|
die eerste onmoeting...
"When I saw you, I fell in love, and you smiled because you knew" (Shakespeare).
Meer was er niet nodig. Jouw blik, jouw blauwe ogen, en je lachje... dat lachje rond je lippen. Onweerstaanbaar werd ik er door aangetrokken. Word er nog steeds door aangetrokken. Het was alles, maar het was genoeg. Meer dan genoeg. Om me volledig en onherroepelijk van jou te laten houden. Wat ik nooit kon denken, nooit had durven dromen, gebeurde: die eerste kus. En toen moest ik je laten buitenstappen... ongerust dat dat het zou zijn. Dat je zou buitenwandelen, niet zou wachten.
onze allereerste afspraak liep al fout... moest last minute al worden verplaatst. Het had een teken aan de wand moeten zijn?
Afspraak na afspraak vervalt tegenwoordig... steeds weer komt Zij ertussen, met een boodschap, een taakje. Ik lieg. Ik vervorm de waarheid. Soms is het je gezondheid. Soms is het je werk. Maar natuurlijk is het in mijn perceptie altijd Haar schuld. Die over-aanwezige 'andere'. Zij-die-jou-heeft. Zij-die-jou-ontmoette-voor-mij.
Die eerste ontmoeting. Nu bijna 8 maanden geleden. Het lijkt gisteren, en het lijkt een leven geleden. Was het nog maar gisteren... kon ik maar terugkeren naar die eerste avond. Kon ik die eerste weken maar opnieuw beleven. Zou ik iets anders doen? Zou ik meer weerstand bieden? Of zou ik daarentegen net nog minder weerstand bieden, in de wetenschap dat elke weerstand enkel uitstel van het onvermijdelijke was?
Misschien is dàt wel de opzet van deze blog voor mij: nadenken over wàt ik anders zou doen, als ik opnieuw zou kunnen beginnen met jou. Als daar al een antwoord op bestaat...
|
wachten op...
