wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
19-12-2010
Winterzonnewende anno 2010 (tegenover 1945)
In 1945 toen men ook al eens dit land wou splitsen sneeuwde het 16 dagen, nu al 18 dagen. De vergelijkingen gaan soms op. Toen was ons land in dikke crisis verwikkeld, de Waals Vlaamse politieke tegenstellingen waren groot, nu niet anders. We zijn nu wel wat rijker en luxueuser en wat verder (letterlijk dan) van een oorlog verwijderd, maar we sakkeren nog steeds dat het lijkt of we in miserie leven. maar de feiten spreken mij tegen! Ik slaap elke dag in een warm bed, neem een douche daarna ontbijt, werk, lunch, werk, neem een diner om "u" tegen te zeggen en als vrije tijd ga ik wat centen geven voor een actie zoals "Het Glazen Huis", geweten gesust. Toen in 1945 moest het geweten weer wakker gemaakt, "wie" was "wie"? waar stond hij/zij voor en vooral welke kant had hij/zij gekozen? Nu kiezen we geen kant, tenzij stiekem in een stemhok, wel overal een mening over, maar daden ooooo dat!!! Engagement waarover ging dat nu ook alweer? en solidariteit lijkt een begrip uit overgrootvaders tijd. Het is kerstmis, winterzonewende!!! We hebben alles in evenmenten gegoten zodat het makkelijk verteerbaar en dus minder vermoeiend is. Help de armoede, geef wat zeep, een deken en wat droge voeding, het kan via uw grootwarenhuisketen...... help de thuislozen..zet hem in een afgedankte kazerne maar niet in mijn tuin, daar zijn gespeciliseerde diensten mee bezig...... En politiek maatschappelijk kiezen we voor recht en rechts voor regels en wet die daar niets over zegt of toch.... elk mens heeft recht op..... Op wat? Op geluk? Geluk in regels proberen te vangen. Zoals hedendaagse schilders wazige beelden maken zo zij ook mijn gedachten vertroebeld en wazig. Het duidelijke beeld, de strakke lijn is weg.Mondriaan is vergeten en tot tentoonstelling verworden. De harmonie van de schoonheid verborgen als onder een laag vuile sneeuw. Laat maar sneeuwen nu, dan is het contrast weer groter, de tijd trager, het denken scherper, het oordeel milder,.... Ik ga de winter in als een sneeuwman op stap, wetend dat ik ga smelten als de zon terugkomt. Wat een leven, wat een blijheid. Maar er is hoop, de Nobel prijs voor de Vrede staat weer ergens voor, het beroert de wereld. Bach cantate is dat, licht dat weerkeert, ook vanuit de diepst duisternis. Het is deze schoonheid die ik zoek elke dag elk moment en al de rest, acht dat is de rest. Misschien is er toch een verschil met 1945 ik was er toen niet:)
