Veel mensen vertellen over hun opleiding,  over vroeger,.... en dan een heel verhaal en hoe het fout liep, heel erg fout. Kunstopleidingen, lerarenopleidingen, sociale opleidingen, economische opleidingen, vakopleidingen, etc.... allemaal fout, fout fout en af en toe eentje veronstschuldigend goed. We lijken een asielcentrum voor mislopende mensen :)  Het doet me denken aan het schaapverhaal van Jef Staes (http://www.jefstaes.be/onderwerpen) .... opgeleid worden tot iets wat je niet wil, afgeleid van datgene wat je wel wil en waar je passie ligt.

Elke structuur heeft dat in zich, zelfs een zomeracademie botst daarmee (financiële structuren, management, wetmatigheden en culturen van een centrum of een organisatie, ook van mensen dus.....) Er wordt weinig vanuit de mens vertrokken, hem bevragen, hem laten formuleren wat zijn vraag is én zijn antwoord(en).... dat proberen we hier dan ook elke dag met ups en downs met lachen en tranen met vloeken en juichen met pijn en euforie met veel en veel en nog. Het lijkt melig maar het niet, het is opgekropt door jaren te doen alsof, jaren van ongemak omdat het bleef steken, het niet was wat het moest zijn: iets uit eigen noodzaak meegedeeld (aan de goegemeente) en dan gejuich of op mij bakkes krijgen!

Waarover wil ik het hebben, op de manier die ik het wil, in een context van de anderen en mijzelf. Het stoot op sociale barrières die je over moet, het stoot op de weerstand van het gewone, de routine of wat als niet routine wordt gezien maar dat wel degelijk is. Dat waar niet over gedacht, gesproken, gedroomd of gevoeld wordt. Het is verlangen en dit maal gaat het niet over onszelf maar over overleven. Veel van de werken gaan over overleven hier, u staande houden  ons herpositioneren. Daartussen sluipt het gif van de structuur van gisteren, de regels die dwazigheden moeten verbergen (regel:"iemand stoot zijn voet en het centrum mag geen medicatie toedienen????? hallo???? sterf jij hond). Er zijn duizenden voorbeelden, de meeste begrijp ik niet en wil ik niet begrijpen omdat mijn denken dan stopt, mijn verantwoording vernietigd wordt, de duurzaamheid van dees planeet om zeep geholpen wordt!

Maar we geven niet op, we werken en overwinnen onszelf als eerste, daarna de structuur. Onszelf is het lastigste, bange honden zijn we, staart tussen de benen of kwispelend om aandacht te trekken,"zie mij graag"! De klotestreken van ons gedrag. Dan is de weg naar de kwaadheid op gewoontesystemen niet ver weg. Gewoon een schop tegen die bal recht op doel en goal! Geen gejuich echter gewoon een doel, en op dit veld staat het vol doelen, heerlijk spel van uitputting. Tot we het veld verlaten en de doelen laten voor wat ze zijn en ons een hut bouwen en daar de gewoontes die we zelf installeren tegemoet zien komen. Het is een eeuwig gevecht. Dwaas ga ik de strijd aan nog steeds met passie en plezier! Ik zal het spel verliezen zo optimistisch ben ik wel, maar ik zal gespeeld hebben met de lol van elke dag, de gedrevenheid die mensen soms bang maakt (omdat ze mij dan kwaad en streng vinden). Ge kunt in deze niet streng en kwaad genoeg zijn tedju toch!!!! Dan is nadien de euforie van het geluk des te groter. Ik predik zeker ook de wisselvalligheid in mijn bestaan al kies ik steeds meer voor de euforie en neem ik die kwaadheid mee en sla om de oren van wie meedoet!

denkend aan: "de Aap is bang" Bram Vermeulen

TB