Hallo, een hele goeie middag iedereen. Waarom ik zo blij ben? Ach gewoon, het is zondag. En : we zijn vanmorgen naar school geweest. Het was al 2 weken geleden dat ik nog naar school geweest was, en ik begon het daar te missen. Toen we aankwamen, stond het drinken al klaar. Zoals jullie het al wel gemerkt zullen hebben, ik drink graag fris, lekker water. Oeps, op heterdaad betrapt!
Mijn baasje was weer erg tevreden over mij. We moesten "liggen" en "zitten", en "recht" en "voet"en dat gaat mij goed af ;-)) Omdat we goed geluisterd hadden, kregen we als beloning een knuffel. Zie hier mijn baasje die mij kietelt, hij kent mijn zwakke plekje ... Alleen dat spelen vind ik niet zo leuk. Als we goed getraind hebben, spelen de baasjes met ons. Pff, dat vind ik onnozel gedoe. Allez, zie je mij al kwispelend en blaffend achter een stuk speelgoed lopen? Ik heb het veel liever wanneer mijn baasje mij eens goed vastpakt en eens goed in mijn pels roefelt. Want dat doet pas deugd!
Vandaag heb ik kennis gemaakt met een Mini. Niet zo maar een Mini, maar een heel kleine Mini. Zat ik daar gehoorzaam naast mijn baasje te kijken naar wat de andere honden deden, wanneer plots een liliputter verscheen. Wat is dit??? Zo iets klein??? Eerst ben ik vlug achteruit gestapt, uit schrik dat mijn schaduw dat kleintje zou verpletteren. Maar toen bleek dat de zon niet echt scheen, en er was geen schaduw. Uit nieuwsgierigheid ben ik dan heel heel heel voorzichtig vooruitgekomen en ik heb eens gesnuffeld aan dat Mini-wezentje... Wel, dat rook naar hond! Dus, zo klein kan een hond ook zijn? Daar was ik toch niet goed van hoor. En hoe klein dat ding ook is, het is onversaagd! Kwam steeds dichter naar mij, wou persé aan mijn snuit snuffelen... Ik denk dat ik dit hondje "Moedig" noem ...
Een fan van mij vroeg zich af wat ik gedaan heb in de week dat ik bij Frans en Maggy logeerde. Eerst zijn we op zondagochtend nog naar school geweest, zoals anders. Ik had helemaal niets in de gaten. Mijn baasjes deden dan ook supergewoon. Maar ik had het kunnen weten. Waarom anders lag mijn deken in de auto? En mijn kauwbenen? En denta-stix voor een week? Zelfs mijn drink-en eetkommen lagen erbij. Maar, ik heb er geen attentie aan geschonken, en daardoor heb ik niets zien aankomen. We rijden na de school niet naar huis. De weg naar huis, die ken ik als mijn broekzak (bij manier van spreken dan hé). Nu, op zich is dat niet speciaal, want met mijn baasje rij ik veel mee, en ik kom op plaatsen waar ik nog nooit tevoren geweest ben. Da's wel een tof beroep hoor, doktershond. Zo zie je nog eens iets van de wereld, je komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Maar, ik wijk af... De rit duurt wel even, en dan stoppen we aan een huis waar ik nog eens geweest ben... niet zo heel lang geleden... ach ja, toen we de wandeling met mijn andere soortgenoten hebben gemaakt. Gaan we terug wandelen? De mevrouw komt buiten, een heel hartelijke dame waar je eigenlijk direct bij op je gemak bent. Ze noemt Maggy. Ze babbelt wat met mijn baasje, en ondertussen lopen we allen naar links. Daar is een garagepoort. De poort gaat plots open, en daar staat een meneer. Da's Frans, de man van Maggy. Op hetzelfde ogenblik voel ik dat mijn baasje, over mijn kop, de lijn doorgeeft aan Frans. Frans geeft een zacht rukje en voor ik het weet sta ik binnen, aan de andere kant van de garagepoort die net voor mijn neus toevliegt! Hela, hela, mijn baasjes... hela, wat is dit nu weer? Frans trekt mij mee naar binnen. We komen van de garage in de veranda, en van daar uit lopen we verder naar de tuin. Ergens opzij is een stuk tuin afgezet, en daar zet hij mij. Ondertussen hoor ik blaffen. Het zijn de 4 Tatra's van Frans en Maggy. Wat nu? Ik wacht, en wacht, en wacht... hoor ik daar de auto van mijn baasje draaien? Hij komt mij zeker halen? Hé, de auto rijdt weg! Ik blaf en blaf, want hé baasje, je gaat mij hier toch niet achterlaten? Het wachten duurt lang. Moedeloos ga ik op de grond liggen, met mijn kop tussen mijn voorpoten. Ondertussen blaffen de 4 andere honden er rustig op los. Ik heb er geen zin in en draai mijn kop naar de andere kant. Ik wil niemand zien. Na een tijd komt Maggy kijken hoe het met me gaat. Ze streelt me en spreekt lieve woordjes. Zo van "komaan hé Robbe, laat je niet gaan hé! Je hebt een week vakantie en je logeert bij ons. We gaan er het beste van maken hé jongen!". Ze is heel lief hoor Maggy, maar mijn baasje... De eerste dag heb ik niet willen eten. Het smaakte mij niet. En ik heb maar een halve dentastix gegeten, en da's anders mijn lievelingssnoep. Frans is met mij gaan wandelen. Ik keek steeds maar achteruit en opzij, zou ik mijn baasje nergens zien? De eerste ochtend kwam Frans mij om 4u30 wakker maken. Hallo??? Om half vijf is het nog donker hoor! Zelfs de vogels zijn nog niet wakker. Wat? Gaan wandelen? Geen sprake van. Ik laat een diepe grom horen, en Frans heeft het begrepen. Hij is terug weg. Dat ze mij gerust laten, ik heb nu een ochtendhumeur. Je zou voor minder! Verder mocht ik in het washok slapen, dat is naast de veranda en de keuken. Van daar had ik zicht op de mensen die binnen en buiten gingen. De andere honden, daar moest ik niet veel van hebben. Maggy heeft haar best gedaan om mij gezelschap te geven van soortgenoten, eigenlijk halfbroers en -zussen, maar mijn baasje speelde zo in mijn gedachten, ik was eigenlijk nog liefst alleen... De week is nog vrij snel voorbij gegaan. Maggy komt mij halen en brengt mij naar de keuken. Daar ben ik nu nog niet geweest, da's nieuw. Ze doet de deur open en ik zie daar iemand staan... ik kijk nog eens, en mijn hart gaat al sneller slaan... het is... het is... mijn bazinnetje! Ik kijk gauw rond, maar mijn baasje zie ik niet. Dan ben ik kwispelend naar mijn bazinnetje gelopen en heb haar omver geknuffeld. Tja, da's nu niet moeilijk! Ze zit op haar hurken en met mijn kop tegen haar buik duw ik haar zo omver, hihihi!!! Niet veel later nemen we afscheid van Maggy en Frans en gaan we de auto in. Nu was ik wel heel heel ongeduldig om mijn baasje te zien, waar is hij? We komen thuis en het bazinnetje gaat met mij en Raja wandelen. Ik krijg diarree, maar dat was puur van de emotie hoor. Dom natuurlijk, want nu mocht ik niet naar de praktijk van mijn baasje. Stel dat mijn darmen daar weer stout zouden worden! Dus moest ik wachten tot 's avonds alvoor ik mijn baasje zag. Manmanman, wat een weerzien! Ik was zoooooooooo blij! Maar mijn baasje ook hoor, dat heb ik gevoeld aan zijn knuffels! En ondertussen zijn we terug dikke maatjes en werken we samen, elke dag opnieuw. Ik wil Frans en Maggy nog eens bedanken voor de fijne zorgen die ik van hen heb gekregen ondanks het feit dat ik mij weinig dankbaar toonde.
Vorige week was mijn baasje weg. Hij zat in het zuiden van Spanje. Er was daar een congres van allemaal doktoren die uit alle landen van Europa waren samengekomen. Hij was daar naartoe gegaan, omdat hij iets moest vertellen over Zwarte Schapen bij migrantenfamilies of zo. Hij heeft daar een voorstelling over gegeven, en hij heeft foto's gebruikt van honden om de zwarte schapen uit te beelden. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed, en ik denk jullie ook niet. Ik stel voor dat je het hem zelf vraagt, want ik kan er geen zinnige uitleg voor geven. Want... ik was daar niet bij! Ik mocht niet mee naar Spanje, zogezegd omdat het daar te warm zou zijn voor mij. Het zou wel eens kunnen, het was daar gemiddeld 30° en meer. Wil je niet weten waar ik dan was? Wel, ik ben die week op bezoek geweest bij Maggy en Frans. Dat zijn mijn ouders. Allez, ik bedoel, daar ben ik geboren, lang lang lang geleden. Ze zijn gewoon om met honden zoals ik om te gaan, ze hebben er trouwens nog een stuk of vier rondlopen thuis. Kijk maar, hier zie je mijn baasje die kennis maakt met mijn halfbroers en -zussen.
Begin september was er opendeurdag in onze hondenschool. Ik heb daar toen vanalles over verteld. Alleen had ik geen foto's om uit te leggen wat dat pakwerk is. Wel, Lies (het bazinnetje van Mira, die het liefje is van onze Raja) heeft de foto's doorgestuurd. Kijk, hier zie je Jo met de dikke armen. Gelukkig maar, want de hond van Stefaan heeft scherpe tanden! De foto's hoeven geen uitleg, ik laat jullie genieten van het spektakel. Foto's in bijlage.
Mijn bazinnetje heeft iets met blauw. Ze had vanalles gewassen dat blauw was en door het slechte weer moest ze het binnen drogen. Zo had ze een licht blauwe sjaal over de stoelleuning gehangen. Ik was erg benieuwd wat die lap daar hing te doen en ik ging dat eens nader bekijken. Ik duwde met mijn neus en die sjaal gleed van de rugleuning recht op mijn kop! Mijn baasje vond dat ik er heel speciaal uit zag, hij heeft de sjaal dan rond mijn kop gewikkeld en toen noemde hij mij "Robbe of Arabia". Mijn baasje vertelde het verhaal over Laurence,
een Engelsman die in Arabië is gaan vechten lang geleden, en die droeg
ook zo'n sjaal rond zijn hoofd. En die Laurence, die bleek erg geliefd
te zijn bij de dames, dat was een mooie man naar 't schijnt. Wel, ik kan
dat perfect begrijpen, ik heb ook sukses bij de dames. Allemaal willen
ze mij aaien en mij koekjes geven. En er gaat geen week voorbij of er is
er eentje die zegt "Amai, zoene schoene honkt!"
Vandaag zijn we eerst naar school geweest vanmorgen. Het was heel aangenaam weer, heerlijk om buiten te zijn. Kleine Raja was meegekomen, de eerste keer in een maand. Stefaan, onze schoolmeester, had ons bij een groepje beginners gezet omdat wij al iets weten over hoe het moet en wij zouden dan de oefeningen kunnen voordoen. Als afsluiter moesten baasje en woef over autobanden lopen die in een vierkant op de grond lagen. Het is de bedoeling dat het baasje op de banden stapt en dat de hond gewoon mee stapt. Het baasje moet eerst met het "volgbeen" op de banden stappen. Het volgbeen is het been van het baasje dat het dichtste bij de hond is. Dat wil zeggen : ik loop links van mijn baasje, het volgbeen is dus het linkse been van het baasje. Da's niet moeilijk, toch? Wel, mijn baasje gebruikte zijn "blijfbeen", dat wil zeggen zijn rechtse been! In eerste instantie wou ik niet over de banden lopen, maar hij had mij vast met de leiband, en dus moest ik wel voorruit. Ik ben gewoon aan de buitenkant gaan lopen, dat ging veel gemakkelijker, hihi. Stefaan stond erbij en keek ernaar. Hij kon niet geloven dat mijn baasje niet het verschil kent tussen links en rechts! Geen wonder dat we niet naar de B-klas mogen! Raja stond ondertussen heel ongedurig te draaien, hij had Mira gezien! Zij heeft ondertussen wel vooruitgang geboekt en zit nu in de B-klas.
Na de school is het baasje met mij gaan wandelen op een speciale plaats. Hij vindt het daar leuk, ik niet zo. De wandeling op zich is heel leuk. Het is een weggetje te midden van de velden en de achtertuinen van de huizen verderop. Er mogen geen auto's rijden, da's maar goed ook. Wielerterroristen zijn er anders genoeg! Ze komen in volle vaart afgefietst. Je hoort ze niet aankomen, en ze hebben geen bel. Ze beginnen wel te roepen als ze op 2 meter zijn, hoe weet ik dan in godsnaam waar ik naartoe moet? Ik blijf dan gewoon staan waar ik sta, dat ze maar rond mij rijden, ik was stond daar wel eerst hé! Er zijn daar pony's in de wei, en die pony's zijn niet groter dan ik. Dat vind ik maar een raar gezicht, zo'n kleine paardjes. En er waren kindjes bezig appelen te plukken. Dat vind ik nu een zotte bezigheid : de grond onder de bomen lag bezaaid met appelen, waarom ze dan nog plukken als je ze zo kan oprapen? En er waren nog tuinen. Ik heb spruitjes gezien, kolen, spinazie, ajuin en prei. En een aardappelveld dat omgeploegd was. En kleine kromme miniboompjes met groene blaadjes en trossen blauwe bessen. Mijn baasje noemt dat druiven. Mensen eten dat graag, ik vind dat niet zo lekker. Ik heb dat eens geproefd, ik dacht dat het een snoepje was, maar er zat iets bitter in, en nee, ik lust het niet. Mijn baasje zegt dat ze daar lekkere wijn van maken. Dat lust ik ook niet. Geef mij maar water uit de vijver of uit de regenton, da's pas lekker! Enfin, toen kwamen we aan de plaats die mijn baasje zo speciaal vindt.... een doolhof gemaakt van struiken die wel 2 meter hoog zijn! Hij loopt daar in, verdwijnt en begint dan mijn naam te roepen. Hij wil persé dat ik hem zoek! Zeg, de flauwe plezante! Ik zie niks behalve struiken links en rechts en boven mij. En allemaal kleine weggetjes die kronkelen en waar ik amper door kan. Nee, ik zoek rap de uitgang en dan wacht ik op hem. Zie, daar komt mijn baasje tevoorschijn met blaadjes en droge takjes in zijn haar en op zijn vest. Zijn ogen blinken van de pret, en samen gaan we dan terug naar de auto, al spelend onderweg. Hij doet alsof hij gaat lopen, en dan loop ik hem achterna. Als ik hem voorbij gelopen ben, stop ik iets verder en wacht dan op mijn baasje. Ik weet al op voorhand dat hij mij een dikke knuffel zal geven, en dat maakt mij blij. Ik mag echt van geluk spreken dat ik een baasje heb dat mij zo graag ziet!
Zoals beloofd zal ik nu iets vertellen over mijn afkomst. Ik ben geboren uit een nest van 9 pups, er waren 8 reutjes en 1 teefje. Maggy, de mevrouw van de kennel is altijd aanwezig bij de geboorte van de pups, en dan blijft zij ook nog eens 10 nachten lang de moeder-hond assisteren. Zo zorgt ze ervoor dat alle pups op tijd hun moedermelk krijgen, opdat geen enkel pupje honger lijdt. Op die manier ontlast ze de moeder en kan ze weer aansterken. Mijn ouders noemen Uroda en Yago. Yago, mijn papa, leeft nog en is ook bij een dokter terechtgekomen. Deze dokter verbleef 2 weken in Brussel om in zijn praktijk te werken en de 2 volgende weken was hij in Frankrijk bij vrouw en kinderen, en werkte daar in een ziekenhuis. Ondertussen is het baasje van Yago voltijds aan het werk in het ziekenhuis, en leeft hij daar "als God in Frankrijk" zoals ze dat zeggen. Goh, zou hij ook avonturen beleven net zoals ik? Zouden de mensen daar ook ziek zijn? Ah ja, anders zou er geen dokter nodig zijn. Zouden daar ook stoute meneren zijn? Langs de andere kant, het is er altijd mooi weer, de mensen zijn relax, de zon schijnt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat... hum, ... alhoewel, dat is misschien wel niet zo leuk als hier... als ik er over nadenk... als het altijd warm is... dan lig je als hond altijd te hijgen... met die dikke pels van ons is dat soms wel vervelend. Geef mij dan maar ons België, hier is het lekker fris. Kijk, vandaag zijn we gaan wandelen in het bos.
Het regende, en de lucht was donker, maar het is zo heerlijk modderig aan de poten. Tuurlijk was er ook weer dat lekker frisse water waar ik ben gaan drinken.
De kleine Raja voelt zich blijkbaar beter, hij heeft mooi meegewandeld. Hij zag er niet uit, hij zat helemaal onder de modder. Ik heb een voordeel op hem, ik ben heel veel groter en daarom is alleen mijn onderbuik wat vuil. Straks na de wandeling krijgen we koekjes en dan kunnen we heerlijk uitrusten op de mat. Ondertussen droogt mijn pels en tegen straks ben ik terug helemaal wit. Als ik dan rechtsta, lijkt het of ik uit een zandbak stap. Mijn bazinnetje komt dan met de stofzuiger langs, en hop, het zand is weg.
Weten jullie nog dat mijn baasje vertelde dat hij een verrassing had voor mij? Dat was toen hij terugkwam van de hondenshow dat hij mij dat gezegd had. Wel, de verrassing was vandaag. On-ge-loof-lijk wat ik vandaag heb meegemaakt! Ik ben bij de mensen geweest waar ik geboren ben! Ze hadden een wandeling georganiseerd voor alle tatra's van hun club, en ik was erbij! Kijk, hier zie je ons net voor we vertrekken.
Halverwege de wandeling zijn we gestopt aan een café'tje midden in het bos. Hier konden we even uitrusten, en de baasjes ook. We zijn door de bossen en tussen de velden gelopen, op zandweggetjes met slijk en plassen waar je heerlijk kan in pootjebaden. We kwamen ruiters te paard tegen, en joggers. Er was een ouder koppel dat op een bank in het bos zat. Ze keken naar ons en lachten en knikten, ze waren toch onder de indruk denk ik.
Helaas mochten we niet los lopen. We moesten aan de leiband blijven omdat de champetter daar ook rondloopt en van hem mag het niet. We zijn hem niet tegengekomen, anders hadden we hem kunnen laten zien dat wij wel opgevoed zijn! Door zo samen te lopen, kreeg ik een beetje het gevoel te behoren tot deze roedel.
Het leuke is dat we allemaal familie zijn van elkaar. Dit zijn stuk voor stuk halfbroers en halfzussen van mij. Maar ik ben wel de grootste (en de breedste - zoals mijn baasje ;-)) ).
Mijn moeder is er niet meer, maar mijn vader wel. Die woont sinds kort in Frankrijk, en raad eens.... het is een doktershond! Net zoals ik! De appel valt niet ver van de boom hé? Volgende keer vertel ik meer over mijn familie. Groetjes en tot dan.
Gisteren was een prachtige dag. Het was opendeurdag in de hondenschool. Alle baasjes hadden heel heel hard gewerkt en hadden vanalles georganiseerd... het was een echt feest! Ze hadden hondenspelletjes in elkaar gestoken, waar de baasjes met de hondjes samen konden spelen en punten scoren. Dat was dolle pret. Er waren bijvoorbeeld waterballonnen die de baasjes omhoog moesten gooien door een wiel met kapotte spaken en de ballon (als die nog heel was) proberen op te vangen. Veel van deze ballonnen spatten uit elkaar daarboven als ze de spaken raakten, of als ze op de grond vielen, of ze kwamen neer op het baasje met een instant douche als gevolg, hihi! Er waren ook honden bij die de ballon op de grond wilden pakken, erin beten en paf! de ballon ontplofte in zijn muil! De meeste honden vonden dit heerlijk spelen, en konden van de waterballonnen niet afblijven. Ook werd er aan agility gedaan, en honden en baasjes toonden wat ze konden. Stefaan (onze schoolmeester) liet zien hoe hij zijn hond getraind heeft om packwerk te doen. Waauw zeg, ik was onder de indruk van wat die allemaal kan! Er stond daar een meneer met heel dikke armen. Ik denk dat het Jo was, de andere schoolmeester. Maar hij zag er toch anders uit als gewoonlijk. Stefaan liet zijn hond de meneer met de dikke armen aanvallen en erin bijten! Hij moest dan luisteren naar de commando's : als Stefaan riep "af", liet hij onmiddellijk los. Hij moest ook een autoband verdedigen tegen de meneer met de dikke armen, dat was pas indrukwekkend! Hij bleef met zijn achterpoten in de band staan en liet al zijn tanden zien terwijl hij vervaarlijk blafte en gromde naar de meneer met de dikke armen, wanneer die naderde. Kwam hij te dicht, dan vloog de hond hem aan. Ik weet dat de fotograaf daar foto's heeft van genomen, ik hoop dat ik er enkele kan bemachtigen om deze aan jullie te tonen! Wie niet gekomen is naar de opendeurdag, die heeft iets gemist hoor! Eigen schuld dikke bult zeggen ze bij ons.
Op zo'n mooie zomerdag als die van gisteren is het ook leuk wandelen in het bos met mijn baasje en de kleine Raja. Het baasje geniet van de natuur, kijk maar hoe hij bramen plukt en direct opeet.
Meestal komen we een vijver tegen, en dan kan ik er niet aan weerstaan erin te springen en ervan te drinken. Dit water smaakt zooooo veel lekkerder als kraantjeswater. Dat drink ik alleen maar als er niets anders is. In onze tuin staat een groot vat, en als het regent dan is dat vol met water, en dan ga ik ook liever daaruit drinken. Mijn baasjes hebben dat in de tuin gezet speciaal voor mij, en ik geniet daar wel echt van hoor, van dat lekker water. Dat smaakt naar puur natuur.
Wanneer we dan thuiskomen, na zo'n fikse wandeling, dan is er niets beter als de frisse koelte van de vloer in de gang. Dat is mijn lievelingsplekje wanneer ik het warm heb. De kleine Raja komt mij daar ook gezelschap houden, we kunnen het goed met elkaar vinden. Er is iets mis met Raja, ik denk dat hij erg ziek is. Ik zie het aan mijn bazinnetje haar gezicht dat ze zich zorgen maakt.
Hier zijn we weer met meer weer, euh avonturen. De avonturen gaan wel niet altijd over mij hoor! Zo zag ik op tv vorige week een Pyrenese herdershond die losgebroken was ergens in Amerika. De baasjes konden hem nergen vinden en waren erg ongerust. Enkele dagen later zien ze tijdens een nieuwsuitzending hun hond op een ijsschots in de rivier! De brandweer is tot daar gegaan en één brandweerman is met een soort van bootje naar de ijsschots gevaren, en heeft daar de hond kunnen redden. Die was onderkoeld en sterk vermagerd. Hij heeft de hond gedeeltelijk in het bootje gekregen, maar z'n achterpoten bleven in het koude water. Nadien is de hond geadopteerd geworden door nieuwe baasjes. Dat bazinnetje vertelde op tv dat haar hond alles, maar dan ook alles mag! Zelfs in de zetels liggen! Dan heb ik toch maar een hondenleven hoor, ik moet op de grond liggen...
Mijn baasje kent een oudere meneer, die heel heel klein is, kleiner dan mijn bazinnetje. Die heel kleine meneer heeft een heel lange witte baard. Hij heeft ook altijd witte bottekes aan en altijd de zelfde jas, zowel in de zomer als in de winter. Geloof mij maar dat ik hem van ver ruik aankomen... Wel, die oude, heel kleine meneer zegt altijd zo : "Dag meneer doktoor, en dag Bobby van meneer doktoor". Hij is wel erg beleefd hé? Deze meneer komen we tegen op de meest bizarre plaatsen. Hij heeft iets met vogels, hij is ornitoloog op pensioen. Ik heb ook iets met vogels, ik vang ze!
Met mijn baasje waren we gaan wandelen in het park van Mechelen. Dat is een heel mooi park, met vele paadjes en veel vuilbakjes, dat heeft mijn baasje graag. We kwamen ter hoogte van de cafetaria in het park, en omdat het zonnetje scheen, zat er nog heel wat volk op het terras. We lopen daar voorbij en ineens hoor ik een madammeke zeggen tegen haar vriendin : "Zeg, da's na precies den honkt van den doktoor". Als je 't mij vraagt had zij haar goede bril niet op die dag, want zowel "den honkt" als "den doktoor" liepen voorbij haar!
Gisteren heb ik toch iets gek gezien. We lopen langs de vesten in Mechelen. Langs de waterkant is het borduur opgehoogt tot zo'n 50 cm. Ik kan daarover kijken, want ik ben groot. En aan de overkant zie ik een meneer lopen met aan zijn leiband... een staart. Een staart???? en waar is de rest dan? Dit vind ik maar niks hoor, gaan wandelen met een staart alleen, allez zeg! Waar was die hond dan gebleven? Mijn baasje had het ook gezien, en die liep al grinikkend verder, hij vond dat leuk zeker? Dat hij het maar niet in zijn hoofd haalt om ook eens met mijn staart alleen te gaan wandelen, ah nee!
Dat mijn dagboek zo vol zou geraken met de avonturen die ik als doktershond beleef, dat had ik in het begin nooit gedacht. Dat ik echt een doktershond ben, dat hebben we deze week nog maar bewezen. Mijn baasje heeft mij eens verteld over ene Jezus die de mensen heel goed kon genezen. Dat moet wel een superdokter geweest zijn, want die kon alles genezen : lepra, blindheid, dood zijn, lam zijn...allez, met lam bedoel ik dat je niet meer kan stappen, niet het beestje hé! Deze week heb ik ook een wonderbaarlijke genezing teweeg gebracht... de opwekking van een lamme. Dat jong madammeke lag al 3 maanden in haar bed, want ze kon niet meer stappen. Da's wel heel erg hé, wanneer je amper 20 bent en lam aan de benen... Haar dokter had mijn baasje (die ook dokter is) gebeld met de vraag of hij eens met mij (ik, Robbe) naar dat madammeke wou gaan kijken. Natuurlijk zouden we dat doen, als we kunnen helpen dan doen we dat ook. We komen daar toe, en de andere dokter laat ons binnen. Hij laat mij aan een snoepbeen ruiken, mmm mmm mmm, om van te kwijlen zooooo lekker... en dan loopt hij de trap op met dat been in zijn hand, want ik kon het goed zien! Mijn baasje houdt mij echter goed vast aan mijn ketting, ik kan niet weg naar dat been... Plots verschijnt boven aan de trap de andere dokter (die met dat been was gaan lopen) en doet teken met zijn arm "kom". Mijn baasje laat mij los en vierklauwens loop ik de trap op, volg de geur van het been dat midden op het voeteneinde van het bed ligt...ik gooi mijn voorste poten op het bed en pak het been in mijn muil om het luid smakkend naar binnen te werken... Toen dat madammeke mij haar slaapkamer zag binnenstormen en terwijl ik op haar bed sprong, is zij -zonder geluid te maken- met haar twee benen tegelijkertijd uit bed gesprongen en is vliegensvlug de trap afgelopen tot beneden. Als dat geen mirakel is, dan weet ik het ook niet! Nu stel ik mij steeds weer de vraag hoe dat zat met die Jezus, had die ook beentjes bij om de mensen te genezen?
Mensen doen rare dingen. Ze lopen mee in een Dodentocht. Dit jaar bleek de naam van de tocht goed gekozen te zijn : er viel een dode te betreuren. Hij bezweek op 300 m van de eindstreep. Die man had wel bijna 100 km gewandeld om tot daar te geraken. Da's dan weer het tegenovergestelde van dat madammeke... Innige deelneming aan de familie en de nabestaanden. Ik doe daar niet aan mee aan zo'n lange wandelingen, daar word ik veel te moe van. Ik ga wel graag wandelen met mijn baasje. Hij neemt mij mee naar leuke plaatsen zoals je hierboven en hieronder kan zien. Ik mag daar van hem los lopen en als ik dorst heb, dan ga ik gewoon in het water staan en ik drink van dat heerlijk fris water. Dan wandelen we op ons gemakske verder. Mijn baasje neemt onderweg zelfs foto's van paddestoelen. Denkt hij echt dat daar kaboutertjes in wonen, of smurfen?
Mijn baasje is zaterdag naar de hondenshow geweest in Mechelen. Hij wist vanalles te vertellen over wat hij gezien had. Er waren van alle soorten honden, ook maltezers (zoals mijn compagnon Raja), en poedels in alle kleuren en formaten, zelfs Koningspoedels die helemaal opgeschoren waren met van die bolletjes wol aan hun poten en boven op hun kop. Mijn baasje zei dat hij toch liever met mij op straat gezien wordt als met zo'n versierde hond... Er stond ook een kraam met hot-DOGS. Wel, dat vind ik nu getuigen van slechte smaak! Hot-dogs verkopen op een hondenshow... Maar wil je nu eens weten wie mijn baasje daar ontmoet heeft? Wel, dit is ongelooflijk mooi. Er waren daar mensen met Tatra honden, zoals ik er ook één ben. Hij babbelt met een hele lieve madam, en zij blijkt het baasje te zijn van één van mijn ouders!!!! Zij heeft mij grootgebracht! Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen hij het mij vertelde, ik was ferm onder de indruk. En dat is niet alles, hij heeft nog een verrassing voor mij, maar ik moet daarvoor nog een beetje wachten. Plezant hé! Zeggen dat er nog een verrassing is en dan zwijgen!
Vorige week was mijn baasje weg. Hij zat in het zuiden van Spanje. Er was daar een congres van allemaal doktoren die uit alle landen van Europa waren samengekomen. Hij was daar naartoe gegaan, omdat hij iets moest vertellen over Zwarte Schapen bij migrantenfamilies of zo. Hij heeft daar een voorstelling over gegeven, en hij heeft foto's gebruikt van honden om de zwarte schapen uit te beelden. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed, en ik denk jullie ook niet. Ik stel voor dat je het hem zelf vraagt, want ik kan er geen zinnige uitleg voor geven. Want... ik was daar niet bij! Ik mocht niet mee naar Spanje, zogezegd omdat het daar te warm zou zijn voor mij. Het zou wel eens kunnen, het was daar gemiddeld 30° en meer. Wil je niet weten waar ik dan was? Wel, ik ben die week op bezoek geweest bij Maggy en Frans. Dat zijn mijn ouders. Allez, ik bedoel, daar ben ik geboren, lang lang lang geleden. Ze zijn gewoon om met honden zoals ik om te gaan, ze hebben er trouwens nog een stuk of vier rondlopen thuis. Kijk maar, hier zie je mijn baasje die kennis maakt met mijn halfbroers en -zussen. 
Dat mijn dagboek zo vol zou geraken met de avonturen die ik als doktershond beleef, dat had ik in het begin nooit gedacht. Dat ik echt een doktershond ben, dat hebben we deze week nog maar bewezen. Mijn baasje heeft mij eens verteld over ene Jezus die de mensen heel goed kon genezen. Dat moet wel een superdokter geweest zijn, want die kon alles genezen : lepra, blindheid, dood zijn, lam zijn...allez, met lam bedoel ik dat je niet meer kan stappen, niet het beestje hé! Deze week heb ik ook een wonderbaarlijke genezing teweeg gebracht... de opwekking van een lamme. Dat jong madammeke lag al 3 maanden in haar bed, want ze kon niet meer stappen. Da's wel heel erg hé, wanneer je amper 20 bent en lam aan de benen... Haar dokter had mijn baasje (die ook dokter is) gebeld met de vraag of hij eens met mij (ik, Robbe) naar dat madammeke wou gaan kijken. Natuurlijk zouden we dat doen, als we kunnen helpen dan doen we dat ook. We komen daar toe, en de andere dokter laat ons binnen. Hij laat mij aan een snoepbeen ruiken, mmm mmm mmm, om van te kwijlen zooooo lekker... en dan loopt hij de trap op met dat been in zijn hand, want ik kon het goed zien! Mijn baasje houdt mij echter goed vast aan mijn ketting, ik kan niet weg naar dat been... Plots verschijnt boven aan de trap de andere dokter (die met dat been was gaan lopen) en doet teken met zijn arm "kom". Mijn baasje laat mij los en vierklauwens loop ik de trap op, volg de geur van het been dat midden op het voeteneinde van het bed ligt...ik gooi mijn voorste poten op het bed en pak het been in mijn muil om het luid smakkend naar binnen te werken... Toen dat madammeke mij haar slaapkamer zag binnenstormen en terwijl ik op haar bed sprong, is zij -zonder geluid te maken- met haar twee benen tegelijkertijd uit bed gesprongen en is vliegensvlug de trap afgelopen tot beneden. Als dat geen mirakel is, dan weet ik het ook niet! Nu stel ik mij steeds weer de vraag hoe dat zat met die Jezus, had die ook beentjes bij om de mensen te genezen? 
