Vanmorgen was het terug les. Door omstandigheden was er geen les op zondag. Ja, Stefaan leert paarden mennen. En dat moet persé gebeuren op zondag... Dat hij maar niet denkt dat hij ons zal kunnen mennen, wij laten ons niet voor zijn kar spannen hoor! De bobbel die je bij mijn baasje ziet is mijn apport. (Hij heeft geen borsten gekregen hoor!) Het baasje had mijn apport aan zijn riem gehangen. Het vrouwtje had die zo lekker en groot gemaakt, dat ik er altijd maar door afgeleid was.
Omdat het al even geleden was, heeft Jo ons geheugen nog eens opgefrist. Hoe we moeten lopen, en hoe we samen de obstakels nemen. Ik vind dat leuk en dit doe ik goed. Mijn baasje vond het deze keer niet te moeilijk, ik heb hem dan ook aangemoedigd om verder te doen.
Er was een nieuwe hond in de club vandaag. Het vrouwtje van die Duitse herder vond het een beetje benauwend om tussen Kadee en mij te staan. Plots brak de hel los. De hond had zich losgerukt, zijn leiband was gebroken. Als een zotte hond rende hij over het terrein tussen de andere aangelijnde honden. Maar Jo had de situatie direct onder controle. Hij legde het baasje van de losgebroken hond uit wat ze moest doen terwijl hij de andere baasjes aanmaande om "voet" te houden. Wij zijn al "anciens" en wisten perfect hoe we ons moesten gedragen. Het duurde dan ook niet lang of de nieuwe was terug aangelijnd. Jo heeft er een stevige knoop in gelegd, en klaar was Kees. Ik bedoel knoop in de lijn hé!
Kadee heeft dezelfde oefeningen gedaan, en hij deed het voorbeeldig. Jo zei tegen het vrouwtje dat haar hond het goed gedaan had! Mooi compliment Kadee! Binnenkort mag hij snoepjes uitdelen in de kantine van de school, hij mag trakteren omdat hij verjaart... er staat ons weer wat lekkers te wachten, mjam mjam mjam!
Een jaar of twee geleden had mijn baasje een speciale opdracht. Hij moest aan de madammen die in de bibliotheek komen, uitleggen dat ze hun borsten moeten laten zien. Het is weer zo ver, ze vonden dat hij dat zo goed gedaan had, dat hij dat opnieuw mag doen. Dus dames, u weze gewaarschuwd... als je in de bib mijn baasje tegenkomt, zal hij je zeggen dat je je borsten moet laten zien!
Deze madam heeft dat letterlijk genomen, hé, de borsten làten zién. De bril op haar pull komt dus ter hoogte van ... de borsten...? Huh, vergis ik mij nu? Ah, ja, nu weet ik het weer. Deze madam heeft het voor intelligente honden. En iedereen weet dat je er met een bril intelligent uit ziet. Kijk maar naar mijn baasje, die heeft een bril en hij is superslim, dus dat klopt wel. Maar, omdat Kadee en ik naar school gaan, zijn wij ook slim. We hoeven geen bril op onze neus te hebben om dat te bewijzen. Ik zou dat trouwens niet willen hoor, zo'n bril op mijn neus. Volgens mij zit dat ding ferm in de weg bij het spelen.
Als je het mij vraagt, dit was weer zo'n zotte zondag...
't Is weer wat geweest hoor... Dat komt allemaal door de discriminatie! Op woensdagavond staat er niet ver van onze straat een kiekenboer. Die verkoopt gebraden kippetjes, ribbetjes en zo voorts aan de lopende band. Tientallen mensen staan daar aan te schuiven om zich zo'n mals kippetje aan te schaffen. Daar wordt nooit iets van gezegd. Dat is normaal. Of je gaat naar het ene of andere grootwarenhuis, daar vindt je ook al gebraden kippen, of rauwe kippen die dood en geplukt zijn. Moeder de vrouw moet ze alleen nog maar in een pot steken en klaarmaken. Manlief en de kindjes hoor je niet klagen hoor, wanneer ze een malse kippenbout op hun bordje krijgen. Sta ik te kwijlen aan tafel, omdat zo'n gebraden kippetje wel heel lekker geurt, word ik weggestuurd! Ik kan niet zeggen "smaakt", want ik krijg nooit een stuk! Zogezegd omdat daar kleine beentjes in zitten waarin ik mij zou kunnen verslikken! Onzin ja! De mensen willen die kip niet delen, da's alles! En dat is discriminatie...
Wel, ik heb daar korte metten mee gemaakt. Zij (de mensen) eten kip, ik ook. Ik heb mezelf bediend. Nee, niet van tafel... in de tuin! Ja, ja, in de tuin liepen plots 3 kippen. Die hadden daar niets verloren, ze bevonden zich op míjn terrein hé! Ze daagden mij uit door in mijn tuin rond te lopen, en daarbij, die beesten staan niet op de lijst van beschermde vogels. In de Far-West kan je affiches lezen waarop staat : "trespassors will be shot", in mijn tuin bestaat vanaf nu de code : "trespassors will be eaten", en daarmee uit!
Wat ik gedaan heb? Simpel, ik ben in de aanval gegaan. Met volle snelheid en al mijn kracht heb ik mij tussen de kippen gegooid, en 1 kwam in mijn muil terecht. Knap, nek over, gedaan. Met veel en luid gekakel zijn de twee andere over het muurtje gevlogen, maar die andere, die had ik stevig vast. Nog eens met mijn kop schudden, en ik voelde dat het beest slap werd. Oké, mijn kip :D Baasje boos, vrouwtje in paniek... wat gaan de buren zeggen? Ik zeg dat ze hun beesten moeten binnen houden, de volgende keer dat ze in mijn tuin zitten zal ik niet aarzelen! Dus : 1 papegaai op mijn palmares, nu 1 kip, ... ben goed bezig...
Mijn baasje zei dat hij mij vanaf nu een "kiekenfretter" noemt. Ik heb dat woord eens opgezocht, en ik kreeg volgende uitleg : "Als de overleveringberust op de historische werkelijkheid, dan vindt de spotnaam
'kiekenfretters' (kippenvreters) voor de bewoners van Brussel zijn
oorsprong in een 14de-eeuws conflict tussen een gemeente en het centrale
gezag, in casu de stad Brussel en Johanna, hertogin van Brabant en
Limburg. Deze laatste wilde in 1388 een aantal dorpen die onder toezicht
stonden van de Bruselse amman (= ambtman, elders 'baljuw','drost' of
'schout' geheten) in pand geven aan Sweder van Abcoude, heer van
Gaasbeek. De Staten van Brabant verzetten zich echter tegen dat plan. Naar verluidt, bestond het proviand van de belegeraars grotendeels uit kippen". (http://www.belgiumtouristic.com/files/stedeninfo/Vlaamsbrabant/brussel/Kiekenfretters.htm)
Ik ben verder gaan kijken en heb nog spotnamen gevonden. Wist je dat die van Londerzeel "Kiekenplukkers" genoemd worden?
Londerzeel stond in het verleden wijd en zijd bekend voor zijn
kippenkwekerijen. De kippen werden hier gekweekt, geslacht, gepluimd en
uitgevoerd. Vooral in Sint-Jozef waren veel kippenkwekerijen. De kippenkweek
zorgde daardoor voor een zekere welstand. De kippenkwekers werden in de
volksmond 'kiekenpoeliers' genoemd en de inwoners van Londerzeel kregen al vlug
deze bijnaam. De Brusselaars werden dan weer 'de kiekenfretters' genoemd, want
zij staken het niet onder stoelen of banken dat ze verzot waren op de Londerzeelse
kippetjes. (http://www.londerzeel.be/Londerzeel-Kiekenpootworp.html)
In Vilvoorde heb je dan weer de "Pjeirefretters" :
"Vilvoordenaars zijn Pjeirefretters
en daar zijn ze trots op. De Pjeirefretters zijn hun naam vandaag nog altijd
meer dan waard: paardenbiefstuk staat er op de menukaart van zowat elk
restaurant. Vilvoorde heeft haar bijnaam te danken aan de Brusselaars. De naam
stamt uit de achttiende eeuw toen de boten langs het kanaal van en naar de
hoofdstad nog door paarden werden voortgetrokken. Die trekpaarden stonden op grote weilanden op de terreinen van het
voormalige Forges de Clabecq in Vilvoorde. Na vele jaren van zware arbeid
waren de trekpaarden oud en versleten", zegt Johan Spruyt, voorzitter van
de Heemkundige Kring Hertog Hendrik I. "Het goedkope vlees van de paarden
op rust werd hier van de hand gedaan. Omdat Vilvoorde toen een erg arme stad
was, zijn de inwoners het vlees van de paarden beginnen te eten".(http://www.vilt.be/Vilvoordenaars_al_meer_dan_twee_eeuwen_Pjeirefretters)
De ergste echter zijn de Bomenaars ... de Hondenfretters!!!
In de Volksmond noemen ze de inwoners van Boom wel eens "Hondenfretters". Het vreemde is eigenlijk dat de inwoners van Boom er fier op zijn! Het is dan ook een lang verhaal hoe ze er aan komen, die Hondenfretters (hondeneters). Het is tijdens de oorlogsjaren, de periode dat het eten schaars was, dat de bijnaam vorm kreeg. Het waren sluwe durvers die geregeld naar Mechelen en naar de Antwerpse Vogelmarkt gingen om honden te kopen. Op die manier wilden ze het tekort aan vlees oplossen. Zelfs tot in Brussel trokken ze om honden op te kopen. Alle honden ondergingen hetzelfde lot. Na een klop van 'den houten hamer' werden ze geslacht. In Antwerpen en Mechelen werd het vlees verkocht. Dit allemaal in overtreding met de toen bestaande wet op vleeskeuring. In 1917 werd er een politiereglement op het slachten van honden in de gemeenteraad goedgekeurd. Ondanks het feit dat er in Boom heel wat honden gesneuveld zijn, werd het vlees voornamelijk in Mechelen en Antwerpen verorberd. Maar de Bomenaars zelf hebben nooit hond genuttigd. (http://www.stedeninfo.be/Antwerpen/Boom/Hondenfretters.htm)
Dat laatste maak je mij niet wijs! En geen haar op mijn kop dat er aan denkt om ooit een poot in Boom te zetten, oh nee...!
Gelukkig hebben we een kleine winterprik mogen meemaken. Het was niet veel, en het duurde niet lang, maar het was o, zo fijn! Dit is mijn milieu, mijn klimaat, mijn ding. Ik voel me goed wanneer het koud is, bij sneeuw en ijs, koude wind in mijn vacht, smeltende sneeuw op mijn neus... that's hot!... Wat kan een hond als ik nog meer verlangen?... euh, behalve dat het langer zou mogen duren dan hé... En dat de mensen eens wat minder zout zouden strooien. Potverdorie, ik heb meer dan ééns op drie poten rondgehinkeld omdat dat zout zo in mijn kussentjes beet! Het vrouwtje deed wel vaseline aan mijn poten, maar dat is zo glibberig. Bij het thuiskomen werden onze poten steevast met lauw water gespoeld, en terug ingesmeerd met vaseline. Toen het begon te dooien kregen we overal plassen gesmolten sneeuw. Dat zout water is zoooo lekker, ik kon er maar niet genoeg van krijgen! Want hoe meer je daar van drinkt, hoe meer dorst je krijgt! Nu ben ik een pré-salé hond....
Er is iets met de Plezante Brug bij ons. Ik vind dat alles behalve een Plezante Brug. Ik vind dat een sch**tbrug! Enige weken geleden stapten mijn baasje en ik richting Vaart, we moesten erover. Dat wil zeggen dat we over de brug moesten lopen. Net dan kwam er een vrachtwagen aangereden, die met veel kabaal over de brug denderde. Ik ben toen fameus geschrokken! Het was zo onverwacht, ik had het echt niet zien aankomen. Weet je, met mijn baasje naast mij voel ik mij goed, en dan durf ik al eens te dagdromen terwijl we wandelen. Toen ook, en ik schrok heel erg van het geluid dat die vrachtwagen maakte en het gebibber van de brug die hij veroorzaakte. Sindsdien werkt die brug op mijn darmen. Telkens wij erover moeten, - en geloof mij, dat is bijna elke dag! - krijg ik rommelingen in mijn darmen, en dan kan ik er niet aan doen... het moet er uit... Mijn baasje staat dan schaapachtig te grijnzen naar de mensen die ons vies bekijken omdat ik in het midden van de brug mijn gevoeg moet doen. Awel, dat ligt aan de brug en niet aan mij!
Een madam die vroeger in het verre Rusland woonde en die bij mijn baasje
op consultatie komt, had mij gezien. Ah ja, dat kan niet missen, want
ik werk samen met mijn baasje hé! Ze zei dat ik een prachtig beest ben
(mijn borst zwol van trots) en dat ik lijk op de honden die de koelakken
hadden. "Koelakken" waren de rijke boeren uit het Rusland voor de
Eerste Wereldoorlog. Zij produceerden tot de helft van al het brood dat
nodig was om de mensen te voeden in Rusland. Die boeren hadden grote
witte honden om hun erf en hun graan en zo te beschermen tegen de dieven
en de bandieten. Eigenlijk doe ik het zelfde bij mijn baasje, hoewel
die geen boer is. Die madam heeft dat goed gezien
Toen het gesneeuwd had, was het vrouwtje met ons drieën naar de weide getrokken. We waren goed aan het snuffelen en aan het spelen toen er weer een indringer langskwam. Emile de karikatuurhond en zijn vrouwtje. Zij liepen over het pad naar de ingang van de wei, maar ik wou dat niet. Ik ben hevig tekeer gegaan tegen hen, maar dat heeft Emile en zijn vrouwtje niet belet om door te komen naar de wei!
Het vrouwtje heeft toen het voorste gedeelte van de wei afgesloten, zodat ik niet door kon lopen naar het grote deel van de wei. Hier zie je Emile en zijn vrouwtje doorlopen op het weggetje tussen de twee delen. Ik was boos, Kadee was blij want die heeft in Emile een echte speelkameraad gevonden. Toen ze in de wei waren aangekomen, vond het vrouwtje zeker dat ik genoeg kabaal had gemaakt en ze besliste om mij naar huis te brengen. Ze deed mijn leiband om en we verlieten het kleine afgesloten deel. In de grote wei stond het vrouwtje van Emile haar op te wachten en ik, ik zag mijn kans schoon om uit te varen naar haar. Ik kon haar nog net raken aan haar dij, waardoor ze haar evenwicht verloor en met een smak op haar achterste terecht kwam. Op de bevroren grond zal ze dat goed gevoeld hebben. Kan mij niet schelen, want ik vind dat zij niet moet komen wanneer ik op de wei ben...
Mijn baasje vond mijn gedrag ongehoord. Ik ben dan ook gestraft... en ik krijg geen koekjes meer. Hij is wel een grote mand met lekkers gaan brengen naar het vrouwtje van Emile om mijn stout gedrag goed te maken. Dat vind ik straf : ik krijg geen koekjes meer en zij wel : denkt mijn baasje echt dat onze relatie nu zal verbeteren???
Kadee, als hij Emile ziet, is in de wolken. Of op zijn rug, want Emile krijgt Kadee op zijn rug, echt waar. Zie maar hoe ze zich amuseren... puh, ik doe toch niet mee hoor.
Op het einde van de dag kunnen we behoorlijk moe zijn, en genieten van een gezamenlijk dutje...
Samen met sommige mensen van de hondenschool zijn we deze namiddag gaan wandelen. Het weer was gewoonweg schitterend. Lekker koud, lekkere sneeuw, veel baasjes met hondjes, en het baasje liet mij geregeld los lopen. Kadee moest aan de leiband blijven, want die luistert niét. Als je hem roept, maakt hij zich uit de voeten! Het vrouwtje lokt hem dan,... met snoepjes. Misschien had zij vandaag niet voldoende snoepjes bij om die ganse bende honden te belonen? Enfin, Kadee bleef aangelijnd. Hij stond zo zot als een kelderdeur, en het vrouwtje wist met moeite haar evenwicht te behouden op de gladde ondergrond. Toen kwamen we aan een speelweide, en we gingen daar eens kennis maken met de reeds aanwezige honden. Kadee heeft daar de benen van onder zijn lijf gecrost met deze Australian Ridgeback. Nadien verliep de wandeling voor het vrouwtje beter, Kadee was zijn teveel aan energie wat kwijtgeraakt.
Blijkbaar zet dit winterweer meer baasjes aan tot buitenkomen. Hier zijn baasjes met hun kindjes op het ijs aan 't spelen. Wij mochten daar niet op, maar dat vond ik niet erg. Ik heb een madam gezien die met een smak op haar gezicht terecht kwam... het was geen zicht! Ze geraakte niet zelf recht, ze moest geholpen worden. Kan je je voorstellen wat een spektakel dit zou geven als wij met z'n allen op het ijs, tussen de mensen en hun kindjes zouden terecht komen...?
Plots stonden we bij mensen met een hond die qua vacht en kleur zeer erg op ons leek. Hij was iets kleiner en zijn oren stonden recht. Blijkbaar was dit een Zwitserse "Tatra", of hoe moet ik anders zeggen : ene zoals wij maar dan uit Zwitserland.
Na een uur of twee hielden de baasjes halt op een parking. De hondjes kregen koekjes, en deze hier liet zien hoe je "dood" speelt. Het vrouwtje had het niet door wat er gebeurde en vroeg : "is dat een meisje van plezier?". Luid gelach alom, want dit meisje is wel degelijk een jongen!
Om de mensjes van binnenuit te verwarmen had deze vriendelijke meneer een fles water meegebracht. Volgens mij was dat toch niet hetzelfde water als wat wij drinken. Trouwens, uit zo'n piepklein glaasje zou ik niet eens kunnen drinken! Bij de baasjes ging het echter goed binnen!
De zon begon achter de bomen te verdwijnen toen we de terugtocht aanvatten. Het baasje had de hond geleend van een andere meneer - die even tussen de bomen verdwenen was - en toen ontstond - wat het vrouwtje- een "spaghettiknoop" noemt. Op dat moment leek het wel dat zowel het baasje als de hondjes een danske placeerden.
De zonsondergang was prachtig. De bevroren velden, de kale bomen, de lucht die al die mooie kleuren weerspiegelde... je zou er poëtisch van worden...
Omdat we met meer mensen in de auto zaten tijdens de terugrit, was het vrouwtje met ons in de koffer gedoken, euh, gekropen. Ik was gaan liggen, want zeg, ik ben niet meer van de jongsten hé! Maar Kadee, die viel al zittend in slaap...
Het baasje had een goed idee : we gaan straks met z'n allen naar Heist-op-den-Berg, naar de Rommelmarkt. Met z'n allen: niet helemaal, Raja is thuisgebleven. Het vrouwtje dacht dat hij misschien een trap zou kunnen krijgen, daar te midden van al dat volk. En dat zou dramatisch kunnen aflopen voor hem, omdat hij zo ziekskes is. Het vrouwtje heeft Raja eerst nog een handsvol snoepjes gegeven voor we vertrokken. Ze dacht dat ik dat niet gezien had, maarre, ik heb gedaan dat ik het niet zag... Wij mochten tenslotte mee! Maar eerst moest het baasje nog op huisbezoek bij een madam die zo oud is als de straat... Ik heb eens gehoord dat ze honderd jaar is! Op de tafel had de oma-sitter (da's zoals een dog-sitter maar dan voor oma's) alle pilletjes, zalfjes en gerief klaargelegd die de dokter kon nodig hebben tijdens zijn onderzoek. Bleek daar ook nog een "Predictor-stick" tussen te liggen. Het baasje keek erg verbaasd naar de stokoude madam. Ik zag die peinzende blik in zijn ogen... hij keek vervolgens naar de oma-sitter met pretlichtjes in zijn ogen... het kind werd rood tot in haar nek...
Je kan niet geloven wat je daar allemaal kan vinden op zo'n Rommelmarkt. Mijn baasje komt dikwijls terug met een auto vol boeken, pinten, vazen, dinges waarvan je denkt : wat gaat hij daar nog mee doen?? Hij vindt voor alles wel een plaatsje, of hij geeft al eens een cadeautje aan iemand. Maar boeken, dat is volgens mij zijn stokpaardje. Ik begrijp nu beter waarom : hier sé, een boek over "het familieleven van de dieren". Héél interessant hoor!
Onze zoektocht door de straten van Heist o/d Berg leverde ons ook nog dit boek op : "Geleerde dieren". Mijn baasje heeft héél veel boeken, zo veel als in een bibliotheek. Zijn ganse huis staat vol kasten die vol boeken steken. Ik denk dat je van boeken lezen slim wordt. Eigenlijk kan het bijna niet anders... ik doe daarom mijn best om boeken te vinden die mij kunnen boeien, je weet maar nooit wat ik er van opsteek!
Voor Kadee was deze uitstap ook iets nieuws. Hij was nog nooit meegekomen met het baasje en mij. Met zijn vrouwtje erbij kon hij nu ook de Rommelsfeer opsnuiven. Zo kwamen we deze mensen met hun blinde maltezer tegen. Het beestje is twaalf jaar, da's eigenlijk nog jonger dan onze Raja. Dit beestje is zo goed als blind, en eens ze uit haar vertrouwde omgeving komt, botst ze overal tegen. Het deed mij erg denken aan ons Winnieke, toen ze nog leefde. Zij was ook blind, en zo was ze eens tegen mij gebotst...
Op zo'n Rommelmarkt verkopen ze echt ... van alles. Kadee was erg geschrokken van één van deze speelgoedhondjes. Het stond te keffen en schuifelde heen en weer. Kadee had zo iets nog nooit gezien, en wist niet wat hij ervan moest denken! Nadien zijn we nog naar een heel grote winkel geweest waar ze tweedehands spulletjes verkopen. Het baasje wou graag eens een kijkje gaan nemen, maar op de deur stond zo'n verbodsteken voor honden. Het vrouwtje heeft dan voorgesteld dat het baasje alleen zou binnen gaan, zij en wij zouden dan aan de ingang op hem wachten. Hij vertrok naar binnen, Kadee en ik gingen zitten met onze snuit in de richting waar hij verdwenen was. Het duurde lang, en Kadee en ik zijn daarna gaan liggen. Op die manier konden we even goed zien wie binnen en buiten liep. Sommige mensen schrokken als ze ons zagen, hielden verschrikt hun adem in en liepen gauw verder. Andere mensen kwamen een babbeltje doen met het vrouwtje. Een meneer zei dat wij een "mooi stel" waren, en een andere meneer vroeg of Kadee mijn madam is...? Hallo zeg, die heb ik eens vanuit mijn hoogte bekeken, dan heb ik mijn rug naar hem gedraaid. Wat denkt die wel? Onze baasjes en wij waren wel dé attractie daar hoor, al die mensen die ons kwamen strelen, die bleven staan en iets vroegen aan de baasjes, of die elkaar porden met hun elleboog en halfluid zegden : zie daar, zo'n grote honden! Sjiek hé!
Het was al even geleden dat we een uitstap hadden gedaan allemaal samen. Dat kwam door de examens van het vrouwtje. Ze heeft wekenlang geen tijd gehad voor niks, ook niet voor ons. Het was met moeite dat ze met ons naar de wei ging om eens een frisse neus te halen. Altijd zat ze aan tafel te lezen en te schrijven. Kadee heeft zich dezelfde gewoonte aangemeten als ik bij mijn baasje : hij ligt aan haar voeten zoals ik, tijdens mijn werk, onder de werktafel van mijn baasje, aan zijn voet lig.
Ik ben heel blij dat ik zo'n tof baasje heb. Hij probeert altijd iets leuk te doen wanneer we samen weg zijn. Meestal heeft hij lekkers bij in één van zijn zakken. Wanneer het er dan (per ongeluk?) uit valt, is het voor de eerlijke vinder... en ik vind lekkers meestal heel snel!!!
Als mijn baasje mij vraagt om bij hem te komen, dan doe ik dat ook direct! Soms neem ik de minst gemakkelijke weg, als ik maar bij hem kan zijn...
Het vrouwtje hoopt dat jullie het haar niet kwalijk nemen dat er niets gepost is de laatste dagen. Zij zit namelijk in hare "blok" tot volgende week. Daarna wordt alles terug normaal. Ondertussen zullen jullie het even moeten stellen zonder nieuwe avonturen van mij, Robbe. Maar, misschien kan je eens terug gaan in de tijd en lezen hoe het allemaal begon... kwestie om de draad van mijn avonturen niet te verliezen...? Alvast heel veel groeten, en tot volgende zondag!
Geen witte Kerst, geen sneeuw met het nieuwe jaar, maar we hebben wel eventjes sneeuw gehad. Eigenlijk weet ik niet meer wanneer juist, maar is dat belangrijk? Nee, tuurlijk niet. Ik herinner mij alleen nog dat ik er erg van genoten heb... en dat hij dit jaar voortreffelijk smaakte!
Raja heeft een cadeautje gekregen van een collega van het vrouwtje. Het is een poezenmand. Ze heeft ze gekregen omdat de poes te dik geworden was en er niet meer in paste. Maar voor zover ik weet, is Raja er superblij mee! Hij heeft de mand eerst grondig besnuffeld, zelfs aan de onderkant, om te zien of die poes zich niet ergens verstopt had. Toen hij zeker was dat er geen poes meer in zat, heeft hij bezit genomen van zijn kussen...en hij geniet er duidelijk van...
Toen Raja naar de kapper was (zijn haar was te lang voor zijn ogen, en hij zag het balletje niet meer voorbij vliegen, waardoor Kadee altijd won in het spel) heeft Kadee het poezenkussen ook uitgetest. Als je het mij vraagt is dit slaapverwekkend...
Maar wanneer Kadee wakker is... hou je dan maar vast aan de takken van de bomen. Of zoals het baasje : aan je sokken!
Kadee is ondertussen 10 maanden geworden! Hij is van plan een "knappe gast" te worden, kijk maar hoe mooi hij poseert.
Niet alle reddende honden komen in de krant. Ik bijvoorbeeld, ik kom niet in de krant. Neemt niet weg dat ik mijn baasje verdedig als een leeuw! Deze week nog was er een ferme ruzie aan de gang in de wachtzaal. Nieuwe Belgen hadden ruzie met een inboorling. Het ging over wie eerst bij de dokter mocht. Maar de oude inboorling was eerst binnengekomen, en bij ons hanteren we de FIFO : First In, first out. Het duo nieuwe belgen stond te roepen en te schelden, en ze uitten bedreigingen als "als je durft recht staan, slaan we je tanden er uit!" Ocharme het meneerke, hij had er al zo weinig... Mijn baasje en ik gingen kijken wat dat kabaal betekende. In één oogopslag hadden we de situatie door. Ik was aangelijnd en sprong op terwijl ik mijn muil open sperde en een vervaarlijk gebrul liet horen. De twee nieuwe belgen zijn braafjes gaan zitten en hebben geen kik meer gegeven. Als er één toch bewoog, gromde ik eens tussen lippen en neus... meer was er niet nodig om ze in bedwang te houden tot de politie kwam.
Bravo aan deze moedige hond! Ik krijg het maar met moeite gezegd, want dit is een Jack Russell, en ik heb daar een nogal ambetante ervaring mee (ik werd ooit veelvuldig gebeten door zo'n Jack). Gelukkig voor hem en voor zijn vrouwtje dat hij haar op tijd wakker kreeg, anders waren ze allebei euforisch naar de hemel gegaan...
Een gelukkig nieuwjaar, beste maatjes! Wel, nu ben ik nogal geschrokken van de mensen. Stel je voor : die mensen kweken een konijn en eten dat daarna doodleuk op! Als je eens zou weten hoeveel kalkoenen het nieuwe jaar niet hebben mogen meemaken... Mensen eten echt waar alles : duiven, kippen, kikkers, kreeften, vissen,... gelukkig geen honden! In het jaaroverzicht ben ik er van geschrokken wat voor kwade beesten mensen kunnen zijn. Daar zijn wel heel onaangename baasjes bij hoor! We hebben van oud naar nieuw nog een spoedgeval gehad. Een mijnheertje was draaierig geworden van het schransen en was beginnen braken. Nu likt hij dat niet op, zoals ik zou doen, maar gaat daarbij zo lelijk tekeer dat je zou denken dat hij dood zou gaan, ontploffen of zo iets. Zijn hond was allerminst onder de indruk en tijdens een onbewaakt moment (iedereen was bezig met dat brakende meneertje) hapte hij snel naar de blokjes kaas die op een schoteltje lagen midden op de tafel. Maar, die kaasblokjes smaakten zo zuur als citroenen! Het waren potverdorie schijfjes citroen en geen kaas! Het kan niet missen dat het meneerke er raar van werd. De technologie staat niet stil. Mijn baasje heeft een SMS gekregen van Igor, een Russische hond die ons zijn beste wensen voor het nieuwe jaar overmaakte. Ik wens jullie allen een gelukkig nieuw jaar met veel lekker eten en heel lieve baasjes!
Beminde hondenvrienden, in mijn homilie van deze zondag breng ik u het kerstverhaal.
Voor de belastingen moest de timmerman Jozef met zijn zwangere vriendin Maria naar zijn geboortestad Betlehem. Maar, ge weet wel hoe dat gaat bij kleine zelfstandigen, die werken tot de laatste snik. Er ging bezoek komen voor het lichtfeest. Dan moeten de kaarsen van de kandelaar alle zeven één voor één aangestoken worden, met telkens een schoon gebedje erbij. Maar hier was nog een kastje kapot dat gemaakt moest worden, daar nog een deur die sleept, en madam van hierover heeft een veel schonere kapstok dan ik,... enfin, ge kent dat wel. Toen het werk des heren eindelijk volbracht was, was het zevende uur al voorbij en was er geen enkele koerskemel meer beschikbaar voor een last minute naar Betlehem. Dan maar op de baan met de ezel. Gelukkig was dat een beest van goede wil en helemaal niet koppig - want die ezel heeft zo hard gelopen dat hij geflitst werd door een vallende ster. Toen Jozef en Maria een kot in de nacht in de herberg aankwamen, was daar geen plaats meer en moesten ze in een stalleke gaan slapen.
Ge ziet, beminde parochianen, waar ge komt zonder herdershond. Als ik in een herberg aankom, is daar altijd plaats. Men maakt plaats voor mijn bazinnetje. Daarna zou ik al die schaapkens schoon in dat stalleke zetten. Dan moeten die arme beestekens niet buiten slapen en moet die os niet in een hoekske zitten kwijlen omdat er een kindeken in zijn kribbeke ligt.
Met een herdershond hebt ge uw schaapkens op het droge. De collecte van vandaag is voor de kleine negerkens met het schijteken vlieg.
Ziehier onze Kerst- en Nieuwjaarswensen (klik op de link hieronder)
Vorige keer vertelde ik over mijn straat (Dans ma rue ). Er is nog van alles
gebeurd in mijn straat sindsdien, hoor. Zo zakte er een heel groot stuk weg in,
midden op de Brusselsesteenweg, en weg was hij. Vermits de weg weg was - enfin,
hij was niet helemaal weg hé!- bleef de afrit zeker twee dagen afgesloten voor
het verkeer. Nu staan er in mijn straat een hele grote generator die een fel
licht doet branden en een slaapcontainer voor brandweermannen, en er werd door
een grote vrachtwagen allerlei materiaal gelost. Dikke blauwe en rode darmen
komen van uit de ingewanden van de aarde op de steenweg naar mijn straat om
daar te verdwijnen in putten in het baanvak. Het is allemaal vreemd hoor. Naar
het schijnt zal het nog een paar weken duren voor het grote diepe gat hersteld
zal zijn.
Maandagavond heel in t laat,
nadat mijn baasje gedaan had met al zijn huisbezoeken, wou hij met mij eens tot
daar wandelen om die put van dichterbij te bekijken. Het vrouwtje was
meegekomen met Kadee en Raja. Het stond er vol politiemensen, politieautos,
brandweermannen, de hersteldienst was ter plaatse. De ganse plaats des onheils
was fel verlicht met lichtgevende paraplus. Zo iets had ik nog nooit gezien.
Het baasje ook niet, hij gaf zijn ogen nogal de kost!
Na een tijdje rondgewandeld te hebben tussen al dat
materiaal, vrachtwagens, autos, verlichtingsparaplus en zo, vond het baasje
dat het tijd werd om naar huis te gaan. We draaiden af, gingen onder het
bruggetje door, richting huis. Plots rook ik iets heerlijks zeg dat het niet
waar is! Kippenbillen! Er lagen zeker 6 kippenbillen zo maar in het midden van
de straat! Goh, ze waren gekruid met paprika en zo. Van het vrouwtje heb ik
geleerd dat ik niets van straat mag opeten. Net als kindjes die van vreemde
mensen geen snoep mogen aannemen. Zeg, ik ben wel groot en sterk genoeg om te
weten dat ik die kippenbillen niet ga laten liggen! Ik neem de eerste bil en
schrok hem naar binnen maar het vrouwtje had het gezien! Verdorie toch! Ze
roept los, maar oh nee, ik klem nog liever mijn kaken op elkaar! Het vrouwtje
heeft echter veel macht in haar handen, ze trekt mijn kaken gewoon open! Tegen
het baasje roept ze om de bout te pakken die recht in mijn keel steekt, wat hij
ook direct doet. Gelukkig had ik er toch een stukje van afgebeten, en daar
konden ze niet meer aan, nah! En dan bukt ze zich om alle andere kippenbillen
op te rapen en gooit ze direct weg in het vuilbakje! Zoooo zonde!
Dinsdag word ik wakker met een raar gevoel in mijn
buik. Ik voel mij belabberd. Mijn neus is warm, mijn oren zijn warm, ik heb
geen zin om op te staan. Eten? Bweikes, de gedachte alleen al ik voel mij
misselijk. s Middags komt het baasje mij halen om te gaan werken. Het vrouwtje
vertelt dat ze die middag een muntstuk uit Roemenië in de tuin heeft gevonden.
Het had gestormd, zou dat stukje van ginder tot hier gewaaid zijn? Het baasje
begint stilaan iets te vermoeden zou het kunnen ? Enkele dagen geleden was de politie geweest en
had ons gevraagd of wij iets verdacht hadden gezien of gehoord. Er was
ingebroken in het appartement naast ons! Ik heb toen niets gehoord, en deze
middag ook niet. Kan ik er wat aan doen dat er een Roemeens muntstuk in onze
tuin ligt? Mijn humeur is er niet op vooruit gegaan, en ik grom voor een niks
tegen de patiënten die binnen komen. Het enige wat ik wil is liggen, en slapen.
Laat mij gerust! Het baasje brengt mij s avonds naar het vrouwtje en zegt haar
dat ik knorrig ben en dat ik heel veel slechtriekende winden heb gelaten. Ik ga
direct liggen op mijn mat, ik wil gerust gelaten worden. Ze voelt aan mijn
neus, aan mijn oren, streelt mij over mijn buik en voelt dat die hard staat.
Het vrouwtje had het al begrepen dat ik ziekjes was en heeft dat nadien ook aan
het baasje verteld.
Woensdag
voelde ik mij al wat beter, maar nog niet helemaal de oude. Donderdag middag
ging het vrouwtje met mij wandelen omdat ik mijn behoefte moest doen. Ik hoorde
haar mompelen over bloed in de stoelgang. Ze heeft toen mijn uitwerpselen in
een zakje meegenomen naar huis, dat was vreemd.Meestal gooit ze het gewoon in het vuilbakje op straat? Wat nog vreemder
is, het baasje heeft dat volle poepzakje meegenomen naar zijn labo. Is dit een
nieuw spelletje of zo? Vandaag voelde ik mij weer wat minder goed, en ik heb
overgegeven. Het vrouwtje heeft dat opgeraapt in een zakje, en heeft dat ook
weer meegegeven met het baasje, die het in zijn labo zou onderzoeken. Hier volgt
het resultaat van het onderzoek.
De
kippenbillen waren vergiftigd met bloedverdunner, of rattenvergif. Ik heb daar
een stukje van gegeten, maar ik heb geen vergif geproefd hoor. Maar, dat is wel
de reden waarom ik mij slecht voel. Er zat bloed in de stoelgang, dat wil
zeggen dat er al bloedlekjes zijn in mijn buik. Misschien mijn maag of mijn
darmen. En dat overgeven komt doordat mijn maag te veel zuur aanmaakt. Sinds
gisteren is het vrouwtje begonnen met mij medicijnen te geven. Man, ik wist
niet dat medicijnen zo lekker waren! De ijzerpillen verstopt ze in droge
worstjes, njamjnam! Primperan en Zantac mengt ze met heerlijke yoghurt, joepie!
En dan krijg ik nog een vitamine D preparaat dat gewoon onder mijn eten gemengd
wordt ik voel mij verwend Nu snap ik Raja, die krijgt zijn pilletjes ook in
droge worstjes. Wanneer ik te dicht bij zijn etenskom kom, begint hij heel hard
te grommen. Ah ja, hij verdedigt zijn medicijnen tiens!
Enfin, het
baasje zegt dat ik wel beter zal worden. Top! En het vrouwtje is bij alle
baasjes van de honden die in onze staat wonen, langs geweest om het nieuws van
de vergiftigde kippenbillen te vertellen. Stel je voor dat Spike of Charlotte
of Emile zouden doen als ik! De kleine hoeveelheid die ik ingeslikt heb was
voldoende om mij ferm ziek te maken. Diezelfde hoeveelheid zou een klein hondje
wel eens fataal kunnen zijn. Het vrouwtje heeft de politie verwittigd hierover,
en tegen mij heeft ze gezegd dat als ze te weten komt wie het gedaan heeft, ze
zijn kippenbillen door zijn eigen strot zou duwen! Hola, met die gespierde
handen van haar zal dat zeker lukken! Dus meneer of mevrouw Vergif, let maar
goed op dat je het vrouwtje niet tegen het lijf loopt
"Hét kenmerk van de Kempen is haar zanderige bodem, waardoor de Kempen tot
omstreeks 1960 grotendeels bedekt waren met heide, eikenbos, vennen
en veengebieden. Nu komen er nog een aantal bossen,
vennen, heides en weilanden voor, maar deze zijn stilaan een eerder
kleinschalig landschap door zware bemesting en lintbebouwing geworden. De naam van de streek is een vervorming van het Latijnse Campinia of Campina,
hetgeen 'open ruimte' betekent (campus = vlakte). In het Frans wordt de streek
overigens nog steeds la Campine genoemd en in het Engelsthe
Campine. Ook worden de Kempen soms als Toxandrië
aangeduid, een naam die uit de Romeinse
tijd. Kempen is ook een Duitse stad. De inwoners van de Kempen worden Kempenaars
genoemd." De Kempen zijn zeker te bezichtigen. Als je eens niet weet wat gedaan, trek eens tot daar!
Gisteren zijn we gaan wandelen op de dijken toen het begon te schemeren. We waren met z'n allen, ook Raja was mee. Het baasje was nogal uitbundig en liep om ter hardst met Kadee tot ze allebei van uitputting omvielen. Gelukkig kwamen we toen langs een cafeetje. Het zag er uit als een rustiek boerderijtje met een weliswaar verlaten terras (het was donker en vrij koud buiten), maar door de ramen kon je de gezelligheid van binnen zien. We staan klaar om binnen te stappen als de deur plots open gaat. Een wat oudere man blijft pal in de deuropening staan als hij ons ziet. Hij staart ons aan en stamelt "G*dv***mme...!" en krabt met zijn vinger in zijn haar onder zijn pet. Wij blijven ook staan, en de man ademt diep in, trekt zijn buik in en passeert ons zo vlug hij kan. Oké, wij naar binnen. De warmte van de open haard sloeg ons in de snuit, en in het gedempte licht zagen we de mensen aan de toog en aan de tafeltjes zich naar ons omdraaien. Stilte. Geen woord werd er nog gezegd. We hoorden alleen nog het knetteren van de brandende blokken in de haard. "Goeienavond allemaal". Mijn baasje sprak als eerste. "Mogen wij iets drinken hier?" De man achter de toog kwam en wees ons een plaats. De baasjes gingen zitten, en wij, de drie honden legden ons strategisch op de grond. Ik kon alles en iedereen zien, zowel mijn baasje als de deur als de gasten aan de toog en de tafels. De gesprekken gingen verder, en we gingen op in het decor...
Voor wie televisie kijkt, volgende zaterdag spelen ze de film over Hachiko, de Akita Ino waar ik op 21 november vorig jaar over verteld heb. Ik stel voor dat we allemaal samen kijken. Mijn vrouwtje heeft al gezegd dat ze de doos zakdoeken zal klaar zetten. Ben eens benieuwd...
