wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
06-04-2011
een observatie op Canon cultuurdagen!
scholen en cultuur, scholen en kunst. Het eerste moet nog meevallen , scholen zijn een cultureel gegeven al zijn ze dat soms vergeten! Scholen en kunst is spannender. daar zijn ze onwennig mee. Maar Kunst in scholen daar zijn kunstinstellingen ook onwennig mee. Wie stemt op wie af en hoe doe je dat? Zoiets als een nieuwe vader in een nieuw samengesteld gezin. Wat komt die hier doen en wat doe ik hier of zeggen we goedendag of niet? Beiden eigen gereid, de ene in traditie de andere in morgen. De ene in leren, de andere in afleren. Ik maak Canon cultuurdagen mee, wat heeft cultuur aan scholen te bieden en/of wat willen scholen met cultuur. Dat is daar de vraag? Pedagogen, psychologen, kunstenaars, docenten, .... ze zoeken samen naar elkaar maar lopen dikwijls hun eigen staart na. Elkaar begrijpen vanuit kruispunten blijkt een moeilijke oefening omdat beiden naar het middelpunt van zichzelf staren. "Genoegzaamheid' is het woord denk ik dan. Dan kom je enkel bij je navel uit! Dus Kruispunt zoeken, tegen elkaar aan schurken, langs elkaar heen schuren dat is alvast een begin. Sommige vinden dat prettig andere minder, maar het is noodzaak. Af en toe loopt het uit op een geweldige vrijage en niet te missen spel van opgaan in elkaar, van stromen, van een geweldige orkaan van energie,.... voor even! Om nadien elk weer eigengereid zijn pad te volgen. Wat waren de voorwaarden voor deze vrijage: passie, empathie, liefde en aandrang.... en dit allemaal op dat ene moment. Dan is het schoon. Dus met veel luisterbereidheid maar vooral kritisch zin ga ik op pad kom een school binnen en af en toe, ja af en toe heb ik een nieuw lief.... maar dikwijls ga ik weer naar buiten en denk dan, schoon... maar niet genoeg!!! We hebben de blik in elkaars ogen gemist en hoorden wel, maar begrepen niet wat we elkaar wilden vertellen. Weggaan en misschien ooit terugkomen? Mijn pad vervolgt en ontstaat al lopend, dus ga dat nu niet reglementeren, ik wen aan dit zwervend bestaan, de scholen zijn gewend aan hun geworteldheid in traditie, daar is niets mis mee. Dus laten we dit spel spelen, met veel goesting en sensiviteit, met empathie maar ook met een mening , een gedacht zeer eigen gereid en de bereidheid tot delen! Meer niet!
