kon het natuurlijk niet laten.... weer naar de wat xiengthong (via m'n 'persoonlijke gratis' toegangsweg): het hoeft niet altijd praal en pracht (zoals bv st pieters-rome en z'n kolossale collonades van bernini) om van omver te vallen, ook eenvoudige schoonheid kan je van de weg blazen !!! verder bezocht: wat sene, wat visoun met ertegenover de zwarte that mak mo (foto), de stenen stoepa (in de volksmond de 'meloen', maar ik vind 't eerder 'n gespannen opstaande vrouwenborst met rechtopstaande tepel incluis); heb me laten overtuigen de mekong over te steken (per boot) en daar 'n overbodige wandeling te maken....had het niet moetem doen, prijs allicht te hoog (50.000kip, maar 'geen man overboord', 't is tenslotte maar 'n goeie 4 euro, te weinig om me daarvoor in de mekong te storten)
einde laos nadert, dus tijd voor wat bedenkingen...laos is 'n arm land en zal dat hoogstwaarschijnlijk blijven, 80 procent bestaat uit bergen meen ik gelezen te hebben (om er iets fatsoenlijks te produceren is de kost van transport veel te hoog)...bovendien zit het gevangen in een carcan van omringende landen, er is geen enkele uitweg naar zee... enkel het toerisme brengt wat soelaas, maar dat komt slechts 'n erg kleine middenklasse ten goede: die hebben begrepen dat uit toerisme geld te puren is....maar ze hebben het vooralsnog niet door dat daarvoor iets in de plaats moet nl. service !!! maar daarvoor ontbreken - in 'n land met een bizar huwelijk tussen communisme en boeddhisme en de 'trek-uw-plan-politiek' - management en basismarketing (ik vrees dat van 'n win-win hun oren gaan flapperen) en dat communisme pompt hen 'n soort landsfierheid in, 'n trots die zich zopas kristalliseerde in de organisatie (voor de eerste keer, wat toch ook al veelzeggend is) van de 25ste zuid-oost-aziatische spelen (11 landen)....we kennen intussen dergelijke verhalen: 'n land organiseert 'n groot tornooi en heeft bij wijze van spreken zelf geen nagel om in z'n....te krabben !!
tweede bedenking (en ik dien me wel in te tomen, maar toch komt het niet alleen m'n strot, maar alle lichaamsopeningen uit): hun valse buiginkjes, hun enkele cm door de knieen (sorry ik vind geen trema op dit klavier) buigen, hun handen gevouwen als in gebedstoestand, hun glimlach die even lang aanhoudt als de verkoop of ontvangen van geld duurt......dit alles is zo apert 'gemaakt' kortstondig dat er - naar mijn smaak althans - 'n laagje van onbetrouwbaarheid op ligt ......in dat verband heb ik al 'n aantal keren moeten denken aan de quote uit het cultboek van robert pirsig (jaren zestig) 'zen and the art of motor maintenance' (zen en de kunst van het motoronderhoud): 'wees op je hoede voor hosanna's en als men met palmtakken begint te zwaaien, in achtertuintje is men dan al bezig 'n kruis voor je te timmeren'
morgen verlaat ik laos.... na negental dagen omgegaan te zijn met dollars en riel (cambodia) en drietal weken met kip (laos) wacht me nu weer 'n switch naar 'n andere munt, de dong (vietnam).....het zal weer aanpassen zijn......en m'n goederen extra in de gaten houden...ze zijn immers met veel meer om er 'n oogje op te hebben !
als het goed is, moet het ook gezegd ! busstation oudom xai is een voorbeeld van hoe het moet: loketten naast elkaar (foto), het linkse voor busverkeer naar het zuiden (bv luang prabang, pakbeng), rechtse voor busverkeer naar het noorden (bv phongsaly, luang nam tha) in twee talen aangeduid (lao en zoals het hoort in het engels, de internationale taal bij uitstek, tot spijt van de fransman die het benijdt); aan de linkerkant staan de bussen voor het zuiden op een rij met daarboven een plaat met naam bestemming; idem rechts voor noord; je moet al een warhoofd zijn of te lang naar beerlao te hebben gekeken, om zich nog te vergissen..... alles is immers 'n kwestie van management, wat in laos nog in kinderschoenen staat en er zelfs zal in blijven rondlopen.... en dat de bus niet om 8.30 maar 8.55 vertrekt, kan door de vingers worden gezien, als je rekening houdt met allerhande bagage en 'n massa grote dozen van de lao-passagiers (wat zou daar zoal inzitten?); dubbele check van ticket en zowaar iedereen krijgt 'n blauw plastic kotszakje (dat niemand nodig had)......eerste deel van busreis loopt immers weer door bergen (bus telt zo'n vijf westerlingen, vier drukdoende koreanen(?) en de rest is lao met zelfs bagage in de middengang..... ikzelf had het niet beter kunnen treffen voor kinderkermisnostalgie met twee stoeltjes boven het rechterachterwiel...... eerste deel van de ong. 200 km wringt zich in bochtenwerk, het lijkt alsof de kilometerpaaltjes ons voor de gek houden, het gaat maar niet vooruit.....slechts vanaf pakmong, waar de bus een rechtse afslag neemt,is de weg beter, rechter en ietwat platter....gevolg: onze jonge, doch echt goeie chauffeur geeft plankgas....tot een blijvend getoeter, 'n kleine opschudding...iedereen veert op...bus kan behendig naast 'n lao liggend op de weg laveren (achteromkijkend zien we iemand hem wegsleuren)....wellicht 'n dronken lao...... ieman vertelde trouwens dat er veel gedronken wordt, niet bepaald enkel beerlao, maar zwaar laolai (de rijstwhisky) (terloops, ook in vietnam; beide landen zouden immers ook uitblinken in huiselijk geweld...... m' lao-spokesman maakte zelfs gewag van 'boxing' en het erbijhorende gebaar liet aan duidelijkheidniets te wensen) aankomst busstation 13.45, met tuktuk naar centrum...naar sackarinh, waar ik m'n geboekte en betaalde kamer 4 onmiddellijk kan betrekken..m'n achtergelaten bagage stond reeds netjes naast m'n netjes opgemaakte bed zichtbaar zijn er iets minder toeristen in l.p.; rest van de dag nietsen, rondwandelen, internetten...... voor nog bezoeken wacht ik tot morgen en vanavond na avondeten vroeg bed in ? of zou ik eens afzakken naar het kwartier waar zich de bars bevinden, naar ik hoorde eveneens 'n belgische bar ?...vervolg morgen
vanmorgen in gh lekker ontbeten (ei, twee knapperende baguettes, laokoffie) en ruime fruitschotel 25.000kip naar de phuu that stoepa (foto...monnik in buurt van de stoepa), op 'n heuvel tegenover gh...heerlijk uitzicht over de stad en de omringende groene heuvel- en bergtoppen...daar 'n toevallige ontmoeting met enkele jongeren o.m.piepjonge monk, allen gretig om engels te leren (kennis : enkele uit het hoofd geleerde zinnen en... uitspraakoefening met door hen opgeschreven woordjes - they, those,this, were, where... - 'n totale ramp!!! maar goede wil hebben ze wel)...voor de eerste keer lijkt er iets wat op contact kan wijzen..... aan de stoepa foto's en... plots is geheugenkaart op !
via tegenoverliggende trap naar museum op andere heuvel sebey (waar fransen legerkamp hadden, uiteraard platgebombardeerd)....museum dicht; lijkt - kom ik te weten bij toevallige kennismaking met manager - nog niet officieel geopend...hij leidt me zowaar rond in wat 'n soort kopie van historisch museum vientiane is plus plaatsgebonden oudom xai-verleden......na rondleiding vraagt ie me mee naar z'n kantoor, daar hangt organigram: hij leidt welgeteld 4 leden staff.... en hij heeft het leiderschap in de vingers: zegt dat het vrijdagmiddag is, dat hij er tussenuit kan knijpen en dus.... nodigt ie me bij hem thuis uit..... aarzel, ga eerst naburige 'wat' bezoeken en beloof terug te keren..
in de wat santiphab opnieuw te maken met erg jonge in saffraankleurige gewaden gedrapeerde monks, alweer moeizaam engels over en weer, maar krijg na veel geduld toch inzicht in hun bizarre 'boom des levens' die volhangt met replica van vogels, dieren, fruit... terug naar museum-manager en inderdaad, met motorfiets van staflid brengt hij me naar z'n 'woning', 'n paalhut... in de namy village: rond z'n stek zitten zeven vrouwen, een lijkt vlooien uit het haar van 'n oudere te pulken (ik durf niets te vragen, ik voel me 'n echte voyeur, voel 'n zekere schaamte bij 't zien van zoveel primitiefs).... enkel de manager kent iet of wat engels, de rest geen gebenedijd half woord ! honden en kippen en haan lopen er zomaar over en weer, als 'n voertuig passeert, wolkt bruin stof op dat het 'n lieve lust is, iedereen houdt hand voor de mond; ik durf zowaar geen foto's te nemen, en dan hoor ik ....geraas van een vliegtuig... ik zie het - driedubbel huishoogte - voorbijrazen, buk me zelfs....godbetert ....de airport-tarmac ligt next door! het lucht me op dat hij me terugvoert..... ik ga terug naar de heuvel met de phuu that, ditmaal met nieuwe geheugenkaart: genieten van oudom xai dat in een kom ligt helemaal rondom, zonder enige opening, omgeven door heuvels en bergen in alle mogelijke tinten groen.... ik blijf rond de that rondwaren.... het is bijna monopoly spelen: ik zie busstation, airport, museum, hotels, gh's, bank, police station, atm..... rookpluimpjes beginnen op te stijgen, het teken dat het vuur wordt aangepookt om tot koken over te gaan...... ga terug naar gh en kom terug voor de sunset tegen zessen: overal heeft de rook in de aanpalende dorpen zich vermengd met de opduikende nevel, en samen vormen ze nu een gordel rond de stad..... de oudom-xai-moeders zijn nu volop aan het koken geslagen.... en als er iets is dat ze kunnen is het kinderen baren, hun kinderen koesteren en wonderbaarlijk koken (mannen kan ik vooralsnog weinig kwaliteiten toedichten...ik vind ze bepaald - uitzonderingen buiten beschouwing - lui)
kers op de taart... ik ga dineren in suphailin resto, net als gisteren, en alweer is het om duimen en vingers af te likken !
vanmorgen nog wat genoten van het fabuleuze view (nong khiaw) op de rotsberg, een kolos die net over de rivier de nam ou steil als 'n muur oprijst en dat vanop veranda'tje van m'n toch wel erg too basic 'bungalow'...het is 'n enig zicht, sommige afgeplatte bergen omzwachteld door dunne nevelslierten, soms hangt 'n donzigdikke nevel als 'n enorme pels rond de hals van 'n berg (door amateurfotograafjes als ik met amateurapparatuur eenvoudigweg niet accuraat vast te leggen.....
twee staaltjes van inefficiency... at ik gisteravond prinsheerlijk in delilah's (ik zat er trouwens moederziel alleen), dan valt het ontbijt er deerlijk tegen: 23.000kip voor twee flinterdunne plakjes boterham, 'n kwak jam voor wel tien, 'n nescafe-oplos waarop ik zeer lang moest wachten, nog langer wachten op m'n change op 50.000.... men kon het bedienen van een twaalftal eenvoudig niet aan - zelfs bijspringen van twee zoons en dochter (?) die alsmaar elkaar in de weg liepen hielp dus niet.... een jong koppel diende zelfs onbediend af te haken, anders misten ze hun boot !! over de brug bestelde ik dan 'n tweede ontbijt ...20.000kip voor laokoffie, vier geroosterde halve baguettes, boter, 'n beetje jam evenwel, orange juice en een kleine fruitschotel......... het kan dus blijkbaar wel !!!!!
tweede geval... minivan naar oudom xai om 11u (40.000kip, kleine 150 km verder)...herrie...'n groep jonge amerikanen had blijkbaar 'n minivan gecharterd naar luang nam tha (via oudom xai)....amerikanen zitten evenwel verspreid over twee minivans die worden aangevuld met ... outsiders zoals enkele lao-vrouwen en...ik; gevolg boze blikken; vertrek na 12.....over 'n bijwijlen archislechte weg (asfalt onderbroken door te vele stroken met keien opgevulde aarde) in 'n op- en neerlopende bergstreek (kotszakjes welkom voor twee) we worden geregeld tegen elkaar aan gegooid wat de amerikaans-belgische vriendschap niet ten goede komt..... over halfweg staat andere minivan met halve amerikaanse kolonie..in panne..... en zowaar het begint te regenen (verplichte stop om in allerijl zeildoek op het dak boven de bagage te spannen) en met de regen realiseer ik me pas hoe troosteloos 'n reis wel moet zijn in het regenseizoen.....het berglandschap is verdampt, slechts enkele vage contouren blijven over en het wordt klam over heel je lijf ! even na 4u...oudom xai (eindelijk 's niet bevrijd door, maar bevrijd van de amerikanen!).... in oudom xai (spreek uit: saai) is niets te beleven, maar ik ben met opzet naar daar getrokken, het is niet toeristisch, alhoewel er wel zijn (het is 'n verkeersknooppunt in noord-laos en de chinese inbreng is merkbaar - chinezen hebben er gewerkt aan de uitbouw van het wegennet)....maar 'n prettig gevolg is dat ik er voor weinig geld 'n erg mooie kamer kan betrekken (I give myself a break) in de Litthavixay (ik heb zelfs 'n secretaire ter beschikking die ik zo meteen bij me thuis wil zetten) en...in tourist office krijg ik van 'n duitse volunteer (die er engels onderwijst) 'n dankbare tip....er is goed te eten in suphailin resto, weliswaar uphill zowat km van m' gh..... er zijn maar drie tafels, maar het is 'n voltreffer..... ik ben de enige klant, naast iets verder twee beerlao hijsende (er werkende) duitsers ......
van muang ngoi 1 uur boot naar nong khiaw: boottocht zoals verwacht, nevelslierten die de bergen mysterieus ingepakt houden en ..bar koud (meegebrachte muts erg welkom) en een uur later bij aankomst is al die warme toegevoegde kleding overbodig...10.30 dus zon klimt weer op de barricaden ! stelde in gh sunrise voor twee dagen te blijven mits korting, geweigerd, geen nood, ik blijf dus 1 nacht (100.000kip), overpriced evenwel, want er wordt enkel betaald voor het uitzicht, 'n wonderbaarlijk view op de nam ou en de onmiddellijkrotsachtige berg ahw binnen handbereik... de rest van de bungalow is zelfs minder dan basic...franse wc, geur, geen wasbekken, weliswaar warme douche, en positief eindelijk eens 'n hammock, waarin ik me al lezend 's namiddags zalig zal nestelen.... 's middags maak ik nog 'n erg stoffige wandeling (het minste voertuig dat passeert - het hoeft niet eens 'n forse auto te zijn - doet het stof opwaaien tot 'n bruine wolk) van enkele km..... en 's avonds diner in delilah's (bier is er lauw, wat hen niet kwalijk kan worden genomen, want 'n heel stuk van de namiddag was er geen elektriciteit)....nong khiaw heeft dus wel 'constant' elektriciteit, maar internet is er niet ik geniet van de bankjes aan het tafeltje (niets anders dan halve obussen die al zitbank dienst doen) ik bestel weliswaar steam rice, ze komen af met sticky rice, maar de rest van de schotel is overheerlijk, en de sticky bombardeer ik dan wel zelf fijn met de zoetzure saus rond acht uur loopt het leven hier zienderogen leeg, het levensritme ligt hier anders, met de toenemende kou, het mindere licht en de om zich heen zaaiende duisternis wordt de dag vroeger dan elders gesloten
foto ...nong khiaw met zicht op de aanlegsteiger en invallende duisternis
ik blijf drie dagen in het van god en klein pierke verlaten maar zo ontiegelijk sprookjesachtig mooi muang ngoi....ontbijt op straat, dwz op de aarden straat, terwijl eenden of iets dergelijks links zowel als rechts in m'n billen proberen te pikken en honden onder 't gammele bijna uit elkaar vallende tafeltje elkaar afbijten, 'n pretje is 't niet, maar je leert er mee leven, net als met 'n pregnante urinegeur die soms onverwacht je pad kruist; ik besluit, weliswaar wat laat, terug naar ban na te stappen, end of nowhere dacht ik, maar dan blijken er nog khamu-dorpen te bereiken (al stappend natuurlijk), maar halverwege naar hueay bo keer ik op mijn stappen terug...wat meer bewolkt en namiddag transformeert zich te vlug tot avond... en duisternis (en als er iets is waarvoor ik op mijn hoede ben is het wel de duisternis...) veralgemeningen zijn natuurlijk gevaarlijk, maar ik moet bepaald 't idee dat lao vriendelijk zijn toch wel wat bijstellen....ze zijn dan ook niet bepaald onvriendelijk, op enkelen na, ze zijn eerder afstandelijk.....nu het heeft ook m'n eigen gedrag bijgeschaafd....ik beantwoord enkel nog 'n sabai dii van iemand die het me gunt, voor de rest kijk ik over ze heen.... ik ga avondeten in het resto van lattanavongsa (waar ik verblijf)...het resto draait op volle toeren, het is gelegen net aan de pier, het kloppende hart van muang ngoi, ik vrees dat de rest van het dorp zo dood is als de duisternis die 's avonds het dorp in een klem heeft !
muang ngoi is een weergaloos mooi oord, niet alleen omdat er geen verkeer is, slechts een aarden weg tussen twee bergflanken, maar omdat het haventje mooi ingebed is tussen verweerde afgeplatte bergtoppen, enig mooi.....toeristen hebben meer en meer dit oord gevonden en de plaatselijke bevolking speelt er handig op in en bouwt geleidelijk z'n infrastructuur uit (dat daarmee 'n stuk authenticiteit zal verdwijnen is enkel te betreuren)....'s ochtends en 's avonds is het er knap koud (zelfs avondeten op het terras van resto ning ning met z'n fabuleus uitzicht is 'n bibberende aangelegenheid), maar tijdens de dag zijn het bepaald temperaturen die oplopen tot 30 graden; er zijn daar dus niet 'four' maar 'two seasons in one day' 's ochtends hangt de nevel als een kaasstolp boven het dorp, de bergen lijken wel geamputeerd, enkel de onderste weelderige plantengroei op de bergflanken is dan zichtbaar, en tegen 10.30 wordt de laatste nevel door de zon en de bergen uitgeperst.... in kille temperatuur wandeling aangevat naar het khamu-dorp ba na, uiteraard enkel te voet te bereiken 'n goeie 6-tal km verder via op en neer gaande paden, 'n onverwacht beekje met ofwel rotsblokken ofwel boomstammen als 'loopbrug', dan ineens 'n ferme rotspartij, en 'n wat bredere beek met rotsblokjes die uitnodigen tot....uitglijden ! dan droge rijstvelden waarop vee en buffels elk in z'n ghetto grazen en dan het dorpje waar de tijd blijft stilstaan.....alles primitief, wat ook betekent dat ze vindingrijk zijn om met primitieve middelen alles te vervaardigen ! op tijd terug in lattanavongsa gh en avondeten in ning ning vanaf ongeveer acht wordt het al echt koud wat dus betekent snel naar kamer in gh om.....nog wat te doen zolang er licht is ! blijkbaar schept de schaarste aan een bepaald goed (in dit geval licht tot 21 u) een ongemene appreciatie !!!
het lijkt wel alsof ik enkele dagen ondergedoken ben, niets is minder waar, maar in muang ngoi was enkel van 18 tot 21 u elektriciteit, laat staan dat er internet zou zijn op 3/1 van luang prabang naar nong khiaw, een 4 uur durende niet zo gemakkelijke rit (wegen in slechte staat) in minivan met 13, iets na enen gearriveerd net niet gebuild en geblutst...ik had m'n medepassagiers (uit austr-oostenr-eng.) overtuigd het 1 uur durende tochtje per boot naar muang ngoi te ondernemen... een plaatsje enkel te bereiken langs het water, geen verkeer, geen auto's !! bootje zit overvol, twintigtal schat ik nu, plus al die bagage....gevolg overload bij te weinig diepgang .... dus worden we aangemaand aan wal te gaan en een half uur te stappen over zand en vervaarlijke rotsen (ik dommerik had m'n schoenen op de boot gelaten!) .... op 'n bepaald punt mochten we weer de boot in, en wat bleek...de lao hadden hun plaats op de boot mogen behouden, waarmee nog 's wordt bewezen dat ze hun afgunst tav westerlingen die het beter hebben niet kunnen wegmoffelen.... ze scheppen er een grijnzend genoegen in het ons tergend lastig te maken.....en de landing....op enkele meter vande steiger...dus met je poten tot 40 cm het water in...en wat kun je doen....alles ondergaan, er zit niets anders op betrek kamer in een bungalow bestaande uit vier kamers, 'muren' in bamboevlechtwerk (slechts 50.000kip, maar het is dan ook erg basic, wel met badkamertje
foto...het 'haventje' van muang ngoi...enige mogelijkheid om muang ngoi te bereiken
kon het natuurlijk niet laten.... weer naar de wat xiengthong (via m'n 'persoonlijke gratis' toegangsweg): het hoeft niet altijd praal en pracht (zoals bv st pieters-rome en z'n kolossale collonades van bernini) om van omver te vallen, ook eenvoudige schoonheid kan je van de weg blazen !!! verder bezocht: wat sene, wat visoun met ertegenover de zwarte that mak mo (foto), de stenen stoepa (in de volksmond de 'meloen', maar ik vind 't eerder 'n gespannen opstaande vrouwenborst met rechtopstaande tepel incluis); heb me laten overtuigen de mekong over te steken (per boot) en daar 'n overbodige wandeling te maken....had het niet moetem doen, prijs allicht te hoog (50.000kip, maar 'geen man overboord', 't is tenslotte maar 'n goeie 4 euro, te weinig om me daarvoor in de mekong te storten)
als het goed is, moet het ook gezegd ! busstation oudom xai is een voorbeeld van hoe het moet: loketten naast elkaar (foto), het linkse voor busverkeer naar het zuiden (bv luang prabang, pakbeng), rechtse voor busverkeer naar het noorden (bv phongsaly, luang nam tha) in twee talen aangeduid (lao en zoals het hoort in het engels, de internationale taal bij uitstek, tot spijt van de fransman die het benijdt); aan de linkerkant staan de bussen voor het zuiden op een rij met daarboven een plaat met naam bestemming; idem rechts voor noord; je moet al een warhoofd zijn of te lang naar beerlao te hebben gekeken, om zich nog te vergissen.....
vanmorgen in gh lekker ontbeten (ei, twee knapperende baguettes, laokoffie) en ruime fruitschotel 25.000kip
vanmorgen nog wat genoten van het fabuleuze view (nong khiaw) op de rotsberg, een kolos die net over de rivier de nam ou steil als 'n muur oprijst en dat vanop veranda'tje van m'n toch wel erg too basic 'bungalow'...het is 'n enig zicht, sommige afgeplatte bergen omzwachteld door dunne nevelslierten, soms hangt 'n donzigdikke nevel als 'n enorme pels rond de hals van 'n berg (door amateurfotograafjes als ik met amateurapparatuur eenvoudigweg niet accuraat vast te leggen.....
van muang ngoi 1 uur boot naar nong khiaw: boottocht zoals verwacht, nevelslierten die de bergen mysterieus ingepakt houden en ..bar koud (meegebrachte muts erg welkom) en een uur later bij aankomst is al die warme toegevoegde kleding overbodig...10.30 dus zon klimt weer op de barricaden ! 
ik blijf drie dagen in het van god en klein pierke verlaten maar zo ontiegelijk sprookjesachtig mooi muang ngoi....ontbijt op straat, dwz op de aarden straat, terwijl eenden of iets dergelijks links zowel als rechts in m'n billen proberen te pikken en honden onder 't gammele bijna uit elkaar vallende tafeltje elkaar afbijten, 'n pretje is 't niet, maar je leert er mee leven, net als met 'n pregnante urinegeur die soms onverwacht je pad kruist; ik besluit, weliswaar wat laat, terug naar ban na te stappen, end of nowhere dacht ik, maar dan blijken er nog khamu-dorpen te bereiken (al stappend natuurlijk), maar halverwege naar hueay bo keer ik op mijn stappen terug...wat meer bewolkt en namiddag transformeert zich te vlug tot avond... en duisternis (en als er iets is waarvoor ik op mijn hoede ben is het wel de duisternis...)
muang ngoi is een weergaloos mooi oord, niet alleen omdat er geen verkeer is, slechts een aarden weg tussen twee bergflanken, maar omdat het haventje mooi ingebed is tussen verweerde afgeplatte bergtoppen, enig mooi.....toeristen hebben meer en meer dit oord gevonden en de plaatselijke bevolking speelt er handig op in en bouwt geleidelijk z'n infrastructuur uit (dat daarmee 'n stuk authenticiteit zal verdwijnen is enkel te betreuren)....'s ochtends en 's avonds is het er knap koud (zelfs avondeten op het terras van resto ning ning met z'n fabuleus uitzicht is 'n bibberende aangelegenheid), maar tijdens de dag zijn het bepaald temperaturen die oplopen tot 30 graden; er zijn daar dus niet 'four' maar 'two seasons in one day'
het lijkt wel alsof ik enkele dagen ondergedoken ben, niets is minder waar, maar in muang ngoi was enkel van 18 tot 21 u elektriciteit, laat staan dat er internet zou zijn
