deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
30-09-2012
durven dromen ...
Ondertussen zijn we 2 weken en 40,1 km verder en het gaat nog steeds heel goed.
De maand september zette 93.1 km op de teller! Ik weet dat dat voor vele een weekgemiddelde is, maar voor mij is dat na mijn operaties een absoluut record. Ben er best wel tevreden mee, om niet te zeggen ... heel blij!
Deze week heb ik me zelfs 2 x gewaagd aan een LSD-trip ! Zalig! Donderdag 1u10' en vandaag 1u30'
Ondanks het mooie weer heb ik die lange duurloop op de loopband gedaan. Dit om mijn eigen veiligheid te vrijwaren! Ken mezelf op dat gebied te goed. Het tempo gaat, als het goed gaat, meteen de hoogte in. En dat was bij deze lange duurloop niet de bedoeling. Dus de loopband op! Muziek in de oren en met de aanmoediging van Koen Wauters (Doorgaan, doorgaan ... tot je niet meer op je benen kan staan!) ging alles vrij vlot!
Verstand op 0 en flirten met een runnershigh ... hoe mooi kan een zondagnamiddag zijn! Ik zie nu sommige lezers hun wenkbrauwen fronsen, ... Net zoals ik doe als ik hoor dat mensen niet graag lopen!
Tijdens het lopen kwamen ook de dromen weer opzetten. Nee, ik ging me geen doelen meer stellen, maar toch ...
ALS,... ik zeg ALS ik kan blijven lopen zoals ik nu bezig ben, dan durf ik terug hopen om mijn dromen nog eens waar te kunnen maken.
Misschien de 10 miles volgend jaar in Antwerpen, de halve van Carcassonne blijft er ook bij en waarom niet ooit eens de Roparun ... mijn ultieme droom. Ik heb Roparun al in verschillende functies meegemaakt (teamcaptain, fietser, kinesist, medewerker doortocht ) maar nog nooit als loper. Zeg nooit nooit ...
Trouwens vorige vrijdag is Zele voor de 4e maal Roparundorp geworden! Zele ... een gemeente met een hart voor het goeie doel! Om fier op te zijn!
Morgen rust en dinsdag beginnen we een nieuwe trainingsmaand ! Let's run ... !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Weer een tijdje geleden dat ik hier nog iets schreef. Hoogtijd dus.
Juli was de vakantiemaand. 2 weekjes zalig genieten in Italië. Zon, zee, bergen, pizza, zeevruchten en prosecco ! Meer moet dat niet zijn!
Ons huisje lag in Camporosso, op een heuvel 3,5 km boven het dorpje zelf . Ja een "gewone" vakantiewoning dat staat niet in ons woordenboek.
Leuk als je ging fietsen, en na de rit nog eens 3,5 km steil bergop moest... er zijn er die er nog nachtmerries van hebben
Voor de rest een zalig huisje. Zicht op zee, zelfs van in het zwembad. Ja, ik kon het daar gewoon worden. En onze huisbaas was heel gastvrij ... toen we aankwamen stond hij ons op te wachten met een fles prosecco. Meer moet dat niet zijn om de vakantie goed te beginnen. Ook de Italiaanse ijsjes werden dagelijks geproefd en goedgekeurd!
Alleen een bosbrand op amper 2,5 km wandelafstand van ons verblijf was even eng! We zaten net in zee toen het blusvliegtuig water kwam scheppen. We wisten pas tijdens de wandeling van de dag erop dat het zo dicht was!
Ook om te lopen was het de moeite. Geen meter vlak! Toch ben ik er om de 2 dagen gaan lopen, en ja, het maakte mij sterker.
In juli stonden 51.7 km op de teller. Wel wat minder dan juni (90.8 km) Maar de kilometers bergop in Italië maakten veel goed.
In augustus was het heel wat minder. Amper 36.1 km
De 2e helft van de maand begon mijn knie zich weer eens te moeien, waardoor mijn doel ... De Hollewegenjogging van Hoegaarden in het gedrang kwam. Sh..t ... en het ging net weer zo goed!
De laatste week van augustus dan volledige gerust. Hoegaarden had ik op dat moment opgegeven. En ik keek er zo naar uit ... 'k had in Italië niet voor niets de "bergen" getrotseerd! Weer eens de zoveelste teleurstelling.
In september dan opnieuw de loopschoenen aangetrokken, en heel rustige, trage duurloopjes gedaan.
Terug pijnvrij ... zou ik dan toch ? Nee ... het zou niet verstandig zijn om nu 5 km op en neer te gaan lopen.
5 km niet nee ... maar 8 misschien wel???
Even Ilse overtuigd om mee te doen en ja hoor op 15 september stond ik aan de start van de 8 km (7.1 door werken) in Hoegaarden! Niets moest, dus vrij relax.
Tim die 's morgens al de toertocht in Valkenburg gereden had, was op tijd daar om nog mee te lopen! Dat was pas zot!
We waren vrij rustig gestart, omdat we van de vrienden daar hoorden dat de eerste helft de zwaarste was. Na een kort stukje door het dorp, moesten we een vrij mooie klim beginnen. Een holle weg van een kleine kilometer volledig bergop. Het gehijg rond ons klonk steeds luider. Ik probeerde hier mijn HR onder controle gehouden en tempo niet te hoog te leggen. Maar onverhoopt ging het heel vlot. Zodra we bovenkwamen liep je een stuk vrij vlak en had je een prachtig uitzicht! De benen voelden echt goed en het was puur genieten!
Je snap pas wat ik bedoel als je net als ik jaren out was!
Omdat ik vrij goed gedoseerd had in het begin, kon ik de 2e helft van de wedstrijd nog even versnellen (meestal is het omgekeerd) Het was gewoon zalig! Ik heb genoten van elke stap en van het prachtige landschap.
De laatste 200m voelden super. Even mijn "eindspurt" van vroeger kunnen bovenhalen en nog 5 mensen achtergelaten. Eentje kwam nog aandringen, maar wie mij kent van vroeger weet dat de laatste 200 m van mij zijn
Dolgelukkig met mijn prestatie was ik. Niet zozeer met de tijd, wel met het gevoel. Tempo opgebouwd gedurende de wedstrijd, sneller op het einde en ... geen last in mijn knie! En vrienden uit Hoegaarden ... ik vond die 8 km niet zo zwaar als jullie me wijsmaakten
Hollewegenjogging 2012 was subliem, ook al omdat het totaal onverwacht was dat ik kon lopen.. 2 weken voordien dacht ik nog niet te kunnen starten!
De dag werd leuk afgesloten met een etentje met de vrienden daar. We kijken al uit naar de volgende!
Ondertussen heb ik gisteren 50' rustig gelopen. Mijn beentjes zijn gerecupereerd. Morgen terug ! We gaan een nieuwe groep start to runners verslaafd maken ... yes ... !
een week leven aan het tempo van 200 % ... zo heb ik het graag! Maar
vorige zondag begon ik toch met enige twijfel aan deze week ... zou ik het wel
overleven, zou mijn knietje het wel overleven ?
Maandag begon als een gewone dag tot om 17.00u. 'k Mocht een uurtje
vroeger stoppen op het werk, en zo kon ik tijdig Sofie, Tim en mijn sportzak
ophalen thuis. Afspraak om 17.45u aan het sportplein waar de andere
kloddejoggers (Mia, Frank, Suzy, Juliette, Karine, Erik, Sandra, Jan, Thomas en
Petra) al stonden te wachten. Ik had me gehaast om toch te laat te komen
Met 3 auto's en 14 joggers ging het richting Gavere waar we zouden
deelnemen aan de Valeir - en Breydelspekloop. Per rondje kreeg je een bonnetje
dat je nadien kon inwisselen voor spek en/of bier. Toen we er aankwamen was
Eddy al volop bezig aan zijn rondjes. Er waren nog xx wachtende voor ons aan de
inschrijftafel en dan konden we eindelijk van start gaan. Max 10 rondjes van
1400 m op de mooie Finse piste. Onze groep splitste van snel tot iets minder
snel ... en zo ging iedereen op zijn eigen tempo op zoek naar zo veel mogelijk
bonnetjes. Met dank aan Sandra die me 6 ronden lang gezelschap hield. Af en toe
moesten we eens opzij springen voor een paar snelheidsduivels (die luisterden
o.a. naar de naam Tim en Angelo ...) maar verder kon iedereen zijn hartje
ophalen. Geladen met spek en Valeirbier trokken we terug naar huis. Ik was zeer
tevreden met mijn 8,4 km en mijn knietje ... had deze 1e weekdag goed
doorstaan.
Dinsdag mocht ik mee naar een seminari van Saucony over minimalistische
schoenen. Verrassing 's morgens ... het bleek in het Atomium in Brussel te
zijn. Nee, ik was daar nog nooit binnen! Tof! Het werd een heel interessante
dag. Veel overtuiging heb ik niet nodig op dit gebied. Sinds ik probeer om meer
midvoet te lopen, is mijn knie me dankbaar. Ik voel echt wel dat het minder
belastend is. Al gaat een overschakeling niet op 1-2-3! Leuk was ook de
praktijksessie. Op het grasveld voor het Atomium kregen we loopoefeningen. Na
een (voor mij toch) pittige opwarming, volgenden de eerste oefeningen
blootsvoets. Eigenlijk geeft lopen op blote voeten een leuk gevoel van
vrijheid. Nadien volgden dezelfde oefeningen met minimalistische schoenen. Ik
testte de nieuwe kinvara (4 mm schoen) Resultaat: positief! Maar ik durf er mij
nog niet aan wagen om er veel mee te lopen. Ik blijf nog even bij mijn 8 mm
Triumph.
's Avonds nog een bijscholing in Runners over Karhu ... en een gezellig
etentje met de collega's.
Dag 2 overleefd! De onverwachte training viel mee, al had ik schrik dat
dit na mijn loop op maandag net iets teveel zou zijn.Mijn schrik was ongegrond!
Woensdag gewone werkdag ... tot ik thuiskwam! In 7 haasten eten en de
auto terug in. Sofie ging een 3000 lopen in Ninove en ik ging mee als
supporter. Door het grote aantal lopers liep de meeting uit en werd het
middernacht eer we terug thuis waren. Dank zij mijn tubes kon ik nog terug aan
de auto geraken. Rechtstaan van 9.30u 's morgens tot middernacht ... ppff
'k heb het geweten. Mijn kuiten stonden op ontploffen.
Donderdag, eindelijk een rustige dag. Alleen ... was Ilse met de auto
weg en had Tim nog wat spullen nodig voor zijn kamp. Dus ... de fiets op voor
de boodschappen. Niet erg, zal je denken ... maar hebben jullie al eens samen
met Tim gefietst?? ok ... ! Op momenten dat hij het "niet snel"
genoeg vond, voelde ik ineens dat mijn fiets vooruit geduwd werd ... dan wist
ik hoe laat het was!
Vrijdag ... de dag waar ik al 2 maanden naar uitkeek! Eindelijk zou ik
eens terug deelnemen aan een heuse stratenloop. De 1e DJ John Kooiman fun run
was mijn doel. Terwijl mijn joching (zoals de speaker van dienst het zei)
maatjes allemaal de 10 km verkozen, bleef ik wijselijk bij de 5 km. Van 's morgensvroeg
had ik al stress! Ik wou niet laatste zijn, niet afgaan als een gieter! Mijn
wedstrijdgevoel van vroeger raak ik echt niet kwijt.
Ik wil, ik moet en ik zal ...
Met 176 stonden we aan de start. Mia, Karine, Suzy, Brigitte, Frank,
Sandra, Jan, Thomas, Patrice en ik vertegenwoordigden de Zeelse oranje brigade.
En Stefaan als eenzame Tienenaar.
Ik hoopte op een tijd van max 30' , maar wat ik werkelijk zou kunnen,
daar had ik geen gedacht van. Mijn loopjes tot nu toe waren alleen nog maar
rustige duurloopjes. Veel trager dan die 30'! ... en vooral Stefaan die 2
ronden moest mocht me niet inhalen, want ik wist dat die niet ver van de 35'
zou zitten.
Organisator Eddy (ook één van mijn pupillen) had zijn best gedaan en
voor ons een mooie omloop uitgestippeld! Even na 19.00u werden we op gang
geschoten. Ik wou rustig starten maar zat al gauw aan 11 km/u ... te snel
voor mij! Toch bleef dit mijn tempo de 1e km. Dan moest ik inbinden natuurlijk.
Ik bleef rond de 10 en was daar best tevreden mee. Het was lastig genoeg voor
mij! Steeds kwam dat stemmetje ... je bent te snel bezig, straks krijg je een
"patat" ... Maar tot mijn grote vreugde kon ik het houden
Na 28'20" klokte ik af. Kleine 2' sneller dan mijn stoutste
droom! Ik was dolgelukkig!
7' later liep Stefaan binnen na een sterke wedstrijd! Maar mij inhalen
... nee, dat was er niet bij
Even later kwamen de eerste oranje truitjes binnen en als alle
"jochers" er waren was het tijd voor de receptie in de grote tent!
Als Eddy iets doet, doet hij het goed! Alle lopers werden verwend met een prijzentas, gratis consumaties, hapjes en muziek! Mercie Eddy en dikke
proficiat met je 1e organisatie ... het was af! Volgend jaar komen we zeker
terug!
En mijn knietjes ... Die hebben zich deze week voorbeeldig gedragen!
Mijn schrik was niet nodig. Maar 'k heb al zo veel ontgoochelingen achter de
rug dat ik het altijd eerst wil afwachten tegenwoordig.
Het was een week zoals ik ze graag heb, een week om in te kaderen!
De eerste week na de Roparun leef je altijd in een roes. De adrenaline stroomt nog volop en de foto's en filmpjes laten je nagenieten. Het was TOP ! (of toppie ... zoals onze Noorderburen het zo mooi zeggen)
Het lopen ging ook vrij goed. Niet snel, maar pijnloos, en dat is voor mij "goed" tegenwoordig.
ik had zelfs zin om op zaterdagavond na een lange werkdag nog te lopen in Oordegem. Sofie had daar wedstrijd en ik ging de plaatselijke Finse piste onveilig maken. Wat een leuk gevoel. Weer eens lopen tussen atleten die zich aan het opwarmen waren voor hun wedstrijd. Dat was lang geleden! Omdat ik hou van "ronde getallen" ging ik voor 10 rondjes. Totaal zo'n dikke 6 km. Het was volop genieten, al lag de piste er heel zwaar bij. De helft van de ronde gaat lichtjes bergop en op bepaalde delen loop je in mul zand. Na 2 rondjes was mijn moeite van de werkdag verdwenen en kon ik volop genieten.https://www.polarpersonaltrainer.com/user/calendar/item/analyze.ftl?id=154000052&r
Dat weekend kon het niet op. Omdat ik probeer om geen 2 dagen na elkaar te lopen, ging ik zondag fietsen.
Het regende zachtjes maar dat deerde niet. Soepel ronddraaien en genieten! En dat deed ik.
Tot maandagmorgen ... knietje herinnerde me aan de Finse piste. Van fietsen heb ik geen last, dus het moest daar van zijn. Daar gingen we weer ... een week zonder lopen.
Zondag zou ik normaal meelopen "rond de Donk" Sandra zou me gezelschap houden, en samen met haar zou ik proberen de kaap van 10 km te overschrijden .. waar is de tijd !! ??
Maar zoals zo dikwijls als ik iets vooraf plan moest ik noodgedwongen forfait geven. Mijn knieklachten waren wel weer weg, maar ik vond het niet verstandig om nu op straat te gaan lopen en mijn grenzen te verleggen.
Mijn humeur zakte onder 0! Tot overmaat van ramp begon mijn nek "ambetant" te doen. Opzij kijken ging maar moeizaam en als ik probeerde tractie te geven op mijn wervels, voelde ik het tot in mijn vingertoppen. Niet goed dus ...
Maandagmorgen de huisdokter dan maar een bezoekje gebracht want in de loop van de nacht was het er niet beter op geworden. Resultaat : hele week thuis. pppffff ... In normale omstandigheden zou ik dit super vinden, maar nu ... je bent thuis maar kan toch niets doen. De medicatie die ik kreeg zorgt er ook voor dat ik me net een zombie voel.
Je raadt het al ... weer niet lopen, een humeur als een diepvries en muren die stilletjes aan op me afkomen!
vraag ik dan zoveel? Gewoon een paar keer per week rustig kunnen lopen ... Blijkbaar wel ...!
Na mijn allereerste ervaring met Roparun als teamcaptain in
2005, de 5 jaar doortocht mee organiseren
en het fietsen in 2011, mocht ik nu mee met de
Kloddelopers als kinesitherapeute.
Weer een heel nieuwe ervaring!
Zaterdagmorgen stipt 10.00u vertrok de stoet met
traditiegetrouw Piet met onze vrachtwagen op kop. Daarna volgden de 2
lopersbusjes en het cateringbusje. Toeterend rijden we nog even door Zele,
zwaaien de mensen uit op de Avil Geerincklaan, terwijl we kippenvel hebben van
de loeiende brandweersirenes.
Ons eerste basiskamp is in Verberie. Op een heel mooi plekje
aan het water, kunnen we in alle rust nog een laatste maal met het hele team
samen eten. De catering leeft zich daar uit en verwent ons van aperitief tot
dessert! Heel erg bedankt Guido, Frank, Veerle, Hedwig en Hilde!
Terwijl de rest nog eet, gingen de kinés (Mathias, Kurt en
ik) al aan de slag met tape en massageolie. Al onze lopers worden preventief ingetaped,
wat heel wat grappige reacties uitlokt bij onze Nederlandse vrienden! Gaande
van jartellen (grappig want ze kennen dat woord niet), kousophouders en smeer!
Sommigen vragen zelfs of ons team allemaal dezelfde kwetsuur opliep!
Tegen 15.30u vertrok team A (Jan, Jan, Steven, Hans, Mia, Dirk,
Marc en Koen ) dan richting Parijs. Ze moeten daar 2 u vooraf aanmelden en we
moesten starten om 18.30u. Omdat de info file aangaf, was tijdig vertrekken de
boodschap. Ondertussen kan team B nog even rusten. Zij moeten immers de nacht
in met een vrij lange shift. Terwijl bijna iedereen daar sliep heb ik een
fiets gepikt en ben even in de buurt wat gaan rijden. Slapen was er toch niet
bij. Veel te mooi weer! En veel te heet in de vrachtwagen!
De catering was intussen op weg naar Canezy om het 2e
basiskamp in terichten.
Team B (Filip, Patrick, Veronique, Annemie, Dirk, Erik, Marc en Chris) vertrok tegen 23.00u naar
hun eerste wisselpunt. Daar zouden ze het overnemen van team A die op hun beurt
dan naar het basiskamp in Canezy trokken om te eten, te slapen en gemasseerd te
worden. Ikzelf mocht met Piet mee in de vrachtwagen eveneens naar Canezy. Een
leuke ervaring, hoog en droog in de camion
Dank zij Roparun ervaar ik verschillende vervoermiddelen: een motor, een vrachtwagen .. ik eindig nog
eens op een kameel!
Canezy is echt een speciale ervaring. Het is een plaatsje
waar maar een paar huizen samen staan. Ik denk dat daar maar 1 x per jaar
mensen langs komen idd de Kloddelopers! Dus Pinksteren is een hoogdag voor
de plaatselijke bevolking! Petanque toernooien, cava, muziek, dans het hoort
er allemaal bij! Zelfs de dorps-oudste inclusief looprekje doet deftig mee.
Ze stonden ons al op te wachten en droegen heel fier de t-shirts die ze vorig
jaar als souvenir van ons kregen. J
Na de 4e wissel staat het basiskamp in Sebourg.
Een strategische plaats vlak aan de route zodat we tijdens het eten de andere
ploegen kunnen aanmoedigen. Even was er paniek toen we daar aankwamen Onze
vrachtwagen was door de Franse politie aan de kant gezet !!!! Op zondag mogen
deze niet rijden in Frankrijk en Piet had niet het juiste formulier gekregen van de
organisatie! Samen met hem nog 3 teams wier vrachtwagen aan de kant ging! Na lang
onderhandelen was 1 agent toch bereid zijn goed hart te laten zien en iedereen
kreeg het bevel het land zo vlug mogelijk te verlaten! Opluchting alom!
Hopelijk heeft de organisatie hieruit iets geleerd en zorgen ze tegen volgend
jaar voor de juiste papieren! Na 20 jaar organiseren zou dit toch al mogen! So far
so well en eens op het basiskamp toverde Piet dan ook een douche uit zijn vrachtwagen! Met
een vernuftig systeem kunnen we dan douchen, terwijl de andere teams jaloers
toekijken als ze voorbijlopen! J Nu met dit hete weer deed het dubbel deugd!
Belangrijk in deze shift is ook de rust, want Zele komt er aan, en daar is de
rust 0,0 !
De kinés gaan elk om beurt mee met een shift op de route om
onderweg de geblesseerden op te lappen en te zorgen dat iedereen blijft eten en
drinken. Heel belangrijk met het warme weer! Ik mocht de route naar Zele voor mijn
rekening nemen! Tof!
Het was een heel leuk traject Edingen-Zele. Regelmatig zaten
er hele families buiten om de roparunners aan te moedigen. Onze chauffeurs
stopten dan altijd aan zon tafel om de mensen te plezieren en te laten
genieten van een wissel. Via sms en roparunradio wisten we al dat ons een feestje
stond te wachten in Zele wat we daar mochten meemaken overtrof onze stoutste
verwachtingen!
In Dendermonde viel de sfeer eigenlijk wat tegen. Op de terrassen zat nog een handvol mensen, en muziek was er niet op de Grote Markt. Dus ... ramen van het busje open, het Kloddeloperslied volle bak .. en in polonaise rond ons busje ... kwestie van de mensen op het terras even te laten meegenieten. De fakkel die onze loper bij het binnenlopen van Dendermonde kreeg, moest hij trouwens op het einde terug afgeven!
In Zele was het anders !!! Van aan het ronde punt aan de Europalaan ging het hele team
samen op weg. Lopers en fietsers,
catering, chauffeurs en kinés. Allemaal lopend of op de fiets. Ik heb gelopen
en het was zalig! Een massa mensen langsheen de hele route. Overal uitbundig
enthousiaste aanmoedigingen. Overal had iedereen zijn best gedaan om
versieringen te maken. En dan het Fonteinenhof! We moesten halt houden voor de
tribunes wat we dan meemaakten kan ik niet beschrijven. Je moet er bij
geweest zijn om het te begrijpen. Iedereen ging uit zijn dak! Wat je dan voelt
als je daar beneden staat krijg er nog kippenvel van en menig stoere
Kloddeloper had tranen in de ogen !!! Bedankt aan iedereen die hieraan
meewerkte! Speciaal geen namen, want ik weet dat er een heleboel mensen aan
meewerkten en ik zou niet graag iemand vergeten! En bedankt Zele k voelde me
even in een droom!
Na deze feestelijke ontvangst ging team A op weg naar
Antwerpen. Team B kreeg een maaltijd in
de brandweerkazerne. Ik kon daar vlug even douchen na het eten en dan terug
masseren. Alle tape opnieuw aanleggen, want door het vele zweten kwam alles
makkelijker las dan anders. Voor sommigen werd het ook moeilijk door vermoeidheid
en opstekende kwetsuren. Maar keurig op tijd kon iedereen weer
vertrekken voor de 2e nacht.
Ik mocht weer de vrachtwagen in. k wou me groot houden en
niet slapen. Ik vond het niet fait tov de chauffeur dat ik zou slapen. Hij was
ook moe en moest wakker blijven. Maar slechts 1 uurtje slaap sinds zaterdagmorgen
begon zijn tol te eisen. Soms moest ik vragen aan Piet wat hij nu weer gezegd
had omdat zijn woorden niet meer doordrongen. Op een bepaald moment zag ik een
loper inclusief borstnummer samen met zijn fietser op de autostrade lopen en
fietsen! Toen we dichter kwamen veranderden die sponstaan in een verkeersbord
!!!! Oeps hoogtjid om even te slapen dus!
In Bergen-Op-Zoom, volgende basiskamp dan toch een uurtje
kunnen slapen (het 2e sinds ons vertrek) voor we de laatste loodjes
zouden aanvatten. Terug de lopers startklaar masseren, iets meenemen als
ontbijt in het busje en op weg. De lopers moesten nu ook op de fiets omdat het
busje niet mee mag door Bergen op Zoom en verder. Met de 2 chauffeurs van
dienst zijn we dan dat traject afgereden en op alle mogelijke plaatsen gaan
kijken! Onderweg kwamen we ook nog 3 bekenden tegen die met een Zeelse vlag
stonden te zwaaien één van hen had een blauw-wit geruit hoedje
Ondertussen stond onze vrachtwagen in Heyenoord. De laatste
stelplaats. Een vriendelijke familie liet ons op hun bedrijf parkeren. We konden
de poort op slot doen, zodat al ons materiaal daar veilig achterbleef.
Daar kwamen ook onze extra en frisse chauffeurs ons
vervoegen. Zij nemen het over van onze chauffeurs op de terugweg. Echt geen
luxe, want aan de finish is het vat bij iedereen leeg. Ze waren vroeg genoeg,
zodat we deze mannen nog eens konden meenemen naar de laatste wisselplaats.
En dan zat het erop voor team A. Team B moest nog 31 km tot
op de Coolsingel. Nog even trok team A naar de vrachtwagen om wat spullen op te
halen en wat te eten, en dan richting Coolsingel !
Daar is tijd om even iets te drinken op een terras. Na een
telefoontje van team B dat ze op 4 km zijn, vertrekken wij dan naar het
afgesproken punt aan het begin van de Erasmusbrug. Een volgende kippenvelmoment
is als we onze mede Kloddelopers zien verschijnen en de hele groep, inclusief
vlaggen op zoek gaat naar de eindmeet.
Wat over die streep gebeurt kan je je wel voorstellen
kippenvel, tranen, knuffels en de foto natuurlijk!
Het avontuur zit er weer op op de terugweg naar Zele is
het heel stil in de busjes. Weinigen (behalve
onze nieuwe chauffeurs hoplelijk) houden zich wakker! Op de parking in
Waasmunster wachten we dan nog even op de vrachtwagen om dan samen Zele binnen
te rijden.
En dat het niet op kan in Zele weten we al lang! Weerom
wacht een feestelijk ontvangst. Vrienden en familie staan aan het gemeentehuis
en na de begroetingen en knuffels wacht ons nog een taak de busjes en
vrachtwagen opruimen en kuisen. Maar vele handen maken het werk licht dus dat
kan er nog even bij.
De roos die ik op de Coolsingel kreeg was voor mijn moeder. k
wou ze eerst drogen, maar ze heeft zondagavond 4 uur rechtgestaan om me te zien
passeren dat ze die zeker verdiende!
En wat heb ik vandaag (dinsdag , the day after ) gedaan?
Niets allen afkicken en nagenieten. Filmpjes en fotos bekeken. Alles nog
eens opnieuw beleeft . En natuurlijk, ook dit blogje geschreven.
Roparunkinesist was voor mij weer een heel nieuwe ervaring.
Ik vond het zwaar. Mede door het warme weer en enkele lopers die met blessures
kampten. Maar we kregen iedereen steeds opgelapt en iedereen haalde de eindmeet
het zwaar, was moe maar heel voldaan !!!
Bedankt Kloddelopers voor het zoveelste fijne weekend!
Bedankt doortochtteam en brandweer voor de mega-ontvangst! Bedankt Zele
!!!!!!!!!!!!!!
De Dag dat Tommeke voor de 3e maal Vlaanderens mooiste wint ...
De Dag dat Tommeke voor de 3e maal Vlaanderens mooiste wint ...
De dag dat het 2 jaar geleden is dat is geopereerd ben ...
De dag dat ze hier thuis allemaal gaan skieën zijn of op kamp (behalve Ilse)
Op die dag ben ik weeral eens gestart. Nee, ik kan niet meer tellen hoeveel keer ik al herbegonnen ben. Maar ik geef niet op ... Die knie moet "pleuen ..." niet ik !
Donderdag kreeg ik na een lange week wachten eindelijk de uitslag van de kniescan. Omdat de sportarts niets zei aan de telefoon, vreesde ik voor het ergste. Die week telde ik elke dag en had ik alle scenario's doorlopen.
Maar ... het bleek alleen maar goed nieuws !!! De operatie van 2 jaar geleden bleek goed geslaagd. Het kraakbeen dat getransplanteerd is, is goed aangegroeid en vrij dik. De meniscus waar ook een stukje af is heeft zich goed hersteld en geen gewrichtsmuis (waar vrees voor was)
Oorzaak van de pijn, blokkage en doorzakken is een ontsteking van de knieschijf. Daar waar de enten genomen zijn. Dr Peeters weet daar raad mee ... dank zij zijn spuiten met traumeelgel kon ik vandaag terug proberen lopen.
Wat ik dus deed! Ondanks het mooie weer verkoos ik de loopband. Zo kon ik mijn eigen tempo bepalen en eventueel stoppen op het moment dat het toch niet bleek te gaan. Heel voorzichtig 4 km gelopen , allé lopen is eigenlijk de juiste term niet, maar ik had een zweeffase ... dus ... lopen!
Ik kan niet zeggen dat het vlot ging en dat ik niets voelde, maar het ging. Nu, een paar uur later heb ik ook niet meer last dan anders.
fingers crossed...
Tijdens het lopen heb ik ook mijn nieuw speeltje uitgetest. Gisteren heb ik mezelf een cadeautje gedaan. een Nike+ sportwatch
Leuk hebbeding. Het zei me zelfs dat ik heel goed gelopen had voor mijn 1e keer!
Omdat ik op de loopband liep gebruikte ik de foodpod. Denk dat ik deze toch eerst eens zal moeten callibreren ... als ik de kaart bekijk heb ik ook bij de overburen in huis gelopen !
Ook het metrisch stelsel klopt nog niet helemaal. Watch staat in miles en PC in km .. hij rekent dit niet om, dus ik krijg de cijfers van de miles met km er achter ... dat valt tegen hoor! Ik zal de instellingen nog eens deftig moeten bekijken.
kortom we zijn terug gestart. Hopelijk voor lange tijd nu. De geruststelling dat het kraakbeen zich goed herstelde speelt ook mee.
De hele maand januari kon ik loopjes afwerken tussen de 5 en de 9 km. Nee, voor een loper echt niets om naar huis te schrijven, maar momenteel voor mij echt wel de max! Een hele maand lopen zonder pijn! Soms tot 3 dagen na elkaar. Echt een overwinning. Superblij was ik. Ja, je leest het goed : WAS ... Het kon niet blijven duren natuurlijk.
In februari werd ik zoals half België ziek. Lopen ging niet. Zelfs mijn verjaardag moest ik ziek vieren! Een week thuis van het werk en nog 2 weken gaan werken terwijl ik liever op de zetel zou gelegen hebben.
23/2 dan toch eindelijk weer eens kunnen lopen, en het ging verbazend goed. Direct 8 km ... tuurlijk, uit ervaring weet ik dat de 1e training na een rustperiode altijd goed gaat. Je loopt op je reserve, maar die is na 1 training op!
Nog 3 loopjes zouden volgen, en dan besloot mijn knie dat het weer eens genoeg geweest was! Het begon met af en toe een steek, af en toe een paar keer blokkeren, weer niet meer kunnen strekken, tot echt wel hevige pijn.
Het verwijsbriefje van de sportarts voor de scan begon te roepen ... "ik lig hier nog!" Wat ik al maanden (tot beter weten) uitstelde zou uiteindelijk moeten gebeuren ...
Dus maandag begint de lijdensweg weer ... 20.40 u afspraak in Aalst met de MRI ... wordt vervolgd ...
...... âRuns end. But being a runner never stops
Nog 2 maal heb ik gelopen voor op 17/11 de 3e spuit er kwam. Ging het goed ondertussen? Eigenlijk niet ... af en toe leek het of mijn knie geblokkeerd zat. En neen, daar wil ik niet verder over nadenken, als kiné weet ik maar al tegoed wat dat kan betekenen! Dr. Peeters bevestigde mijn vermoeden! Het zou wel eens om een gewrichtsmuis kunnen gaan. Naast mijn 3e spuit, kreeg ik dus ook een verwijsbriefje voor de scan mee! Nee! Niet terug!
Het briefje ging aan de kant. Het mocht en zou niet waar zijn! Ik weigerde een afspraak te maken! Dan maar weer even niet lopen. Ik kon het niet meer! Voor mezelf had ik uitgemaakt: Als er terug een blokkage komt, maak ik een afspraak. Niet vroeger. En wat gebeurde ... pijn, snijdende pijn, maar geen blokkage! Oef !
Ondertussen had ik een kistje in mijn hals dat het nodig vond om te gaan ontsteken. De huisarts wist daar raad mee en ik kreeg ook een antibioticakuur mee. En nu weet ik ook dat antibiotica niets aan blokkages, slijtages of wat dan ook kan doen, feit was dat samen met die antibiotica ook de pijn in mijn knie verdween! Raar maar waar, maar mooi meegenomen.
Tot 4 december duurde het nog voor ik terug de moed vond om even te gaan lopen. Terug rondjes draaien op het gras rond het voetbalveld. En wat me nog nooit eerder overkomen was, gebeurde nu! Nog nooit heb ik gedacht aan opgeven, tot die dag! Met tranen in de ogen heb ik me de hele tijd lopen afvragen ... waarom ???? Waarom wil ik toch opnieuw herbeginnen? Waarom kan ik me niet stellen met "wat geweest is" ? Waarom ?? Waarom ?? Tranen liepen over mijn wangen. 'k was blij dat ik alleen was! Nooit eerder had ik dit gevoel! Nu was het genoeg geweest! De schoenen gingen aan de haak!
...
...
Tot 4 dagen later ... ik terug op het sportplein stond in vol "loopornaat". Opgeven ??? Geen denken aan! Lopen zou ik doen! Mijn knie hield zich al 2 weken "koest" Sinds die antibioticakuur had ik geen last meer gehad. Het was een heel winderige dag! Maar wat heb ik genoten! Een half uurtje beuken tegen de wind! 4 parkronden, amper 3,6 km ... helemaal niet snel! Maar zonder pijn en wat een gevoel ! Ik schaamde me om de gedachte van zondag ! Ik ben toch geen opgever! ... " Runs end. But being a runner never stops!" ...
2 dagen later ging het zelfs nog beter. Terug een half uurtje en een dikke 4 km. Maar wat meer was .. pijnloos!
Daarna door omstandigheden terug een weekje niet gelopen. Als de forme er niet is, stel je wel makkelijker uit. Jammer maar waar!
Ondertussen was het de week voor Kerst. Een doodnormale werkweek. Tot dinsdag. Overdag had ik al een paar maal gemerkt dat ik draaierig was. Maar ik zal daar niet vlug iets van zeggen, dus op het werk wist niemand dat. Tot ik naar huis moest rijden! Ik was amper 500 m op de E17 toen alle auto's het plots op mij gemund hadden ! Met hun venijnige koplampen kwamen ze allemaal mijn richting uit! Ik had moeite om tussen de 2 witte lijnen te blijven! De schrik sloeg me om het hart! Ik moest nog zo ver! Even speelde de gedachte om de parking op te rijden, maar wat dan? Dan stond ik daar. Dus heb ik me maar op het 1e rijvak gezet, achter een vrachtwagen en heb tegen 90 km/u het traject Zwijndrecht - Zele afgelegd. Toen ik thuis kwam, beefde ik als een riet.
De volgende morgen was het beter, en het feit dat we carpoolen, zorgde er voor dat ik woensdag op het werk geraakte. Maar donderdag en vrijdag was de riem er af ... mijn evenwichtsorgaan liet het afweten. Een bezoek aan de huisarts, Dr De Keyser, zorgde er voor dat de draaimolen waar ik op zat terug stopte. Eindelijk! Net of ik steeds dronken was ... met dat verschil dat ik het plezier van het drinken niet gehad heb !
Vrijdag dan maar terug proberen lopen. Samen met de kloddejoggers 45' "op't gemak" Zalig gewoon ! 7 parkronden (of 6,3 km)
Ik hoop 2011 positief af te sluiten. Dus 2 dagen later (Kerstmis) terug de loopschoenen aangetrokken voor 44' minuten loopplezier! ( 7 km)
Nee ik mag het niet zeggen ... maar 't was 1' sneller en 700 m verder dan 2 dagen ervoor! Sorry, maar 'k zal het nooit afleren
Meer dan een maand was het alweer geleden dat ik mijn loopschoenen kon aandoen (om te lopen dan wel te verstaan)
Een ontsteking van mijn kraakbeen hield me weer eens aan de kant. Ben ik te ongeduldig? Wil ik te veel? Kan zijn, want in 2004 duurde het 4 jaar voor ik geen last meer had, nu is het nog maar dik 1,5 jaar. Maar iedere loper weet, dat als het goed gaat, je steeds meer wil. Niet dus ... de wetten van de natuur zijn er om te respecteren ... dus weer gedwongen rust.
Na een bezoek aan sportarts Dr. Kris Peeters werd een ontsteking van het kraakbeen vastgesteld. En weer kwamen spuiten op het toneel! Hyaluronzuur dus. Een paar dagen na de eerste spuit ging het de goeie kant op, om een paar dagen later weer slechter te zijn. Het is moeilijk uit te leggen, ik had winst, minder pijn, maar er bleef een venijnige pijn sluimeren. Dezelfde pijn als voor mijn operatie. Ja, als het je 2e knie is, begin je dat gevoel te kennen. De vragen die Dr. Peeters stelde , stelden me niet gerust ... dikte? Vocht? Beweeglijkheid? ... ik had een déjà-vue !
Met gemengde gevoelens kreeg ik vorige donderdag de 2e spuit. Het was beter, maar toch ...
Vrijdag en zaterdag na die 2e spuit was het niet echt beter, met op zondag een rotdag! Meer pijn dan tevoren!
Maar dan ging het terug beter. Vanaf dinsdag had ik eigenlijk nog weinig pijn. Af en toe een steek, maar het scherpe was er af. En ja, ... van als het maar iets beter gaat, zie ik het weer zitten! Ik telde af naar vandaag, want dan mocht ik terug even proberen lopen.
Op 11.11.11 om 11 voor 11 ben ik dan beginnen lopen. (ja, het uur was een folieke, nu die kans zich voordeed moest ik ze grijpen)
3 x 3 rondjes op het gras, dus eigenlijk 3 x 1 km.
De eerste maal ging het stroef. Met een heel klein hartje begon ik aan mijn 1e rondje. Goed oplettend of er geen putten lagen in het gras. HR onder controle proberen houden. En steeds gefocust op wat ik voelde in mijn knie ... dus alles behalve ontspannen gelopen. Over die km deed ik juist geteld 7' ! Een gemiddelde HR van 150. Veel te hoog natuurlijk. Maar .... buiten het stroef gevoel had ik geen pijn.
Dus nu een rondje wandelen en HR laten zakken ...
2e poging ... 6'54" en gemiddelde HR van 151 ... maar ik voelde niets en het liep soepeler! Wat een goed gevoel!
Terug een rondje wandelen
En een 3e en laatste maal 3 rondjes ... 6'49" en en gemiddeld 148 HR ! Met dank aan Marc voor de support en het meelopen.
Het tempo was een slakkengangetje , HR was veel te hoog ... maar wat heb ik hiervan genoten! Geen pijn, en dat was het voornaamste. Nu afwachten wat het gevoel morgen zal zeggen.
Leuk detail: toen ik gedaan had weerklonken de kanonschoten aan het monument van 11 november. Vreugdeschoten ... kreeg er kippenvel van ... en even stelde ik me voor dat die schoten voor mij waren ... dromen mag altijd hé ...
11.11.11 om 11.11u ging ik tevreden naar huis. Hopelijk zijn we terug vertrokken!
Als we nu vanavond ook nog ROPARUNDORP 2011 worden dan kan mijn dag totaal niet meer stuk. Rond 22.00 u weten we het! Patrick, hou je vinger maar al aan de sireneknop !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Na de nieuwe steunzolen volgde ook een eerste inspuiting met hyaluronzuur.
7 jaar geleden kreeg ik deze spuiten, met goed gevolg.
Dus met goede hoop laat ik maandagavond weer in mij steken. Deugd doet het niet, maar als het opbrengt heb ik het er voor over!
Dinsdag moet ik moeite doen om op het werk mijn meters af te leggen. Woensdag kan ik nog altijd niet goed strekken, maar ...
Op donderdagmorgen, 4 dagen na de spuit, stond ik de eerste morgen op zonder pijn! Euforie alom. Enkele uren niets voelen was zalig. Het bleef vrij goed, tot in de late namiddag. Maar we waren weer een stap vooruit.
Zaterdag maakte ik zelfs plannen om komende dinsdag mee te lopen (lees: waggelen) met de "battle of the cities" in Gent.Gewoon voor de fun.
Maar toen ik deze namiddag op de relais in Gent in een putje trapte en de bekende "scheut" voelde ... moest ik toegeven dat het niet slim zou zijn dinsdag te starten.
De eerste maanden , het eerste jaar zelfs na de operatie ging het zo goed. De revalidatie verliep vlekkeloos. Waarom gaat het dan nu weer verkeerd? De moed begint langzaam te zakken. Zal het nog ooit goed komen?
Binnen een kleine 2 weken volgt de 2e hyaluronspuit en later nog een 3e. Als dit niet helpt, dan weet ik het niet meer...
Heel veel gebeurt er de laatste tijd niet op sportief gebied, dus is het hier ook stilletjes.
September was even een "up" Ondanks het feit dat ik op het werk de hele dag recht sta, kon ik 's avonds nog lopen zonder last in mijn knie.
2 x per week 40 tot 55 min even lopen in de Gratiebossen deed me herleven. En ja, dan word ik overmoedig. De dagen dat ik niet liep werd de crosstrainer gemarteld. Blijkbaar dus weer iets te veel van het goeie. Damn, waarom kan ik niet gewoon genieten van "een klein beetje"?
Ondertussen was ook start to run opnieuw begonnen. Deze keer heb ik alleen de gevorderden onder mijn hoede. Met dank aan Erik voor de hulp. De eerste 2 trainingen heb ik nog kunnen meelopen, en dan was het weer zo ver. "Mevrouw knie" vond dat het weer eens genoeg geweest was. De 3e training heb ik nog net 1 ronde meegedaan, om al mankende te moeten stoppen. Sindsdien zit het lopen weer in de vriezer. Tot mijn grote spijt.
Maar 'k leef op hoop. Gisteravond tijdens de sneukeltocht van de VTS heb ik mijn nieuwe "Runners"zolen uitgetest. Natuurlijk veel te vroeg om een oordeel te vellen na 1 wandeling van 5,8 km maar het voelde wel goed aan. Volgende stap is nu nog uitzoeken welke schoenen best passen in combinatie met mijn nieuwe zolen.
En dan ... hopelijk come back nummer x² ..... ! Ik blijf hopeloos verslaafd .... en afkicken ... neen, geen denken aan ... !
Roparun ligt al meer dan 2 maand achter ons, tijd dus om even "up te daten" Na een fantastische Roparun volgt het bekende en onvermijdelijke "zwarte gat". Na maanden van intense voorbereiding is alles ineens voorbij. Raar gevoel. Iedereen die al deelnam zal dit beslist herkennen. Nog dagen leef je op adrenaline en blijf je er maar over praten, maar dan is het over. 2 maanden rust ... om in september opnieuw van start te gaan, en af tetellen naar de bekendmaking van Roparundorp 2011 ... Wie oh wie zal winnen? Terug Zele (voor de 4e maal op rij), Ossendrecht? Bergen Op Zoom ? Of nog een ander dorp? Op 11 november weten we het!
Na het grote estafette avontuur waren er nog 2 weken van het schooljaar over toen. Het was dus nog even druk. Eindproeven, eindklassenraden, oudercontacten, proclamatie ... en ... afscheid nemen van mijn collega's tijdens ons eindfeestje. (ik ga jullie missen!) Voor mij zat mijn schoolcarière er op! Op 5 juli mocht ik immers beginnen werken bij Runners Service lab in Beveren. Ondertussen ben ik daar een aantal weken aan de slag. Bedankt nieuwe collega's .... 't is niet eenvoudig om alles op zo kort mogelijke tijd proberen te verwerven, maar jullie zijn prima leermeesters. Binnen 1,5 week gaan de schoolpoorten weer open ... hoe dichter die datum komt, hoe gelukkiger ik ben dat ik de stap zette. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad! Al zijn de berichtjes van enkele leerlingen dat ze me gaan missen wel leuk!
Door mijn overstap naar Runners moest ik wel mijn 2 maanden verlof opgeven. Sommigen verklaarden me hiervoor gek Heb ik dan helemaal geen vakantie gehad? Natuurlijk wel. 2 en 3 juli brachten we een weekendje door in Parijs. En op 22 juli ging het een weekje richting Provence, Caromb, op 8 km van de Mont Ventoux. Een week is kort, en je probeert dan ook zo veel mogelijk er uit te halen. Het weer was er iets minder dan je in de Provence zou verwachten, maar toch veel beter dan in België. Lopen, fietsen, dorpjes bezoeken, terrasjes doen, festival in Avignon, kastelen, BBQ, markten, zwemmen ... het stond allemaal op het programma. En veel te vroeg stond de TGV klaar in Avignon om Sofie en mij terug naar huis te brengen. Ook Sofie moest immers beginnen werken. Dirk, Ilse en Tim konden nog een weekje relaxen in ons vakantiehuisje.
Tijdens mijn weekje verlof werd in Beveren niet stil gezeten! De winkel werd verhuisd naar de nieuwe lokatie in Zwijndrecht. 31 juli werd dan gelopen van de oude naar de nieuwe winkel, samen met Paula Radcliffe. Enkele van de Kloddejoggers waren van de partij op deze leuke happening. Jammer dat ik zelf niet kon meelopen, mijn knietje laat dit nog niet toe. Vanaf 1 augustus konden we dan de klanten verwelkomen in de prachtige nieuwe zaak. Groot was verrassing toen de zaterdag er na, mijn vakantiegangers ineens achter me stonden in de winkel. Ze kwamen recht uit La Douce France!
Veel heb ik de afgelopen weken niet gelopen. In Frankrijk wel het max van 3 maal per week (voor mijn knie) er uitgehaald. Maar dan viel het weer even stil. 'k moet dringend de draad terug oppakken. Al valt het niet mee als je pas om 19.00u thuis komt om nog te gaan lopen. Het moment dat het terug vlot zou gaan heb ik daar geen probleem mee, maar als het maar half lukt, dan sla je makkelijk over. Voor mijn knie wou ik dat we al een jaar verder waren! Eens het kraakbeen terug goed hard is, kan ik er weer harder tegenaan. En hopelijk blijft dan eens alles goed!
Donderdag 6km gelopen en straks ga ik terug. Het moet gewoon ... ik heb mijn Carcassonne droom nog niet opgeborgen!
op de trappen van Le grand d'Ache in Parijs
Proeven of het dit jaar een goed "olijvenjaar " is!
Wil je graag op de hoogte blijven telkens ik iets nieuw post, schrijf je dan in op mijn mailinglist. Zie linker kolon. Dan word je verwittigd bij elke nieuwe blog.
De hele vorige week hield ik nauwkeurig de weersvoorspellingen in het oog! Na die periode mooi weer gaven ze immers regen ... tijdens Roparunweekend! Yeah right! Ergens had ik nog een kaars uit Lourdes in de kast staan, gekregen van een vriendin ... mmmm misschien was dit wel het moment ! We kennen ondertussen de afloop
Vrijdag nog vlug regenkledij gaan kopen. Ondanks mijn kaars, bleven ze nog regen opgeven. Dus kon ik beter maar goed voorzien zijn. Valies inpakken en stressen, ben ik niets vergeten, ... zo verliep de rest van de vrijdag! Gelukkig viel ik 's avonds vlug in slaap, want de komende 2 nachten zou het niet veel worden.
Zaterdagmorgen, eindelijk, de dag waar ik een jaar lang naar uitgekeken had. Het lopersbusje stond hier voor de deur. Pak en zak voor 2 personen er in, 2 slaapzakken, fietstassen ... het leek wel of we voor 2 weken op reis gingen! Om 10.00u werd verzamelen geblazen aan de brandweerkazerne. Alles inladen, de nodige foto's nemen, afscheid nemen ... en weg waen we! Nog even door Zele met de stoet van vrachtwagen, cateringbusje en 2 lopersbusjes en dan richting Parijs.
Het basiskamp werd opgeslagen in Verberie. Op een mooie plaats aan het water werd door onze catering een echte feestmaaltijd opgediend! Zelfs de zon vond het leuk en zorgde voor een aangename temperatuur. Dan plots tegen 17.00u gaf onze teamcap het sein ... team A !! Klaarmaken !! Wij zijn weg! Team B bleef in Verberie en konden nog even rusten tot ongeveer 0.45 u.
Op de startplaats (Dugny) heerste een gezellige drukte. Terwijl we ons gingen aanmelden klonk regelmatig door de luidsprekers : " 5 ... 4 ... 3 ... 2 ... 1... start ! " En weer waren enkele teams weg voor hun Roparun. We gingen nog even rusten aan ons busje en tegen 19.30u waren we helemaal klaar voor "onze" start. Die laatse 20 min duurden eeuwig! Dan eindelijk " 5 ... 4 ... 3 ... 2 ... 1 ... start!" Daar gingen we. Koen was startloper, en gehuld in onze vlag ging hij op pad. Wij (lopers Veronique, Herbert en Steven en ik als fietser) volgden. Teamcap/chauffeur Dirk en chauffeur Carl samen met kiné Hans vertrokken met het busje naar Villers Le Bel (9 km verder) want de eerste 9 km mochten geen ondersteunende voertuigen op het parkoers. Ook mijn fietsmaatje Dirk R. was mee met het busje voor die eerste 9 km. Er mocht dat stuk immers maar 1 fietser mee en hij was zo lief om mij de start te laten meemaken. Thanks Dirk, ik vond dat super van jou!
De eerste 7 km waren hectisch! Druk, vele stoplichten, een kunst om telkens je loper te volgen als je voor een stoplicht stond en door de vele auto's niet direct verder kon. Maar het lukte ons. Daarna viel de rust zalig op ons neer. Op 9 km stond dan ons busje en konden de lopers van de fiets. Werk voor de chauffeurs om die fietsen in minder dan geen tijd op het busje te krijgen en de volgende loper op 1 km af te zette. De lopers kwamen mooi in hun tempo, de fietsers haalden meer dan eens het smurfenlied boven en voor we het wisten waren we aan km 34. Mortefontaine. Weer moesten de fietsen van het busje en de lopers op de fiets. 16 km lang liepen en fietsten we door een donkere beboste weg. En als ik zeg donker ... dan bedoel ik donker! De fietsers moesten bijlichten zodat de lopers zagen waar ze hun voeten zetten. En de weg die ging alles behalve plat. Er zaten een paar stevige klimmetjes in. Gelukkig zagen we die niet in het donker .. we voelden ze alleen Tegen 0.45u zaten onze eerste 60 km er op en kwamen we in Vaucelles aan. Daar stond team B te wachte. Als wij op 12 en daarna op 4 km zijn, worden zij door de Dirk verwittigd dat we op komst zijn. Zijn moeten dan klaarstaan, want de aflossing moet doorgaan. Terwijl team B het van ons overnam, moesten wij ons verplaatsen naar het volgende basiskamp in Canezy. Onze chauffeurs moesten dus nog een uur rijden terwijl iedereen in het busje zijn ogen dicht had!
Wij kwamen aan in Canezy tegen 2.00u en kregen dus in het nachtelijk uur een "ontbijt" , geserveerd door onze cateringploeg. Ze hadden een tentje omgetoverd tot een gezellige zitplaats, inclusief kaarsjes. Na een stevige maaltijd met spek en eitjes en rozijnenbrood, zochten we onze slaapplaats op. Het was intussen al 2.30u en goed koud! Gelukkig kon Piet (onze vrachtwagenchauffeur) even een verwarming opzetten. Na een kattewasje vlug de slaapzak in en in ons stellingbed! Een groot bed voor 10 gemaakt van een stelling, planken en matrasen. Maar het lag prima! Al dadelijk lagen enkele van mijn teamgenoten te ronken! Ik heb echter geen oog dichtgedaan. Wel gerust maar niets geslapen tot om 5.30u de gsm van de teamcap rinkelde ... team B was op 12 km ! Iedereen opstaan! Wat een drukte plots! Op 2' was iedereen uit zijn slaapzak en op een plaats van 1m² in tassen aan het rommelen om zijn spullen te vinden! Kiné's waren in de weer met massageolie, lopers met hun nummer, fietsers met hun routekaarten, chauffeurs met de fietsen, catering met proviant voor onderweg,, en de teamcap om alles in goeie banen te leiden, ... kortom ... een te gekke roparun drukte! Onvoorstelbaar!
Maar precies op tijd stonden we op de wisselplaats en kon team B gaan rusten. Wij gingen op pad voor de volgende 50 km naar Bohain en vermandois. Een vrij pittig traject zoals later zou blijken. Een paar stevige klimmetjes. Maar de sfeer zat er in! De lopers voelden zich goed en de fietsers genoten ervan. De omgeving was schitterend! We liepen door een heel mooi stukje Frankrijk. De zon kwam op, er was lichte nevel. Echt ik vergeet dit nooit meer! Tegen 10.45 u zou team B klaar staan om ons weer af te lossen. Tegen 10.36 u stuurden we ze op pad !!! Perfect op schema dus ! Weer een verplaatsing van een uurtje naar Sebourg waar de cateringploeg ons opwachtte met een lekkere pastamaaltijd. Tegen 12.00u waren we er en konden we eten. Na de gebruikelijke massage, de douche langs de straat, de rush om alles klaar te krijgen en een half uurtje platte rust stonden we weer klaar! Team B kwam er aan en wij moesten op weg naar Edingen. 62 km. We gingen van start tegen 15.30u. Tijdens deze shift mochten we België binnenlopen. Een druk stukje van ons land. Tegen 20.30u gaven we de stok terug door aan team B. En terwijl zij naar Zele liepen, gingen wij met ons lopersbusje ook naar Zele. Chapeau voor onze chauffeurs hoor, Zij moeten de hele weg volgen en moeten als wij even rusten dan nog de verplaatsingen doen! Steeds geconcentreerd!
We keken allemaal uit naar Zele, de spanning steeg weer! We waren benieuwd. Al de hele weg, zo'n 170 km hadden wij nog niets gezien van ambiance of aanmoediging. Gelukkig zorgden we daar zelf voor
In Zele gingen we eerst eten in de brandweerkazerne. Daarna thuis douchen (eindelijk eens deftig wassen ) en dan eindelijk naar de markt ... de Zeelse Dodo bewonderen en vrienden en familie begroeten. Het doortochtteam was hard aan het werk. Ik ken nu het verschil tussen hier blijven en meegaan. Bedankt mensen, zalig zo "thuiskomen" Voor we weer vertrokken werden we nog onder handen genomen door de kiné's. Leuk om je job eens van de andere kant mee te maken En ze wisten van aanpakken! Met Hans aan mijn linker en Matthias aan mijn rechter been was de job snel geklaard! Alle vermoeiheid was ineens weer weg!
Na een podiummoment waren we weer paraat. Team B was in Zele aangekomen en wij vertrokken terug. Wisselplaats .. de brug, vlak voor het podium! De km die toen volgden waren immens! Voor het fonteinhof stond een zee van mensen, we kregen maar net genoeg plaats voor onze fiets. Iedereen wil je aanraken! Meerdere malen dacht ik dat ik zou vallen. Maar het kwam goed. De aanmoedigingen duurden tot einde Zele. Als ik nu de foto's zie van wat de mensen allemaal knutselden! Prachtig! Al dat moois gaat wel een beetje aan je voorbij daar op de fiets en in het donker. Maar de warmte van de mensen, die voel je .. en die blijft je bij voor de rest van het traject.
Eens Zele voorbij is het weer stil. Behalve je mederoparunners die je onophoudelijk aanmoedigen (ja als het moet 20 x als je 20 maal haasje-over speelt) hoor of zie je niets meer. Wij hadden nu een korter traject. 39 km tot de Sint-Annatunnel. Traditioneel een zwaar traject. Niet omdat het bergop is, maar omdat het de 2e nacht is en omdat je in Zele niet rust. Moeilijk hoor in je "slaapbak" kruipen als er buiten feest is! Ne een 20 tal km had ik even een moeilijk moment. Niet mijn benen, die voelde ik totaal niet! Wel zou ik in slaap gevallen zijn op mijn fiets. Maar omdat dat net iets te gevaarlijk is, dan maar een red bull gedronken. 5' later was ik weer klaarwakker!
Onze teamleden van team B hadden zich intussen verplaatst naar Antwerpen. Daar namen ze weer van on over. Het was intussen 4.00u
Terug een verplaatsing voor ons. Ditmaal naar BergenOp Zoom. Tegen 4.30u waren we er. Geen tijd om te wassen, gewoon wat kleren uit en de slaapzak in! Het was immers korte rust omdat de shift van team B was ook korter. Tegen 5.30u ging de gsm van Dirk alweer!Ze waren op 12 km ... opstaan en ...ja ... weer de gebruikelijke drukte! Of nog hectischer als dat kan! De lopers moeten immers allemaal op de fiets (de 2 laatste trajecten mogen immers geen ondersteunende voertuigen mee) en de fietsers moeten hun fietszakken vullen met eten, drinken en kledij van hun hele team. Ook moest droge kledij klaarliggen in het busje voor de aankomst, want intussen was het beginnen regenen. Even was er paniek toen team B belde dat ze op 2 km waren ... wij waren nog niet klaar! Gelukkig een foutje , moest 4 km zijn!
Tegen 6.30u vertrokken wij dus in Bergen op Zoom voor onze laatste 50 km. We hadden er zin in! De sfeer was prima en niemand zat er echt door! Toffe bende! Tijdens die hele 50 km zaten mensen langs de kant om je aan te moedigen. Niet de grote massa of uitbundigheid als in Zele. Maar een warme aanmoediging. De woorden "jullie zijn kanjers" droeg ons bijna de hele weg van mond tot mond! Onderweg kregen we kaas, tomaten, een appel! Deze route heeft ook een mooi stukje Nederland. De Volkeraksluizen en de Haringvlietbrug zijn prachtig mooi. Jammer dat het daar begon te regenen. Maar dat kon ons op dit moment in de roparun niet meer deren. Lang duurde het ook niet, als iedereen nat was, was het over! Nog even had ik een technisch probleem ... mijn stuur was losgekomen en was naar beneden gedraaid! Ik kan je zeggen dat dat niet makkelijk rijdt. Gelukkig waren redders in nood Dirk en Carl niet ver af en kon het probleem snel opgelost worden.
In Klaaswaal zat onze shift er weer op. We vielen elkaar in de armen! Iedereen had het overleefd. Geen kwetsuren, alles perfect verlopen.
Team B moest nu nog 37 km overbruggen tot Rotterdam. Wij verplaatsten ons ondertussen naar een plaats net voor de Erasmusbrug. Het busje werd als kleedkamer gebruikt en na een koffie stonden we net op tijd klaar om samen met onze teamgenoten over de aankomst te lopen! Zalig gevoel! WE DID IT! Het was een geoliede machine. Lopers, fietsers, chauffeurs, catering, kiné's, teamcap, niemand kan gemist worden. Als 1 radertje blijft steken, valt de hele machine stil.
Bedankt kloddelopers, vooral mijn maatjes van team A (jullie waren fantastisch!) bedankt mensen van de doortocht, bedankt brandweer, kortom ... bedankt Zele !!!!
en nu de aanvulling van mijn blogbericht "Roparun, hoe het begon ..."
Roparun 2011 was voor mij : De editie van de sportieve uitdaging, grenzen verleggen, er samen voor gaan en er in slagen, maar ook de editie van "leuke tweets", "Lasse leren kennen" , zingen op de fiets, 1 uur slapen op 3 dagen, aanmoedigen en aangemoedigd worden, 's nachts in een donker bos fietsen , vriendschap, smurfen, lachen, een traan van ontroering, adrenaline, mensen beter leren kennen, een overwinning voor mezelf na al mijn medische perikkelen, kortom ... een avontuur voor het leven!
De hele bende net voor het vertrek naar Parijs
Onze 1e rustplaats (Verberie)
met maatje Veronique, een paar leuke foto's voor we van start gingen.
En we zijn weg ... klaar voor 530 km!
Dirk, Vero en ik tijdens onze 1e shift !
Flip en Choco reden ook mee ...!
WE DID IT! Aankomst op de Coolsingel
onze Dodo! Schitterend!
Even het podium op voor we weer vertrekken
teamsamenstelling 2011
Teamkapitein: Dirk P.
team A lopers: - Herbert , Steven, Veronique en Koen fietsers : Dirk R. en Karine Chauffeurs : Dirk P. en Carl
team B lopers: Filip, Etienne, Annemie, Patrick fietsers: Claudine, Jan Chauffeurs: Marc V D en Marc D'H
Roparun ... is : In Frankrijk bijna geen meter plat en in Nederland wind ...
Maar ik begin met mijn eindconclusie. Even terugblikken op een paar trainingen in mei.
In het weekend stonden fietstochten op het programma. De ene wat langer dan de andere, maar steeds met hetzelfde doel. Tussendoor werd er gelopen, op woensdag en vrijdag. Meestal werd het dan 10 km. Ja ik start altijd voor een 5 tal km ... (en 'k doe dat dan dubbel )
9 en 10 mei waren we op tweedaagse in Ronse met de school. Ook daar werd er gefietst. Met mtb's naar het Kluisbos. Stevige klimmetjes vind je daar! Door het prachtige weer kon er in het openlucht zwembad in het Kluisbos gezwommen worden ... al was het water nog niet in zomer stemming!
Vrijdag 20 mei was onze avondtraining met de Kloddelopers gepland. Om 20.00u vertrokken we voor een rit van 52 km. Verlicht als kerstbomen, want op de Dijk naar Hamme kan het donker zijn ... pikdonker! Maar dat is het in Frankrijk ook ... voor vele kilometers meer. Het was een goeie generale repetitie, want ondanks het mooie weer, werd het later op de avond vrij koud. Als fietsers waren we te licht gekleed. Het materiaallijstje wordt aangevuld! Zaterdagmorgen om 7.00u waren we dan terug weg voor de 2e shift. 58 km deze keer. De hele ploeg heeft deze test prima doorstaan. En de afsluiter op een terras was heel gezellig.
28 mei routeverkenning Parijs - Zele ... met de auto natuurlijk! Minitieus volgde ik de route, mijn kaarten staan vol aantekeningen! Het aantal verkeerslichten op een baan, een Lidl, een groot geel huis, een wit huis ... hopelijk zijn die nu niet herschilderd tegen volgende week ! De weg van Parijs tot Asse is op zijn minst gezegd "pittig" Ja, Roparun blijft respect afdwingen. Maar ik denk dat een dosis gezonde stress voor deze onderneming niet fout is. Zo voorkom je in overdrive te gaan. Voor de fietsers is dat gevaar minder, maar onze taak is dan ook om de lopers "in te tomen"! Het kan nog heel ver zijn na een te enthousiaste start!
Daar ik tijdens de routeverkenning naar Nederland op school moest zijn voor de opendeurdag, ben ik vandaag die richting uit gereden. Samen met Dirk, het levendige routeboek! Ja, hij weet zelfs achter welke hoek welk bord staat ... ! We reden met de auto tot Bergen Op Zoom om daar de route op te gaan. Dan met de fiets tot Rotterdam. 84 km ... de hele weg een stevige wind op de kop! Ik hoop echt dat die gaat draaien! Op het einde van ons driedaags "uitstapje" zal dit anders zwaar worden. Zeker ook voor de lopers die daar ook de fiets op moeten!
De passage langs de Daniël De Hoet kliniek vind ik heel speciaal. Je weet dat daar veel kinderen met kanker verblijven. Kinderen die misschien nooit zullen kunnen leren fietsen. Nooit onbezorgd zullen kunnen buitenspelen! Wat willen die zadelpijn en wat stijven spieren dan betekenen !!! Op zo'n moment besef je echt heel goed waarom je dit alles doet! Tijdens de passage van Roparun staan de patiëntjes daar buiten, in rolstoelen, sommige in hun bed ... altijd weer een kippenvelmoment.
Uiteindelijk lag ze voor ons ... De Erasmusbrug. Daarna volgde een superdrukke Coolsingel. Je moet als fietser daar ogen hebben in 4 richtingen! Dan verder door naar het station van Rotterdam, waar we net op tijd de trein haalden terug naar Bergen Op Zoom. Nog een uurtje trein, 3 km fietsen en de auto in richting Zele. De zon heeft ons de hele weg vergezeld ... wat resulteerde in een mooi rood kleurtje ... ok ok ... op de meeneemlijst staat het al! Zonnecrème! (die trouwens nu ook in de fietszakken zat !)
Oh ja, wat me nog opviel ... Zelenaars zijn nog Roparungekker dan Nederlanders! Hele weg door Nederland ... geen spoor van Roparun ! En in Zele hangt alles vol met vlaggen, staan borden en loopt groot en klein al rond in een Ropa t-shirt!
Nog 9 dagen! De stress neemt toe! Morgen mijn fiets nog even binnen doen voor een laatste controle. Nog enkele kortere fietstochten en dan ... zouden we er klaar voor zijn.
11 juni om 19.48 u .... zal in Parijs het startschot klinken voor de Kloddelopers. Ik ken dat gevoel van 7 jaar geleden ... onbeschrijflijk! Je moet er bij geweest zijn om dat te vatten.
Team 182 is er klaar voor!
Avondtraining. Ook de lopers moesten op de fiets toen!
passage op de dijk in Hamme (avondtraining)
routeverkenning Parijs-Zele
tijdens routeverkenning: verbroedering met team 97 (Flora Nederland)
routeverkenning Nederland. De "boulevard" in Bergen Op Zoom
op de markt in Bergen Op Zoom
Even wachten! Brug aan de Volkeraksluizen stond open
Dan moeten we teruggaan naar 2004. Als lid van een Nederlands hardloopforum Chat'n'Run, las ik verschillende verhalen over Roparun. Toen ik nadien in de krant las dat die run hier in Hamme voorbijkwam, zijn we die avond en nacht even een kijkje gaan nemen. Via Chat'n'Run wist ik dat Sander meedeed. Ook een lid van dat forum. Die nacht zijn we op zoek gegaan naar de camper met zijn teamnummer.
Roparun in 2004 was voor mij : een aantal lopers en fietsers zien voorbijkomen en enkele campers met een nummer op ... meer wist ik er toen niet van.
Nadien kwamen de verhalen van Sander. De sport in combinatie met het goede doel sprak mij wel aan. En toen sander zei : "Er deed nog nooit een Belgisch team mee ... waarom begin jij er niet mee ? " Toen was het hek van de dam! Hij daagde me uit, en ik nam de handschoen aan. Het was niet echt moeilijk om hier enkele mensen te vinden die even gek waren als ik! Ja, gek moest je toen wel zijn, want we wisten totaal niet waar we aan begonnen! Het werd een heel leuk, maar hectisch jaar. Ik heb toen zowel als teamcaptain de ploeg georganiseerd, de doortocht op poten gezet en het grootste deel van de sponsoring rondgekregen. Nee dat kon ik geen 2 jaar na elkaar!
Als chat'n'run Vlaanderen (team 2/3 Zelenaars en 1/3 Nederlanders) namen we in 2005 toen voor het eerst deel. Het werd een super ervaring en de Roparunmicrobe had vele mensen stevig gebeten! Ik weet nog heel goed dat iedereen tranen en kippevel had , toen we voor de 1e maal hier in Zele toekwamen en al die kaarsen zagen. Een 200 tal mensen stonden ons aan het rondpunt op de markt op te wachten, maar het maakte meer emoties los dan die 100.000 mensen op de Coolsingel later. In een klein tentje werd bier getapt en een paar artiesten kwamen toen voor het goede doel optreden. De band kreeg zelfs zijn piano niet in de tent! Improvisatie alom! Chapeau, want niemand wist toen al wat roparun was. Ondanks die kleinschaligheid, werden we al meteen 2e in de wedstrijd van Roparundorp 2005. Een cheuque van 25.000 euro was onze beloning.
Roparun 2005 was voor mij ... onvergetelijk!
Na dat 1e jaar bleef het in Zele nog steeds knokken voor naambekendheid. Sponsers zoeken was niet makkelijk. Roparun?? Wat is dat?? Maar het enthousiasme bij de deelnemers was immens. Ik besloot dat jaar in Zele te blijven om van de doortocht iets groter te maken. Samen met mij bleef ook Lieve hier en samen zouden we er voor gaan. Ondertussen hadden we een toffe groep medewerkers hier ter plaatse. In 2006 hadden we een grotere tent ter beschikking, dank zij Patje van de Fontein. Die stond die avond alle inkomsten en zijn tent af aan Roparun! Super! Er kwam meer volk kijken en de sfeer was super. Ons team haalde terug zonder problemen Rotterdam. Vanaf 2006 liepen we onder de naam KLODDELOPERS. De kinderen van de Kouterschool hadden in de vorm van een wedstrijd deze naam gekozen. De kouterbasis, een school die al heel veel gedaan heeft voor Roparun, denk maar aan hun tuttifrutti acties! Dit jaar werden we opnieuw 2e in de Roparundorp wedstrijd.
2006 was voor mij een jaar met een nieuwe uitdaging ... de doortocht organiseren!
Toen kwam 2007. Roparun werd meer bekend op Zele. Ons team werd groter, meer gestructureerd. De groep medewerkers aan de doortocht werd groter. We gingen voor het eerst werken met een thema. "ZELE REUZENLICHTSTAD" Van overal werden reuzen opgetrommeld, overal werd verlichting geplaatst. Er kwamen meer muziekgroepen, ook langs de route. Maar nog steeds bleef het bescheiden. Wel terug meer toeschouwers. Terug haalden we de 2e prijs binnen, na het ongenaakbare Ossendrecht en Bergen Op Zoom.
2007 was voor mij: het eerste jaar dat we met een thema werkten!
Dat thema was zo goed in de smaak gevallen, dat we één week na roparun 2007, al een thema hadden voor 2008! Omdat we djembé's wel stemmig vonden, lag het voor de hand! 2008 ... ZELE GAAT AFRIKAANS ! Er werden djembé lessen gegeven, we gingen Afrikaans leren dansen, de hele jungle werd geknutseld ... Voor het eerst gingen we ook in zee met wijkcomité's en jeugdbewegingen. De kerstallen van de gemeente kwamen in de maand mei van onder het stof en deden dienst tijdens de doortocht van roparun. Vanaf dat jaar gaan in Zele vele deuren spontaan open als je de naam Roparun laat vallen ... mensen willen meewerken, sponseren, supporteren, gewoon, erbij zijn! De weergoden waren ons gunstig gezind, met Afrikaanse temperaturen kwamen we de nacht door. Zele ging uit zijn dak! De sfeervolle kaarsen en het dolenthousiasme van de Zelenaars ... het kon niet uitblijven ... voor het eerst werden we ROPARUNDORP 2008! Een geldprijs van 100.000 euro was onze beloning toen! Ik was best fier, dat jaar als mee afgevaardigde aanwezig te zijn in Rotterdam!
2008 was voor mij ... het jaar van de grote doorbraak!
Vanaf dan was alle mogelijk. Thema 2009 ... ZELE IN'T ORANJE! Als er zoveel Nederlanders voorbijkomen, moeten ze zich hier ook thuisvoelen! En dat deden ze! Iedereen herinnert zich nog de oranjegekte van vorig jaar! Zele stond op zijn kop! Alle teams waren dolenthousiast over de doorkomst in Zele. Ondertussen hadden we zelfs al een liedje! De hit ... Een kloddeloper in Parijs ...! Iedere Zelenaar brulde het mee. De molen die de brandweer ineenknutselde werd bekend tot in Nederland! Een grote "merci" naar de Zeelse brandweer is zeker op zijn plaats! En opnieuw werden we ROPARUNDORP 2009! Terug ontvingen we 50.000 euro als beloning. Al die prijzen van Roparundorp gaan naar plaatselijke projecten voor kankerpatienten. Zo sponseren we ook ons eigen VAKLO-project (vakantie kloddelopers) gezinnen met een kankerpatient mogen op kosten van de kloddelopers een weekendje doorbrengen in Centerparcs.
2009: voor mij het jaar van de bevestiging ... Zelenaars hebben het hart op de juiste plaats!
Een nieuw thema moest er komen ... Zelenaars hebben een hart en gaan in het rood! ... ZELE GAAT IN'T ROOD VOOR ROPARUN! Iedere Zelenaar, jong en oud weet anno 2010 wat Roparun is. Iedereen wil meewerken, helpen, erbij zijn! Mensen gaan met Pinksteren niet meer op weekend! Ze willen in Zele blijven. Het was weer een prachtig feest. We hadden nooit gedacht dat we 2009 zouden kunnen overtreffen, maar het gebeurde toch! Zelfs de weergoden zijn ons al 3 jaar gunstig gezind. En weer hadden we een hit ... Rooie waanzin! Ook de Zeelse spuitgasten lieten zich weer van hun beste kant zien! En ja, we deden het weer! Dank zij de 7 km lange rode mensenmassa door Zele werden we weer Roparundorp! En ditmaal mogen we de titel met fierheid dragen! Na 3 overwinningen blijft de dodo immers voor goed bij ons. Hij krijgt een ereplaats in het gemeentehuis, bereikbaar voor alle Zelenaars. In 2010 kwam Zele ook in de analen van het Guinessbook of records. Met een rode loper van meer dan 4 km vestigden we een nieuw wereldrecord! Ondertussen mogen dit jaar weer een 25 tal gezinnen op weekend gaan met ons VAKLO-project. Iets waar we heel fier op zijn.
2010 was voor mij ... de grote beloning ... Roparundorp!
Ondertussen zijn we 22 dagen verwijderd van de editie 2011. Zele STRIPFIGURENDORP. Ik vind het zalig om overal te horen hoe enthousiast de Zelenaars zijn. Hele bendes smurfen, jommekes en galliërs zullen Zele als hun thuishaven kiezen op zondag 12 juni. Ik kijk er weer naar uit, al is het dit jaar op een heel andere manier. Voor het eerst ga ik mee als fietser. Mijn grote droom, hem ooit eens lopen, heb ik opgeborgen. Mijn knieën kunnen dat niet aan en ik wil het team niet belasten met een uitvaller. Maar op mijn fiets zie ik het wel zitten. Had men mij 1 jaar geleden gezegd dat ik dit jaar zou meefietsen, ik zou het weggelachen hebben ... 1 jaar geleden mocht ik immers nog niet steunen na mijn knieoperatie. Morgen hebben we de eerste grote kennismaking. Een avondtraining van 52 km , 6 uur later gevolgd door een ochtendtraining van 57 km. Een simulatie dus van 2 shifts. De stress neemt toe! oh ja en smeer jullie stemmen maar, want we gaan terug zingen ... !!
2011 wordt voor mij het jaar van de sportieve uitdaging ...
6 april: 3,5 km loslopen 8 april: 8 km loslopen 11 april : 71 km fietsen (richting erpe Mere) 13 april: 8,7 km loslopen 14 april: heerlijk relaxen in de sauna 15 april: 9 km loslopen 18 april: 110 km fietsen (Brabant) 23 april: 34,4 km fietsen (ronde van zele) 25 april: 43 km MTB
totaal april: 340 fietskilometers
Met waarschijnlijk nog 2 looptrainingen op het programma deze maand, is de maand april heel goed verlopen. Het lopen gaat vrij goed. Een kleine 10 km lukt me zonder knieperikelen. Verder hoeft momenteel niet. Ben heel blij als ik dit zo'n 2 x per week kan doen. Dit had ik vorig jaar deze tijd nooit verwacht.
Voor de rest is het fietsen. Ik dacht dat ik vorig jaar veel fietste. Ik reed regelmatig 30 tot 40 km ... ik weet nu wel beter! Ritjes van 70 à 80 km verlopen zonder problemen. Zadelpijn niet meegerekend 11 april ben ik met Dirk (nietsvermoedend) richting Erpe-Mere, Erondegem gereden. Op het moment dat ik dacht ... damn, ik geraak niet meer vooruit ... viel mijn euro dat het daar niet meer "plat" was! Met 71 km voor de wielen en een deel ervan op en af, werd het een pittige rit voor mij. Toch was ik blij dat ik het deed. Roparun is ook alles behalve vlak!
De week erna, was nog een stapje erger. Op uitnodiging van stefaan gingen we richting bloesems en Vlaams-Branbant / Limburg fietsen. Ik was toen zo moedig (lees: stom) om te zeggen ... ik wil err 100 km rijden! Dat had ik nu niet moeten zeggen! Het werden er dus 110 en voor geen meter vlak! Al zullen er zijn die anders beweren! De laatse 2 km kreeg ik bijna mijn trappers niet meer rond. Maar wat was ik fier en blij dat ik het toch deed! Het was een prachtige tocht door een heel mooie omgeving. En mijn 3 "cavaliers" (Dirk, Tim en Stefaan) waren zo galant om me toch af en toe eens te wachten. Ja als je met zo 3 maniakken weg bent, weet je het wel ...!!! De rit ging tot net voor Tongeren. Jammer dat we nog zo ver terug moesten, ik was daar nog nooit en zou die mooie stad wel eens willen bezichtigen. Eens terug in Tienen, hebben we Stefaan zijn douchrekening omhoog gejaagd, en zijn we daarna nog even gaan nagenieten met een etentje op een terras. Het was immers prachtig weer en we wilden tot de laatse minuut het vakantiegevoel dat deze dag meebracht vasthouden. Voor herhaling vatbaar!
De rest van de week was kalm. Vervelende buikkrampen hielden me aan de kant. Woensdag lukte Start to Run zelfs niet. Gelukkig kon ik rekenen op Erik om de training van me over te nemen. Thanks!
Zaterdag dan terug de fiets op. Nee geen grote rit die dag, maar begeleider in de ronde van Zele. Na mijn taak aan de inschrijvingstafel, is er even tijd over. Alle lopers zijn dan immers weg. Daar Stefaan de moedige beslissing nam om de ronde alleen te lopen (bij gebrek aan een partner) was ik waterdrager van dienst. Het was immers heel warm en 34 km zonder drank is niet te doen. Pas na een kleine 7 km heb ik hem gevonden ... het manouvreren tussen de vele ploegen is niet eenvoudig. Het was een leuke stuurvaardigheidsoefening voor mij! Fietsen met een bekertje sportdrank, daarna het plakkerige goedje van je handen krijgen ... bananen pellen , ... drinkbussen geven ... water toveren uit mijn rugzak ... en alles met zo min mogelijk stoppen . Voor mij al een hele kunst! Maar ben geslaagd als waterdrager!
Tijdens het nagenieten van de ronde, samen met de Kloddejoggers, werden de volgende plannen al gesmeed...
Deze waren voor Paasmaandag dus! Een MTB tocht samen met Erik, Dirk en Tim. Ja ik krijg altijd 3 begeleiders mee als ik fiets, luxe We vertrokken voor 30 km! Maar wat ging komen, wist ik dus vooraf ... op de splitsing van de 30 en de 40 km kwam de onvermijdelijke vraag ... gaan we voor de 40? Tuurlijk gingen we voor de 40! Of wat dacht je! Het ging verbazend goed. Normaal ligt mijn tempo in bos en zand niet zo hoog. Ik heb teveel schrik om op mijn knie te vallen en alles om zeep te helpen. Maar met regelmatig stukken tot 22/u in het veld en bos, was ik best tevreden! Ik heb weer grenzen verlegd! Ben op plaatsen voorbij gekomen waar ik niet meer was sinds mijn jeugd (en da's lang gelenden hoor!) Zo moesten we over de "konijnenberg" in Berlare. Daar gingen we vroeger heel vaak trainen. Bij de aankomst kregen we nog een "verrassingsei" ... al waren er die liever een pintje hadden
Vandaag geen sport. De 1e werkdag terug na 2 zalige weken sporten. Morgen ... lopen!
Na de leuke 3 daagse in Nederland heb ik niet stil gezeten. Met 2 looptrainingen en 1 fietstocht per week, lukt het momenteel vrij goed. Niet te belastend voor de knie en stillaan toch bouwen aan wat basisconditie.
Op woensdag en vrijdag staan de looptrainingen op het programma. Door de nieuwe start to run sessie die ondertussen gestart is, blijven mijn km beperkt. Maar da's niet erg, ik bouw langzaam maar zeker op. Afstanden wisselen tussen zo'n 4 en 8 km. Niet veel, en niet snel, dat weet ik wel ... maar op 1 april was het nog maar 1 jaar geleden dat ik onder het mes ging. Op 1 jaar tijd sta ik ver, veel verder dan ik ooit gehoopt had! Dus ik ben dik tevreden, al ben ik op sommige momenten wel eens ongeduldig. De dagen dat het eens minder goed gaat, moet ik eens even denken van waar ik kom! Maar een mens vergeet snel ...
29 maart stond "joggen op school" op het programma. Met 4 leerlingen (waar zat de rest??) in mijn kielzog een toertje rond de ster gelopen. Waarschijnlijk een mooi zicht ... de "juf" in loop outfit en de gasten in jeans en gewone schoenen! Grappig, maar ze deden het en ik was fier op hen!
Fietsen daarentegen gaat heel goed. Op 12 maart stond voor mij een eerste kennismaking met roparun routeverkenning op het programma. Eerst langs de drukke baan van Lebbeke naar Mazenzele en daar kreeg ik het plannetje in mijn handen geduwd. Het viel best mee, al had ik er vooraf schrik van! Ja ik ben een vrouw en kaartlezen is niet mijn sterkste punt! Maar het ging goed. Alleen ben ik nog op zoek naar het bord "einde Lebbeke" ... De route loopt dit jaar voor het eerst over de Grote Markt van Dendermonde. Op een zaterdagnamiddag heel druk, maar ik denk dat het tijdens Roparunnacht best wel iets zal hebben ... Ik kijk er naar uit!
20 maart ... een dag waar vele kloddejoggers naar uitkeken. Voor een aantal stond hun allereerste halve marathon op het programma. Het was een prachtige zonnige dag en er zat weinig wind. Gelukkig maar want anders zou het nog veel zwaarder geweest zijn op de lange rechte stukken. Wij vertrokken die morgen met 3 fietsen op de auto. Tim en Dirk gingen immers met de fiets terug naar Zele. Ik ging als begeleidende fietser voor de lopers mee. Maar de kloddejoggers hebben veeeel supporters, en zo kwam het dat alle lopers minstens 1 fietser hadden. Tof! En of ze het goed deden! Allemaal haalden ze de eindmeet! Dit werd natuurlijk zoals de traditie het wil gevierd met bubbels. Hoe kwamen al die flessen in mijn auto terecht?
Dan de week erna, 26 maart. Ekiden aflossingsmarathon in Gent. Sofie nam deel, samen met Toon, Ruud, Kris, Tom en Guy. Ze deden het schitterend! Ze werden 3e overall en 1e gemengde ploeg. Wij zouden met de fiets naar Gent gaan om hen aan te moedigen. Volgens Dirk een dikke 20 km ... in werkelijkheid 33! Niet zo erg als je dat vooraf weet en tijd hebt! Wel erg als je iets te laat vertrekt en moet doorfietsen om Sofie nog te zien lopen! Met een gemiddelde snelheid van 26/u kwamen we aan de Watersportbaan, net op tijd om haar laatste 2 km te zien. Dan maar terug richting Zele ... langs de kortste weg graag! Deze "korste weg" was dus 8 km "langer" dan de heenreis ! Begrijpen wie kan Na 74 km eindelijk terug thuis. De afstand is normaal geen probleem voor mij, maar het feit dat we veel te snel gestart waren, was de dooddoener. Ik heb er toch wel even moeten van bekomen! Tip: ga dan nooit op de grond zitten in je douche ... je geraakt niet recht zonder kramp !!!!
Maar we geven niet op ... integendeel! Ik weet nu immers zeker dat ik mee mag als Roparunfietser! Dus fietsen moet ik doen! Zaterdag 2 april dan maar terug op pad. Maar nu zonder tijdslimiet. Het zonnetje scheen weer zalig en met een temperatuur van 23° was het heerlijk fietsweer. Gewapend met mijn plannetje en fietsknooppunten vertrok ik richting Waasmunster. Daar de dijk op, naar Hamme en verder richting Temse, Mariekerke, Baasrode, Vlassenbroek, Dendermonde, Appels, Schoonaarde (brug) en terug richting Zele. Goed voor 81,5 km. Super content, het was een zalige ervaring. Zelf de weg zoeken, want meestal vertrouw ik op mijn begeleider voor de weg. Maar 't is me gelukt! Af en toe eens moeten zoeken (vb aan de werken aan de brug in Temse) ...but I did it! En deze keer was ik niet uitgeteld. Ik heb er van genoten. Zelfs eens langs de Schelde op een bankje van de zon, de boten en een lekker rijsttaartje genoten Ik heb de smaak te pakken!
Ik telde af naar het krokusverlof. Terug eens een weekje ontspannen, maar mijn week werden 2 weken! De week voor het verlof waren mijn batterijen plat en de huisarts zette me een week thuis. Het werd een week van slapen, en af en toe wat sporten, hopend om zo vlug terug de "oude" te zijn. Maandag en dinsdag dus vooral gerust, op woensdagvoormiddag dan 15 km heel rustig gefietst en 's avonds zo'n 4 km gelopen. Dit is niet veel, maar het was dan ook weer enkele weken geleden dat ik nog gelopen had. Donderdag dan weer rust en vrijdag weer 4 km gelopen. Zaterdag voelde ik me dan weer een stuk beter en legde ik zo'n 30 km af op mijn fiets. Ik alleen tegen de wind ... oneerlijk! Maar zalig! Ik kon weer iets doen! Zondagmorgen, Ik had er weer zo'n zin in, dat ik mijn loopschoenen aantrok en met volle moed naar Ter Elst trok. Wat een tegenvaller! Omdat ik nog niet veel gefietst had, voelde ik al van de eerste loopmeters dat het vierkant draaide! Na 2 ronden wou ik het voor bekeken houden, maar dan kwam net Veronique toe ... ik heb er dus 6 gedaan, met dank aan Vero om me mee te slepen! Zondagnamiddag moest veronique dan een 2e training afwerken en ben ik nog eens meegereden op de fiets. Het ene plezier is het andere waard. En 't was leuk, in't zonnetje.
Ondertussen was het al maandagmorgen ... en echt krokusverlof! Hadden wij geen 3 dagen geboekt in Etten-Leur? yessss! Tim was al heel vroeg (5u15) in de morgen met zijn school vertrokken naar Londen. Sofie moest werken en Ilse had vriendinnen op bezoek ... dus inpakken en wegwezen! Bij het binnenrijden van Etten-Leur zagen we ons hotel al dadelijk staan Trivium / Spa & Beauty )
Al direct onze koerskledij aangetrokken, want we mochten pas om 13.30u in het hotel, en wat wat doe je dan ondertussen? Ja, fietsen natuurlijk! Dirk had een ritje uitgezocht via knooppunten. En we hadden geluk! Zo'n km voorbij het hotel vonden we ons 1e knooppunt al. Via het Liesbos en het Mastbos was het heerlijk fietsen! Ook de ring rond Breda moest er aan geloven. Wel een mooi zicht, al die carnavalswagens die zich klaarzetten om hun 2e dag aan te vangen. In het begin wel koud (2°C) Maar na een half uurtje was het beter. In totaal hadden we een ritje van 33 km langs prachtig onderhouden fiets en boswegen! Een pluim voor Nederland op dat gebied!
Nadat we ons in de auto vlug van andere kleren voorzien hadden, trokken we naar ons hotel ... voor het vervolg van de dag! Het was immers een hotel met wellness ... er wachtte een sauna en een massage capsule op ons! Op onze kamer lagen badjassen, handdoeken en slippers! Dus een kwartiertje later stonden we al onder de douche om de eerste sauna aan te vallen. Rustig beginnen 70° , daarna 90° en de stoomcabine. Afgewisseld met het zwembad en een ligzetel met boek. Tegen dan was het tijd voor de afspraak met de massage capsule. Ik vond dat heerlijk ontspannend. Dirk vond het minder ... hij mocht zijn beurt altijd aan mij geven hoor! Er zou ook een heuse opgiet plaatsvinden. In Londerzeel vind ik dat de max, dus mijn verwachtingen waren hoog ... te hoog zou blijken! Een dame die niet weet welke geuren ze opgiet (!) , die 1 maal draait met een droge handdoek, die de mensen wijsmaakt dat je niet echt moet afkoelen na een sauna, die niet weet dat je je hoofd ook moet koelen of dat je hoofdpijn kan krijgen nadien, die niet weet dat bij een opgiet de t° stijgt door de vochtigheid, en die tegen mensen zegt dat je zonder gevaar de ene sauna na de andere in mag zonder te rusten ... zo iemand is een gevaar! Ik heb bedankt voor de volgende opgietsessies ! De 1e dag zat er bijna op. Inspanning en ontspanning hadden we gehad .. nu nog alleen onze inwendige mens versterken. In het restaurant genoten we van een lekkere maaltijd en een heerlijk wijntje. 't leven kan schoon zijn ...!
Dag nr 2. Ze gaven prachtig weer, maar 's morgens nog fris. Dus besloten we in de voormiddag een bezoek te brengen aan Etten-Leur en Breda. Het bezoek aan Etten-Leur was geen goed gedacht! We waren er dan ook al vlug terug weg! Het dorpje zelf is best wel mooi, maar niet de morgen na 2 dagen carnaval !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Overal vuiligheid en, stuk getrapte plastiek bekers, overal nog zatte mensen en mensen die niet konden verstoppen dat ze zat geweest waren! Echt niet mijn dada ...! Dan maar richting Breda, waar ons hetzelfde tafereel wachtte! Maar Breda is groter en in de winkelstraten viel het uiteindelijk wel mee. Tegen 14.00u waren we dan terug paraat om onze 2e fietstocht aan te vatten! Het zonnetje straalde, maar ook de wind was van de partij ... en Nederland is vlak ... heel vlak ...! Ik heb het geweten. Soms waren er stukken rechte baan van kilometers lang tegenwind. Het was beuken. Soms haalde ik nog met moeite 15/u, maar het was genieten. We reden weer door prachtige bossen. Kilometers weiland en leuke dorpjes. Knooppunt na knooppunt gingen langs ons voorbij. Na 3u stonden we terug aan ons hotel, met juist 60,5 km op de teller. Ik was best wel blij met het resultaat. Vooral ... mijn knie laat zich helemaal niet voelen op de fiets. Ik moet alleen nog wat beter leren eten en drinken terwijl ik rijd
Ok, na de inspanning ... joepie, terug de ontspanning! De sauna wachtte op ons! Nee, geen opgiet vandaag voor mij Zweten, afkoelen, zwemmen en relaxen ... de 2e dag was bijna ten einde. Maar eerst nog een lekkere maaltijd. Gisteren hadden we tijdens het fietsen een leuk restaurantje gevonden, midden in het bos. Het was wel even zoeken om dat met de auto langs de gewone weg terug te vinden. Maar het lukte. Restaurant "huis Den Deijl" in het Mastbos is een aanrader als je daar in de buurt bent!
We hebben geluk gehad de afgelopen 2 dagen! Woensdag morgen regende het immers! Maar geen nood ... we hadden eerst nog binnenwerk! Nog een laatste maal genieten van het zeer uitgebreidde ontbijtbuffet in het hotel. Het werd een ontbijt met Prosecca. Dan inpakken en vertrekken.
Onderweg nog even een bezoekje gebracht aan Roosendaal (Rosada outlet) en een paar leuke spulletjes gekocht voor het thuisfront. We dachten nog een hapje te eten in Bergen Op Zoom en zo al even wat Roparunsfeer op te snuiven. Maar herinner je je nog dat het carnaval geweest was ... juist ja, ook daar ... en precies nog in een vergelijkende trap, maar een trede hoger! Dan maar even een stukje Roparunroute gereden met de auto. Het was leuk bepaalde punten te herkennen van het jaar dat ik mee was als teamcaptain. Ik hoop echt mee te kunnen als fietser dit jaar! Het is uiteindelijk een afsluitende pizza geworden in Zwijndrecht. En dan richting Zele. Uitpakken en wassen. Al viel dat mee ... fietsen en sauna ... niet zo veel vuile was
's Avonds heb ik dan nog 6,9 km gelopen. Start to run en dan nog even doorgelopen. Heel traag, maar 't ging goed. Geen last van mijn knie, en dat is voor mij altijd het voornaamste. Hopelijk kan ik op hetzelfde elan blijven sporten, ik voel me er goed bij.
Oh ja, Tim zat nog in Londen! Tegen 23.30u kwam die thuis.... en met heel kleine oogjes ...
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
) en dan eindelijk naar de markt ... de Zeelse Dodo bewonderen en vrienden en familie begroeten. Het doortochtteam was hard aan het werk. Ik ken nu het verschil tussen hier blijven en meegaan. Bedankt mensen, zalig zo "thuiskomen"
