Zo, we zijn weer thuis. Vanmorgen zijn we naar school geweest en we moesten hard werken, want we hebben alle toestellen gebruikt. Trap op, trap af, over de banden, zit, kijken hoe de andere honden het met hun baasjes deden, wachten dat ze de oefening af hadden en dan terug beginnen... En dat allemaal in de motregen. Dat vind ik niet erg, mijn pels is dik en door de regen wordt deze mooi, want al het stof gaat er uit wanneer ik mij eens stevig uitschud. Raja was meegekomen, maar hij is met het vrouwtje in de cafetaria blijven wachten. Hij is ziekjes en kan de lessen niet meer volgen, dat is voor hem te vermoeiend. Af en toe neemt ze hem op de arm en van achter het raam kijken ze dan naar ons. Ik weet dat heel goed, want ik kijk regelmatig naar de cafetaria in de hoop een glimp van hen op te vangen. Het was wel gemakkelijker toen ze nog mee de lessen volgden, dan moest ik niet zo omkijken. Het vrouwtje blijft mij supporteren, ook van uit de cafetaria, want toen ze zag dat ik de oefening op de trap goed had afgewerkt, stak ze haar beide duimen omhoog, yeah!
Als mijn baasje 's avonds laat moe van 't werk thuis komt en de
televisie staat aan, dan gaat hij voor het toestel op de grond zitten.
Zijn aandacht gaat dan volledig naar de beelden op de tv, en hij ziet
mij niet meer staan. Verleden keer was hij vergeten dat hij nog koekjes
in zijn borstzakje had, en ik heb het hem héél duidelijk gemaakt, dat
die koekjes wel voor mij zijn. Mijn baasje moest het ganse borstzakje
leegmaken om aan de koekjes te geraken. Ik wou ze er wel zelf uithalen,
maar mijn snuit past er niet in...
Op school worden de oefeningen afgewisseld met spelen, dat is onze
beloning. Mijn baasje heeft een apport voor mij gemaakt door een
tennisbal in een oude sok te steken, en daar nog mergpijpjes bij te
steken, om mij te verleiden. Hij zwaait dan met die sok voor mijn neus
en loopt achteruit in de hoop dat ik ga "spelen", maar met zo'n sok kan
hij mij echt niet verleiden hoor. Op school speel ik niet, ik doe zo
maar wat omdat het moet. Maar, het gebeurt wel tijdens de
ochtendwandeling dat we ergens op een veld of een wei komen en dat mijn
baasje daar een speeltje vindt van een andere hond. Hij gooit dat dan
naar mij en dan wil ik dat wel pakken. Ik kan dan echt beginnen
rondhollen en dollen, gek doen, door mijn voorste poten gaan met mijn
staart in de lucht, omhoog springen, een schijnaanval uitvoeren en net
voor de voeten van mijn baasje in een scherpe bocht afdraaien... ik zie
dan de pretlichtjes in zijn ogen... Hij speelt nog graag hoor
Door zijn werk komt mijn baasje soms mensen tegen die rare dingen denken
en doen. Hij heeft mij uitgelegd dat sommige mensen afwijkend gedrag
vertonen, of een eigenaardige gedachtengang hebben. Hij noemt dat
"hersenkronkels". Onderweg komen mijn baasje en ik soms op de raarste
plekken rare dingen tegen. Zoals hier, dit beeldje zijn we tegen gekomen
in een tuin. Ongelooflijk toch wat mensen elkaar willen wijsmaken.
Alsof wij honden zo'n raar gedrag zouden vertonen... ;-) Voor grote
honden worden de etenskommen hoger gezet, in een speciaal
daarvoor gemaakte staander. Aan de ene kant heb je de kom met vers
water, aan de andere kant de kom met de brokjes. We zijn bij mensen
geweest die een grote hond hebben (ongeveer mijn formaat) en een heel
klein hondje van ocharme twee kilo of zo. De kleine hond kan wel ferm
hoog springen, want die geraakt zo in de etensbak van de grote hond! Die
brokken zijn natuurlijk véél te groot voor de kleine, hij kan ze echt
niet doorbijten. Maar hij kan van daaruit drinken uit de grote waterkom!
Die kleine denkt zeker dat als hij uit de kom van de grote hond drinkt,
hij ook zo groot zal worden??? Nu het niet meer sneeuwt en niet
meer vriest, doen de mensen weer normaal. Weet je, sommige mensen tutten
hun hond op alsof het een pop is. Neem nu Jean-Philippe de la Brassine,
die dikke hond die in een wagentje gereden wordt (Pfffuh). Ik ben het
vergeten te vertellen toen, maar echt waar, ik ben hem tegen gekomen en
ik had hem zelfs eerst niet herkend. Zijn bazinnetje had hem, toen het
zo koud was, in een beige skipak gestoken, zijn poten in dikke
laarsjes... alleen zijn snuit was vrij. Zijn bazinnetje had een
mantelpakje aan met lange gebreide kousen, zoals dat nu de mode is. Dat
mantelpakje had ruitjes, het deed denken aan een Schots motief.
Misschien MacDonald's? Of zou het MacDuff's geweest zijn? Hum, ik denk
eerder MacDuff's want MacDonalds is véél te goedkoop voor zo'n chique
madammeke...
Buiten alle verwachtingen om is het dit keer gelukt! De foto's staan er op van de eerste keer, terwijl mijn bazinnetje de vorige keren haar haren uittrok omdat het maar niet wou lukken. Toch heeft ze exact hetzelfde gedaan... 't zal aan de computer liggen zeker ? Wel, hier zie je mijn baasje en mij op school. We zijn erg serieus bezig hé! Ik moest goed opletten en luisteren naar wat er gevraagd werd. En niet zitten suffen, zoals ik soms wel eens doe op zondag ochtend (wie niet?)
Dit is kinderspel. Soms heb ik er zin in, en dat was nu het geval. Toen ik mijn examen moest doen, dat was eind vorig jaar, toen had ik er echt, echt, echt geen zin in. Ik ben dan ook niet op de band gesprongen. Ik bleef staan en mijn baasje mocht trekken, smeken, duwen, ik gaf geen kik. Ik had er gewoon geen zin in. Hierdoor ben ik dan ook gebuisd... en mocht ik niet naar een hogere klas. Maar nu vond ik het wel leuk...
... zo leuk zelfs, dat ik er ongevraagd terug ben opgesprongen. Mijn baasje had het niet zien aankomen en hij schrok even van mijn initiatief. Maar ja, wat wil je dan? We lopen daar terug voorbij en ik dacht : "Hop" en voilà, de klus was geklaard. Mag dit tellen voor mijn volgend examen? Trouwens, hoe heet dit spel, "bandwerk" of zo?
Het is ook zo dat wanneer ik iets goed doe, mijn baasje mij knuffelt als beloning. Zoals je kan zien was Speedy goed op dreef, ze kreeg ook een knuffel van haar baasje
Mensen doen soms rare dingen. Vind ik. Vanuit mijn standpunt gezien, bedoel ik. Stel je voor, mijn baasje koopt een biblioteekkast. Een grote kast in twee delen. Hij vraagt twee mannen om de kast te vervoeren, en tot daar is alles ok. Het onderstel wordt naar boven gebracht, en het staat er wel mooi. De mannen terug naar beneden voor het grote gedeelte. Eerst proberen ze de deuren uit de kast te halen. Maar, dit is een antieke kast, en vroeger maakten ze de kasten rond de deuren. Die deuren waren er met geen stokken uit te krijgen. Dan keken ze of ze de kop van de kast er konden af halen, omdat die gesculpteerde koppen heeft. Het hele gevaarte weegt misschien wel 100 kilo, en de mannen wilden eigenlijk wat gewicht kwijt. De kop van de kast kan er ook niet af... ik hoor sakkeren, ik hoor vloeken (vooral van die ene Luc, die kan er wat van ... G*************V********M*****N*****J***** enzovoort. Dit kan ik niet neerschrijven, het zou niet door de censuur geraken... Enfin, omdat de kast toch niet uit elkaar gehaald kan worden, beslissen ze de kast dan maar in zijn geheel naar boven te sleuren, de trap op en draaien en nog een trap op.... Ze geraken tot halverwege de eerste trap, en dan zitten ze vast. Want de kast is 2 cm hoger dan het trapgat... Wat er dan gebeurd is, tart alle verbeelding. Hoe ze met twee mannen beneden via een krikkensysteem de kast omhoog hebben gebracht tot de twee andere mannen boven op de mezzanine (dat is het tussenverdiep dat voor een stuk open is) de kast konden vastgrijpen, hoe de twee andere mannen naar boven spurtten om de andere twee te helpen het gevaarte over de leuning binnen te hijsen... zoiets hou je niet voor mogelijk... maar het is ze gelukt hé! Dikke proficiat aan de krachtpatsers, want ik heb hun spieren horen kraken, echt waar! Het heeft vier uur geduurd, maar ze hebben de kast boven gekregen, en ze staat er fantastisch. Nu nog vullen met boeken, maar daar zal mijn baasje geen moeite mee hebben...
Er is weer al een week voorbij. Gaat het bij jullie ook zo
snel? Misschien is het zo omdat er bij mij altijd weer nieuwe dingen gebeuren.
Een voorbeeldje is eergisteren avond voorgevallen. Mijn baasje wordt 's avonds
laat naar zijn kabinet geroepen voor een spoedgeval. Hij parkeert de auto voor
de deur van zijn praktijk en neemt mij mee naar binnen. Hij onderzoekt de
persoon en alles verloopt zoals gewoonlijk. De mensen gaan terug weg, en mijn
baasje sluit de praktijk af voor de nacht. We stappen door de voordeur naar de
auto die hier vlak voor geparkeerd staat. Zo ver is nog steeds alles normaal.
Tot we aan de achterkant van de auto komen, waar mijn baasje de kofferdeur wil
openen om mij erin te laten. Dan ziet hij... een deuk in de kofferdeur! Iemand
heeft tegen de auto gestampt! Hela zeg, dit is wel de Robbemobiel waar ze
vandalenstreken mee hebben uitgehaald! Zie je, als ik in de auto was gebleven,
dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Maar hoe kan ik nu twee plaatsen
tegelijk beschermen, dat gaat toch niet? Mijn baasje zit binnen en mijn auto
staat voor één keer buiten, niet in de garage, en zie wat er gebeurt... Daarom
roep ik alle speurhonden op om goed te kijken naar de foto hiernaast. Want de
dader heeft een voetafdruk achtergelaten. Honden aller continenten, verenigt u
en speur naar de voet die bij deze afdruk hoort! De beloning is een volle zak
snoep, voilà.
Eerder deze week kreeg mijn baasje bezoek van een inspecteur
van de hondenbrigade. Deze man werkt samen met honden die drugs opsporen en zo.
Da's nog andere koek dan wat ik doe. De meneer was op raadpleging gekomen zoals
andere mensen doen wanneer ze ziek zijn. Omdat het mijn job is op mijn baasje
te passen terwijl hij werkt, was ik, zoals gewoonlijk aanwezig onder de
bureautafel van mijn baasje. De inspecteur had er helemaal niets op tegen dat
ik aanwezig was, hij vond dat zelfs een heel goed idee. Trouwens, hij is een
man van het vak en verstaat dus heel goed wat ik daar doe. En weet je, hij
heeft mij gecomplimenteerd. Ja, ja, hij was onder de indruk van mijn
hondenleven hier. Hij heeft mijn baasje ook complimenten gegeven over mijn
gedrag, omdat ik een zeer beleefde en welopgevoede hond ben. Eigenlijk heeft de
school dan toch zijn nut, want daar leren we luisteren en samenwerken met het
baasje.
Kijk, hier zie je ons bezig. Dit was vanmorgen in school. Eerst aandachtig
luisteren naar wat Stefaan te vertellen heeft, en dan uitvoeren wat hij zonet
heeft uitgelegd. Wanneer het baasje vindt dat ik het goed heb gedaan, krijg ik een heerlijke knuffel...
Oeps, het bazinnetje krijgt de foto's er niet op. Wat is er nu aan de hand? Sorry folks, het lijkt niet te lukken. Ze doet alles zoals gewoonlijk en het werkt niet. Ze zal later opnieuw proberen de foto's erop te zetten, hopelijk lukt het dan wel! Tot straks
Nieuwjaarke zoete, een varken heeft vier voeten, vier voeten en ne staart, is dat dan geen centje waard?
Gelukkig Nieuwjaar !!! Mag 2011 voor iedereen een jaar worden om met plezier naar terug te kijken !!!
Mijn baasjes zijn voor de overgang van oud naar nieuw gaan kijken naar het vuurwerk. Dat werd afgeschoten van op de Grote Markt. Volk dat daar was, je kon er over de koppen lopen! Gelukkig werd het vuurwerk omhoog geschoten naar de hemel, anders had niemand er iets van kunnen zien! Er hing nogal een mist na het vuurwerk, van de kruitdampen zeker? En lawaai dat zo'n vuurwerk maakt, amai mijn oren! Er stond daar ook een podium met jongens die muziek maakten. Al het volk stond te dansen en te bewegen op de maat van de muziek, dat was schoon om zien. Je kon Cava kopen op de markt, per glas of per fles. Maar ik denk dat ze vooral per fles gingen. Het was een vrolijke bende die daar het nieuwe 2011 kwam verwelkomen.
Zie je mij hier al op de koppen van de mensen lopen? De mensen hadden ook vuurstokjes bij die ze in hun handen hielden, of ze staken ballonnetjes gemaakt uit rijstpapier aan die ze omhoog lieten gaan. Dat had ik nog nooit gezien. Het lijkt op een luchtballonnetje met onderaan een bakje waar je een vuurtje aansteekt. Door de warme lucht die in de ballon gaat, gaat de ballon zweven. Ongeveer 5 minuten later is het helemaal opgebrand en blijft er niets van over. Dit is naar het schijnt overgewaaid van China naar Europa. Ik had toch niet gedacht dat die ballonnen zo ver zouden kunnen vliegen...
Ondertussen is het aan het dooien en op enkele plaatsen na ligt er niet zoveel sneeuw meer. Gelukkig heb ik er nog van geprofiteerd toen alles ondergesneeuwd was. Met mijn bazinnetje gaan wandelen langs de voetbalvelden heeft een groot voordeel : ik heb héél het veld voor mij alleen! Dan doe ik niet liever als daar midden op het veld op mijn rug rollen.... Brrrr, héérlijk is dat
Sneeuw is de lekkerste uitvinding die er is. Na de snoepjes natuurlijk. Vandaag had ik een gesprek met collega-hond die samen met zijn bazinnetje bij een Security firma werkt. Hij wordt daarvoor betaald, hé! Eten en dierenartskosten worden betaald door de firma, en daarbovenop krijgt hij nog eens geld voor snoepjes en apportjes! Die apportjes tot daar toe, maar die snoep! Alhoewel, ik mag niet klagen hoor. Ik doe ook security werk, maar dat is relax. Lekker warm in het kabinet. Aan de Okay, dat is een winkel wat verderop, staat in december elke dag een security hond met zijn baas buiten aan de deur. Ze houden alles in 't oog. Als ze een paar uur stilgestaan hebben, zijn ze allebei verkleumd. Gelukkig mogen ze ook binnen komen, ter hoogte van de kassa's. Er staat daar een machine die warme lucht blaast, en dan kunnen ze zich even opwarmen. Maar leuk lijkt mij dat niet, de ganse dag op dezelfde plek de wacht houden. Die andere collega van mij moet dikwijls buiten blijven, of naar evenementen gaan waar heel veel jonge mensen naar naar heel luide muziek luisteren. Ik denk dat ik toch liever doktershond ben, dat lijkt mij minder vermoeiend, terwijl ik toch ook vanalles meemaak.
Vandaag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt, tussen de velden en langs de waterlopen. Hier in de buurt kan je echt fantastisch wandelen. Het is er rustig, of toch meestal. Vandaag waren er jagers bezig, ik schrok telkens op van het geknal van hun geweer. De vogels vliegen dan haastig alle kanten uit, gelukkig heb ik er toch geen zien vallen. Misschien had hij het op de konijntjes gemunt? Zo jagen met een geweer, ik vind daar niks sportief aan. Je ziet dan zo'n dikke vent comfortabel geïnstalleerd in zijn hut met het geweer op een staander. Sport noemen ze dat, pff! Het zou tenminste sport zijn als die jager achter dat konijn zou lopen !
Na de wandeling terug naar huis, waar het bazinnetje ons een koekje gaf. Mijn matje lag gespreid, en het duurde niet lang of ik was ook op jacht... een uiltje vangen geloof ik dat de mensen dat noemen... dat is ook een leuke sport... waar je zo slaperig van wordt...
Mijn baasjes en ik - Robbe - wensen iedereen een Zalige Kerst! En dat wil ook zeggen dat we deze keer voor het laatst verschijnen dit jaar. Ah ja, want volgende zondag is het al 2011, nietwaar. Maar we zullen ons best doen om alle zondagen vol te schrijven met de avonturen die ik beleef.
Ik moet jullie wat laten zien. Kopiëer deze link http://www.nvdl1960.nl/winter2010.html en plak het in je browser. Dit is de blog van Nouchka, een superlieve Cavalier King Charles Spaniel. Maar als je het mij vraagt is zij de enige echte "Santahond"! Hierbij doe ik haar de groeten
Met Kerstavond zijn we naar Leuven vertrokken. Dat was ok, en ook nog gezellig. Maar dat heeft helaas niet lang geduurd. De volgende dag waren de kindjes van de buren (die niet echt brave kindjes zijn) samen met hun neefjes een nichtjes (die zo mogelijk nog stouter en gemener zijn als die van de buren) begonnen met het maken van een sneeuwkasteel in onze tuin . Er lag dan ook onwaarschijnlijk veel sneeuw, zeker 30 cm. Die kinderen maakten een kabaal van jewelste. Roepen, tieren, gillen, ik werd er stilletjesaan onrustig van. Dus wou ik dat eens van dichterbij gaan bekijken en ik besloot om de tuin in te lopen. Van op een afstand zag ik ze doen : ze hadden plastic flessen gevuld met water, en gooiden die naar elkaar. Het water spatte eruit, natuurlijk want de stop zat er niet op! Vandaar het gegil van de meisjes die flink nat werden gegooid. Anderen bestookten elkaar met sneeuwballen en eentje was zelfs bezig de volgesneeuwde sjaal van de sneeuwman vast te maken rond de nek van een ander kind dat het uitgilde. Mijn haren kwamen omhoog toen ik het spektakel zag. Toppunt van ellende was dat de stoutste van de kinderen Rob noemt. Toen mijn baasje achter mij gehold kwam en 'Robbe' riep, begon het gejoel van de gemenerikskes. "Rob" "RobBE" "hahahahaha" Dat vonden ze namelijk leuk dat de stouterik en ik bijna dezelfde naam dragen. Ik vond dat helemaal niet leuk en wou ze dat ook duidelijk maken door eens te grommen. Mijn baasje had mij ondertussen vast aan mijn manen en wou mij terug naar binnen trekken. De kinderen vonden dat zeer vermakelijk en ze lachtten mij uit! De schavuiten! De bandieten! Ik zal ze eens ... maar mijn baasje trok en trok en smeekte dat ik mee zou komen, en ik ben dan maar mee binnen gegaan, maar niet zonder nog eens kwaad achterom te kijken! Mijn baasje heeft mijn leiband genomen en we zijn een wandeling gaan maken. Daardoor werd ik weer wat rustiger, maar het kon niet beletten dat ik moest overgeven van de zenuwen.
Dan was het vorige zondag nogal wat leuker, dat was echt een plezante dag. Want we zijn toen met de school gaan wandelen in de sneeuw.
Het was een tocht van ongeveer 13km langs waterlopen en tussen de velden, het was schitterend. Er waren heel wat honden met hun baasjes komen opdagen, het was echt een leuke en kleurrijke bende.
De braafste honden mochten los lopen, ik dus ook, de anderen moesten aan de leiband blijven. We hebben een klein incident gehad met een grote zwarte hond die een lieve jachthond wou bijten. De jachthond noemt Woody, maar feitelijk hadden ze haar beter Speedy genoemd...! Zo hard lopen dat die kan, en gelukkig maar want anders had die andere haar te grazen genomen! De baasjes zijn tussenbeide gekomen en de zwarte hond werd weer aangelijnd. De vrede was terug gekeerd in de roedel.
Halverwege de wandeling stopte de grote groep mensen en honden ergens aan een weg en er kwam een auto naar ons. In de kofferbak hadden ze een hele grote pot hete groentesoep met balletjes bij, en ijskoude jenever... Mijn baasje heeft 2 keer soep genomen en de balletjes aan mij gegeven, hmm, ze waren heerlijk! Bedankt Rozette voor de lekkere soepballetjes
Dan hebben de baasjes nog een jenevertje gedronken en werd de wandeling terug aangevat. We hebben heel mooie dingen gezien, want alles was stijf bevroren en de sneeuw knisperde onder onze voeten.
Na de wandeling zijn we terug aangekomen in de school, waar pensen en appelmoes werden klaargemaakt voor de baasjes. In afwachting daarvan heeft mijn baasje zich tegoed gedaan aan een lekkere pint.
De krant van vrijdag schrijft "Huisarts sterft week na overval". Dokter Lauwens, de man die door 2 jonge gasten werd overvallen vorige week, is overleden in het ziekenhuis. Dit is een zeer trieste zaak en al mijn medeleven gaat uit naar de zus die alleen achterblijft. Ik heb hier geen woorden voor. Een dokter schreef als reactie hierop in een artsentijdschrift dat men zich tegen dit soort overvallen niet kan verdedigen. Videobewaking helpt niet, automatische deuropening en andere systemen baten niet. Mijn baasje heeft sinds ik bij hem in dienst ben, geen echte agressie meer meegemaakt behalve toen ze de glazen vitrinekast hebben kapotgeslagen. Als ik eerlijk mag zijn, denk ik echt dat een hond zoals ik helpt om deze schurken buiten te houden. Tenslotte ligt het gevaar in de praktijkruimte zelf, wanneer de dokter alleen is en de deuren dicht zijn. Die mannen zullen meestal niet in de wachtzaal of in de gang de dokter overvallen, maar pas wanneer ze binnen zijn. Daar ligt het geld, medicijnen zijn in handbereik evenals andere waardevolle dingen die ze kunnen gebruiken. Als deze kerels minderjarig zijn, ontsnappen ze aan ons rechtsysteem wanneer ze eventueel toch geklist worden. Dit zijn droevige tijden en ik wens uit de grond van mijn hart dat de situatie in een nabije toekomst mag verbeteren.
Raja, mijn kleine compagnon, was vorige week aan de beurt om in bad te gaan. Zoals je op de foto kan zien, geniet hij met volle teugen van zijn bad avontuur ...
Ondertussen is het weer heerlijk winters. Dit is fantastisch weer voor mij, ik leef mij uit in de sneeuw... waauw, ik hoop dat dit nog lang duurt! Ik heb ergens een weerspreuk opgevangen : "blaast de noordenwind met decembermaan, dan houdt de winter 4 maanden aan". Als dat waar is, manmanman, dan hebben we nog 4 maanden sneeuwpret te goed, joepie!!!
Vrijdagavond was er een heel leuke wandeling te doen in het Vrijbroekpark. Ik kom daar geregeld wandelen met mijn baasje, en ik ken dan ook de weg daar. De weg van de wandeling was verlicht met wel honderden theelichtjes op de grond. Er was ook spektakel te zien, zoals een vuurspuwende draak in hout, en muzikanten die op grote roze schelpen bliezen, ergens anders kon je soep krijgen, en op alle stopplaatsen waren vuurmanden volgeladen met brandende houtblokken om de wandelaars te verwarmen. Het laatste kampvuur was enorm : zeker twee meter hoog, vier meter lang en 2 meter breed. Een hitte kwam daarvan af, je moest echt meters afstand houden. Het voordeel is dat je het van heel ver kon zien branden, dat wel. Het was heerlijk koud, zeker -2°, overal sneeuw, sterren aan de hemel, de maan die veel licht gaf, en dan alle vuurmanden, mensen en kinderen die lichtjes bijhadden... de wandeling had iets feeëriek... dit was echt heel, heel leuk en is zeker voor herhaling vatbaar. Onderweg kreeg ik natuurlijk kommentaar te horen van sommige wandelaars. "Amai, daar komt geen einde aan dien hond!" of "kijk eens, dat lijkt wel een ijsbeer in de sneeuw!" en dan die kleine die luid riep "mama, mama, kijk een witte Blacky" en helemaal op het einde van de wandeling liep ik langs twee jongetjes, en de ene fluisterde tegen de andere "Zou dat Fifi zijn?" Hiermee bedoelde hij natuurlijk de beroemde Fifi uit de avonturen van Jommeke. Ik ben vereerd dat ik met zo'n toffe hond vergeleken wordt door de jeugd, dat is fijn!
Wanneer het enigszins past in zijn agenda, zal mijn baasje tijd nemen om met mij te wandelen langs de dijken, of tussen de velden. Zo kan ik heerlijk lopen en rollen in de sneeuw. Mijn baasje loopt dikwijls mee met mij, en dan draven we zij aan zij over de bevroren paadjes.
Het is toch God geklaagd... We naderen het einde van december met Kerstmis als hoogtepunt. Dit betekent voor de mensheid een boodschap van Liefde voor je naaste. Blijkbaar heeft niet iedereen daar oren naar. Twee dagen geleden werd dokter Lauwens uit Mechelen door 2 jonge allochtonen overvallen in zijn praktijk. Resultaat van het gevecht : ze hebben een tiental euros gepikt, maar de arme man ligt wel met 2 gebroken schouderbladen op intensieve zorgen. Het is niet gezegd dat hij zich terug aan het werk zal zetten na zijn revalidatie. Het is al de 4de keer in 10 jaar dat hij overvallen wordt in zijn praktijk. Bij zijn voorlaatste overval had hij zijn belagers herkend, want het waren patiënten van hem! De ganse familie van deze overvallers is tot bij hem gekomen, ze hebben dokter Lauwens met een pistool tegen zijn hoofd een brief laten schrijven waarin hij verklaarde deze allochtone gangsters niet te kennen. Dokter Lauwens heeft dit persoonlijk aan mijn baasje verteld. Dokter Cnops werd door patiënten van hem met baseball bats geslagen en zijn arm is nog steeds niet genezen. Hij zou vorige week terug overvallen zijn en waarschijnlijk zal hij hierna niet meer werken. Dokter Budts heeft zijn arm gebroken tijdens een overval en doet nu vooral administratief werk. Dokter Vanhoudt stond in de gang van zijn praktijk om de buitendeur vast te draaien, toen de
deur plots weer open ging. Hij dacht aan een late patiënt maar daar
stond hij oog in oog met een gemaskerde man. Zonder ook maar één woord te
zeggen sloeg hij met een hard voorwerp op zijn hoofd, vermoedelijk met een matrak. Maar de dokter verweerde zich en slaagde er uiteindelijk
in om de deur dicht te duwen en op slot te doen. Zo kon de gangster
niet meer binnen. Maar dat was niet zo naar de zin van de kerel. Hij
trapte onderaan de deur een raam stuk. Maar omdat er scherpe pinnen van
het gebroken glas aanhingen, raakte hij via die weg gelukkig niet
binnen. Ondertussen heeft dokter Vanhoudt ook een grote hond. De schrik zit er bij de doktoors goed in! Mijn baasje heeft een gebroken voorarm en ellenboog overgehouden aan een vorige overval om van de laatste maar te zwijgen. Die was net voor ik bij hem in dienst kwam. Er waren toen 2 allochtonen binnengekomen, zonder masker. Een grote en een kleinere. Allebei hadden ze zware bottines aan en één van hen had een vleemes vast. Daarmee wilden ze de dokter in de buik steken. Gelukkig kon hij het mes uit de hand van zijn belager schoppen, maar hierdoor verloor hij zijn evenwicht en viel op de grond. De twee bandieten hebben toen met hun zware bottines op mijn baasje geschopt waardoor hij er een gebroken neus, een gebroken pols en twee gebroken tanden aan overhield. Gelukkig hebben ze dat mes niet kunnen gebruiken, anders had ik hem zelfs niet als baasje gekend... en zou de stad een dokter minder geteld hebben. Ik versta dat eerlijk gezegd niet. Hoe kan je iemand die instaat voor de gezondheid van anderen, iemand die dag en nacht oproepbaar is, iemand bij wie de patiënten altijd vóór gaan, hoe kan je zo iemand kwaad aandoen? Als je het mij vraagt zijn het stuk voor stuk ezels. Als dokter Lauwens een goede hond had gehad in zijn praktijkruimte, dan zou dit nooit gebeurd zijn. Geloof mij maar. Sinds ik bij mijn baasje in de praktijkruimte blijf, zijn er geen stoute meneren meer geweest. 't Is te zeggen, ze komen nog wel, maar zijn stukken braver. Als ze lastig beginnen doen tegen mijn baasje volstaat het dat ik eens grom om ze wat in te tomen. Sinds ik er ben, komen er terug Belgen naar mijn baasje. Vroeger bleven die weg omdat ze zich niet veilig voelden in de wachtzaal. Er ontstonden daar nogal eens meningsverschillen tussen de Belgen en de allochtonen, om niet te spreken over de gevechten. De Belgen hebben mijn baasje verzekerd dat ze zich nu veilig voelen, sinds de grote witte hond er is.
Mijn baasje heeft boeken over alle hondenrassen. Tijdens het doorbladeren van één van zo'n dikke boeken kwam hij foto's tegen van een grote witte berghond, en hij dacht : "Hier sé, een Tatra!" Maar neen, het bleek een Pyreneese Berghond te zijn. Kijk, op de foto hieronder zie je mijn Franse neef. De gelijkenis is frappant, niet?
In het boek staat dat de Pyreneese Berghond al heel oud is. Er werden in archeologische sites botresten gevonden van dergelijke honden die dateren van 1800 tot 1000 v. Chr. Ze vermoeden ook dat de voorvader van de Pyreneese Berghond uit Centraal-Azië stamt, en het zou dan waarschijnlijk over de Tibetaanse Mastiff gaan, die door de Hunnen en de Mongolen werd meegenomen op hun veroveringstochten naar Europa. Op die lange reis van de Tibetaanse hoogvlakten naar onder andere de Pyreneeën, zouden zich verschillende hondetypen hebben ontwikkeld. Waarschijnlijk zou de route van de Tibetaanse Mastiff gelopen hebben van Afghanistan via Iran en de Kaukasus tot Turkije, en dan van Joegoslavië via Tsjechoslowakije, de Alpen en de Pyreneeën tot de Spaanse en de Portugese hooggebergten. Het boek vertelt dat de honden die in deze streken ontstonden, achtereenvolgens de Leonberger, de Tatra (waar ik van afstam!), de Berghond van de Maremmen, de Kuvasz, de Komondor, de Sint Bernhard en de Pyreneese Berghond waren. Het is zeker niet toevallig dat hun verspreidingsgebied samenvalt met de gebieden waar de laatste grote roofdieren leefden zoals beren, wolven en lynxen. Hun belangrijkste taak was het verdedigen van de kudden. En dat is net wat ik doe: ik bescherm mijn kudde en mijn herder.
Om over iets helemaal anders te spreken, mijn baasje heeft gisteren laat gewerkt in het huis van Bomma. Er was daar een waterlek en niemand kon juist zeggen waar al dat water vandaan kwam. Mijn baasje heeft het gevonden. Het lek was verstopt in een zuil waar de watertoevoer en de afvoer van het toilet zat. Hij heeft zeker honderd tegels losgewrikt en zag toen een grote natte plek. Daar heeft hij de zuil kapot geklopt en op dat moment spoot het water recht in zijn gezicht. ZwartZwart de poes en ik stonden er naar te kijken en zagen het gebeuren. ZwartZwart heeft het niet zo met water en die maakte zich direct uit de voeten. Ik ben gewoon op een andere plaats gaan zitten, het was niet nodig dat ik ook nat werd, toch? Mijn baasje was bezig in zijn onderhemd, want hij had het warm gekregen van dat loskloppen van de tegels. Maar toen hij dat ijskoude water over zich kreeg, is hij beginnen vloeken... dat het de moeite was, hihihi !!! Hij heeft dan de hoofdkraan van het water dichtgezet en het water is direct gestopt met spuiten. Hij moest dan de ganse boel opruimen van Bomma voor hij mocht gaan slapen. Enfin, nu het lek gevonden is, zal het niet moeilijk zijn om de buizen te herstellen en de tegeltjes terug tegen de nieuwe zuil te plakken.
Vanmorgen zijn we zoals van gewoonte naar school geweest. Raja is voor de eerste keer sinds september meegekomen. Hij krijgt nu pijnstillers en medicijnen en het gaat veel beter. Hij is zelfs wat aangedikt en eigenlijk is hij nu ook veel liever in de omgang. Tijdens de les zaten we in twee verschillende groepen op het terrein en dat vind ik niet leuk. Hoe kan ik nu goed opletten terwijl ik regelmatig achterom moet kijken om te zien hoe het gaat met de rest van mijn kudde? Mijn baasje probeert mij te motiveren om op te letten, en ik doe dan ook mijn best om hem te plezieren. Neemt niet weg dat ik stiekem omkijk, om mijn bazinnetje met Raja bezig te zien.
Je gaat nooit kunnen raden wat er met mij gebeurd is vorig weekend. Nooit. Ik had het ook niet kunnen raden, echt niet. Maar het is mij wel overkomen. Een heel avontuur hoor! Ik word er nog moe van als ik er aan denk. Het begon zaterdag namiddag. We maken een namiddagwandeling, samen met Raja. Wanneer we terug thuis komen, zet mijn bazinnetje Raja in de living, en ze doet mijn leiband niet af. Ze gooit een rugzakje over haar schouders en zegt : "Kom Robbe, we zijn weg". Ah, nog wandelen? Ja, nog wandelen. Op een goed tempo lopen we naar het station van Mechelen. We gaan toch niet met de trein reizen zeker? Ik heb dat wel gezien bij die meneer enkele weken geleden, maar eigenlijk weet ik het niet zo goed met die treinen. We lopen voorbij de ingang, voorbij de uitgang... nog verder door... Daar staan netjes in de rij allemaal autobussen te wachten, en mijn bazinnetje stapt met mij recht op zo'n grote autobus af. De deuren zijn dicht, want het is flink koud. De chauffeur ziet ons staan en doet één deel van de dubbele deur open. Mijn bazinnetje vraagt heel beleefd of ik mee op de bus mag. Van de chauffeur mag het, "maar wat als hij iets doet???" Mijn bazinnetje antwoordt dat we net gewandeld hebben en áls het moest gebeuren, wel dan is ze daar op voorzien. Met kakazaki's en zo. De chauffeur trekt vragend één wenkbrauw op, en doet vervolgens de andere halve deur open. We stappen op. We gaan zitten in het breedste gedeelte, in het midden van de bus. Mijn bazinnetje klapt een stoeltje naar beneden en gaat erop zitten. Ik ga braaf zitten, zoals gevraagd, en geef mijn ogen de kost. Ik kan zelfs naar buiten kijken door de middelste deuren vlak voor ons. Alles is oké tot plots alles begint te daveren, en de bus begint te grommen! Ik weet effe niet waar ik het heb! Moeten we niet vluchten? Hoe kunnen we hier in godsnaam uit? Bazinnetje help! Dan begint dat gevaarte nog te bewegen ook! Oh nee, mijn maag begint te klotsen in mijn buik en ik sta te trillen op alle 4 mijn poten. Mijn bazinnetje probeert mij ondertussen rustig te krijgen, maar ik word zo misselijk als ik naar buiten kijk! Ze wil persé dat ik ga liggen, en uiteindelijk doe ik dat ook. Dan blijkt het beter te gaan met mijn maag, want ik kan niets meer zien buiten. De chauffeur heeft de verwarming opgezet, en het wordt onbehaaglijk warm aan mijn rug. Mijn bazinnetje zit als een gek te trekken aan mijn poten en duwt aan mijn onderrug, maar ik lig en ik blijf liggen! Nadien heb ik begrepen dat ze dat deed omdat ik met mijn onderrug tegen de verwarming van de bus lag, en dat was behoorlijk heet. Nog een beetje en ik stond in brand! Na een vervelende rit (mij krijgt ze nooit meer in zo'n gevaarte, hoor!) stappen we uit, ergens aan een kerk. Ken ik niet, ben hier nog nooit geweest. Mijn bazinnetje knuffelt mij en zegt dat ik flink geweest ben, maar ik keer mijn kop af en trek mij weg. Nu moet ze daar niet mee afkomen hé zeg! We wandelen tot we aan een huis komen waar ik allerlei hondengeuren opvang. We gaan naar binnen en daar zijn twee madammen die ons begroeten. En dan begint het verhaal nog maar pas...
Ze helpen mij in een hoog bad, en dan begint het gewas en geplas en maar schuimen... kijk maar...
Plezant hé!
Na al het gewas begint het geblaas. Met een grote stofzuiger die veel warme lucht blaast word ik gedroogd, deels in het bad.
Wanneer ik droog genoeg ben om uit het bad te komen, blazen ze mij verder droog. De plukken haar vliegen in het rond. Voor mijn bazinnetje lijkt het op de pluimpjes bij een kussengevecht. Mijn pels is nadien heerlijk zacht en mooi glanzend. De resten zomerpels zijn nu definitief verwijderd en mijn winterpels komt volledig tot zijn recht.
Gelukkig is mijn baasje ons komen halen met de auto. Thuis gekomen heeft Raja mij besnuffeld van kop tot teen. Wist hij nu echt niet dat ik het was, Robbe?
Het duurde niet lang of ik vond mijn plaatsje op de mat. Enkele uren aan een stuk diep slapen, heerlijk maffen... alles vergeten...
Een paar dagen later ligt de eerste sneeuw in de tuin. Dit is vroeger dan vorig jaar. Want sinds gisteren ben ik al een jaar in Mechelen, en toen was er nog geen sneeuw.
Mijn bazinnetje strooit altijd wat brood voor de vogeltjes, hebben die niks meer laten liggen?
Honden worden ook wel eens de "beste vriend van de mens" genoemd. Helaas is de mens niet altijd de beste vriend van de hond... iedereen kent wel voorbeelden van mishandeling uit zijn omgeving of van televisie. De geschiedenis kent vele episodes waar honden ingezet werden om de mens te dienen. Het Poolse leger zocht na de eerste wereldoorlog naar inzetbare honden. De "Schapenjongens uit Podhale" dienden als kanonnenvlees : ze werkten als boodschappers, waren trekhonden voor de sleden van de bergbrigade, trokken samen met hun twee-benige kompanen de wacht op, droegen in onherbergzaam gebied de munitie, fungeerden als diensthond bij de grensbewaking, haalden als reddingshonden de drenkelingen uit de woeste bergstromen, en waren tevens blindengeleidehond.
Het is enkele malen gebeurd in de geschiedenis dat het
zuivere Akita ras bijna uitgestorven was. Tijdens het Meiji tijdperk waren
hondgevechten zeer populair in Japan en Akitas werden vaak gekruist met Tosa
vechthonden. Pas in 1917 werd de Akita Dog Preservation Society opgericht om
het zuivere Akita ras te verzekeren. Ondanks deze maatregel werden de Akitas
bijna uitgeroeid tijdens WO II toen alle honden, behalve Duitse Herdershonden,
afgemaakt werden voor hun vlees en hun pels als voering diende voor de
militaire uniformen. Ondertussen doet de mens weer inspanningen om de Akita van
uitsterven te behoeden.
Hieronder zie je een foto van een Akita Inu.
Soms ontstaat er een innige band tussen baasje en hond. Wie heeft al
gehoord van Hachiko, een Akita inu die zo trouw en loyaal aan zijn
baasje was dat het verhaal toendertijd zelfs voorpaginanieuws werd van
Japans' grootste krant? Het is een echt gebeurd verhaal over een hond die ongelooflijk
trouw en loyaal was aan zijn baasje. Het gaat hier over Hachiko, een Japanse Akita
inu, afkomstig uit Akita uit het noordwesten van Japan. Via DNA hebben
onderzoekers ontdekt dat de Akita, samen met de Afghaanse Hound, Chow Chows en
Siberische Huskies de minste genetische afwijking vertoont met de wolf.
Het verhaal van Hachiko
Hachiko
werd geboren in 1923 in Akita (Japan) en kwam naar Tokyo in 1924 met zijn baasje,
Professor Hidesaburo Ueno. Deze man was professor Landbouw aan de Universiteit van Tokyo. Ze leefden in
Shibuya vanwaar Hachiko elke dag met zijn baasje meeliep tot aan het
treinstation. Elke avond, op het exacte tijdstip dat Professor Ueno zou
toekomen, stond Hachiko hem al op te wachten op het perron, en samen liepen ze
de weg terug naar huis. Dit gebeurde dag in, dag uit, gedurende 1 jaar en 4
maanden, tot op de dag dat Professor Ueno niet naar huis kwam.Professor Ueno stierf aan een plotse
hersenbloeding tijdens zijn werk aan de Universiteit.Hachiko werd aan een andere familie gegeven,
maar ontsnapte voortdurend en liep terug naar de woning van wijlen Professor
Ueno. Na een tijdje moet hij zich gerealiseerd hebben dat zijn baasje daar niet
meer leefde. Daarom trok hij elke dag naar het station waar hij zijn baasje
trouw opwachtte.Na verschillende maanden merkte het stationspersoneel de hond op en ze gaven hem dagelijks te eten en te drinken.
Het verhaal over de hond die trouw elke dag zijn baasje kwam
opwachten begon de ronde te doen. Een student van Professor Ueno publiceerde
artikels over Hachiko, en in 1932 werd Hachiko voorpaginanieuws van de grootste
krant van Japan. Het was in 1934 dat ter ere van Hachiko een bronzen standbeeld
werd opgericht aan het Shibuya station. Hachiko stierf een jaar later in het
Shibuya station, na negen jaar nog steeds wachtend op de terugkeer van zijn baasje. Zijn
lichamelijk overschot wordt tot op heden bewaard in het National Science Museum
of Japan in Ueno, Tokyo.
Dit aangrijpende verhaal over Hachiko inspireerde Japanse filmmakers
die in 1987 een film maakten over zijn leven met Professor Ueno. Deze film
noemt Hachiko Monogatari. Er werd een Hollywood versie uitgebracht in 2009
waar Richard Gere de rol speelt van Professor Ueno. Een aanrader voor alle
fervente hondenliefhebbers en voor hen bij wie de betekenis over de schoonheid
van liefde en toewijding eens opgefrist mag worden.
Mijn baasje, da's toch een deugeniet hoor. Lig ik te slapen na een vermoeiende dag, dan vindt hij het nodig om mij te laten weten dat hij mij graag ziet door een hartje boven op mij te leggen. Eerst realiseerde ik mij nog niet eens wat er gebeurde, ik voelde alleen maar iets daar achter mijn voorpoot, op mijn ribben.
Wat doe je eerst als je wakker wordt? Je oogjes uitwrijven tiens!
Dan een dikke knuffel van mijn baasje, en ja, ik zie jou ook graag hoor !
Dat het zo laat is voor mijn baasje kan beginnen schrijven, heeft te maken met het weer. Eigenlijk met de wind. Ik heb hem al horen zeggen dat als het buiten waait, het in het hoofd van sommige mensen ook waait. Resultaat : hij is vandaag 2 keer en deze nacht 1 keer met de ambulance moeten meerijden voor mensen die wat teveel last hadden van de wind in hun hoofd. En daarnet zag ik op het nieuws zoveel mensen die last hebben van te veel water. Het water dat van de rivieren in hun huizen gelopen is, ocharme. Ik hou nu ook wel van water, maar dat lijkt mij nu toch teveel van het goede... Gelukkig zijn wij thuis ervan gespaard gebleven. We hebben natuurlijk ook veel regen gehad, en als we gaan wandelen is dat altijd een slijkboel in huis. Mijn bazinnetje is dan in de weer met handdoeken om mij af te drogen, en och, ik laat haar doen. Als ik haar daar mee kan plezieren, waarom niet?
Ik hou van dit weer. De wind en de bladeren van de bomen die ritselen in het gras. Er zijn zelfs plaatsen waar je alleen nog op de bladeren loopt, da's een heel fijn gevoel aan de poten. En ik heb ondervonden dat mijn baasje en mijn bazinnetje anders omgaan met de plassen. Met mijn baasje mag ik zowat alles doen : drinken, met mijn voorpoten erin gaan staan, ach voor hem maakt het niet uit. Met mijn bazinnetje daarentegen is het anders : zij vindt het leuk om over de plassen te springen, en eigenlijk vind ik dat ook leuk. Telkens we een grote plas tegenkomen, springen we erover, ze hoeft het mij zelfs niet te zeggen, ik spring gewoon. Verleden keer was ze er niet op bedacht dat ik zou springen, zij sprong niet mee en ik trok haar pardoes de plas in, hihi.
Overlast kan je ook hebben met andere dingen als water en wind. Eerder deze week was ik met mijn baasje naar een winkel geweest waar ik binnen mag, omdat ze daar eten en allerhande spullen verkopen voor katten, honden, konijnen, parkieten, vissen, en noem maar op. Mijn baasje koopt eten en snoep voor mij (hm hm lekker!) en we gaan aanschuiven aan de kassa. Daar zit een nieuw meisje achter de kassa, met volgens mij nog geen ervaring what so ever. Ze heeft geen klein geld, en de mensen moeten passend betalen, of de mensen in de rij moeten wisselen of al een deel van hun aankopen betalen in klein geld, om de eerste klant te kunnen weergeven. Een heel gedoe dus. En dat duurt, dat duurt... (geeuw)... Twee mensen voor ons staat een madam met een pup van ongeveer 40 cm, bruin van kleur. Het beestje had last van... awel... hij staat daar te draaien en te keffen naar zijn bazinnetje, maar die wil het niet geweten hebben. Eigenlijk had ze moeten buiten gaan, want de pup had last in zijn buikje. De madam dacht zeker dat ze al lang genoeg gewacht had (zeker 20 minuten) en ze wou nu haar plaats in de rij niet verliezen door buiten te gaan voor de pup. Wel, dat heeft zich vanzelf opgelost... de pup heeft zich ontlast, waar hij stond. De madam heeft gedaan alsof ze het niet gezien had, en is na te betalen gewoon buiten gestapt. Er was nog iemand voor ons en mijn baasje heeft ondertussen de poep van de pup opgeruimd met zijn kakazaki. Kennen jullie dat niet, een kakazaki? Dat is het Japans woord voor poepzakje, maar klinkt interessanter, niet? Wanneer het zijn beurt is aan de kassa legt mijn baasje alles op de toog behalve de kakazaki, dat liet hij in de mand liggen. De juffrouw aan de kassa zegt : "Hela meneer, en dat zakje, gaat u dat niet betalen soms?" Waarop mijn baasje antwoordt : "Nee juffrouw, da's van twee honden geleden. Maar als u het persé wil, laat ik het hier achter, en anders gooi ik het buiten in de vuilbak". Wonder boven wonder, hij mocht het zelf wegdoen...
De buurvrouw zei dat het geen weer is om met de hond buiten te komen. Wel, ik moest denken aan de katten, en voornamelijk aan de straatkatten. Want die beestjes kunnen nergens warm bij de kachel liggen zoals ik, ze moeten maar zien dat ze een onderkomen vinden. Als ik aan straatkatten denk, dan hoor ik in mijn hoofd de eerste tonen van Stray Cats Strut en begint mijn staart al in de maat te wiegen... Dit liedje is van lang voor mijn tijd, al van de vorige eeuw zelfs, ik dacht 1981. Mijn bazinnetje speelt het dikwijls, en dan zie ik ook het clipje erbij. Niet alleen straatkatten, maar ook straatpoezen komen erin voor... Voor de liefhebbers, de link hieronder.
Vandaag in de les was ik verstrooid. En dat is de schuld van mijn bazinnetje. Ja, sinds Raja niet meer mee komt naar de hondenschool. Hij is te ziek en komt nog amper buiten. Zelfs wandelen doen we niet meer samen, hij gaat meestal alleen en soms met mij tot in de tuin. Het bazinnetje komt nog wel mee naar de hondenschool om ons te supporteren. Maar vroeger stond ze altijd met Raja naast mij en mijn baasje, en nu niet meer. Vorige week stond ze aan het hek langs de kant van de kantine, en toen was ik steeds naar daar aan 't kijken of ik haar kon zien. Vandaag stond ze op straat, daar waar de haag het laagst is, eigenlijk vlak over mij. Ze dacht dat ik haar niet gezien had, maarre, ik heb wel goede ogen hoor! En mijn reukorgaan is goed ontwikkeld, zodat ik altijd weet waar ze is. Ook al doet ze alle moeite van de wereld om mij niet te zien. Vandaag dus stond ze aan de straatkant te kijken hoe goed we de oefeningen deden. Maar omdat ik altijd wil weten waar ze is, hou ik haar goed in de gaten, en eigenlijk let ik niet zo goed op dan. Ik zal eens vragen aan Stefaan of ze niet zonder Raja in de rij naast mij mag staan, dan zou ik tenminste gerust zijn dat ze niet weggelopen is.
Bij hoeveel mensen zou ik ondertussen al niet thuis geweest zijn? Bij heel veel mensen. Meestal bij mensen die zelf een hond hebben, dan kunnen we "socializen", kennismaken. Soms kom ik ook bij mensen die geen huisdier hebben. En het koppel waar we onlangs geweest zijn, die hebben geen huisdieren. Ze hebben ook geen kinderen. De meneer heeft alleen zijn madam. En ik vermoed dat zelfs zij teveel is. Hij heeft namelijk een kamer voor hem apart waar hij speelt. Ja, hij speelt met kinderspeelgoed. Met minitreintjes. Ik heb het gezien. Een tafel, zo groot als de living bij ons, staat vol met bergen en tunnels, bruggen, lange treinen en locomotieven, tractors, bomen, huisjes,... noem maar op.
Daar zit die meneer te spelen, alleen, want hij wil niet dat zijn madam ook met de treintjes speelt. Zou hij die allemaal van Sinterklaas gekregen hebben? Ik heb dat gezien in de reclameblaadjes, dat Sinterklaas treintjes brengt. Het zou wel kunnen hoor dat, gezien zijn leeftijd, hij er daarom zoveel heeft. Ik kwam net met mijn kop boven de tafel uit, en de meneer liet de trein rijden. Vlak bij mij hoorde ik plots "tuuuuut-tuuuuuut!!!" Amai, ik ben fameus geschrokken toen dat ding voorbij mijn snuit denderde! Mijn baasje was wel onder de indruk hoor, van die treintjes. De meneer zei iets tegen mijn baasje, maar hij had het niet gehoord. Mijn baasje stond daar maar te dromen... Misschien dacht hij dat het wel gemakkelijker is om met treintjes te spelen als doktoor te zijn...Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat hij daar niet aan denkt, hé! Moet ik op mijn leeftijd nog recyc-leren van een doktershond naar een machinistenhond?
Voor de liefhebbers heb ik hierbij een link naar een clipje met een liedje waar veel stoomtreintjes in voorkomen. Veel plezier...
Wat vinden jullie hier van? Prachtig hé! De Brabantse trekpaarden zijn onder de paarden wat ik ben onder de honden : heel groot en mooi! Je hebt paarden en je hebt Brabantse trekpaarden. Je hebt honden, en je hebt... mij
Mijn baasje vond het een leuk idee om zondagochtend te gaan wandelen naast de wei waar deze Black Beauty's staan. Zeg nu zelf, het heeft iets, hé! Deze paarden hebben kracht, en dat stralen ze ook uit. Ze zijn heel lief hoor, want mijn bazinnetje heeft hun snuiten gestreeld en ze vonden dat heel goed.
Je had het moeten zien, we liepen alle vier naast elkaar... de paardjes
in de wei natuurlijk, mijn baasje en ik op de weg ernaast. Het was een
ongelooflijke ervaring. Je hoorde en voelde zo hun hoeven stampen op de natte
grond. Maar... de pret was van korte duur. Plots kreeg ik pijn in mijn voorpoot, ik kon er niet meer op lopen! Mijn baasje heeft onmiddellijk mijn voet en de kussentjes onderzocht, hij dacht dat er misschien een steentje of iets anders was tussen geraakt, maar dat was niet zo. Hij zag dat ik echt niet goed vooruit kon, ik hinkte maar wat op 3 poten, da's niet gemakkelijk. Dan zegt hij tegen mijn bazinnetje dat zij bij mij moet blijven, hij zal de auto gaan halen. Hij vertrekt op een drafje, en dan komen er wel zeker 10 cross moto's aan. Die gasten waren erg vermomd met felle pakken en blitse helmen op hun hoofd. Ik kon er geen enkele van herkennen. Mijn bazinnetje heeft dan haar armen rond mijn nek geslagen opdat ik rustig zou blijven, want die moto's maakten een hels lawaai. Toen de motorrijders ons zagen, verminderden ze plots vaart en reden héél héél rustig voorbij en knikten naar ons. Eens ze ver genoeg waren gaven ze terug plankgas, reden op hun achterwiel en maakten verschrikkelijk kabaal. De koeien verder in de wei zag ik plots heel hard wegrennen, zo geschrokken waren die beesten. Ik denk dat de boer 's avonds botermelk heeft gekregen in plaats van gewone melk... Mijn baasje kwam aangereden met de auto en ik mocht in de kofferbak springen. Springen is niet echt het woord, want dat lukte niet zo goed op 3 poten. Mijn baasje heeft mij wat geholpen, en toen ging het wel. We waren niet ver van school, en mijn baasje besloot om te verwittigen dat ik de les niet zou meevolgen, gezien mijn kwetsuur. Stefaan is onmiddellijk komen zien. Da's een lieve man hoor Stefaan, hij is zo begaan met ons. Ik moest uit de wagen komen, en Stefaan heeft mijn poot en mijn enkel, mijn knie en mijn schoudergewricht betast. Hij vond ook niets, behalve dat ik... te... dik... ben. Ik hoorde hem volgend gesprek voeren : "... en gij weet dat ook wel, hahaha, dat als ge gecastreerd zijt, hahaha, ge minder eten nodig hebt omdat je spijsvertering anders werkt ... als ge teveel eten krijgt, dan wordt ge dik omdat ge niet alle energie opgebruikt ...". Mijn baasje stak prompt zijn buik naar voren en wreef erover met zijn hand. "Ge ziet dat toch, en gij weet toch ook dat een hond meestal op zijn baasje lijkt" zei mijn baasje toen. Wat bedoelt hij nu feitelijk, dat we allebei te dik zijn ... of allebei gecastreerd...?
De pijn in mijn poot was over en ik heb gewoon de les meegevolgd. Ik kreeg wel extra aandacht van mijn baasje en ik mocht gaan liggen als de andere honden moesten zitten, om mijn poot te sparen. Wat dat dik zijn betreft, mensen krijgen daar "suiker" van. Dat is een ziekte waardoor je voeten er af vallen omdat die van suiker worden en dan smelten als ze nat worden. Onlangs kwamen we in het park een meneer tegen bij wie niet alleen de voeten, maar de twee benen helemaal weg waren. Die meneer rijdt in een elektrische rolstoel, en vanachter op de stoel is een plastieke doos gezet, waarin zijn hond zit. De meneer kwam in het park tot bij ons gereden, en vroeg aan mijn baasje om het deksel van de doos los te maken, zijn hond eruit te halen en de lits aan hem te geven. Het ras was volgens mijn baasje een "Canis vulgaris". Dat ras ken ik
niet, mij leek het eerder dat ik zowat alle rassen terugvond in het
beestje. Mijn baasje heeft gedaan wat de meneer vroeg, en zo kon hij wandelen : zijn hond aan de leiband en hijzelf in zijn rolstoel. Wel, ik denk dat dit ons niet zo gauw zal overkomen. Want ik weet wel dat mijn baasje te dik is, en dat hij suiker heeft heb ik gehoord, maar zo lang hij zijn voeten niet met water wast, kan dat geen kwaad.
Hallo, een hele goeie middag iedereen. Waarom ik zo blij ben? Ach gewoon, het is zondag. En : we zijn vanmorgen naar school geweest. Het was al 2 weken geleden dat ik nog naar school geweest was, en ik begon het daar te missen. Toen we aankwamen, stond het drinken al klaar. Zoals jullie het al wel gemerkt zullen hebben, ik drink graag fris, lekker water. Oeps, op heterdaad betrapt!
Mijn baasje was weer erg tevreden over mij. We moesten "liggen" en "zitten", en "recht" en "voet"en dat gaat mij goed af ;-)) Omdat we goed geluisterd hadden, kregen we als beloning een knuffel. Zie hier mijn baasje die mij kietelt, hij kent mijn zwakke plekje ... Alleen dat spelen vind ik niet zo leuk. Als we goed getraind hebben, spelen de baasjes met ons. Pff, dat vind ik onnozel gedoe. Allez, zie je mij al kwispelend en blaffend achter een stuk speelgoed lopen? Ik heb het veel liever wanneer mijn baasje mij eens goed vastpakt en eens goed in mijn pels roefelt. Want dat doet pas deugd!
Vandaag heb ik kennis gemaakt met een Mini. Niet zo maar een Mini, maar een heel kleine Mini. Zat ik daar gehoorzaam naast mijn baasje te kijken naar wat de andere honden deden, wanneer plots een liliputter verscheen. Wat is dit??? Zo iets klein??? Eerst ben ik vlug achteruit gestapt, uit schrik dat mijn schaduw dat kleintje zou verpletteren. Maar toen bleek dat de zon niet echt scheen, en er was geen schaduw. Uit nieuwsgierigheid ben ik dan heel heel heel voorzichtig vooruitgekomen en ik heb eens gesnuffeld aan dat Mini-wezentje... Wel, dat rook naar hond! Dus, zo klein kan een hond ook zijn? Daar was ik toch niet goed van hoor. En hoe klein dat ding ook is, het is onversaagd! Kwam steeds dichter naar mij, wou persé aan mijn snuit snuffelen... Ik denk dat ik dit hondje "Moedig" noem ...
Een fan van mij vroeg zich af wat ik gedaan heb in de week dat ik bij Frans en Maggy logeerde. Eerst zijn we op zondagochtend nog naar school geweest, zoals anders. Ik had helemaal niets in de gaten. Mijn baasjes deden dan ook supergewoon. Maar ik had het kunnen weten. Waarom anders lag mijn deken in de auto? En mijn kauwbenen? En denta-stix voor een week? Zelfs mijn drink-en eetkommen lagen erbij. Maar, ik heb er geen attentie aan geschonken, en daardoor heb ik niets zien aankomen. We rijden na de school niet naar huis. De weg naar huis, die ken ik als mijn broekzak (bij manier van spreken dan hé). Nu, op zich is dat niet speciaal, want met mijn baasje rij ik veel mee, en ik kom op plaatsen waar ik nog nooit tevoren geweest ben. Da's wel een tof beroep hoor, doktershond. Zo zie je nog eens iets van de wereld, je komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Maar, ik wijk af... De rit duurt wel even, en dan stoppen we aan een huis waar ik nog eens geweest ben... niet zo heel lang geleden... ach ja, toen we de wandeling met mijn andere soortgenoten hebben gemaakt. Gaan we terug wandelen? De mevrouw komt buiten, een heel hartelijke dame waar je eigenlijk direct bij op je gemak bent. Ze noemt Maggy. Ze babbelt wat met mijn baasje, en ondertussen lopen we allen naar links. Daar is een garagepoort. De poort gaat plots open, en daar staat een meneer. Da's Frans, de man van Maggy. Op hetzelfde ogenblik voel ik dat mijn baasje, over mijn kop, de lijn doorgeeft aan Frans. Frans geeft een zacht rukje en voor ik het weet sta ik binnen, aan de andere kant van de garagepoort die net voor mijn neus toevliegt! Hela, hela, mijn baasjes... hela, wat is dit nu weer? Frans trekt mij mee naar binnen. We komen van de garage in de veranda, en van daar uit lopen we verder naar de tuin. Ergens opzij is een stuk tuin afgezet, en daar zet hij mij. Ondertussen hoor ik blaffen. Het zijn de 4 Tatra's van Frans en Maggy. Wat nu? Ik wacht, en wacht, en wacht... hoor ik daar de auto van mijn baasje draaien? Hij komt mij zeker halen? Hé, de auto rijdt weg! Ik blaf en blaf, want hé baasje, je gaat mij hier toch niet achterlaten? Het wachten duurt lang. Moedeloos ga ik op de grond liggen, met mijn kop tussen mijn voorpoten. Ondertussen blaffen de 4 andere honden er rustig op los. Ik heb er geen zin in en draai mijn kop naar de andere kant. Ik wil niemand zien. Na een tijd komt Maggy kijken hoe het met me gaat. Ze streelt me en spreekt lieve woordjes. Zo van "komaan hé Robbe, laat je niet gaan hé! Je hebt een week vakantie en je logeert bij ons. We gaan er het beste van maken hé jongen!". Ze is heel lief hoor Maggy, maar mijn baasje... De eerste dag heb ik niet willen eten. Het smaakte mij niet. En ik heb maar een halve dentastix gegeten, en da's anders mijn lievelingssnoep. Frans is met mij gaan wandelen. Ik keek steeds maar achteruit en opzij, zou ik mijn baasje nergens zien? De eerste ochtend kwam Frans mij om 4u30 wakker maken. Hallo??? Om half vijf is het nog donker hoor! Zelfs de vogels zijn nog niet wakker. Wat? Gaan wandelen? Geen sprake van. Ik laat een diepe grom horen, en Frans heeft het begrepen. Hij is terug weg. Dat ze mij gerust laten, ik heb nu een ochtendhumeur. Je zou voor minder! Verder mocht ik in het washok slapen, dat is naast de veranda en de keuken. Van daar had ik zicht op de mensen die binnen en buiten gingen. De andere honden, daar moest ik niet veel van hebben. Maggy heeft haar best gedaan om mij gezelschap te geven van soortgenoten, eigenlijk halfbroers en -zussen, maar mijn baasje speelde zo in mijn gedachten, ik was eigenlijk nog liefst alleen... De week is nog vrij snel voorbij gegaan. Maggy komt mij halen en brengt mij naar de keuken. Daar ben ik nu nog niet geweest, da's nieuw. Ze doet de deur open en ik zie daar iemand staan... ik kijk nog eens, en mijn hart gaat al sneller slaan... het is... het is... mijn bazinnetje! Ik kijk gauw rond, maar mijn baasje zie ik niet. Dan ben ik kwispelend naar mijn bazinnetje gelopen en heb haar omver geknuffeld. Tja, da's nu niet moeilijk! Ze zit op haar hurken en met mijn kop tegen haar buik duw ik haar zo omver, hihihi!!! Niet veel later nemen we afscheid van Maggy en Frans en gaan we de auto in. Nu was ik wel heel heel ongeduldig om mijn baasje te zien, waar is hij? We komen thuis en het bazinnetje gaat met mij en Raja wandelen. Ik krijg diarree, maar dat was puur van de emotie hoor. Dom natuurlijk, want nu mocht ik niet naar de praktijk van mijn baasje. Stel dat mijn darmen daar weer stout zouden worden! Dus moest ik wachten tot 's avonds alvoor ik mijn baasje zag. Manmanman, wat een weerzien! Ik was zoooooooooo blij! Maar mijn baasje ook hoor, dat heb ik gevoeld aan zijn knuffels! En ondertussen zijn we terug dikke maatjes en werken we samen, elke dag opnieuw. Ik wil Frans en Maggy nog eens bedanken voor de fijne zorgen die ik van hen heb gekregen ondanks het feit dat ik mij weinig dankbaar toonde.
Vorige week was mijn baasje weg. Hij zat in het zuiden van Spanje. Er was daar een congres van allemaal doktoren die uit alle landen van Europa waren samengekomen. Hij was daar naartoe gegaan, omdat hij iets moest vertellen over Zwarte Schapen bij migrantenfamilies of zo. Hij heeft daar een voorstelling over gegeven, en hij heeft foto's gebruikt van honden om de zwarte schapen uit te beelden. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed, en ik denk jullie ook niet. Ik stel voor dat je het hem zelf vraagt, want ik kan er geen zinnige uitleg voor geven. Want... ik was daar niet bij! Ik mocht niet mee naar Spanje, zogezegd omdat het daar te warm zou zijn voor mij. Het zou wel eens kunnen, het was daar gemiddeld 30° en meer. Wil je niet weten waar ik dan was? Wel, ik ben die week op bezoek geweest bij Maggy en Frans. Dat zijn mijn ouders. Allez, ik bedoel, daar ben ik geboren, lang lang lang geleden. Ze zijn gewoon om met honden zoals ik om te gaan, ze hebben er trouwens nog een stuk of vier rondlopen thuis. Kijk maar, hier zie je mijn baasje die kennis maakt met mijn halfbroers en -zussen.
Begin september was er opendeurdag in onze hondenschool. Ik heb daar toen vanalles over verteld. Alleen had ik geen foto's om uit te leggen wat dat pakwerk is. Wel, Lies (het bazinnetje van Mira, die het liefje is van onze Raja) heeft de foto's doorgestuurd. Kijk, hier zie je Jo met de dikke armen. Gelukkig maar, want de hond van Stefaan heeft scherpe tanden! De foto's hoeven geen uitleg, ik laat jullie genieten van het spektakel. Foto's in bijlage.
Mijn bazinnetje heeft iets met blauw. Ze had vanalles gewassen dat blauw was en door het slechte weer moest ze het binnen drogen. Zo had ze een licht blauwe sjaal over de stoelleuning gehangen. Ik was erg benieuwd wat die lap daar hing te doen en ik ging dat eens nader bekijken. Ik duwde met mijn neus en die sjaal gleed van de rugleuning recht op mijn kop! Mijn baasje vond dat ik er heel speciaal uit zag, hij heeft de sjaal dan rond mijn kop gewikkeld en toen noemde hij mij "Robbe of Arabia". Mijn baasje vertelde het verhaal over Laurence,
een Engelsman die in Arabië is gaan vechten lang geleden, en die droeg
ook zo'n sjaal rond zijn hoofd. En die Laurence, die bleek erg geliefd
te zijn bij de dames, dat was een mooie man naar 't schijnt. Wel, ik kan
dat perfect begrijpen, ik heb ook sukses bij de dames. Allemaal willen
ze mij aaien en mij koekjes geven. En er gaat geen week voorbij of er is
er eentje die zegt "Amai, zoene schoene honkt!"
Vandaag zijn we eerst naar school geweest vanmorgen. Het was heel aangenaam weer, heerlijk om buiten te zijn. Kleine Raja was meegekomen, de eerste keer in een maand. Stefaan, onze schoolmeester, had ons bij een groepje beginners gezet omdat wij al iets weten over hoe het moet en wij zouden dan de oefeningen kunnen voordoen. Als afsluiter moesten baasje en woef over autobanden lopen die in een vierkant op de grond lagen. Het is de bedoeling dat het baasje op de banden stapt en dat de hond gewoon mee stapt. Het baasje moet eerst met het "volgbeen" op de banden stappen. Het volgbeen is het been van het baasje dat het dichtste bij de hond is. Dat wil zeggen : ik loop links van mijn baasje, het volgbeen is dus het linkse been van het baasje. Da's niet moeilijk, toch? Wel, mijn baasje gebruikte zijn "blijfbeen", dat wil zeggen zijn rechtse been! In eerste instantie wou ik niet over de banden lopen, maar hij had mij vast met de leiband, en dus moest ik wel voorruit. Ik ben gewoon aan de buitenkant gaan lopen, dat ging veel gemakkelijker, hihi. Stefaan stond erbij en keek ernaar. Hij kon niet geloven dat mijn baasje niet het verschil kent tussen links en rechts! Geen wonder dat we niet naar de B-klas mogen! Raja stond ondertussen heel ongedurig te draaien, hij had Mira gezien! Zij heeft ondertussen wel vooruitgang geboekt en zit nu in de B-klas.
Na de school is het baasje met mij gaan wandelen op een speciale plaats. Hij vindt het daar leuk, ik niet zo. De wandeling op zich is heel leuk. Het is een weggetje te midden van de velden en de achtertuinen van de huizen verderop. Er mogen geen auto's rijden, da's maar goed ook. Wielerterroristen zijn er anders genoeg! Ze komen in volle vaart afgefietst. Je hoort ze niet aankomen, en ze hebben geen bel. Ze beginnen wel te roepen als ze op 2 meter zijn, hoe weet ik dan in godsnaam waar ik naartoe moet? Ik blijf dan gewoon staan waar ik sta, dat ze maar rond mij rijden, ik was stond daar wel eerst hé! Er zijn daar pony's in de wei, en die pony's zijn niet groter dan ik. Dat vind ik maar een raar gezicht, zo'n kleine paardjes. En er waren kindjes bezig appelen te plukken. Dat vind ik nu een zotte bezigheid : de grond onder de bomen lag bezaaid met appelen, waarom ze dan nog plukken als je ze zo kan oprapen? En er waren nog tuinen. Ik heb spruitjes gezien, kolen, spinazie, ajuin en prei. En een aardappelveld dat omgeploegd was. En kleine kromme miniboompjes met groene blaadjes en trossen blauwe bessen. Mijn baasje noemt dat druiven. Mensen eten dat graag, ik vind dat niet zo lekker. Ik heb dat eens geproefd, ik dacht dat het een snoepje was, maar er zat iets bitter in, en nee, ik lust het niet. Mijn baasje zegt dat ze daar lekkere wijn van maken. Dat lust ik ook niet. Geef mij maar water uit de vijver of uit de regenton, da's pas lekker! Enfin, toen kwamen we aan de plaats die mijn baasje zo speciaal vindt.... een doolhof gemaakt van struiken die wel 2 meter hoog zijn! Hij loopt daar in, verdwijnt en begint dan mijn naam te roepen. Hij wil persé dat ik hem zoek! Zeg, de flauwe plezante! Ik zie niks behalve struiken links en rechts en boven mij. En allemaal kleine weggetjes die kronkelen en waar ik amper door kan. Nee, ik zoek rap de uitgang en dan wacht ik op hem. Zie, daar komt mijn baasje tevoorschijn met blaadjes en droge takjes in zijn haar en op zijn vest. Zijn ogen blinken van de pret, en samen gaan we dan terug naar de auto, al spelend onderweg. Hij doet alsof hij gaat lopen, en dan loop ik hem achterna. Als ik hem voorbij gelopen ben, stop ik iets verder en wacht dan op mijn baasje. Ik weet al op voorhand dat hij mij een dikke knuffel zal geven, en dat maakt mij blij. Ik mag echt van geluk spreken dat ik een baasje heb dat mij zo graag ziet!
Zoals beloofd zal ik nu iets vertellen over mijn afkomst. Ik ben geboren uit een nest van 9 pups, er waren 8 reutjes en 1 teefje. Maggy, de mevrouw van de kennel is altijd aanwezig bij de geboorte van de pups, en dan blijft zij ook nog eens 10 nachten lang de moeder-hond assisteren. Zo zorgt ze ervoor dat alle pups op tijd hun moedermelk krijgen, opdat geen enkel pupje honger lijdt. Op die manier ontlast ze de moeder en kan ze weer aansterken. Mijn ouders noemen Uroda en Yago. Yago, mijn papa, leeft nog en is ook bij een dokter terechtgekomen. Deze dokter verbleef 2 weken in Brussel om in zijn praktijk te werken en de 2 volgende weken was hij in Frankrijk bij vrouw en kinderen, en werkte daar in een ziekenhuis. Ondertussen is het baasje van Yago voltijds aan het werk in het ziekenhuis, en leeft hij daar "als God in Frankrijk" zoals ze dat zeggen. Goh, zou hij ook avonturen beleven net zoals ik? Zouden de mensen daar ook ziek zijn? Ah ja, anders zou er geen dokter nodig zijn. Zouden daar ook stoute meneren zijn? Langs de andere kant, het is er altijd mooi weer, de mensen zijn relax, de zon schijnt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat... hum, ... alhoewel, dat is misschien wel niet zo leuk als hier... als ik er over nadenk... als het altijd warm is... dan lig je als hond altijd te hijgen... met die dikke pels van ons is dat soms wel vervelend. Geef mij dan maar ons België, hier is het lekker fris. Kijk, vandaag zijn we gaan wandelen in het bos.
Het regende, en de lucht was donker, maar het is zo heerlijk modderig aan de poten. Tuurlijk was er ook weer dat lekker frisse water waar ik ben gaan drinken.
De kleine Raja voelt zich blijkbaar beter, hij heeft mooi meegewandeld. Hij zag er niet uit, hij zat helemaal onder de modder. Ik heb een voordeel op hem, ik ben heel veel groter en daarom is alleen mijn onderbuik wat vuil. Straks na de wandeling krijgen we koekjes en dan kunnen we heerlijk uitrusten op de mat. Ondertussen droogt mijn pels en tegen straks ben ik terug helemaal wit. Als ik dan rechtsta, lijkt het of ik uit een zandbak stap. Mijn bazinnetje komt dan met de stofzuiger langs, en hop, het zand is weg.
Weten jullie nog dat mijn baasje vertelde dat hij een verrassing had voor mij? Dat was toen hij terugkwam van de hondenshow dat hij mij dat gezegd had. Wel, de verrassing was vandaag. On-ge-loof-lijk wat ik vandaag heb meegemaakt! Ik ben bij de mensen geweest waar ik geboren ben! Ze hadden een wandeling georganiseerd voor alle tatra's van hun club, en ik was erbij! Kijk, hier zie je ons net voor we vertrekken.
Halverwege de wandeling zijn we gestopt aan een café'tje midden in het bos. Hier konden we even uitrusten, en de baasjes ook. We zijn door de bossen en tussen de velden gelopen, op zandweggetjes met slijk en plassen waar je heerlijk kan in pootjebaden. We kwamen ruiters te paard tegen, en joggers. Er was een ouder koppel dat op een bank in het bos zat. Ze keken naar ons en lachten en knikten, ze waren toch onder de indruk denk ik.
Helaas mochten we niet los lopen. We moesten aan de leiband blijven omdat de champetter daar ook rondloopt en van hem mag het niet. We zijn hem niet tegengekomen, anders hadden we hem kunnen laten zien dat wij wel opgevoed zijn! Door zo samen te lopen, kreeg ik een beetje het gevoel te behoren tot deze roedel.
Het leuke is dat we allemaal familie zijn van elkaar. Dit zijn stuk voor stuk halfbroers en halfzussen van mij. Maar ik ben wel de grootste (en de breedste - zoals mijn baasje ;-)) ).
Mijn moeder is er niet meer, maar mijn vader wel. Die woont sinds kort in Frankrijk, en raad eens.... het is een doktershond! Net zoals ik! De appel valt niet ver van de boom hé? Volgende keer vertel ik meer over mijn familie. Groetjes en tot dan.
Gisteren was een prachtige dag. Het was opendeurdag in de hondenschool. Alle baasjes hadden heel heel hard gewerkt en hadden vanalles georganiseerd... het was een echt feest! Ze hadden hondenspelletjes in elkaar gestoken, waar de baasjes met de hondjes samen konden spelen en punten scoren. Dat was dolle pret. Er waren bijvoorbeeld waterballonnen die de baasjes omhoog moesten gooien door een wiel met kapotte spaken en de ballon (als die nog heel was) proberen op te vangen. Veel van deze ballonnen spatten uit elkaar daarboven als ze de spaken raakten, of als ze op de grond vielen, of ze kwamen neer op het baasje met een instant douche als gevolg, hihi! Er waren ook honden bij die de ballon op de grond wilden pakken, erin beten en paf! de ballon ontplofte in zijn muil! De meeste honden vonden dit heerlijk spelen, en konden van de waterballonnen niet afblijven. Ook werd er aan agility gedaan, en honden en baasjes toonden wat ze konden. Stefaan (onze schoolmeester) liet zien hoe hij zijn hond getraind heeft om packwerk te doen. Waauw zeg, ik was onder de indruk van wat die allemaal kan! Er stond daar een meneer met heel dikke armen. Ik denk dat het Jo was, de andere schoolmeester. Maar hij zag er toch anders uit als gewoonlijk. Stefaan liet zijn hond de meneer met de dikke armen aanvallen en erin bijten! Hij moest dan luisteren naar de commando's : als Stefaan riep "af", liet hij onmiddellijk los. Hij moest ook een autoband verdedigen tegen de meneer met de dikke armen, dat was pas indrukwekkend! Hij bleef met zijn achterpoten in de band staan en liet al zijn tanden zien terwijl hij vervaarlijk blafte en gromde naar de meneer met de dikke armen, wanneer die naderde. Kwam hij te dicht, dan vloog de hond hem aan. Ik weet dat de fotograaf daar foto's heeft van genomen, ik hoop dat ik er enkele kan bemachtigen om deze aan jullie te tonen! Wie niet gekomen is naar de opendeurdag, die heeft iets gemist hoor! Eigen schuld dikke bult zeggen ze bij ons.
Op zo'n mooie zomerdag als die van gisteren is het ook leuk wandelen in het bos met mijn baasje en de kleine Raja. Het baasje geniet van de natuur, kijk maar hoe hij bramen plukt en direct opeet.
Meestal komen we een vijver tegen, en dan kan ik er niet aan weerstaan erin te springen en ervan te drinken. Dit water smaakt zooooo veel lekkerder als kraantjeswater. Dat drink ik alleen maar als er niets anders is. In onze tuin staat een groot vat, en als het regent dan is dat vol met water, en dan ga ik ook liever daaruit drinken. Mijn baasjes hebben dat in de tuin gezet speciaal voor mij, en ik geniet daar wel echt van hoor, van dat lekker water. Dat smaakt naar puur natuur.
Wanneer we dan thuiskomen, na zo'n fikse wandeling, dan is er niets beter als de frisse koelte van de vloer in de gang. Dat is mijn lievelingsplekje wanneer ik het warm heb. De kleine Raja komt mij daar ook gezelschap houden, we kunnen het goed met elkaar vinden. Er is iets mis met Raja, ik denk dat hij erg ziek is. Ik zie het aan mijn bazinnetje haar gezicht dat ze zich zorgen maakt.
Hier zijn we weer met meer weer, euh avonturen. De avonturen gaan wel niet altijd over mij hoor! Zo zag ik op tv vorige week een Pyrenese herdershond die losgebroken was ergens in Amerika. De baasjes konden hem nergen vinden en waren erg ongerust. Enkele dagen later zien ze tijdens een nieuwsuitzending hun hond op een ijsschots in de rivier! De brandweer is tot daar gegaan en één brandweerman is met een soort van bootje naar de ijsschots gevaren, en heeft daar de hond kunnen redden. Die was onderkoeld en sterk vermagerd. Hij heeft de hond gedeeltelijk in het bootje gekregen, maar z'n achterpoten bleven in het koude water. Nadien is de hond geadopteerd geworden door nieuwe baasjes. Dat bazinnetje vertelde op tv dat haar hond alles, maar dan ook alles mag! Zelfs in de zetels liggen! Dan heb ik toch maar een hondenleven hoor, ik moet op de grond liggen...
Mijn baasje kent een oudere meneer, die heel heel klein is, kleiner dan mijn bazinnetje. Die heel kleine meneer heeft een heel lange witte baard. Hij heeft ook altijd witte bottekes aan en altijd de zelfde jas, zowel in de zomer als in de winter. Geloof mij maar dat ik hem van ver ruik aankomen... Wel, die oude, heel kleine meneer zegt altijd zo : "Dag meneer doktoor, en dag Bobby van meneer doktoor". Hij is wel erg beleefd hé? Deze meneer komen we tegen op de meest bizarre plaatsen. Hij heeft iets met vogels, hij is ornitoloog op pensioen. Ik heb ook iets met vogels, ik vang ze!
Met mijn baasje waren we gaan wandelen in het park van Mechelen. Dat is een heel mooi park, met vele paadjes en veel vuilbakjes, dat heeft mijn baasje graag. We kwamen ter hoogte van de cafetaria in het park, en omdat het zonnetje scheen, zat er nog heel wat volk op het terras. We lopen daar voorbij en ineens hoor ik een madammeke zeggen tegen haar vriendin : "Zeg, da's na precies den honkt van den doktoor". Als je 't mij vraagt had zij haar goede bril niet op die dag, want zowel "den honkt" als "den doktoor" liepen voorbij haar!
Gisteren heb ik toch iets gek gezien. We lopen langs de vesten in Mechelen. Langs de waterkant is het borduur opgehoogt tot zo'n 50 cm. Ik kan daarover kijken, want ik ben groot. En aan de overkant zie ik een meneer lopen met aan zijn leiband... een staart. Een staart???? en waar is de rest dan? Dit vind ik maar niks hoor, gaan wandelen met een staart alleen, allez zeg! Waar was die hond dan gebleven? Mijn baasje had het ook gezien, en die liep al grinikkend verder, hij vond dat leuk zeker? Dat hij het maar niet in zijn hoofd haalt om ook eens met mijn staart alleen te gaan wandelen, ah nee!
Vorige week was mijn baasje weg. Hij zat in het zuiden van Spanje. Er was daar een congres van allemaal doktoren die uit alle landen van Europa waren samengekomen. Hij was daar naartoe gegaan, omdat hij iets moest vertellen over Zwarte Schapen bij migrantenfamilies of zo. Hij heeft daar een voorstelling over gegeven, en hij heeft foto's gebruikt van honden om de zwarte schapen uit te beelden. Ik snap dat eigenlijk niet zo goed, en ik denk jullie ook niet. Ik stel voor dat je het hem zelf vraagt, want ik kan er geen zinnige uitleg voor geven. Want... ik was daar niet bij! Ik mocht niet mee naar Spanje, zogezegd omdat het daar te warm zou zijn voor mij. Het zou wel eens kunnen, het was daar gemiddeld 30° en meer. Wil je niet weten waar ik dan was? Wel, ik ben die week op bezoek geweest bij Maggy en Frans. Dat zijn mijn ouders. Allez, ik bedoel, daar ben ik geboren, lang lang lang geleden. Ze zijn gewoon om met honden zoals ik om te gaan, ze hebben er trouwens nog een stuk of vier rondlopen thuis. Kijk maar, hier zie je mijn baasje die kennis maakt met mijn halfbroers en -zussen. 
