Na tweemaal uitstel door gezondheidsproblemen nam ik op 15/12 vliegtuig naar Istamboel, waar ik na een paar uurtjes in transit incheckte voor Ho Chi Minh. Op vrijdag om 17.00 vrijwel punctueel geplande touchdown. Vlotte gebruikelijke afhandeling aan Immigration, ditmaal met e-visa, en opnemen van Vietnamese contanten aan een airport atm...en een uur later met de taxi naar het appartement dat ik ook voordien huurde in het drukke Nguyen Trai in het centrum. Nog meer dan vroeger drukte, files en opstoppingen met o.m.tienduizenden brommers. Ik kreeg vlug een verklaring, naast de gebruikelijke vrijdagavonddrukte....meer en meer mensen uit de provincies zijn ingeweken op zoek naar werk dat er niet is of veel te weinig is. Covid heeft het mes in de samenleving gezet....vanaf dag twee hoorde ik constant 'truoc covid' en 'sau covid'....'voor covid', zijnde de better times en 'na covid', zijnde de onzekere toekomst met te weinig buitenlandse investeringen en dus te veel werkloosheid. Een zaterdagse wandeling in een mij vertrouwde buurt 'co giang' maakte al wat duidelijker...de restaurantjes huong viet, mr Li, ba la waar ik vroeger geregeld iets ging eten bestaan niet meer. Vivastar co giang waar ik meermaals met uitzicht op de pagode een ice koffie dronk bestaat niet langer. De security van het kleine supermarktje, rechtover het piepkleine aftandse Franse restaurant Titi - dat waarempel nog bestaat - maakte zijn beklag dat hij omwille van lockdown maandenlang thuis zat zonder enig inkomen. De Vietnamese staat heeft de gigantische vaccinatie op zich genomen (Vietnam met zeker de miljoenensteden is een van de landen met de hoogste vaccinatiegraad...zelf tot kinderen van 5) , maar bleek niet in staat sociale correcties uit te voeren.
