zelfs niet...
Een toevallige ontmoeting, meer was het niet. Een oproepje waarop ik reageerde... boek gezocht. En voor ik het wist, hadden we de hele nacht zitten chatten. Je leek zo bekend, onmogelijk dat ik je nog niet eerder ontmoette. Je schreef de woorden terwijl ze nog maar nét in mijn hoofd opkwamen. Je maakte de bedenking op hetzelfde moment als mij. Je bracht mijn gevoelens onder woorden voor ik me er bewust van werd.
Die eerste avond was ik een weekendje alleen thuis met de kids. Alle tijd om je terug op te zoeken, op chat. Sinds dat allereerste moment..; steeds ging ik kijken of je toevallig online was. Je weet het nog steeds niet, maar vanaf die allereerste avond had ik kriebels. Vlinders in mijn buik, die ik zo lang niet meer gevoeld had. Na 18 jaar is mijn relatie ingeslapen... en bij jou voel ik me weer leven.
Kwam je gewoon op het juiste moment in mijn leven? Of was dit écht voorbestemd? Ik heb altijd geloofd in een soort lotsbestemming, kismet. Maar als ik jou moést onmoeten, waarom dan nu pas? Waarom niet 20 jaar geleden, toen alles nog mogelijk was? Het is zo oneerlijk van het lot: me jou laten ontmoeten, zonder dat het mogelijk is om bij jou te zijn.
Ik kàn geen deel uitmaken van je leven. Nooit zal ons verhaal gekend zijn door anderen. En toch wil ik laten weten dat ik van je gehouden heb. Houd. Zal houden. Ik heb er behoefte aan érgens een spoor te laten van ons verhaal...
|
wachten op...
