Een tijdje terug vond de heropening plaats van de vernieuwde louis vuitton in saigon. Men kan er niet naast kijken, wellicht een van beste locaties in de stad, tegenover de opera, hoek van de chique Dong Khoi. Heel wat toeristen van waar dan ook komen een kijkje nemen in de hoop -het is immers vietnam-een koopje te kunnen doen, maar zij komen van een kale reis thuis; de louis vuitton accessoires zijn er, omwille van invoerrechten, immers nog duurder dan in pakweg parijs. Uit de informatie mij verstrekt door phu, de supervisor, blijkt dat 90% van het klantenbestand....vietnamezen zijn!!! Dus niet de viet met de pet, maar simpelweg de rijken die 1500 tot 2000 euro neertellen voor een handtas of 1600 euro voor een exclusieve zonnebril. Een klantenbestand dat nauwlettend wordt opgevolgd met het oog op meer-aankoop. Elke C/A (client advisor) is zo een target van 5 clienten toegewezen: men gebruikt dus de term verkoper niet, maar wel C/A, net zoals men de term klant/customer uit de weg gaat, maar kiest voor 'client'. Alles, van merchandising tot gepersonaliseerde approach, staat in het teken van luxury en upgrading. In totaal worden er een twintigtal mensen tewerkgesteld, van wie de helft in al dan niet rechtstreekse verkoop. Ook de cleaning staff behoort tot het eigen personeel want zij moeten er voor zorgen dat alles er afgelikt superproper bijligt. Opmerkelijk...de security men behoren niet tot het eigen personeel, maar om veiligheidsoverwegingen wordt een beroep gedaan op een extern bedrijf dat ook geregeld andere mensen inschakelt. Nadeel is dan wel dat men geen vat heeft op de vriendelijkheid van die security men....en laat dat net de eerste indruk zijn die de klant opdoet bij betreden van de zaak. Tenslotte: de onlangs aangestelde manager van louis vuitton saigon is....een belgische jonge dame, een dertiger.
