vandaag rondgefietst nha trang, evan naar de chamtorens Ponagar en beach en fiets af, drankje, fiets op en af, drankje.... morgen naar mui ne (kleine 250 km van nha trang...120.000vnd) en hun manier van zaken doen....ik vraag aan fietsenverhuurder (ik heb twee dagen gehuurd samen 100.000vnd) of het mogelijk is morgenochtend de fiets nog even te gebruiken om te ontbijten in Salina, want ik dien voor pick-up in m'n hotel te zijn tegen 7.45u...dus ik wil wat tijd winnen tussendoor als je even bedenkt dat de juffrouw (Kieu) die me vanmiddag ijsje bestelde in 15thCoffee per maand 1.500.000 vnd verdient (zes op zeven werken) als ijsjesverkoopster iedereen in het rond wordt er zomaar bijgehaald om de zakelijke afspraak (in 'n beetje vietnamees annex 'n beetje engels) tot 'n goed einde te brengen....ik ben bereid te betalen, maar zoiets van 5000vnd (even 'n boogscheutje naar ontbijt en terug) en ze vragen 15.000 wat ik schoon teveel vind...daarenboven wordt er niet geaarzeld, boekje in aanslag, om nog wat extra aan te rekenen voor de avond net voor de eerste huurdag (ik had immers de dag erna gehuurd, maar vroeg als toemaatje reeds de avond voordien de fiets te gebruiken voor het dinner, wat prompt werd toegestaan)...wat ooit werd toegestaan geldt dus niet meer moraal van het verhaal...het is niet de eerste en niet de laatste keer dat dergelijke zaken zich voordoen...ze incasseren zo vlug mogelijk geld, afspraken worden niet nageleefd, er komt zelden of nooit 'n bevredigende afronding, en achteraf wordt nog geld bijgepingeld niet te verbazen dat heel wat zaken die floreren gerund worden door buitenlanders (Salina door 'n Duitser).....natuurlijk heb ik goeie herinneringen aan enkele vietnamezen vroeger en nu, maar algemeen aarzel ik niet om te beweren dat dit 'n klotevolk is dat nog 'n hele tijd in de middeleeuwen zal verder ploeteren trouwens...taalkennis is meer en meer 'n criterium om het te maken...en wat dat betreft scoren de maleisiers uitstekend en de thai meer dan behoorlijk....indonesie krijgt 'n onvoldoende...en vietnam wentelt zich in z'n moeilijke taal, vindt het engels te moeilijk en isoleert zich daardoor meer dan het zich realiseert...en met taalkennis bedoel ik een taal, de internationale taal bij uitstek..engels
manchester hotel heet nu anh minh hotel en toch nog 'n beetje manchester hotel ('n switch van eigendom..geld ..wat precies? ze hangen het niet aan m'n neus) vandaag van kamer 101 (zonder zeezicht) naar kamer 301 (met zeezicht, alhoewel die dikke elektriciteitskabels in de weg zitten, soit) (15 usd zonder ontbijt) geen nood, in de buurt is 'n splinternieuw salina resto, waar ik ontbijt tegen redelijke prijs (ca phe + banh mi bo mut = koffie + brood boter jam 2 euro) gisteren tegen achten me laten opzwelgen door de duizenden xe may (motorbikes) op hun 'di choi' (choi uit het franse jeu), wat uitgaan betekent, niet ergens binnen gaan, maar wel de nationalesport, m'as tu vu, rondrijden op de motorbike, zien en gezien worden en dat gedurende een goed uur, en dan begint de eb..tot ong 10 (want's morgens is het hier vroeg dag)en vanaf ong negen en later krijgen ze 'n doel, namelijk naar huis rijden ! vandaag met splinternieuwe fiets rondjes gemaakt, naar de nha sach (boekhandel, annex coffee house), naar de site van de chamtorens zonder ze alweer te bezoeken evenwel, en van de ene kant van de beach naar de andere en bis...nha trang is zoals 'n zuidfrans plage-oord, maar dan ook veel minder of zelfs niet blase, 'n reden waarom het hier goed toeven is morgen nog 'n hopelijk luie dag nha trang, en dan wenkt mui ne, ook zon en zee en dolce far niente
trein dus van danang naar nha trang (delay van meer dan twee uur) vertrek 20.45u en aankomst in Nha Trang vandaag om 9.00u ...als je bedenkt dat er slechts 435 km te overbruggen zijn is dat 'n enorm lange tijd (meer dan 12 u)...trouwens het lawaai dat de trein maakte (je meende zowaar dat ie met 'n rotvaart door de velden denderde, maar als je goed toekeek was het naar onze normen maar povertjes traag)...krijgen wat er te krijgen is: omdat 'n massa viets nog aan het terugkeren zijn van het Tet-feest naar Saigon, waren de meeste treinen volzet (vooral de SE, de snellere)..ik moest me dus tevreden stellen met 'n bovenste bunk in 'n coupe van 4 (viets uiteraard) in 'n TN trein (de tragere trein, hoe kan het dat de T samenvalt met Traag)....soms leek de treinrit ( duong sat = chemin (de) fer = men noemt hem hier dus nog letterlijk de 'ijzeren weg') eerder op 'n intervaltraining...op toerental komen, uitbollen, stoppen, weer optrekken en 'n spurtje en dat telkens opnieuw...wachten in de stations...wachten tot 'n tegenliggende trein kon passeren...het hoorde er allemaal bij...even gedacht of 'n vliegtuig niet beter ware geweest (duurt 1uur en 5 minuten en kost in economy 1,2 miljoen vnd, ong 'n kleine 45 euro nu tegenover trein 377.000vnd)...nu...want op dit ogenblik staat de vietnamdong historisch laag: vandaag 28.500 voor 1 euro...en bedenken dat vietnam er vorig jaar -als ik het goed voor heb - twee devaluaties doorvoerde...ik heb nu vier landen achter de rug (maleisie, singapore, indonesie en vietnam) en voor wie zich niet kan aansluiten bij de bewering dat vietnam veruit het goedkoopste land is (wat alles betreft) heb ik beleefdheidshalve geen mooie woorden zonder veel slapen met taxi ! dus naar hotel en weer moeten aandringen op het gebruik van zijn meter (ondertussen zit ie te mekkkeren dat ie 50.000 wil) ik blijf meter eisen en betaal hem aan hotel ...35.000 (meter stond iets lager...en mijnheer geeft zefs geen goeiedag meer!!!) nha trang zowat het cannes of het nice van vietnam...men is volop bezig nieuwe bouwprojecten te realiseren (o.m. 'n crowne plaza)...verder blijft het z'n vietnamees etiket getrouw met ....de duizenden xe may (motorbikes) !!!!!
stel je voor, ik zit wat schommelend tijd zoek te maken in tuin van hotel (ts 12 en 13u) en de manager (die me de eerste dag al in de lenden kietelde omdat ik 'n ietsiebeetje vietnamees spreek) nodigt me z'n huis in (uitgevend opde tuin) en hij opent 'n kartonnen box franse wijn en we toasten en hij opemt 'n bokaal met heerlijk gedroogde vruchten) en hij vult maar bij, hij kent amper 'n woord engels en we moeten het stellen met wat ik als basisvietnamees uitkraam, maar bij elk schot in de roos van mijnentwege (hetzij woord of uitspraak) klinken we...'n hartelijke man...en hij bezweert me 'my friends' warm te maken voor de website van z'n hotel (grassland of thao nguyen - hoian) -wat bij deze is gebeurd -en ik val bijna helemaal van m'n stoel (en niet van de wijn) als hij me 'n fles vietnamese champagne toesteekt..ondanks zwaar beladen, weigeren kan ik niet...... normaal was hotel pick-up voorzien ong 13.30u...pas om 14.45u stap ik 'n gestopte An Phu bus op...en 'n half uurtje later sta ik in Danang, in de buurt van Karty, dus bepakt en beladen trek ik erheen ...voor 'n laatste kem trai cay...de mooi in het pak zittende jonge viets en de mooi verpakte en van hoge hakjes voorziene jongedames kijken war gegeneerd als de twee flinterdunne kleine duimpjes van dienstertjes (eentje zou gefileerd nog net in m'n bagage kunnen) en de immer vriendelijk lachende opdiener zich rond m'n tafeltje hebben genesteld...en we converseren, meestal met de hulp van wat papier en potlood (ze kennen geen fluit engels) omdat ik het geschreven vietnamees iets zou kunnen ontcijferen....en als het gesprek de richting uitgaat van 'bao gio den ga bang xe gi?' (met welk voertuig ga je naar 't station?) wordt niet getalmd, opdiener kandideert om me met z'n xe may (motorbike) naar 't station te rijden en kosteloos, een van de beide juffrouwen pepert het er bij hem nog 's in absoluut geen geld aan te nemen....en dus zijn we weg, m'n zware onhandelnare 15kg plus bag tussen ons in, ik mer rugzak op de rug, het duivelse verkeer in met de duizenden motorbikers en dat in stad nummer drie of vier in vietnam (stel je maar 's bordeaux voor met duizenden motorbikes)...en ik die denk...dat dat toch maar goed afloopt (maar toch zou ik dit avontuur niet willen missen...als je bedenkt dat de inzittenden van de bus zopas van hoian via danang naar hue reden op die weg waarvan ik met de fiets de polsslag heb gevoeld, dingen heb gezien die zij niet en nooit zullen zien!)....en bij het station weigert hij ostentatief het toegestoken geld en hij verliest er zelfs even z'n eeuwige glimlach bij ! en dan het lange wachten op de trein (18.35u) die met vertraging zal vertrekken 20.45u,het lange wachten, want r zijn geen lockers dus bij bagage blijven en er drinken wat ik natuurlijk teveel betaal (de ene viet is de andere niet, vandaag die engeltjes en de inhalige stationsbuffetdame, net zoals die andere rotviets die me al te veel geld hebben uitgeschud en/of me pertinent de verkeerde weg hebben opgestuurd)
'when I wake up in the morning and the sunlight hurts my eyes' (bill withers - lovely day) 'n bezondiging waar iedereen - ook ik dus - zich aan overlevert...de hang naar bestendiging, het overdoen, het laten blijven, het vasthouden...en goed weten dat het vluchtig is! waarom gisteren dus niet overdoen? weer fiets op, zonder verkeerd rijden evenwel nu....en naar de marble mountains (alle winkels met dezelfde marmer-kitsch en het verkoopt ...shipments naar usa en engeland etc) 'n tempel die ahw tegen de berg aangeplakt lijkt (men is bezig 'n reusachtige lift te installeren om het de mensen die de moeilijke klim verfoeien gemakkelijk te maken) en in de berg 'n enorme grot, ooit door de amerikanen gebruikt als 'veld'hospitaal verder gemerkt dat men erg goed bezig is met talloze chique beach-projecten ( en de golf course die is er al), ik zie vele vietse bouwvakkers bezig, maar....het zal zijn zoals het altijd geweest is: het grote geld komt van (en vloeit dus terug naar) de enkele happy few vietnamese superrijken en westerse investeerders....en na de bouwvakkers zullen de dochtertjes hun opwachting maken als receptioniste voor 'n salaris van 'n paar miljoen dong (laten we gemakkelijkheidshalve zeggen 'n 100 euro per maand).... dus op naar danang town en het schitterende pas gebouwde en nog niet affe cultuur- en sportcentrum...natuurlijk betreed ik het domein, word even met veel gezwaai door 'n naar buiten lopende jongeman tot staan gebracht, maar op m'n vraag 'toi co the nhin' (kan ik 'n kijkje nemen) krijg ik met de glimlach toegang.... en dan nogmaals karty-coffeehouse en de 32 km terug naar Hoian verblijf tweede dag in Hoian en enkel 's avonds heb ik er gegeten aan het water...dus nu foto's in het schilderachtige vietnamese venetie of brugge zo je wil...ik vind het wat te veel toeristen hebben, mooi is het wel, het water, de bootjes, de oude vaalgeelbruine historische huisjes, de palmbomen, de talloze restaurantjes, de markt waar het lijkt alsof alle viets en hun produkten wel allemaal samen op een hoop liggen morgen nog wat aanmodderen in Hoian, dan naar Danang om er nachttrein te nemen (18.35u - 377.000vnd)
vanmorgen krijg ik gratis fiets ter beschikking (want hotel is ver van centrum Hoian dus is er 'n soort tegemoetkoming in de vorm van een fiets)...ik zeg tegen de receptioniste dat ik naar Danang ga fietsen om er 'n treinticket voor Nha Trang te boeken.....met haar buik van acht en een halve maand net niet rakend aan mijn buik zegt ze....anh khong di !(je gaat niet) xa qua (dat is te ver)...Danang ligt 32 km van Hoian en de weg is vlak, wat the hell weerhoudt me dan....de hoogzwangere dame geeft me nog 'n adreskaartje, mocht ik moeilijkheden ondervinden, ze bezweert me m'n tasje (met camera) op mijn buik te houden, want.....in Danang schrikt men er niet voor terug tasjes weg te grissen....ik weiger paranoide te worden....het kan toch niet dat men z'n vrijheid prijsgeeft voor 'n gevaar dat er vooralsnog niet is de adrenaline stroomt door al mijn pezen, de fiets ligt gegoten in mijn verlengde, onderweg blik ik een hele tijd in het gezicht van de marble mountains, de vier knoestige rotspartijen waar marmer gewonnen wordt...enkele dames brommeren langs me, telkens met hetzelfde doel...me lokken naar de winkels aan de marble mountains voor het aankopen van iets in marmer ('n mini-boeddha of zoiets)....en dan krijg ik de vroegere amerikaanse barracks in zicht (bij terugkeer neem ik er foto's, ga even binnen de omheining maar wordt door 'n militair fors teruggewezen)...de vietnamwar...ik voel zo de tienduizenden g.i.'s die hier luisterden naar jimi hendrix, hier verliefd werden op de vrouwen met de amandelogen (heeft de schepper hier dan inderdaad wat langer aan z'n tekentafel verwijld?), Danang het oord waar eros en thanatos nauw verstrengeld waren, de gestolen liefde en de heimelijke granaat.... bij binnenrijden Danang rij ik verkeerd, extra kilometers, dan station en ticket...en dan Karty, het chique coffeehouse aan de waterkant....ik eet er 'n kem trai cay, 'n heerlijke ijscreme met fruit...het is aangenaam toeven hier, 'n plaats voor de wat rijkere viets bij uitrijden Danang rij ik weer verkeerd, extra kilometers...ik denk dat ik in totaal zowat 'n kleine 80 afgelegd moet hebben eindelijk na vele jaren hebben ze ingezien dat Danang beach best kan exploiteerd worden zoals het hoort...aan de kustzijde is men bezig aan het inplanten van 'n luxueus..the ocean villas en dat zal allicht met golf gepaard gaan want ik zie op de borden die het werkterrein afschermen golfer Greg Norman die als 'uithangbord' wordt uitgespeeld.......Danang heeft de toerist niet veel te bieden en toch.....toi thich Danang (ik hou van Danang)
natuurlijk wil elk hotel zoveel mogelijk zelf reistickets verkopen...ook sports hotel verkocht me 'bus to hoian' met datum en prijsvermelding etc + pick up hotel at 1.30pm....welnu...men zegt mij bij uitchecken dat ik zelf naar touragency moet....dat zal wel..ik zeg dat ik die touragency in geen honderd jaar kan en wil bereiken (want ik heb daar geen zaken mee) en dat ik m'n contractje met sports hotel wil nageleefd zien...ik zal dus blijven zitten en ik schrijf, schrijf en schrijf....en tegen enen komt men mij zeggen dat ze me zullen rijden naar het touristagency...mooi zo! die bussen zijn klote...plaatsen zijn halve schelpen, gelukkig maar tot in hoian (135 km)..maar misschien staat me nog zo'n kutbus te wachten naar nha trang (en dat is de nacht door) want de treinen lijken bij m'n informatie volgeboekt...zorgen vanaf morgen dus busrit via danang...en dat is nog altijd langs de halve (helft is men uiteindelijk aan het afbreken) vroegere amerikaanse barracks van tijdens de vietnamese oorlog...daar lagen tienduizenden marines gekazerneerd.....busrit langs de marble mountains...en dan hoian m'n hotel (twee namen grassland hotel en thao nguyen) is prima, maar gvd meer dan 1 km wandelen van hoian..ik heb niets tegen wandelen maar 's avonds na 'n lekker etentje en 'n pintje lijkt me 'n onmiddellijke instap veel aangenamer dan nog 's 'n militaire draf richting hotel
in Hue is het fris en soms miezert het wat...vandaag alweer fietsen...ditmaal naar een van de mooiste begraafplaatsen, die van Tu Duc, gemakkelijk bereikbaar en dus wat busloads toeristen... en ditmaal was zelfs de gerenoveerde graftombe te bezoeken verder...met de fiets geraak je ergens waar anderen dan niet komen, zonder zelfs te weten te komen welke graftombe ik nu precies bereikt heb (midden in de velden, via glibberige paadjes) niemand anders komt er en zelfs viets schrikken op van m'n passage.....'n bron zei me ....'mama cua (=van) Khai Dinh' ...maar opvallend is telkens de raadselachtige stilte midden in de velden, doden die er nog zijn en toch vergeten zijn, doden om wie niemand nog maalt, enkel 'n gebaar richting 'lang' (zowat uit te spreken 'leing' = tombe) en slechts weinigen die zich kunnen herinneren of voorstellen wie in de tombe huist.....hier rondwaren tussen de rijstvelden waar 'n schaarse boer voor z'n overleven werkt en 'n soms adembenemende rust die de doden hier reeds tijdens hun leven voor zich gereserveerd hadden.... en de jonge schriele receptioniste pakte vrijwel alles uit m'n handen...ga je fietsen? ik zorg voor 'n 'xe dap' (fiets) en hij staat er...ik vraag haar of ze voor mij 's kan telefoneren naar hotel My Chau om kamer te boeken in Hoian en...zij stelt 'n ander hotel voor en ik neem dat dan nog....en sneller als de kippen vraagt ze me hoe ik er geraak en als ik 'n prijs laat vallen die ik heb horen noemen...komt ze af met 'n busboeking....dat kleine wicht dat bij de minste windstoot uit evenwicht lijkt blijkt bijna mijn ademhaling over te nemen....maar ze blijft glimlachen als 'n baby-sfinx
kun je je iets beters bedenken dan in de voormalige keizerlijke hoofdstad te fietsen....ook de stad waar in 1968 het Tet-offensief plaatsvond, de bliksemaanval van de Vietcong, na bloedige straatgevechten na enkele dagen beslecht (nou ja) met 'n pyrrhus-overwinning van de amerikaanse marines...tijdens fietsen denk ik geregeld aan de kogels, granaten die hier in het rond vlogen....straten even buiten 't kerncentrum en dan nog liggen er hier nog altijd erbarmelijk bij; in 40 jaar tijd is hier niet zo veel veranderd...wijze viets weten dat ze op z'n minst vijftig jaar achterop liggen geen enkele toerist gaat naar de tombe van Gia Long en z'n gemalin (de enigen die samen begraven liggen) omdat het 'n hele heksentoer is om er te geraken....eenmaal voorbij graftombe van Khai Dinh (ligt toch 'n 5-tal km buiten centrum) moet je 'n eindje langs de rivier en dan 'n 'ben do' (overzet) zoeken...een kramikkig veerbootje zet je over naar overkant....en dan is het over 'n soms verhard pad, maar ook over 'n hele strook samengekoekte bruinrode moddersmurrie tot aan 'n soort voetbalveldje (nou ja er is 'n doel met drie bamboestokken) waar je - zonder dat er enige aanduiding is - naar rechts moet...en na zowat 'n kilometer kom je in 'n andere wereld terecht, 'n ongelooflijk stil arcadisch landschap uitgezocht door de Gia Long om er begraven te worden...enkele brommers staan er (van mensen aan het werk ?..want er wordt gerenoveerd)...het hele domein met 'n enorme omarmende vijver is van 'n raadselachtige schoonheid....en je hoort werkelijk niets niets....enkel word ik tijdens fotoshoot even gestoord ...door kinderen (ik had ze aan het voetbalveldje al gezien) die me lastigvallen met 'one dollar'.....vriendelijkheid vertaalt zich hier dikwijls in geld vragen
bij ontbijt verneem ik dat australisch koppel (bij ontbijt al 'n paar keer begroet) bonje had met motorbikers die hardhandig hun spullen op straat afpakten...verzet had niet alleen het verlies van waardevolle spullen tot gevolg (cards-camera-geld) maar eveneens blutsen, builen en kneuzingen (heb ik 's namiddags trouwens kunnen vaststellen) en waar ? in de pham ngu lao buurt (waar m'n camera werd weggebrommerd) de gevaarlijke buurt waar de meeste toeristen verblijven, waar geld wordt gespendeerd en wat dus werkt als 'n rode lap op stier! nhut, 'n 'bevriende' biker (nochtans altijd opletten met bevriend en vriend etc) zegt me er weg te blijven, maar ik vind het hotel prima...dus oplossing is misschien 'vroege' uurtjes mijden, maar zelfs op 'n niet on-christelijk uur als tien 's avonds gebeuren er 'rare' dingen
uitchecken om 12 en dan weer lang wachten tot 19 u.....de stad in, wat verloren gegane foto's proberen te re-maken en naar de Bach Dang voor de heerlijke kem trai cay (fruitijs) voor de derde keer al en voor nog geen 2 euro en vervroegd avondeten in de de Pho2000 waar men pronkt met de foto van Clinton in hun zaak tijdens z'n bezoek aan Vietnam en dan de trein...altijd verrassingen...ik deel het coupe zowaar met 'n oudje van 79 !! dat op weg is naar Hanoi (het zal er pas in de prille ochtend 13/02 arriveren) en..ze maakt zowaar m'n bed op...ik sta erbij en kijk ernaar
's ochtends krijg ik oploskoffie aangeboden van m'n charmante coupegenote...met m'n gebrekkig vietnamees en veel gebaren kunnen we toch ''n gesprekje' klaarmaken...en dat gaat over het gemakkelijkste...de familie...ik heb goed geslapen ...ikzelf maak bewust eerste stop mee (was al gestopt in Nha Trang) in Dieu Tri...en de regen maakt de rijstvelden nog troostelozer ook door de talrijke grafzerkjes lukraak gepixeld in de velden (hier omarmen leven en dood elkaar het meest intens) ontbijten in de helemaal niet propere restauratiewagen waar het bijna voltallige treinpersoneel,lijkt mij, zit te eten met al hun strepen op de schouders, ondertussen al te lawaaierig gsm'end om indruk te maken of om hun rang nog wat dikker in de strepen te zetten en dan stop quang ngai...met de regen en de nevelsliert die als 'n treurige sluier over de groene malse rijstvelden hangt, jammerend om de honderden doden en daklozen van de overstroming van vorig jaar en ook elke volgende stopplaats (Tam Ky - Da Nang) snijdt weer passagiers uit de trein weg - met al hun bagage en ballast in kartonnen dozen gebonden - en transplanteert er nieuwe, uitgewuifd door 'n klad familie, want familie is heilig hier (geen sociale zekerheid dus moet men wel kunnen terugvallen op....) en intussen wordt de trein smeriger, af en toe wat half geborsteld en gebezemd en aankomst is 'n meevaller...ik had geboekt in Sports Hotel (17 usd) , dus word ik opgewacht met m'n naam in koeien van letters op 'n blad de hoogte ingetild...gratis ophaling...maar de hel ligt soms in het verlengde van de hemel...krijg 'n kamer met 'n muffe geur, de fridge koelt niet naar behoren...dus ik vraag nieuwe kamer...en dus land ik in kamer 302, net die van vorig jaar, toffe kamer, zonder geschiedenis evenwel !!
ik heb al een verwijtje gekregen dat ik soms als 'n grumpy old man uit de hoek kom....maar men mag z'n kritiek niet inslikken als er kritiek te geven valt....'s avonds zijn le loi, nguyen hue etc feestelijk verlicht (in het kader van lunar nieuwjaar), maar zelfs in die straten liggen de trottoirs er slecht bij....er is geen geld om dat te verhelpen, om dan nog te zwijgen over de andere straten zowel in district 1 en zeker in andere districten waar het huilen is met de pet op.... en dan de miljoenen motorbikes die zowel gedurende de dag als de avond doelloos rondrijden...op de vraag waarom ze dat doen komt altijd 'n antwoord dat ze het niet weten....ze leven zo veel mogelijk buiten en 'n thuis is alleen om in te slapen (er wordt -op enkele uitzonderingen na- geen aandacht besteed aan de binnenhuisinrichting, althans niet door de gewone viet) de werkloosheid ligt vrij hoog in Hcm en wie werkloos is probeert dan maar op een of andere manier aan wat geld te geraken en 'n uitsmijtertje ivm vrouwen....gezien het hoge aantal werklozen en de werkenden met toch meestal 'n schamel salaris....maken vrouwen wel wat jacht op westerse mannen die in het land werken en er dus lange tijd verblijven....en ik heb zelf toch al 'n paar benaderingen naar mij toe ervaren maar...aangezien ik 'du lich' (toerist) ben, lig ik uit de markt......gisteren klampte een jonge dame me aan met de vraag waarom ik zo gezwind tussen het motorbikeverkeer de straat oversteek en ik er dus wel moet werken....van zodra ze horen dat je toerist bent, is de interesse weg
vandaag wandeling om en bij de 10 km ..naar quan nam (district 5) meer bepaald cholon of chinatown de drukte die ik sinds drie jaar niet meer gezien had...tegelijk 'n paar tempeltjes en namen lijken mij minder en minder belangrijk, het zijn eenvoudige chinese tempeltjes met veel gedraaide wierookstokjes en walmen die mij doen denken aan wiet (zonder enige ervaring, enkel buikgevoel) en devote mensjes van oud naar jong (wat willen ze afsmeken??)....ook in de cholonwijk (je doet altijd 'n ontdekking) splinternieuw coffeehouse cat dang (in de hai thuong lan ong) mooi aangekleed en met mooier personeel en dito clientele (let wel, ik ben slechts observer).....telkens bijvullen van de gratis tra da (iced tea) en 'n stevige ca phe den da (ijskoffie) voor 25.000 dong (dus zowat 'n euro) en terug bijna in hotel...nog net wat inkopen....en rits m'n fototoestel uit de handen door motorbiker...gelukkig enkel met vietnamese foto's....en of de dief erg content zal zijn ik weet het niet (het is 'n toestelletje dat in de lidl voor ong 100 euro in promotie te koop was)....gaat de dief goeie winsten maken, ik betwijfel het....ik althans ga niet de eerste de beste boom uitkiezen om me er aan te verhangen .....en batterij van m'n reservetoestelletje is intussen aan het opladen...goeie les ooit geleerd...koop nooit 'n duur toestel om reis mee te gaan (in drie reizen tijd twee toestellen weg...eentje met water....en eentje voor de hongerige vietnamees) intussen druppelsgewijs enkele bekenden gezien...mr tan lacht nog altijd schalks, spreekt nog altijd vloeiend frans en spreekt me nog altijd aan met mr lebrun....en my...zij heeft nu werk (fabriek in cu chi) rijdt nu met 'n motorbike op afbetaling en is weemoediger en somberder dan ooit voordien!!
zondag zowel als maandag de stad in, bekende en nieuwe straten....op 'n jaar tijd kan veel veranderen...het paradepaardje in het stadsgezicht is nu de bitexco financial tower, architecturaal 'n zeer mooie realisatie, 'n goeie 60 verdiepingen hoog en met 'n skydeck (voor het landen van helicopters later) en net onder het skydeck op level 49 (bereikt in 25 sec.) het prachtige bird's eye view over de stad....maar toegang is natuurlijk niet gratis (200.000dong of 'n kleine 8 euro)...dus boven waren er bepaald niet veel viets ook in de dure dong khoi blinkt nu de glanzende mall Vincom met z'n twee blokketorens (en binnenin met alle luxe die het westen zoal aanbiedt) en net rechtover parksons ligt nu 'n kale vlakte, daar komt ongetwijfeld weldra ook luxe....gesprekje met motorbiker leerde me dat de schaarse er nog wonende locals onteigend werden en blijkbaar niet zoals in belgie met 'n som waarmee te leven valt, maar met het bekende kluitje in het riet...de locals worden overal uitgebezemd....en vervangen door het 'geld' vanmorgen te voet naar ga (station) saigon, onderweg 'n banh mi (baguette) knabbelend....nachttreinticket naar hue (vrijdag) gekocht (730.000dong voor 'n lower bunk in 'n airco couchette van vier en voor meer dan 1.000 km sporen!!) en m'n haatgevoelens ten aanzien van taxichauffeurs koelt maar niet....naast station koop ik 'n cola'tje en de taxidriver die allicht met z'n grote mond reeds het voorrecht heeft genoten de bazin te bepotelen en zich nu wellicht laat voorstaan dat hij engels kent neemt zowaar de verkoop op zich en briest in m'n oor 'fifty thousand dong' en alsof ik het niet verstond herhaalt hij 'pipty pipty'.......in de stad betaal ik 12 tot 15.000.....cola verdwijnt dus weer richting koelkast... de bastard !!!
om mijn actie tegen het collectieve taxi-bedrijf (omdat ze al 'n paar keer mij 'n fors bedrag door de neus hebben geboord) kracht bij te zetten, nam ik er de moeite bij even met m'n bagage te sleuren, maar veel moeite heeft het me niet gekost...van matahari was ik even de straat over zo bij de halte pasar seni om daar de LRT te nemen naar Sentral (1ringgit)...en daar kon ik onmiddellijk 'n wachtende skybus op (8 ringgit) om in 'n klein uurtje de 75 km naar KLIA (KL intern. airport) te overbruggen....(en eventjes voorbij het circuit waar in april de formule 1 wordt verreden!) om 14.55 u het zwerk in richting Saigon (Vn) voor 'n vlucht van 'n uur en 'n kwart en bij aankomst...chuc mung nam moi (gelukkig chinees lunar nieuwjaar....het jaar van de rabbit) en onmiddellijk was het te zien dat de viets hun familie hebben opgezocht...ik wil niet beweren dat het er leeg uitzag, maar de straten waren toch 'n stukje 'afgestroopt'.....met taxi !! (maar ditmaal met op airport aangekochte coupon 6 usd) naar Hong Kong hotel in de bui vien...waar me helaas niet de mooie verhoopte kamer wachtte, maar 'n binnenkamer (weliswaar met alles erop en eraan) zonder raam (13 usd)...maar men heeft me beloofd me na zondag naar de mooie kamer (streetside) te verhuizen en dan op de pham ngu lao 'n pintje drinken en vriendschap sluiten met 'n filipino die er al zeven jaar werkt...zo leer je ook al iets uit onverwachte hoek
kuala lumpur is niet alleen de petronas twin towers maar heeft zo veel meer te bieden....opmerkelijk in elk geval is dat de binnenstad 'walkable' is (het is niet bangkok)....gisteren dus nog enkele highlights bezocht o.m. oude treinstation in moorse stijl, de sultan samad met klokketoren aan de square merdeka met opmerkelijk een pitch plus tudor-stijl gebouwen...je waant je zowaar even ergens in sussex bv dan de groene long van KL de botanic gardens ....en 's avonds naar het nieuwe hart van KL, de bukit bintang, je waant je deze keer wel in new york, de spiksplinternieuwe pavilion (bij betreden valt de ingemetselde plaat op: joint venture met qatar)....met alle luxueuze merken die je maar kunt bedenken...en vergeet dus maar dat het goedkoop is....een carlsberg on draught in la bodega is 18 ringgit (dus 4,50 euro) en een illy espresso in de..illy is dus govt.tax incl. 9.30 ringgit (dus 'n kleine 2,50 euro) met niet eens 'n koekje erbij ! kuala lumpur op verschillende snelheden dus !!! na twee dagen heb ik altijd 'n stad in de vingers, dat is net zo met KL.....nu vind ik het bepaald jammer dat ik slechts twee dagen heb uitgetrokken voor KL !
vlucht naar KL of liever airport-gedoe van Denpassar (Bali) naar KL was een en al verveling....reeds om 12.15 u met minivan naar Denpassar terwijl vlucht pas om 20.40 plaats heeft.....dus reeds om goed 13.30 u in airport...wat eten, bagage in lockers, wandeling, koffie, wandeling en alles rekken tot wat op avondeten lijkt....dan rest van rupiahs bij de money changer omzetten in usd...en tot de constatatie komen dat vlucht pas om 21.50 (delay van 1u en 10 min) de lucht ingaat....wat dus betekent aankomen om 1.00 u ....de KLIA airport is 75 km van KL dus m'n eveneens geboekte skybus doet er dan nog 'n klein uurtje over...dan in KLsentral overgeleverd aan de goodwill van de taxidrivers, maar dat kun je 'op je buik schrijven'....hij rekent me 50 ringgit aan (12,50 euro) voor alles bij elkaar 'n ritje dat ik tevoet had kunnen doen, maar ik heb het reeds gesteld...in 'n voor jou onbekende omgeving en 's nachts ben je overgeleverd aan de ploeg die thuis speelt...en dikwijls hebben de taxidrivers me liggen....gevolg ik probeer zoveel mogelijk te vermijden tijdens m'n reis tijdens de dag met de taxi te rijden als was het uit een wraak op het collectief laat bed in (begroet door 'n alleronvriendelijke night-shifter) en 's morgens toch al na tienen ontbijt en prettig begroet door de manager die veel gereisd heeft, goed engels spreekt en ongelooflijk voorkomend is vandaag chinees nieuwjaar, dus officiele feestdag, alle chinese resto's zijn dicht, en wat op straat loopt zijn naast malay en indische maleisiers vooral 'gastarbeiders' uit andere regio's van zuidoostazie....wandeling in hart chinatown jalan petaling (vanavond 's uitkijken of er daar gefeest wordt, maar het lijkt erop dat alle chinezen knusjes bij familie zijn)...vandaag eveneens naar de petronas towers..van ver gewoontjes maar hoe dichter je komt bij dat duo dat zich ong 450 boven de grond hijst, zijn ze werkelijk indrukwekkend !!!!!
straks pikt shuttle bus me op richting airport denpassar...pas om 20.40 heb ik m'n vlucht KL, maar aangezien ik geen latere bus kan nemen dien ik reeds 12.30 naar airport....ik moet toch uitchecken om 12, dus meteen weg beter dan hier nog doelloos te moeten rondlopen, alhoewel rondhangen in 'n airport ook geen prettig (en duur) vooruitzicht is vandaag zet ik punt achter indonesie....ik heb niet de indruk dat ik ook nog naar java terugkom (ik heb de highlights gezien) en bali heeft me niet bepaald kunnen overtuigen (ik blijf allicht in hetzelfde potje roeren, maar eenmaal 'n al dan niet goeie of slechte reputatie, blijft men er 'n hele tijd op teren of draagt men er de kwalijke gevolgen van) en niettegenstaande het hier quasi laagseizoen is, hangt de overkill aan toeristen me hier lelijk de keel uit......als ik terugkeer naar indonesie, zal het naar een eiland zijn waar ik nog niet was of.....het wordt opnieuw...lombok (eigenlijk waar ik het minst van verwachtte)
morgen is het chinees nieuwjaar in KL, en uitgerekend in chinatown (jalan hang kasturi) heb ik 'n kamer geboekt....afwachten????
vandaag in ubud (weer in warji house) om uit te rusten van het 'stormy' lombok, althans voor mij ! in warji lisa, malay singaporese, teruggezien...en verhelderend gesprek...met het oog op 'n vlucht naar KL morgen misschien interessant om nog 's de maleisische situatie aan te raken......... mijn vaststelling dat maleisie 'n erg tolerant land is, nuanceerde zij wel....datzelfde geldt trouwens voor singapore natuurlijk zijn er vooroordelen...en zij zegt dat algemeen wordt aangenomen (voor beide landen) dat indiers vuil zijn, en dat chinezen kwetteren en geldwolven zijn ('nooit iets aan hen verhuren want zij verhuren het met winst door') inderdaad....alle rassen zitten gemengd bv op het werk, maar eenmaal lunchpauze trekt iedereen met z'n rasgenoten op in maleisie (en dat heb ik zelf geconstateerd) bestaat de politie hoofdzakelijk uit malay, want chinezen voelen er niet veel voor voor de staat te werken; bij betwisting komt het geregeld voor dat de politie de malay voortrekt dergelijke anekdotes bewijzen toch min of meer dat de bevolkingsgroepen, van zodra het kan, weer op zichzelf terugplooien
op 31/01 niks spectaculairsvan senggigi met minivan via mataram naar lembar (haven lombok ) voor de ferry (4 u) naar padangbai (haven bali) om van daar met minivan 'n klein uurtje verder in ubud gedropt te worden...aankomst in het mij bekende warji house rond 18u...laundry en big bag ophalen nog twee dagen ubud (en dus indonesie) en dan naar KL einde van de maand...budget control ....heb tijdens m'n reis drie vluchten (tot.345 euro) moeten bijboeken...vanzelfsprekend dus dat ik voor 200 euro m'n januaribudget - dat al niet kinderachtig was - overschrijd...... met pijn in het hart lombok, toch wel 'n hoogtepunt, achtergelaten....naast subjectieve factoren speelt het nog iets autentieker karakter van lombok 'n doorslagggevende rol; heb het er gisteren met nyoman nog over gehad...balinezen proberen met hand en tand de traditie (ook voor de toeristen) in stand te houden, maar het commerciele is in handen van de rijke javanen en de westerlingen (en de balinezen blijven er de 'armere' werknemers) en zoals nyoman het pittig omschreef 'many rice-fields have been replaced by 'beton''....ubud is tot op zekere hoogte schattig, maar de overkill aan (westerse) shops doet bloeden, om nog maar te zwijgen van kuta (dat als 'n gezwel zich heeft verder gezet in seminyak en sanur etc) dat het authentieke bale heeft verkloot !!!!
