, die zal niet rap terug komen! Ik heb toen mijn lievelingssnoep gekregen van mijn baasje, een tandenborstel om op te kauwen. Want hij zei dat ik dat verdiend had voor "Moed en zelfopoffering". Hij weet het wel, ik doe meer dan slapen hoor!
Ook kwam er een bruine meneer binnen met een lang wit kleed aan en puntige sloefen die van voren omhoog krullen. Die meneer is de baas van de bruine meneren die in Mechelen wonen. Hij vroeg aan mijn baasje om mij buiten te zetten. Waarop mijn baasje antwoordde dat die meneer baas is in zijn huis, en dat hij (mijn baasje) baas is in zijn huis. "Dus de hond blijft". De meneer is binnen gekomen en is gaan zitten. Ik ben zoals gewoonlijk onder het bureau gekropen, aan de voeten van mijn baasje, en kon zo die andere in 't oog houden. Die meneer zei dat ik onrein ben, en dat als ik (Robbe) in het kabinet blijf, hij tegen alle bruine meneren en madammen zal zeggen dat ze niet meer mogen komen. Toen heeft mijn baasje gezegd dat ze maar moesten wegblijven, en is de meneer ook weggegaan. Maar dat vind ik nu toch zoooo lief van mijn baasje hé! En hij zei dat ik helemaal niet onrein ben, ik ben wel een propere hond hé! Sindsdien komt er veel minder volk, en ik verveel mij een beetje.
De poes van Bompa, Al Capone, wordt ook wel Zwartzwart genoemd. Waarom? Omdat die helemaal zwart is tiens. Zwartzwart was op de gedekte tafel geraakt en kreeg het aan de stok met Bompa die dat geen manieren vond. In het discuus dat volgde is de kat van tafel gesprongen, maar dat beest ziet niet goed, en die sprong recht op mijn rug, woeah! Bompa en baasje vonden dat heel grappig en moesten er om lachen, maar ikke ni! Ze zegden : Zwartzwart springt op Witwit!!! Allez, wat is daar nu plezant aan?
Enfin, de sneeuwmannen zijn weer gesmolten... hierdoor verwateren wel de contacten met mijn collega honden...
Joepieeeee! Het heeft gesneeuwd! Wat hou ik daar toch van, van die heerlijk frisse sneeuw! Mijn baasje weet dat en omdat ik zó mijn best doe op school en op mijn werk, laat hij het speciaal voor mij sneeuwen. Wanneer we dan gaan wandelen en ik mag los lopen in het veld, dan is het liefste wat ik doe snuffelen naar verborgen sporen. Goh, dan zit ik met mijn snuit tot aan mijn ogen onder de sneeuw. Of mijn baasje probeert mijn aandacht te trekken en staat dan zelf gek te doen en te springen en met zijn armen te zwaaien. Ik ben er nog niet uit of hij dat doet om mij te laten lachen, of omdat hij moeite heeft om zijn evenwicht te bewaren als het glad is. Wat ik ook lekker vind, is ijs. Sneeuw is lekker, maar ijs is nog lekkerder. Toen het vorige keer ook gesneeuwd had en het flink vroor, heeft het baasje de diepvriezer leeg gemaakt en alles in een mand buiten in de kou gezet. De doos met ijs bovenop de stapel. Hij terug naar binnen om die diepvriezer te ontdooien met een haardroger (waar haalt hij het?) en ik wou niet naar binnen komen. Dus laat het baasje mij buiten blijven . Natuurlijk was ik nieuwsgierig naar wat er allemaal in die mand zat, en het duurde niet lang of ik had het ijs geroken. De doos open doen was een koud kunstje en de doos leeglikken ook... Het baasje vond al dat ik zo stillekes was buiten en kwam eens kijken. Toen bleek dat ik zijn dessert had opgegeten, ja zeg, kon ik niet weten hé! Maar het was wel héél héél lekker...
Mijn baasje is soms een echte verstrooide professor. Toen we na een wandeling net terug binnen in de gang stonden, werd hij gebeld op zijn gsm. Hij zegt "Hallo" en luistert en doet ook zijn zegje en dat blijft maar duren. Hij heeft mijn lits nog steeds vast in zijn andere hand. Ondertussen maakt het bazinnetje de lits los van mijn ketting, en hangt de ketting aan de kapstok. Ik kijk naar mijn baasje en zie... dat hij nog steeds met zijn hand omhoog de lits vasthoudt, alsof hij mij nog steeds aan de leiband had! Zijn gezicht was zo grappig toen hij merkte dat ik er niet meer aan vast zat, hahaha!!! Maar het is wel een heel lief baasje en 's avonds komt hij mij toch telkens een dikke knuffel geven.
Mijn poot is genezen. Ik kan terug lopen en springen en gek doen, net zoals voordien. De dierenarts heeft wel gezegd dat ik best geen trappen op en af loop, en in rul zand mag ik ook niet meer lopen. Dat zou te belastend zijn voor mijn gewrichten, ik ben tenslotte eergisteren 8 jaar geworden! Mijn baasje heeft me heerlijk verwend met een lekker been, hmmm, zo lekker! Deze week kwam er een mevrouw naar de raadpleging omdat, tja, er was iets met haar bips. De dokter vraagt om haar broekje uit te doen en daar staat ze dan, zo met blote billen. Ik kon echt niet aan de drang weerstaan te komen snuffelen. De mevrouw schrok van mijn natte neus en gaf een gilletje, maar ze kon er achteraf toch mee lachen. Ik denk dat het baasje daar ergens wel blij om was, omdat ze zo minder gespannen was voor de prik die hij haar moest geven. Wij honden herkennen elkaar via de geurtjes, maar bij mensen is dat blijkbaar anders. Het is een speciaal beroep, dokter zijn. Je moet luisteren naar alle verhalen die de mensen komen vertellen... En je moest eens weten wat ik al allemaal gehoord heb als ik onder de tafel lig! Ja ja, da's niet om mee te lachen hoor. Misere misere. Mensen kunnen niet gaan werken omdat ze ziek zijn, of ze hebben problemen met hun kinderen... Als doktershond ben ik natuurlijk gebonden aan de "zwijgplicht", van mij gaan jullie geen sappige verhaaltjes te horen krijgen. Die moet je maar lezen in de Story of in Dag Allemaal. Er liggen trouwens genoeg van die boekjes in de wachtzaal. Wat ik fascinerend vind is wat je met de machines die de dokter heeft, allemaal kunt aanvangen. Er kwam een lief madammeke binnen met een hele dikke buik. Ik dacht : die heeft veel te veel gegeten! (zoals ik met dat ijs, maar da's een ander verhaal). Dat was het niet. Er groeit een baby in die buik, echt waar! En met die machine kan de dokter zelfs zien of het een jongen of een meisje is. Het madammeke ging op de tafel liggen en de dokter schoof met zo'n ding aan een draad over haar buik (nadat hij eerst de buik had volgekwijld om het te doen glijden) en op het scherm kwamen er allemaal witte en zwarte en grijze vegen. Er groeit een baby in die buik, echt waar, ik heb het gezien. Dat madammeke keek ernaar en gilde : "Het is een jongen, ik heb het gezien! Hé doktoor, da's toch juist hé? Dat het een jongen is?"
Deze week voelde mijn baasje zich niet al te best. Hij had last van
"schele koppijn" zei hij. Ik heb geen flauw idee wat dat betekent, maar
hij heeft bijna het ganse weekend in bed gelegen en geslapen. Ik denk
dat hij toch wel een beetje ongerust was, je kan het zien aan zijn
gezicht op de foto.
Raja en ik zijn dikke vriendjes geworden. We slapen soms zelfs op het zelfde matje. En dat lukt, want hij is een beetje kleiner dan ik. Vorige week is Raja naar de kapper geweest. Die heeft zijn pels helemaal af geschoren, omdat er een paar knoopjes in zijn vacht zaten. Nu zit Raja altijd maar te bibberen, ocharme. Ik heb gelukkig een dikke pels, en kou en sneeuw deren mij niet. Spijtig hé, dat de sneeuw weg is! Ik vond dat zo leuk, 's morgens lekker fris aan mijn pootjes, en lekker fris aan mijn tong ook! Mjammie : one ice-cream in the morning... Mijn poot is veel beter. Nadat ik geslapen heb, is de pols nog een klein beetje stijf, maar dat gaat gauw over. De pillen zijn allemaal op, en ik heb al flink gewandeld en gelopen in de wei, dat was leuk! Mijn baasje heeft vandaag mijn ketting terug gevonden. Ik was die kwijtgeraakt in de sneeuw, waardoor we ze niet zagen liggen. Maar nu dat de sneeuw gesmolten is, hebben we ze terug gevonden. Ik heb nu 2 kettingen. Maakt dat een macho van mij? Ik heb een boekje gekregen van een madam. Dat is een vierkant boekje met hele dikke bladzijden. Daarin kan je lezen van een hondje met vlekjes en een meisje dat met de hond speelt, met een speeltje. Dat spelen noemt "apport". En op school leren we dat ook, en nu gaat dat veel beter sinds ik dat boekje heb gelezen. Vandaag heb ik kennis gemaakt met de poes van Bompa. Dat is de papa van mijn baasje. De poes is helemaal zwart, en die heeft een speciale naam : Al Capone. Dat is omdat die zo goed kan "pikken". Ik heb mij laten vertellen dat Al Capone het vlees uit de pan pikt, als de pan nog op het vuur staat! Daarom heeft de poes aan één kant heel korte, maar gekrulde moustachen... Zo was er eens een chique madam een babbeltje aan het doen met de Bomma, dat is de mama van mijn baasje. En die chique madam had een zakje bij met vlees, vers van de beenhouwer. Al Capone heeft toen heel voorzichtig een gaatje gebeten onderaan het zakje en heeft er het vlees uitgehaald. De madam was zich van geen kwaad bewust, omdat ze het veel te druk had met uit te leggen. Tot ze naar huis wou vertrekken, en vond dat het zakje zo licht was aan haar hand... En de buurvrouw kwam op een mooie zomerdag vragen of ze misschien niet haar Japanse Nachtegaal hadden gezien? Dat beestje zat in een kooitje niet ver van het raam, en nu stond dat deurtje open, en de vogel was gaan vliegen. Neen, bij Bompa hadden ze geen Japanse Nachtegaal gezien. Mijn baasje keek terloops door het raam naar beneden, naar de koer, en zag daar een hoopje pluimen liggen die er nogal Nachtegaal-achtig uitzagen. Maar zoiets heeft mijn vorig baasje ook voor gehad met mij... Ze hadden toen een papegaai. Dit zat meestal in een kooitje, maar als het bazinnetje thuis was, mocht die soms vrij vliegen. Ik vond dat zo leuk om daar eens achter te zitten, en ik had hem gevangen in mijn muil. En een beetje te hard gebeten zeker... ? Maar al die pluimen op mijn tong, dat smaakte toch niet zo lekker, hoor. Maar moest de kans zich nog eens voordoen, en zo'n stomme vogel mijn bek passeren, dan weet ik niet of ik aan de verleiding zou kunnen weerstaan het niet nog eens te proberen...;-))
Hallo, hier ben ik. Het was erg druk tijdens het weekend, waardoor ik mijn verhaaltjes niet kon komen vertellen. Mijn baasje kreeg maandag avond telefoon van een "fan", die vroeg of alles in orde was met mij, omdat er geen nieuws verschenen was op de blog! Dat vind ik nu lief, echt waar! Ik had er geen idee van dat mensen vol ongeduld zitten te wachten om mijn avonturen te lezen. Wel mensen, geef gerust jullie mening via deze blog, dan kan ik ook eens lezen wat jullie bezig houdt. Zoals ik al eerder zei, het is druk geweest. Dat komt onder andere door die "gevallen vrouwen". Wat wil je, ze dragen zo van die hoge laarsjes en dan verschieten ze dat ze op hun dikke (gelukkig) poep vallen! Eigenlijk zouden ze veel beter op handen en voeten rondlopen zoals ik. Dat is véél stabieler, en uitschuiven, dat doe ik niet. Enkele dagen geleden kwam ik met mijn baasje bij een madam op den boeren buiten. Ze riep "Robbe", en ik dacht : hoe weet die madam dat ik Robbe heet? Heeft zij misschien ook al mijn blog gelezen? Ik ben Repelsteeltje niet, hé? Maar toen kwam er een ezeltje aangelopen, dat noemt ook Robbe! Potverdorie, daar heb ik het toch een beetje moeilijk mee, dat zelfs een ezel dezelfde naam kan hebben als ik... Maar mijn baasje heeft mij nadien verteld dat het Kindeke Jezus ook een ezeltje had. Mijn baasje heeft mij verteld over zijn vorige poes die Gorbatchov heette (kan je raden waarom?). Wel, die poezemie haalde uit het kerststalletje onder de kerstboom, eerst de drie wijzen en daarna Jozef en Maria en ten slotte de os en het ezeltje om er dan zelf in te gaan liggen! Dat was een slimmerik volgens mij, en ik vind het spijtig dat ik die niet heb gekend. Mijn baasje is eigenlijk feitelijk toch niet van de slimsten. Maar hou dat voor jullie, hé! Wel, ik had die avond nog geen snoepjes gekregen na de avondwandeling, en tja, een goede gewoonte ga je zomaar niet teniet doen. Mijn baasje zit te suffen voor de computer en snapt niet waarom ik van de living naar de keuken loop en terug en nog eens, een beetje zoals papa's heen en weer lopen wanneer ze wachten op de kleine die moet komen. Hij had het echt niet door, dus heb ik hem een handje geholpen... Op de keukentafel lag nog de verpakking van de koekjes die hij in de doos had gedaan en in de kast had gestopt. Dus ben ik hem dat lege snoepzakje komen brengen, en toen pas snapte hij wat ik wou! Ik denk dat hij het nu niet meer zal vergeten, of tenminste, ik hoop het. En anders zal ik hem er wel aan herinneren, hihi.
Aan iedereen die dit leest wens ik een zeer fijn, gelukkig, vreugdevol, gezond en vrolijk Nieuw Jaar ! Hip Hip Hip Hoera! Lieve baasjes, wil ook mijn groeten overbrengen aan uw honderdanen.
Vooral een gezond jaar, want gezondheid is zo iets wat je hebt, of niet hebt. Zelf wordt ik 8 jaar deze maand, en ik ben gisteren naar de dokter, euh, dierenarts geweest. Iets met mijn voorpoot, met de pols eigenlijk. Die is een beetje dik en warm en ik lik er dikwijls aan. Mijn baasje dacht dat het beter was om eens tot bij de dierenarts te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De dierenarts is een jonge, kleine en dunne vrouw. Zij kwam boven op mijn rug zitten en betastte mijn poot en plooide mijn pols (auw!) en zei dat ik waarschijnlijk artrose of een ontsteking heb. Ze heeft mij een prik gegeven, maar die heb ik niet of amper gevoeld, en ik krijg nu gedurende 5 dagen extra snoepjes bij mijn eten. En vandaag heb ik terug kunnen hollen en lopen en gek doen, joepie! Vooral in de sneeuw, daar hou ik van. Alleen zijn de wandelingen nu wat korter, dat moet zo volgens de dierenarts tot ik beter ben. Het waren rare dagen, laatst. We moesten gaan eten bij mensen die ik niet ken, en die vrolijk zaten te doen aan tafel en vannalles vertelden van vroeger en zo, maar die verhalen interesseerden mij niet. Ik hoopte dat er misschien wel wat lekkers van tafel zou vallen, want het rook heerlijk allemaal... maar ik denk dat ze alles zelf hebben opgegeten. Toch kreeg ik vorige week frietjes, hmm, zooo lekkerrrr! Er is echter wel een serieus nadeel aan frietjes eten : je darmen worden er zo ... opgeblazen van... Ik lag op mijn gewone plaatsje in het kabinet van mijn baasje, dus onder zijn bureautafel, te luisteren en te kijken wat zich er allemaal afspeelde, toen er plots.... pffffff... van onder mijn staart iets ontstnapte. Het deed : pffffff, pfffffff....Mijn broeikasgas deed "Pfwieieiet" en hoe meer ik mij inspande om niks te lossen, hoe muzikaler mijn mestakkoorden werden... Mijn baasje begon te kreunen : "Robbe, oh nee!" en begon met zijn handen en papieren te zwaaien voor zijn gezicht. De mensen die aan de andere kant zaten, begonnen te gniffelen en vroegen "Doktoor, is dat nen hond of een str.... daar onder uw tafel?"
Deze week kwamen er twee jonge bruine meneren op bezoek. Ze bleven in de gang staan, voor de deur van het kabinet, en ze praatten luid. Ik hoorde één van hen tegen de dokter zeggen : "en wat gaat die nu doen, die hond van u? hé? hé? gij denkt toch ni dat wij schrik hebben van da woefke van u, hé? hé?" Ik zat alleen binnen te wachten op de dokter, dat hij zou binnenkomen, maar hij bleef in de gang staan met die twee. Toen ik de luide stemmen hoorde, en begreep dat ze mij of mijn baasje aan het uitdagen waren, was ik al recht gekomen en stond achter de deur, klaar om in te grijpen. Mijn baasje zei niets, maar deed gewoon de deur open. Ik kwam door de deur, mijn borst vooruit, mijn nekharen recht en gromde een keer of twee heel luid. Die twee waren zo rap buiten, dat ik zelfs niet gezien heb hoe ze de voordeur open trokken. Voilà, die zien we niet gauw meer terug, ha!
Gelukkig zijn er ook andere mensen. Dan hoor je het volgende : "Aa doktoor, a zoene schoenen onkt da genau et, en zoen groete biest! Edde gau gie koekske oemet em te geive?" Dat is oep zen Mèchels. Vertaald is dat : 'Ah dokter, zo'n mooie hond heb u nu, en zo'n groot dier! Hebt u geen koekje dat ik hem kan geven? ' 't Is maar om te zeggen dat een goede verstaander maar een half woord nodig heeft, maar ik heb wel graag ook de koekjes van de slechte verstaanders (hihi).
De auto van mijn baasje is kapot. Het was een goede auto, ik had lekker
veel plaats in de kofferruimte. Mooi uitzicht, veel ramen, genoeg
plaats om lang uit te liggen, een mat speciaal voor mij,... dat was een
goeie auto. Hij heeft mij verteld dat er een nieuwe auto op komst is,
maar dat ik nog even geduld moet hebben. Ondertussen rijdt mijn baasje
met een rode sportkar. Zo'n kar die heel laag over de grond schuift.
Het vervelende is dat ik maar met moeite achter in geraak, en die
koffer is voor mij totaal onbruikbaar. Soms mag ik vooraan zitten,
zoals de grote mensen. Ik ben toch ook een grote hond? Stiekem moet ik
lachen, wanneer mijn baasje in en uit de auto stapt. Ik snap niet
waarom mannen op leeftijd persé indruk willen maken met zo'n
sportkarretje? Op mij maakt hij alleszins geen indruk, het is eerder
lachwekkend hoe hij steun moet zoeken en kreunend recht komt uit die
kuipzetel, hihi.
Vanmorgen zijn we naar school geweest, joepie! Ik ben flink geweest en heb erg goed mijn best gedaan. Denk ik toch? Toen mijn baasje voor de 3de keer dat speeltje weggooide en ik het terug moest gaan halen... als hij zo onhandig is dat hij dat ding telkens opnieuw laat vallen, na de derde keer heb ik het dan ook laten liggen. Ondertussen heeft mijn baasje geleerd dat om mij te belonen, hij mij eens goed mag knuffelen. En dat doet hij goed hoor, dat knuffelen! Deze week heeft hij mij zelfs helemaal uitgeborsteld.... Hmmmmmm, zàààààààlig is dat... Onlangs gingen we samen op huisbezoek in een appartementsgebouw. Ik stap samen met mijn baasje in een soort verlichte kooi. Dat is niet erg groot zo'n kooi, en die deur blijft maar open en dicht gaan. Mijn baasje begint te sakkeren, en ik kom dichter bij hem staan en ik zwaai met mijn mooie pluimstaart om hem te tonen dat alles in orde is, want ik ben er toch? De deur gaat eindelijk dicht en de kooi gaat omhoog. Ik zwaai nog met mijn staart, bom, bom, tegen de deur. De kooi stopt. De deur gaat niet open. Wat nu? Ik blijf zwaaien, om mijn baasje gerust te stellen. De kooi vertrekt terug. Valt terug stil. Dan doet mijn baasje iets dat erg vernederend is, ik durf het bijna niet te vertellen... Hij heeft mijn mooie staart met beide handen vastgepakt en tegen zijn buik gedrukt! De kooi gaat terug omhoog en de deur gaat vanzelf open! De volgende keer zijn we met de trap naar boven gegaan, dat was leuk en zo veel sneller! Mijn baasje en ik zijn gaan wandelen ergens temidden van de velden, naast een vliegveld. Wat een wind en lawaai maken die tuigen! Toen ik erin gerust was dat die dingen niet gevaarlijk zijn, ben ik beginnen rondlopen. Ik moest denken aan die kleine malteser, Raja, uit mijn nieuwe roedel. Kan die sporen zoeken, en volgen, ongelooflijk! Eigenlijk frustrerend dat die dat beter kan dan ik... Tussen de velden door lopen kleine weggetjes die wat lager gelegen zijn, en die omzoomd zijn met struiken en kleine boompjes. De wind draait en ik ruik... ik ruik... een spoor! En wat voor één! Ik ren dwars over het veld. Het spoor buigt af naar zo'n lager gelegen weggetje.Voor mij zie ik de struiken en daarachter, ja, daar zit het wild. Heel stilletjes sluip ik verder, bijna plat op mijn buik om niet naar beneden te glijden. Ik maak geen geluid om dat beest niet aan het schrikken te brengen. Hoor ik achter mij mijn baasje luid hijgend en stampend aan komen lopen. Hij kan gelukkig niet meer roepen, daar heeft hij nu geen adem genoeg voor. Ik sluip nog dichterbij, zó dicht bij, dat ik met mijn natte neus... aan het blote achterste riek van een meneer... Al gillend springt die met zijn broek op zijn enkels naar het midden van het weggetje, valt bijna achterover en roept naar mijn baasje : "haal uwen ijsbeer daar weg!". Die man kent zijn zoologie niet als je 't mij vraagt. Ijsberen komen van de Polen, ik kom uit Polen, en da's niet het zelfde!
De Plezante Brug was lang open geweest wegens herstellingswerken. Daarom hadden al de auto's lang stil gestaan en mijn baasje had gezegd dat blijven wachten voor de Plaisance Brug al even plezant is als wachten voor die van Willebroek. Toen we eindelijk naar de garage konden afslaan, zag ik in de verte een heel magere madam met een heel dikke hond in een charette. Dat was niet omdat de hond ziek is, maar gewoon omdat deze hond een stamboom heeft en dus niet gewoon met zijn poten op de grond kan lopen. Stel je voor, hij gaat door het leven met de naam : Jean-Philippe de la Brassine, met een kleine "d" wel te verstaan! En ik ben gewoon Robbe... Wanneer we de garage binnen rijden, zag ik iets dat mijn baasje echt niet kon weten. Want als hij rijdt, kijkt hij naar voor en ik kijk naar achter in de Robbemobiel. Die Jean-Philippe die sprong gewoon uit zijn "koets" en doet daar potverdorie een kakje recht voor de poort. Wanneer we uit de garage komen, is hij al terug ingestapt en met zijn dame de compagnie tien stappen verder. Mijn baasje ziet dan pas de hoop op de stoep liggen, en roept verontwaardigd "wat zijn dat nu voor manieren?". Madame draait zich om en roept terug "pas de temps". Mijn baasje antwoordt daarop : "drôle de façon!". Voilà, nu weet ik het ook. Ik, Robbe doe een kakje en mijn baasje doet dat in een poepzakje. Jean-Philippe de la Brassine die doet een drol-defasson en die blijft daar gewoon liggen stinken. Hij rijdt er toch over met zijn koets, die heeft er geen last van. 
Dat baasje van mij, dat is toch wel een pateeke zenne! Zo heeft hij gisteren "ingebroken", jaja, ingebroken! De meneer die gevallen was had zijn sloten laten vervangen omdat er dieven geweest waren terwijl hij in het ziekenhuis lag. En met de sleutel die mijn baasje nog had, kreeg hij de deur niet open. Dan heeft hij een buurman om een lange ladder gevraagd. Mijn baasje heeft het klein venstertje van het kleinste kamertje op de bovenverdieping losgeschroefd en eruit gehaald. Hij heeft dan mijn mat genomen, ja de mat waar ik op lig in de auto! Omdat hij zich dan niet pijn zou doen terwijl hij zich naar binnen wurmde daarboven in dat piepkleine venstertje. Ondertussen stond de buurman die de ladder moest vasthouden te roepen : "zie maar dat je niet in de pot valt!" Mijn baasje heeft nog eerst de politie gebeld om te zeggen dat hij ging "inklimmen" op dat adres. Die hebben geantwoord dat hij daarvoor niet moest bellen. Raar hé? Stel je voor dat een echte dief dat zou doen, naar de politie bellen om te zeggen dat hij gaat inbreken. Zou de politie dan ook zeggen dat hij daarvoor niet moet bellen? 
Het is me het weekje wel geweest. Zoveel dingen heb ik nu te vertellen. Allez, ik kwam met het baasje een winkel binnen waar op de deur stond "Honden toegelaten". Baasje met mij daarbinnen. Zegt die madam : "Amai wat een groot beest!", en antwoordt mijn baasje daarop : "Ik ben mijne witte stok vergeten..." Snapt gij nu waar dat op slaat? Staat daar een klein manneke in de winkel, zo van een jaar of 8 en die vraagt aan mijn baasje: "Meneer, is dat nu ne Pekinees?" Mijn baasje schiet in de lach en zegt "Nee, waarom vraagt ge dat?" En dat jongske zegt : "Omdat zijn oogskes scheef staan zoals bij de Chinezen". Ik heb die kleine eens goed bekeken, en mijn ogen staan helemaal niet scheef! En daarbij, al wa da ge zegt, zijde zelf, na. 
