wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
21-03-2010
Wat drijft!!
Wat me drijft vragen ze. Hoe moet ik daar op antwoorden? Hoe kan ik daar op antwoorden! Het is als het schrijven van een tekst het begint ergens om ergens te eindigen. Waarom je eraan begint is nooit helemaal duidelijk en wat het wordt al evenmin anders schrijf je niet, anders adem je niet. Met dat laatste is het nog het best te vergelijken, met ademen. Het niet doen is doodgaan, het wel doen houd niet de vraag in waarom je het doet, het gebeurd en dan ga je verder. De vraag staat buiten het vormgeven zelf. De vraag is ouder of van een andere orde. Ze heeft niets met het zoeken van woorden, gebaren of tekens te maken. Een maal je formuleert of probeert dat te doen (laat het mij op iets als stotteren houden) is de vraag weg, zit je in een andere flow. Wie drijft aan? En welke moraliteit dat heeft is al evenmin duidelijk, maar het is wel ikzelf die het doe. Zonder denken als het ware, al is dat geen zekerheid. Maar de gedachten zijn niet gewild ze "zijn daar", alsof vanzelf ( al denk ik dat het toe-geven is). De romantiek van het vormgeven bestaat, al is deze lang niet zo plezierig als sommigen dat willen zien. De kwelling , het niet weten, het ordenen van die chaos die dit alles aandrijft het is een hoop vol verlangen en pijn vol liefde en haat vol van elke bestaande tegen stelling. Voor je begint is alles zekerheid, eenmaal begonnen zet je gewoon alles in de solden , grote schoonmaak, uitverkoop, tabula rasa! En wat komt ? Misschien helmaal niets, misschien houd het gewoon op, stopt het ademen! Dan op dat moment is alles zwart en wit, is alles engel en duivel is alles goed en kwaad. Niets bied noch polariteit of zekerheid het is noch leven noch dood. Pas daarna zie je de ravage of de helderheid. Maar de drang naar nog een hap lucht komt weer en weer en weer. Iets als het niet laten kunnen, of is het niet willen. Lossen om vast te houden of net zoveel verliezen tot het zichzelf oplost.
Dat is wat drijft, een wrakhout dat ooit verdwenen zal zijn, de betekenis zal wel duidelijk worden onderweg!
Reacties op bericht (4)
28-03-2010
wat drijft
wat drijft drijfveren
wat zit er in een woord welke beelden roept een woord op gedachten, emoties er kan veel boven drijven zonder dat wij er iets over te zeggen hebben ineens het is er opeens zie je, voel je iets, denk je aan iets dat naar boven komt drijven sommige gedachten, emoties, prikkels, blijven de kop op steken andere drijven gewoon mee, dobberen wat mee andere gaan kopje onder.
drijfveer iets dat kracht krijgt doordat het los gelaten wordt mooi en krachtig gevoel iets waar je niet meer om heen kunt wat ook een eigen weg gaat iets wat zijn eigen weg gaat alsof je niet veel moeite moet doen een drijfveer, probeer dat maar eens uit te leggen maar wel levensnoodzakelijk, inderdaad zoals ademen. Hoe kun je anders verder als je de kracht niet voelt van de veer die los gelaten wordt. Is dat niet de kracht van waaruit we veel zaken doen/niet doen
28-03-2010 om 23:16
geschreven door marijke
24-03-2010
ja
ja, ik begin de tekst te begrijpen...denk ik. Ik weet het dus ook niet, maar het is er wel ergens. Is het beter om het niet te weten of te achterhalen? Maar verder doen, denk ik, eens je dat weet doe je misschien niet verder?
24-03-2010 om 16:17
geschreven door ward
22-03-2010
wat drijft
Begrijp het niet zo goed, heb daar eigenlijk nog niet bij stil gestaan. Zou het voor mezelf ook niet zo weten wat mijn drijfveren zijn, maar het lijkt me wel zinvol om daar bij stil te staan. Een stuk wrakhout laten rotten tot het zinkt is dan weer niet meer mijn ding, maar ik weet...het gebeurt. Het ontleden van het doe en denkproces, brengt je dat dichter bij het achterhalen van je drive? Zal het nog een paar keer moeten lezen en overdenken, blijft onduidelijk.
22-03-2010 om 21:45
geschreven door ward
21-03-2010
cheminer
Se laisser surprendre, ne pas rester sur ce qu'on connaît déjà...et si au lieu d'abandonner on insiste un seul moment pour qu'il y ait quelque chose qui permets d'avancer un peu plus. Et pourquoi pas respirer les couleurs, celles qui font voyager. A chacun son voyage, son aventure, son inconnu.Se savoir assez pour se laisser aller,à sa propre folie, sans toutefois se perdre de vue,dans une certaine authenticité sensible à l'autre. Cheminer sans tout comprendre, tenir bon, ne pas s'égarer dans les mots, se montrer comme l'on est et être libre.
