loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Een uurke of twee geleden velde de vriendelijke en bijzonder aangename reumatologe het verdict : 'reumatoide artritis , geen dag te verliezen'. Zo snel mogelijk bloed laten trekken ter controle, de dag nadien beginnen met de medicatie (zware, het haar dat ik nog heb zou er van kunnen uitvallen verdomme !) en dan zo snel mogelijk foto's laten pakken van handen, voeten en schouder om de al opgelopen schade te kunnen beoordelen. Elke dag telt , dus dadelijk in actie schieten.
Ik was met alles wat ik op het internet al gelezen had deze week vrij zeker van de diagnose, dat was geen verrassing. De ernst van de zaak - het dadelijk moeten starten met zware medicatie - was dan weer wel een moeilijk te slikken pil.... De - ik herhaal het nog eens, bijzonder aangename - reumatologe , zag het en toonde zoveel begrip dat ik tranen in de ogen kreeg van ontroering.
En ik mag blijven lopen zolang het kan, dat verergert de zaak niet . Dat is verdomme dan weer onverwacht goed nieuws. Hoelang ik zal kunnen blijven lopen en of ik zin ga hebben om te lopen dat kon mevrouw doktoor niet voorspellen. De medicatie , wekelijks te nemen, zou immers zorgen voor 2 slechte dagen. De corticosteroiden die ik ook moet nemen zijn dan weer prestatiebevorderend (en verboden middelen....maar daar ga ik me dus nu eens niks van aantrekken). Hoe alles zal evolueren weet mevrouw doktoor niet. Dat ze me vroeg wat mijn beroep is en of ik goed verzekerd ben - met de eerste vraag wist ze het al - is niet om gerust te worden in de zaak ; het kan volgens haar alle kanten uit, zowel positief -het onder controle krijgen van de zaak - als negatief - verergering en 'invaliditeit' - .
Lopen ga ik, elke wedstrijd die er te lopen valt. Trager om meer te kunnen lopen, vierurenman wordt desnoods vieruureneenhalfman, het zal mij worst wezen. Lopen, lopen tot het echt niet meer kan... En dat dat nog lang moge duren...
Deze week 45 km gelopen, weinig. Maandag, verlof. Toen ik de deur uitging dacht ik : klote, al dat gezaag en gesukkel, ik geef eens gas en ik zie waar ik uitkom voor 10 km. De 2 km's evolueerden van 5.07 - 5.14 - 5.23 - 5.41 naar de laatste -wat uitlopen - 6.09. Gemiddeld 5.28 of 11 per uur. Hartslag veel te hoog , afgezien vanaf km 6 in de warmte maar ik was redelijk tevreden, het ging nog, de snelheid zat er nog min of meer in. In de namiddag met de fiets naar het werk (toch 15 km) efkens wat bezig zijn en dan terug. Dinsdag niet gelopen. Woensdag gaan eten met een aangename klient en 's avonds toch gaan lopen : raar maar met een beetje wijn op loopt het beter : zonder inspanning deed ik mijn 10 km aan gemiddeld 5.51, ongelooflijk toch.
Zaterdag zoon gaan verhuizen van zijn kot naar het appartement waarop hij samen met zijn vriendin in zonde gaat leven. Dus vroeg opgestaan om toch nog wat km's te doen . Weer vertrokken voor een snelle 10 km, iets minder snel als maandag en zo kon ik het tempo volhouden . Gemiddeld 5.19, 11.3km / uur , dat begint er wat op te lijken. Daarna een zware dag : elke lading moest van een derde verdiep naar beneden terug naar een derde verdiep naar boven. Zondag zou ik 20 , 25 of 30 km lopen. De vermoeidheid van de dag voordien én de regen deden mij beslissen om slechts 15 km te doen. En ja, ik kreeg de snelheid niet omhoog - was ook niet nodig - en de hartslag zat constant tegen of over de 170 wat dan wel fout van meneer Garmin zal zijn zeker.... Gemiddelde 6.10.
Maar al dat gelul over lopen is om weg te stoppen dat ik reikhalzend en ietwat angstig uitkijk naar morgenavond 20 u30. De reumatologe moet mij dan verlossen en zeggen dat het allemaal niet zo erg is . Alstublief , ja alstublief ...
Deze week pas de schoenen aangetrokken gisteren, op zaterdag. Begonnen voor een twee uur loop maar tijdens het lopen het doel wat bijgesteld, ik zou voor 'slechts' 15 km gaan, het was immers te warm én te zwaar. Al bij al viel het echter nog mee ; zonder veel moeite kon ik de eerste 10 km zo rond de 5.50 lopen, de volgende 8 km (de wiskundigen onder ons hebben nu al door dat ik 18 km liep...) het tempo wat laten zakken en zo over de hele tocht 6.01 gemiddeld gelopen. Hartslag zat (weer eens ) veel te hoog , niet onder de 155 te krijgen op het eind. Ik was weeral kapot na 'ocharme' nog geen 20 km.
Deze morgen, zondag, even getwijfeld tussen gaan fietsen of lopen. In de garage gekozen voor lopen omdat ik geen drinkbus bij had. Een 10 tal km rondgelummeld in de gemeente tegen gemiddeld 6.40. Ik kon de hartstlag nu wat beter controleren al zat ik op het einde weer boven de 140. En beide knieen én rechterarm deden weer pijn.
Maar hét nieuws deze week kwam van mijn doktersbezoek maandagavond. De pijn in de knieen en pijn /hinder in de gewrichten hadden mij zodanig ongerust gemaakt dat ik nog eens bij mijn vriend de huisarts binnenstapte. En toen ik alle plaatsen met wrevel had aangeduid én hij op mijn laatste bloedcontrole de te hoge score zag voor reuma zei hij stillekes : 'dat zou zonde zijn voor ene die zoveel sport als gij...' . Hij raadde mij aan om zo snel mogelijk naar een reumatoloog te gaan. Verweesd en verdwaasd reed ik op mijn fietske naar mijn appertement. De hele avond het internet afgeschuimd op zoek naar uitleg en ja, ik kon maar één conclusie trekken : ik heb alle , maar dan ook alle beginsymptomen van A.R., reumatoide artritis. De dag nadien gebeld voor de afspraak maar de voorgestelde reumatoloog zat vol tot begin juli, ik belde in paniek naar meneer doktoor. Op het werk vroeg een collega wat er scheelde, ik had veel kunnen verstoppen maar dit niet. Meneer doktoor beloofde mij sneller aan een afspraak te helpen en een dag later kreeg ik bevestiging , begin juni maar bij een andere reumatoloog. Tegelijk probeerde hij mij gerust te stellen, hij had mijn 'dossier' al eens besproken met die andere specialist en er waren volgens deze nog heel veel opties ...
Als dit slecht zou aflopen, dan kan ik het lopen wellicht vergeten. En ik die daar de laatste jaren kracht uit putte. En ik die telkens weer uitkeek naar de volgende wedstrijd , naar het volgende gevecht tegen alles en iedereen, naar de ontlading -de ene keer al wat beter dan de andere keer - in de laatste rechte lijn.... Steenbergen 2012 de laatste wedstrijd ? Of nog één laatste marathon lopen op die kapotte knieen van mij, wellicht huilend van begin tot einde ? Vier juni , vier juni wordt het vonnis geveld...
deze week 30 km/ 2012 1.285 km / deze morgen na het lopen 82 kg
Ineens to the point : dit was een verschrikkelijke loopweek, ik geraakte vandaag nauwelijks terug thuis na 9.5 km...
De dag na de zes uur van Steenbergen was minder erg dan gevreesd. Na de toch wel onrustwekkende nacht met veel pijn vooral in de knieen ging het de dag nadien eigenlijk al bij al redelijk. Niet gewerkt, 's avonds wel iets gaan eten met één van mijn favorieten klienten, deftig... Dinsdag en woensdag niet gelopen, nog wat rusten... Het evolueerde ook licht positief met de knieen.
Donderdagmorgen dan voor de eerste keer terug de loopschoenen aan . Voor de eerste keer (zaterdag het inlopen voor zondag niet meegerekend... ) vertrokken vanop mijn appartement naar de finste piste, dat voelde ook maar raar aan... En ik wilde zeer rustig lopen maar zat de eerste 2 km op 5.35 verdomme. Afremmen is dan moeilijk en ik maakte de 10 km dan maar rond aan gemiddeld 5.49. Mijn hartslag kreeg ik niet onder controle - ging tot 150 - en op het einde was het harken... Vrijdag bijna hetzelfde. Een ietsie pietsie trager gelopen en ondanks dat zat de gemiddelde hartslag een klein beetje hoger. Op het eind was het nog zwaarder dan de dag ervoor. Een voorteken ?
Zaterdag dan vertrokken naar de finse piste met als enig doel de hartslag onder controle te houden. Ondanks het tempo van 6.20 zat ik op de hartslag van donderdag. Ik slaagde er ook niet in om die hartslag laag te krijgen, zelfs niet ondanks de laatste 2 km aan 6.40. En zelfs aan dat lage tempo raakte ik amper thuis. Zondag richting Bazel tot net over een viaduct en dan terug , de viaduct snel op en dan 'recupereren' . Ook deze 10 km was een fiasco, ik slaagde er niet in om na die viaduct mijn hartslag onder de 145 te krijgen ook niet als ik trager liep dan 6.40. En ik moest weer diep gaan om gewoon thuis te raken.
Ja, ik kan alleen maar vermoeden dat die zes uur nog in mijn lijf zit. Er zit geen kracht in mijn lijf , dat ondervond ik godverdomme zelfs bij het ineenvijzen van Ikea toestanden (ongelooflijk, zelfs een pan die ge daar koopt moet ge zelf in mekaar flansen....) . Ik heb al meegemaakt dat het niet gaat maar zo extreem als de laatste twee dagen nog nooit. En de knieen doen nog pijn maar eigenlijk niet zo heel erg, dat is ook maar raar.
Nu volgen vijf dagen complete rust. Daarna in het weekend zaterdag beginnen met een rustige 10 km en dan zondag zien of er al wat meer in zit. Het volgende loopdoel in mijn agendag was op 10 juni een 50 km. Dat heb ik al geschrapt. Er is begin juli de 50 km van Assen, dat moet wel lukken. En als ik daarna op 21 juli de zes uren van Aalter meedoe heb ik mijn vier ultra's voor dit jaar er op zitten. Maar kijk, ik zit alweer te plannen en dan vergeet ik dat ik deze morgen slechts 10 km met veel moeite kon uitlopen. Verschrikkelijk ; zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.
deze week 40 km / 2012 1.255 km / 82 kg (nieuwe weegschaal die een paar kg meer telt) , maar ik ben deze week afgevallen, dat voel ik aan mijn broeken
zes uur steenbergen, om nooit meer te vergeten, nooit meer....
Ik sta op om iets voor zes, ook hier krijgt de wekker geen kans. De voorbereiding loopt net als anders : ik warm (ditmaal zelfgemaakte) pasta op en smeer een achttal sandwiches. Het is al gauw kwart voor acht en de stress begint toe te slaan, ik zit in de wagen om iets na zeven. Ik zit al op de expressweg als ik besef dat ik mijn Ipod niet bij heb, ik twijfel een paar seconden en rij achteruit terug van de autostrade, een kwartier verloren maar daar zal ik in de namiddag geen spijt van hebben.
Ik rij de zon tegemoet. Om ongeveer acht uur draai ik de parking van de organisatie op. Ik ben nu al ontroerd, alleen nog maar door de aanblik van de 24 uur lopers die ik zie. Ik praat aan de auto met de reus. Ik zie heel weinig volk dat ik goed genoeg ken om een babbel mee te beginnen. De 24 uur lopers die ik ken zijn op uitzondering van mijn Nederlandse 'vriend' allemaal uit de race gestapt. Twee van hen blijven echter nog de hele dag rondhangen . De Nederlander blijft lopen en wandelen, hij is echter heel de nacht buiten strijd geweest.
Om 5 seconden voor 9 wordt de start van de 6 uur gegeven. Ik loop de eerste 20 km in de buurt van de reus en een vijf tal andere lopers. De reus versnelt en zal me nog minstens drie keer voorbijlopen. De eerste 10 km loop ik in iets meer dan 57 minuten, de tweede 10 km in iets meer dan 58. En het loopt verdomd gemakkelijk, zo makkelijk dat ik al aan de 60 km begin te denken. Maar dan komt zeer snel al in de derde 10 km het verval. Al voor km 30 stap ik 100 meter aan de bevoorrading. Dan al weet ik dat ik mijn doel realistischer moet stellen : we gaan voor de 57 km, 9.5 km/ uur.
Het parcours 2.073 km is bijna 100 meter langer dan verleden jaar. Die 100 meter zijn ambetant : kronkelen en een stukje over aarde met matten erop. Voor de rest is er de afwisseling van verleden jaar , de bevoorrading is nu op andere plaats en de helling op de kiezelkes lijkt iets steiler maar dat kan niet zeker ??? Ondertussen zit ik al op mijn tandvlees : het wordt vechten, boksen om te eindigen. Af en toe spookt opgeven door mijn hoofd. Ik heb nog nooit opgegeven , nog nooit , dus nu ook niet. En zeker vandaag niet ! Ik sleep mij verder tot aan de 4 uur en een half : mijn Ipod op . Ondertussen zijn mijn 4de keer 10 km in iets meer dan 64 minuten gegaan en is mijn 10 per uur gemiddelde er aan. Ik heb ook al een mooi maar onvoorzichtig blond klein meisje omvergelopen aan de finish.
Ik ben blij als ik mijn muziek kan opzetten. En weer ben ik mis met de opstart : de nummers worden alfabetisch gespeeld in plaats van in de zorgvuldig voorbereidde volgorde. Erg is dat niet, er zit zelfs logica in... Km 50 passeer ik in dik vijf uur en acht minuten, dus acht minuten trager dan in Stein. Dan vraag ik aan de ultraloopbaas van Belgie (die moedigt mij aan met mijn voornaam ! ) hoe het zit met mijn afstand en dat blijkt te kloppen met mijn Garmin en dat is een opluchting. Nog 7 km, nog 5 km en dan plots nog slechts een toer en een half...
Ik passeer de laatste keer aan de finish, in tranen... Ik grabbel een tshirt en een drankenflesje mee aan de bevoorrading , stap nog even om dan de laatste km aan te vatten. Voorbij de DJ en voorbij de plaats waar ik verleden jaar op het einde in mekaar klapte. En dan uitkijken om alleen te 'eindigen' : een spurtje van 15 seconden en dan de toeter van de zes uur.
Ik laat me in het gras vallen, draai mij om , trek mijn tshirt over mijn hoofd en laat 'The Suffering Song' van 'The Willard Grant Conspiracy' over mij heen komen. Dat was verdomme verleden jaar ook de laatste van mijn play list. Het moet lang geleden zijn dat ik zolang en zo hard heb geweend, helemaal alleen in het donker onder mijn tshirt. Alles eruit, leeg, leeg en nog eens leeg. Hiervoor heb ik die zes uur gelopen, voor deze vijf minuten....
Ik sta recht - met moeite - en ga goeiendag zeggen teggen de dichtsbijzijnde loper : een 67 jarige fransman die 169 km liep in de 24 uur. In de douches bots ik op een bijna leeg lokaal : alleen de 5de van de 24 uur zit daar nog : 213 km gelopen en geselecteerd voor het wereldkampioenschap, content dus. Ik ben hem wel 2 maal voorbijgelopen in de zes uur. Toffe kerel ! De ceremonie is (te) lang maar bijwijlen indrukwekkend; ik ben ontroerd als ik de prestaties hoor van de24 uur lopers : de eerste (die ik verleden jaar aanzag voor een volleyballer ) liep verdomme 252 km ! Ik moet wel 10 man een hand geven voor ik naar huis ga en op de parking zwaait iedereen naar iedereen dus ook naar mij.
Als ik de grens passeer roep ik zoals altijd - ditmaal met veel sarcasme - 'Baby I'm back' . Ik ga nog een zak frieten eten in Antwerpen maar blijf niet plakken. Ik kom voor de eerste keer na een marathon of ultra aan in een leeg appartement en vlij me voor TV. Met de uren beginnen de knieen meer pijn te doen. Ik ga om 22 u30 slapen maar kan het niet houden van de pijn. Rond 3.00 uur pak ik een ontstekingsremmer en nu kan ik wel de slaap vatten.
Dit was een fantastische dag. De sportieve prestatie was niet geweldig - mijn slechtste 6 uur ooit - maar ik heb er echt van genoten want alles kunnen leegmaken, dit had ik echt nodig na de week die voorbij is ...
Maandag 8 km traag gaan lopen op de finse piste. Gemiddelde hartslag 130, rustig, redelijk goed gevoel over... Vanmorgen de opwarming voor morgen : 4 km en een beetje tegen gemiddeld 5.21, véél véél te snel. De linkerknie stribbelde tegen (terwijl ik dit typ leg ik mijn ontstekingsremmers klaar voor vanavond en morgenvroeg) en ik voelde dat ik te hard ging. Vaart minderen was echter moeilijk en ja, al bij al content.
Deze week was en is er één om nooit te vergeten. Trouwdag, geboortes van kinderen en overlijden van al veel te veel volk : ouders, schoonouders, nichtje .... En dan deze week én gisteren én deze morgen. En morgen, de afsluiting van deze memorabele week. Hoever ik ook kom morgen doet er niet toe - het zou wel eens dik kunnen tegenvallen met de afstand - want Steenbergen 2012 zal voor eeuwig en altijd gekoppeld blijven aan deze week. De mokerslag die niet kwam in Antwerpen komt morgen . Ik kijk er naar uit naar die laatste minuten , de leegte in het lijf, de leegte in de benen en de leegte in het hoofd en dan bam... de hoorn voor het einde van de zes uur , het einde van het einde en een nieuw begin . Verdomme ja , een nieuw begin, godverdomme toch...
Verleden week zat ik in zak en as wat betreft het lopen, deze week is er terug een beetje hoop gekomen, het gaat al wat beter...
Maandag niet gelopen, de knieen deden te veel pijn, het ging gewoon niet. Overdag veel rondgewandeld en raar maar waar, 's avonds leek het veel beter te gaan met de knieen, ik voelde ze niet meer. Dinsdag 1 mei, dag van de arbeid, lopen dus. Vertrokken voor de laatste lange duurloop voor de zes uur van Steenbergen, het plan was om zeer zeer rustig drie uur en een half te lopen. Als dat niet goed zou gaan zou ik me niet inschrijven voor Steenbergen. En het ging ; niet om over te schrijven - en toch ben ik bezig - , maar het ging. Ik zou op de finse piste kleine toerkes lopen, oersaai , 25 keer hetzelfde traject maar op schors, de knieen sparen... Ik begon aan een tempo aan van rond de 6.20 maar dat evolueerde stillekes naar 6.30 en na 2 uur zelfs tot 6.40. De knieen hielden het, ik voelde ze nog maar er was geen onhoudbare pijn . De finse piste lag zwaar, zompig vanwege de regenval. Mijn hartslag was weer 10 slagen te hoog (tegen de 150...) voor dit trage tempo maar ik kon lopen , ik liep verdomme.... Na twee uur pastte ik mijn plan aan ; ik zou drie uur lopen in plaats van drie uur en een half. Na twee uur en een half even langs mijn fiets voor de drinkbussen; gepikt - de drinkbussen - verdomme ! Wie doet dit en wie durft dit op een toch wel vrij drukke fietsstalling met constant joggers en lopers in de buurt ? Dit was dan ook meteen het einde van de training, zonder (sport)drank kon ik niet verder...
Woensdag voelden de knieen niet slecht aan, de vrees voor zware hinder was dus ongegrond. 's Avonds gaan 'recuperatielopen', ik zou mijn hartslag nu onder de 130 proberen houden. Dat resulteerde in een tempo van 7.11 , verschrikkelijk traag dus. Maar, ik had een goed gevoel. Ik koos er dan voor om 2.6 km eens een klein beetje gas te geven, zien of dat kon, en kijk , het was zwaar maar ik zat zowaar aan 5.30 en dat toch nog altijd op reserve. De weg terug naar huis terug rustig én in zeer blijde gemoedstoestand; het liep veel beter dan verleden week !
Zaterdag weer naar de finse piste voor een twee uur loop, ik begon zonder te weten wat ik ging doen . Na 10 minuten zag ik dat ik rond de 6.00 aan het lopen was en ik besloot dat tempo aan te houden . Ik deed weer de kleine toerkes (15 en een half vandaag) en besloot de helling in het begin van het traject telkens vol gas op te spurten. Dat spurtje breidde ik naarmate de toerkes vorderden uit van 75 meter tot de laatste keer 300 meter. En gemiddeld zat ik aan 5.53 met een hartslag onder de die slechts op het einde van de training over de 150 ging. Content, deze training was zeer goed verlopen. En belangrijk, in de namiddag geen hinder van de knieen. Na een ijspack op de linkerknie 's avonds begon deze echter weer pijn te doen, raar, raar , raar....
Vanmorgen dan vertrokken voor 15 km, dit keer op straat. Richting Kallo , tegenwind en omdraaien op 45 minuten. De knieen deden meer pijn dan de dag voordien maar het was houdbaar . Ik liep niet aan 100% maar toch met meer moeite dan mijn 'zesurentempo' mij zou kosten en toch zat ik slechts aan ongeveer 5.50 . De terugweg meewind liep ik een halve minuut sneller, niet veel sneller dus ondanks de wind in de rug... En de knieen deden weer pijn.
Vrijdag had ik me al ingeschreven voor de zes uur van Steenbergen. Er doet relatief weinig volk mee (hoop en al 40 mannen en 5 vrouwen) en er zijn weinig bekenden bij. Op de 24 uur loop is er wel wat meer bekend volk. De 60 km , dat weet ik nu al met die knieproblemen , wordt geen doel. 54 km of 57 km, dat zou ik toch moeten halen... Deze week nog één of twee zeer rustige recuperatieloopjes, ijstherapie én ontstekingsremmers nemen . En dan zondag, het wordt in alle geval weer speciaal ....
deze week 70 km / 2012 1.145 km (verleden jaar 1.170 km op dit moment ) / 80 kg na het lopen
Deze week slechts één keer gelopen : vandaag 15 km , de eerste 7 km aan een 'stevig' tempo (5.45) de volgende 8 km rustig (gemiddeld 6.20) met een snelle 1.5 km (5.25) middenin die laatste 8km. Ik had vanalle problemen : beide knieen deden pijn, vooral mijn linkse knie . En er zat geen jus in de benen. Bovendien kreeg ik mijn hartslag niet onder controle. Zelfs in de trage stukken wilde die niet zakken onder de 150. In de 'snelle' (ja dat was echt niet snel...) zat ik zelfs tegen de 170. En het was zwaar, ik stopte een half uur vroeger dan gepland.
Deze week was mijn slechtste week na een wedstrijd tot hiertoe. Zondagmiddag na de marathon eerst geen probleem maar toen ik na de koers uit de zetel kwam leek ik wel 115 jaar. Mijn knieen deden verschrikkelijk pijn . 's Avonds twijfelde ik over acherwaarts de trap afgaan. Maandag was een ramp, ik raakte amper uit de voeten, weer vooral die knieen én de rechterarm die zich weer manifesteerde. De hele week bleef het één groot gessukkel : er kwam nauwelijks beterschap en er was geen sprake van eens gaan loslopen, ik kon er gewoon niet aan denken. Door de drukte - ja , ik heb mijn bezigheid nu... - zaterdag geen tijd om te lopen. Dat moet jaren geleden zijn dat ik op een zaterdag niet liep...
En eerlijk : ik ben in grote paniek. Die knieen dat is niet normaal ; zou dat al slijtage zijn na 4 jaar marathonlopen en is het dan gedaan met lopen ? Dat spookt nu door mijn hoofd. En verder is de conditie niet goed. Binnen 14 dagen is het de zes uur van Steenbergen, misschien moet ik wel afhaken. Dinsdag probeer ik een lange duurloop van minstens 3 uur en een half en dan zien we wel hoe het loopt - of niet meer loopt... Gij daarboven, laat het aub niet waar zijn !!!
We zullen maar ineens beginnen met de essentie van de zaak : deze marathon van Antwerpen is niet echt de fantastische marathon geworden waarop ik had gehoopt maar, en dat is ook al wat , ik heb er al bij al een zeer goed gevoel bij. En dat is toch het belangrijkste , niet ?
Rond 7 u 15 duw ik de wekker af. De pistoletjes van buurman bakker (ja, onze buurjongen is een bakkerij begonnen , makkelijk ! ) smaken bij de spaghetti. Een dik uur later parkeer ik mijn wagen op de Charles De Costerlaan, op 10 km van bij mij thuis en op ongeveer 500 meter van de start . Bij de start zie ik de man van mijn collega, hij gaat voor 3 u 30 -hij zal finishen in 3 u 35 dus dat is knap !- en 2 collega's. De ene heeft ademhalingsproblemen en denkt niet dat hij 2 km ver raakt - hij zal finishen in net boven de 5 uur , een prestatie in zijn situatie - . De andere, in super dure merkkledij en vergezeld van de zoveelste uiteraard jongere vriendin doet wat meewarig over mijn vierurendoel - hij zal finishen in 4 u 45 én dat doet mij plezier- . Nog een dorpsgenoot die goedendag zegt en dan in het startvak. Ik zie verder geen bekenden. Net aan de startlijn bots ik letterlijk op een speler uit het volleyteam van mij zoon, hij zegt nog snel dat hij voor 4 u 30 gaat - hij finishte volgens mijn zoon in minder dan 4 u 10 op zijn eerste marathon, ook niet slecht.
Maar het gaat hier verdomme over mijn marathon. En het eerste deel van mijn plan wordt uitgevoerd : ik zet me ruim voor de 3 u 45 ballon en start snel. Aan de Waaslandtunnel zit ik sneller dan 5.15/km. Dan de afdaling niet volle bak maar ook niet traag en dan omhoog op reserve. Ik blaas even uit en zie nu pas - na ongeveer 5 km - de 3 u 45 ballon. Ik weet dat op de kaaien de wind pal op kop zit en besluit mee te schuiven met de uitzakkers uit de ruime 3 u 45 groep. Tot mijn eigen verbazing blijf ik tot ongeveer km 10 vrij makkelijk in het zog van deze groep. Ik passeer het 10 km punt in 52.46 en besef dat dit veel te snel is; ik zie achteraf thuis dat mijn recorddoorkomst op de 10 km tijdens een marathon 53.30 bedraagt.
Het is dan nog ongeveer 4 km tegenwind maar ik besluit om de groep te laten gaan en terug te vallen op iets sneller dan marathontempo (5.40 voor 4 uur) en daar luk ik in. De tweede 10 km doe ik in 55.24. Halfweg zit ik aan iets rond de 1u 55, dus verdomme 5 minuten voorsprong... En vanaf nu is het hoofdzakelijk meewind. Mijn plan, eigenlijk een gok want mijn conditie liet te wensen over , gaat dus lukken , zo spookt het door mijn hoofd.
Ik probeer verder te lopen tegen marathontempo maar de eerste tekenen van verval beginnen de kop op te steken. Ik loop deze 3de 10 km nog tegen 57.27 maar de laatste km's zit ik al dicht tegen de 6.00/km. Op het 30 km punt (alle tijden komen van de Garmin, deze had in het begin wat meer km's dan de aanduidingen maar eindigde met 42.290 meter zeer dicht bij de werkelijke afstand ) , dus op het 30 km punt zit ik aan 2 u 45.37. Nu doorlopen aan 6.00 / km zou zeker een tijd opleveren beneden de 4 uur. Maar ik kan de 6.00 niet aanhouden. Vanaf km 34 zit het tussen de 6.25 en de 6.35. Rond deze 34 km heb ik het dan ook begrepen, het gaat net niet lukken de vier uur . Ik ben ontgoocheld maar blijf verder lopen. Alleen aan de drankenposten stap ik even om toch goed te kunnen drinken. En de helling van de Dam ben ik ook opgestapt, dus al bij al blijven de stapmomenten beperkt.
Vanaf km 10 heb ik alleen gelopen. Ik vind dat niet zo erg; ik heb daar nu geen problemen meer mee, vroeger vond ik dat niet zo plezant. Tof is de collega die ongeveer om de 5 km even goeiedag komt zeggen, hij begeleidt zijn vrouw op de fiets. Halfweg zegt hij nog 'die van ons' 2 km achter mij loopt, op 3 km van het einde komt ze me voorbijgelopen en ik scheld nog wat op hen tot groot jolijt van de omstaanders. Op 4 km van het einde is de 3 u 59 ballon mij voorbijgelopen, ik heb echt de jus niet om aan te pikken... De laatste km's zijn weer zwaar tegenwind. Achteraf hoor ik veel lopers - ook de toppers - klagen over de wind en dat dit minuten had gekost, zever vind ik, de km's meewind tellen toch ook ?
De laatste 7 - 8 km's zijn een echte calvarietocht . Ik ben ondanks de 4 gellekes en de vele sportdrank leeg - compleet leeg. En toch blijf ik verder lopen , me optrekkend aan het feit dat de emotionele apotheose nog gaat komen én dat die emoties sterker zouden worden als mijn lijf nog vermoeider zou zijn. Het afzien , echt afzien , wordt op die manier eigenlijk ook een beetje genieten, ik heb dat al ooit geschreven, genieten van het afzien.... De laatste km's zijn door dat afzien eigenlijk plezant, het parcours slingert op een nieuwe manier naar de aankomst , eventjes door de binnenstad. Er is nog een helling. Ik loop te vloeken en te klagen en wordt aangemoedigd door publiek en een zeldzame andere loper in de buurt. Raar maar waar in mijn persoonlijke situatie, hier aankomen doet me weinig, ik ben gewoon alleen maar blij en dat is het... Ik had echt verwacht dat ik ging instorten. Lopen heeft me sterker gemaakt , veel veel sterker....
Dit was al bij al een aangename marathon : omwille van de 2 slechte laastste weken kan ik niet ontvreden zijn over het resultaat. En ik heb bewust gegokt met de snelle start en mezelf verbrand... Bah wie niet waagt .... En er was veel sfeer en veel volk, de eerste keer dat er zoveel mensen stonden langs het parcours. Het weer was goed, een paar druppels maar nooit regen, veel zon zelfs. En de wind, ja , dat had niet gemoeten, maar goed , hij was er. En al bij al content dat de breakdown er niet is gekomen. Die volgt misschien later, dit was de laatste, de volgende is de eerste....
En vierurenman, ja vierurenman , die moet dringend nog eens onder de vier uur duiken om geloofwaardig te zijn. Het volgende loopevenement is de zes uur van Steenbergen. Vond ik verleden jaar fantastisch. We hebben dus weer iets om naar uit te kijken.
Morgen marathon van Antwerpen, nog pakweg 14 uur... De marathon van Antwerpen zal voor mij altijd speciaal blijven : ik werk al pakweg 30 jaar in Antwerpen, ik zat er 3 jaar op kot , in het centrum van Antwerpen weet ik elke losse steen liggen, de marathon van Antwerpen 2008 was mijn eerste marathon , ik liep hem ondertussen elk jaar , ik loop er altijd goed en het is een plezante marathon, één grote toer door de oude Stad en alle districten van Antwerpen én de aankomst op de grote markt kan de vergelijking met deze van Brussel doorstaan...
Maar ik ben bang van deze marathon, deze 5de keer Antwerpen....Ik was de voorbije weken in paniek : de conditie zat onder nul. De marathon van Lier kleine maand geleden was niet goed verlopen en sindsdien ging het op training van kwaad naar erger ; de 2 laatste 'duurlopen' waren de slechtste die ik ooit liep, mijn hele lijf stribbelde met alle verzels tegen. Er diende dus drastisch opgetreden en dat heb ik dan ook gedaan : ik heb geen meter gelopen sinds verleden week zondag.... En kijk, deze morgen op de 3 km die ik de dag voor elke marathon loop, voelde ik terug kracht in de benen en was er geen of nauwelijks hinder van de kleine tot grote klachten waarmee ik de voorbije weken had rondgelopen : knieen, voeten, linkerdij, rechterarm... ik voelde bijna niks. En zonder enige inspanning , met de rem op , zat ik aan gemiddeld 5.20/km...
En zo ga ik morgen ook starten; aan ongeveer 5.20 de eerste km's om al een kleine voorsprong op het vierurenschema op te bouwen. En dan aan 5.25 tot 5.30 en 5.35 doorstomen tot de diesel op is . En hopen dat dat punt heel laat komt in de marathon, de 35 km hoop ik zo te halen. Daarna kan het tempo dan zakken en kan er gerekend worden om binnen de vier uur te eindigen... De eerste 15 km zijn tegenwind, dan volgen er ongeveer een dikke 25 met de wind grotendeels in de rug en alleen de laatste km's zal de wind terug op kop zitten, normaal moet de buit dan al binnen zijn... Dat is het plan dat tijdens de 3 km vanmorgen tot stand is gekomen. En nieuw zou zo'n scenario niet zijn; zo heb ik al meerdere keren gelopen én goed gelopen. Alleen ja, zal het lukken ... die 3 km vanmorgen waren goed maar niet vergeten, de voorbije weken trokken op niks , ik heb nog nooit met zo'n voorbereiding aan een marathon begonnen; ik ben dus bang, echt bang...
En anderzijds kan deze marathon niet mislukken.... Deze marathon wordt omwille van wat er in mijn leven nu gebeurt en nog te gebeuren staat de volgende dagen en weken wellicht een mijlpaal in mijn leven, een kapstok , een ankerpunt . Al dagen kijk ik uit naar de laatste km's en naar de aankomst en naar wat de uitputting en de totale leegte teweeg zal brengen in het hoofd... Want als ik morgen één iets ga doen dan is het tot de limiet gaan , volledig total loss moet ik zijn, het laatste greintje energie zal eruit moeten . En in dat lege lijf en in dat lege hoofd zullen de emoties dan met een mokerslag bezit nemen van pakweg de laatse 195 meter ... Wellicht zal ik deze marathon nooit meer kunnen vergeten , nooit meer, nee nooit meer. Geen enkel van de nog volgende kan nog de intensiteit hebben van die van morgen.
antwerpen volgende week : grote, zeer grote twijfels
Na de afgang op de 32 km loop van verleden week zaterdag en na de slecht bevallen 'recuperatieloop' van de dag nadien maandag 15 km gelopen op de finse piste aan gemiddeld 6.07. Vlot ging het niet, integendeel , maar ik had er geen paniekgevoel bij. Dinsdag en woensdag bewust niet gelopen, ik vreesde voor overtraining.
Maar het gewicht moet op peil gehouden worden - als ik niet loop kom ik makkelijk 2 kg per week aan - en er moet toch iets gedaan worden dus donderdag op weg voor weer een rustige 10 km. Even twijfelde ik om er een intervaltraining van te maken maar de zware benen en de snel stijgende hartslag lieten geen ruimte voor deze gedachte, het werd dus een vrij rustige 10 km, gemiddeld 5.54 met een veel te hoge hartslag. Zeer zware benen ook nadien, dus hierover kon ik echt niet tevreden zijn. En dan moest het ergste nog komen.
Zaterdagmorgen vertrokken voor de Aardbeienroute 24km, de afstand die ik bijna altijd loop in de laatste week voor een wedstrijd. Ik wilde, met nog steeds die angst voor overtraining , rustig lopen, zo rond de 6.10 maar raar genoeg kon ik mijn tempo niet trager dan 5.50 krijgen. Al van in de eerste km's was het echter lastig. Beide knieen deden pijn, mijn rechterarm zeurde - ondanks de ontstekingsremmers van meneer doktoor - , ik had enorm zware benen én mijn hartslag zat met 155 veel te hoog voor dit al bij al niet hoge tempo. De viaduct halverwege stormde ik - 'interval' - nog op maar daarna werd het aftellen naar de finish op verdikke bij wijze van spreken slechts een halve marathon. En nog nooit gebeurd , op kom 21 eventjes moeten stappen om rustig te drinken . De laatste 3 km gelopen op automatische piloot, juist genoeg om thuis te raken. Uiteindelijk had ik gemiddeld gelopen aan 5.52 . 's Namiddags viel het beter mee dan verleden week toen ik volledig uitgeteld was ; nu was het weer niet schitterend maar het was toch iets beter, iets , niet veel...
En tijdens de Aardbeienroute of toch het laatste deel ervan heel de tijd lopen denken aan de marathon van Antwerpen. Heeft het eigenlijk wel zin om mee te doen, ik raak verdomme niet voorbij halfweg zoals het er nu naar uitziet. En een tijd van onder de vier uur , dat lijkt al helemaal ver af.... En als er één marathon is waar ik zwaar ontgoocheld zou zijn als dat niet moest lukken, wel dat is dan Antwerpen. En in het begin van het jaar en zelfs na Stein had ik er eigenlijk op gerekend om in Antwerpen mijn persoonlijk record te breken. Nu mag ik al blij zijn als ik aankom verdomme. Hoe kan dat eigenlijk dat de conditie zo ineens weg lijkt. Ik lijk wel ziek ! Ik begrijp nu ook een beetje wat Gilbert nu meemaakt... raks
Vandaag, zondag, 15 km gelopen op de zware finse piste. 5.54, hartslag 143. Het negatieve gevoel van gisteren is niet weg, belange niet; het ging weer moeizaam. En het zeer slechte gevoel voor volgende week blijft ; hoe moet dat in godsnaam gaan aflopen in Antwerpen ????
Deze week 65 km / 2012 1.015 km / 81 kg na het lopen deze morgen
