loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Weinig tijd gehad om me achter mijn pc te zetten dus nu verslag van twee weken lopen ipv één week. In de week na de verschrikkelijk slechte Beekse marathon pas vrijdag terug beginnen lopen . De laatste keer -hoop ik - vanop mijn appartement vertrokken voor een 10 km, gemiddeld 5.43 , hartslag veel te hoog tegen de 150, zwaar, zwaar zwaar.... Zaterdag dan 15 km tegen een rustiger tempo (6.09) en met een hartslag van gemiddeld (en nooit hoger dan ! ) 140, dit voelde redelijk aan. Zondag dan nog eens 10 km, tegen 5.54 , gemiddelde hartslag 146 en weer zie ik in mijn loopagenda staan : 'redelijk'. Een weekje dus van 35 km.
Deze week, de voorlaatste voor Brussel , 50 km. Dinsdag 10 km tegen 6.01 en een hartslag van gemiddeld 140, op het eind zat die wel tegen de 150. Het leek iets beter te gaan. Woensdag niet gelopen. Terug thuis moet ik me wat houden aan de gedane beloftes , niet overdrijven met het lopen... Zaterdag - op mijn verjaardag- 19.55 km op exact 2 uur, maw een twee urenlopen gedaan. De hartslag zat van in het begin tussen 150 - 155 ondanks de lage snelheid (6.08 gemiddeld ); wellicht te wijten aan de wakkermaakmethode van mijn madam... Vanaf km 15 zakte het goed gevoel dat ik bij deze loop had weg... Ik kon met veel moeite de bijna 20 km rond maken, de laatste 4 km zakte ook de snelheid naar ongeveer 6.20. Dit was een tegenvaller.
Zaterdag en zondag 10 km . Zaterdag tegen gemiddeld 6.02 , redelijk. Zondag, deze morgen , extra traag gelopen , de eerste 8 km zo rond de 6.27 en dan een snellere 2 km tegen 6.05 en een laatste uitloopkm 6.03. En aan deze loop hield ik een goed gevoel over. Eén klein minpuntje : ondanks het inzalven een lichte bloedende rechtertepel, nog nooit meegemaakt op 10 km.
Dit weekend wat zitten kijken naar de gebeurtenissen in de Spartathlon én Berlijn. Mijne douchemaat uit Steenbergen is blijkbaar zelfs niet aan het eerste controlepunt geraakt, zonde. En die gekke Nederlandse die in Steenbergen zwijmelend, ondersteund door begeleiders de 24 uur volstapte, man dat mens liep nu hier die verdomde koers in 28 uur. Diep diep diep , zeer diep respect... En mijn vriend - klient liep zijn eerste marathon in Berlijn, half weg 1.56 , geeindigd in 4.08, het lijkt verdomde veel op mijn marathons van dit jaar, allez die van voor de reumamedicatie.
Deze week nog wat rustig 'uitbollen' en dan hopelijk in Brussel terug een marathon 'lopen' . Lopen, ja , dus niet moeten beginnen stappen vanaf km 25. Al mijn hoop is gevestigd op de nu ondertussen toch wel vrij lage dosis cortisone die ik nog slecht slik. Alles voelt al wat beter, ik zweet wat minder , ben al niet meer zo licht in het hoofd en verteer al wat beter een training - zo na 5 km uitgeput zijn is er niet meer bij . Op die prachtige lanen door Brussel, in de zon, helling op helling af , aan een rustig tempo kunnen blijven lopen, genieten van het afzien maar niet doodgaan ... mag dat nog eens aub Gij daarboven ?
verleden week 35 km / deze week 50 km / 2012 2.235 / 84 kg terug op de weegschaal thuis
marathon van de beekse bergen : laatste verdomme !
Rond 7 u 30 staat deze brave jongen op . De ochtendrituelen voor een marathon en/of ultraloop zijn altijd dezelfde : naar de bakker, pistoletje en wat spaghettiachtige toestanden achter de kiezen slaan, nog eens naar de kleinste kamer én dan de combi in. En dit keer letterlijk, ik pik voor mijn deur een politieman op, de man van een collega...
De tocht naar Hilvarenbeek gaat snel voorbij ondanks een plaatselijke wegomlegging. We arriveren te vroeg en kunnen dus rustig aan doen. Politiemans ziet het zitten, hij gaat voor de 3 u35 die hij in Antwerpen liep én hij is in vorm. Ik babbel wat met bekenden. Mijn Surinaamse 'vriend' gaat op Crocks lopen, het zal hem lukken in 3u 52 verdikke, een prestatie vind ik dit... Net voor de start zie ik dubbele identiteitsmans , hem zo lang achter mij houden is de boodschap.
Om 11 uur wordt de start gegeven op het gezellige dorpsplein van Hilvarenbeek. We vertrekken met zowat 500 man, alles door elkaar : 10 km, 21 km, 30 km en marathon. Er wordt gelopen in verschillende lussen die telkens weer eindigen op het dorpsplein : 5 km, 16.5 km (halve marathon) , 8.5 km (30 km) en 12 km (marathon). Ik start zeer voorzichtig . En ondanks die trage start loopt het van geen meter. Ik loop de eerste km's te twijfelen over opgeven na de eerste doortocht na 5 km, echt waar... Het feit dat het al bij al met het tempo nog redelijk zit (5.50) én gierigheid (18 euro betalen voor 5 km dat is veel te veel ) doen me doorzetten. De tweede ronde nestel ik me achter een koppel , de man is groot en breed , netjes uit de wind . Want er is wind én het is verdomme warm. En kijk, achter dat koppel (tegen ongeveer 6.05 ) vind ik mijn tweede adem - mijn eerste eigenlijk - en vat ik terug moed. Eens meewind laat ik het koppel voor wat het is. Een dame (halve marathon) volgt me vanachter het duo en we wisselen een paar woorden. Als de wind weer tegenblaast nestelt ze zich achter me (ook ik ben breed !) maar ondanks het feit dat ik wat inhou speel ik haar kwijt. Ondertussen ben ik op 10 km doorgekomen in 59.08 (Dijkenmarathon, de vorige rampmarathon 56.40)
In het bos kruis ik politiemans , hij ziet er goed uit en zelf voel ik me ook goed, het kan eigenlijk niet anders met zo'n traag tempo. Pas op km 18 moet ik wat vaart minderen en gaat het van 6.05 naar 6.30, ik zal niet meer sneller gaan in deze marathon. Op 20 km kom ik door in 2.00.57 (Dijkenmarathon 1.55.05 ). En dan weet ik dat het vat weer eens af is, het is weer gedaan , het wordt weer strompelen... Maar eens halfweg wordt er niet meer opgegeven, oh nee, ik denk er zelfs niet één seconde aan.... Zo lang mogelijk blijven lopen zonder te stappen is het plan, dus vaart minderen. Ik loop de derde 10 km in 65.29 en kom de 30 km door in 3.05.26 (Dijkenmarathon 65.32 / 3.00.37). En vanaf nu zal ik nog één keer een andere marathonloper zien (al zijn er een paar die me dubbelen... ) : dubbele identiteitsmans zie ik in de verte aan een keerpunt, hij is mij nog voor de 30 km voorbijgelopen. Ik zit in deze laatste 12 km klokvast tussen 7.16 - 7.26, dit is niet meer lopen, dat is iets meer dan 8km per uur. In vergelijking met de dijkenmarathon stap ik minder maar ik loop trager. Het plan om trager te lopen en zo langer en meer te lopen lukt dus niet echt, ik verlies nog meer tijd.
In het rond km 15 had gezien dat er eigenlijk maar twee marathonlopers achter mij waren , dubbele identiteitsmans was me ondertussen voorbijgesneld dus ik liep nu dan voorlaatste. Op 5 km hoor ik van de organisatie dat ik de laatste ben; ofwel is men de andere - die was ver achter- kwijtgespeeld ofwel heeft die opgegeven. Aan de twee drankenstands die ik nog passeer pak ik de tijd voor een paar woorden, een appelsientje, een colatje en wat water . Perfecte en zeer aangename organisatie !! Iemand herkent me nog van het jaar voordien, ik heb een kop ja.. Ik sleep me naar het einde zeker nu ik zie dat ook de 4 u30 niet meer haalbaar is.
Ik vind mezelf geen marathonloper meer . Ik ben een zielig pathetisch oud ventje die omwille van een verlengde midlifecrisis nog tegen beter weten in inspanningen wil leveren die hij niet meer aan kan... Godverdomme. En dan de aankomst , na 4 u 35 minuten en 22 seconden, nog dik 8 minuten trager dan het dieptepunt van veertien dagen geleden. Het applaus voor de laatste van de marathon (op 55 finishers zie ik achteraf ) is geweldig . Dat maakt veel goed maar versterkt ook het zielige van de prestatie. Ik bekijk het positief . Hoeveel kunnen er zeggen dat ze ooit laatste waren in een marathon ?
Mijn collega zit in haar dikke auto voor de sporthal waar we ons moeten omkleden te wachten op hare flik. Ongelooflijk dat ge uw vrouw , zoontje én schoonmoeder zo ver krijgt te komen kijken naar een marathon. Politiemans is gefinished in 4 u 13, die heeft dus geluk gehad dat ik niet in vorm was... Dubbele identiteitsmans was voorlaatste , 8 minuten voor mij. Met hem ga ik nog 2 Duvels en een koffieke drinken. Daarna terug de Galaxy - zonder politiemans is dat geen combi meer - in en aan de grens roep ik weer , ditmaal met een glimlach op de lippen 'Baby I'm back'. En thuis ga ik tegen mijn 'baby' efkens goeiendag zeggen, drink een tas koffie en spreek af voor de dag nadien. Dat komt terug in orde...
Op mijn appartement eet ik , net als na de Dijkenmarathon , een pizza, ik nuttig de rest van de fles witte wijn van toen en nestel mij weer met een limoncello voor TV . Laatste was ik en met zo'n tijd kunt ge een marathoncarriere toch niet beeindigen. Brussel , hou u vast , ik kom er aan...
Morgen de Beekse marathon. Dus deze week kalm aan gedaan, zeer kalm zelfs. Maandag niet gelopen . Dinsdag 5.3 km tegen 5.52 en verdomme, die eerste 3 km waren verschrikkelijk : geen kracht in de benen , geen adem , gewoon geen fut... Het beterde wel een beetje de laatste 2 km. Ja man... Woensdag iets minder dan 5 km, iets trager (6.01) en het ging een beetje, een beetje maar, beter. En deze morgen 3km en een beetje, 5.37 , het ging weer niet van harte.
De Beekse marathon van verleden jaar zal mij voor altijd bijblijven omwille van Kees. Ik kwam na 30 km nog zeer mooi op vierurenschema door maar drong niet verder meer aan, het vat was af, ik eindigde in 4 u12 . Daarna liep ik in Brussel nog eens rond dezelfde tijd maar dook dan in de laatste twee marathons van het seizoen terug onder de vier uur. Nu ben ik echt bang, ik moet nu gewoon op een ietwat menselijke manier aan de aankomst raken. Dus doseren, doseren en niet te snel starten. Maar als er traag gestart wordt dan zou het wel eens een dramatisch slechte tijd kunnen worden, de tijdslimiet - stel u voor - is 5u....
Het gaat nu niet meer over tijden lopen , over onder de vier uur lopen. Het gaat over kunnen blijven lopen , over baas blijven over die verdomde reuma - dat lijkt te lukken voorlopig - én die shitmedicatie. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek, morgen niet en godverdomme nooit niet . Ik zal blijven lopen tot het echt niet meer kan. Deze boom beste zus, deze boom is bijlange nog niet geveld...
