Een gelukkig nieuwjaar, beste maatjes! Wel, nu ben ik nogal geschrokken van de mensen. Stel je voor : die mensen kweken een konijn en eten dat daarna doodleuk op! Als je eens zou weten hoeveel kalkoenen het nieuwe jaar niet hebben mogen meemaken... Mensen eten echt waar alles : duiven, kippen, kikkers, kreeften, vissen,... gelukkig geen honden! In het jaaroverzicht ben ik er van geschrokken wat voor kwade beesten mensen kunnen zijn. Daar zijn wel heel onaangename baasjes bij hoor! We hebben van oud naar nieuw nog een spoedgeval gehad. Een mijnheertje was draaierig geworden van het schransen en was beginnen braken. Nu likt hij dat niet op, zoals ik zou doen, maar gaat daarbij zo lelijk tekeer dat je zou denken dat hij dood zou gaan, ontploffen of zo iets. Zijn hond was allerminst onder de indruk en tijdens een onbewaakt moment (iedereen was bezig met dat brakende meneertje) hapte hij snel naar de blokjes kaas die op een schoteltje lagen midden op de tafel. Maar, die kaasblokjes smaakten zo zuur als citroenen! Het waren potverdorie schijfjes citroen en geen kaas! Het kan niet missen dat het meneerke er raar van werd. De technologie staat niet stil. Mijn baasje heeft een SMS gekregen van Igor, een Russische hond die ons zijn beste wensen voor het nieuwe jaar overmaakte. Ik wens jullie allen een gelukkig nieuw jaar met veel lekker eten en heel lieve baasjes!
Beminde hondenvrienden, in mijn homilie van deze zondag breng ik u het kerstverhaal.
Voor de belastingen moest de timmerman Jozef met zijn zwangere vriendin Maria naar zijn geboortestad Betlehem. Maar, ge weet wel hoe dat gaat bij kleine zelfstandigen, die werken tot de laatste snik. Er ging bezoek komen voor het lichtfeest. Dan moeten de kaarsen van de kandelaar alle zeven één voor één aangestoken worden, met telkens een schoon gebedje erbij. Maar hier was nog een kastje kapot dat gemaakt moest worden, daar nog een deur die sleept, en madam van hierover heeft een veel schonere kapstok dan ik,... enfin, ge kent dat wel. Toen het werk des heren eindelijk volbracht was, was het zevende uur al voorbij en was er geen enkele koerskemel meer beschikbaar voor een last minute naar Betlehem. Dan maar op de baan met de ezel. Gelukkig was dat een beest van goede wil en helemaal niet koppig - want die ezel heeft zo hard gelopen dat hij geflitst werd door een vallende ster. Toen Jozef en Maria een kot in de nacht in de herberg aankwamen, was daar geen plaats meer en moesten ze in een stalleke gaan slapen.
Ge ziet, beminde parochianen, waar ge komt zonder herdershond. Als ik in een herberg aankom, is daar altijd plaats. Men maakt plaats voor mijn bazinnetje. Daarna zou ik al die schaapkens schoon in dat stalleke zetten. Dan moeten die arme beestekens niet buiten slapen en moet die os niet in een hoekske zitten kwijlen omdat er een kindeken in zijn kribbeke ligt.
Met een herdershond hebt ge uw schaapkens op het droge. De collecte van vandaag is voor de kleine negerkens met het schijteken vlieg.
Ziehier onze Kerst- en Nieuwjaarswensen (klik op de link hieronder)
Vorige keer vertelde ik over mijn straat (Dans ma rue ). Er is nog van alles
gebeurd in mijn straat sindsdien, hoor. Zo zakte er een heel groot stuk weg in,
midden op de Brusselsesteenweg, en weg was hij. Vermits de weg weg was - enfin,
hij was niet helemaal weg hé!- bleef de afrit zeker twee dagen afgesloten voor
het verkeer. Nu staan er in mijn straat een hele grote generator die een fel
licht doet branden en een slaapcontainer voor brandweermannen, en er werd door
een grote vrachtwagen allerlei materiaal gelost. Dikke blauwe en rode darmen
komen van uit de ingewanden van de aarde op de steenweg naar mijn straat om
daar te verdwijnen in putten in het baanvak. Het is allemaal vreemd hoor. Naar
het schijnt zal het nog een paar weken duren voor het grote diepe gat hersteld
zal zijn.
Maandagavond heel in t laat,
nadat mijn baasje gedaan had met al zijn huisbezoeken, wou hij met mij eens tot
daar wandelen om die put van dichterbij te bekijken. Het vrouwtje was
meegekomen met Kadee en Raja. Het stond er vol politiemensen, politieautos,
brandweermannen, de hersteldienst was ter plaatse. De ganse plaats des onheils
was fel verlicht met lichtgevende paraplus. Zo iets had ik nog nooit gezien.
Het baasje ook niet, hij gaf zijn ogen nogal de kost!
Na een tijdje rondgewandeld te hebben tussen al dat
materiaal, vrachtwagens, autos, verlichtingsparaplus en zo, vond het baasje
dat het tijd werd om naar huis te gaan. We draaiden af, gingen onder het
bruggetje door, richting huis. Plots rook ik iets heerlijks zeg dat het niet
waar is! Kippenbillen! Er lagen zeker 6 kippenbillen zo maar in het midden van
de straat! Goh, ze waren gekruid met paprika en zo. Van het vrouwtje heb ik
geleerd dat ik niets van straat mag opeten. Net als kindjes die van vreemde
mensen geen snoep mogen aannemen. Zeg, ik ben wel groot en sterk genoeg om te
weten dat ik die kippenbillen niet ga laten liggen! Ik neem de eerste bil en
schrok hem naar binnen maar het vrouwtje had het gezien! Verdorie toch! Ze
roept los, maar oh nee, ik klem nog liever mijn kaken op elkaar! Het vrouwtje
heeft echter veel macht in haar handen, ze trekt mijn kaken gewoon open! Tegen
het baasje roept ze om de bout te pakken die recht in mijn keel steekt, wat hij
ook direct doet. Gelukkig had ik er toch een stukje van afgebeten, en daar
konden ze niet meer aan, nah! En dan bukt ze zich om alle andere kippenbillen
op te rapen en gooit ze direct weg in het vuilbakje! Zoooo zonde!
Dinsdag word ik wakker met een raar gevoel in mijn
buik. Ik voel mij belabberd. Mijn neus is warm, mijn oren zijn warm, ik heb
geen zin om op te staan. Eten? Bweikes, de gedachte alleen al ik voel mij
misselijk. s Middags komt het baasje mij halen om te gaan werken. Het vrouwtje
vertelt dat ze die middag een muntstuk uit Roemenië in de tuin heeft gevonden.
Het had gestormd, zou dat stukje van ginder tot hier gewaaid zijn? Het baasje
begint stilaan iets te vermoeden zou het kunnen ? Enkele dagen geleden was de politie geweest en
had ons gevraagd of wij iets verdacht hadden gezien of gehoord. Er was
ingebroken in het appartement naast ons! Ik heb toen niets gehoord, en deze
middag ook niet. Kan ik er wat aan doen dat er een Roemeens muntstuk in onze
tuin ligt? Mijn humeur is er niet op vooruit gegaan, en ik grom voor een niks
tegen de patiënten die binnen komen. Het enige wat ik wil is liggen, en slapen.
Laat mij gerust! Het baasje brengt mij s avonds naar het vrouwtje en zegt haar
dat ik knorrig ben en dat ik heel veel slechtriekende winden heb gelaten. Ik ga
direct liggen op mijn mat, ik wil gerust gelaten worden. Ze voelt aan mijn
neus, aan mijn oren, streelt mij over mijn buik en voelt dat die hard staat.
Het vrouwtje had het al begrepen dat ik ziekjes was en heeft dat nadien ook aan
het baasje verteld.
Woensdag
voelde ik mij al wat beter, maar nog niet helemaal de oude. Donderdag middag
ging het vrouwtje met mij wandelen omdat ik mijn behoefte moest doen. Ik hoorde
haar mompelen over bloed in de stoelgang. Ze heeft toen mijn uitwerpselen in
een zakje meegenomen naar huis, dat was vreemd.Meestal gooit ze het gewoon in het vuilbakje op straat? Wat nog vreemder
is, het baasje heeft dat volle poepzakje meegenomen naar zijn labo. Is dit een
nieuw spelletje of zo? Vandaag voelde ik mij weer wat minder goed, en ik heb
overgegeven. Het vrouwtje heeft dat opgeraapt in een zakje, en heeft dat ook
weer meegegeven met het baasje, die het in zijn labo zou onderzoeken. Hier volgt
het resultaat van het onderzoek.
De
kippenbillen waren vergiftigd met bloedverdunner, of rattenvergif. Ik heb daar
een stukje van gegeten, maar ik heb geen vergif geproefd hoor. Maar, dat is wel
de reden waarom ik mij slecht voel. Er zat bloed in de stoelgang, dat wil
zeggen dat er al bloedlekjes zijn in mijn buik. Misschien mijn maag of mijn
darmen. En dat overgeven komt doordat mijn maag te veel zuur aanmaakt. Sinds
gisteren is het vrouwtje begonnen met mij medicijnen te geven. Man, ik wist
niet dat medicijnen zo lekker waren! De ijzerpillen verstopt ze in droge
worstjes, njamjnam! Primperan en Zantac mengt ze met heerlijke yoghurt, joepie!
En dan krijg ik nog een vitamine D preparaat dat gewoon onder mijn eten gemengd
wordt ik voel mij verwend Nu snap ik Raja, die krijgt zijn pilletjes ook in
droge worstjes. Wanneer ik te dicht bij zijn etenskom kom, begint hij heel hard
te grommen. Ah ja, hij verdedigt zijn medicijnen tiens!
Enfin, het
baasje zegt dat ik wel beter zal worden. Top! En het vrouwtje is bij alle
baasjes van de honden die in onze staat wonen, langs geweest om het nieuws van
de vergiftigde kippenbillen te vertellen. Stel je voor dat Spike of Charlotte
of Emile zouden doen als ik! De kleine hoeveelheid die ik ingeslikt heb was
voldoende om mij ferm ziek te maken. Diezelfde hoeveelheid zou een klein hondje
wel eens fataal kunnen zijn. Het vrouwtje heeft de politie verwittigd hierover,
en tegen mij heeft ze gezegd dat als ze te weten komt wie het gedaan heeft, ze
zijn kippenbillen door zijn eigen strot zou duwen! Hola, met die gespierde
handen van haar zal dat zeker lukken! Dus meneer of mevrouw Vergif, let maar
goed op dat je het vrouwtje niet tegen het lijf loopt
"Hét kenmerk van de Kempen is haar zanderige bodem, waardoor de Kempen tot
omstreeks 1960 grotendeels bedekt waren met heide, eikenbos, vennen
en veengebieden. Nu komen er nog een aantal bossen,
vennen, heides en weilanden voor, maar deze zijn stilaan een eerder
kleinschalig landschap door zware bemesting en lintbebouwing geworden. De naam van de streek is een vervorming van het Latijnse Campinia of Campina,
hetgeen 'open ruimte' betekent (campus = vlakte). In het Frans wordt de streek
overigens nog steeds la Campine genoemd en in het Engelsthe
Campine. Ook worden de Kempen soms als Toxandrië
aangeduid, een naam die uit de Romeinse
tijd. Kempen is ook een Duitse stad. De inwoners van de Kempen worden Kempenaars
genoemd." De Kempen zijn zeker te bezichtigen. Als je eens niet weet wat gedaan, trek eens tot daar!
Gisteren zijn we gaan wandelen op de dijken toen het begon te schemeren. We waren met z'n allen, ook Raja was mee. Het baasje was nogal uitbundig en liep om ter hardst met Kadee tot ze allebei van uitputting omvielen. Gelukkig kwamen we toen langs een cafeetje. Het zag er uit als een rustiek boerderijtje met een weliswaar verlaten terras (het was donker en vrij koud buiten), maar door de ramen kon je de gezelligheid van binnen zien. We staan klaar om binnen te stappen als de deur plots open gaat. Een wat oudere man blijft pal in de deuropening staan als hij ons ziet. Hij staart ons aan en stamelt "G*dv***mme...!" en krabt met zijn vinger in zijn haar onder zijn pet. Wij blijven ook staan, en de man ademt diep in, trekt zijn buik in en passeert ons zo vlug hij kan. Oké, wij naar binnen. De warmte van de open haard sloeg ons in de snuit, en in het gedempte licht zagen we de mensen aan de toog en aan de tafeltjes zich naar ons omdraaien. Stilte. Geen woord werd er nog gezegd. We hoorden alleen nog het knetteren van de brandende blokken in de haard. "Goeienavond allemaal". Mijn baasje sprak als eerste. "Mogen wij iets drinken hier?" De man achter de toog kwam en wees ons een plaats. De baasjes gingen zitten, en wij, de drie honden legden ons strategisch op de grond. Ik kon alles en iedereen zien, zowel mijn baasje als de deur als de gasten aan de toog en de tafels. De gesprekken gingen verder, en we gingen op in het decor...
Voor wie televisie kijkt, volgende zaterdag spelen ze de film over Hachiko, de Akita Ino waar ik op 21 november vorig jaar over verteld heb. Ik stel voor dat we allemaal samen kijken. Mijn vrouwtje heeft al gezegd dat ze de doos zakdoeken zal klaar zetten. Ben eens benieuwd...
Dit weekend was ik aan zee met mijn baasje. We zijn naar een voordracht geweest over mensen, (kindjes) die lijden aan de vissenziekte, of Ichthyosis (naar het Griekse Ichthy = vis). Ze hebben de lichaamsbouw van een mens, maar een huid als van een reptiel. Het betreft hier een genetisch bepaalde aandoening waar zo nu en dan een kind mee wordt geboren. Deze ziekte, Ichthyosis genaamd, gaat gepaard met schubvorming van de huid, die zowaar een dierlijk voorkomen kan hebben. Het is een "foutje van de natuur" dat behoorlijk hinderlijk kan zijn voor de patiënt.
Mensen met ichthyosis hebben lange tijd grote populariteit gekend. De
associatie met een dierlijke huid was fascinerend, en de mythe bestond
dat de aandoening het gevolg zou zijn van een traumatische ervaring met
een reptiel of een olifant gedurende de zwangerschap, waarbij de indruk
van het dier zo sterk zou zijn dat het de ontwikkeling van het ongeboren
kind beïnvloedde.
Omstreeks 1910 werden in Amerika twee kinderen, broer en zus, geboren
met ichthyosis. De schubben die hun lichaam bedekten, vertoonden
gelijkenis met die van een alligator, vandaar dat zij de bijnaam
"Alligator Boy and Girl" kregen. Ook het feit dat alleen de onderste
oogleden konden bewegen, gecombineerd met een chronische ontsteking van
de ogen, droeg bij aan het reptielachtige voorkomen. Bovendien hadden
zij door hun huidaandoening niet het vermogen tot zweten, waardoor hun
warmteregulatie aanzienlijk beperkt was, lijkend op dat van een
koudbloedig dier.
De Duitse "Susi" werd in 1908 geboren als Charlotte Linda Vogel. Haar
huid was grijs, dik en lederachtig, en vormde diepe plooien bij haar
gewrichten. Vandaar dat zij werd omgedoopt tot de vrouw met de
"olifantenhuid". Net als Aloa en Alice kon Susi niet zweten. Op warme
dagen voorkwam zij oververhitting door haar lichaam met ijs af te
koelen. Bovendien smeerde ze haar huid meerdere malen per dag in met
babyolie om pijnlijke barsten tegen te gaan. Haar ogen kon ze enkel
dichtdoen door haar oogleden handmatig te sluiten. Om in haar gezicht
een normaal voorkomen te behouden zou Susi iedere nacht haar
gezichtshuid hebben gepeld.
Na in Europa te hebben rondgereisd werd Susi werkzaam bij diverse
circussen. Ze onthulde haar merkwaardige huid op schaars bedekte wijze,
en vertelde haar bijzondere levensverhaal aan meer dan een miljoen
toeschouwers, onder andere in 1933 tijdens de Wereldtentoonstelling in
Chicago.
Deze kindjes hebben het hard te verduren. Dikwijls zijn andere kindjes en grote mensen "vies" aan deze kinderen, die er echt niet kunnen aan doen dat ze er zo uitzien. Mijn baasje had mij vooraf gevraagd of ik het goed zou vinden dat deze kindjes mij zouden knuffelen en strelen. Ik heb er in toegestemd, want ocharme de ukkies, ze konden wel een knuffel gebruiken!
Gelukkig was er ook nog tijd om de kust te verkennen. Het weer was bar slecht : winderig, veel regen, koud... maar als mijn baasje dit weer kan trotseren, dan ik ook. Hier zijn we even gestopt op de "catwalk".
Het baasje van deze hond heeft wel pech. Hij heeft de Rode Hond. Naar het schijnt is dat een erg besmettelijke ziekte, maar mijn baasje wou persé dat ik met hem op de foto zou staan. Het heeft hem veel moeite gekost om mij zo ver te krijgen dat ik even bleef stilzitten, maar mijn baasje heeft het achteraf goed gemaakt. We zijn naar een winkel geweest, een bakker, en mijn baasje heeft daar een frans stokbrood gekocht en een vleesje "voor onmiddellijk gebruik". We zijn samen op een bank gaan zitten aan het water en hebben brood en vleesje gedeeld. Dat deed deugd! Ik vind die zee maar niks hoor. De stille plassen da's oké, maar die golven, ik moet er niet van hebben. Toen zo'n golf naar mij kwam en mij half nat maakte, heb ik eens heel goed geblaft. Maar die zee trok zich daar geen sikkepit van aan. Ik ben dan maar weggelopen, pfff. Ik heb daar van gedronken van dat zeewater, het smaakte erg af. Het enige nadeel is dat je daar zo'n dorst van krijgt. Mijn baasje is daarna met mij naar de stadsfontein geweest en heeft mijn poten daar in gewassen. Dat vond ik ook maar niks. Zo'n fontein maakt al zo veel lawaai als dat water van de zee. Het water smaakte echter lekker, veel minder zout, en ik heb er dan ook heel veel van gedronken! Helaas moesten we de volgende ochtend al voor 6u opstaan en gaan wandelen, omdat al dat water in mijn buik "gezakt" was ...
Mijn baasje vond deze stenen honden wel speciaal. Ik vind er niks aan. Die staan daar maar te staan, blaffen niet, kwispelen niet, grommen niet, slapen en eten en wandelen en knuffelen niet... Daarbij, ik ben vééééééél mooier, al zeg ik het zelf!
Hier lopen we in "Knokke le Zoute". Chique buurt en mooie winkels. Het heeft wel iets om op zo'n brede boulevard te lopen. Da's wat anders dan de Hoogstraat en de Plaisance brug bij ons in Mechelen ...
Mijn baasje vroeg of ik mee binnen mocht. Deze winkel was waarschijnlijk van Ali Baba geweest, het was net een grot vol schatten. Ze hadden alles, maar dan echt waar alles waar een hond (en zijn baasje) van kunnen dromen. Ik heb mijn ogen goed de kost gegeven, en ik weet al wat ik aan Sinterklaas ga vragen hoor!
Het was een leuk, maar vermoeiend weekend voor mij. Normaal slaap ik tot de middag, en doe ik ook nog namiddag dutjes. Gisteren en vandaag kon het niet, en ik ben dan straks kapotmoe thuis gekomen. Mijn dekentje lag gespreid, lekker eten, en dan zalig maffen....
De herfst is in aantocht, en dat zie je overal. Sta je 's morgens vroeg genoeg op, dan zie je overal diamanten in het gras, en spinrag gemaakt uit parels en diamanten die schitteren in het opkomende zonlicht. Ooit heeft Pinokkio zich laten vangen. Hij was onderweg naar school toen hij twee oplichters tegen kwam : de antropomorfe vos Jan Fatsoen en zijn helper, de kat Gideon. Zij vertelden hem dat er diamanten groeiden in een weide. Hij moest ze betalen om te weten waar het veld was. Toen hij bij zonsopgang in de wei stond en het zonlicht over de dauwdruppels scheen, schitterden ze en fonkelden ze als echte diamanten.
De grootmoeder van mijn vrouwke heeft gezegd dat september de spinnenmaand is, dan komen ze binnen. En ik denk dat ze gelijk heeft, want ik heb er al veel gezien de laatste tijd. Zo van die grote, dikke zwarte spinnen, bah. Kadee die vindt dat nog leuk om mee te spelen. Maar met zijn jeugdig geweld heeft hij een "verpletterend" impact op de spinnenpopulatie. Ze zijn echt niet opgewassen tegen zijn onstuimige manier van spelen. Ik denk dat het vrouwke stiekem blij is dat Kadee ze wel leuk vindt... En sinds kort weet ik dat spinnen ook een web-site hebben ... kijk maar goed op de foto's ...! Onze hondenschool heeft nu ook een website : http://tiendeschuurke.be Neem gerust een kijkje en ontmoet mijn collega-honden.
De hond op deze foto is heel speciaal. Het is een "Rodekruishond", helemaal uitgedost om op reddingsactie te gaan. Hier heb ik respect voor, da's een collega die zich inzet voor de anderen, net als ik. Hoewel we beiden op verschillend terrein werken hé. Ik verdedig mijn baasje die mensen redt, en deze hond redt mensen in nood. Fantastisch toch?
Vorige week ben ik niet naar school kunnen gaan, ik was ziek. Het was erg hoor, mijn baasje had zo'n compassie met mij. Ik had "spuitpoep", diarree zeg maar. De eerste nacht is het vrouwtje vier keer moeten opstaan voor mij. Ik kon er echt niet aan doen hoor. Het was erg vervelend, want als het op kwam, moest ik er vanaf, waar ik mij op dat ogenblik ook bevond... Toen mijn baasje met mij ging wandelen na de raadpleging, waren we niet ver meer van de praktijk toen ik mijn darmen voelde op en neer springen. Het was lekker warm weer en de mensen zaten in stoeltjes voor hun huis te praten met hun buren. En net daar gebeurde het. Niks aan te doen, het moest er uit, net voor hun voordeur. Mijn baasje had wel poepzakjes bij, maar de brij was onopraapbaar. De mensen werden boos en begonnen te roepen (ik herhaal hier niet wat ze zegden, dat zou niet door de censuur kunnen), maar ik voelde mij erg beschaamd. Mijn baasje zei dat hij het ging in orde maken en liep weg met mij, terug naar de praktijk. Die mensen belden ondertussen de politie! Mijn baasje heeft mijn achterkant proper gemaakt, en heeft dan 2 emmers gevuld met water. Daarmee is hij naar de plaats des onheils gekeerd en heeft alles proper geschrobd. Toen de politie er aan kwam, was het voetpad terug proper en werd er geen pv opgemaakt. Gelukkig maar, ik voelde mij al beroerd genoeg! We zijn dan snel naar huis gereden met de auto, waar het vrouwtje zich over mij ontfermd heeft. Ze had gemerkt dat ik mij belabberd en beschaamd voelde, maar ze streelde mij en stelde mij gerust waardoor ik al snel beter werd. Ondertussen heeft het medicijn van mijn baasje er voor gezorgd dat ik terug in orde ben, oef!
Soms gebeuren er echt leuke dingen hoor. Vorig weekend ben ik met mijn baasje op pad geweest met de Robbemobiel. Je weet toch nog dat de auto van mijn baasje de "Robbemobiel" is, dat staat er op de kofferdeur in 't groot op. Het was file, en alle auto's reden traag of stonden stil. Mijn baasje is toen ergens gaan tanken en de auto achter hem is hem gevolgd. Er stapte een madam uit en ze vroeg aan mijn baasje "Meneer, is dit de hond van de blog?" Ja natuurlijk!
Kadee is nu bijna zo groot als ik. Maar hij is heel onstuimig en wild. Het vrouwtje zegt dat Kadee zo sterk is als ik, maar dat ik mijn manieren hou. Kadee daarentegen die durft trekken en sleuren en wild in het rond springen. Het vrouwtje heeft haar handen vol om hem in toom te houden, en soms ook om niet om te vallen. Ik denk dat ze wat meer spek zal moeten eten...
Eindelijk, het weekend is voorbij... Niet dat het niet leuk was, integendeel, maar zooooooo vermoeiend! Het is begonnen zaterdagmorgen. Toen is het vrouwtje met Yentl en mij en Raja en Kadee ergens naartoe gereden met de auto. Het was een vrij lange rit, en toen we er waren, bleken er nog heel veel familieleden aanwezig te zijn ook. Maggy had een wandeling georganiseerd om de stambomen van haar laatste nest uit te delen, nest waar Kadee uit voortkomt. Zo hebben we kennis gemaakt met nog 1 broertje en 2 zusjes, en de "habitués" van de wandelingen waren er ook bij. Het eerste deel van de wandeling was van de parking naar een caféetje waar de baasjes zich te goed deden aan koffie en andere drankjes. Wij konden ondertussen kennismaken en snuffelen zoals het hoort. Het was een ferme wandeling en het weer viel erg goed mee. Dat was een leuke zaterdag, hoewel ik mijn baasje miste...
Kadee is onlangs 6 maanden geworden. Hij heeft al zijn melktandjes gewisseld voor de grote honden tanden en hieronder zie je het resultaat... Ik denk dat hij menige dief zal afschrikken met zo'n blinkend gebit!
Kadee toont niet alleen zijn tanden, hij zet ze ook graag ergens in. Bijvoorbeeld in het kussen van Raja. Of in de matras die speciaal voor hem en Raja op het terras ligt. Of in de struiken, hij tracht die met alle mogelijke macht uit de grond te rukken. Daarbij is Kadee een intellectueel : hij houdt van medische lectuur, of moet ik zeggen : hij verslindt ze?
Maar ondanks het feit dat hij zo goed gewapend is, het heeft niet mogen baten... Enkele zondagen geleden kreeg het bazinnetje bezoek van een collega en haar man, en die hadden hun Jack Russell meegebracht. Een tof beestje, nogal zenuwachtig naar mijn goesting, maar da's de aard van het ras zeker? Kadee en Raja vonden het super, en ze hebben echt waar uren aan een stuk gespeeld. Maar toen werd de kleine Jack moe, en hij viel Kadee aan, door plots in zijn oog te bijten. Zijn onderste ooglid zwol op en werd zo groot als een duivenei, en zo blauw als een rauwe biefstuk... Hij heeft er toch een dikke week last van gehad, maar nu is het allemaal genezen. Weten jullie nog dat ik ooit ook gebeten werd? De dader was toen ... een Jack Russell. Als je het mij vraagt, is dat een gevaarlijk ras!
Kadee is met zijn zes maanden al een "grote" geworden, hij is bijna zo hoog als ik. Toen hij hier pas toekwam, maakte hij gebruik van het hondenluikje van Raja. Wel, Kadee doet dat nog steeds, hoewel het niet meer zo vlot gaat als enkele weken geleden. Kijk en geniet ...
't Is weer zover. In plaats van op zondag te verschijnen, is het al dinsdag namiddag eer er een letter op mijn blog staat. Moest ik het zelf kunnen, het zou zo lang niet duren! Hoe het komt dat de blog pas vandaag geschreven wordt? Awel, mijn baasje is weer eens weg geweest tiens. Hij is naar een congres geweest om daar iets te gaan vertellen over zotte mensen en over gevaarlijke mensen. Hij is daarvoor speciaal naar Polen geweest! 'k Was eigenlijk wel graag mee gegaan, maar het mocht niet. Mijn baasje had nochtans een spreekbeurt voorbereid over het nut van een Tatra hond als ik in een dokterspraktijk. Maar ik mocht niet mee van de organisatoren. Ondanks dat ben ik toch aan bod gekomen hoor! Toen mijn baasje tijdens zijn anderhalf uur durende voordracht sprak over geweld in de praktijk van een dokter, zei hij dat sinds ik er ben, hij veel minder last heeft van geweld en agressie. Eén van de toehoorders vroeg of het gebruik van zo'n grote hond als ik wel "evidence based" is. Dat wil zeggen : dat het nut hiervan wetenschappelijk bewezen is. Mijn baasje kon dit volmondig beamen, en hij kreeg zowaar applaus van zijn publiek!
Hieronder zie je de kaart van Polen. De paarse pijl wijst naar Warschau of Warszawa. Dat is nu de hoofdstad van Polen, op ongeveer 1330 km van Brussel. Dat is minder ver dan de Costa del Sol! Hier vond het congres plaats en heeft mijn baasje enkele dagen doorgebracht. De groene cirkel duidt aan waar het Tatra gebergte ligt, in het zuiden van Polen. Dat is heel dicht bij Krakau, de voormalige hoofdstad van Polen. Mijn baasje vond het spijtig dat het congres niet in Krakau doorging, want dan zou hij mijn geboortestreek bezocht hebben. Ik word al nostalgisch wanneer ik er aan denk...
Hij logeerde niet ver van het congrescentrum, waardoor hij de weg gemakkelijk te voet kon afleggen. Onderweg kwam hij dit tegen: een bureaustoel midden in een tuin. Dat blijkt dus een algemeen fenomeen te zijn, want bij ons, in Mechelen, staat er ook een bureaustoel in de hondenwei. Onze gebruiken en die van de Polen zijn dus niet zo erg verschillend blijkbaar. De Poolse bevolking is niet erg rijk. Er lopen daar veel sukkelaars rond, die de ganse dag in een park rondhangen met flesjes bier, en hun hond. De eerste dag kwam mijn baasje een oude en erg getatoeëerde meneer tegen, die een grote hond bij had. Alleen was die niet wit, maar ook bruin en zwart. Mijn baasje vond die hond erg mooi, omdat hij liep zoals ik : staart in de lucht, strakke billen, dansende vacht. Hij sprak het baasje aan, maar die verstond hem niet. De arme man sprak alleen Pools, en mijn baasje zijn Pools is niet zo goed... enfin, hij gebaarde dat hij het een erg mooie hond vond, en mocht het dier aaien. Waarna het baasje van de hond zijn hand uit stak en om geld vroeg! Moest mijn baasje geld vragen voor elke keer dat iemand tegen ons zegt "da's toch zo'n mooie hond dat u daar hebt, meneer!" hij er een leuke zakcent zou aan overhouden!
Hier zie je het "oude" stadscentrum van Warszawa. Er zijn 1 miljoen 800 duizend inwoners in de hoofdstad. Voor 1939 genoot Warszawa door enorme rijkdom aan gebouwen en uitgaansmogelijkheden een grote rijkdom, en werd zelfs vanwege zijn uiterlijk en de sfeer vergeleken met Parijs. Maar tijdens de tweede wereldoorlog werd Warszawa volledig met de grond gelijk gemaakt. Een deel in het stadscentrum werd in dezelfde stijl terug opgebouwd na de oorlog, waardoor het terug iets van zijn cosmopolitische allure heeft teruggekregen. Het "oude" stadscentrum is dus nog geen 70 jaar oud! Het centrum bestaat uit een mengelmoes van bouwstijlen, waar glazen torengebouwen, winkelcentra, musea en kerken, een aartslelijk gebouw geschonken door Stalin en woonkazernes elkaar zonder overgang afwisselen.
Het congresgebouw bevond zich heel dicht bij dit gebouw. Er staan er feitelijk 2 naast elkaar, en het zouden oude "gasketels" zijn. Deze zouden tijdens de tweede wereldoorlog gebruikt zijn om de Poolse bevolking te vernietigen. De Nazi's hebben in 1943 met pantserwagens en vliegtuigen huis na huis in brand gestoken. Ze hebben de ganse stad met de grond gelijk gemaakt. Stalin liet de Nazi's hun gang gaan. Zijn bedoelingen waren simpel : een toekomstige oppositie de kop indrukken, de regering (in ballingschap) in Londen verzwakken en zo de handen vrij krijgen om een communistische regering in het zadel te hijsen. Warszawa stierf langzaam maar zeker, 300 000 mensen lieten het leven. De Duitsers sloten de overlevenden op in concentratiekampen en begonnen de stad methodisch te vernietigen. Ze dynamiteerden zelfs de ruïnes. Toen het Rode Leger op 17 januari 1945 ten slotte toch de stad kwam ontzetten, werd het door zowat VIJFTIEN overlevenden opgewacht... Dat de stad terug tot bloei kwam heeft te maken met de koppigheid en de overlevingsdrang van het Poolse volk.
De gebouwen blijven staan ter herinnering aan deze afschuwelijke periode.
Ik kan dit alleen maar vertellen omdat mijn baasje hierover verteld heeft. Daar ik niet mee mocht naar Polen, moest ik wel met vakantie gaan. Raja en Kadee en ik hebben vijf dagen bij Maggy en Frans gelogeerd. Dit keer waren we met ons drieën, en dat had een erg positief effect op ons gemoed. Maggy en Frans deden erg hun best om het ons naar de zin te maken, en vooral Kadee en Raja konden zich goed uitleven in de grote tuin. Ze konden spelen met de tantes en met het zusje van Kadee die je hieronder kan zien. Mij interesseert dat spelen niet, ik blijf liever op mijn gemak uitrusten en kijken hoe de anderen dollen. Hetzelfde voor Balzac die ook met vakantie was bij Maggy en Frans, en die naast ons in een buitenverblijf sliep.
Het uur van afscheid nemen was aangebroken. Het vrouwtje kwam ons halen en we vertrokken naar Mechelen. Ondertussen heb ik al gewerkt, en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik mijn normale leventje terug heb...
Dag Maggy, dag Frans! Bedankt voor al jullie goede zorgen... en tot binnenkort...!
Hallo daar, zijn jullie terug? Ik bedoel terug van verlof? Hopelijk hebben jullie dan beter weer gehad dan wij hier, want het was nogal een natte zomer hier... Er waren wel mooie dagen bij, zoals wanneer deze foto genomen werd. Toen was het echt snikheet. En ik moest mijn ogen toeknijpen tegen de zon, ze was oogverblindend ... Meestal werd die dag dan beëindigd door een fameus onweer! Zo hebben we er de laatste tijd véél gehad, en helaas ook zo'n straffe onweders dat er mensen overleden zijn, zoals tijdens dat festival.
We waren met het bazinnetje op de wei gaan spelen. Niks aan de hand. Tenminste, dat dacht ik. Eigenlijk had ik het kunnen weten, als ik genoeg naar het vrouwke had gekeken. Zij keek regelmatig naar de hemel en zei dat we moesten voort maken met onze ... p...p.... en k...k... Pfff zeg, waarom moeten wij ons afjagen in die hitte? De warmte was bijna tropisch, zo zwoel. Dan ga je toch niet verwachten dat wij ons gaan haasten zeker? ... Tot het plots donkerder werd - vreemd eigenlijk, zo midden in de namiddag - en een frisse wind opstak. Heerlijk, een koele bries.... gevolgd door een hels lawaai!!! Donder en bliksem! Hola, wegwezen hier!!!!
Ik ben in volle vaart naar de uitgang van de wei gespurt, op mijn hielen gevolgd door Kadee. Die wist niet waarom, die liep maar mee, om mee te lopen. Kadee is nog jong en onverschrokken, maar ik op mijn ouwe dag wil binnen zitten voor dat het onweer losbarst hoor! Op een kik-en-een-mik stonden we met drie aan het poortje, te wachten dat het vrouwtje ons mee naar huis zou nemen. We waren nog maar goed binnen of het spektakel begon. Was ik blij dat we binnen zaten!
Op een andere dag waren we in de stad aan het wandelen toen er een hagelbui plots, uit het niets, uit de hemel viel. Met veel gekletter vielen die ijsbolletjes op de grond, en we zijn gaan schuilen op een overdekt terras van een café op de Grote Markt. Op zich heeft die hagelbui niet lang geduurd, maar lawaai dat het maakte, amai mijn oren! Het vrouwtje heeft iets besteld om te drinken, en we zijn daar nog eventjes gebleven om te genieten van de mooie regenbogen. Ja ja, twee regenbogen stonden over het stadhuis. De zon scheen langs de ene kant, aan de andere kant scheen de maan, zo donker was de hemel. Het resultaat was héél mooi, kijk maar...
Toen ik met mijn baasje van een wandeling in het park terugkwam, zagen we een meneer die met zijn hondje was gaan wandelen, terugkeren naar huis. Ik denk dat zij ook in het park gewandeld hadden, want de kleine hond (ik denk een terriër of zo) droeg een vrij grote tak in zijn muil. De tak was wel een meter lang en hij had die stevig tussen zijn tanden geklemd. De stok stak langs weerskanten een heel eind uit zijn muil en toen hij binnen wou gaan, bleef de hond steken want de tak kon niet door de voordeur. Het baasje van de hond had niets in de gaten, en stond zijn schoenen binnen aan de voordeur, uit te doen. De kleine hond ging een paar stappen achteruit en met een stevige aanloop stormde hij - nog steeds met die tak in zijn muil - door de voordeur. Tenminste, dat was zijn bedoeling. De tak was nog steeds te groot... en de hond sloeg over kop en rolde de inkomhal in... tot voor de voeten van zijn baasje... Ik vrees dat die (de hond hé!) een paar tanden kwijt gespeeld is...
Dat doet mij denken aan een andere keer, toen ik voor de deur van de living ben gaan liggen. In de living dan. Het vrouwtje was brood gaan halen bij de bakker, en het geurde heerlijk. Ze had de mand met het lekkers in de living gezet. Kadee stond te popelen om uitgelaten te worden, en zij had dat goed verstaan. Daarom heeft zij waarschijnlijk het brood niet direct op zijn plaats in de keuken gelegd... met alle gevolgen van dien. Raja en ik waren in de living gebleven terwijl het vrouwtje met Kadee ging wandelen. Raja heeft het brood uit de mand genomen, heeft de zak opengepeuterd, en heeft daar één boterham, en nog een boterham uitgehaald en opgegeten. Ik had mij voor de deur gelegd, zodat het vrouwtje niet direct zou binnen kunnen, en Raja de tijd zou hebben om zich te verstoppen... en het is gelukt hoor! Raja en ik waren "partners in crime". Maar we hebben allebei een uitbrander gekregen, en dat had ik niet verwacht. Feitelijk had ik beter ook een boterham gepikt, dan was ik niet voor niets gestraft...!
Onze Kadee is bijna zes maanden oud. Nu hij al zijn tanden heeft
gewisseld, denkt hij dat hij zo groot als ik. Dat ondervind ik aan zijn
manieren. Maar kom, als je goed kijkt, dan zie je dat ik nog steeds de
grootste en de sterkste ben, terwijl hij erg zijn best doet er uit te
zien als ik...! Tijdens de les in de school let hij goed op, en ik moet
eerlijk bekennen dat Kadee baat heeft bij de lessen die hij op woensdag
volgt. Het vrouwtje doet goed haar best om hem zo dikwijls mogelijk naar
de les te brengen, zodat hij betere manieren krijgt. Maar manieren en
manieren ... is twee....
Kadee heeft een komieke manier van liggen. Ik denk dat die niet van
Poolse maar van Egyptische afkomst is. Kijk, zoals die hier op de grond
ligt, dat kunnen alleen Egyptenaren. Het vrouwtje heeft een filmpje
gevonden waar Egyptische danseressen zulke bewegingen maken. Klik op de
link onder aan de bladzijde, en geniet...
Vanmorgen vroeg wekte het vrouwtje ons nog vroeger als gewoonlijk, wanneer we naar school gaan. Ze had een verrassing voor ons : we gaan niet naar school! Joepie...? Waarom moeten we dan in godsnaam op zo'n onchristelijk uur opstaan? ... Er werden zakken ingepakt met handdoeken, snoepjes en waterflessen, wandelschoenen... ah? wandelschoenen? Gaan we wandelen? Goh, leuk! Yes! En zo was het. We vertrokken naar het zuiden van het land. De hondenclub waar wij bij zijn, had een wandeling georganiseerd, en wij waren van de partij. Hier zijn we net aangekomen, en zoals je kan zien aan de plassen op de grond, had het tot kort voordien nog goed geregend. Niks aan de hand, lekker fris weertje om te wandelen, nietwaar?
Het was een leuk weerzien met de andere leden van de club : Balzac en Voltaire, Goral en Ghrabina, en ik ben verdorie nog een paar namen vergeten... Het zijn dan ook moeilijke namen, hé? "Robbe" dat is tenminste gemakkelijk te onthouden! De strafste gasten kregen een muilband aan, omdat die elkaar niet zo graag zien. Achteraf liep er één op kop en de andere sloot de rij, en al de rest liep daartussen. Dat ging heel goed zo. Zelfs Raja was van de partij. Het vrouwtje wou hem deze wandeling niet ontzeggen, wie weet of hij de volgende keer nog mee kan.
Onderweg kwamen we huisjes tegen die soms tot de verbeelding spraken. Zoals dit hier. Ik hoop dat dit niet bewoond is, want het ziet er maar schamel uit. Bij ons in Vlaanderen zijn we toch meer luxe gewend...
En dit heb ik bij ons toch ook nog nergens gezien. Wat is dit trouwens : is het vriendje van het meisje een motorrijder en zingt hij zijn ballade onder haar raam alvorens via datzelfde raam naar binnen te kruipen? Of dient de ladder om stiekem weg te sluipen 's nachts om dan met de moto weg te rijden? Euhm, da's onwaarschijnlijk, want zo'n ding maakt een hels lawaai, vooral 's nachts als iedereen slaapt... De wandeling ging verder en ik kon het niet gaan vragen aan de bewoonster... dus hebben we er het raden naar... geef je fantasie de vrije loop, je ziet wel waar je uit komt ... ;-)
Ondertussen ging het steil bergop. In de hitte. Want de zon scheen genadeloos op ons neer. Dit was een Calvarieberg, zie maar hoe het baasje met zijn armen in kruis naar boven trekt! En Kadee, die zag het niet meer zitten...
Gelukkig kwamen we iets later op een schaduwrijk weggetje waar de baasjes halt hielden om op adem te komen. Ik ging languit liggen in het frisse gras, en oh, kijk! dauwdruppels!
Nog wat verder hielden de baasjes weer halt, want het was echt, echt snikheet. Kadee was kapot, die ging gewoon liggen en die bewoog niet meer. Ik zie het baasje denken : "Moet ik die Kadee nu straks dragen zoals het bazinnetje Raja in haar armen draagt...? Deze is wel 30 kg zwaar, en ik heb het al zo warm ... "
Toen kwamen we water tegen en liepen we (eindelijk) in de schaduw. Hier konden we op een rustig tempo genieten van het uitzicht en van het water, waar we helaas niet in konden. De berm was te hoog om af te springen, en vooral om er terug op te springen achteraf! Dat zou wel deugd gedaan hebben, een beetje zwemmen... Vooral Kadee had het nodig, die was daarboven onstuimig in een verse koeievla uitgeschoven!
Eén van de baasjes kent heel goed de uitbater van een taverne in de buurt, en we waren allemaal welkom, honden én baasjes. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van zijn schaduwrijk terras en kregen emmers vol fris water. Toen we allemaal opgeknapt waren, zijn we stilletjes aan terug naar huis vertrokken. Het vrouwtje heeft ons avondeten gemaakt, waarna we allemaal zijn ingedut. Dit was nog eens een wandeling!
Ik heb nieuwe vriendjes gemaakt. Vorige zondag waren we op de hondenweide van het Vrijbroekpark in Mechelen en we hebben daar flink gespeeld. Hieronder zie je de baasjes van de nieuwe vriendjes. Je kan de vriendjes ook terugvinden op Facebook :Hondenweide mechelen. Neem gerust een kijkje en amuseer je met onze capriolen. Tussen haakjes: Het zijn niet alleen "onze" capriolen, maar ook die van mijn baasje die je kan bewonderen...
Hieronder zie ik mijn baasje vastberaden naar een rioolpijp lopen. Ik dacht dat hij ging spelen met de twee meisjes....
Maar niks was minder waar!
Robbe : Huh baasje, wagadegijdoen?
Robbe : Potverdorie zeg baasje, is daar iets te zien misschien? Kadee : Iets te zien, iets om mee te spelen?
Kadee : behalve een zwart gat zie ik niks.
Kadee : Ik vind dat niet plezant zenne, ik speel ni mee, pffff.... ik ben al weg.
Robbe : Baasje! Joehoe baasje? Hum baasje?
Robbe : Verdorie toch, baasje zeg dan toch iets? Ge zegt niks... wacht ik kom zien...
Robbe : Ahhh, eindelijk licht aan het eind van de tunnel! En baasje is hier ook, oef! Zeg baasje, dat lap je mij toch geen twee keer zenne
Toen we in het park zelf aan het wandelen waren, zagen we een oud meneerke op een bank zitten. Hij had ook een oude hond bij. Het meneerke at stukjes kaas en spuugde die dan uit. Zijn hondje op de grond kon dan de stukjes pakken en opeten. Waarschijnlijk was dat een heel oud hondje zonder tanden, en zorgde zijn baasje op die manier dat het eten kreeg. Als ik er over nadenk, als mijn baasje nog meer tanden verliest zal ik dat dan voor hem ook moeten doen...?
Gisterenavond zag ik iets gebeuren vlak voor de deur van onze praktijk. Het was al vrij laat en donker, en ik vertrok met mijn baasje naar huis. Terwijl het baasje zijn boekentas op de grond zet en de deur op slot doet, stopt er een auto vlak voor onze voordeur. Het portier van de passagier gaat open en een bruine meneer leunt half uit de wagen. Ik dacht dat hij eruit zou vallen, maar hij beperkte zich tot het onderkotsen van onze stoep. De deur ging terug dicht, de auto vertrok en liet een naar pizza-ruikende brij achter. Goh, dat rook eigenlijk wel lekker, ik had nog niet gegeten en wou dichterbij komen... maar het baasje vond dat weer niet gepast. Ik vloog de auto in en hij ging de boel opkuisen voor we vertrokken. En ik had zo'n honger...!
Een madam liep in de Adegemstraat en werd plots overvallen door drie boerka's. Ze was haar gouden ketting kwijt, ze liep een gebroken neus op, haar lip vol bloed en ze had een grote wonde in haar voorarm. En zo kwam het dat mijn baasje die madam moest naaien en zijn middageten aan zijn neus zag voorbijgaan (en ik mijn middagkoekjes)...
Gisteren was ik flink zenuwachtig. Dat kwam omdat ik met mijn baasje aan een test van sociaal gedrag zou meedoen. Het doel van zo'n test is om te onderzoeken of ik mij sociaal gedraag ten overstaan van mens en dier en mij normaal gedraag in het verkeer. Weet je, er waren twee Keurmeesters die de honden keurden. Ik voelde mij als Miss België! En daarbij, de laatste keer dat ik "gekeurd" werd door de dierenarts (en zij tussen mijn benen voelde) ben ik daar iets kwijt geraakt! Je zou voor minder zenuwachtig worden!!! Hier zie je mij en mijn baasje in de rij staan wachten op onze beurt. Dat was net voor we zouden beginnen. Ik keek alvast opzij om nog een glimp van het vrouwke op te vangen. En daar stond ze, met haar twee duimen omhoog naar mij te zwaaien. Waarschijnlijk heeft dat geholpen!
Er werd heel wat van ons verwacht. Het begon al met het betasten : 't is te zeggen dat de Keurmeester mijn tatoeage of ingeplante chip moest controleren om zeker te zijn dat ik wel Robbe ben. Hier werd ik door mijn baasje vastgelegd met een leiband van 3m lengte. Mijn baasje laat mij achter en loopt weg. Ik zie hem zeker twee minuten niet meer. Ondertussen lopen er mensen voorbij met en zonder hond en kijken ze hoe ik reageer op die voorbijgangers. Trek ik mij veel aan van die passanten, pff, ik kijk alleen maar in de richting waar mijn baasje naartoe is gegaan en hoop hem snel terug te zien.
Er was ook een wandeloefening waarbij wij een linkse en rechtse hoek moesten maken, en door een groep van ten minste zes in de groep bewegende, pratende personen moesten slalommen en stoppen in het centrum van deze groep. Fluitje van een cent (voor mij toch!). Weet je wie er naast mij loopt? Dat is Lies met Mira. En Lies is bekend van op TV, want ze heeft meegedaan in Blokken enkele weken geleden. De Keurders en Stefaan hebben hun scoreblad vast en noteren alles wat ze zien.
Er was nog een andere oefening waarbij mijn baasje en ik ingesloten werden tot op 1 meter door een groep van zeker tien personen. Ik bleef rustig, want mijn baasje was bij mij. Een andere oefening was dat mijn baasje alleen werd ingesloten en ik op zeker 10m afstand van hem door iemand anders aan de leiband gehouden werd. Gelukkig riep mijn baasje mij en mocht ik naar hem toe lopen. Eén van de criteria om te slagen was dat je als hond rust en zelfverzekerdheid uitstraalt wanneer je tussen een groep moet bewegen. Het duurde niet al te lang of we mochten terug op onze plaats gaan staan. Mijn baasje was tevreden en liet dat ook zien.
En.... tatataaaaa! Voilà. Het is gelukt. Yes! Joepie!!! Wat er gelukt is? Euh... awel, kijk maar... Geslaagd voor de test sociaal gedrag
Het vrouwke was ook gekomen om te supporteren natuurlijk. Ze was al voor ons vertrokken met Kadee in de aanhangwagen. Ze rijdt met de fiets en Kadee rijdt mee. Hij vindt het nog leuk ook heeft hij mij gezegd. Hij maakt zich niet moe terwijl het vrouwke 25kg moet meetrekken, hihi! Maar zoals ik het hier zie zal hij niet al te lang meer in het karretje passen...
Eerder deze week is mijn baasje voor een ganse dag weg geweest met zijn mama. Al van vijf uur 's morgens was hij opgestaan en pas na acht uur 's avonds was hij terug. Omdat het vrouwke ook niet thuis was, mocht Kadee gaan logeren bij Rosette en haar man, en Indie. Hij heeft daar een nacht en een dag doorgebracht en hij vond het geweldig. Omdat Indie nog jong en speels is hebben ze samen gespeeld tot ze van uitputting neervielen. Thuis zit Kadee met een zieke Raja opgescheept die niet zo veel kracht meer heeft om te spelen en daardoor veel slaapt. En dan ik, ja zeg, ik werk wel met mijn baasje hé. Wanneer ik dan thuis ben wil ik gerust gelaten worden, en spelen, dat hoeft niet voor mij. Ik mocht die dag thuis blijven met Raja, en samen hebben wij het huis bewaakt. Wij zijn echte bewakings- en beveiligingshonden! Niemand moet het wagen binnen te komen wanneer de baasjes er niet zijn, want dan ben ik er! Kadee daarentegen, da's nog een bébé. Die moest heel erg geknuffeld worden omdat hij zijn baasjes gemist had...
Dit is oud nieuws : "de laatste dagen van Pompeï". Mijn baasje heeft deze krant op zolder gevonden, en de datum die er op staat is dinsdag 26 december 72. Maar volgens mij kan dat niet juist zijn. Want ik heb ergens gelezen dat het begin van 't einde van Pompeï begon op 24 augustus 79. Hoe kan dat toch? Wist de krant al 7 jaar op voorhand hoe de laatste dagen van Pompeï zouden zijn? Naar mijn bescheiden mening, als de dingen al zooooo lang geleden zijn, kan je er al gauw een paar jaar naast zitten!
Het volgende is ook nieuws, maar minder oud als het voorgaande. Mijn baasje is naar de Ieperse Nocturnen geweest. Noc-turnen, ik dacht eerst dat hij ging "turnen" ... euh, daar had ik toch enkele bedenkingen bij. Achteraf bleek dat het ging over de Nocturnes, met een "s" vanachter in plaats van een "n". En een nocturne betekent zowel "nachtgezang" als "nachtelijk". Dus eigenlijk nachtelijk nachtgezang. En zo was het : na negentien uur begon een drie uur durende theaterwandeling die het wel en wee vertelt over Ieper te beginnen met de zomer van 1384 na de belegering door de Engelsen en de Gentenaars en eindigend vandaag met oud- Ieperlingen die het geschopt hebben tot BV : politicus Renaat Landuyt, tv-journalist Karl Vannieuwkerke, acteur Bert Vannieuwenhuyse en modeontwerper Edouard Vermeulen (Natan). Er werd zowel gezongen als gedicht, en hóe!
De wandeling begon onder de deskundige leiding van Tante Paula. Ze is "latrinair assistente" van de stad Ieper, en zoals je kan zien had ze haar attributen bij! De gasten werden verwelkomd met poëzie van de onderste plank... hoe kan het ook anders... met een WC-madam als gids! En de WC bleek de rode draad te zijn in dit ganse gebeuren...
Met een gemotoriseerd vlot werden de wandelaars over de Zillebekevijver gevoerd. Ze moesten gaan zitten op houten banken waar WC-brillen op geschilderd waren en ze kregen een drankje dat de kleur had van WC-reiniger... Het is langs de oevers van de Zillebekevijver dat priester-dichter Guido Gezelle zijn gedicht 'In 't Riet' heeft geschreven in 1898. Hieronder zie je een klasje waar de juf aan de leerlingen vraagt om het gedicht voor te dragen.
Mijn baasje houdt van cultuur, dat mag gerust geweten zijn. Gedichten, gezang, toneel, ... het kan hem allemaal bekoren. Zie hoe hij met open mond geniet van het schouwspel
Daarna ging de wandeling verder door het bos, en kwamen rare personages vertellen over drollen en scheten, ze rijmden over de darmen of liever over de inhoud ervan ... en brachten tenslotte de wandelaars tot hier....
Alle mogelijke versies van WC-potten stonden tentoongesteld. Ze waren beschilderd en versierd, wel ja, het oog wil ook wat hé? Maar dan! O gruwel...! In een donkere kelder van een etablissement stond weer zo'n exemplaar. Er stonden champagneglazen klaar en iedereen mocht tappen uit de bron... kijk zelf hoe mijn baasje zijn glas vult... dit had ik nooit gedacht van hem, echt niet...
Mijn baasje heeft erg genoten van zijn uitstap, dat is zeker! Hij heeft zo weer inspiratie opgedaan en wie weet welke gedachten (of gedichten) nu uit zijn brein zullen ontspruiten!
En wat je nu te horen krijgt is het laatste nieuws van vandaag, van vanmorgen eigenlijk. Het is niet echt goed nieuws, eigenlijk ook geen slecht nieuws, het is gewoon nieuws. Ik moest vanmorgen in school nog eens de proef afleggen. En ik ben weer gebuisd. Nah. Daarmee weet je het. En het kan mij niet schelen. Voor mijn part : de pot op!
Jean de la Brassine is niet meer. Weet je nog, die hond die voortgetrokken werd in een karretje omdat hij ingegroeide nagels had en te dik was? Hij is deze week overleden. Ja, het schijnt dat hij zo'n groot hart had. En water in zijn longen. Zijn vrouwtje is ontroostbaar. Ze weende tranen met tuiten toen ze aan mijn baasje vertelde dat hij wel een erg vervelende hond was, maar dat ze er na al die jaren toch aan gehecht was geraakt. Ze heeft nu in haar living een groot portret van hare Jean met een zwart lint over de kader. Het verdriet zal tijd nodig hebben om te slijten ...
Madammen zijn soms rare wezens. Meestal weten ze het allemaal beter, maar, eh... toch niet altijd. Onlangs kwam er een chique madam op raadpleging bij mijn baasje. Zoals gewoonlijk lag ik onder de bureautafel van mijn baasje stilletjes alles in 't oog te houden. De madam gaat op een stoeltje zitten en begint haar verhaal te vertellen... ik werd al gauw slaperig van haar relaas en besloot mij eens te verleggen. Ik zuchtte eens diep (zo van : amai madam, gij kunt nogal een stukske zagen) legde mijn ene poot over de andere en mijn kop naar de andere kant. Haar stem stokte in haar keel, ze maakte zo'n geluid als "ki kkk kk " en dan "iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!! Doktoor, da's nen echte! Gene opgezette! Ik dacht, ... ik dacht, dat die ni echt was!!! Amai zeg, nu ben ik wel hard verschoten, zenne!" Hela hela zeg, ik "n'en opgezette"??? Mij nog niet goed bekeken zeker? Toen moest ik niets meer van haar weten en ik heb mij met mijn rug naar haar gedraaid. Geen blik heb ik haar nog gegund, zelfs niet toen ze haar verhaal verteld had en ze naar buiten ging. Nen opgezette... puh!
Toen de auto van mijn baasje voor herstelling in de garage was, hebben mijn baasje en ik veel te voet/poot afgelegd. Zo gingen we langs bij een apotheek die enige tijd geleden overvallen werd. De apotheker had mij nog nooit gezien maar al wel over mij gehoord. Van mijn baasje natuurlijk. Hij zei tegen mijn baasje dat hij nu begreep - en wees met zijn kin in mijn richting - waarom hij (mijn baasje) niet meer overvallen werd. Tja, niet moeilijk, ik ben er toch?
Er kwam een verschrikkelijke kleine op raadpleging samen met enkele grote stouteriken. Ze waren boos omdat de school hun ziektebriefjes niet had aanvaard. Maar ja, ze waren niet ziek geweest en ook niet naar de dokter gekomen, omdat ze niet ziek waren. Ik vond toch ook dat ze er niet ziek uit zagen. Ze werden door de dokter weggestuurd, maar de kleine ging nog eerst even naar het toilet in de wachtzaal. Mijn baasje heeft ze niet meer terug gezien nadien. Maar na een tijdje kwamen patiënten uit de wachtzaal kloppen op de deur van het kabinet. Omdat er een overstroming bezig was in het toilet. Het water kwam van onder de deur en liep de wachtzaal in, en het grote tapijt was al doorweekt. Mijn baasje is direct gaan kijken en ja, het water stroomde uit de lavabo van het toilet. Die kleine had de kleine kamer gesaboteerd! Mijn baasje heeft gelukkig de waterkraan kunnen dichtdraaien en heeft dan de oorzaak gevonden van de waterval. Er waren twee condomen gebruikt als stop : ze waren voor een deel gevuld met water en dan een knoop erin. De ene diende als stop voor de afvoer, de andere was in het gaatje van de overloop gepropt. Daarbij hadden ze ook nog een volle rol wc-papier in de toiletpot gegooid en hadden ze een paar keer doorgetrokken. De rol was helemaal opgezwollen en het water stond tot aan de rand. Awel, proper gasten als je het mij vraagt! Mijn baasje heeft alles opgekuist en gedweild en droog gemaakt. Het soppende tapijt heeft hij met veel moeite, want het was zwaar van het water, op de koer gelegd om te drogen. Dat ze maar wachten die gasten, ik heb ze geroken, en ik zal ze herkennen...
Met mijn baasje ben ik gaan wandelen in het park. Daar kom ik graag. We zien daar nog andere honden met hun baasje, en het is er mooi. Op een grasveld hadden de werkmannen een ronddraaiende tuinsproeier gezet. Er was een boxer die ruzie had met het ding : hij sprong telkens op naar de waterstraal en trachtte die volledig op te drinken. Maar dat is hem niet gelukt hoor, het water bleef maar komen! We kwamen toen ook een hele grote, dikke meneer tegen die een heel klein bruin hondje aan de leiband had. Het was een grappig zicht, die struise meneer en dat piepklein hondje dat er achteraan hobbelde. Het leek erg op wat je soms ziet in een stripverhaal, hihi
Kadee is ondertussen al drie maanden en half. Hij groeit ongelooflijk snel. Nu kan hij mij ook al goed bijhouden met het lopen, het wordt moeilijker voor mij om eens alleen te zijn. Wanneer hij dan langs mij gelopen komt heeft hij de vervelende gewoonte om mij in de flank of mijn hals te bijten. Soms moet ik dan echt uit mijn krammen schieten en hem laten verstaan dat hij moet stoppen, grrr! Het bazinnetje was met mij en met Kadee gaan wandelen langs het voetbalveld. Daar kunnen we ongestoord los lopen als er geen match bezig is. Eigenlijk is dat wel leuk, er zijn ook geen andere honden. Vorige week kwamen we daar plots Roodkapje en haar oma tegen. Het kleine meisje was direct zot van Kadee. Mij vond ze ook wel mooi, maar een beetje te groot. Ze heeft lang met Kadee gespeeld tot ze allebei moe waren. Het was mooi om zien. Ondertussen kon ik mijn gang gaan, ik werd gerustgelaten! Hola zeg, dat was leuk. Ik kon eens liggen of slenteren, lopen en zitten zonder dat Kadee aan mijn pels hing. Ik hoop dat het kleine meisje daar af en toe nog komt spelen, dan zijn we allemaal content!
Kadee doet soms wel gekke dingen hoor. Een paar ochtends geleden waren het baasje en het bazinnetje op hun terras aan het ontbijten. De vogeltjes komen héél dicht, tot op een meter of twee van de tafel waar de baasjes zitten. Kadee lag op zijn gemak te kijken naar het spektakel van de vogeltjes die af en aan gevlogen kwamen. Grasmussen, koolmeesjes en andere vogeltjes en hun kroost dat ze leren vliegen. Hij verscherpte zijn aandacht toen een klein vogeltje in het gras landde en daar wat rondscharrelde. Ik zag het aankomen, de baasjes niet. Kadee was met één sprong tot bij het jong gekomen dat van schrik niet meer wist dat het kon vliegen. Kadee maakte een maaibeweging met zijn open muil en de vogel zat er in! De baasjes hadden iets gemerkt, maar te laat. Ze zijn Kadee achterna gesprongen, maar die was hen te vlug af! Hij spurtte van hier naar daar, en telkens hapte hij de vogel verder naar binnen. Toen er niets meer van over was, heeft hij de baasjes laten dichterbij komen. Die hebben niets meer gevonden, zelfs geen pluim... Toen het baasje gisteren een boek las op het terras, had hij zijn bril naast hem op de tafel gelegd. Die bril heeft hij nodig om te kunnen autorijden, en om verder te zien dan zijn neus lang is. Dus niet om te lezen. Kadee kwam eens kijken waarom het baasje daar zo stilletjes zat. Hij zag de bril, gapte hem van tafel en ging ervandoor zo snel hij kon. Kadee verdween met de bril onder een hele grote struik waar hij zijn hol gemaakt heeft. Ik zag het baasje op handen en voeten onder de struik kruipen, zo ver hij kon, en maar tasten met zijn handen. Hij vond een bal, een stuk koord, wat stenen, een plastic speeltje, een bot of twee, rommel en vanalles, maar geen bril. Vol vertwijfeling is hij dan maar naar binnen gelopen, waar het vrouwtje net van onder de douche kwam. Hij vertelde haar dat Kadee zijn bril had gepikt van tafel, en die onder de struik had verstopt. Het vrouwtje moest even hard lachen, ze vond het eigenlijk wel grappig dat hij het aan haar kwam vertellen, alsof zij in haar natte nakie zijn bril in het stoffig hol van Kadee zou gaan zoeken, hahaha! Ze heeft zich eerst aangekleed en haar bril opgezet, en toen heeft ze direct de bril van het baasje gevonden. De stukken waren gelukkig nog heel, er was geen kras meer op als voordien. Eind goed, al goed
