Nog steeds, ondanks gesprekken en chats, nog steeds kàn jij mij niét zeggen dat ik niét jouw nr 2 ben. Zwijgen is toestemmen, nietwaar? 

Oh ja, we chatten. Ik speel een rolletje... jij bent niets met de onzekere, bange 'ik'. Jij wil de sterke, zelfzekere 'ik'. Maar wat jij maar niet lijkt te kunnen inzien, is dat het jouw liefde was die me zo sterk en zelfzeker maakte. Het gevoel dat ik jouw nr 1 was gaf mij vleugels.

Binnenkort is het mijn verjaardag. Jij beweert dat je zowel mijn cadeau van vorig jaar als mijn cadeau van dit jaar afhaalde. Maar het enige dat ik zou willen op die dag, is jou zien. En dàt is nu precies hetgene waarvan ik wéét dat niet zal gebeuren. Omdat Zij jouw verjaardag die dag met uitstel zal vieren. Omdat Zij het enige cadeau dat jij écht wil op deze wereld, voor je regelde. Zoals zo vaak krijg ik de primeur... ik kén Haar plannen. Na dié verrassing ga je Haar nooit meer kunnen en willen verlaten. Want Zij verkreeg precies dàtgene wat je wilde: je dochter terugzien na zoveel jaren. 

Ik ben blij voor je, vergis je niet. Maar ik zou gewild hebben dat ik dat voor je kon regelen. Zoals ik al vaker zei: ik heb geen positie om daarin tussen te komen. Zij wel... en éindelijk kreeg Ze het idee. Ik zwijg, bederf de verrassing niet voor jou. Maar dat dat wil zeggen dat ik jou op mijn verjaardag niét zal horen of lezen, doet me pijn. Jij gaat helemaal opgaan in Haar verrassing, en dan ben ik vergeten. Dan heb ik geen plaats meer in jouw leven.

Ik vecht om los te komen. Ik probeer mijn pijlen elders te richten. Ik dacht een kandidaat gevonden te hebben... iemand die het spel kon meespelen. Iemand waar ik niét verliefd op zou worden. Maar als puntje bij paaltje komt, is hij bang. Het fijne is dat we er openlijk over spreken, als we samen zijn. En ik geef de moed niet op. Hij zou kunnen doen wat die Ander niet lukte: me van jou losscheuren. Omdat hij wél meer is dan een vreemde, maar niet zo veel is als jij. 

Ik wil los van jou!!!