Want dat ons verhaal nog niet afgelopen is, is duidelijk. Er zijn te veel onuitgesproken woorden, te veel onuitgesproken geheimen. En tegelijk besef ik: er zijn geheimen die jij nooit zal horen. Omdat ze je niet aangaan. Omdat ze een risico inhouden voor mijn leven. Omdat ze jou zouden kunnen doen ageren op een manier die ik niet wil. 

Van één ding ben ik intussen zeker: ik wil jou niet meer. Dàt is een zekerheid. Het afgelopen jaar had ik meerdere ervaringen (nee, ook deze blog is niet van àlles op de hoogte). En dus weet ik : 1) er zijn anderen die me kunnen bevredigen (al zal jij op bepaalde vlakken altijd de kampioen blijven, ik kan zonder), en 2) jij hebt me ongelofelijk gemanipuleerd om me precies dààr te krijgen waar jij me hebben wilde.

Waarom kan ik dan geen definitieve lijjn onder ons verhaal trekken? Wat brengt me ertoe om steeds weer contact te zoeken? En ik geef toe: jij respecteert mijn stilte... ik ben degene die steeds weer contact zoekt. Ik zoek closure. Iets wat jij me weigert te bieden.... 

Jou contacteren is een risico. Als Neil hier ooit achter komt, zou hij vreselijk gekwetst zijn. Dus ik lieg... ik lieg tegen iedereen. Ook tegen jou, dat besef ik maar al te goed. Maar jou de waarheid vertellen, is een té groot risico. Ik wil niet dat je domme dingen doet, dat je ageert uit jaloezie, uit afgunst. Tegelijkertijd denk ik "dat zal jij nooit doen". Laffe oude man.... jij neemt geen risico's. Jij leeft je rustige leventje.

Maar toch blijf ik zoeken naar de waarheid. Wélke waarheid? De mijne, of de jouwe? Ik weet het niet. Nog eens een laatste gesprek? Ja, omdat ik het wil. Neen, want het zal niets veranderen, dàt weet ik nu al. Toch wil ik je spreken.... horen of je een nieuwe verklaring hebt. 

Intussen zie ik het steeds meer als "jij houdt van Haar". Ondanks al je klachten over Haar, ondanks al je kritiek op Haar... je houdt van Haar. Uit gemakzucht, uit angst, uit gewoonte... de reden doet er niet toe. Je houdt van Haar. En ergo: je houdt niet van mij. Ik wil dat je dàt erkent, denk ik. Ik wil dat je erkent dat ik een obsessie was, een seksuele obsessie. Bovendien eentje waarin je wél veel fantasieën had maar niets realiseerde. Laffe oude man.... 

Ik wil ons hoofdstuk afsluiten. Definitief. Meer dan eender wat, wil ik een streep trekken onder ons verhaal. Waarom lukt me dat niet???