stel je voor, ik zit wat schommelend tijd zoek te maken in tuin van hotel (ts 12 en 13u) en de manager (die me de eerste dag al in de lenden kietelde omdat ik 'n ietsiebeetje vietnamees spreek) nodigt me z'n huis in (uitgevend opde tuin) en hij opent 'n kartonnen box franse wijn en we toasten en hij opemt 'n bokaal met heerlijk gedroogde vruchten) en hij vult maar bij, hij kent amper 'n woord engels en we moeten het stellen met wat ik als basisvietnamees uitkraam, maar bij elk schot in de roos van mijnentwege (hetzij woord of uitspraak) klinken we...'n hartelijke man...en hij bezweert me 'my friends' warm te maken voor de website van z'n hotel (grassland of thao nguyen - hoian) -wat bij deze is gebeurd -en ik val bijna helemaal van m'n stoel (en niet van de wijn) als hij me 'n fles vietnamese champagne toesteekt..ondanks zwaar beladen, weigeren kan ik niet...... normaal was hotel pick-up voorzien ong 13.30u...pas om 14.45u stap ik 'n gestopte An Phu bus op...en 'n half uurtje later sta ik in Danang, in de buurt van Karty, dus bepakt en beladen trek ik erheen ...voor 'n laatste kem trai cay...de mooi in het pak zittende jonge viets en de mooi verpakte en van hoge hakjes voorziene jongedames kijken war gegeneerd als de twee flinterdunne kleine duimpjes van dienstertjes (eentje zou gefileerd nog net in m'n bagage kunnen) en de immer vriendelijk lachende opdiener zich rond m'n tafeltje hebben genesteld...en we converseren, meestal met de hulp van wat papier en potlood (ze kennen geen fluit engels) omdat ik het geschreven vietnamees iets zou kunnen ontcijferen....en als het gesprek de richting uitgaat van 'bao gio den ga bang xe gi?' (met welk voertuig ga je naar 't station?) wordt niet getalmd, opdiener kandideert om me met z'n xe may (motorbike) naar 't station te rijden en kosteloos, een van de beide juffrouwen pepert het er bij hem nog 's in absoluut geen geld aan te nemen....en dus zijn we weg, m'n zware onhandelnare 15kg plus bag tussen ons in, ik mer rugzak op de rug, het duivelse verkeer in met de duizenden motorbikers en dat in stad nummer drie of vier in vietnam (stel je maar 's bordeaux voor met duizenden motorbikes)...en ik die denk...dat dat toch maar goed afloopt (maar toch zou ik dit avontuur niet willen missen...als je bedenkt dat de inzittenden van de bus zopas van hoian via danang naar hue reden op die weg waarvan ik met de fiets de polsslag heb gevoeld, dingen heb gezien die zij niet en nooit zullen zien!)....en bij het station weigert hij ostentatief het toegestoken geld en hij verliest er zelfs even z'n eeuwige glimlach bij ! en dan het lange wachten op de trein (18.35u) die met vertraging zal vertrekken 20.45u,het lange wachten, want r zijn geen lockers dus bij bagage blijven en er drinken wat ik natuurlijk teveel betaal (de ene viet is de andere niet, vandaag die engeltjes en de inhalige stationsbuffetdame, net zoals die andere rotviets die me al te veel geld hebben uitgeschud en/of me pertinent de verkeerde weg hebben opgestuurd)