wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
12-05-2009
Langzaam slijten!
Het lijkt allemaal zo onbegonnen werk, de beelden die zich in uw hoofd afspelen proberen te vatten, ze in woorden gieten of ze vertalen naar een beeld buiten u of een dans of verklanken..... En toch is dit zo alledaags,zo gewoon,... we doen het voordurend maar we blijven daarin zo onbeholpen. He lijkt of we er nooit zullen uitegeraken, een leven lang zoeken we naar woorden en beelden om niet stil te vallen bij wat we gisteren wisten. Mijn talen zijn zo zwak, zo onvoldoende het blijven lijnen op het witte blad, iedeeën aaneengeregen tot woorden of klanken die ik probeer in een soort harmonie te krijgen. Maar zelden brengt het de helderheid waar ik van droom. Net daar is alles helder, in mijn dromen. Alle problemen van de wereld opgelost, de mooiste beeldspaak bedacht, in één heldere lijn de liefde verklaard, met de zuiverheid van een vioolklank het hart beroerd.... In mijn dromen kan alles zonder twijfel! En zie, hoe ik stuntel en strompel terwijl zich hier letter na letter manifesteerd. Een manifeste dwaasheid en drama dat leven zelf blijkt te noemen. Wat doen we anders dat het proberen, keer op keer om dan de onvolledigheid van ons vermogen vast te stellen. Is dit het dan? Is het daarom dat we hier langszaam slijten? En heel af en toe beneveld door zuurstof , drank of drang dan krijgen we het voor mekaar. Helaas slaat het verlangen toe om dit altijd te hebben , te zijn.... die heldere of de helderheid van geest uitgedrukt met een pennestreel, en dan is het voorbij en zakken we weg in het gemormel van elke dag.
Een strijkkwartet daar kan weinig aan tippen, wat een samenhang, wat een samenspel... je hoort meteen het samen zijn en anders is het vier op een rij elk voor zich, daar luister je geen minuut naar. Iedereen zou de oefening van het samenspelen moeten beoefenen. We doen zoveel alsof we in harmonie een stuk schrijven, maar niets daarvan, meestal is het solo-slim. 1 mei is het vandaag, herinnering aan de grote solidariteitsgedachte waarin het samenspel zit vervat.Er is gevochten en gestorven voor deze solidariteit waar we nu achteloos mee omspringen. Het lijkt zich in een verleden af te spelen maar zo nodig nu! Ik blijf het koesteren en daarom heb ik nu de internationale laten opvolgen door strijkkwartetten, ditmaal van Schumann. Ik overpeins de arbeid van gisteren om er morgen weer tegenaan te gaan. Het werk-ras dat we zijn, zal deze dramatiek niet ontlopen, dus kunnen we er maar beter genots-vol mee omspringen. En morgen oefen ik mij verder in het samenspel dat nu als schoonheid in mijn oren klinkt, steeds opnieuw met de moed van elke dag!
