wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
24-08-2012
Bomen gaan niet vooruit!
Ze staan er omdat ze er staan, de bomen, vooruitkomen is geen wil nog kunde. Ze staan er en dat is het. Ze sterven ook niet, zelfs als ze zijn omgevallen groeien ze door. Hoogstens om elkaar de ruimte te geven ruimen ze plaats. Voorts honderden jaren van stilstaan, niets meer dan dat. Dat moet het grote verschil zijn met ons , met mij, waardoor we af en toe moeten stilstaan, verstilling zoeken, even blijven staan of zitten en daar moeite moeten voor doen, soms veel moeite. Dat wordt dan steevast:tijdverlies, lummelen, luiheid, vakantie ... of wat dan ook genoemd. Maar ik merk dat het nodig is om gedachten een stroom te geven waar enkel het scheppen van wat orde nodig is. Het denken is niet zo simpel als ik dacht, meestal blijf ik steken in wat nagedachte in het voorspelbare nog eens overdoen, in de uitkomst enkel van een variatie voorzien. Ik ben niet op zoek naar het nieuwe, niet op zoek naar wat dan ook maar.... Door de veelheid die ik opspaar tijdens de drukte komt alles vanzelf, tenminste als ik de tijd aan mijn kant neem en hem zelf ben. Ik ben dus nu één en al tijd (og is het één met tijd) en kijk rustig naar een boom die staat, of ik zit op een terras voor mij uit te staren alsof dat voor eeuwig zal zijn, drijf in het water terwijl de zon ... of..... je kan er u wellicht iets bij voorstellen. Sommigen noemen dat vakantie, terwijl ik dat noodzaak zou durven noemen. Nood aan herordening, aan het even niet (willen) vooruitgaan. Waarom ik dat niet meer inbouw als het zo'n noodzaak is, waarom we elkaar met allerlei processen en mechanismen bestoken die we opleiding, bijscholing, congres, steunpunt, beroepsbijeenkomst, ..... studiedag in het slechtste geval noemen blijft een raadsel, maar angst om stil te zijn zal er alvast mee te maken hebben. Het doet mij denken aan het betoog van Stefan Perceval over "het ministerie van dromen" dat we dringend moeten realiseren. Inderdaad stilstaan bij dromen, of bij gedachten zoals ik dat hier noem of het denken zelf. Dat relativeert de nagedachtenis aan vervlogen gedachten die afgekalft zijn tot iets wat past in het dagdagelijkse en dus aanvaardbaar zonder de meubelen te moeten verplaatsen. Af en toe grote schoonmaak in de kop kan geen kwaad staar ik nu voor mij uit, wie weet waar kom ik uit.
