voetbal is de belangrijkste bij/hoofdzaak...vietnam verliest finale AFC onder 23
1954...west-duitsland wordt onverwacht wereldkampioen tegen het toen ongenaakbare wonderelftal van 'puskas'hongarije..belangrijker is dat west-duitsland na een desastreuze oorlog een stuk trots en herwonnen identiteit terugvindt, een mijlpaal in de naoorlogse duitse geschiedenis, zowat gelijklopend met een beginnend 'wirtschaftswunder'.
1974....vrijwel iedereen voorspelt een snel retourtje voor nederland op het wk in duitsland....cruyff en co diepen een nieuw 'totaalvoetbal'-concept op, vegen tot de finale alle tegenstand op een hoopje en vooral ze scheppen een nieuw fenomeen....de oranje-voetbalgekte; alles kleurt oranje.
wk 1986 in mexico....belgie haalt onverwacht halve finale en het team krijgt een nationale ontvangst (grote markt, bij de koning) met een collectief enthousiasme dat enkel lijkt te zijn overtroffen door de uitzinnige taferelen na de bevrijding.
in het koude guangzhou (china) vond de eindronde plaats (16 gekwalificeerde teams) van het AFC (Asian football championship) onder 23
jaar. Als we er van uitgaan dat vietnam op voetbalgebied vrijwel altijd het
kneusje was (behalve het winnen van de zuid-oost-aziatische suzuki-cup i
n 2008), zich nooit zelfs tot in een knockout fase kon worstelen van een
pakweg wk of aziatisch kampioenschap....nu drongen de -23 door tot in de
finale. Dinsdag 23 janu was historisch...in de halve finale werd qatar gewipt
via strafschoppen.....maar dan barstte het los....hier in saigon kwamen
tienduizenden gebrommerde in rood en met vlaggen zwaaiende supporters
de finaleplaats vieren. Geen enkele taxi wilde nog rijden...wegens toch
vastzitten. Overal galmde het...vietnam vo dich (vn kampioen). Op zaterdag
27 was het dan zover, om 15 u finale, de enorme nguyen hue volgelopen
omde match op reuzescherm te volgen, alle coffeehouses met tv uitpuilend
van jonge uitgelaten supporters. Finale in de sneeuw. Rust loopt uit tot
...driekwartier wegens opruimen sneeuw....verlengingen bij 1-1 stand. En
dan gebeurt het....in de 119de min....bong chet (dying seconds)
....uzbekistan scoort de winner. Algemene verslagenheid. Maar na een uur
galmt de aanrollende feestvreugde, het uitschreeuwen van de collectieve
trotse identiteit van de (net niet) winnaar.....zouden er in saigon geen
honderdduizenden brommers, andere voertuigen met daarop uitgelaten
vlaggenzwaaiende supporters (jong, ouder, mannelijk, vrouwelijk, tot
kleuters) hebben deelgenomen? En blijkens de kranten vandaag overal dezelfde taferelen....die verder gaan dan voetbal....het uitschreeuwen van een trots deel uitmaken van een nationale identiteit.
