De auto van mijn baasje is kapot. Het was een goede auto, ik had lekker
veel plaats in de kofferruimte. Mooi uitzicht, veel ramen, genoeg
plaats om lang uit te liggen, een mat speciaal voor mij,... dat was een
goeie auto. Hij heeft mij verteld dat er een nieuwe auto op komst is,
maar dat ik nog even geduld moet hebben. Ondertussen rijdt mijn baasje
met een rode sportkar. Zo'n kar die heel laag over de grond schuift.
Het vervelende is dat ik maar met moeite achter in geraak, en die
koffer is voor mij totaal onbruikbaar. Soms mag ik vooraan zitten,
zoals de grote mensen. Ik ben toch ook een grote hond? Stiekem moet ik
lachen, wanneer mijn baasje in en uit de auto stapt. Ik snap niet
waarom mannen op leeftijd persé indruk willen maken met zo'n
sportkarretje? Op mij maakt hij alleszins geen indruk, het is eerder
lachwekkend hoe hij steun moet zoeken en kreunend recht komt uit die
kuipzetel, hihi.
Vanmorgen zijn we naar school geweest, joepie! Ik ben flink geweest en heb erg goed mijn best gedaan. Denk ik toch? Toen mijn baasje voor de 3de keer dat speeltje weggooide en ik het terug moest gaan halen... als hij zo onhandig is dat hij dat ding telkens opnieuw laat vallen, na de derde keer heb ik het dan ook laten liggen. Ondertussen heeft mijn baasje geleerd dat om mij te belonen, hij mij eens goed mag knuffelen. En dat doet hij goed hoor, dat knuffelen! Deze week heeft hij mij zelfs helemaal uitgeborsteld.... Hmmmmmm, zàààààààlig is dat... Onlangs gingen we samen op huisbezoek in een appartementsgebouw. Ik stap samen met mijn baasje in een soort verlichte kooi. Dat is niet erg groot zo'n kooi, en die deur blijft maar open en dicht gaan. Mijn baasje begint te sakkeren, en ik kom dichter bij hem staan en ik zwaai met mijn mooie pluimstaart om hem te tonen dat alles in orde is, want ik ben er toch? De deur gaat eindelijk dicht en de kooi gaat omhoog. Ik zwaai nog met mijn staart, bom, bom, tegen de deur. De kooi stopt. De deur gaat niet open. Wat nu? Ik blijf zwaaien, om mijn baasje gerust te stellen. De kooi vertrekt terug. Valt terug stil. Dan doet mijn baasje iets dat erg vernederend is, ik durf het bijna niet te vertellen... Hij heeft mijn mooie staart met beide handen vastgepakt en tegen zijn buik gedrukt! De kooi gaat terug omhoog en de deur gaat vanzelf open! De volgende keer zijn we met de trap naar boven gegaan, dat was leuk en zo veel sneller! Mijn baasje en ik zijn gaan wandelen ergens temidden van de velden, naast een vliegveld. Wat een wind en lawaai maken die tuigen! Toen ik erin gerust was dat die dingen niet gevaarlijk zijn, ben ik beginnen rondlopen. Ik moest denken aan die kleine malteser, Raja, uit mijn nieuwe roedel. Kan die sporen zoeken, en volgen, ongelooflijk! Eigenlijk frustrerend dat die dat beter kan dan ik... Tussen de velden door lopen kleine weggetjes die wat lager gelegen zijn, en die omzoomd zijn met struiken en kleine boompjes. De wind draait en ik ruik... ik ruik... een spoor! En wat voor één! Ik ren dwars over het veld. Het spoor buigt af naar zo'n lager gelegen weggetje.Voor mij zie ik de struiken en daarachter, ja, daar zit het wild. Heel stilletjes sluip ik verder, bijna plat op mijn buik om niet naar beneden te glijden. Ik maak geen geluid om dat beest niet aan het schrikken te brengen. Hoor ik achter mij mijn baasje luid hijgend en stampend aan komen lopen. Hij kan gelukkig niet meer roepen, daar heeft hij nu geen adem genoeg voor. Ik sluip nog dichterbij, zó dicht bij, dat ik met mijn natte neus... aan het blote achterste riek van een meneer... Al gillend springt die met zijn broek op zijn enkels naar het midden van het weggetje, valt bijna achterover en roept naar mijn baasje : "haal uwen ijsbeer daar weg!". Die man kent zijn zoologie niet als je 't mij vraagt. Ijsberen komen van de Polen, ik kom uit Polen, en da's niet het zelfde!
Zondag morgen, 8u. We gaan wandelen, maar niet naar school. Het heeft fel gesneeuwd de laatste dagen, en nu sneeuwt het nog. Mijn baasje ziet dat niet zitten om een dik uur in de kou en in de sneeuw te staan, dus blijven we thuis. Da's ook eens leuk. Maar eerst een flinke wandeling in de sneeuw.
Sinds enige tijd
slaap ik nu in de gang van het huis. Het is daar gerieflijk in die zin dat het
er niet te warm is, en ik weet direct wie er naar beneden komt. Het bazinnetje
vond het niet leuk dat ik in de regen bleef liggen, vooral niet toen ik mij eens
goed uitschudde binnen. De slijkdruppels vlogen in het rond, jongens wat een
show! Nu moeten ze mij niet te vroeg wakker maken, ik heb mijn
schoonheidsslaapje van minstens 8 uur nodig. Als het minder is dan 8 uur, durf
ik al eens een ochtendhumeur te tonen...
Eén van de vorige
avonden was het druk geweest in de praktijk van mijn baasje, er is dan veel te
zien en te luisteren. Ik ben helemaal niet meer zo zenuwachtig als in het
begin, oh nee. Ik heb ook mijn plaatsje gevonden in het kabinet, zelf gekozen :
onder het bureau, tussen de benen van mijn baasje. Ik lig dan met mijn kop
bijna aan de voeten van de mensen die daar op de stoeltjes zitten. Ik heb mijn
baasje al horen zeggen dat de stoute mensen nu veel braver geworden zijn, maar
ik snap niet waarom.
Na één van zo'n
drukke avonden was ik na het eten in een diepe slaap gevallen, zo'n heerlijke
deugdoende slaap... en ik droomde... ik weet niet meer wat, maar het was leuk.
Ondertussen word ik mij gewaar van iets aan mijn snuit. Het andere hondje van
de roedel waar ik nu bij ben is een stokoude, verrimpelde hond die daarbij
blind, doof en supermager is met nog maar weinig haar op het lijf en kromme
pootjes waardoor het almaar rondjes loopt. Dat beestje was tegen mijn snuit
gebotst en vroeg zich af welk obstakel zich nu weer op haar weg bevond. Maar ik
word stilletjesaan wakker uit mijn droom, open zo even 1 oog en
....!!!!!!!Hiiiiiiiiii!!!!! Ik schrik mij te pletter! Zoiets in close-up zien
terwijl je daarvoor heerlijk droomde van... euh, over... euh, awel iets anders,
manmanman ik dacht dat mijn hart bleef stille staan van 't verschieten! Ik ben
tegelijkertijd omhoog en achteruit gesprongen. Nu ben ik meer op mijn hoede en
als ik slaap in de living, dan toch maar met één oog.
Zondagmorgen, 8 uur. Mijn baasje neemt mij mee voor de ochtendwandeling. Kijk, hier zie je ons wandelen, wij doen dat graag en maken echt lange wandelingen. Mijn baasje laat mij vrij lopen, echt lopen, da's leuk! Daarna gaan we naar school, joepie! Ik ga graag naar school, want ik ben de beste van mijn klas. Maar mijn baasje, die moet nog veel leren! In de loop van de week gaan we na enkele huisbezoeken (ah ja, want mijn baasje is doktoor. Zo noemen ze dat in mensentaal. Dat is een dierenarts maar voor de mensen!) wandelen naar de apotheker. Ineens komt er uit een winkel een heel klein zwart manneke en die roept : "Boe". Ik als schaapherdershond dacht dat dit een zwart schaap was, maar dat zwart manneke dacht daar anders over. En die rap terug de winkel in... We lopen een andere dag langs de Vaartdijk. Ik ben daar net een natuurlijke behoefte aan het doen, wanneer een heel haastig madammeke voorbij loopt. Zij roept naar mijn baasje "dat zijn nogal kakken hé meneer?". Ik doe onverstoorbaar verder. Mijn baasje antwoordt daarop : "we zouden het zelf niet beter kunnen hé madam?" Pff, waar maken die zich druk over... Tijdens een raadpleging komt er een bokskampioen langs voor een keelpijntje. Mijn baasje steekt een plat stokje in zijn mond om te kunnen kijken, en hij duwt daar nog een beetje op ook. De bokskampioen roept "Aaahh" en weert af met zijn hand. Ik kom direct dichterbij, want wat gebeurt daar allemaal? Zo gauw hij mij ziet, springt hij op de schoot van de dokter... Raar volk die mensen, als je het mij vraagt...
Zondagmorgen 8u. De nieuwe baasjes komen mij halen op het terras waar ik geslapen heb op de vloer. (Ik slaap niet in dat hok, in nog geen honderd jaar!) We beginnen met de ochtendwandeling en daarna hop, de wagen in en we rijden ergens naartoe. We stappen uit, en tiens, dit komt mij bekend voor... dat terrein, die cafetaria, de stem van ... Stefaan? Dit is de hondenschool waar ik vroeger al eens geweest ben! Ik had zelfs niveau C! Waarom moet ik in godsnaam terug naar school? Ik ken al alles : sta, lig, zit, voet, volg... pfff, kinderspel. Maar als we aan de les beginnen, wordt het mij duidelijk... de les is niet voor mij, maar voor mijn nieuw baasje, hihi! Die zegt : allez Robbeke, wildegijnekeerrechtstaanastemblief? Dat is broebeltaal, en ik versta dat niet. Hij komt dus naar de school om de juiste woordjes te leren! Dus ben ik slimmer dan hij, ha ha! Maandag avond half zes. Ik lig te maffen in de living, als mijn baasje mij komt halen. Hup, de auto in en na een heel korte rit mag ik al uitstappen. De auto blijft in de garage, ik mag mee naar binnen. Hmm, het ruikt hier zoals bij de dierenarts... hmm, hmm, moet ik dan een spuitje krijgen? Mijn baasje laat mij ergens zitten in een grote warme plaats die vol staat met apparatuur, overal dingens die ik nog nooit gezien heb. Ah, de deur gaat open en er komt een bruine meneer binnen samen met mijn baasje. Die bruine meneer ziet mij, schrikt en wordt zo wit als een spook! Mijn baasje laat de eerst bruine en nu witte meneer zitten en zegt tegen mij dat ik terug moet gaan zitten op mijn plaats. Want ik was ondertussen dichterbij gekomen om dat fenomeen van bruin naar wit te bestuderen. Zo gaat het verder, de ganse avond. Telkens opnieuw komt er iemand binnen, gaat zitten, doet een babbeltje, soms kleden ze zich uit en komt mijn baasje dichterbij om dat te bestuderen, gaat terug naar buiten, komt iemand nieuw binnen en zo de ganse avond lang. Ik word er zenuwachtig van. Ik ken dat hier niet, het is vreemd, het ruikt vreemd, al die vreemde mensen die binnen en buiten lopen, sommige kijken schuin naar mij, ik hou daar niet van. Ik word daar zenuwachtig en moe van, dat is het. Eindelijk is het gedaan met de mensen die binnen en buiten lopen en ik mag terug in de auto. We rijden wat rond, baasje stopt en stapt uit. Ik mag blijven liggen, oef. Even later stapt mijn baasje terug in en we vertrekken voor een andere korte rit. Hij stapt weer uit en ik mag blijven liggen. Goed hé, zo'n hondenleven? Een beetje later komt hij terug en ik mag uitstappen. Pootjes strekken... ah, wandeling? Ook goed. Dat doet deugd, hé hé! Daarna terug de auto in en naar huis. Ik krijg een hele kom lekkere brokjes en als dessert nog een koekje want ik heb zo flink "gewerkt" noemen ze dat.
Mijn baasjes zijn al de ganse avond uit hun gewone doen. Het is al avond wanneer er aangebeld wordt.Oh, het zijn dezelfde mensen als de vorige keer. Ze zien er blij en verwachtingsvol uit, ze aaien mij en doen alsof ze mij al kweetniehoelang kennen! Mijn baasjes pakken mijn spulletjes bij elkaar: drinkbakken, eetbakken, zak met eten, mijn lits... gaan we wandelen? Ja, we gaan naar buiten, joepie! Samen met de twee andere mensen lopen we de straat over naar een auto die ik niet ken. De kofferdeur gaat open en hup, ik spring er in, want dat is de bedoeling. Maar waarom moet ik in een vreemde auto? Waar gaan mijn baasjes naartoe? Ik krijg het warm als de auto begint te rijden. Ik hijg en de ramen dampen helemaal aan. Ik zie niks meer, of toch, het is de auto van mijn baasjes die achter mij rijdt! Oef, ze komen mee. Na een rit die nog niet te lang duurde stopt de auto en ik mag uitstappen. We stappen allemaal samen uit en gaan wandelen ergens waar ik het helemaal niet ken. Wat een vreemd gedoe, de laatste dagen. Plots komt de andere persoon van het nieuwe koppel aangestapt met een klein wit hondje, ze komen kennismaken met mij. Maar dat kleintje is blijkbaar onder de indruk van mijn gestalte en heeft niet veel zin om te "socializen". Na de wandeling gaan we een huis binnen, er wordt een fles opengetrokken en de mensen toasten "Op Robbe"! Dat ben ik. Ik ben een Polski Owczarek Podhalanski. Dat betekent zoveel als Poolse herdershond uit het Podhalanski gebergte. Mijn baasjes staan recht, ik dus ook. Neen, ik moet blijven ? Wat krijgen we nu? Baasjes, hela, neem mij mee! De deur gaat dicht achter hen. De twee nieuwe mensen komen terug binnen en aaien mij. Ik zal dan maar gaan liggen, wat moet ik anders? Na een tijdje willen de mensen gaan slapen, maar eerst zetten ze mij buiten op hun terras dat in de tuin uitkomt. Er staat daar een soort van houten berghut, met een opening als deur en ze willen mij daar in laten kruipen... mij niet gezien! De meneer kruipt er eerst zelf in en probeert mij te lokken... die denkt zeker dat hij met de onnozelaar van de klas te maken heeft?
Wat gebeurt hier toch allemaal? Mijn baasjes hebben het huis bijna helemaal leeg gemaakt. Alleen een kast hier en daar, en de zetels en de tv, die staan er nog. Dagen lang heb ik hen zien zeulen met grote dozen en meubels, alles dragen ze naar buiten. Maar ze brengen niets terug mee binnen. Het is al avond wanneer er aangebeld wordt. Mijn baasjes openen de deur
voor twee bezoekers die ik helemaal niet ken. Er wordt gepraat en naar
mij gekeken. Ik moet rechtstaan, mij laten zien aan hen en kunstjes tonen. Wat vreemd
toch al dat gedoe! Mijn bazinnetje geeft mij snoepjes en de twee
vreemde mensen ook. Er wordt nog gepraat en mijn baasjes tonen foto's van mij, van vroeger. Het lijkt wel alsof ze een akkoord bereiken, ze schudden elkaar de hand en kijken nog naar mij en knikken zo van "Ja, ja, dat is het". Wat vreemd toch allemaal...
Zondagmorgen, 8 uur. Mijn baasje neemt mij mee voor de ochtendwandeling. Kijk, hier zie je ons wandelen, wij doen dat graag en maken echt lange wandelingen. Mijn baasje laat mij vrij lopen, echt lopen, da's leuk! Daarna gaan we naar school, joepie! Ik ga graag naar school, want ik ben de beste van mijn klas. Maar mijn baasje, die moet nog veel leren! 
