Al een hele tijd vraag ik me af wélke rol jij in mijn leven speelde. Waarom jij precies op dàt moment, indertijd, nét toen ik er zo receptief aan was, in mijn leven kwam. Wat wilde mijn lot me duidelijk maken, welke les wilde het me leren?

Eén van mijn overtuigingen is dat je ook uit negatieve ervaringen, uit falen leert, misschien zelfs meer dan uit successen. Beseffen wat je niet wil, is zéker zo kostbaar als beseffen wat je wél wil. En dankzij jou weet ik wat ik wil en niét wil in een relatie. Dus misschien was jij dàt wel voor mij: een wijze les. Zaken die ik moest beseffen, voor ik verder kon.

Misschien moet ik zelfs een stap verder durven gaan. Zeggen dat jij mijn voorbereiding was op deze volgende man? Alhoewel, ook zonder jou zou ik hem hebben kunnen appreciëren. Maar ik zou hem mogelijk weggejaagd hebben, met mijn organiseren, plannen. Mijn ervaring met jou heeft me een op zeker moment zo'n afkeer gegeven van initiatief nemen, dat ik nu makkelijker kan loslaten. Dàt zou ik voor ik jou ontmoette, niet zo makkelijk hebben gekund. Dus ik zou hem meteen weggejaagd hebben. In die zin ben jij misschien de les die ik moest leren: loslaten, niet àlles onder controle hebben.

Ik tel af... nog 3 dagen schooljaar. En ik vraag me af: op welk moment ga jij me contacteren? Wàt ga jij me voorstellen? Al is het nu geen ongeduld meer, maar domme nieuwsgierigheid. Een weddenschap met mezelf...

Een jaar geleden zat jij zonder werk. Logeerde jij op dit moment met de honden op 100 km van hier. En bezwoer je me dat je àlles had geregeld voor mijn terugkomst uit vakantie, om 24 uur samen te kunnen doorbrengen, in mijn huis. Tegen beter weten in geloofde ik je. Ik wilde geloven dat je dat gepland had, dat je een idee had om te zorgen dat je weg kon ginder. 

Wat was ik naïef. Heb ik écht kunnen denken dat jij, nadat je maandenlang élke afspraak door mij liet organiseren, mij steeds liet voorkauwen wélk excuus je kon gebruiken tegenover Haar, plots voldoende initiatief zou tonen om dat te regelen? Maar al mijn twijfels werden steeds weer vakkundig weggewuifd: "ik regel het, gegarandeerd. Ik vind wel iets."

Intussen nadert mijn vakantie weer. Naar dezelfde camping als vorig jaar... met alle herinneringen. Nachtelijke telefoontjes wanneer iedereen sliep. Nachtelijke ruzies vanuit de gemeenschapsruimte, waar niemand me kon horen. Chats vol ruzie, verwijten, onrust. Jouw angst dat de vakantie een kans zou zijn voor mij en mijn ventje om terug dichter bij elkaar te komen, en vooral te vrijen. Mijn inspanningen om je zo veel mogelijk te betrekken. Ik die steeds foto's stuurde van wat ik deed, om je te betrekken bij mjn vakantie.

Wat was ik naïef. Ik wilde je geloven. Ik had er behoefte aan om jou te geloven. Omdat het alternatief, jou niét geloven, ondenkbaar was. Jij, mijn man, zou toch nooit tegen mij liegen? 

Een jaar later... wat schiet er nog over van "ons" en "ooit"? Minder dan niets. Jij blijft stommetje spelen, struisvogel. Nog 3 dagen en het schooljaar zit erop. Jij beweert dat je me daarna zal contacteren, als het werk erop zit. Om alles "uit te praten". Mijn voorgevoel zegt me dat ik je niet zal horen, tot ik bijna op vakantie vertrek. En dàn zal het zijn van "ah jij vertrekt. Tja, ik wilde wel afspreken". 

Steeds opnieuw komt mijn rit terug naar huis, halverwege de vakantie, terug in mijn hoofd op vandaag. Mijn tranen, in de auto. De knoop in mijn maag, vanaf dat ik begreep dat je niét zou komen. Ik zie mezelf weer onder de douche staan, huilend, wanhopig. Ik kijk weer naar mezelf in de spiegel, mijn gezicht roodbetraand. Mijn nachtelijke rit, 100 km ver, om te praten, op een parking. Je kilte, je afstand. Jouw leugens "ik heb nooit iets beloofd". 

Wat schiet er een jaar later over van dat gevoel? Steeds minder...

Ik luister naar Maitre Gims "tu vas me manquer". Steeds opnieuw... "mais de ma mémoire tu disparaîs". Je wordt meer en meer een herinnering. Ik rouw... en besef: vanaf nu ga ik 9 maanden rouw in. 9 maanden waarin ik steeds zal denken: het eerste jaar zonder... Op dit moment: terug mijn eerste zomervakantie zonder jou. Vertrekken naar de camping, zonder de hoop dat ik 24 uur met jou kan doorbrengen. Steeds terugdenkend aan "een jaar geleden". Wel beseffend dat het allemaal negatieve herinneringen zijn, vanaf de zomer. Er zijn geen mooie momenten meer geweest... enkel van ruzie naar ruzie. 

Wat heb ik me vastgeklampt. Maar ik laat je los, ik liet je al een hele tijd geleden los. En sinds precies 4 weken is je plaats ingenomen. 

Ik stuurde een uitnodiging voor de jaarljkse bbq rond, van onze toneelvereniging, waar jij ntussen ook lid van bent. Dit jaar zijn wij de gastheer. En tja, ik laat me niet kennen... ook jij kreeg een uitnodiging. De reactie liet niet lang op zich wachten "vermoed dat dit niet voor mij bedoeld was. Vermoedelijk vergeten mijn mailadres te wissen... net zoals fb". Ik reageerde hierop, ondanks mijn strikte beslissing op niéts meer schriftelijk te reageren. En dus belde ik even.

Ik luisterde naar je stem... zo vertrouwd en toch zo vreemd. Analyseerde wat het met me deed... en de conclusie was: niet erg veel. Jij ratelde je gewoonlijke lijstje vragen af: hoe is het met de kids? Met hun examens/toetsen? Waarom vroeg ik jou niet om mijn dochter te helpen met jouw vak? Vroeg ik het aan iemand anders dan? Hoe gaat het met mijn ogen? Hoe gaat het met mijn littekens? Ik antwoord, kort, zonder uitweiden. En beëindig het gesprek na enkele minuten.

Hoe kan ik je duidelijk maken dat ik herstellende ben? Maar dat het me lukt? Ik kwam een weekend door, met weinig contact met deze nieuwe man. En ik werd er, voor het eerst, niet angstig van. Vanochtend miste ik zijn berichtje op gsm, vond het pas een uur later. Géén paniekaanval dat ik een fout maakte, waarvoor ik zou gestraft worden, in woorden of middels stilte. Gewoon een "grmbl, gsm gaf niet aan dat er een berichtje was van jou. Bel maar als je tijd hebt, ben vrij". 

Wat je van deze nieuwe "ik" zal vinden, zal ik zien. Want je maakte aan een sneltreinvaart indertijd van mij dat onzekere meisje... slaan en zalven, wat viel ik snel in dat patroon. Ik maak me geen illusies... tot het inzicht dat jij degene was die mij kwijtgeraakte, zal jij nooit komen. En ik ben tot het inzicht gekomen dat dat ook niet nodig is. Eigenlijk weet ik zelfs niet meer wat ik jou nog wil zeggen, in een gesprek. Alles is gezegd, en wat nog niet gezegd is, doet er niet meer toe.

Ik wil het enkel over de toekomst hebben. Niet onze toekomst, maar dé toekomst. Hoe gaan wij met elkaar om vanaf nu? Want jouw beeld, dat je me tijdens ons laatste gesprek, intussen ruim een maand geleden voorhield, kan je op je buik schrijven... Hand in hand door een museum of bos wandelen? Inderdaad, zo loop ik niet rond met vrienden... enkel met een man waar ik van houd of toch minstens gevoelens voor heb. Niet meer met jou dus... 

Ga jij proberen me te overtuigen, terug aan te halen? Of ga je gewoon afstand houden, je eigen koppige zelf? Het maakt me niet nieuwsgierig, die vraag... Ik wil het gewoon achter de rug hebben, dat gesprek. Horen wat jij te zeggen hebt. Of je hebt nagedacht (al moet ik me ook daarover geen illusies maken, want jij bent het Slachtoffer, altijd en overal)? 

Af en toe komt er een flits van ons in betere tijden in me op. Want we hadden mooie momenten... vooral in bed. Al minimaliseer ik dan ook onze relatie. Want we hebben ook goede gesprekken gehad.. of althans: ik dacht dat het goede gesprekken waren. Achteraf gezien vraag ik me af of jij niet gewoon mij liet praten, en gewoon luisterde... Dàt is geen gesprek, dàt is een psychoanalyse. Daarin laten ze je ook praten praten praten, en volg je je eigen proces,waarbij de therapeut een begeleider is maar géén actieve partner. Hij stelt zich op als middel... Was jij dàt voor mij: een middel om mezelf beter te leren kennen? Zal ik dat maar meenemen als les uit die maanden samen...

De zomer komt eraan, en met de zomer ook de herinneringen aan vorige zomer. En ik besef dat ik je al bijna een jaar niet meer geloof... al bijna een jaar geleden mijn eerste grote teleurstelling door jou meemaakte. Een jaar vol pijn...  maar het jaar eindigt goed. Met geloof  en hoop... in een ander.

Want... ik ben gelukkig nu. Want alles wat jij pretendeerde te zijn, vind ik in deze nieuwe man. Meer hoef ik over hem hier niet te schrijven, want deze blog gaat niet over hem. Deze blog gaat over jou, wat jij met mij deed. Wat jij mij aandeed.

De schade wordt gaandeweg steeds duidelijker. Deze nieuwe man moet omgaan met mijn angsten, mijn onzekerheid. Hij wordt steeds opnieuw geconfronteerd met wie ik geworden ben. Maar: ik herstel! Elke dag die voorbij gaat, maakt me zekerder. 

Ik voel me zekerder, in die mate dat ik me er klaar voor voel om jou onder ogen te komen, en het rechtuit te zeggen: het is voorbij, defintief. Ik blijf met Haar chatten, we praten over allerlei, maar ik wil niéts horen over jou. En al valt jouw naam af en toe (waarbij ik er ofwel overheen praat ofwel zelfs vlakaf zeg: "houd hem erbuiten"), onze babbels zijn gezellig. 

Ze mag jou hebben. Of jullie het zullen redden, dat weet ik niet. Ik hoop het voor jou. Want wat is jouw alternatief? Je zei het ooit, heel in het begin: "ik kan niet zonder Haar, en Zij kan niet zonder mij". Financieel gaat dat inderdaad alvast op. Maar hoezeer heb je me een beeld voorgehouden, van jou als het Grote Slachtoffer. Maar die 15 maanden hebben me steeds duidelijker gemaakt dat jij jezelf steeds weer financieel in de nesten werkt. Niet enkel dossiers uit het verleden, maar ook nieuwe situaties... 

Het schooljaar loopt ten einde. Als ik je nu bel, weet ik al dat ik zal horen dat je me nog zal bellen, nà deze drukke schoolperiode. Dus ik laat het... Als ik je half juli niet gehoord heb, wanneer ik even terug ben uit vakantie, dan contacteer ik je. Want ik wil dat gesprek... zo ben ik. Ik moet er woorden op kunnen zetten, op mogen zetten. Ik wil jou recht in je ogen kijken, en het je zeggen. Zoals je me altijd hebt gezegd: "zeg het me recht in mijn ogen". Ik zal het doen.

Of ik je kan zeggen dat ik van je zal blijven houden? Eigenlijk niet. Want dit was geen liefde... dit was obsessie, possessief. Ik noemde je ooit "mijn 50 tinten grijs"... jij noemde jezelf toen "100 tinten grijs". Het was als grap bedoeld, maar je had gelijk. Maar voor ons geen happy end... ik stap uit jouw spel.