Ik wil je zelfs niet meer. Maar zoals bij alles: nare herinneringen vervagen, en de mooie blijven over. Moest onze geest niet zo werken, dan zouden maar weinig vrouwen een tweede kind krijgen. De realiteit is: de herinnering aan de pijn vervaagt snel, en we zweven weg op onze roze wolk. Naar jou toe is het niet anders; ik herinner me ook al onze mooie momenten, gesprekken, namiddagen of avonden op bed (vrijend maar ook gewoon pratend). Een enkele keer samen slapend. Wandelend. 

Toch ben ik niet vergeten wat je me aandeed. En om me er voor altijd aan te herinneren, heb ik iets gekocht. Een beeldje dat in één van de kamers waar we wel eens afspraken, stond. De themakamer Tweety... en dus stond er oa een grote Sylvester die Tweety gevangen houdt in zijn hand. Zodra ik wist dat dàt beeldje verkocht werd, moest ik het hebben... Omdat er herinneringen aan kleven, maar ook omdat precies dàt beeldje symboliseert hoe ik me gevoeld heb: gevangen, klem gehouden door jou. 

Moeilijke momenten... onvermijdelijk. 

Tegelijk creëer ik nieuwe mooie momenten met Neil. En al is het soms niet eenvoudig, hebben we soms letterlijke babylonische spraakverwarringen... er is geen boosheid, geen rancune, geen dubbele bodem. Als één van ons twijfelt of de ander het echt zo bedoelde, checken we gewoon. Voor beiden is Frans niet onze moedertaal, en toch is dat onze gemeenschappelijke taal. Neil gaf laatst toe dat hij, enkele maanden na onze ontmoeting, twijfelde of hij verder zou gaan met mij. Jij zat toen nog zo in mijn leven, in mijn verhaal (al was er al lang niets seksueels meer tussen ons). En dus reageerde ik op Neil zoals ik geleerd had op jou te reageren. Ruim een jaar later noemt Neil de evolutie "positief", en stelde me -terecht- de vraag of ik nu moeite doe om niet meer te reageren zoals vroeger, of dat ik veranderd ben. Het enige juiste antwoord is: "ik ben terug mezelf". 

Ik ben terug mezelf. En met die persoon kan ik best leven ... :-)