loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Een uurke of twee geleden velde de vriendelijke en bijzonder aangename reumatologe het verdict : 'reumatoide artritis , geen dag te verliezen'. Zo snel mogelijk bloed laten trekken ter controle, de dag nadien beginnen met de medicatie (zware, het haar dat ik nog heb zou er van kunnen uitvallen verdomme !) en dan zo snel mogelijk foto's laten pakken van handen, voeten en schouder om de al opgelopen schade te kunnen beoordelen. Elke dag telt , dus dadelijk in actie schieten.
Ik was met alles wat ik op het internet al gelezen had deze week vrij zeker van de diagnose, dat was geen verrassing. De ernst van de zaak - het dadelijk moeten starten met zware medicatie - was dan weer wel een moeilijk te slikken pil.... De - ik herhaal het nog eens, bijzonder aangename - reumatologe , zag het en toonde zoveel begrip dat ik tranen in de ogen kreeg van ontroering.
En ik mag blijven lopen zolang het kan, dat verergert de zaak niet . Dat is verdomme dan weer onverwacht goed nieuws. Hoelang ik zal kunnen blijven lopen en of ik zin ga hebben om te lopen dat kon mevrouw doktoor niet voorspellen. De medicatie , wekelijks te nemen, zou immers zorgen voor 2 slechte dagen. De corticosteroiden die ik ook moet nemen zijn dan weer prestatiebevorderend (en verboden middelen....maar daar ga ik me dus nu eens niks van aantrekken). Hoe alles zal evolueren weet mevrouw doktoor niet. Dat ze me vroeg wat mijn beroep is en of ik goed verzekerd ben - met de eerste vraag wist ze het al - is niet om gerust te worden in de zaak ; het kan volgens haar alle kanten uit, zowel positief -het onder controle krijgen van de zaak - als negatief - verergering en 'invaliditeit' - .
Lopen ga ik, elke wedstrijd die er te lopen valt. Trager om meer te kunnen lopen, vierurenman wordt desnoods vieruureneenhalfman, het zal mij worst wezen. Lopen, lopen tot het echt niet meer kan... En dat dat nog lang moge duren...
Deze week 45 km gelopen, weinig. Maandag, verlof. Toen ik de deur uitging dacht ik : klote, al dat gezaag en gesukkel, ik geef eens gas en ik zie waar ik uitkom voor 10 km. De 2 km's evolueerden van 5.07 - 5.14 - 5.23 - 5.41 naar de laatste -wat uitlopen - 6.09. Gemiddeld 5.28 of 11 per uur. Hartslag veel te hoog , afgezien vanaf km 6 in de warmte maar ik was redelijk tevreden, het ging nog, de snelheid zat er nog min of meer in. In de namiddag met de fiets naar het werk (toch 15 km) efkens wat bezig zijn en dan terug. Dinsdag niet gelopen. Woensdag gaan eten met een aangename klient en 's avonds toch gaan lopen : raar maar met een beetje wijn op loopt het beter : zonder inspanning deed ik mijn 10 km aan gemiddeld 5.51, ongelooflijk toch.
Zaterdag zoon gaan verhuizen van zijn kot naar het appartement waarop hij samen met zijn vriendin in zonde gaat leven. Dus vroeg opgestaan om toch nog wat km's te doen . Weer vertrokken voor een snelle 10 km, iets minder snel als maandag en zo kon ik het tempo volhouden . Gemiddeld 5.19, 11.3km / uur , dat begint er wat op te lijken. Daarna een zware dag : elke lading moest van een derde verdiep naar beneden terug naar een derde verdiep naar boven. Zondag zou ik 20 , 25 of 30 km lopen. De vermoeidheid van de dag voordien én de regen deden mij beslissen om slechts 15 km te doen. En ja, ik kreeg de snelheid niet omhoog - was ook niet nodig - en de hartslag zat constant tegen of over de 170 wat dan wel fout van meneer Garmin zal zijn zeker.... Gemiddelde 6.10.
Maar al dat gelul over lopen is om weg te stoppen dat ik reikhalzend en ietwat angstig uitkijk naar morgenavond 20 u30. De reumatologe moet mij dan verlossen en zeggen dat het allemaal niet zo erg is . Alstublief , ja alstublief ...
Deze week pas de schoenen aangetrokken gisteren, op zaterdag. Begonnen voor een twee uur loop maar tijdens het lopen het doel wat bijgesteld, ik zou voor 'slechts' 15 km gaan, het was immers te warm én te zwaar. Al bij al viel het echter nog mee ; zonder veel moeite kon ik de eerste 10 km zo rond de 5.50 lopen, de volgende 8 km (de wiskundigen onder ons hebben nu al door dat ik 18 km liep...) het tempo wat laten zakken en zo over de hele tocht 6.01 gemiddeld gelopen. Hartslag zat (weer eens ) veel te hoog , niet onder de 155 te krijgen op het eind. Ik was weeral kapot na 'ocharme' nog geen 20 km.
Deze morgen, zondag, even getwijfeld tussen gaan fietsen of lopen. In de garage gekozen voor lopen omdat ik geen drinkbus bij had. Een 10 tal km rondgelummeld in de gemeente tegen gemiddeld 6.40. Ik kon de hartstlag nu wat beter controleren al zat ik op het einde weer boven de 140. En beide knieen én rechterarm deden weer pijn.
Maar hét nieuws deze week kwam van mijn doktersbezoek maandagavond. De pijn in de knieen en pijn /hinder in de gewrichten hadden mij zodanig ongerust gemaakt dat ik nog eens bij mijn vriend de huisarts binnenstapte. En toen ik alle plaatsen met wrevel had aangeduid én hij op mijn laatste bloedcontrole de te hoge score zag voor reuma zei hij stillekes : 'dat zou zonde zijn voor ene die zoveel sport als gij...' . Hij raadde mij aan om zo snel mogelijk naar een reumatoloog te gaan. Verweesd en verdwaasd reed ik op mijn fietske naar mijn appertement. De hele avond het internet afgeschuimd op zoek naar uitleg en ja, ik kon maar één conclusie trekken : ik heb alle , maar dan ook alle beginsymptomen van A.R., reumatoide artritis. De dag nadien gebeld voor de afspraak maar de voorgestelde reumatoloog zat vol tot begin juli, ik belde in paniek naar meneer doktoor. Op het werk vroeg een collega wat er scheelde, ik had veel kunnen verstoppen maar dit niet. Meneer doktoor beloofde mij sneller aan een afspraak te helpen en een dag later kreeg ik bevestiging , begin juni maar bij een andere reumatoloog. Tegelijk probeerde hij mij gerust te stellen, hij had mijn 'dossier' al eens besproken met die andere specialist en er waren volgens deze nog heel veel opties ...
Als dit slecht zou aflopen, dan kan ik het lopen wellicht vergeten. En ik die daar de laatste jaren kracht uit putte. En ik die telkens weer uitkeek naar de volgende wedstrijd , naar het volgende gevecht tegen alles en iedereen, naar de ontlading -de ene keer al wat beter dan de andere keer - in de laatste rechte lijn.... Steenbergen 2012 de laatste wedstrijd ? Of nog één laatste marathon lopen op die kapotte knieen van mij, wellicht huilend van begin tot einde ? Vier juni , vier juni wordt het vonnis geveld...
deze week 30 km/ 2012 1.285 km / deze morgen na het lopen 82 kg
Ineens to the point : dit was een verschrikkelijke loopweek, ik geraakte vandaag nauwelijks terug thuis na 9.5 km...
De dag na de zes uur van Steenbergen was minder erg dan gevreesd. Na de toch wel onrustwekkende nacht met veel pijn vooral in de knieen ging het de dag nadien eigenlijk al bij al redelijk. Niet gewerkt, 's avonds wel iets gaan eten met één van mijn favorieten klienten, deftig... Dinsdag en woensdag niet gelopen, nog wat rusten... Het evolueerde ook licht positief met de knieen.
Donderdagmorgen dan voor de eerste keer terug de loopschoenen aan . Voor de eerste keer (zaterdag het inlopen voor zondag niet meegerekend... ) vertrokken vanop mijn appartement naar de finste piste, dat voelde ook maar raar aan... En ik wilde zeer rustig lopen maar zat de eerste 2 km op 5.35 verdomme. Afremmen is dan moeilijk en ik maakte de 10 km dan maar rond aan gemiddeld 5.49. Mijn hartslag kreeg ik niet onder controle - ging tot 150 - en op het einde was het harken... Vrijdag bijna hetzelfde. Een ietsie pietsie trager gelopen en ondanks dat zat de gemiddelde hartslag een klein beetje hoger. Op het eind was het nog zwaarder dan de dag ervoor. Een voorteken ?
Zaterdag dan vertrokken naar de finse piste met als enig doel de hartslag onder controle te houden. Ondanks het tempo van 6.20 zat ik op de hartslag van donderdag. Ik slaagde er ook niet in om die hartslag laag te krijgen, zelfs niet ondanks de laatste 2 km aan 6.40. En zelfs aan dat lage tempo raakte ik amper thuis. Zondag richting Bazel tot net over een viaduct en dan terug , de viaduct snel op en dan 'recupereren' . Ook deze 10 km was een fiasco, ik slaagde er niet in om na die viaduct mijn hartslag onder de 145 te krijgen ook niet als ik trager liep dan 6.40. En ik moest weer diep gaan om gewoon thuis te raken.
Ja, ik kan alleen maar vermoeden dat die zes uur nog in mijn lijf zit. Er zit geen kracht in mijn lijf , dat ondervond ik godverdomme zelfs bij het ineenvijzen van Ikea toestanden (ongelooflijk, zelfs een pan die ge daar koopt moet ge zelf in mekaar flansen....) . Ik heb al meegemaakt dat het niet gaat maar zo extreem als de laatste twee dagen nog nooit. En de knieen doen nog pijn maar eigenlijk niet zo heel erg, dat is ook maar raar.
Nu volgen vijf dagen complete rust. Daarna in het weekend zaterdag beginnen met een rustige 10 km en dan zondag zien of er al wat meer in zit. Het volgende loopdoel in mijn agendag was op 10 juni een 50 km. Dat heb ik al geschrapt. Er is begin juli de 50 km van Assen, dat moet wel lukken. En als ik daarna op 21 juli de zes uren van Aalter meedoe heb ik mijn vier ultra's voor dit jaar er op zitten. Maar kijk, ik zit alweer te plannen en dan vergeet ik dat ik deze morgen slechts 10 km met veel moeite kon uitlopen. Verschrikkelijk ; zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.
deze week 40 km / 2012 1.255 km / 82 kg (nieuwe weegschaal die een paar kg meer telt) , maar ik ben deze week afgevallen, dat voel ik aan mijn broeken
zes uur steenbergen, om nooit meer te vergeten, nooit meer....
Ik sta op om iets voor zes, ook hier krijgt de wekker geen kans. De voorbereiding loopt net als anders : ik warm (ditmaal zelfgemaakte) pasta op en smeer een achttal sandwiches. Het is al gauw kwart voor acht en de stress begint toe te slaan, ik zit in de wagen om iets na zeven. Ik zit al op de expressweg als ik besef dat ik mijn Ipod niet bij heb, ik twijfel een paar seconden en rij achteruit terug van de autostrade, een kwartier verloren maar daar zal ik in de namiddag geen spijt van hebben.
Ik rij de zon tegemoet. Om ongeveer acht uur draai ik de parking van de organisatie op. Ik ben nu al ontroerd, alleen nog maar door de aanblik van de 24 uur lopers die ik zie. Ik praat aan de auto met de reus. Ik zie heel weinig volk dat ik goed genoeg ken om een babbel mee te beginnen. De 24 uur lopers die ik ken zijn op uitzondering van mijn Nederlandse 'vriend' allemaal uit de race gestapt. Twee van hen blijven echter nog de hele dag rondhangen . De Nederlander blijft lopen en wandelen, hij is echter heel de nacht buiten strijd geweest.
Om 5 seconden voor 9 wordt de start van de 6 uur gegeven. Ik loop de eerste 20 km in de buurt van de reus en een vijf tal andere lopers. De reus versnelt en zal me nog minstens drie keer voorbijlopen. De eerste 10 km loop ik in iets meer dan 57 minuten, de tweede 10 km in iets meer dan 58. En het loopt verdomd gemakkelijk, zo makkelijk dat ik al aan de 60 km begin te denken. Maar dan komt zeer snel al in de derde 10 km het verval. Al voor km 30 stap ik 100 meter aan de bevoorrading. Dan al weet ik dat ik mijn doel realistischer moet stellen : we gaan voor de 57 km, 9.5 km/ uur.
Het parcours 2.073 km is bijna 100 meter langer dan verleden jaar. Die 100 meter zijn ambetant : kronkelen en een stukje over aarde met matten erop. Voor de rest is er de afwisseling van verleden jaar , de bevoorrading is nu op andere plaats en de helling op de kiezelkes lijkt iets steiler maar dat kan niet zeker ??? Ondertussen zit ik al op mijn tandvlees : het wordt vechten, boksen om te eindigen. Af en toe spookt opgeven door mijn hoofd. Ik heb nog nooit opgegeven , nog nooit , dus nu ook niet. En zeker vandaag niet ! Ik sleep mij verder tot aan de 4 uur en een half : mijn Ipod op . Ondertussen zijn mijn 4de keer 10 km in iets meer dan 64 minuten gegaan en is mijn 10 per uur gemiddelde er aan. Ik heb ook al een mooi maar onvoorzichtig blond klein meisje omvergelopen aan de finish.
Ik ben blij als ik mijn muziek kan opzetten. En weer ben ik mis met de opstart : de nummers worden alfabetisch gespeeld in plaats van in de zorgvuldig voorbereidde volgorde. Erg is dat niet, er zit zelfs logica in... Km 50 passeer ik in dik vijf uur en acht minuten, dus acht minuten trager dan in Stein. Dan vraag ik aan de ultraloopbaas van Belgie (die moedigt mij aan met mijn voornaam ! ) hoe het zit met mijn afstand en dat blijkt te kloppen met mijn Garmin en dat is een opluchting. Nog 7 km, nog 5 km en dan plots nog slechts een toer en een half...
Ik passeer de laatste keer aan de finish, in tranen... Ik grabbel een tshirt en een drankenflesje mee aan de bevoorrading , stap nog even om dan de laatste km aan te vatten. Voorbij de DJ en voorbij de plaats waar ik verleden jaar op het einde in mekaar klapte. En dan uitkijken om alleen te 'eindigen' : een spurtje van 15 seconden en dan de toeter van de zes uur.
Ik laat me in het gras vallen, draai mij om , trek mijn tshirt over mijn hoofd en laat 'The Suffering Song' van 'The Willard Grant Conspiracy' over mij heen komen. Dat was verdomme verleden jaar ook de laatste van mijn play list. Het moet lang geleden zijn dat ik zolang en zo hard heb geweend, helemaal alleen in het donker onder mijn tshirt. Alles eruit, leeg, leeg en nog eens leeg. Hiervoor heb ik die zes uur gelopen, voor deze vijf minuten....
Ik sta recht - met moeite - en ga goeiendag zeggen teggen de dichtsbijzijnde loper : een 67 jarige fransman die 169 km liep in de 24 uur. In de douches bots ik op een bijna leeg lokaal : alleen de 5de van de 24 uur zit daar nog : 213 km gelopen en geselecteerd voor het wereldkampioenschap, content dus. Ik ben hem wel 2 maal voorbijgelopen in de zes uur. Toffe kerel ! De ceremonie is (te) lang maar bijwijlen indrukwekkend; ik ben ontroerd als ik de prestaties hoor van de24 uur lopers : de eerste (die ik verleden jaar aanzag voor een volleyballer ) liep verdomme 252 km ! Ik moet wel 10 man een hand geven voor ik naar huis ga en op de parking zwaait iedereen naar iedereen dus ook naar mij.
Als ik de grens passeer roep ik zoals altijd - ditmaal met veel sarcasme - 'Baby I'm back' . Ik ga nog een zak frieten eten in Antwerpen maar blijf niet plakken. Ik kom voor de eerste keer na een marathon of ultra aan in een leeg appartement en vlij me voor TV. Met de uren beginnen de knieen meer pijn te doen. Ik ga om 22 u30 slapen maar kan het niet houden van de pijn. Rond 3.00 uur pak ik een ontstekingsremmer en nu kan ik wel de slaap vatten.
Dit was een fantastische dag. De sportieve prestatie was niet geweldig - mijn slechtste 6 uur ooit - maar ik heb er echt van genoten want alles kunnen leegmaken, dit had ik echt nodig na de week die voorbij is ...
Maandag 8 km traag gaan lopen op de finse piste. Gemiddelde hartslag 130, rustig, redelijk goed gevoel over... Vanmorgen de opwarming voor morgen : 4 km en een beetje tegen gemiddeld 5.21, véél véél te snel. De linkerknie stribbelde tegen (terwijl ik dit typ leg ik mijn ontstekingsremmers klaar voor vanavond en morgenvroeg) en ik voelde dat ik te hard ging. Vaart minderen was echter moeilijk en ja, al bij al content.
Deze week was en is er één om nooit te vergeten. Trouwdag, geboortes van kinderen en overlijden van al veel te veel volk : ouders, schoonouders, nichtje .... En dan deze week én gisteren én deze morgen. En morgen, de afsluiting van deze memorabele week. Hoever ik ook kom morgen doet er niet toe - het zou wel eens dik kunnen tegenvallen met de afstand - want Steenbergen 2012 zal voor eeuwig en altijd gekoppeld blijven aan deze week. De mokerslag die niet kwam in Antwerpen komt morgen . Ik kijk er naar uit naar die laatste minuten , de leegte in het lijf, de leegte in de benen en de leegte in het hoofd en dan bam... de hoorn voor het einde van de zes uur , het einde van het einde en een nieuw begin . Verdomme ja , een nieuw begin, godverdomme toch...
