Mijn poot is genezen. Ik kan terug lopen en springen en gek doen, net zoals voordien. De dierenarts heeft wel gezegd dat ik best geen trappen op en af loop, en in rul zand mag ik ook niet meer lopen. Dat zou te belastend zijn voor mijn gewrichten, ik ben tenslotte eergisteren 8 jaar geworden! Mijn baasje heeft me heerlijk verwend met een lekker been, hmmm, zo lekker! Deze week kwam er een mevrouw naar de raadpleging omdat, tja, er was iets met haar bips. De dokter vraagt om haar broekje uit te doen en daar staat ze dan, zo met blote billen. Ik kon echt niet aan de drang weerstaan te komen snuffelen. De mevrouw schrok van mijn natte neus en gaf een gilletje, maar ze kon er achteraf toch mee lachen. Ik denk dat het baasje daar ergens wel blij om was, omdat ze zo minder gespannen was voor de prik die hij haar moest geven. Wij honden herkennen elkaar via de geurtjes, maar bij mensen is dat blijkbaar anders. Het is een speciaal beroep, dokter zijn. Je moet luisteren naar alle verhalen die de mensen komen vertellen... En je moest eens weten wat ik al allemaal gehoord heb als ik onder de tafel lig! Ja ja, da's niet om mee te lachen hoor. Misere misere. Mensen kunnen niet gaan werken omdat ze ziek zijn, of ze hebben problemen met hun kinderen... Als doktershond ben ik natuurlijk gebonden aan de "zwijgplicht", van mij gaan jullie geen sappige verhaaltjes te horen krijgen. Die moet je maar lezen in de Story of in Dag Allemaal. Er liggen trouwens genoeg van die boekjes in de wachtzaal. Wat ik fascinerend vind is wat je met de machines die de dokter heeft, allemaal kunt aanvangen. Er kwam een lief madammeke binnen met een hele dikke buik. Ik dacht : die heeft veel te veel gegeten! (zoals ik met dat ijs, maar da's een ander verhaal). Dat was het niet. Er groeit een baby in die buik, echt waar! En met die machine kan de dokter zelfs zien of het een jongen of een meisje is. Het madammeke ging op de tafel liggen en de dokter schoof met zo'n ding aan een draad over haar buik (nadat hij eerst de buik had volgekwijld om het te doen glijden) en op het scherm kwamen er allemaal witte en zwarte en grijze vegen. Er groeit een baby in die buik, echt waar, ik heb het gezien. Dat madammeke keek ernaar en gilde : "Het is een jongen, ik heb het gezien! Hé doktoor, da's toch juist hé? Dat het een jongen is?"
Deze week voelde mijn baasje zich niet al te best. Hij had last van
"schele koppijn" zei hij. Ik heb geen flauw idee wat dat betekent, maar
hij heeft bijna het ganse weekend in bed gelegen en geslapen. Ik denk
dat hij toch wel een beetje ongerust was, je kan het zien aan zijn
gezicht op de foto.
Raja en ik zijn dikke vriendjes geworden. We slapen soms zelfs op het zelfde matje. En dat lukt, want hij is een beetje kleiner dan ik. Vorige week is Raja naar de kapper geweest. Die heeft zijn pels helemaal af geschoren, omdat er een paar knoopjes in zijn vacht zaten. Nu zit Raja altijd maar te bibberen, ocharme. Ik heb gelukkig een dikke pels, en kou en sneeuw deren mij niet. Spijtig hé, dat de sneeuw weg is! Ik vond dat zo leuk, 's morgens lekker fris aan mijn pootjes, en lekker fris aan mijn tong ook! Mjammie : one ice-cream in the morning... Mijn poot is veel beter. Nadat ik geslapen heb, is de pols nog een klein beetje stijf, maar dat gaat gauw over. De pillen zijn allemaal op, en ik heb al flink gewandeld en gelopen in de wei, dat was leuk! Mijn baasje heeft vandaag mijn ketting terug gevonden. Ik was die kwijtgeraakt in de sneeuw, waardoor we ze niet zagen liggen. Maar nu dat de sneeuw gesmolten is, hebben we ze terug gevonden. Ik heb nu 2 kettingen. Maakt dat een macho van mij? Ik heb een boekje gekregen van een madam. Dat is een vierkant boekje met hele dikke bladzijden. Daarin kan je lezen van een hondje met vlekjes en een meisje dat met de hond speelt, met een speeltje. Dat spelen noemt "apport". En op school leren we dat ook, en nu gaat dat veel beter sinds ik dat boekje heb gelezen. Vandaag heb ik kennis gemaakt met de poes van Bompa. Dat is de papa van mijn baasje. De poes is helemaal zwart, en die heeft een speciale naam : Al Capone. Dat is omdat die zo goed kan "pikken". Ik heb mij laten vertellen dat Al Capone het vlees uit de pan pikt, als de pan nog op het vuur staat! Daarom heeft de poes aan één kant heel korte, maar gekrulde moustachen... Zo was er eens een chique madam een babbeltje aan het doen met de Bomma, dat is de mama van mijn baasje. En die chique madam had een zakje bij met vlees, vers van de beenhouwer. Al Capone heeft toen heel voorzichtig een gaatje gebeten onderaan het zakje en heeft er het vlees uitgehaald. De madam was zich van geen kwaad bewust, omdat ze het veel te druk had met uit te leggen. Tot ze naar huis wou vertrekken, en vond dat het zakje zo licht was aan haar hand... En de buurvrouw kwam op een mooie zomerdag vragen of ze misschien niet haar Japanse Nachtegaal hadden gezien? Dat beestje zat in een kooitje niet ver van het raam, en nu stond dat deurtje open, en de vogel was gaan vliegen. Neen, bij Bompa hadden ze geen Japanse Nachtegaal gezien. Mijn baasje keek terloops door het raam naar beneden, naar de koer, en zag daar een hoopje pluimen liggen die er nogal Nachtegaal-achtig uitzagen. Maar zoiets heeft mijn vorig baasje ook voor gehad met mij... Ze hadden toen een papegaai. Dit zat meestal in een kooitje, maar als het bazinnetje thuis was, mocht die soms vrij vliegen. Ik vond dat zo leuk om daar eens achter te zitten, en ik had hem gevangen in mijn muil. En een beetje te hard gebeten zeker... ? Maar al die pluimen op mijn tong, dat smaakte toch niet zo lekker, hoor. Maar moest de kans zich nog eens voordoen, en zo'n stomme vogel mijn bek passeren, dan weet ik niet of ik aan de verleiding zou kunnen weerstaan het niet nog eens te proberen...;-))
Hallo, hier ben ik. Het was erg druk tijdens het weekend, waardoor ik mijn verhaaltjes niet kon komen vertellen. Mijn baasje kreeg maandag avond telefoon van een "fan", die vroeg of alles in orde was met mij, omdat er geen nieuws verschenen was op de blog! Dat vind ik nu lief, echt waar! Ik had er geen idee van dat mensen vol ongeduld zitten te wachten om mijn avonturen te lezen. Wel mensen, geef gerust jullie mening via deze blog, dan kan ik ook eens lezen wat jullie bezig houdt. Zoals ik al eerder zei, het is druk geweest. Dat komt onder andere door die "gevallen vrouwen". Wat wil je, ze dragen zo van die hoge laarsjes en dan verschieten ze dat ze op hun dikke (gelukkig) poep vallen! Eigenlijk zouden ze veel beter op handen en voeten rondlopen zoals ik. Dat is véél stabieler, en uitschuiven, dat doe ik niet. Enkele dagen geleden kwam ik met mijn baasje bij een madam op den boeren buiten. Ze riep "Robbe", en ik dacht : hoe weet die madam dat ik Robbe heet? Heeft zij misschien ook al mijn blog gelezen? Ik ben Repelsteeltje niet, hé? Maar toen kwam er een ezeltje aangelopen, dat noemt ook Robbe! Potverdorie, daar heb ik het toch een beetje moeilijk mee, dat zelfs een ezel dezelfde naam kan hebben als ik... Maar mijn baasje heeft mij nadien verteld dat het Kindeke Jezus ook een ezeltje had. Mijn baasje heeft mij verteld over zijn vorige poes die Gorbatchov heette (kan je raden waarom?). Wel, die poezemie haalde uit het kerststalletje onder de kerstboom, eerst de drie wijzen en daarna Jozef en Maria en ten slotte de os en het ezeltje om er dan zelf in te gaan liggen! Dat was een slimmerik volgens mij, en ik vind het spijtig dat ik die niet heb gekend. Mijn baasje is eigenlijk feitelijk toch niet van de slimsten. Maar hou dat voor jullie, hé! Wel, ik had die avond nog geen snoepjes gekregen na de avondwandeling, en tja, een goede gewoonte ga je zomaar niet teniet doen. Mijn baasje zit te suffen voor de computer en snapt niet waarom ik van de living naar de keuken loop en terug en nog eens, een beetje zoals papa's heen en weer lopen wanneer ze wachten op de kleine die moet komen. Hij had het echt niet door, dus heb ik hem een handje geholpen... Op de keukentafel lag nog de verpakking van de koekjes die hij in de doos had gedaan en in de kast had gestopt. Dus ben ik hem dat lege snoepzakje komen brengen, en toen pas snapte hij wat ik wou! Ik denk dat hij het nu niet meer zal vergeten, of tenminste, ik hoop het. En anders zal ik hem er wel aan herinneren, hihi.
Aan iedereen die dit leest wens ik een zeer fijn, gelukkig, vreugdevol, gezond en vrolijk Nieuw Jaar ! Hip Hip Hip Hoera! Lieve baasjes, wil ook mijn groeten overbrengen aan uw honderdanen.
Vooral een gezond jaar, want gezondheid is zo iets wat je hebt, of niet hebt. Zelf wordt ik 8 jaar deze maand, en ik ben gisteren naar de dokter, euh, dierenarts geweest. Iets met mijn voorpoot, met de pols eigenlijk. Die is een beetje dik en warm en ik lik er dikwijls aan. Mijn baasje dacht dat het beter was om eens tot bij de dierenarts te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De dierenarts is een jonge, kleine en dunne vrouw. Zij kwam boven op mijn rug zitten en betastte mijn poot en plooide mijn pols (auw!) en zei dat ik waarschijnlijk artrose of een ontsteking heb. Ze heeft mij een prik gegeven, maar die heb ik niet of amper gevoeld, en ik krijg nu gedurende 5 dagen extra snoepjes bij mijn eten. En vandaag heb ik terug kunnen hollen en lopen en gek doen, joepie! Vooral in de sneeuw, daar hou ik van. Alleen zijn de wandelingen nu wat korter, dat moet zo volgens de dierenarts tot ik beter ben. Het waren rare dagen, laatst. We moesten gaan eten bij mensen die ik niet ken, en die vrolijk zaten te doen aan tafel en vannalles vertelden van vroeger en zo, maar die verhalen interesseerden mij niet. Ik hoopte dat er misschien wel wat lekkers van tafel zou vallen, want het rook heerlijk allemaal... maar ik denk dat ze alles zelf hebben opgegeten. Toch kreeg ik vorige week frietjes, hmm, zooo lekkerrrr! Er is echter wel een serieus nadeel aan frietjes eten : je darmen worden er zo ... opgeblazen van... Ik lag op mijn gewone plaatsje in het kabinet van mijn baasje, dus onder zijn bureautafel, te luisteren en te kijken wat zich er allemaal afspeelde, toen er plots.... pffffff... van onder mijn staart iets ontstnapte. Het deed : pffffff, pfffffff....Mijn broeikasgas deed "Pfwieieiet" en hoe meer ik mij inspande om niks te lossen, hoe muzikaler mijn mestakkoorden werden... Mijn baasje begon te kreunen : "Robbe, oh nee!" en begon met zijn handen en papieren te zwaaien voor zijn gezicht. De mensen die aan de andere kant zaten, begonnen te gniffelen en vroegen "Doktoor, is dat nen hond of een str.... daar onder uw tafel?"
Deze week kwamen er twee jonge bruine meneren op bezoek. Ze bleven in de gang staan, voor de deur van het kabinet, en ze praatten luid. Ik hoorde één van hen tegen de dokter zeggen : "en wat gaat die nu doen, die hond van u? hé? hé? gij denkt toch ni dat wij schrik hebben van da woefke van u, hé? hé?" Ik zat alleen binnen te wachten op de dokter, dat hij zou binnenkomen, maar hij bleef in de gang staan met die twee. Toen ik de luide stemmen hoorde, en begreep dat ze mij of mijn baasje aan het uitdagen waren, was ik al recht gekomen en stond achter de deur, klaar om in te grijpen. Mijn baasje zei niets, maar deed gewoon de deur open. Ik kwam door de deur, mijn borst vooruit, mijn nekharen recht en gromde een keer of twee heel luid. Die twee waren zo rap buiten, dat ik zelfs niet gezien heb hoe ze de voordeur open trokken. Voilà, die zien we niet gauw meer terug, ha!
Gelukkig zijn er ook andere mensen. Dan hoor je het volgende : "Aa doktoor, a zoene schoenen onkt da genau et, en zoen groete biest! Edde gau gie koekske oemet em te geive?" Dat is oep zen Mèchels. Vertaald is dat : 'Ah dokter, zo'n mooie hond heb u nu, en zo'n groot dier! Hebt u geen koekje dat ik hem kan geven? ' 't Is maar om te zeggen dat een goede verstaander maar een half woord nodig heeft, maar ik heb wel graag ook de koekjes van de slechte verstaanders (hihi).
De auto van mijn baasje is kapot. Het was een goede auto, ik had lekker
veel plaats in de kofferruimte. Mooi uitzicht, veel ramen, genoeg
plaats om lang uit te liggen, een mat speciaal voor mij,... dat was een
goeie auto. Hij heeft mij verteld dat er een nieuwe auto op komst is,
maar dat ik nog even geduld moet hebben. Ondertussen rijdt mijn baasje
met een rode sportkar. Zo'n kar die heel laag over de grond schuift.
Het vervelende is dat ik maar met moeite achter in geraak, en die
koffer is voor mij totaal onbruikbaar. Soms mag ik vooraan zitten,
zoals de grote mensen. Ik ben toch ook een grote hond? Stiekem moet ik
lachen, wanneer mijn baasje in en uit de auto stapt. Ik snap niet
waarom mannen op leeftijd persé indruk willen maken met zo'n
sportkarretje? Op mij maakt hij alleszins geen indruk, het is eerder
lachwekkend hoe hij steun moet zoeken en kreunend recht komt uit die
kuipzetel, hihi.
Vanmorgen zijn we naar school geweest, joepie! Ik ben flink geweest en heb erg goed mijn best gedaan. Denk ik toch? Toen mijn baasje voor de 3de keer dat speeltje weggooide en ik het terug moest gaan halen... als hij zo onhandig is dat hij dat ding telkens opnieuw laat vallen, na de derde keer heb ik het dan ook laten liggen. Ondertussen heeft mijn baasje geleerd dat om mij te belonen, hij mij eens goed mag knuffelen. En dat doet hij goed hoor, dat knuffelen! Deze week heeft hij mij zelfs helemaal uitgeborsteld.... Hmmmmmm, zàààààààlig is dat... Onlangs gingen we samen op huisbezoek in een appartementsgebouw. Ik stap samen met mijn baasje in een soort verlichte kooi. Dat is niet erg groot zo'n kooi, en die deur blijft maar open en dicht gaan. Mijn baasje begint te sakkeren, en ik kom dichter bij hem staan en ik zwaai met mijn mooie pluimstaart om hem te tonen dat alles in orde is, want ik ben er toch? De deur gaat eindelijk dicht en de kooi gaat omhoog. Ik zwaai nog met mijn staart, bom, bom, tegen de deur. De kooi stopt. De deur gaat niet open. Wat nu? Ik blijf zwaaien, om mijn baasje gerust te stellen. De kooi vertrekt terug. Valt terug stil. Dan doet mijn baasje iets dat erg vernederend is, ik durf het bijna niet te vertellen... Hij heeft mijn mooie staart met beide handen vastgepakt en tegen zijn buik gedrukt! De kooi gaat terug omhoog en de deur gaat vanzelf open! De volgende keer zijn we met de trap naar boven gegaan, dat was leuk en zo veel sneller! Mijn baasje en ik zijn gaan wandelen ergens temidden van de velden, naast een vliegveld. Wat een wind en lawaai maken die tuigen! Toen ik erin gerust was dat die dingen niet gevaarlijk zijn, ben ik beginnen rondlopen. Ik moest denken aan die kleine malteser, Raja, uit mijn nieuwe roedel. Kan die sporen zoeken, en volgen, ongelooflijk! Eigenlijk frustrerend dat die dat beter kan dan ik... Tussen de velden door lopen kleine weggetjes die wat lager gelegen zijn, en die omzoomd zijn met struiken en kleine boompjes. De wind draait en ik ruik... ik ruik... een spoor! En wat voor één! Ik ren dwars over het veld. Het spoor buigt af naar zo'n lager gelegen weggetje.Voor mij zie ik de struiken en daarachter, ja, daar zit het wild. Heel stilletjes sluip ik verder, bijna plat op mijn buik om niet naar beneden te glijden. Ik maak geen geluid om dat beest niet aan het schrikken te brengen. Hoor ik achter mij mijn baasje luid hijgend en stampend aan komen lopen. Hij kan gelukkig niet meer roepen, daar heeft hij nu geen adem genoeg voor. Ik sluip nog dichterbij, zó dicht bij, dat ik met mijn natte neus... aan het blote achterste riek van een meneer... Al gillend springt die met zijn broek op zijn enkels naar het midden van het weggetje, valt bijna achterover en roept naar mijn baasje : "haal uwen ijsbeer daar weg!". Die man kent zijn zoologie niet als je 't mij vraagt. Ijsberen komen van de Polen, ik kom uit Polen, en da's niet het zelfde!
Zondag morgen, 8u. We gaan wandelen, maar niet naar school. Het heeft fel gesneeuwd de laatste dagen, en nu sneeuwt het nog. Mijn baasje ziet dat niet zitten om een dik uur in de kou en in de sneeuw te staan, dus blijven we thuis. Da's ook eens leuk. Maar eerst een flinke wandeling in de sneeuw.
Sinds enige tijd
slaap ik nu in de gang van het huis. Het is daar gerieflijk in die zin dat het
er niet te warm is, en ik weet direct wie er naar beneden komt. Het bazinnetje
vond het niet leuk dat ik in de regen bleef liggen, vooral niet toen ik mij eens
goed uitschudde binnen. De slijkdruppels vlogen in het rond, jongens wat een
show! Nu moeten ze mij niet te vroeg wakker maken, ik heb mijn
schoonheidsslaapje van minstens 8 uur nodig. Als het minder is dan 8 uur, durf
ik al eens een ochtendhumeur te tonen...
Eén van de vorige
avonden was het druk geweest in de praktijk van mijn baasje, er is dan veel te
zien en te luisteren. Ik ben helemaal niet meer zo zenuwachtig als in het
begin, oh nee. Ik heb ook mijn plaatsje gevonden in het kabinet, zelf gekozen :
onder het bureau, tussen de benen van mijn baasje. Ik lig dan met mijn kop
bijna aan de voeten van de mensen die daar op de stoeltjes zitten. Ik heb mijn
baasje al horen zeggen dat de stoute mensen nu veel braver geworden zijn, maar
ik snap niet waarom.
Na één van zo'n
drukke avonden was ik na het eten in een diepe slaap gevallen, zo'n heerlijke
deugdoende slaap... en ik droomde... ik weet niet meer wat, maar het was leuk.
Ondertussen word ik mij gewaar van iets aan mijn snuit. Het andere hondje van
de roedel waar ik nu bij ben is een stokoude, verrimpelde hond die daarbij
blind, doof en supermager is met nog maar weinig haar op het lijf en kromme
pootjes waardoor het almaar rondjes loopt. Dat beestje was tegen mijn snuit
gebotst en vroeg zich af welk obstakel zich nu weer op haar weg bevond. Maar ik
word stilletjesaan wakker uit mijn droom, open zo even 1 oog en
....!!!!!!!Hiiiiiiiiii!!!!! Ik schrik mij te pletter! Zoiets in close-up zien
terwijl je daarvoor heerlijk droomde van... euh, over... euh, awel iets anders,
manmanman ik dacht dat mijn hart bleef stille staan van 't verschieten! Ik ben
tegelijkertijd omhoog en achteruit gesprongen. Nu ben ik meer op mijn hoede en
als ik slaap in de living, dan toch maar met één oog.
Zondagmorgen, 8 uur. Mijn baasje neemt mij mee voor de ochtendwandeling. Kijk, hier zie je ons wandelen, wij doen dat graag en maken echt lange wandelingen. Mijn baasje laat mij vrij lopen, echt lopen, da's leuk! Daarna gaan we naar school, joepie! Ik ga graag naar school, want ik ben de beste van mijn klas. Maar mijn baasje, die moet nog veel leren! In de loop van de week gaan we na enkele huisbezoeken (ah ja, want mijn baasje is doktoor. Zo noemen ze dat in mensentaal. Dat is een dierenarts maar voor de mensen!) wandelen naar de apotheker. Ineens komt er uit een winkel een heel klein zwart manneke en die roept : "Boe". Ik als schaapherdershond dacht dat dit een zwart schaap was, maar dat zwart manneke dacht daar anders over. En die rap terug de winkel in... We lopen een andere dag langs de Vaartdijk. Ik ben daar net een natuurlijke behoefte aan het doen, wanneer een heel haastig madammeke voorbij loopt. Zij roept naar mijn baasje "dat zijn nogal kakken hé meneer?". Ik doe onverstoorbaar verder. Mijn baasje antwoordt daarop : "we zouden het zelf niet beter kunnen hé madam?" Pff, waar maken die zich druk over... Tijdens een raadpleging komt er een bokskampioen langs voor een keelpijntje. Mijn baasje steekt een plat stokje in zijn mond om te kunnen kijken, en hij duwt daar nog een beetje op ook. De bokskampioen roept "Aaahh" en weert af met zijn hand. Ik kom direct dichterbij, want wat gebeurt daar allemaal? Zo gauw hij mij ziet, springt hij op de schoot van de dokter... Raar volk die mensen, als je het mij vraagt...
Zondagmorgen 8u. De nieuwe baasjes komen mij halen op het terras waar ik geslapen heb op de vloer. (Ik slaap niet in dat hok, in nog geen honderd jaar!) We beginnen met de ochtendwandeling en daarna hop, de wagen in en we rijden ergens naartoe. We stappen uit, en tiens, dit komt mij bekend voor... dat terrein, die cafetaria, de stem van ... Stefaan? Dit is de hondenschool waar ik vroeger al eens geweest ben! Ik had zelfs niveau C! Waarom moet ik in godsnaam terug naar school? Ik ken al alles : sta, lig, zit, voet, volg... pfff, kinderspel. Maar als we aan de les beginnen, wordt het mij duidelijk... de les is niet voor mij, maar voor mijn nieuw baasje, hihi! Die zegt : allez Robbeke, wildegijnekeerrechtstaanastemblief? Dat is broebeltaal, en ik versta dat niet. Hij komt dus naar de school om de juiste woordjes te leren! Dus ben ik slimmer dan hij, ha ha! Maandag avond half zes. Ik lig te maffen in de living, als mijn baasje mij komt halen. Hup, de auto in en na een heel korte rit mag ik al uitstappen. De auto blijft in de garage, ik mag mee naar binnen. Hmm, het ruikt hier zoals bij de dierenarts... hmm, hmm, moet ik dan een spuitje krijgen? Mijn baasje laat mij ergens zitten in een grote warme plaats die vol staat met apparatuur, overal dingens die ik nog nooit gezien heb. Ah, de deur gaat open en er komt een bruine meneer binnen samen met mijn baasje. Die bruine meneer ziet mij, schrikt en wordt zo wit als een spook! Mijn baasje laat de eerst bruine en nu witte meneer zitten en zegt tegen mij dat ik terug moet gaan zitten op mijn plaats. Want ik was ondertussen dichterbij gekomen om dat fenomeen van bruin naar wit te bestuderen. Zo gaat het verder, de ganse avond. Telkens opnieuw komt er iemand binnen, gaat zitten, doet een babbeltje, soms kleden ze zich uit en komt mijn baasje dichterbij om dat te bestuderen, gaat terug naar buiten, komt iemand nieuw binnen en zo de ganse avond lang. Ik word er zenuwachtig van. Ik ken dat hier niet, het is vreemd, het ruikt vreemd, al die vreemde mensen die binnen en buiten lopen, sommige kijken schuin naar mij, ik hou daar niet van. Ik word daar zenuwachtig en moe van, dat is het. Eindelijk is het gedaan met de mensen die binnen en buiten lopen en ik mag terug in de auto. We rijden wat rond, baasje stopt en stapt uit. Ik mag blijven liggen, oef. Even later stapt mijn baasje terug in en we vertrekken voor een andere korte rit. Hij stapt weer uit en ik mag blijven liggen. Goed hé, zo'n hondenleven? Een beetje later komt hij terug en ik mag uitstappen. Pootjes strekken... ah, wandeling? Ook goed. Dat doet deugd, hé hé! Daarna terug de auto in en naar huis. Ik krijg een hele kom lekkere brokjes en als dessert nog een koekje want ik heb zo flink "gewerkt" noemen ze dat.
Mijn baasjes zijn al de ganse avond uit hun gewone doen. Het is al avond wanneer er aangebeld wordt.Oh, het zijn dezelfde mensen als de vorige keer. Ze zien er blij en verwachtingsvol uit, ze aaien mij en doen alsof ze mij al kweetniehoelang kennen! Mijn baasjes pakken mijn spulletjes bij elkaar: drinkbakken, eetbakken, zak met eten, mijn lits... gaan we wandelen? Ja, we gaan naar buiten, joepie! Samen met de twee andere mensen lopen we de straat over naar een auto die ik niet ken. De kofferdeur gaat open en hup, ik spring er in, want dat is de bedoeling. Maar waarom moet ik in een vreemde auto? Waar gaan mijn baasjes naartoe? Ik krijg het warm als de auto begint te rijden. Ik hijg en de ramen dampen helemaal aan. Ik zie niks meer, of toch, het is de auto van mijn baasjes die achter mij rijdt! Oef, ze komen mee. Na een rit die nog niet te lang duurde stopt de auto en ik mag uitstappen. We stappen allemaal samen uit en gaan wandelen ergens waar ik het helemaal niet ken. Wat een vreemd gedoe, de laatste dagen. Plots komt de andere persoon van het nieuwe koppel aangestapt met een klein wit hondje, ze komen kennismaken met mij. Maar dat kleintje is blijkbaar onder de indruk van mijn gestalte en heeft niet veel zin om te "socializen". Na de wandeling gaan we een huis binnen, er wordt een fles opengetrokken en de mensen toasten "Op Robbe"! Dat ben ik. Ik ben een Polski Owczarek Podhalanski. Dat betekent zoveel als Poolse herdershond uit het Podhalanski gebergte. Mijn baasjes staan recht, ik dus ook. Neen, ik moet blijven ? Wat krijgen we nu? Baasjes, hela, neem mij mee! De deur gaat dicht achter hen. De twee nieuwe mensen komen terug binnen en aaien mij. Ik zal dan maar gaan liggen, wat moet ik anders? Na een tijdje willen de mensen gaan slapen, maar eerst zetten ze mij buiten op hun terras dat in de tuin uitkomt. Er staat daar een soort van houten berghut, met een opening als deur en ze willen mij daar in laten kruipen... mij niet gezien! De meneer kruipt er eerst zelf in en probeert mij te lokken... die denkt zeker dat hij met de onnozelaar van de klas te maken heeft?
Wat gebeurt hier toch allemaal? Mijn baasjes hebben het huis bijna helemaal leeg gemaakt. Alleen een kast hier en daar, en de zetels en de tv, die staan er nog. Dagen lang heb ik hen zien zeulen met grote dozen en meubels, alles dragen ze naar buiten. Maar ze brengen niets terug mee binnen. Het is al avond wanneer er aangebeld wordt. Mijn baasjes openen de deur
voor twee bezoekers die ik helemaal niet ken. Er wordt gepraat en naar
mij gekeken. Ik moet rechtstaan, mij laten zien aan hen en kunstjes tonen. Wat vreemd
toch al dat gedoe! Mijn bazinnetje geeft mij snoepjes en de twee
vreemde mensen ook. Er wordt nog gepraat en mijn baasjes tonen foto's van mij, van vroeger. Het lijkt wel alsof ze een akkoord bereiken, ze schudden elkaar de hand en kijken nog naar mij en knikken zo van "Ja, ja, dat is het". Wat vreemd toch allemaal...
Zondagmorgen, 8 uur. Mijn baasje neemt mij mee voor de ochtendwandeling. Kijk, hier zie je ons wandelen, wij doen dat graag en maken echt lange wandelingen. Mijn baasje laat mij vrij lopen, echt lopen, da's leuk! Daarna gaan we naar school, joepie! Ik ga graag naar school, want ik ben de beste van mijn klas. Maar mijn baasje, die moet nog veel leren! 
