Vanmorgen in school was het heel speciaal. Eerst moest het baasje nog zijn veters vast maken, anders zou hij wel eens kunnen vallen... Zie je wat er achter ons staat? Nee, niet die houten wip, maar daar achter. Juist, een ijzeren afsluiting. Wel, tussen de ijzeren afsluiting en de draad van het kolenveld is een paadje van nog geen meter breed. En daar moesten we met z'n allen gaan staan.
Eén voor één mochten we dan het terrein op. Wanneer de vorige hond met zijn baasje terug in het afgesloten paadje stond, mocht de volgende hond met zijn baasje op het veld. En toen gebeurde er iets vreemd... het baasje deed mijn leiband af. Tiens, wat moet ik nu doen? Het vrouwtje staat met Kadee tussen de andere mensen in de rij te wachten op haar beurt. Nu ik los ben, ga ik eerst tot bij haar. Waarom komt ze niet mee op het veld? En Kadee? Dan kunnen we samen spelen. Hola, het baasje is vertrokken, en hij roept mijn naam! Hij had zich verwijderd van de rij mensen en liep naar het midden van het terrein terwijl ik naar het bazinnetje was gelopen. Niet te vlug, maar op mijn gemakske draai ik mij om en loop naar het baasje, die mij uitbundig beloont en mij terug aanlijnt. Oefening gelukt. Toen het de beurt van Kadee was, hebben de mensen wat langer mogen wachten op hun beurt. Eerst wou Kadee niet weg bij haar, daarna had hij de smaak van loslopen te pakken en wou hij niet meer komen toen ze hem riep. Uiteindelijk heeft ze hem weten strikken... ze heeft hem verleid met een snoepje!
Kadee is nu negen maanden oud. Hij is al 7 maanden bij ons, niet te geloven hoe snel de tijd vooruit gaat... Kijk maar eens hoe groot hij geworden is. Het bazinnetje zegt dat voor iemand die ons niet goed kent, wij niet uit elkaar te houden zijn. Ik zie nochtans het verschil ... ik ben zooooo veel mooier...
Thuis gebeurt het dat we samen op de zelfde mat kruipen. Het wordt nipt, maar zoals je kan zien, lukt het nog net. Wie is wie... ?
Ik mocht de andere dag met het baasje mee naar een nieuwe dierenwinkel. Er is daar iets speciaals aan die winkel, vooral als je binnenkomt. Er is een eerste deur die automatisch opengaat wanneer je er voor staat. Dan heb je een "snoepjesbar". Waauw, snoep in alle kleuren en formaten, zo maar voor het pakken? Watertandend en kwijlend kom ik dichterbij om een snoep te pakken, gaat die andere deur open ? Ik stap terug achteruit, de deur schuift dicht. Ik probeer het opnieuw : een stap vooruit, snuit naar voren om een snoep te pakken, en hop, de deur schuift wéér open. Ik ga terug achteruit, sta stil en de deur gaat weer dicht. Ik kijk naar het baasje en die doet teken : ga maar. Ik ga héél voorzichtig terug naar de snoepjesbar, en die stomme deur gaat weer open!!! Dat is toch om moedeloos van te worden! Staat hier al dat lekkers, en dan wordt je constant afgeleid door die vervelende deur die telkens open gaat wanneer je je muil open doet om iets te pakken! Is dat de deur van Pavlov misschien? Het baasje zag dat ik het niet meer zag zitten en heeft dan maar een lekkere snoep gekozen en aan mij gegeven. De deur ging weer open en we zijn dan de winkel binnengestapt. In het naar buiten gaan heb ik de snoepjesbar lekker genegeerd en ben recht naar buiten gewandeld...
Het vrouwtje heeft Kadee meegenomen op stap in de stad. Ik hoorde haar vertellen tegen het baasje wat ze zoal hadden meegemaakt. Wel, die Kadee gaat mij achterna. Hij is goed bezig met een mooie reputatie op te bouwen. Flink van Kadee, zo houdt hij ons ras mee in ere. Ze hebben samen de bus genomen, enkele honderden meters van thuis. Hij moest mooi dicht meewandelen en dan aan de voet zitten tot de bus aankwam. Op de bus zat Kadee op de vloer naast het vrouwtje te kijken naar wie er zoal op en af stapte. Gekir alom van de meisjes : "Amai, wat een grote hond mevrouw! Da's een mooie, mag ik hem strelen ?" Het vrouwtje moest ook nog brood hebben, maar dikwijls zie je bij de bakker op het raam een sticker van een hond met een rode streep door. Dat betekent dat honden niet binnen mogen. Het vrouwtje blijft buiten staan en de verkoopster doet teken dat ze binnen mag komen met Kadee. Kadee volgt haar mee tot aan de toonbank en het vrouwtje laat Kadee liggen. Zo krijgt hij niet al dat lekkers te zien, hé. Ondertussen gaat het gesprek tussen de verkoopster en het vrouwtje over Kadee, en komt er een jonge dame binnen. Ze moet niets kopen, maar wil Kadee strelen en het gesprek gaat verder. Dan komt er een zakenman binnen, met een zwart kostuum. Hij begint tegen Kadee en het vrouwtje te praten en aait Kadee over zijn kop en zijn schouders. Het vrouwtje zegt tegen de meneer in het zwarte pak : "pas op, want hij geeft wit af". Maar de meneer vond dat helemaal niet erg, hij was onder de indruk van Kadee en dat hij zo mooi luistert. Hij heeft het vrouwtje gefeliciteerd met haar mooie hond! Da's toch straf hé? De mensen kwamen niet binnen voor brood, maar voor Kadee! Als je het mij vraagt, is hij goed op weg. Maar ja, hij heeft dan ook het beste voorbeeld thuis ...
Kadee heeft soms zijn eigen manier van interpreteren... zoals hier : het vrouwtje vroeg aan Kadee "zit", omdat hij nogal hevig stond. Hij is gaan zitten...
(1988, Swan chantait... ) Dans ma rue, il y les cinglés du jogging, les amoureux du lèche-vitrine et les passants comme vous et moi, dans ma rue... Dans ma rue, il y a des poubelles sur le trottoir, des toutous que promènent le soir, leurs mémé en chemise de nuit, dans ma rue... Mais il y a aussi Annie, mais il y a aussi Cathy, puis il y a aussi Sophie, et il y a aussi ... Lamborghini ... doumdudidoum... Dans ma rue...
Sinds kort staat er zo'n Italiaanse Lamborghini in onze straat. Het doet de gekste dingen met mijn baasje! Ik hoop dat "le démon de midi" niet toegeslagen heeft! Want ach, wil hij nu ook zo'n auto? Maar zo'n auto is voor MACHO's, da's toch niks voor HEM! Voor je het weet heb je een berg schulden met zo'n auto. Reken maar uit : boetes voor te snel rijden, extra benzine om met Annie, Cathy, Sophie (et j'en passe...) rond te rijden, bloemen en etentjes betalen, want : dat is toch wat macho's doen??? En ik dan? Ik heb daar zelfs geen plaats in, in zo'n rammelkar, pfff!
Wees nu een beetje serieus : er is geen achterbank, en waar bij een normale auto de koffer is, zit die vol met motoronderdelen. Ah ja, er is een kleine koffer helemaal vooraan in dat platte gedeelte. Ik denk dat hij daar zelfs geen zak van 20 kg droogvoer in krijgt. En ik dan? Ah, ik moet op de passagierszetel gaan zitten? Of in dat kleine stukje aan de voeten van de passagier(ster?)? Maar dan zie ik niks, dan lig ik in een kleine ruimte waar ik claustrofobie krijg... Allez zeg baasje, wordt eens wakker man!
Toevallig moesten we vanmorgen in de les gaan liggen in een klein bakje. Ja hallo, heb je gezien wat voor een bakje dit is? Mijn lijf is minstens 2 keer langer en ik zou daar voluit moeten gaan in liggen, huh? Heeft het baasje dan hulp gekregen van Jo en is dit een oefening voor mij om toch in die Lamborghini te kruipen? Ah nee hé!!
Hoe graag ik mijn baasje ook zie, hier doe ik niet aan mee. Ik ben niet gaan liggen, niet in dit bakje (sorry Jo) en ik zal ook niet in die oranje prutsbak kruipen. Mij niet gezien! Om het goed te maken, is het baasje met ons naar de hondenweide geweest. We hebben daar kunnen ravotten en spelen met een heleboel andere honden. Dat was leuk hoor ;-) Tot het baasje persé wou dat ik door die enge buis zou kruipen! Ah nee hé, dat spelletje gaat niet weer beginnen hé!
Gelukkig zijn er ook de leuke momenten met mijn baasje. Zaterdag middag was het markt in de stad en het baasje is met mij een gebraden kip gaan halen. Aan dat kraam stond veel volk. Een madam had net haar kippetje betaald en het zakje in haar handen toen ze aan mijn baasje vroeg "Meneer, da ziet er na is ne lieven oat, mag 'k em e stukske geive?" en mijn baasje antwoordde "Ja madam, moar pas oep veur a vingers hé!" en de madam gaf mij een heerlijk stukje kippenwit dat nog warm was... het kan toch lekker zijn ;-)
Toen we onderweg waren naar dat kraam, kwamen we een gezinnetje tegen met een jongetje van een jaar of vier. De kleine hield een worst krampachtig in zijn handjes gekneld. Hij keek naar alles behalve naar zijn worst, en die worst die zwaaide van links naar rechts... Nog enkele meters en dan kan ik er bij... het kwijl liep al drup drup drup uit mijn muil, nog effe en dan is die worst van mij... dacht ik... maar dat was zonder mijn baasje gerekend! Die had al lang gezien wat er ging gebeuren en hij riep naar de kleine "pas op met uwe worst, da's gevaarlijk!" en wees naar mij. Het jongetje stak prompt zijn handjes (met worst) achter zijn rug, en ik kon er niet aan toen we langszij passeerden...
Toen het baasje zich een glas bruiswater inschonk uit een plastiek fles, zag ik dat die fles een deuk had. Op zich niets speciaals dacht ik, tot we plots een luide "PET" hoorden. De fles ontkreukte zich vanzelf, dat had ik nog niet meegemaakt. Maar nu weet ik waarom zulke flessen "PET"-flessen genoemd worden.
Baasje is weer van wacht vandaag. En gisteren was het superdruk! Dan wordt het baasje nerveus, en doet hij domme dingen. Tja, hij wou persé een kastje met glazen deurtjes vervoeren in de auto. Ik vloog uit de koffer (míjn plaats!) van de auto, ik moest vooraan gaan zitten (hoe ongemakkelijk zeg!) en de kast werd in de auto geschoven. Het baasje verzekerde mij dat het niet lang zou duren. Het was een korte rit tot aan de garage. Mijn baasje trekt aan de kast om ze uit de auto te schuiven, dat lukt. Hij zet ze rechtop en begint er mee rond te ... dansen...? Ik zou niet weten hoe ik het anders moet omschrijven : hij loopt achterwaarts, en trekt de kast aan de ene kant naar hem toe, dan de andere kant. Door die glazen deurtjes was dat een zwaar geval, en hij had (voor alle gemakkelijkheid) er ook de legplanken laten in zitten. Van op mijn stoel zag ik het gebeuren... de kast kantelde, kantelde nog meer, nog meer... Pats! Kattaboemknotsbingbangklingeling! Met een verschrikkelijk lawaai denderde het gevaarte de grond op. Het glas viel in duizend diamanten op de garagevloer. Prachtige lichtflitsen : blauw, rood, groen, paars ... waauw, wat een schouwspel! Maar dat duurde niet lang : na het licht kwam het geluid : "G.dv.rm.lj..rd.n.nd.dj....! Miljaarde, miljaarde, miljaarde G.dv.r..." enzo voorts. Ik ben ervan overtuigd dat diegene wiens naam hier veelvuldig in voorkomt, het gehoord zal hebben. In plaats dat het maar even zou duren, heb ik lang moeten wachten, daar voorin de auto op die ongemakkelijke zetel. In de tijd die het baasje nodig had om alle diamantjes op te rapen, ondertussen 27 telefoons te beantwoorden met "ja, ja, ik kom direct!" had ik met gemak een groot kauwbeen kunnen wegwerken...
Gelukkig is er thuis altijd wel een plaatsje waar ik kan uitrusten na zo'n emotievolle dag. Vandaag ben ik met het baasje weer de baan op geweest. We werden geroepen naar een huis met heel veel bewoners, er waren zeker 10 kleine negertjes! Toen ze mij zagen verstopten ze zich achter hun moeders' volumineuze achterste, ik zag alleen nog enkele snuitjes links en rechts van haar dijen komen piepen, hun verschrikte ogen wijd opengesperd. Voor het baasje was het onmogelijk om in dat kluwen het zieke kindje te onderzoeken, en dus vroeg hij mij of ik in de auto zou willen wachten. Ik heb die kindertjes vol medelijden aangekeken, moeten ze nu zo'n schrik hebben van een grote witte hond?
In een ander huis mocht ik wel mee binnen van de mevrouw. Haar zoontje
had erge keelpijn en schreeuwde het uit. Om hem op te beuren had ze
samen met hem een kerstboom gezet in de living. Het was een enorme boom
vol slingers en figuurtjes en lichtjes, en helemaal boven knipperde een
ster! Ik stond er met open muil naar te kijken, zoiets mooi had ik nog
niet gezien. Toen de mama van het jongetje vroeg om zijn mondje open te
doen opdat de dokter in zijn keel zou kunnen kijken, zette hij het op
een krijsen en verschanste zich onder de boom. Er zat niets anders op
voor het baasje dan mee onder de boom te kruipen. Toen hij er eindelijk
van onder kwam, zat zijn gezicht en zijn haar onder de glittertjes.
Thuisgekomen moest hij van het vrouwtje onder de douche, ze vond zijn
looks een beetje te blits!
Een patiënt van mijn baasje heeft een pitbull. Dit dier is de naam
"hond" niet waard. Die is zoooooo verschrikkelijk dom... maar dom! Maar
bon, dit even terzijde... De baas van de pitbull, ik noem hem
gemakshalve "Meneer Mol", is nogal gevoeticapt en hij ziet niet goed
meer ook niet. Eigenlijk is hij zo blind als een mol, maar mag je dat
wel zeggen? Meneer Mol heeft van mijn baasje een kalender gekregen waar
ik op sta.
Ja, ja, mijn beeltenis hangt in verschillende huisjes aan de muur! Elke
dag komt de verpleger langs om dit baasje te verzorgen. Eergisteren was
het een andere verpleger, en die knoopte met Meneer Mol een gesprek aan,
kwestie van de tijd wat sneller
te doen gaan. Bon, hij begon te
vertellen over de hond van mijnheer doktoor. Het ging dus over mij!
Meneer Mol heeft mij graag, hij vindt mij een fantastische hond. Dat heb
ik hem zelf horen zeggen tegen mijn baasje. Nu, die nieuwe verpleger
die heeft het niet zo met honden. Tja, als je als voorbeeld de pitbull
van Meneer Mol hebt, dan kan ik daar inkomen... maar hij wou wel weten
wat voor hond meneer doktoor heeft : "dat is toch zo iets als een
Labrador zeker?" Meneer Mol was ondertussen een beetje nijdig geworden
van de botte antwoorden van zijn nieuwe verpleger en maakte een eind aan
het gesprek met : "Neeje, da's een kruising van een Chihuahua met een
Maltezer!"
Na zo'n vermoeiend weekend ben ik blij wanneer ik terug thuis ben.
"Oost, west, thuis best" is in mijn geval zeker waar! En Kadee, wanneer
die slaapt is dat een goeie jongen hoor...
Vanmorgen was er een nieuwkomer op school. Ik denk dat het een Spaanse hond was, zo'n magere op hoge poten. En hij had een speciaal gewatteerd jasje aan. Zoiets zou ik natuurlijk nooit aandoen, ik zou er belachelijk mee staan. Maar die hond had dat blijkbaar nodig. Het baasje dat hij bij had, was nieuw. Hij wist niet goed hoe hij deze dominante hond moest laten gehoorzamen voor zit en lig. Stefaan gaf vanmorgen even een heel speciale demonstratie. Een demonstratie van moed! Omdat de hond door een vorig leven "getraumatiseerd" werd, is hij angstig. In combinatie met dominantie geeft dit : juist, bijten. En hij heeft Stefaan gebeten. Zeker twee keer, en het bloedde ferm. Maar Stefaan gaf geen kik. Het leek wel of het hem niet kon schelen. Maar juist door deze houding heeft de hond begrepen dat hij beter kan gaan liggen of zitten als hem dat gevraagd wordt. Achteraf had zijn nieuwe baasje minder last om zich te laten gehoorzamen. Dat wordt nog een goeie hoor. Mijn baasje wou Stefaan zijn hand verzorgen, maar Stefaan vond het niet nodig en begon direct daarna al aan de tweede les. Stefaan, da's een man naar mijn hart ;-)
Mijn baasje was gisteren en deze nacht van wacht in een regio die niet
de zijne is. Omdat hij bij allemaal vreemde mensen moest
langsgaan, ben ik meegegaan als zijn persoonlijke body-guard. We zijn op
allerlei plaatsen gekomen waar we anders niet komen, uiteraard. Zo
werden we gevraagd op een woonboot. Mijn baasje wou dat ik mee kwam op
de boot, en zo doende moest ik over
de loopplank lopen. Wel, dat ding was het enige dat er nog wat stevig
uit zag. Het was vroeger een excursieboot
geweest, maar nu lag die boot er erg verwaarloosd bij. Hij was in mijn
ogen in staat van ontbinding en het rook er naar schimmel. Gelukkig zijn
we er niet doorgezakt hé! Het krioelde er
van de muizen, waarschijnlijk hadden de mensen geen geld voor een
scheepskat. Ooit heb ik van iemand de volgende stelling gehoord : kattenbaasjes zouden intelligenter zijn dan hondenbaasjes. Hé zeg, 't zal gaan ja? Maar hoe zit dat dan met ons? Mijn baasje, die heeft een kat, Zwartzwart, en het vrouwtje, die heeft een poes!
Wanneer mijn baasje met mij bij zo'n onbekende mensen aanbelt, en de deur gaat open zegt hij : "Hebt gij gebeld voor de doktoor van wacht? Dat zijn wij." Bij sommige mensen kan je van aan de voordeur al rieken dat ze ook één of meerdere honden hebben. Ik ga mee naar binnen, maar soms moeten we even in de gang of aan de voordeur wachten tot ze hun eigen "Dingo" in een andere kamer hebben gezet. Dat zijn beschaafde mensen hé. Er zijn ook kattenmensen, en die kijken dan héél kritisch zo van : "hm, moet dat echt? Ik weet niet of onze poes daar wel tegen kan". Maar meestal is het oké, en kom ik gewoon met mijn baasje mee. Ik vermoed dat er ook papegaaienmensen zijn, maar sinds zij mijn blog hebben gelezen, mag ik daar niet meer binnen. Het grappige is dat van al die nieuwe mensen eigenlijk niemand verbaasd is dat ik mijn baasje vergezel. Niemand heeft gevraagd "doktoor, waarom komt gij met zo'n grote hond?" Er was wel een meneer die zei dat hij tegen carnaval een houten tonnetje voor onder mijn kin zou hebben. Die denkt zeker dat ik een Saint-Bernard ben ? Er was maar één adres waar ik tot in de tuin mocht komen, maar niet verder. Dat was voor een kasteelbezoek. Normaal heet dat een huisbezoek, maar hier was het een echt kasteel. Een grote, brede stenen trap leidde tot aan de dubbele voordeur. Toen mijn baasje aanbelde, kwam een butler in livrei de deur openen. Hij behield zijn pokerface toen hij mij zag, maar zijn ogen spraken boekdelen : "haren, lange witte haren overal in huis, nééééé". Mijn baasje werd gevraagd of het goed was dat de hond met de opzichter in de tuin zou blijven tot hij gedaan had met het medisch onderzoek. Natuurlijk, dat kon. Die meneer hield mijn leiband vast zoals een hofdame ten tijde van Louis Kat-orze haar parasol vasthield. Ik heb mij erg koest gehouden om de man geen schrik op het lijf te jagen... maar daardoor begonnen mijn darmen te...allez, ik kreeg het op mijn darmen. Gevolg : ik heb mijn gevoeg dan maar gedaan onder aan de trappen, tot grote ontsteltenis van mijn begeleider die met zijn ogen rolde en het echt niet meer zag zitten...
Op een ander adres kwamen we bij een "Opperheks". Ik kan het niet anders noemen. De heks deed de voordeur open om ons binnen te laten. Ze zag er verschrikkelijk bleek uit met donkere kringen onder haar ogen. Haar lange ravenzwarte haren hingen los en kwamen tot aan haar billen. Toen ze mij zag, kwekte ze "hé hé hé, zoen schoen biest! hé schatteke, kommis hie...!" Maar mij niet gezien hoor, dat ik bij haar in de buurt zou komen, brrrr zo'n eng mens! Mijn baasje had dit maar half gevolgd, want hij had iets anders gezien. Aan het plafond hingen zeker 20, ja 20 heksen op een bezem. Het was als volgt : rond de luster hing een soort van ijzeren ring van minstens 4 meter doormeter, die aan het plafond bevestigd was door middel van enige nylon koordjes. Aan die ring hingen de heksen. Toen de voordeur open ging, kwam door de luchtverplaatsing het ganse gevaarte in beweging. De verlichting was zeer summier, en de schaduwen kregen vrij spel. Eng mannen, echt eng... Hopelijk krijg ik er geen nachtmerries van...
We zijn ook bij een oude meneer geweest met een oude hond. Deze hond is echt al stokoud, en deed mij zo'n beetje denken aan ons Winnyke zaliger. De meeste haren van zijn hondje zijn door de grote ouderdom uitgevallen, en sommige andere 'functies' laten het blijkbaar ook afweten. Om geen kou te hebben heeft het oude meneertje zijn hondje een babytruitje aangetrokken. Daaraan heeft hij met veiligheidsspelden een pampertje bevestigd. Het was een vreemd zicht hoor. Ik hoop dat mijn baasje mij later zoiets niet aandoet hoor, ik zou er niet mee kunnen leven!
Het vrouwtje gaat elke woensdag met Kadee naar de avondschool. Tegenwoordig "hangt hij het nogal uit", en het vrouwtje kan hem maar moeilijk in toom houden. Ze had dat voor de les aan Stefaan gezegd, en hij heeft daar serieus rekening mee gehouden. Op een bepaald moment tijdens de les heeft hij Kadee van haar overgenomen. Wel, Kadee is serieus "verschoten". Die werd van hier naar daar geslingerd! Wou hij naar links, dan trok Stefaan hem met een ruk naar rechts en andersom. Hij ging altijd in de tegenovergestelde richting van de hond. Hierdoor werd Kadee erg onzeker en besloot dan maar om goed op te letten en te "volgen" zoals dat van hem gevraagd werd. Het vrouwtje heeft nu een flinke Kadee die mooi meeloopt naast haar been! Dank je wel Stefaan!
Gisteren stonden Kadee en ik naast elkaar in de gang. Het vrouwtje zag toen dat Kadee zeker 3 cm hoger is dan ik. Wie had dat gedacht! En hij is nog maar acht maanden potverdorie. Maar ik denk dat ik het weet : ik ben niet meer van de jongste, en waarschijnlijk ben ik een beetje gekrompen! (en ook van in de was te gaan vorige week hé!)
Om te beginnen, heb ik een slecht nieuwske. Ons madam heeft problemen gehad met de pc toen ze de foto's wou downloaden van dit weekend. Het is mislukt. Helaas zijn ook alle foto's weg! En het waren er erg veel, en hééééééél mooie, maar ze kan ze niet terugvinden.... Verloren, alle getuigenissen zijn verloren van wat we dit weekend hebben gedaan. Stel je voor, wij zijn met z'n drieën in bad geweest. Niet alle drie tezamen, maar één na één, Kadee, Raja en ik. Het was wat hoor, zeep en schuim overal, mijn pels helemaal nat, dan droogblazen en alle losse haren die in 't rond vlogen! Hetzelfde lot ondergingen Kadee en Raja. Voor Kadee was het de allereerste keer (zoals Rita Deneve zo mooi zingt) maar niet echt zijn allergrootste liefde...
Gisteren zijn we met de club gaan wandelen aan zee. Het weer was zalig om te wandelen : winderig, weinig zon, fris water, véél volk, mensen met vliegers en touwen die in de knoop gingen (omdat Raja er ging in lopen!). Mijn baasje had een short bij, maar heeft die niet aangetrokken. Mijn probleem niet hoor. Hij wou mij persé in 't water krijgen. Wel, dan moest hij er zelf ook in. Heeft hij gedaan, met zijn lange broek aan! Het is een pateeke hoor, mijn baasje. Hij heeft ook Kadee zijn eerste zwemlessen gegeven. Kadee vond het leuk zolang alleen zijn poten in het water kwamen. Toen plots zijn buik in een golfje lag, verstarde hij. Dit had hij niet verwacht! Mijn baasje heeft nog wat gespeeld met ons, maar Kadee zag het niet meer zitten. Mijn baasje probeerde Kadee nog eens in 't water te krijgen (met een looplijn van 7 meter) en Kadee ging prompt op het zand liggen. Het baasje stond tot aan zijn billen in de zee, en Kadee die lag daar te liggen op het zand en keek naar de andere kant...
Na de zwemles gingen we terug van het strand richting restaurant. Achter ons kwam een grote groep mensen met honden. Het waren Drentse Patrijshonden (zie link onderaan). Ze waren wel met zeventig! Enkele meeuwen kwamen laag over het strand gevlogen om dat te zien, en ze landden op zee, niet ver van het strand. Bij de Drentse Patrijshonden die vooraan en los liepen, kwam het jachtinstinct boven. Een meute van wel 7 honden vloog af op de meeuwen die op de golfjes dobberden. Er werd heel wat heen en weer geplonsd, maar het werd al gauw diep en de honden keerden zonder buit terug naar het strand. Wij stonden aan de kant en keken er naar... Iets later kwamen ze in hetzelfde restaurant als wij en onze baasjes. De leider van de Drentse Patrijshonden kwam kennis maken met mijn baasje. Ik lag rustig aan mijn baasje zijn voeten, toen de meneer zich voorover bukte en mijn een aai over mijn kop gaf. Onmiddellijk sprong ik recht, en met een diepe grom uit mijn keel liet ik hem verstaan dat zo'n gedrag niet gewenst is. De meneer schrok toch wat van mijn reactie maar was niet boos. Hij heeft nog een poosje gebabbeld met mijn baasje en toen kwam ik te weten dat hij ook een blog heeft over zijn honden Bas en Belle. Ik raad jullie aan om zeker eens een kijkje te nemen! http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/
Kadee is soms zo zot als een achterdeur. Hij heeft veel te veel energie en die moet hij kwijt. Raja en ik zijn al ouwe rakkers, en zo uitbundig spelen als Kadee, daar doen wij niet aan mee. Raja is nog actiever dan ik en die gaat soms achter Kadee aanlopen, waardoor er al gauw een soort van race ontstaat. Nu is Raja oud en versleten, en daarbij ook nog ziek. Hij kan het niet lang volhouden met Kadee. Maar da's niks. Eender wat, een bal, een tak, een handdoek, een struik... Kadee zet er zijn tanden in en trekt het stuk... Alles moet er aan geloven. Hij is eerder een vernietiger! Misschien hadden ze hem Kàli moeten noemen, naar de hindoeïstische godin (http://nl.wikipedia.org/wiki/K%C3%A1lii)
De vallende bladeren zorgen er voor dat de voetpaden bedekt zijn met heerlijke malse bladertapijten. Zo liep het vrouwtje met mij aan de leiband naar de plasweide in de buurt. We liepen op het voetpad en daar had zich over een lengte van wel vijf meter een heerlijk dik kussen van bladeren gevormd. Voor mij was dit de ideale plaats om een plasje te doen. Ik buig door mijn achterpoten, en begin mijn plas. Achter ons, zo'n anderhalve meter van ons verwijderd, hoor ik een deur open gaan en een onvriendelijke vrouwenstem kaffert mijn vrouwtje uit. Dat het al de zoveelste keer is, en dat ze het niet pikt dat dit op haar stoep gebeurt en eist van het vrouwtje dat ze het op ruimt. Het vrouwtje vraagt haar beleefd of ze een doek heeft waarmee ze de plas kan opdrogen. De vrouw in de deuropening kijkt haar venijnig aan en doet de deur terug dicht. Wij gaan verder met onze wandeling en keren nadien terug naar huis via een andere weg. Thuis gekomen vult het vrouwtje een grote emmer met water en neemt handschoenen en een grote plastic zak mee. We gaan terug naar de plaats des onheils. Het vrouwtje neemt de bladeren op die een beetje nat geworden waren (het was maar een beetje, want van het verschieten van die stem was ik direct gestopt met plassen) en propt ze in de zak. Dan belt ze aan. Het duurt even voor de deur open gaat en het zure mens komt kijken. Het vrouwtje vraagt vriendelijk : "in deze zak zitten de natte bladeren. Is het goed als ik over de rest een emmer water giet?" Het vrouwmens in de deuropening kijkt zuur naar de zak bladeren, dan naar het voetpad waar aan de rand een klein plasje te zien was. Haar mond scheurde bijna toen ze er met moeite "Ja, dank u" uitwrong... Het plasje was nu een grote waterplas geworden, tja. Het vrouwtje praatte er over met de buren die haar wisten te vertellen dat in dat huis een ex-politieman woont. Ik durf wedden dat zijn vrouw "gendarm" was!
Opgelet mensen, deze winter zou het wel eens koud kunnen worden. Ze spreken over sneeuw in december, en zeer koude temperaturen. Ik weet natuurlijk niet of dat zo zal zijn, maar stel dat je binnenkort wakker wordt, en dat het gesneeuwd heeft : zorg dat je goed ingeduffeld buiten komt en dat je niets breekt bij het vallen!
Mijn baasje heeft vandaag véél tijd verloren onderweg naar zijn patiënten. Hij belde naar het vrouwtje om te vragen of zij misschien wist waarom het zo verschrikkelijk druk is in de dorpen rond Mechelen? Het vrouwtje opperde dat met Allerheiligen deze week misschien veel mensen vandaag al naar het kerkhof gingen? Dat is best mogelijk natuurlijk. Wijzelf zijn gisteren al naar het kerkhof geweest om bloemen te zetten op de eeuwige rustplaats van Bompa. Ik was zo graag mee binnen geweest, maar aan de ingang van het kerkhof was een verbodsteken voor honden aan de muur gespijkerd. Pff, waarschijnlijk willen ze hier geen honden omwille van de beentjes of zo? Achteraf kwam het baasje te weten dat er in Bonheiden een heksenstoet aan de gang is. Maar omwille van alle wegenwerken en omleidingen vindt niemand de weg daar naartoe!
Op Wikipedia vindt je onder andere deze uitleg over heksen : (wie meer wil lezen over heksen kan op onderstaande link klikken) :
"Het hedendaagse beeld van heksen en hekserij is in hoge mate het product van de Late Middeleeuwen en de Vroegmoderne Tijd.
De 'vroegmoderne heks' was een verbond aangegaan met duivelse machten.
De heksen gingen vliegend naar nachtelijke bijeenkomsten, de heksensabbat. Tijdens deze 'sabbat' eerden zij hun meester, bespotten zij religieuze ceremonieën en gingen zich aan allerlei perverse vormen
van geslachtsverkeer te buiten. Ook vertelde iedere heks welke boze
daden hij of zij verricht had. Alvorens naar huis terug te keren
ontvingen de heksen poeders om nieuwe misdaden te begaan.
In de westerse cultuur zijn twee beelden van een heks dominant
gebleven: enerzijds dat van de lelijke, oude toverkol, anderzijds dat
van de mooie, jonge en verleidelijke heks. Onder kunstenaars bleef de
naakte of schaars geklede jonge heks een populair thema.
Binnen het volksgeloof worden aan heksen meerdere gaven toegeschreven:
geneeskundige krachten;
voorspellingen te kunnen doen;
magische krachten te hebben (positieve krachten= witte magie en negatieve krachten = zwarte magie);
de mogelijkheid om zich in een dier of een ander levend wezen te veranderen;
de mogelijkheid om zich snel te verplaatsen."
Mijn baasje zegt dat hij heksen heeft gezien. Er waren er bij zonder bezem, zijn dat dan "onkuise" heksen?
En, wie heeft er gekeken gisteren naar de film Hachiko? En wie heeft er gesnotterd? Na de les vanmorgen hadden sommige baasjes het er over, en velen onder hen hebben gekeken hoor. Ze hebben ook de gebruikte zakdoekjes geteld van hun schreiende madammen, er was er ééntje bij die 29 zakdoeken heeft nodig gehad!
Het is binnenkort Allerheiligen en dan gaan de mensen hun doden bezoeken op het kerkhof. Nu heb ik toch een Allerheiligenverhaal te vertellen! Het lijkt op dat van Hachiko, maar dan omgekeerd. Er was een madam en die was zwaar depressief. Ze had een hond die ze verafgoodde. De twee waren onafscheidelijk, zag je de ene, dan was de andere in de buurt. Vorige week is haar hond gestorven van ouderdom. Het mensje kon het verdriet en de eenzaamheid niet aan en is spoedig haar hond gevolgd naar de eeuwige jachtvelden. Ze werd deze week begraven.
Het vrouwtje neemt ons mee om te wandelen naar plaatsen die wij leuk vinden. Hoog gras, onkruid, struiken, molshopen, het moet allemaal van dichtbij onderzocht worden. Ik doe dat graag hoor, zo met mijn snuit graven in het dorre gras, de geur van vochtige aarde opsnuiven, en dan... niezen! met geweld! De tranen springen in mijn ogen, mijn keel tintelt... Ah, dat doet deugd...
Helaas, driewerf helaas, Kadee was mij gevolgd, of had hij mijn spoor geroken? Ik lag zo te genieten van het herfstzonnetje op mijn rug, de vliegjes die rond mijn kop vlogen, daar hapte ik naar om ze te pakken... Mijn genies zal Kadee op het juiste spoor gebracht hebben. Het was uit met mijn rust. En voor hem begon de pret : hij is en blijft een verdomde staartbijter! Grrrr, ik vind dat zo vervelend dat Kadee altijd in mijn staart bijt.
Heerlijk, deze nazomer hé... Zalig om zo in het zonnetje te liggen, genieten van de zachte warmte op je huid, je pels, je neus... Muziekje van Joe Dassin en dromen maar...
Mijn winterpels komt er door en het begint ferm te jeuken. Niets doet dan meer deugd dan eens goed in het gras te rollen. (Ik weet dat ik volgende week in bad moet, ja, ja... maar da's belange niet zo tof als rollen op je rug en schuren en schuren in het malse gras... Ik mag dan één troost hebben: Kadee en Raja hebben dan ook prijs. Hoe was het ook weer : gedeelde smart is halve smart?)
Mijn baasje heeft mij meegenomen naar de Heide. Ik was daar nog nooit geweest. En ik moet zeggen dat ik het daar "super" vond. Allemaal andere geuren, andere planten, en veel konijnen. En Treets! Ja, Treets. Kennen jullie dat niet? Het lijkt op van die chocolade nootjes, en in de heide liggen die daar voor het rapen op de grond. Overal! Ik heb via Wikipedia opgezocht wat dat betekent, "Heide". En ik vond een heel interessante uitleg. Het gaat als volgt :
"Hét kenmerk van de Kempen is haar zanderige bodem, waardoor de Kempen tot
omstreeks 1960 grotendeels bedekt waren met heide, eikenbos, vennen
en veengebieden. Nu komen er nog een aantal bossen,
vennen, heides en weilanden voor, maar deze zijn stilaan een eerder
kleinschalig landschap door zware bemesting en lintbebouwing geworden. De naam van de streek is een vervorming van het Latijnse Campinia of Campina,
hetgeen 'open ruimte' betekent (campus = vlakte). In het Frans wordt de streek
overigens nog steeds la Campine genoemd en in het Engelsthe
Campine. Ook worden de Kempen soms als Toxandrië
aangeduid, een naam die uit de Romeinse
tijd. Kempen is ook een Duitse stad. De inwoners van de Kempen worden Kempenaars
genoemd." De Kempen zijn zeker te bezichtigen. Als je eens niet weet wat gedaan, trek eens tot daar!
Gisteren zijn we gaan wandelen op de dijken toen het begon te schemeren. We waren met z'n allen, ook Raja was mee. Het baasje was nogal uitbundig en liep om ter hardst met Kadee tot ze allebei van uitputting omvielen. Gelukkig kwamen we toen langs een cafeetje. Het zag er uit als een rustiek boerderijtje met een weliswaar verlaten terras (het was donker en vrij koud buiten), maar door de ramen kon je de gezelligheid van binnen zien. We staan klaar om binnen te stappen als de deur plots open gaat. Een wat oudere man blijft pal in de deuropening staan als hij ons ziet. Hij staart ons aan en stamelt "G*dv***mme...!" en krabt met zijn vinger in zijn haar onder zijn pet. Wij blijven ook staan, en de man ademt diep in, trekt zijn buik in en passeert ons zo vlug hij kan. Oké, wij naar binnen. De warmte van de open haard sloeg ons in de snuit, en in het gedempte licht zagen we de mensen aan de toog en aan de tafeltjes zich naar ons omdraaien. Stilte. Geen woord werd er nog gezegd. We hoorden alleen nog het knetteren van de brandende blokken in de haard. "Goeienavond allemaal". Mijn baasje sprak als eerste. "Mogen wij iets drinken hier?" De man achter de toog kwam en wees ons een plaats. De baasjes gingen zitten, en wij, de drie honden legden ons strategisch op de grond. Ik kon alles en iedereen zien, zowel mijn baasje als de deur als de gasten aan de toog en de tafels. De gesprekken gingen verder, en we gingen op in het decor...
Voor wie televisie kijkt, volgende zaterdag spelen ze de film over Hachiko, de Akita Ino waar ik op 21 november vorig jaar over verteld heb. Ik stel voor dat we allemaal samen kijken. Mijn vrouwtje heeft al gezegd dat ze de doos zakdoeken zal klaar zetten. Ben eens benieuwd...
Dit weekend was ik aan zee met mijn baasje. We zijn naar een voordracht geweest over mensen, (kindjes) die lijden aan de vissenziekte, of Ichthyosis (naar het Griekse Ichthy = vis). Ze hebben de lichaamsbouw van een mens, maar een huid als van een reptiel. Het betreft hier een genetisch bepaalde aandoening waar zo nu en dan een kind mee wordt geboren. Deze ziekte, Ichthyosis genaamd, gaat gepaard met schubvorming van de huid, die zowaar een dierlijk voorkomen kan hebben. Het is een "foutje van de natuur" dat behoorlijk hinderlijk kan zijn voor de patiënt.
Mensen met ichthyosis hebben lange tijd grote populariteit gekend. De
associatie met een dierlijke huid was fascinerend, en de mythe bestond
dat de aandoening het gevolg zou zijn van een traumatische ervaring met
een reptiel of een olifant gedurende de zwangerschap, waarbij de indruk
van het dier zo sterk zou zijn dat het de ontwikkeling van het ongeboren
kind beïnvloedde.
Omstreeks 1910 werden in Amerika twee kinderen, broer en zus, geboren
met ichthyosis. De schubben die hun lichaam bedekten, vertoonden
gelijkenis met die van een alligator, vandaar dat zij de bijnaam
"Alligator Boy and Girl" kregen. Ook het feit dat alleen de onderste
oogleden konden bewegen, gecombineerd met een chronische ontsteking van
de ogen, droeg bij aan het reptielachtige voorkomen. Bovendien hadden
zij door hun huidaandoening niet het vermogen tot zweten, waardoor hun
warmteregulatie aanzienlijk beperkt was, lijkend op dat van een
koudbloedig dier.
De Duitse "Susi" werd in 1908 geboren als Charlotte Linda Vogel. Haar
huid was grijs, dik en lederachtig, en vormde diepe plooien bij haar
gewrichten. Vandaar dat zij werd omgedoopt tot de vrouw met de
"olifantenhuid". Net als Aloa en Alice kon Susi niet zweten. Op warme
dagen voorkwam zij oververhitting door haar lichaam met ijs af te
koelen. Bovendien smeerde ze haar huid meerdere malen per dag in met
babyolie om pijnlijke barsten tegen te gaan. Haar ogen kon ze enkel
dichtdoen door haar oogleden handmatig te sluiten. Om in haar gezicht
een normaal voorkomen te behouden zou Susi iedere nacht haar
gezichtshuid hebben gepeld.
Na in Europa te hebben rondgereisd werd Susi werkzaam bij diverse
circussen. Ze onthulde haar merkwaardige huid op schaars bedekte wijze,
en vertelde haar bijzondere levensverhaal aan meer dan een miljoen
toeschouwers, onder andere in 1933 tijdens de Wereldtentoonstelling in
Chicago.
Deze kindjes hebben het hard te verduren. Dikwijls zijn andere kindjes en grote mensen "vies" aan deze kinderen, die er echt niet kunnen aan doen dat ze er zo uitzien. Mijn baasje had mij vooraf gevraagd of ik het goed zou vinden dat deze kindjes mij zouden knuffelen en strelen. Ik heb er in toegestemd, want ocharme de ukkies, ze konden wel een knuffel gebruiken!
Gelukkig was er ook nog tijd om de kust te verkennen. Het weer was bar slecht : winderig, veel regen, koud... maar als mijn baasje dit weer kan trotseren, dan ik ook. Hier zijn we even gestopt op de "catwalk".
Het baasje van deze hond heeft wel pech. Hij heeft de Rode Hond. Naar het schijnt is dat een erg besmettelijke ziekte, maar mijn baasje wou persé dat ik met hem op de foto zou staan. Het heeft hem veel moeite gekost om mij zo ver te krijgen dat ik even bleef stilzitten, maar mijn baasje heeft het achteraf goed gemaakt. We zijn naar een winkel geweest, een bakker, en mijn baasje heeft daar een frans stokbrood gekocht en een vleesje "voor onmiddellijk gebruik". We zijn samen op een bank gaan zitten aan het water en hebben brood en vleesje gedeeld. Dat deed deugd! Ik vind die zee maar niks hoor. De stille plassen da's oké, maar die golven, ik moet er niet van hebben. Toen zo'n golf naar mij kwam en mij half nat maakte, heb ik eens heel goed geblaft. Maar die zee trok zich daar geen sikkepit van aan. Ik ben dan maar weggelopen, pfff. Ik heb daar van gedronken van dat zeewater, het smaakte erg af. Het enige nadeel is dat je daar zo'n dorst van krijgt. Mijn baasje is daarna met mij naar de stadsfontein geweest en heeft mijn poten daar in gewassen. Dat vond ik ook maar niks. Zo'n fontein maakt al zo veel lawaai als dat water van de zee. Het water smaakte echter lekker, veel minder zout, en ik heb er dan ook heel veel van gedronken! Helaas moesten we de volgende ochtend al voor 6u opstaan en gaan wandelen, omdat al dat water in mijn buik "gezakt" was ...
Mijn baasje vond deze stenen honden wel speciaal. Ik vind er niks aan. Die staan daar maar te staan, blaffen niet, kwispelen niet, grommen niet, slapen en eten en wandelen en knuffelen niet... Daarbij, ik ben vééééééél mooier, al zeg ik het zelf!
Hier lopen we in "Knokke le Zoute". Chique buurt en mooie winkels. Het heeft wel iets om op zo'n brede boulevard te lopen. Da's wat anders dan de Hoogstraat en de Plaisance brug bij ons in Mechelen ...
Mijn baasje vroeg of ik mee binnen mocht. Deze winkel was waarschijnlijk van Ali Baba geweest, het was net een grot vol schatten. Ze hadden alles, maar dan echt waar alles waar een hond (en zijn baasje) van kunnen dromen. Ik heb mijn ogen goed de kost gegeven, en ik weet al wat ik aan Sinterklaas ga vragen hoor!
Het was een leuk, maar vermoeiend weekend voor mij. Normaal slaap ik tot de middag, en doe ik ook nog namiddag dutjes. Gisteren en vandaag kon het niet, en ik ben dan straks kapotmoe thuis gekomen. Mijn dekentje lag gespreid, lekker eten, en dan zalig maffen....
De herfst is in aantocht, en dat zie je overal. Sta je 's morgens vroeg genoeg op, dan zie je overal diamanten in het gras, en spinrag gemaakt uit parels en diamanten die schitteren in het opkomende zonlicht. Ooit heeft Pinokkio zich laten vangen. Hij was onderweg naar school toen hij twee oplichters tegen kwam : de antropomorfe vos Jan Fatsoen en zijn helper, de kat Gideon. Zij vertelden hem dat er diamanten groeiden in een weide. Hij moest ze betalen om te weten waar het veld was. Toen hij bij zonsopgang in de wei stond en het zonlicht over de dauwdruppels scheen, schitterden ze en fonkelden ze als echte diamanten.
De grootmoeder van mijn vrouwke heeft gezegd dat september de spinnenmaand is, dan komen ze binnen. En ik denk dat ze gelijk heeft, want ik heb er al veel gezien de laatste tijd. Zo van die grote, dikke zwarte spinnen, bah. Kadee die vindt dat nog leuk om mee te spelen. Maar met zijn jeugdig geweld heeft hij een "verpletterend" impact op de spinnenpopulatie. Ze zijn echt niet opgewassen tegen zijn onstuimige manier van spelen. Ik denk dat het vrouwke stiekem blij is dat Kadee ze wel leuk vindt... En sinds kort weet ik dat spinnen ook een web-site hebben ... kijk maar goed op de foto's ...! Onze hondenschool heeft nu ook een website : http://tiendeschuurke.be Neem gerust een kijkje en ontmoet mijn collega-honden.
De hond op deze foto is heel speciaal. Het is een "Rodekruishond", helemaal uitgedost om op reddingsactie te gaan. Hier heb ik respect voor, da's een collega die zich inzet voor de anderen, net als ik. Hoewel we beiden op verschillend terrein werken hé. Ik verdedig mijn baasje die mensen redt, en deze hond redt mensen in nood. Fantastisch toch?
Vorige week ben ik niet naar school kunnen gaan, ik was ziek. Het was erg hoor, mijn baasje had zo'n compassie met mij. Ik had "spuitpoep", diarree zeg maar. De eerste nacht is het vrouwtje vier keer moeten opstaan voor mij. Ik kon er echt niet aan doen hoor. Het was erg vervelend, want als het op kwam, moest ik er vanaf, waar ik mij op dat ogenblik ook bevond... Toen mijn baasje met mij ging wandelen na de raadpleging, waren we niet ver meer van de praktijk toen ik mijn darmen voelde op en neer springen. Het was lekker warm weer en de mensen zaten in stoeltjes voor hun huis te praten met hun buren. En net daar gebeurde het. Niks aan te doen, het moest er uit, net voor hun voordeur. Mijn baasje had wel poepzakjes bij, maar de brij was onopraapbaar. De mensen werden boos en begonnen te roepen (ik herhaal hier niet wat ze zegden, dat zou niet door de censuur kunnen), maar ik voelde mij erg beschaamd. Mijn baasje zei dat hij het ging in orde maken en liep weg met mij, terug naar de praktijk. Die mensen belden ondertussen de politie! Mijn baasje heeft mijn achterkant proper gemaakt, en heeft dan 2 emmers gevuld met water. Daarmee is hij naar de plaats des onheils gekeerd en heeft alles proper geschrobd. Toen de politie er aan kwam, was het voetpad terug proper en werd er geen pv opgemaakt. Gelukkig maar, ik voelde mij al beroerd genoeg! We zijn dan snel naar huis gereden met de auto, waar het vrouwtje zich over mij ontfermd heeft. Ze had gemerkt dat ik mij belabberd en beschaamd voelde, maar ze streelde mij en stelde mij gerust waardoor ik al snel beter werd. Ondertussen heeft het medicijn van mijn baasje er voor gezorgd dat ik terug in orde ben, oef!
Soms gebeuren er echt leuke dingen hoor. Vorig weekend ben ik met mijn baasje op pad geweest met de Robbemobiel. Je weet toch nog dat de auto van mijn baasje de "Robbemobiel" is, dat staat er op de kofferdeur in 't groot op. Het was file, en alle auto's reden traag of stonden stil. Mijn baasje is toen ergens gaan tanken en de auto achter hem is hem gevolgd. Er stapte een madam uit en ze vroeg aan mijn baasje "Meneer, is dit de hond van de blog?" Ja natuurlijk!
Kadee is nu bijna zo groot als ik. Maar hij is heel onstuimig en wild. Het vrouwtje zegt dat Kadee zo sterk is als ik, maar dat ik mijn manieren hou. Kadee daarentegen die durft trekken en sleuren en wild in het rond springen. Het vrouwtje heeft haar handen vol om hem in toom te houden, en soms ook om niet om te vallen. Ik denk dat ze wat meer spek zal moeten eten...
Eindelijk, het weekend is voorbij... Niet dat het niet leuk was, integendeel, maar zooooooo vermoeiend! Het is begonnen zaterdagmorgen. Toen is het vrouwtje met Yentl en mij en Raja en Kadee ergens naartoe gereden met de auto. Het was een vrij lange rit, en toen we er waren, bleken er nog heel veel familieleden aanwezig te zijn ook. Maggy had een wandeling georganiseerd om de stambomen van haar laatste nest uit te delen, nest waar Kadee uit voortkomt. Zo hebben we kennis gemaakt met nog 1 broertje en 2 zusjes, en de "habitués" van de wandelingen waren er ook bij. Het eerste deel van de wandeling was van de parking naar een caféetje waar de baasjes zich te goed deden aan koffie en andere drankjes. Wij konden ondertussen kennismaken en snuffelen zoals het hoort. Het was een ferme wandeling en het weer viel erg goed mee. Dat was een leuke zaterdag, hoewel ik mijn baasje miste...
Kadee is onlangs 6 maanden geworden. Hij heeft al zijn melktandjes gewisseld voor de grote honden tanden en hieronder zie je het resultaat... Ik denk dat hij menige dief zal afschrikken met zo'n blinkend gebit!
Kadee toont niet alleen zijn tanden, hij zet ze ook graag ergens in. Bijvoorbeeld in het kussen van Raja. Of in de matras die speciaal voor hem en Raja op het terras ligt. Of in de struiken, hij tracht die met alle mogelijke macht uit de grond te rukken. Daarbij is Kadee een intellectueel : hij houdt van medische lectuur, of moet ik zeggen : hij verslindt ze?
Maar ondanks het feit dat hij zo goed gewapend is, het heeft niet mogen baten... Enkele zondagen geleden kreeg het bazinnetje bezoek van een collega en haar man, en die hadden hun Jack Russell meegebracht. Een tof beestje, nogal zenuwachtig naar mijn goesting, maar da's de aard van het ras zeker? Kadee en Raja vonden het super, en ze hebben echt waar uren aan een stuk gespeeld. Maar toen werd de kleine Jack moe, en hij viel Kadee aan, door plots in zijn oog te bijten. Zijn onderste ooglid zwol op en werd zo groot als een duivenei, en zo blauw als een rauwe biefstuk... Hij heeft er toch een dikke week last van gehad, maar nu is het allemaal genezen. Weten jullie nog dat ik ooit ook gebeten werd? De dader was toen ... een Jack Russell. Als je het mij vraagt, is dat een gevaarlijk ras!
Kadee is met zijn zes maanden al een "grote" geworden, hij is bijna zo hoog als ik. Toen hij hier pas toekwam, maakte hij gebruik van het hondenluikje van Raja. Wel, Kadee doet dat nog steeds, hoewel het niet meer zo vlot gaat als enkele weken geleden. Kijk en geniet ...
't Is weer zover. In plaats van op zondag te verschijnen, is het al dinsdag namiddag eer er een letter op mijn blog staat. Moest ik het zelf kunnen, het zou zo lang niet duren! Hoe het komt dat de blog pas vandaag geschreven wordt? Awel, mijn baasje is weer eens weg geweest tiens. Hij is naar een congres geweest om daar iets te gaan vertellen over zotte mensen en over gevaarlijke mensen. Hij is daarvoor speciaal naar Polen geweest! 'k Was eigenlijk wel graag mee gegaan, maar het mocht niet. Mijn baasje had nochtans een spreekbeurt voorbereid over het nut van een Tatra hond als ik in een dokterspraktijk. Maar ik mocht niet mee van de organisatoren. Ondanks dat ben ik toch aan bod gekomen hoor! Toen mijn baasje tijdens zijn anderhalf uur durende voordracht sprak over geweld in de praktijk van een dokter, zei hij dat sinds ik er ben, hij veel minder last heeft van geweld en agressie. Eén van de toehoorders vroeg of het gebruik van zo'n grote hond als ik wel "evidence based" is. Dat wil zeggen : dat het nut hiervan wetenschappelijk bewezen is. Mijn baasje kon dit volmondig beamen, en hij kreeg zowaar applaus van zijn publiek!
Hieronder zie je de kaart van Polen. De paarse pijl wijst naar Warschau of Warszawa. Dat is nu de hoofdstad van Polen, op ongeveer 1330 km van Brussel. Dat is minder ver dan de Costa del Sol! Hier vond het congres plaats en heeft mijn baasje enkele dagen doorgebracht. De groene cirkel duidt aan waar het Tatra gebergte ligt, in het zuiden van Polen. Dat is heel dicht bij Krakau, de voormalige hoofdstad van Polen. Mijn baasje vond het spijtig dat het congres niet in Krakau doorging, want dan zou hij mijn geboortestreek bezocht hebben. Ik word al nostalgisch wanneer ik er aan denk...
Hij logeerde niet ver van het congrescentrum, waardoor hij de weg gemakkelijk te voet kon afleggen. Onderweg kwam hij dit tegen: een bureaustoel midden in een tuin. Dat blijkt dus een algemeen fenomeen te zijn, want bij ons, in Mechelen, staat er ook een bureaustoel in de hondenwei. Onze gebruiken en die van de Polen zijn dus niet zo erg verschillend blijkbaar. De Poolse bevolking is niet erg rijk. Er lopen daar veel sukkelaars rond, die de ganse dag in een park rondhangen met flesjes bier, en hun hond. De eerste dag kwam mijn baasje een oude en erg getatoeëerde meneer tegen, die een grote hond bij had. Alleen was die niet wit, maar ook bruin en zwart. Mijn baasje vond die hond erg mooi, omdat hij liep zoals ik : staart in de lucht, strakke billen, dansende vacht. Hij sprak het baasje aan, maar die verstond hem niet. De arme man sprak alleen Pools, en mijn baasje zijn Pools is niet zo goed... enfin, hij gebaarde dat hij het een erg mooie hond vond, en mocht het dier aaien. Waarna het baasje van de hond zijn hand uit stak en om geld vroeg! Moest mijn baasje geld vragen voor elke keer dat iemand tegen ons zegt "da's toch zo'n mooie hond dat u daar hebt, meneer!" hij er een leuke zakcent zou aan overhouden!
Hier zie je het "oude" stadscentrum van Warszawa. Er zijn 1 miljoen 800 duizend inwoners in de hoofdstad. Voor 1939 genoot Warszawa door enorme rijkdom aan gebouwen en uitgaansmogelijkheden een grote rijkdom, en werd zelfs vanwege zijn uiterlijk en de sfeer vergeleken met Parijs. Maar tijdens de tweede wereldoorlog werd Warszawa volledig met de grond gelijk gemaakt. Een deel in het stadscentrum werd in dezelfde stijl terug opgebouwd na de oorlog, waardoor het terug iets van zijn cosmopolitische allure heeft teruggekregen. Het "oude" stadscentrum is dus nog geen 70 jaar oud! Het centrum bestaat uit een mengelmoes van bouwstijlen, waar glazen torengebouwen, winkelcentra, musea en kerken, een aartslelijk gebouw geschonken door Stalin en woonkazernes elkaar zonder overgang afwisselen.
Het congresgebouw bevond zich heel dicht bij dit gebouw. Er staan er feitelijk 2 naast elkaar, en het zouden oude "gasketels" zijn. Deze zouden tijdens de tweede wereldoorlog gebruikt zijn om de Poolse bevolking te vernietigen. De Nazi's hebben in 1943 met pantserwagens en vliegtuigen huis na huis in brand gestoken. Ze hebben de ganse stad met de grond gelijk gemaakt. Stalin liet de Nazi's hun gang gaan. Zijn bedoelingen waren simpel : een toekomstige oppositie de kop indrukken, de regering (in ballingschap) in Londen verzwakken en zo de handen vrij krijgen om een communistische regering in het zadel te hijsen. Warszawa stierf langzaam maar zeker, 300 000 mensen lieten het leven. De Duitsers sloten de overlevenden op in concentratiekampen en begonnen de stad methodisch te vernietigen. Ze dynamiteerden zelfs de ruïnes. Toen het Rode Leger op 17 januari 1945 ten slotte toch de stad kwam ontzetten, werd het door zowat VIJFTIEN overlevenden opgewacht... Dat de stad terug tot bloei kwam heeft te maken met de koppigheid en de overlevingsdrang van het Poolse volk.
De gebouwen blijven staan ter herinnering aan deze afschuwelijke periode.
Ik kan dit alleen maar vertellen omdat mijn baasje hierover verteld heeft. Daar ik niet mee mocht naar Polen, moest ik wel met vakantie gaan. Raja en Kadee en ik hebben vijf dagen bij Maggy en Frans gelogeerd. Dit keer waren we met ons drieën, en dat had een erg positief effect op ons gemoed. Maggy en Frans deden erg hun best om het ons naar de zin te maken, en vooral Kadee en Raja konden zich goed uitleven in de grote tuin. Ze konden spelen met de tantes en met het zusje van Kadee die je hieronder kan zien. Mij interesseert dat spelen niet, ik blijf liever op mijn gemak uitrusten en kijken hoe de anderen dollen. Hetzelfde voor Balzac die ook met vakantie was bij Maggy en Frans, en die naast ons in een buitenverblijf sliep.
Het uur van afscheid nemen was aangebroken. Het vrouwtje kwam ons halen en we vertrokken naar Mechelen. Ondertussen heb ik al gewerkt, en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik mijn normale leventje terug heb...
Dag Maggy, dag Frans! Bedankt voor al jullie goede zorgen... en tot binnenkort...!
Hallo daar, zijn jullie terug? Ik bedoel terug van verlof? Hopelijk hebben jullie dan beter weer gehad dan wij hier, want het was nogal een natte zomer hier... Er waren wel mooie dagen bij, zoals wanneer deze foto genomen werd. Toen was het echt snikheet. En ik moest mijn ogen toeknijpen tegen de zon, ze was oogverblindend ... Meestal werd die dag dan beëindigd door een fameus onweer! Zo hebben we er de laatste tijd véél gehad, en helaas ook zo'n straffe onweders dat er mensen overleden zijn, zoals tijdens dat festival.
We waren met het bazinnetje op de wei gaan spelen. Niks aan de hand. Tenminste, dat dacht ik. Eigenlijk had ik het kunnen weten, als ik genoeg naar het vrouwke had gekeken. Zij keek regelmatig naar de hemel en zei dat we moesten voort maken met onze ... p...p.... en k...k... Pfff zeg, waarom moeten wij ons afjagen in die hitte? De warmte was bijna tropisch, zo zwoel. Dan ga je toch niet verwachten dat wij ons gaan haasten zeker? ... Tot het plots donkerder werd - vreemd eigenlijk, zo midden in de namiddag - en een frisse wind opstak. Heerlijk, een koele bries.... gevolgd door een hels lawaai!!! Donder en bliksem! Hola, wegwezen hier!!!!
Ik ben in volle vaart naar de uitgang van de wei gespurt, op mijn hielen gevolgd door Kadee. Die wist niet waarom, die liep maar mee, om mee te lopen. Kadee is nog jong en onverschrokken, maar ik op mijn ouwe dag wil binnen zitten voor dat het onweer losbarst hoor! Op een kik-en-een-mik stonden we met drie aan het poortje, te wachten dat het vrouwtje ons mee naar huis zou nemen. We waren nog maar goed binnen of het spektakel begon. Was ik blij dat we binnen zaten!
Op een andere dag waren we in de stad aan het wandelen toen er een hagelbui plots, uit het niets, uit de hemel viel. Met veel gekletter vielen die ijsbolletjes op de grond, en we zijn gaan schuilen op een overdekt terras van een café op de Grote Markt. Op zich heeft die hagelbui niet lang geduurd, maar lawaai dat het maakte, amai mijn oren! Het vrouwtje heeft iets besteld om te drinken, en we zijn daar nog eventjes gebleven om te genieten van de mooie regenbogen. Ja ja, twee regenbogen stonden over het stadhuis. De zon scheen langs de ene kant, aan de andere kant scheen de maan, zo donker was de hemel. Het resultaat was héél mooi, kijk maar...
Toen ik met mijn baasje van een wandeling in het park terugkwam, zagen we een meneer die met zijn hondje was gaan wandelen, terugkeren naar huis. Ik denk dat zij ook in het park gewandeld hadden, want de kleine hond (ik denk een terriër of zo) droeg een vrij grote tak in zijn muil. De tak was wel een meter lang en hij had die stevig tussen zijn tanden geklemd. De stok stak langs weerskanten een heel eind uit zijn muil en toen hij binnen wou gaan, bleef de hond steken want de tak kon niet door de voordeur. Het baasje van de hond had niets in de gaten, en stond zijn schoenen binnen aan de voordeur, uit te doen. De kleine hond ging een paar stappen achteruit en met een stevige aanloop stormde hij - nog steeds met die tak in zijn muil - door de voordeur. Tenminste, dat was zijn bedoeling. De tak was nog steeds te groot... en de hond sloeg over kop en rolde de inkomhal in... tot voor de voeten van zijn baasje... Ik vrees dat die (de hond hé!) een paar tanden kwijt gespeeld is...
Dat doet mij denken aan een andere keer, toen ik voor de deur van de living ben gaan liggen. In de living dan. Het vrouwtje was brood gaan halen bij de bakker, en het geurde heerlijk. Ze had de mand met het lekkers in de living gezet. Kadee stond te popelen om uitgelaten te worden, en zij had dat goed verstaan. Daarom heeft zij waarschijnlijk het brood niet direct op zijn plaats in de keuken gelegd... met alle gevolgen van dien. Raja en ik waren in de living gebleven terwijl het vrouwtje met Kadee ging wandelen. Raja heeft het brood uit de mand genomen, heeft de zak opengepeuterd, en heeft daar één boterham, en nog een boterham uitgehaald en opgegeten. Ik had mij voor de deur gelegd, zodat het vrouwtje niet direct zou binnen kunnen, en Raja de tijd zou hebben om zich te verstoppen... en het is gelukt hoor! Raja en ik waren "partners in crime". Maar we hebben allebei een uitbrander gekregen, en dat had ik niet verwacht. Feitelijk had ik beter ook een boterham gepikt, dan was ik niet voor niets gestraft...!
Onze Kadee is bijna zes maanden oud. Nu hij al zijn tanden heeft
gewisseld, denkt hij dat hij zo groot als ik. Dat ondervind ik aan zijn
manieren. Maar kom, als je goed kijkt, dan zie je dat ik nog steeds de
grootste en de sterkste ben, terwijl hij erg zijn best doet er uit te
zien als ik...! Tijdens de les in de school let hij goed op, en ik moet
eerlijk bekennen dat Kadee baat heeft bij de lessen die hij op woensdag
volgt. Het vrouwtje doet goed haar best om hem zo dikwijls mogelijk naar
de les te brengen, zodat hij betere manieren krijgt. Maar manieren en
manieren ... is twee....
Kadee heeft een komieke manier van liggen. Ik denk dat die niet van
Poolse maar van Egyptische afkomst is. Kijk, zoals die hier op de grond
ligt, dat kunnen alleen Egyptenaren. Het vrouwtje heeft een filmpje
gevonden waar Egyptische danseressen zulke bewegingen maken. Klik op de
link onder aan de bladzijde, en geniet...
Vanmorgen vroeg wekte het vrouwtje ons nog vroeger als gewoonlijk, wanneer we naar school gaan. Ze had een verrassing voor ons : we gaan niet naar school! Joepie...? Waarom moeten we dan in godsnaam op zo'n onchristelijk uur opstaan? ... Er werden zakken ingepakt met handdoeken, snoepjes en waterflessen, wandelschoenen... ah? wandelschoenen? Gaan we wandelen? Goh, leuk! Yes! En zo was het. We vertrokken naar het zuiden van het land. De hondenclub waar wij bij zijn, had een wandeling georganiseerd, en wij waren van de partij. Hier zijn we net aangekomen, en zoals je kan zien aan de plassen op de grond, had het tot kort voordien nog goed geregend. Niks aan de hand, lekker fris weertje om te wandelen, nietwaar?
Het was een leuk weerzien met de andere leden van de club : Balzac en Voltaire, Goral en Ghrabina, en ik ben verdorie nog een paar namen vergeten... Het zijn dan ook moeilijke namen, hé? "Robbe" dat is tenminste gemakkelijk te onthouden! De strafste gasten kregen een muilband aan, omdat die elkaar niet zo graag zien. Achteraf liep er één op kop en de andere sloot de rij, en al de rest liep daartussen. Dat ging heel goed zo. Zelfs Raja was van de partij. Het vrouwtje wou hem deze wandeling niet ontzeggen, wie weet of hij de volgende keer nog mee kan.
Onderweg kwamen we huisjes tegen die soms tot de verbeelding spraken. Zoals dit hier. Ik hoop dat dit niet bewoond is, want het ziet er maar schamel uit. Bij ons in Vlaanderen zijn we toch meer luxe gewend...
En dit heb ik bij ons toch ook nog nergens gezien. Wat is dit trouwens : is het vriendje van het meisje een motorrijder en zingt hij zijn ballade onder haar raam alvorens via datzelfde raam naar binnen te kruipen? Of dient de ladder om stiekem weg te sluipen 's nachts om dan met de moto weg te rijden? Euhm, da's onwaarschijnlijk, want zo'n ding maakt een hels lawaai, vooral 's nachts als iedereen slaapt... De wandeling ging verder en ik kon het niet gaan vragen aan de bewoonster... dus hebben we er het raden naar... geef je fantasie de vrije loop, je ziet wel waar je uit komt ... ;-)
Ondertussen ging het steil bergop. In de hitte. Want de zon scheen genadeloos op ons neer. Dit was een Calvarieberg, zie maar hoe het baasje met zijn armen in kruis naar boven trekt! En Kadee, die zag het niet meer zitten...
Gelukkig kwamen we iets later op een schaduwrijk weggetje waar de baasjes halt hielden om op adem te komen. Ik ging languit liggen in het frisse gras, en oh, kijk! dauwdruppels!
Nog wat verder hielden de baasjes weer halt, want het was echt, echt snikheet. Kadee was kapot, die ging gewoon liggen en die bewoog niet meer. Ik zie het baasje denken : "Moet ik die Kadee nu straks dragen zoals het bazinnetje Raja in haar armen draagt...? Deze is wel 30 kg zwaar, en ik heb het al zo warm ... "
Toen kwamen we water tegen en liepen we (eindelijk) in de schaduw. Hier konden we op een rustig tempo genieten van het uitzicht en van het water, waar we helaas niet in konden. De berm was te hoog om af te springen, en vooral om er terug op te springen achteraf! Dat zou wel deugd gedaan hebben, een beetje zwemmen... Vooral Kadee had het nodig, die was daarboven onstuimig in een verse koeievla uitgeschoven!
Eén van de baasjes kent heel goed de uitbater van een taverne in de buurt, en we waren allemaal welkom, honden én baasjes. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van zijn schaduwrijk terras en kregen emmers vol fris water. Toen we allemaal opgeknapt waren, zijn we stilletjes aan terug naar huis vertrokken. Het vrouwtje heeft ons avondeten gemaakt, waarna we allemaal zijn ingedut. Dit was nog eens een wandeling!
Ik heb nieuwe vriendjes gemaakt. Vorige zondag waren we op de hondenweide van het Vrijbroekpark in Mechelen en we hebben daar flink gespeeld. Hieronder zie je de baasjes van de nieuwe vriendjes. Je kan de vriendjes ook terugvinden op Facebook :Hondenweide mechelen. Neem gerust een kijkje en amuseer je met onze capriolen. Tussen haakjes: Het zijn niet alleen "onze" capriolen, maar ook die van mijn baasje die je kan bewonderen...
Hieronder zie ik mijn baasje vastberaden naar een rioolpijp lopen. Ik dacht dat hij ging spelen met de twee meisjes....
Maar niks was minder waar!
Robbe : Huh baasje, wagadegijdoen?
Robbe : Potverdorie zeg baasje, is daar iets te zien misschien? Kadee : Iets te zien, iets om mee te spelen?
Kadee : behalve een zwart gat zie ik niks.
Kadee : Ik vind dat niet plezant zenne, ik speel ni mee, pffff.... ik ben al weg.
Robbe : Baasje! Joehoe baasje? Hum baasje?
Robbe : Verdorie toch, baasje zeg dan toch iets? Ge zegt niks... wacht ik kom zien...
Robbe : Ahhh, eindelijk licht aan het eind van de tunnel! En baasje is hier ook, oef! Zeg baasje, dat lap je mij toch geen twee keer zenne
Toen we in het park zelf aan het wandelen waren, zagen we een oud meneerke op een bank zitten. Hij had ook een oude hond bij. Het meneerke at stukjes kaas en spuugde die dan uit. Zijn hondje op de grond kon dan de stukjes pakken en opeten. Waarschijnlijk was dat een heel oud hondje zonder tanden, en zorgde zijn baasje op die manier dat het eten kreeg. Als ik er over nadenk, als mijn baasje nog meer tanden verliest zal ik dat dan voor hem ook moeten doen...?
Gisterenavond zag ik iets gebeuren vlak voor de deur van onze praktijk. Het was al vrij laat en donker, en ik vertrok met mijn baasje naar huis. Terwijl het baasje zijn boekentas op de grond zet en de deur op slot doet, stopt er een auto vlak voor onze voordeur. Het portier van de passagier gaat open en een bruine meneer leunt half uit de wagen. Ik dacht dat hij eruit zou vallen, maar hij beperkte zich tot het onderkotsen van onze stoep. De deur ging terug dicht, de auto vertrok en liet een naar pizza-ruikende brij achter. Goh, dat rook eigenlijk wel lekker, ik had nog niet gegeten en wou dichterbij komen... maar het baasje vond dat weer niet gepast. Ik vloog de auto in en hij ging de boel opkuisen voor we vertrokken. En ik had zo'n honger...!
Een madam liep in de Adegemstraat en werd plots overvallen door drie boerka's. Ze was haar gouden ketting kwijt, ze liep een gebroken neus op, haar lip vol bloed en ze had een grote wonde in haar voorarm. En zo kwam het dat mijn baasje die madam moest naaien en zijn middageten aan zijn neus zag voorbijgaan (en ik mijn middagkoekjes)...
Gisteren was ik flink zenuwachtig. Dat kwam omdat ik met mijn baasje aan een test van sociaal gedrag zou meedoen. Het doel van zo'n test is om te onderzoeken of ik mij sociaal gedraag ten overstaan van mens en dier en mij normaal gedraag in het verkeer. Weet je, er waren twee Keurmeesters die de honden keurden. Ik voelde mij als Miss België! En daarbij, de laatste keer dat ik "gekeurd" werd door de dierenarts (en zij tussen mijn benen voelde) ben ik daar iets kwijt geraakt! Je zou voor minder zenuwachtig worden!!! Hier zie je mij en mijn baasje in de rij staan wachten op onze beurt. Dat was net voor we zouden beginnen. Ik keek alvast opzij om nog een glimp van het vrouwke op te vangen. En daar stond ze, met haar twee duimen omhoog naar mij te zwaaien. Waarschijnlijk heeft dat geholpen!
Er werd heel wat van ons verwacht. Het begon al met het betasten : 't is te zeggen dat de Keurmeester mijn tatoeage of ingeplante chip moest controleren om zeker te zijn dat ik wel Robbe ben. Hier werd ik door mijn baasje vastgelegd met een leiband van 3m lengte. Mijn baasje laat mij achter en loopt weg. Ik zie hem zeker twee minuten niet meer. Ondertussen lopen er mensen voorbij met en zonder hond en kijken ze hoe ik reageer op die voorbijgangers. Trek ik mij veel aan van die passanten, pff, ik kijk alleen maar in de richting waar mijn baasje naartoe is gegaan en hoop hem snel terug te zien.
Er was ook een wandeloefening waarbij wij een linkse en rechtse hoek moesten maken, en door een groep van ten minste zes in de groep bewegende, pratende personen moesten slalommen en stoppen in het centrum van deze groep. Fluitje van een cent (voor mij toch!). Weet je wie er naast mij loopt? Dat is Lies met Mira. En Lies is bekend van op TV, want ze heeft meegedaan in Blokken enkele weken geleden. De Keurders en Stefaan hebben hun scoreblad vast en noteren alles wat ze zien.
Er was nog een andere oefening waarbij mijn baasje en ik ingesloten werden tot op 1 meter door een groep van zeker tien personen. Ik bleef rustig, want mijn baasje was bij mij. Een andere oefening was dat mijn baasje alleen werd ingesloten en ik op zeker 10m afstand van hem door iemand anders aan de leiband gehouden werd. Gelukkig riep mijn baasje mij en mocht ik naar hem toe lopen. Eén van de criteria om te slagen was dat je als hond rust en zelfverzekerdheid uitstraalt wanneer je tussen een groep moet bewegen. Het duurde niet al te lang of we mochten terug op onze plaats gaan staan. Mijn baasje was tevreden en liet dat ook zien.
En.... tatataaaaa! Voilà. Het is gelukt. Yes! Joepie!!! Wat er gelukt is? Euh... awel, kijk maar... Geslaagd voor de test sociaal gedrag
Het vrouwke was ook gekomen om te supporteren natuurlijk. Ze was al voor ons vertrokken met Kadee in de aanhangwagen. Ze rijdt met de fiets en Kadee rijdt mee. Hij vindt het nog leuk ook heeft hij mij gezegd. Hij maakt zich niet moe terwijl het vrouwke 25kg moet meetrekken, hihi! Maar zoals ik het hier zie zal hij niet al te lang meer in het karretje passen...
Eerder deze week is mijn baasje voor een ganse dag weg geweest met zijn mama. Al van vijf uur 's morgens was hij opgestaan en pas na acht uur 's avonds was hij terug. Omdat het vrouwke ook niet thuis was, mocht Kadee gaan logeren bij Rosette en haar man, en Indie. Hij heeft daar een nacht en een dag doorgebracht en hij vond het geweldig. Omdat Indie nog jong en speels is hebben ze samen gespeeld tot ze van uitputting neervielen. Thuis zit Kadee met een zieke Raja opgescheept die niet zo veel kracht meer heeft om te spelen en daardoor veel slaapt. En dan ik, ja zeg, ik werk wel met mijn baasje hé. Wanneer ik dan thuis ben wil ik gerust gelaten worden, en spelen, dat hoeft niet voor mij. Ik mocht die dag thuis blijven met Raja, en samen hebben wij het huis bewaakt. Wij zijn echte bewakings- en beveiligingshonden! Niemand moet het wagen binnen te komen wanneer de baasjes er niet zijn, want dan ben ik er! Kadee daarentegen, da's nog een bébé. Die moest heel erg geknuffeld worden omdat hij zijn baasjes gemist had...
Dit is oud nieuws : "de laatste dagen van Pompeï". Mijn baasje heeft deze krant op zolder gevonden, en de datum die er op staat is dinsdag 26 december 72. Maar volgens mij kan dat niet juist zijn. Want ik heb ergens gelezen dat het begin van 't einde van Pompeï begon op 24 augustus 79. Hoe kan dat toch? Wist de krant al 7 jaar op voorhand hoe de laatste dagen van Pompeï zouden zijn? Naar mijn bescheiden mening, als de dingen al zooooo lang geleden zijn, kan je er al gauw een paar jaar naast zitten!
Het volgende is ook nieuws, maar minder oud als het voorgaande. Mijn baasje is naar de Ieperse Nocturnen geweest. Noc-turnen, ik dacht eerst dat hij ging "turnen" ... euh, daar had ik toch enkele bedenkingen bij. Achteraf bleek dat het ging over de Nocturnes, met een "s" vanachter in plaats van een "n". En een nocturne betekent zowel "nachtgezang" als "nachtelijk". Dus eigenlijk nachtelijk nachtgezang. En zo was het : na negentien uur begon een drie uur durende theaterwandeling die het wel en wee vertelt over Ieper te beginnen met de zomer van 1384 na de belegering door de Engelsen en de Gentenaars en eindigend vandaag met oud- Ieperlingen die het geschopt hebben tot BV : politicus Renaat Landuyt, tv-journalist Karl Vannieuwkerke, acteur Bert Vannieuwenhuyse en modeontwerper Edouard Vermeulen (Natan). Er werd zowel gezongen als gedicht, en hóe!
De wandeling begon onder de deskundige leiding van Tante Paula. Ze is "latrinair assistente" van de stad Ieper, en zoals je kan zien had ze haar attributen bij! De gasten werden verwelkomd met poëzie van de onderste plank... hoe kan het ook anders... met een WC-madam als gids! En de WC bleek de rode draad te zijn in dit ganse gebeuren...
Met een gemotoriseerd vlot werden de wandelaars over de Zillebekevijver gevoerd. Ze moesten gaan zitten op houten banken waar WC-brillen op geschilderd waren en ze kregen een drankje dat de kleur had van WC-reiniger... Het is langs de oevers van de Zillebekevijver dat priester-dichter Guido Gezelle zijn gedicht 'In 't Riet' heeft geschreven in 1898. Hieronder zie je een klasje waar de juf aan de leerlingen vraagt om het gedicht voor te dragen.
Mijn baasje houdt van cultuur, dat mag gerust geweten zijn. Gedichten, gezang, toneel, ... het kan hem allemaal bekoren. Zie hoe hij met open mond geniet van het schouwspel
Daarna ging de wandeling verder door het bos, en kwamen rare personages vertellen over drollen en scheten, ze rijmden over de darmen of liever over de inhoud ervan ... en brachten tenslotte de wandelaars tot hier....
Alle mogelijke versies van WC-potten stonden tentoongesteld. Ze waren beschilderd en versierd, wel ja, het oog wil ook wat hé? Maar dan! O gruwel...! In een donkere kelder van een etablissement stond weer zo'n exemplaar. Er stonden champagneglazen klaar en iedereen mocht tappen uit de bron... kijk zelf hoe mijn baasje zijn glas vult... dit had ik nooit gedacht van hem, echt niet...
Mijn baasje heeft erg genoten van zijn uitstap, dat is zeker! Hij heeft zo weer inspiratie opgedaan en wie weet welke gedachten (of gedichten) nu uit zijn brein zullen ontspruiten!
En wat je nu te horen krijgt is het laatste nieuws van vandaag, van vanmorgen eigenlijk. Het is niet echt goed nieuws, eigenlijk ook geen slecht nieuws, het is gewoon nieuws. Ik moest vanmorgen in school nog eens de proef afleggen. En ik ben weer gebuisd. Nah. Daarmee weet je het. En het kan mij niet schelen. Voor mijn part : de pot op!
Jean de la Brassine is niet meer. Weet je nog, die hond die voortgetrokken werd in een karretje omdat hij ingegroeide nagels had en te dik was? Hij is deze week overleden. Ja, het schijnt dat hij zo'n groot hart had. En water in zijn longen. Zijn vrouwtje is ontroostbaar. Ze weende tranen met tuiten toen ze aan mijn baasje vertelde dat hij wel een erg vervelende hond was, maar dat ze er na al die jaren toch aan gehecht was geraakt. Ze heeft nu in haar living een groot portret van hare Jean met een zwart lint over de kader. Het verdriet zal tijd nodig hebben om te slijten ...
Madammen zijn soms rare wezens. Meestal weten ze het allemaal beter, maar, eh... toch niet altijd. Onlangs kwam er een chique madam op raadpleging bij mijn baasje. Zoals gewoonlijk lag ik onder de bureautafel van mijn baasje stilletjes alles in 't oog te houden. De madam gaat op een stoeltje zitten en begint haar verhaal te vertellen... ik werd al gauw slaperig van haar relaas en besloot mij eens te verleggen. Ik zuchtte eens diep (zo van : amai madam, gij kunt nogal een stukske zagen) legde mijn ene poot over de andere en mijn kop naar de andere kant. Haar stem stokte in haar keel, ze maakte zo'n geluid als "ki kkk kk " en dan "iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!! Doktoor, da's nen echte! Gene opgezette! Ik dacht, ... ik dacht, dat die ni echt was!!! Amai zeg, nu ben ik wel hard verschoten, zenne!" Hela hela zeg, ik "n'en opgezette"??? Mij nog niet goed bekeken zeker? Toen moest ik niets meer van haar weten en ik heb mij met mijn rug naar haar gedraaid. Geen blik heb ik haar nog gegund, zelfs niet toen ze haar verhaal verteld had en ze naar buiten ging. Nen opgezette... puh!
Toen de auto van mijn baasje voor herstelling in de garage was, hebben mijn baasje en ik veel te voet/poot afgelegd. Zo gingen we langs bij een apotheek die enige tijd geleden overvallen werd. De apotheker had mij nog nooit gezien maar al wel over mij gehoord. Van mijn baasje natuurlijk. Hij zei tegen mijn baasje dat hij nu begreep - en wees met zijn kin in mijn richting - waarom hij (mijn baasje) niet meer overvallen werd. Tja, niet moeilijk, ik ben er toch?
Er kwam een verschrikkelijke kleine op raadpleging samen met enkele grote stouteriken. Ze waren boos omdat de school hun ziektebriefjes niet had aanvaard. Maar ja, ze waren niet ziek geweest en ook niet naar de dokter gekomen, omdat ze niet ziek waren. Ik vond toch ook dat ze er niet ziek uit zagen. Ze werden door de dokter weggestuurd, maar de kleine ging nog eerst even naar het toilet in de wachtzaal. Mijn baasje heeft ze niet meer terug gezien nadien. Maar na een tijdje kwamen patiënten uit de wachtzaal kloppen op de deur van het kabinet. Omdat er een overstroming bezig was in het toilet. Het water kwam van onder de deur en liep de wachtzaal in, en het grote tapijt was al doorweekt. Mijn baasje is direct gaan kijken en ja, het water stroomde uit de lavabo van het toilet. Die kleine had de kleine kamer gesaboteerd! Mijn baasje heeft gelukkig de waterkraan kunnen dichtdraaien en heeft dan de oorzaak gevonden van de waterval. Er waren twee condomen gebruikt als stop : ze waren voor een deel gevuld met water en dan een knoop erin. De ene diende als stop voor de afvoer, de andere was in het gaatje van de overloop gepropt. Daarbij hadden ze ook nog een volle rol wc-papier in de toiletpot gegooid en hadden ze een paar keer doorgetrokken. De rol was helemaal opgezwollen en het water stond tot aan de rand. Awel, proper gasten als je het mij vraagt! Mijn baasje heeft alles opgekuist en gedweild en droog gemaakt. Het soppende tapijt heeft hij met veel moeite, want het was zwaar van het water, op de koer gelegd om te drogen. Dat ze maar wachten die gasten, ik heb ze geroken, en ik zal ze herkennen...
Met mijn baasje ben ik gaan wandelen in het park. Daar kom ik graag. We zien daar nog andere honden met hun baasje, en het is er mooi. Op een grasveld hadden de werkmannen een ronddraaiende tuinsproeier gezet. Er was een boxer die ruzie had met het ding : hij sprong telkens op naar de waterstraal en trachtte die volledig op te drinken. Maar dat is hem niet gelukt hoor, het water bleef maar komen! We kwamen toen ook een hele grote, dikke meneer tegen die een heel klein bruin hondje aan de leiband had. Het was een grappig zicht, die struise meneer en dat piepklein hondje dat er achteraan hobbelde. Het leek erg op wat je soms ziet in een stripverhaal, hihi
Kadee is ondertussen al drie maanden en half. Hij groeit ongelooflijk snel. Nu kan hij mij ook al goed bijhouden met het lopen, het wordt moeilijker voor mij om eens alleen te zijn. Wanneer hij dan langs mij gelopen komt heeft hij de vervelende gewoonte om mij in de flank of mijn hals te bijten. Soms moet ik dan echt uit mijn krammen schieten en hem laten verstaan dat hij moet stoppen, grrr! Het bazinnetje was met mij en met Kadee gaan wandelen langs het voetbalveld. Daar kunnen we ongestoord los lopen als er geen match bezig is. Eigenlijk is dat wel leuk, er zijn ook geen andere honden. Vorige week kwamen we daar plots Roodkapje en haar oma tegen. Het kleine meisje was direct zot van Kadee. Mij vond ze ook wel mooi, maar een beetje te groot. Ze heeft lang met Kadee gespeeld tot ze allebei moe waren. Het was mooi om zien. Ondertussen kon ik mijn gang gaan, ik werd gerustgelaten! Hola zeg, dat was leuk. Ik kon eens liggen of slenteren, lopen en zitten zonder dat Kadee aan mijn pels hing. Ik hoop dat het kleine meisje daar af en toe nog komt spelen, dan zijn we allemaal content!
Kadee doet soms wel gekke dingen hoor. Een paar ochtends geleden waren het baasje en het bazinnetje op hun terras aan het ontbijten. De vogeltjes komen héél dicht, tot op een meter of twee van de tafel waar de baasjes zitten. Kadee lag op zijn gemak te kijken naar het spektakel van de vogeltjes die af en aan gevlogen kwamen. Grasmussen, koolmeesjes en andere vogeltjes en hun kroost dat ze leren vliegen. Hij verscherpte zijn aandacht toen een klein vogeltje in het gras landde en daar wat rondscharrelde. Ik zag het aankomen, de baasjes niet. Kadee was met één sprong tot bij het jong gekomen dat van schrik niet meer wist dat het kon vliegen. Kadee maakte een maaibeweging met zijn open muil en de vogel zat er in! De baasjes hadden iets gemerkt, maar te laat. Ze zijn Kadee achterna gesprongen, maar die was hen te vlug af! Hij spurtte van hier naar daar, en telkens hapte hij de vogel verder naar binnen. Toen er niets meer van over was, heeft hij de baasjes laten dichterbij komen. Die hebben niets meer gevonden, zelfs geen pluim... Toen het baasje gisteren een boek las op het terras, had hij zijn bril naast hem op de tafel gelegd. Die bril heeft hij nodig om te kunnen autorijden, en om verder te zien dan zijn neus lang is. Dus niet om te lezen. Kadee kwam eens kijken waarom het baasje daar zo stilletjes zat. Hij zag de bril, gapte hem van tafel en ging ervandoor zo snel hij kon. Kadee verdween met de bril onder een hele grote struik waar hij zijn hol gemaakt heeft. Ik zag het baasje op handen en voeten onder de struik kruipen, zo ver hij kon, en maar tasten met zijn handen. Hij vond een bal, een stuk koord, wat stenen, een plastic speeltje, een bot of twee, rommel en vanalles, maar geen bril. Vol vertwijfeling is hij dan maar naar binnen gelopen, waar het vrouwtje net van onder de douche kwam. Hij vertelde haar dat Kadee zijn bril had gepikt van tafel, en die onder de struik had verstopt. Het vrouwtje moest even hard lachen, ze vond het eigenlijk wel grappig dat hij het aan haar kwam vertellen, alsof zij in haar natte nakie zijn bril in het stoffig hol van Kadee zou gaan zoeken, hahaha! Ze heeft zich eerst aangekleed en haar bril opgezet, en toen heeft ze direct de bril van het baasje gevonden. De stukken waren gelukkig nog heel, er was geen kras meer op als voordien. Eind goed, al goed
Vorige week zondag was het mooi weer, eigenlijk een beetje warm om al die oefeningen te doen. Maar vandaag, hola, kregen we regen en wind. We zijn niet naar school geweest vanmorgen. Dat is een beetje de schuld van mijn baasje. Hij heeft te lang gewacht om met zijn auto naar de garage te gaan en nu is die kapot. De Robbemobiel is in de garage om te herstellen, en het baasje heeft een vervangwagen gekregen. 't Is duidelijk "gekregen", want ocharme zo iets klein met maar 2 deuren, puh... Mijn baasje krijgt er amper zijn twee boekentassen in en nog wat prullen. En ik, wel ik mag er niet in. Want er zouden eens wat haartjes van mij op de achterbank kunnen blijven hangen. Awel, ik wil er al niet meer in, voilà sé. Het resultaat is natuurlijk dat mijn baasje nu heel veel te voet moet doen met mij. Tja, dat is dan maar zo hé, het zal hem leren vroeger naar de garage te stappen...!
Omdat we nu zo veel samen in de stad rondlopen, komen we natuurlijk weer veel mensen tegen. Er zijn graafwerken bezig aan de Plezante Brug, en er rijden nu geen auto's meer op dat pleintje. Mijn baasje loopt met mij langs daar om naar het park te gaan waar we rustig kunnen wandelen. Hij had mij niet aangelijnd, en dat vond ik wel leuk. Want dan loop ik zo'n meter of twee achter hem, en alle mensen op ons pad maken plaats. We hebben de vrije doorgang, het lijkt wel de Rode Zee die opengaat
Het vrouwtje haar onderarmen staan vol schrammen en blauwe plekken van Kadee. Die kan nogal wild tekeer gaan als hij wil spelen. Hij weet dan van geen ophouden en verveelt het vrouwtje door steeds tegen haar op te springen en tegelijk te bijten, haar vel te pitsen met zijn tanden waar hij haar maar kan raken. Soms is het echt raak hoor! En ik kan er van meespreken, want hij heeft mij regelmatig vast bij mijn staart. Zo'n staartbijter ben ik in gans mijn leven nog niet tegengekomen, en gelukkig maar! Het vrouwtje heeft er iets op gevonden, en ik denk dat het werkt. Het baasje had voor haar een boek meegebracht van Martin Gaus. Ze heeft er in gelezen en ondertussen past ze al enkele technieken toe. Zo is er eentje waarbij ze haar vingers in de muil van Kadee steekt, zo ver dat hij moet kokhalzen en met haar duim houdt ze zijn onderkaak vast. Ze moet dat doen telkens wanneer Kadee haar in de hand bijt. Hij vindt dat zeer onaangenaam, en ik moet zeggen dat hij al flink gebeterd is wat het bijten betreft. Hopelijk duurt het niet te lang meer voor ze leest hoe je een pup van je staart kan afhouden. Dan kan ze mij die truc leren, dan ben ik ook gerust...
Alleen als hij slaapt is hij stil. Anders.... spelen en kattekwaad
uithalen, hola! Je zou de tuin eens moeten zien... ik denk dat Kadee in
een vorig leven "mol" geweest is! Putten dat die gast kan maken... hij
is zelfs begonnen met een grote put te graven waar Winnieke begraven
ligt. Het vrouwtje kreeg zowat een beroerte toen ze hem bezig zag! Ze
heeft de put terug gevuld en ze heeft er iets op gezet, zodat Kadee niet
opnieuw kan graven op die plek. Kadee en Raja zijn goede maatjes geworden. Raja heeft Kadee op tijd en stond de les gespeld, en dat heeft resultaten afgeworpen. Kadee weet perfect wat hij mag en niet moet proberen bij Raja, en toch is dat zijn vriend. Ze besnuffelen elkaar bij het binnenkomen, spelen samen, ja, dat gaat goed met die twee. Ik durf zelfs te zeggen dat hij Raja wat levensvreugde schenkt terwijl hij zo ziek is. Allez, dan kan ik toch ook iets positief zeggen over de kleine.
Met het vrouwtje gaan we regelmatig naar "onze" wei om te spelen. Zeker
nu terwijl ze moet leren voor haar examens. Dan spaart ze een wandeling
uit zegt ze. Want met 3 honden wandelen op straat, dat is gewoon niet
haalbaar (voor haar). Wel, die wei is er voor alle honden uit de buurt,
en voor hun baasjes uiteraard. Maar dan wel "apart". Ik bedoel : als wij
er zijn, dan moet niemand anders op de wei komen. Dan ben ik de baas
van mijn roedel, en ik zal mijn wei verdedigen. Ook al zeggen het
vrouwtje en mijn baasje dat het oké is, het is niet oké. En dat hebben
ze allemaal ondervonden toen dat madammeke met Emiel op de wei wou
komen. Het vrouwtje zegt haar dat ze gerust kan binnenkomen, dat het
geen kwaad kan want alle honden zijn braaf. En Emiel is zo'n schattig
hondje. Ja zeg, een dikkerdje op korte poten met een ingedeukte snuit
waardoor hij altijd snurkgeluidjes maakt als hij rond loopt. Een Franse
Bulldog of zo is dat. Komaan, da's geen hond, da's een karikatuur. En
dat heb ik hem laten voelen. Want hij kwam op mijn wei, ik heb
"gechargeerd" en ben als een kanonskogel op hem afgevlogen. Ik heb hem
bij zijn vel gepakt en de lucht in gesmeten. Gegil van zijn bazinnetje,
mijn baasje die zich op mij werpt... ja, oké, ik ben dan gestopt. Ik
dacht dat ze het wel begrepen zouden hebben, en dat Emiel en zijn
bazinnetje de wei zouden verlaten, maar néé! Die kwamen verder binnen!
Ah nee, dat zal niet waar zijn! Ik schud mijn baasje van mij af en ga in
de aanval. Ik heb Emiel nog net kunnen raken, maar zijn vrouwtje had
hem al aan de leiband omhoog getrokken. Mijn baasje is dan met mij uit
de wei vertrokken, het bazinnetje is gebleven met Raja en Kadee om wat
met Emiel te spelen. Om zijn traumatische ervaring te vergeten. Dat hij
maar niet vergeet, dat ik hem ook niet vergeet...
Het baasje heeft gezegd dat als we de Robbemobiel terug hebben, we met z'n allen en met Yentl erbij, eens langs de vijver gaan wandelen. Ik kijk er al naar uit, want dat doe ik graag. Misschien kan ik pootjebaden als het water niet te koud is... Zou Kadee mij ook nadoen dan? Ben benieuwd...
Ja, ik weet het... het is maandag nu, en niet zondag. Het was een lang weekend, en we hebben er van geprofiteerd. Gisteren zijn we nog naar school geweest, en het viel allemaal heel goed mee. Kadee was voorbeeldig braaf. Waarschijlijk omdat hij Jo heeft horen zeggen tegen het vrouwtje dat ze voor hem "Zero tolerance" moet toepassen. Dat wil zeggen dat hij héél héél goed moet opletten en luisteren, anders wordt hij gecorrigeerd. Dan heb ik toch maar chance met mijn baasje hoor
Het vrouwtje heeft zeer weinig tijd, en dat tot het einde van de examens. Daarom deze keer geen foto's maar wel 2 filmpjes over Kadee en mij. Ze heeft gefilmd hoe wij samen spelen in de weide achter ons. Ik heb mij geamuseerd, en ik denk Kadee ook. Nu jullie nog...!
Hallo, het is zondag en dan worden mijn avonturen opgeschreven door mijn bazinnetje. De vorige keer was het een stripverhaaltje geworden, omdat de foto's het toelieten. Vandaag volgen de foto's elkaar niet op dezelfde manier op, en het vrouwtje kon geen stripverhaal maken. Nee, nu maakt ze er een thriller van! Het gaat natùùrlijk niet over mij... wat had je gedacht ... maar over Kadee de Verschrikkelijke. Om te beginnen zie je mij, gelukkig maar, dit is tenslotte mijn blog!
Mijn baasje vindt altijd nieuwe woorden uit. Ik beeld hier een "hondernis" uit zegt hij. Ik snap er niets van...
Ik lig rustig tussen de twee plaatsen in, zo heb ik een goed overzicht van alles wat er gebeurt. Als iemand binnenkomt of naar de andere plaats wil, dan moet die over mij stappen. Zelfs als ik slaap zal ik het weten wat er gebeurt. Voordeel van deze ligging : als Kadee in de keuken is, kan hij niet aan mijn staart...
Vanaf hier begint de thriller. Zet je alvast maar schrap in de zetel... tenminste als Kadee je plaats niet heeft ingenomen... Hij mag het niet hoor van de baasjes, maar toch zal hij in de zetel kruipen als hij zijn kans schoon ziet.
Buiten het feit dat Kadee een staartbijter en zetelkruiper is, is hij ook nog een "Pantoffeldier". Vanmorgen waren het de pantoffeltjes van Yentl die zijn voorkeur hadden...
Wanneer hij in de tuin plots iets rond en glanzend ziet rondvliegen, denkt hij "Hey, dat ken ik nog niet! Wat is dat nu weer voor iets?" Hij is "verrückt", dat zie je toch aan zijn ogen ...!
De ronde, glanzende rondvliegende bollen vliegen met velen in zijn richting. Kadee vindt het maar niks, en toont zijn schoon scherp gebit aan de UFO bemanning. Iets later heeft hij alle UFO's stuk gebeten, het schuim stond hem op de lippen...
De dreamcatcher moest er ook aan geloven. Dat ding hangt daar maar deuntjes te maken in de wind, maar Kadee wil zelf muziek maken. Hij springt en hapt, hij heeft ondertussen de klepel afgerukt, maar dat kan hem niet schelen. Bijna elke keer dat hij eronder loopt, springt hij omhoog om toch maar geluid te krijgen uit de dreamcatcher, die ondertussen een "dogcatcher" is geworden...
Zoals je waarschijnlijk al gemerkt hebt, Kadee zet zijn tanden graag overal in. De handen, armen, voeten en tenen van het vrouwtje moeten er steevast aan geloven. Vooral de tenen vindt hij interessant. Ik denk dat Kadee een "teen(kn)ager" is... Ik ben al lang gelukkig dat mijn staart niet altijd het doelwit is... Is dit een thriller of wat...
