manchester hotel heet nu anh minh hotel en toch nog 'n beetje manchester hotel ('n switch van eigendom..geld ..wat precies? ze hangen het niet aan m'n neus) vandaag van kamer 101 (zonder zeezicht) naar kamer 301 (met zeezicht, alhoewel die dikke elektriciteitskabels in de weg zitten, soit) (15 usd zonder ontbijt) geen nood, in de buurt is 'n splinternieuw salina resto, waar ik ontbijt tegen redelijke prijs (ca phe + banh mi bo mut = koffie + brood boter jam 2 euro) gisteren tegen achten me laten opzwelgen door de duizenden xe may (motorbikes) op hun 'di choi' (choi uit het franse jeu), wat uitgaan betekent, niet ergens binnen gaan, maar wel de nationalesport, m'as tu vu, rondrijden op de motorbike, zien en gezien worden en dat gedurende een goed uur, en dan begint de eb..tot ong 10 (want's morgens is het hier vroeg dag)en vanaf ong negen en later krijgen ze 'n doel, namelijk naar huis rijden ! vandaag met splinternieuwe fiets rondjes gemaakt, naar de nha sach (boekhandel, annex coffee house), naar de site van de chamtorens zonder ze alweer te bezoeken evenwel, en van de ene kant van de beach naar de andere en bis...nha trang is zoals 'n zuidfrans plage-oord, maar dan ook veel minder of zelfs niet blase, 'n reden waarom het hier goed toeven is morgen nog 'n hopelijk luie dag nha trang, en dan wenkt mui ne, ook zon en zee en dolce far niente
trein dus van danang naar nha trang (delay van meer dan twee uur) vertrek 20.45u en aankomst in Nha Trang vandaag om 9.00u ...als je bedenkt dat er slechts 435 km te overbruggen zijn is dat 'n enorm lange tijd (meer dan 12 u)...trouwens het lawaai dat de trein maakte (je meende zowaar dat ie met 'n rotvaart door de velden denderde, maar als je goed toekeek was het naar onze normen maar povertjes traag)...krijgen wat er te krijgen is: omdat 'n massa viets nog aan het terugkeren zijn van het Tet-feest naar Saigon, waren de meeste treinen volzet (vooral de SE, de snellere)..ik moest me dus tevreden stellen met 'n bovenste bunk in 'n coupe van 4 (viets uiteraard) in 'n TN trein (de tragere trein, hoe kan het dat de T samenvalt met Traag)....soms leek de treinrit ( duong sat = chemin (de) fer = men noemt hem hier dus nog letterlijk de 'ijzeren weg') eerder op 'n intervaltraining...op toerental komen, uitbollen, stoppen, weer optrekken en 'n spurtje en dat telkens opnieuw...wachten in de stations...wachten tot 'n tegenliggende trein kon passeren...het hoorde er allemaal bij...even gedacht of 'n vliegtuig niet beter ware geweest (duurt 1uur en 5 minuten en kost in economy 1,2 miljoen vnd, ong 'n kleine 45 euro nu tegenover trein 377.000vnd)...nu...want op dit ogenblik staat de vietnamdong historisch laag: vandaag 28.500 voor 1 euro...en bedenken dat vietnam er vorig jaar -als ik het goed voor heb - twee devaluaties doorvoerde...ik heb nu vier landen achter de rug (maleisie, singapore, indonesie en vietnam) en voor wie zich niet kan aansluiten bij de bewering dat vietnam veruit het goedkoopste land is (wat alles betreft) heb ik beleefdheidshalve geen mooie woorden zonder veel slapen met taxi ! dus naar hotel en weer moeten aandringen op het gebruik van zijn meter (ondertussen zit ie te mekkkeren dat ie 50.000 wil) ik blijf meter eisen en betaal hem aan hotel ...35.000 (meter stond iets lager...en mijnheer geeft zefs geen goeiedag meer!!!) nha trang zowat het cannes of het nice van vietnam...men is volop bezig nieuwe bouwprojecten te realiseren (o.m. 'n crowne plaza)...verder blijft het z'n vietnamees etiket getrouw met ....de duizenden xe may (motorbikes) !!!!!
stel je voor, ik zit wat schommelend tijd zoek te maken in tuin van hotel (ts 12 en 13u) en de manager (die me de eerste dag al in de lenden kietelde omdat ik 'n ietsiebeetje vietnamees spreek) nodigt me z'n huis in (uitgevend opde tuin) en hij opent 'n kartonnen box franse wijn en we toasten en hij opemt 'n bokaal met heerlijk gedroogde vruchten) en hij vult maar bij, hij kent amper 'n woord engels en we moeten het stellen met wat ik als basisvietnamees uitkraam, maar bij elk schot in de roos van mijnentwege (hetzij woord of uitspraak) klinken we...'n hartelijke man...en hij bezweert me 'my friends' warm te maken voor de website van z'n hotel (grassland of thao nguyen - hoian) -wat bij deze is gebeurd -en ik val bijna helemaal van m'n stoel (en niet van de wijn) als hij me 'n fles vietnamese champagne toesteekt..ondanks zwaar beladen, weigeren kan ik niet...... normaal was hotel pick-up voorzien ong 13.30u...pas om 14.45u stap ik 'n gestopte An Phu bus op...en 'n half uurtje later sta ik in Danang, in de buurt van Karty, dus bepakt en beladen trek ik erheen ...voor 'n laatste kem trai cay...de mooi in het pak zittende jonge viets en de mooi verpakte en van hoge hakjes voorziene jongedames kijken war gegeneerd als de twee flinterdunne kleine duimpjes van dienstertjes (eentje zou gefileerd nog net in m'n bagage kunnen) en de immer vriendelijk lachende opdiener zich rond m'n tafeltje hebben genesteld...en we converseren, meestal met de hulp van wat papier en potlood (ze kennen geen fluit engels) omdat ik het geschreven vietnamees iets zou kunnen ontcijferen....en als het gesprek de richting uitgaat van 'bao gio den ga bang xe gi?' (met welk voertuig ga je naar 't station?) wordt niet getalmd, opdiener kandideert om me met z'n xe may (motorbike) naar 't station te rijden en kosteloos, een van de beide juffrouwen pepert het er bij hem nog 's in absoluut geen geld aan te nemen....en dus zijn we weg, m'n zware onhandelnare 15kg plus bag tussen ons in, ik mer rugzak op de rug, het duivelse verkeer in met de duizenden motorbikers en dat in stad nummer drie of vier in vietnam (stel je maar 's bordeaux voor met duizenden motorbikes)...en ik die denk...dat dat toch maar goed afloopt (maar toch zou ik dit avontuur niet willen missen...als je bedenkt dat de inzittenden van de bus zopas van hoian via danang naar hue reden op die weg waarvan ik met de fiets de polsslag heb gevoeld, dingen heb gezien die zij niet en nooit zullen zien!)....en bij het station weigert hij ostentatief het toegestoken geld en hij verliest er zelfs even z'n eeuwige glimlach bij ! en dan het lange wachten op de trein (18.35u) die met vertraging zal vertrekken 20.45u,het lange wachten, want r zijn geen lockers dus bij bagage blijven en er drinken wat ik natuurlijk teveel betaal (de ene viet is de andere niet, vandaag die engeltjes en de inhalige stationsbuffetdame, net zoals die andere rotviets die me al te veel geld hebben uitgeschud en/of me pertinent de verkeerde weg hebben opgestuurd)
'when I wake up in the morning and the sunlight hurts my eyes' (bill withers - lovely day) 'n bezondiging waar iedereen - ook ik dus - zich aan overlevert...de hang naar bestendiging, het overdoen, het laten blijven, het vasthouden...en goed weten dat het vluchtig is! waarom gisteren dus niet overdoen? weer fiets op, zonder verkeerd rijden evenwel nu....en naar de marble mountains (alle winkels met dezelfde marmer-kitsch en het verkoopt ...shipments naar usa en engeland etc) 'n tempel die ahw tegen de berg aangeplakt lijkt (men is bezig 'n reusachtige lift te installeren om het de mensen die de moeilijke klim verfoeien gemakkelijk te maken) en in de berg 'n enorme grot, ooit door de amerikanen gebruikt als 'veld'hospitaal verder gemerkt dat men erg goed bezig is met talloze chique beach-projecten ( en de golf course die is er al), ik zie vele vietse bouwvakkers bezig, maar....het zal zijn zoals het altijd geweest is: het grote geld komt van (en vloeit dus terug naar) de enkele happy few vietnamese superrijken en westerse investeerders....en na de bouwvakkers zullen de dochtertjes hun opwachting maken als receptioniste voor 'n salaris van 'n paar miljoen dong (laten we gemakkelijkheidshalve zeggen 'n 100 euro per maand).... dus op naar danang town en het schitterende pas gebouwde en nog niet affe cultuur- en sportcentrum...natuurlijk betreed ik het domein, word even met veel gezwaai door 'n naar buiten lopende jongeman tot staan gebracht, maar op m'n vraag 'toi co the nhin' (kan ik 'n kijkje nemen) krijg ik met de glimlach toegang.... en dan nogmaals karty-coffeehouse en de 32 km terug naar Hoian verblijf tweede dag in Hoian en enkel 's avonds heb ik er gegeten aan het water...dus nu foto's in het schilderachtige vietnamese venetie of brugge zo je wil...ik vind het wat te veel toeristen hebben, mooi is het wel, het water, de bootjes, de oude vaalgeelbruine historische huisjes, de palmbomen, de talloze restaurantjes, de markt waar het lijkt alsof alle viets en hun produkten wel allemaal samen op een hoop liggen morgen nog wat aanmodderen in Hoian, dan naar Danang om er nachttrein te nemen (18.35u - 377.000vnd)
vanmorgen krijg ik gratis fiets ter beschikking (want hotel is ver van centrum Hoian dus is er 'n soort tegemoetkoming in de vorm van een fiets)...ik zeg tegen de receptioniste dat ik naar Danang ga fietsen om er 'n treinticket voor Nha Trang te boeken.....met haar buik van acht en een halve maand net niet rakend aan mijn buik zegt ze....anh khong di !(je gaat niet) xa qua (dat is te ver)...Danang ligt 32 km van Hoian en de weg is vlak, wat the hell weerhoudt me dan....de hoogzwangere dame geeft me nog 'n adreskaartje, mocht ik moeilijkheden ondervinden, ze bezweert me m'n tasje (met camera) op mijn buik te houden, want.....in Danang schrikt men er niet voor terug tasjes weg te grissen....ik weiger paranoide te worden....het kan toch niet dat men z'n vrijheid prijsgeeft voor 'n gevaar dat er vooralsnog niet is de adrenaline stroomt door al mijn pezen, de fiets ligt gegoten in mijn verlengde, onderweg blik ik een hele tijd in het gezicht van de marble mountains, de vier knoestige rotspartijen waar marmer gewonnen wordt...enkele dames brommeren langs me, telkens met hetzelfde doel...me lokken naar de winkels aan de marble mountains voor het aankopen van iets in marmer ('n mini-boeddha of zoiets)....en dan krijg ik de vroegere amerikaanse barracks in zicht (bij terugkeer neem ik er foto's, ga even binnen de omheining maar wordt door 'n militair fors teruggewezen)...de vietnamwar...ik voel zo de tienduizenden g.i.'s die hier luisterden naar jimi hendrix, hier verliefd werden op de vrouwen met de amandelogen (heeft de schepper hier dan inderdaad wat langer aan z'n tekentafel verwijld?), Danang het oord waar eros en thanatos nauw verstrengeld waren, de gestolen liefde en de heimelijke granaat.... bij binnenrijden Danang rij ik verkeerd, extra kilometers, dan station en ticket...en dan Karty, het chique coffeehouse aan de waterkant....ik eet er 'n kem trai cay, 'n heerlijke ijscreme met fruit...het is aangenaam toeven hier, 'n plaats voor de wat rijkere viets bij uitrijden Danang rij ik weer verkeerd, extra kilometers...ik denk dat ik in totaal zowat 'n kleine 80 afgelegd moet hebben eindelijk na vele jaren hebben ze ingezien dat Danang beach best kan exploiteerd worden zoals het hoort...aan de kustzijde is men bezig aan het inplanten van 'n luxueus..the ocean villas en dat zal allicht met golf gepaard gaan want ik zie op de borden die het werkterrein afschermen golfer Greg Norman die als 'uithangbord' wordt uitgespeeld.......Danang heeft de toerist niet veel te bieden en toch.....toi thich Danang (ik hou van Danang)
natuurlijk wil elk hotel zoveel mogelijk zelf reistickets verkopen...ook sports hotel verkocht me 'bus to hoian' met datum en prijsvermelding etc + pick up hotel at 1.30pm....welnu...men zegt mij bij uitchecken dat ik zelf naar touragency moet....dat zal wel..ik zeg dat ik die touragency in geen honderd jaar kan en wil bereiken (want ik heb daar geen zaken mee) en dat ik m'n contractje met sports hotel wil nageleefd zien...ik zal dus blijven zitten en ik schrijf, schrijf en schrijf....en tegen enen komt men mij zeggen dat ze me zullen rijden naar het touristagency...mooi zo! die bussen zijn klote...plaatsen zijn halve schelpen, gelukkig maar tot in hoian (135 km)..maar misschien staat me nog zo'n kutbus te wachten naar nha trang (en dat is de nacht door) want de treinen lijken bij m'n informatie volgeboekt...zorgen vanaf morgen dus busrit via danang...en dat is nog altijd langs de halve (helft is men uiteindelijk aan het afbreken) vroegere amerikaanse barracks van tijdens de vietnamese oorlog...daar lagen tienduizenden marines gekazerneerd.....busrit langs de marble mountains...en dan hoian m'n hotel (twee namen grassland hotel en thao nguyen) is prima, maar gvd meer dan 1 km wandelen van hoian..ik heb niets tegen wandelen maar 's avonds na 'n lekker etentje en 'n pintje lijkt me 'n onmiddellijke instap veel aangenamer dan nog 's 'n militaire draf richting hotel
in Hue is het fris en soms miezert het wat...vandaag alweer fietsen...ditmaal naar een van de mooiste begraafplaatsen, die van Tu Duc, gemakkelijk bereikbaar en dus wat busloads toeristen... en ditmaal was zelfs de gerenoveerde graftombe te bezoeken verder...met de fiets geraak je ergens waar anderen dan niet komen, zonder zelfs te weten te komen welke graftombe ik nu precies bereikt heb (midden in de velden, via glibberige paadjes) niemand anders komt er en zelfs viets schrikken op van m'n passage.....'n bron zei me ....'mama cua (=van) Khai Dinh' ...maar opvallend is telkens de raadselachtige stilte midden in de velden, doden die er nog zijn en toch vergeten zijn, doden om wie niemand nog maalt, enkel 'n gebaar richting 'lang' (zowat uit te spreken 'leing' = tombe) en slechts weinigen die zich kunnen herinneren of voorstellen wie in de tombe huist.....hier rondwaren tussen de rijstvelden waar 'n schaarse boer voor z'n overleven werkt en 'n soms adembenemende rust die de doden hier reeds tijdens hun leven voor zich gereserveerd hadden.... en de jonge schriele receptioniste pakte vrijwel alles uit m'n handen...ga je fietsen? ik zorg voor 'n 'xe dap' (fiets) en hij staat er...ik vraag haar of ze voor mij 's kan telefoneren naar hotel My Chau om kamer te boeken in Hoian en...zij stelt 'n ander hotel voor en ik neem dat dan nog....en sneller als de kippen vraagt ze me hoe ik er geraak en als ik 'n prijs laat vallen die ik heb horen noemen...komt ze af met 'n busboeking....dat kleine wicht dat bij de minste windstoot uit evenwicht lijkt blijkt bijna mijn ademhaling over te nemen....maar ze blijft glimlachen als 'n baby-sfinx
