wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
07-11-2012
Vriendshap en schilderijen in wit!
Je kent het vast wel, je komt iemand als bij toeval tegen en wat blijkt je kent hem/haar al jaren zo blijkt, zonder het te weten. Neen, je kan je niet herinneren dat je de persoon ooit fysiek bent tegen gekomen en toch het voelt zo. Het hoeft zelfs niet in een echte ontmoeting, het kan in een blik zijn die elkaar kruiste.
Je opent je armen en meteen je hart en het voelt als thuiskomen waar rust, te(n)-vrede(n)-(heid) en schoonheid zijn deel doen.
Natuurlijk is er eerst het verzet van de onzekerheid, de angst, het eeuwige wantrouwen, het ongeloof in het schone en de vooroordelen. We nemen geluk nooit zomaar aan, het zijn immers de anderen die gelukkiger zijn.
Maar dan slijt de tijd en het blijft in je lijf en geest aanwezig , alleen je hersenen willen niet zo mee in dat avontuur, jij dwaas zeggen die steeds.
Maar op een dag moet je beslissen loslaten of vasthouden alsof het een een keuze is. Dit stelt zich niet in een vraag maar in daden, een ontmoeting, een handdruk, een tranendal van geluk, open armen, een lied voor elkaar,samen koffie, of wat dan ook .... Zo ontmoete ik mijn beste vrienden en liefdes, het oordeel vooraf bleef uit. De angst werd verdreven door een glimlach of bulderlach. Het wantrouwen werd vertrouwen. Ineens waren ze er de klanken van een strijkkwartet helemaal in elkaar opgaand alsof dat een evidentie was en is. Waarom was dit al van bij de eerste blik op elkaar zo, waarom gaat dat niet over of weg? Dat zijn vragen die je kan stellen maar die er allang niets meet toe doen op dat moment en ook niet daarna. Vriendschap en liefde rare vogels in een wereld waar de oppositie veelal aan zet is. Dat spreekwoordelijke voor elkaar gemaakt zijnis de schoonheid ver voorbij, zoiets als bloedbanden met een niet te breken loyaliteit. Gek is dat bij familie dat vanzelfsprekend is, wanneer het gebeurd pakweg op een perron of een museum lijkt het verdacht. Maar onze bloedbanden zijn gemengd eeuwenlang en mijn ervaring zegt dat die loyaliteit zich ook natuurlijk heeft gemengd. Soms hoef je de persoon zelfs niet te zien. Zo stond ik in Berlijn oog in oog met op het eerste zicht witte doeken van de tekenaar-schilder Qiu Shihua en ik wist het zeker dit zou nooit meer overgaan, dit zou zich voor altijd in mij nestelen, dit was voorbij wat we schoon noemen. Tranen vloeiden rijkelijk, niet van verdriet maar van geluk. Tranen van geluk zo bezong mijn vriend het ooit in een nummer! Ik ken ze ondertussen die tranen van geluk, zout en weldadig voelend en zowaar zo dicht bij pijn. Maar witte doeken waar in het wit nuances zijn aangebracht in wit waardoor het teken begint, langzaam maar zeer zeker om eenmaal je kijkt nooit mee op te houden elke keer opnieuw zie je meer en is de wereld rijker dan voordien! Daar hou ik nu van!
