In welke taal ik ook spreek het zal altijd worstelen zijn. Ik worstel  steeds meer met plezier en noem het meestal stotteren in vergelijking met het wat men een spraakgebrek noemt maar wat veeleer een ademhalingsprobleem lijkt. We noemen en benoemen de zaken heel dikwijls verkeerd en zo slaat het beschrijven nergens op. Ik probeerde het eerst met de danstaal, een expressie middel wat mij lag, waar ik een zeker talent voor had al moet ik dat niet overroepen, technisch gezien was ik een kluns. Maar behalve mijn technisch klunzen, door het gebrek aan een bepaalde training in mijn vroege bestaan, was ik goed in vertellen met mijn lijf in ruimte en tijd. Een Laban adept een aanhanger van de laat Duits expressionistische dans, al wist ik dat toen zelf niet. Het was mijn middel om mij een reden van bestaan te banen door de woesternij van betekenissen. Tot het lijf kreunde en de rug scheuren vertoonde was dit het middel bij uitstek.  Zelfs nu nog nu ik de dans niet meer beoefen is het mijn taal waar ik goed in ben. Als ik de danszaal ruik en al dan niet andere lijven voor en rond mij zie, dan ben ik niet te houden, dan wil mijn lijf vertellen en wil ik het verhaal vertellen. Maar het ontbreekt mij aan moed en dicipline om er dagelijks  mee om te gaan.De zwakheid van jaren waarin  zo weinig belang gehecht word aan dat soort vertellen door een omgeving doet de rest.

Mensen vinden mij nu goed met woorden, niet geschreven maar verteld. Ik moet toegeven ik heb mijzelf verbaasd door dat verbale talent dat als uit het niets kwam opgedoken. Ik heb inderdaad geen moeite om op een podium , in een meeting of waar dan ook een toespraak te houden, een woordje te placeren. Tenminste als ikzelf het onderwerp mag kiezen en als ik de metaforen waar ik mij veelvuldig van bedien klaar heb. Maar in deze taal die mij niet is aangeleerd maar als vanzelf ontstond leen ik veel van anderen, heb ik geleerd door te luisteren naar veel boeiender vertellers dan ikzelf, hoe ze de woorden aaneenrijgen , hoe ze beelden opriepen die als vanuit de mist als vanzelf ontstonden terwijl we allen weten dat ze er altijd waren (oerbeelden). Vertel over de zee en eenieder ook hij die de zee nooit zag krijgt beeld, zelfs de blinde krijgt beeld al is het in geluid. Noem het heelal en we krijgen beeld, noem brood, noem en noem en noem en noem en we krijgen beeld. Neen we krijgen niet hetzelfde beeld, dat zou het geheel al te saai en te klein maken. We vertellen immers steeds over het grote mysterie van ons bestaan en de dwaasheid van hoe we daar al stotterend proberen mee om te gaan.

Ik ben daar dus goed in geworden - in verhalen - bedoel ik. Al slaat de twijfel heel dikwijls toe als ik mensen hoor vertellen wat ze gehoord hebben in mijn verhaal. Net zoals bij de dans vroegen weet ik pas wat ik verteld heb als de laaste beweging het laaste woord is gezegd. Want niet enkel de beweging of het woord maar de intentie waarmee het uitgesproken is doet een verhaal recht of krom staan, doet wat het moet doen: zijn ware aard laten zien.

Het is vergelijkbaar met muziek, hoeveel uitvoeringen van de partitas en sonates van Bach voor viool hoorde ik al,  hoeveel kamermuziek van Schuman, hoeveel Beethoven…. En toch geen twee uitvoeringen zijn dezelfde, behalve de tekens die men noten noemt  op papier gezet, en dan nog. Zelfs hoe een partituur eruitziet, het beeld dus kan muzikanten al in vervoering brengen. Als ik met mijn dochter violiste in een winkel met dat soort literatuur terecht kom verbaas ik mij over haar enthousiasme waarop ze twee -voor mij dezelfde stukken- weet uit te weiden over net het verschil. Alle voorgaande  is dan ook  reden om  de muziek keer op keer weer uit te voeren en ons al dan niet te bekoren. Ook met Poëzie kennen we het fenomeen van lezen en herlezen en steeds blijven ontdekken.

Maar goed ik kan dus vertellen maar dat was niet genoeg ik wou en zou ook schrijven. Nog meer worstellen. Schrijven is een gevaarlijker zaak want ik bedien mij van een middel waar veel wetten voor zijn gemaakt die mij onbekend zijn. Ik trek mij dan ook niet al teveel aan van de wetten en maak er zelf, al slaat de verlegenheid wel veel toe als ik lees hoe het anders en heel dikwijls beter kan. Ook in deze taal zijn er anderen waar de virtuositeit ver mijn gestommel in de marge overschrijd. Maar goed ik schrijf en blijf nu al een tijd schrijven. En dan is de vraag er -waarom ik dat nodig heb-? Vanwaar een noodzaak om te doen wat ik doe. En net als bij de dans die ik bewoog, het verhaal wat ik vertelde, de letters die ik een volgorde gaf in woorden die dan in weer andere volgordes verhalen vormden... gaat het over denken. Niet over nadenken maar over denken, het gaat over een poging op orde te krijgen van een staat van zijn. Klinkt simpel maar is altijd weer een lijdensweg. De verleiding is immer groot om steeds maar te herhalen van wat ik vroeger al wist en deed, om met name het nadenken te beoefenen in plaats van het denken. Het nadenken is bevestigend is geruststellend maar is ook stilstaan is niet meer waarnemen en per definitie saai. Het denken is gevaarlijker, boeiender, vermoeiender ook wel al valt dat laatste mee als ik me rekenschap geef van de energie die je daardoor terugkrijgt. Elke voor mij nieuwe gedachte maakt energie en dus levenslust. Of ik daar bij elke poging in slaag? Neen belange niet, maar de poging is ook al de moeite, om dan heel af en toe te slagen in een opzet de olympische amulet van geluk te bemachtigen. En in deze is het waar dat oefenen kunst baart. Al moet je oefenen dan wel weer juist definiëren. Zo zie ja maar dat het altijd worstelen zal blijven , stotteren dus, bij gebrek aan een vloeiende adem in harmonie met elke beweging, elk gebaar, elke stap, elk woord, elke klank, elk beeld dat ik maak, weerspiegel of veronderstel.