Ik overnachtte, ter plekke. Ooit, 8 maanden geleden, droomden we ervan dat je zou meekomen, dit weekend. Ooit, toen jij zo'n dingen nog zei... 

Wat kreeg ik in de plaats? Gisterenavond, rond 17h, begonnen de bittere opmerkingen. Insinuerend, over de persoon die er ook was dit weekend, die ook overnachtte ginder. Je werd steeds verwijtender... dingen als "veel plezier met hém"... een vriend (een homosexuele vriend nota bene) wiens naam ik donderdagavond 12 keer noemde. Je hebt ze warempel geteld! Dat ik volgend jaar een project uitwerk met die vriend, dààr heb je geen oren naar. Steeds weer krijg ik het verwijt, dat ik zijn naam 12 keer vernoemde (op een avond waarop we samen bijna 8 uur doorbrachten samen, in gezelschap van nog 2 vrienden van mij, inclusief de heen- en terugritten). 

Urenlang bleef je me verwijten sturen. Meerdere keren hoorde ik de gewoonlijke woorden "ik zal je niet meer storen", "ik laat je met rust", "ik heb het begrepen"... Toen ik dan uiteindelijk, iets voor middernacht, zei dat ik het gesprek ging afsluiten, dat ik niét mijn verjaardag wilde ingaan in ruzie met jou, werd het plots "ik wil je nog enkele minuten bij me houden... ik wil de eerste zijn die je een gelukkige verjaardag wenst". Ik heb onze chat afgesloten, en wachtte...huilde. 

Om stipt middernacht kreeg ik de eerste wensen binnen. Ik heb ze àllemaal gelezen, voor ik de jouwe opende. Je verdiende het niet om de eerste te zijn die me verjaardagswensen stuurde.

Ik denk terug aan precies een jaar geleden. Ik was erin geslaagd om een uitje te bedenken voor ons beiden, een voordracht in de bieb in mijn buurt. Iets wat ons beiden interesseerde. Ik wachtte je op aan het station, en je kwam, met een gezicht op onweer, aan. Omdat ik je niét op het perron had staan opwachten, maar gewoon voor het station stond. Een uur hebben we ruzie gemaakt, voor we naar binnen gingen. Na de voordracht zou ik je naar huis brengen. Maar jij wilde wachten tot middernacht... om de eerste te zijn die me gelukkige verjaardag wenste. 

Mijn wens ook... we gingen de volgende avond al op kamers, dus ik wilde gewoon gaan wandelen. Daar had ik je van verwittigd. Maar je had er je niet op gekleed, en dus kreeg ik de wind van voren... dat ik geen rekening hield met jou, dat je geen jas bij had. We gingen, al ruziënd, mijn verjaardag in.

En dit jaar doe je precies hetzelfde. En dan heb je nog het lef om, even voor middernacht, te vragen "blijf nog even online, bij me"???

Benieuwd wat je na vandaag zegt... Jouw allergrootste wens  (je jongste dochter terugzien) ging vandaag in vervulling. En daar zorgde Zij voor. Je zal Haar er eeuwig dankbaar voor blijven. Maar ook: nu zal je Haar nooit meer verlaten. Want Zij is nu ook de band tussen jou en je andere dochter. 

Ik ben je minnares. Maar dàt is een rol waar ik liefjes voor bedank, mijn lief. Ik wilde jouw vrouw zijn... ik was ooit jouw vrouw. 

Durf ik het nog eens te zeggen: het is over?