Derde wedstrijd uit het Herselts Joggingcriterium. Dit keer een vlakke wedstrijd in Blauberg. De omloop is ongeveer 50% verhard, een stuk grindweg, een stuk op gras, een strook bosweg en ook nog een strook zandweg … een beetje van alles dus.

Keuze uit een 6 km wedstrijd (2 rondjes van 3 km) of een 9,9 km (één klein rondje van 900m en 3 ronden van 3 km). Start van de 6 km om 19:15 uur en de 10 km om 20:00 uur. Mooi de tijd dus om deel te nemen aan allebei de wedstrijden.

Blijkbaar trekt het Herstelts Joggingcriterium dit jaar de hitte (en bijhorende onweersbuien aan) want na vorige week in heel zwoel weer te moeten lopen (en donder en bliksem) was het dit keer weer van dat. Temperaturen tot boven de 30° en een mogelijk aangekondigd onweer (dat gelukkig niet boven Herselt zou losbarsten).

Bij de start was ik blijkbaar nog niet goed wakker want terwijl ik dacht achteraan te staan, stond ik voor de eerste lopers (daarom dat iedereen met zijn gezicht naar mij stond dus). Toen ik dat besefte probeerde ik nog vlug iets naar achter te gaan maar op dat moment klonk het startschot. Nog juist de reflex mij om te draaien, helemaal naar de zijkant te springen en te beginnen lopen. Juist op tijd om niet onder de voet gelopen te worden van een aanstormende losgeslagen kudde.

Al van bij de eerste kilometers in de eerste wedstrijd voelde ik dat het een zware dobber zou worden. Iedereen klaagde over het zwoele weer en de benen protesteerden bij elke poging tot tempoversnelling. Kwestie dus van rustig te blijven en er een goede training van te maken.

Na de 6km wedstrijd een tiental minuten herstellen om dan de start te nemen van de tweede wedstrijd. Dit keer wel helemaal achteraan gestart met de bedoeling om het heel heel rustig te houden. Al na het eerste korte rondje van 900m liep ik, samen met Cindy, in laatste positie. De anders 'tragere' lopers hadden dit keer blijkbaar allemaal voor de 6km wedstrijd gekozen want zelfs met ons tempo van iets meer dan 10 km/u bleven we op de laatste plaats hangen.

Bij aanvang van de laatste ronde versnelde Cindy (zij wou een snelle laatste ronde lopen) en ik volgde haar dan maar. Al vlug haalden we een loper in en deze probeerde bij ons aan te pikken maar na een paar honderd meter zag hij het nutteloze van zijn poging in. Tot mijn verbazing moest ik echter iets verder Cindy ook laten gaan … de benen wilden echt niet meer mee.

Uiteindelijk zou ik nog één bijkomende loper inhalen.

Na de wedstrijd nog een uurtje staan nakeuvelen met de rest van het KC-Team en afspraken gemaakt voor de thuiswedstrijd van Karen op zondag (Jeezekesloop in Wezemaal).