Voilà se, het werd tijd! Door de kapotte computer van mijn baasje kon ik geen verhalen vertellen en geen foto's laten zien. Maar da's nu opgelost.
Gisterenavond liet het vrouwtje mij uit in de wei, net voor het donker werd. Uit de vochtige grond kwamen dampen en slierten mist verzamelden zich boven het hoog gras. Het vrouwtje zei dat er veel dauw zou zijn 's ochtends, en ze had nog gelijk ook! Toen het baasje mij vanmorgen uit liet voor we naar school gingen, stond hij opgetogen te kijken naar alle diamantjes die schitterden in de vroege ochtendzon. Hij kon het niet laten en moest en zou foto's trekken van bedauwde spinnenwebben, van dauwdruppels aan de rode besjes van de aspergeplant... enfin, hij doet maar. Hij werd er zowaar poëtisch van, en vergat de tijd. Gelukkig dat het vrouwtje hem op het uur wees, anders waren we zeker te laat gekomen.
Ik vraag mij af, is dit nu het weureldwaajdeweb of wééwééwéé, waar iedereen het altijd over heeft? Ja? Ah, dan is de website van die spin, ik snap het.
September is al voorbij, en de lessen zijn terug begonnen. Ik heb het gemerkt aan het aantal kinderen op straat tijdens het spitsuur. Onze lessen in de school gingen onverminderd voort tijdens de zomervakantie. Het baasje en ik proberen zoveel mogelijk lessen te volgen om Kadee bij te benen. Die zit ondertussen in de B-klas! Vanmorgen zag ik hen bezig en ik dacht: dat ziet er leuk uit: recht vooruit - voet - recht vooruit - lig - halve draai links - keer - spelen - lig - ... enzovoorts, en dat in een tempo om "u" tegen te zeggen. Ik zag het vrouwtje al direct haar sjaal, dan haar jasje en iets later nog haar pullover uitspelen, en zij was niet de enige die het warm kreeg van de drill. Misschien ziet het baasje dat niet zitten en doet hij daarom niet zo erg goed zijn best...?
Ik vind het leuk als mijn baasje mij beloont voor mijn goeie volgoefeningen. Ik kan mij echt niet herinneren dat hij mij al eens gezegd heeft dat ik iets niet goed doe. Behalve wanneer ik op straat opspring wanneer een fietser of een bromfiets heel dicht langs ons passeert. Maar ik kan dat toch niet zomaar laten gebeuren? Wat als ze mijn baasje omver rijden? Ik geef ze gewoon een waarschuwing dat ze uit de buurt moeten blijven, dat is al.
Ik ben weer bijgekomen. Het vrouwtje zegt dat ik vet ben geworden sinds ze op stage is. Het baasje geeft mij nu eten, en ik moet zeggen dat hij dat héééél goed doet. Ik krijg zeker dubbel zoveel als bij het vrouwtje
Mollen zijn vreemde beesten. Die lopen onder de grond, in plaats van over de grond. In onze tuin zijn er molshopen, en ook in onze speelweide wat verderop in onze straat. En nu zag ik dat die mol ook in de weide van onze school hoopjes heeft gemaakt. Dat beest legt wel grote afstanden af hé!
Mijn baasje is gisteren naar de les geweest in Brussel. Het ging over "evidence based medecine". Er staat wel een typfout op die zak hé, volgens mij moet dat "evidence BEEST practice" zijn.... (en dan gaat dat over mij in de praktijk bij mijn baasje hé!!!)
Het is enkele weken stil geweest op dit blog, en niet omdat ik niets te vertellen had! Integendeel zelfs... Maar, de computer heeft het laten afweten. Ondertussen dat is probleem ook opgelost en de baasjes hebben beloofd om foto's te posten en mijn verhalen te vertellen zo gauw ze 5 minuutjes tijd hebben. Maar of 5 minuutjes voldoende zullen zijn, dat betwijfel ik, hoor tot gauw!
Jacques Dutronc zong in 1968 "Il est cinq heures, Paris s'éveille". Met
dit liedje in mijn hoofd stond ik op, om 5 uur vanmorgen : de eerste dag
van een nieuw stuk in mijn leven: mijn "ziekenhuis-stagejaar". Ja, dit
heeft een zekere impact op mijn leven, want na dit jaar zal niets meer
hetzelfde zijn. Hoezo? Wel, om te beginnen ben ik niet meer van de
jongsten en deze stages zetten mijn wel gepland leventje op zijn kop.
Voor iemand die nooit voor 1u30 gaat slapen, is 05u00 in de ochtend ...
pijnlijk vroeg. Mijn honden keken mij aan met ogen vol ongeloof: nu?
opstaan?? Nee hoor mannen, blijven jullie nog maar wat liggen, het is
véél te vroeg...
Gisterenavond had ik een ongewild gesprek met mijn baasje. Het begon heel onschuldig als volgt :"Brompopopopopobromdombobombreepbom". Het was de allerpersoonlijkste expressie van mijn aller binnenste emotie, en het kwam als een onweerstaanbare drang. Het baasje werd in geuren en ook een beetje in kleuren ingelicht, en spurtte met mij naar de gras zone in het midden van de straat. Het was een leegloop van belang en daar was geen kakazakie ter wereld tegen opgewassen... een echte Rio de la Platta. Na enkele nabeschouwingen was ik leeg en kon ik met een natte maar opgeheven staart terug aan het werk. Wat een afgang!
Hier verstop ik mij voor het baasje... hij heeft namelijk een nieuwe hobby.........
Voetballen! Het baasje voetbalt met ons! Het is verschrikkelijk. Ik kan het niet aanzien, dus ik maak mij snel uit de voeten. Ik doe niet mee met die onnozelheid hoor! Als het baasje die bal heeft, geeft hij die een stamp en dan loopt Kadee daar achter om hem te vangen. Hoe idioot kan je zijn!
Kadee, die vindt het plezant, kijk maar, hij geeft alles wat hij heeft! Hij komt zelfs van grond...
Gerard Cox zong het al in 1973, de zomer duurt niet lang... aan alles komt een end...
Vandaag kregen we de volle laag tijdens de les in school. We werden behoorlijk nat. Stefaan die zit daar niks mee in, hij heeft de drie lessen uitgedaan in de gietende regen.
Het vrouwtje stond aan de zijlijn toe te kijken hoe goed het allemaal ging. Ik was precies toch liever bij haar gebleven dan op die natte wei...
Toen het vrouwtje met Kadee terug thuis kwam, werd Kadee zeer onstuimig. Hij wou erg graag spelen, maar ik had er geen zin in. Kadee is toen zijn struik gaan afbreken, en heeft nog wat putten dieper uitgegraven. Van het vrouwtje mocht hij met zijn slijkpels niet binnen, tiens, waarom niet...?
Om de één of andere reden voel ik mij niet lekker. Ik ben gaan liggen onder de struik van Kadee terwijl de baasje op het terras hun middageten verorberden. Meestal ben ik altijd dicht in de buurt als er eten is, maar nu... bweurk...
Het vrouwtje vond het maar raar dat ik niet bij hen kwam zitten, dus kwam ze een kijkje nemen. Ze vond mij maar zielig wezen en heeft er het baasje bijgeroepen.
Het baasje vond het ook maar niks zoals ik daar lag. Hij is op handen en voeten onder de struik gekropen om mij recht te helpen. Samen zijn we naar binnen gelopen, en ik heb mij op mijn mat gelegd. Het vrouwtje heeft niks gezegd dat ik slijke poten had...
maar ze is mij medicijn komen geven. Ik had het eerst niet door dat ze iets in mijn mond stak. Het was een spuitje met Primperan in, ze prutste het tussen mijn lippen en mijn tanden en spoot het leeg in mijn mond. Bah, zo vies! Ik voel mij nog niet beroerd genoeg zeker, dat ze mij onlekkere dingen geeft...!
Nu was het toch wel extreem warm hé. Verschrikkelijk gewoon. Gelukkig heeft Stefaan de les ingekort, we zouden anders allemaal flauw gevallen zijn!
Het baasje had daar iets gezien, en tja, hoe kan het ook anders... we moesten erover!
De grasmachine van de school is stuk, kijk maar eens hoe hoog de klavertjes staan. Mijn baasje zegt dat als je er eentje ziet met 4 blaadjes, dat het geluk brengt. Ik heb al ferm gezocht, maar niks gevonden. Is dat iets dat hij uitgevonden heeft om mij in verwarring te brengen?
Het vrouwtje heeft vanalles van plaats veranderd in de living. Nu staat de zetel ergens anders. Kadee dacht zeker: eens zien hoe het er uit ziet van de andere kant...
Hij vond het niet bijzonder.
Het baasje daarentegen, die heeft zich pijn gedaan. Er stak een groot stuk glas in zijn voet! Hij heeft toen luid gesproken met de Grote Man van hierboven, dat heb ik wel begrepen!
Het vrouwtje heeft dan de wond verdoofd en het baasje heeft zelf de wonde toegenaaid. Gelukkig dat ik al op de grond lag, en mijn snuit kon verstoppen tussen mijn poten... ik vond het vreselijk!!!
Als beloning mocht het baasje daarna wat rusten. Hij heeft toen gekozen om eens iets met belekes te lezen voor de verandering...
Gisteren was het zondag. Niet alleen zondag, maar ook "sch*tdag"... Hoe het begon...? Vreemd genoeg kregen we (h)ontbijt, dus dat betekende dat we niet naar school zouden gaan. We waren opgestaan als anders op zondag, en het vrouwtje ging met ons naar de wei om ons uit te laten. Het baasje werd weggeroepen voor iemand met diarree. Hij zei dat hij daar snel naartoe zou gaan en dat we daarna zouden vertrekken. Vertrekken? Gaan we weg? Ah, vandaar die zakken en wandelschoenen in de gang! Joepie, straks zijn we weg... ! Maar dat ging niet zoals gepland. Het baasje was nog maar net terug van de diarree, toen iemand anders belde voor een soortgelijk probleem. Baasje terug weg, zenuwachtig, want tja, de tijd begon te dringen. Het vrouwtje zet ons terug binnen. Ik word er zenuwachtig van als mijn baasje binnen en buiten loopt terwijl we klaar staan om te vertrekken. Ik begin te jappen, Kadee en Raja doen mee. Het is een lawaai van jewelste! Het vrouwtje kalmeert ons, en zegt dat we braaf moeten wachten tot het baasje terug komt. Eerder kunnen we toch niet vertrekken, dus... Dan gaat ook zij weg! Verdorie toch, nu laten ze ons allemaal in de steek! Dat werkt zo op mijn darmen, dat ik er ter plaatse het sch*t van kreeg! Resultaat : vrouwtje en baasje komen samen binnen en zien de ravage die ik aangericht heb in de woonkamer... Het vertrek wordt nog maar eens uitgesteld, want blijkbaar moet er nu eerst gekuist worden! Kort nadien staan we met z'n allen in de gang : 3 honden en 3 grote mensen. Da's nogal veel volk voor zo'n smalle plaats. Raja staat constant te jappen, die weet echt niet van ophouden. Het vrouwtje bukt zich om zijn leiband aan te doen, en hij bijt in haar vinger! Bloed! Is er een dokter in de gang? Ah, ja mijn baasje hé. Dus wij terug naar binnen, want het baasje moest EHBO toepassen op de kapotte vinger. En toen konden we vertrekken. Weet je waar we gestopt zijn? Juist ja, in de Bruinsbroekstraat...
De wandeling vertrok van daar en toen gingen we met de ganse groep wandelen in het bos. Het is een zeer mooie streek daar, en iedereen heeft genoten van de mooie natuur. Het was vrij warm, maar toch nog aangenaam.
We hadden twee gidsen: een meneer met een kaart en een zwarte labrador uit de buurt. Hij kende het bos als geen ander. Logisch, het was een autochtoon.
Het werd warmer en het vrouwtje besloot dat we effe moesten stoppen om te drinken. Zij had een grote fles water mee en een plastic kom. Het was nodig hoor; we waren allemaal precies uitgedroogd!
Leuk zo wandelen met de roedel...
De baasjes werden daarna verwend bij de gastheer en de gastvrouw die (naar 't schijnt) voor een heerlijke maaltijd hadden gezorgd. Wij mochten er alleen naar kijken...
Al bij al viel het toch nog mee. Het begin van de dag viel tegen, maar eind goed al goed. That's all folks!
Er is weer een week voorbij. Het was een mooie week, met warm zonnig weer. De mensen lijken allemaal veel blijer wanneer het zonnetje schijnt. Nu is het zo dat er precies minder mensen rondlopen, misschien zijn de brompotten met vakantie...? Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet echt leuk vind wanneer het zo heet is. Mijn darmen gaan dan moeilijk doen en dat is vervelend. Vooral voor mijn baasje dan. Vanochtend nog kreeg hij een boete op school omdat ik niet op tijd op de plasweide geraakte...
Kadee ondervindt precies geen last van de warmte. Die heeft energie te over en heeft dat zeer duidelijk gemaakt. Ik noem hem voortaan "Demolition Dog", omdat hij alles afbreekt! Voilà, hier zie je hem aan 't werk met zijn bed...
De stukken mousse vliegen in het rond, hij bijt en sleurt de tijk aan flarden. Kadee heeft veel en scherpe tanden, niets kan hem weerstaan...
Zo lang duurt dat niet hoor, enkele minuten zijn genoeg...
Nog een ruk hier, een ruk daar... weg met die bazaar ...
Het kussen van Raja is gelukkig heel gebleven. Het vrouwtje heeft alle brokstukken van de mousse bij elkaar geraapt en weggegooid nadat Kadee het grootste stuk in allemaal kleine stukjes had gebeten. Ben eens benieuwd of hij een nieuwe matras zal krijgen... eigen schuld dikke bult, als hij geen nieuw bed krijgt hoor!
Nadien heeft Kadee nog wat putten gegraven in de tuin. Ik vraag mij af hoe het komt dat die grote struik nog niet omgevallen is! Met zijn vuile poten is hij dan op mijn mat komen maffen, ja maar zeg eens mateke, ieder zijn gerief hé!
De gordijnen die Kadee "onder poten" had genomen, heeft het vrouwtje dan maar een flink stuk korter gemaakt. Het had geen zin om er nieuwe te hangen, die zouden waarschijnlijk toch niet lang meegaan. Maar deze oplossing bevalt mij wel: we kunnen op de zetel en achter de zetel en zo onder de gordijnen door kijken. Want sinds gisteren kijk ik nu ook uit het raam... er valt wel wat te beleven in mijn straat hoor! Vooral de reacties van de mensen die voorbij wandelen vind ik geestig: "Oooohhh My Góóóód" - "Moeke kijk daar twee ijsberen!" - "Hoe kunnen die zo wit blijven?" - "Ma zie ne keer hoe schattig!" maar ook: "Amai wa beesten!". Sommige mensen tikken dan met hun vingers tegen de ruiten, maar daar kan ik niet tegen hé! Met Kadee blaffen we zo hard we kunnen en ondertussen kijken we verschrikkelijk boos. Die mensen zullen dat geen twee keer doen, meestal zijn ze zo geschrokken dat ze zich snel uit de voeten maken, ha ha ha
Veel valt er in de vakantie niet te beleven. Komkommertijd noemen ze dat. Ik denk dat ik weet waarom: iedereen eet komkommers in de zomer, voilà!
Vanmorgen vertrokken we naar school, goedgemutst en vol goede moed, want het zonnetje scheen. Ons baasje was wel van wacht, maar dat belette hem niet naar school te trekken met ons. In het slechtste geval, als hij dringend weg zou moeten, konden we nog altijd weglopen.
Deze keer was het echter niet samen met Kadee en het vrouwtje. Tja, onze Kadee mocht over naar de B-klas, die moest dus nog een uur wachten voor hij aan de les kon beginnen. Maar da's niks, ik keek op mijn gemakske rond en zag al gauw het vrouwtje staan kletsen met de andere madammen. Zolang ik haar kan zien, is alles ok.
We moesten verschillende oefeningen doen, maar het werd warm in het eerste zonnetje. Mijn baasje had zijn jas al uitgespeeld, maar ik zit hier wel met mijn pelsefrak aan hé! Ik was op zoek naar schaduw, maar die was op het terrein niet te vinden. *** Zucht ***
Ik ben niet mogen overgaan naar de B-klas, omdat ik niet wil apporteren. Ik vind dat zo stom! Het baasje gooit iets weg en ik moet het dan maar gaan halen...? Waar slaat dat op? En dan nog wel verschillende keren achter elkaar... komaan zeg!
Het vrouwtje had deze week een verrassing bij voor mij. Nù weet ik dat het voor mij was. Ze had een speeltje gekocht waar in het midden een gaatje is waar je iets kan in verstoppen. Ze had een zakje ietsipinnimini-snoepjes gekocht en zo'n snoepjes in dat gaatje gewurmd. Het zakje werd met paperclips terug dichtgemaakt, en ze heeft het in het midden van de eettafel laten liggen. Ik rook al de ganse avond dat er ergens lekkers lag, maar kon het niet direct vinden. s' Nachts heb ik mijn zoektocht verder gezet en heb de lekkernij gevonden... Een beetje duwen hier aan deze kant van de stoel, met mijn kop reik ik zover ik kan tot in het midden van de tafel ... nog een beetje, nog... even en ... ik ... kan ... er .............bijna .... aan ..... Ja! HEBBES!!! Ik heb het zakje in flarden gescheurd en alle snoepjes direct opgeschrokt, want Kadee en Raja stonden daar plots ook. Ah néé, da's mijn buit!
Groot was mijn verrassing vanmorgen toen mijn baasje een speeltje boven haalde, waar die ietsipinnimini-snoepjes in zaten! Ik herkende het direct aan de geur... en ja hoor, hij kon mij doen rennen! Spelen noemt hij dat, ik vind dat het een beetje op jagen lijkt.
Kadee zat aan de zijlijn en keek er naar. Geen snoepjes voor hem. Tenminste: deze snoepjes niet, want die zijn voor mij!
Hij vond dat het wachten nogal duurde. Kan kloppen want Stefaan had geen horloge aan en de les bleef maar duren! Uiteindelijk heeft iemand een bel tevoorschijn getoverd en net zoals bij het boksen ging de bel op het einde van de match.
Kadee is een acrobaat. Die klautert overal op en over. Kijk hier maar naar de zetel in de salon. Eerst zat hij met zijn voorpoten alleen over de rugleuning, nu zit hij er helemaal op! En dat om naar buiten te kunnen kijken, de strever...!
Door met zijn voorpoten op de vensterbank te staan heeft hij de glasgordijnen van het vrouwtje gescheurd. Tja, er zaten gaten in die onmogelijk konden gemaakt worden... toen heeft ze zelf maar de rest eraf gescheurd. Ondertussen heeft het vrouwtje de gordijnen een nieuwe zoom gegeven. Ze zijn een stuk korter maar Kadee kan ze niet meer kapot doen, hij kan er zo onderdoor kijken. Slim vrouwtje hoor, niet te onderschatten... Alleen mag ze niet vergeten de snoepjes in de snoepdoos te steken... la la lalalala la la lalala la ....
Vorige week kregen wij, de 3 honden, weer eens de verrassing van ons leven. Hup de auto in en met het vrouwtje reden we naar... naar ergens hééél ver weg. Het duurde wel anderhalf uur voor we ter plekke waren, maar misschien had dat te maken met alle wegomleidingen die ze onderweg tegenkwam. Uiteindelijk kwamen we moe en warm en dorstig aan bij .... Maggy en Frans, jawel. Ik dacht zo bij mezelf: "we hebben het zitten!" Ja hoor, Frans nam ons direct mee naar de tuin waar we ons privé domein kregen. Het vrouwtje zagen we niet meer terug... tot een kleine week later. Het baasje was op congres vertrokken waar hij een workshop over ultrasound of zoiets gaf. Blijkbaar was het een succes naar wat ik hoorde. Goed voor hem.
Natuurlijk bleef het niet bij werken. Wenen is blijkbaar een mooie stad. Hieronder een kleine rondleiding van Wenen gezien door de ogen van mijn baasje.
Hij ging de Augustinerkirche bezoeken waar Keizer Franz Joseph en zijn Sissi in het huwelijk traden. Daar is dit leuke geraamte te bezichtigen in het 'Herzgrüfterl', dat 54 urnen
met de harten van de (dode!) Habsburgers bevat.
Als arts kon mijn baasje niet anders dan het Josephinum bezoeken. Dit is the Medical Faculty of the University of Vienna - founded in 1365. Hier vindt met 1192 wassen modellen die in Florence tussen 1784 en 1788 gemaakt werden. Het gaat over anatomische en obstetrische wassen modellen die dienen om de studenten kennis over anatomie bij te brengen. De ganse collectie wordt tentoon gesteld in verschillende kamers en de beelden liggen in kisten vervaardigd uit rozenhout en Venetiaans glas. Het is echter ten strengste verboden om hier foto's van te maken; dus heeft hij een foto genomen van iets dat wel toegestaan was...
Elke grootstad heeft zijn bedelaars, Wenen maakt hier geen uitzondering op... behalve in het soort bedelaars dan.
Wat je zoal te zien krijgt op straat... het baasje staat hier precies met zijn mond vol tanden!
Het Prater in Wenen moest hij zien, je kan de stad toch niet verlaten zonder hier langs geweest te zijn!
Zo ken ik mijn baasje niet hoor! Gelukkig gedraagt hij zich beter in Mechelen... 'k mag er niet aan denken!!!!
Tot slot heeft hij Wenen vanuit de hoogte bekeken.
Hopelijk zal het volgende relaas wat minder ondeugend zijn...?
De koffer van de auto van mijn baasje zit dikwijls nogal vol. Zo was het ook deze morgen toen we naar school vertrokken. Het zou te lang geduurd hebben om alles uit de koffer te halen, dus besloot het vrouwtje dat we met haar wagen naar school zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze legt een laken op de achterbank voor mij, en Kadee mocht in de kofferbak. Maar ik wou liever samen met Kadee in de koffer, en dit was het resultaat dat ze in haar achteruitkijkspiegel zag...
Ze vond het blijkbaar een grappig zicht, want plots was er tijd genoeg om foto's te trekken in plaats van naar school te vertrekken!
Maar weet je, er kan van alles gebeuren in een koffer. En je ziet ook van alles. Het zicht dat je van hier uit hebt op de andere bestuurders is uniek. Maar soms heeft dat ook zijn nadelen. Mijn baasje stond de andere dag aan te schuiven richting station. Het is daar altijd druk en je verliest er heel wat tijd. Naast ons kwam stilletjes een wagen langs gekropen waarvan het dak open stond. Een jonge man met sluik haar en een pilotenbril zat aan het stuur en naast hem en achter hem zaten héél schone meisjes! Allez, da's wat mijn baasje ervan vond hé. Maar die meisjes waren alle drie een ijsje aan 't likken. Goh man, die ijsjes ... die zagen er zo smakelijk, zo lekker, zo koud en zoet uit, dat het water mij in de muil kwam. Ik kan er echt waar niets aan doen, het kwijl loopt zo in grote druppels - plok-plok-plok- uit mijn lippen... De jonge man en de meisjes hadden gezien dat ik ook wel een ijsje zou lusten, en de snodaarts kwamen zooooooo dichtbij dat ik bij hen in de wagen had kunnen springen... ware het niet dat mijn koffer dicht zat... En ze lachten, en ze likten, en ik slikte... Och, de wereld is oneerlijk!
Het gebeurt ook wel dat mijn baasje veel tijd verliest met aan te schuiven in 't stad. Er zijn overal werken bezig, en je moet echt waar overal aanschuiven. Het is zo al druk, met die opgebroken straten geraak je gewoon nergens meer met de auto. Maar ja, de mensen bellen om geholpen te worden en dan wordt het baasje nerveus omdat hij niet kan vliegen als Superman. Of omdat zijn auto geen helicopter is. Hij krijgt er wel een helicobacter pylori van, maar da's naast de kwestie. Nadien tracht hij de verloren tijd in te halen door te racen en in volle vitesse zijn bochten te pakken. Resultaat: ik word kotsmisselijk daar vanachter...
Ik doe dat anders wel graag hoor, zo mee rijden met het baasje. Ik kom op veel plaatsen, ik zie van alles, en mijn baasje zorgt ervoor dat ik regelmatig nieuwe plaatsen ontdek om te wandelen. Meestal zijn het alleen mijn baasje en ik, Kadee gaat niet met ons mee. Hij is nog wat te kinderachtig en laat mij niet gerust als we wandelen. Kadee heeft erg veel macht en het baasje heeft moeite om ons samen in bedwang te houden. Daarom heeft het baasje beslist dat wij alleen samen wandelen.
Maar anders heb ik niet te klagen hoor. Op tijd en stond eten (brokjes met boontjes hmmhmmm!) en een snoep of een been om op te kauwen, elke werkdag mee naar de praktijk (om te werken hé) regelmatig naar de hondenweide, naar school, naar hier en naar daar... wat een hondenleven!
Koffer dicht: check. Baasje van voor in de auto: check. Raampjes opzij open: check. Vrouwtje aan 't stuur en rijden maar!
Eindelijk. Eindelijk... zijn de examens voorbij. Gedaan met stil en braaf zijn, gedaan met de korte wandelingetjes, eindelijk... is alles terug normaal. Eindelijk... krijg ik terug wat meer eten. Ik moest vermageren, omdat ik wat te zwaar was geworden. Zaterdag viel het verdict: op de weegschaal van de dierenarts stond 51,8 kg. En volgens haar en het vrouwtje ben ik nu "op mijn gewicht".
Een jaar lang kreeg ik dit te eten: een handsvol korrels met sperzieboontjes twee keer per dag. Omdat ik de boontjes echt graag eet, krijg ik ze nog dagelijks, alleen werd de portie korrels wat groter. Weet je wat het vrouwtje zei ? Dat ze een boontje heeft voor mij. Maar ik verdenk haar ervan meer dan één boontje te hebben voor mij
Op school was het leuk. Mijn baasje vindt altijd wel iets uit om de dag op een leuke manier door te brengen. Kijk, hier poseer ik voor een reportage van National Geographic. Volgens mijn baasje waren ze naar onze school gekomen voor een interview en zijn ze hier hun logo vergeten.
Er waren veel nieuwe pups in de les. Stefaan was alleen om les te geven en dat was nogal moeilijk omdat we met zo velen waren. Daarom heeft hij ons onderverdeeld in verschillende groepjes: hij zou de puppies les geven, en de "anciens" moesten aan de minder anciens les geven. Mijn baasje en ik hebben les gegeven aan een jonge labrador, die al heel goed getraind was. Zijn baasje doet drie keer per dag oefeningen gedurende een half uur! Zoveel werk! Maar het resultaat mocht er zijn.
Het vrouwtje en Kadee moesten ook les geven aan een stuk of 2 andere
baasjes met hun hond. Wel, het vrouwtje had haar handen vol met Kadee.
Die is ondertussen al 15 maanden en pubert er op los. Niet willen
luisteren, zijn ding willen doen, geen aandacht, of aandacht voor wat
zich elders afspeelt, moeilijk doen, opspringen, naar de andere hondjes
uithalen om te spelen... en hij moest nog wel het voorbeeld geven aan
zijn groepje! Hij heeft zeker een voorbeeld gegeven, namelijk hoe het
niet moet!
Na de les wou het baasje ons iets tonen. Hij is tuinman in het weekend, en moet dan voornamelijk het onkruid uittrekken. Ik had er nog nooit bij stil gestaan, bij dat onkruid. Het is er gewoon altijd. Zowel in de tuin als bij ons in de wei, ook op de speelweide van het Vrijbroekpark, ... behalve in school. Daar wordt alles netjes onderhouden. Mijn baasje heeft ons naar hier gebracht om iets te vertellen over hoe dat onkruid in de tuin komt, namelijk door de "onkruidmachine".
Zie je, die machine maakt onkruid. En ze doet dat goed, kijk maar : onkruid overal, voor zover je kan zien!
Maar... nu denk ik aan iets: hoe kan die machine voor onkruid zorgen in onze tuin? Het ding kan onmogelijk door de voordeur want die is niet breed genoeg, en er is een muurtje om de tuin zonder poort... dus hoe... hoe... komt dat onkruid dan in onze tuin...?
Onze Kadee, da's al een even goede vogelvanger als ik. Zolang het vrouwtje op het terras is, doet Kadee alsof die vogeltjes hem niet kunnen schelen. Hij heeft ze wel allemaal gezien hoor, daar niet van. Maar hij weet dat het vrouwtje niet wil dat we met de vogeltjes spelen. Toen het vrouwtje naar binnen was gegaan, heeft Kadee zijn vogeltje gevangen. Hij had geen kwaad in de zin hoor, hij wou gewoon een beetje spelen... Het vrouwtje heeft iets later het vogeltje gevonden, helemaal nat gezebberd. Het nekje was niet over en er waren geen bijtsporen te zien op het lijfje. Waarschijnlijk is het gewoon doodgegaan van de schrik toen het in de muil van Kadee vloog...
Het is weer examentijd. Het vrouwtje heeft daarom zeer weinig tijd om met ons te gaan wandelen, en het baasje heeft erg veel werk. Hij kan met ons ook niet gaan wandelen. Kadee kreeg het op zijn heupen, want hij kon zijn energie niet kwijt. En je moest eens weten hoeveel energie die heeft! Dus heeft hij het vrouwtje zodanig gepest met zijn geblaf, dat ze van pure miserie haar boeken heeft toegedaan om met ons te gaan spelen op de hondenweide. Dat deed deugd! We hebben weeral eens nieuwe vriendjes gemaakt!
Het was wel erg warm zaterdagnamiddag. En met al dat lopen en spelen was ik ferm moe geworden. Als je goed kijkt, zie je dat ik scheel kijk van vermoeidheid...
Kadee heeft de poten van onder zijn lijf gecrost. Er was een Tibetaanse mastiff en een Leonberger waar hij zich mee kon uitleven, en dat heeft hij dan ook gedaan hoor! Hij wist van geen ophouden.
Ik daarentegen, had een goed plekje gevonden in de schaduw, en in het hoge gras was het heerlijk liggen... Ik kon alles mooi overzien, en werd verder niet lastig gevallen.
Kadee liep de poten van onder zijn lijf
en zelfs een oudere dame (al 8 jaar) was onder de indruk van zijn charmes...
We waren totaal uitgeput na dit speeluurtje. Om zeker te zijn dat we nog wat stil zouden zijn, heeft het vrouwtje ons lekkers gegeven, njam jnam!
Raja kreeg ook lekkers, maar dat was malser dan voor ons. Die ouwe rakker is een tandje kwijt van voor, en daarom krijgt hij nu zachte snoep.
Kadee vindt deze snoep maar niks. Hij speelt liever "demolition-dog" : kijk maar naar zijn buitenkussen, of tenminste wat er van over blijft... Het vrouwtje heeft hem trouwens officieel gebombardeerd tot "petflespletter"... maar ik heb geen flauw idee waarom.
Het baasje is terug uit Turkije. Hij zei letterlijk bij het binnenkomen: "Awel, ik ben blij dat ik terug ben!" Aaaahhh, maar wij zijn ook zo blij dat je terug bent hoor, baasje... Het weer was ginder verschrikkelijk slecht. Hij heeft verschillende keren in een tropische regenbui gelopen. Dat is zoals wanneer het hier pijpenstelen regent, maar dan nog véél harder. Het water stond dan ook letterlijk tot in zijn schoenen. Die heeft hij mogen weggooien, want ze waren helemaal vervormd en slecht geworden.
Ondertussen is het hier zomer geworden. Ik moest er toch aan wennen hoor, aan die warmte. Je wordt er zo loom van, pffff, ik heb alleen maar zin om mij op de koude vloer te leggen en te maffen...
Het is veel te warm om wat dan ook te doen. In de auto zweet ik mij te pletter. Toen het vrouwtje mij was komen halen in de praktijk, had ze in de auto alle ramen opengedraaid. De wind waaide door mijn pels, dat vond ik leuk. Ah, nu nog een dutje doen sé... Overdag blijven alle ramen dicht, en de achterdeur staat open tot in de
voormiddag. Dan gaat alles onverbiddelijk toe, met de gordijnen ervoor. 's Avonds laat
zet het vrouwtje alle ramen en deuren open, ook tijdens de nacht.
Resultaat: het is lekker fris binnen...
Het vrouwtje maakt mij wakker om te gaan wandelen. Oh neen hé! Ik sliep nu zo goed!
Kadee lijkt minder last te hebben van de warmte. Die heeft nog energie over om te spelen! Nadien zet hij zich in de schaduw van een grote struik, en speelt nog wat met zijn fles, of tracht de vulling uit die mergpijpen te halen...
Uiteindelijk is ook hij terug naar binnen gekomen om te maffen op de frisse vloer...
Raja, die heeft de badkamer gekozen om zijn dutje te doen.
Als je 't mij vraagt, is de zomer erg vermoeiend...
In de Landes had je enorme pijnboombossen, zo ver het oog reikte zag je boomtoppen. De herders moesten op stelten lopen om hun schaapjes te kunnen in 't oog houden. Hier zie je een oude afbeelding van hoe het vroeger was. Nu zijn er geen schaapherders meer, denk ik, ofwel hebben ze zich erg goed verstopt... je komt ze nergens meer tegen...
Dit is een boomhut voor jagers. Op die manier zijn ze dichter bij de vogels, of verder van het loslopend wild... ? Mijn baasje is heel moedig geweest en is helemaal tot boven geklommen langs die wiebelende ladders.
"Wat heb je allemaal gezien op het strand?" vroeg ik hem. "Spoken" zei hij. Hij heeft nog gelijk ook, brrr zo'n vieze dingen!
Dit is een mannetjeskrab. Met zijn dikke poot lokt hij de vrouwtjes zei mijn baasje. Och kom, dat geloof zelf toch niet...?
Verder heb je nog loslopend wild, euh jogsters...
en onderduikers...
en voetsporen. Maar het baasje wou mij niet vertellen waar die voetsporen naartoe liepen!
Sinds vanavond is hij terug uit Turkije. Allah mag weten wat hij daar gaan leren is, hopelijk geen buikdansen!
Tijdens de raadpleging van 13u kwamen er 2 bruine meneren binnen, die een vreemde taal spraken. Ik verstond niks van wat ze zegden. De ene meneer gebruikte twee krukken om zich voort te bewegen. De andere had niks, die kwam mee om zijn kameraad te steunen denk ik. Mijn baasje laat ze allebei plaats nemen op de stoeltjes. Ik lig zoals gewoonlijk onder de bureautafel van mijn baasje met mijn kop tussen mijn poten in de richting van de bezoekers. Zo kan ik alles goed in 't oog houden: de bezoekers, en ook de deur. Dan weet ik wanneer iemand binnen of buiten stapt. Ze praten wat en mijn baasje neemt de meneer met de krukken mee naar het andere gedeelte van de praktijk, en laat hem plaats nemen op de onderzoektafel. De krukken bleven bij de andere meneer die op het stoeltje was blijven zitten. Het baasje heeft zijn rug naar ons gekeerd, want hij is bezig met de andere meneer te onderzoeken, wanneer de meneer zonder krukken één kruk in zijn rechterhand neemt. Hij staat recht en zwaait zijn arm omhoog met de kruk in zijn hand. Ik weet instinctief dat hij mijn baasje de kop wil inslaan! Geluidloos spring ik recht van onder de bureautafel en kom 2 seconden later terecht boven op de rug van de aanvaller. Die smakt op de grond en ik erboven op. Mijn baasje draait zich om en ziet onmiddellijk wat er gaande is: hij wordt overvallen! Ik sta heel hard te bozen tegen de aanvaller op de grond. Mijn baasje zegt tegen de twee meneren dat ze in de gang moeten gaan staan met hun rug tegen de voordeur. Ze haasten zich naar de gang, op de voet gevolgd door mij. Daar staan ze dan met hun rug tegen de deur, en ik sta voor hen te grommen. Mijn ganse lijf is gespannen en vormt één rechte lijn van het puntje van mijn neus tot het einde van mijn staart. Deze twee zullen mij niet ontsnappen! Wat denken ze wel, mijn baasje aanvallen? Dat was echt een heel heel slecht idee mannen! Ondertussen heeft mijn baasje de politie gebeld. Ongeveer 10 minuten later stoppen 3 combi's met zwaailichten en sirene met gierende banden voor de deur. Er springen 6 gewapende politiemannen uit, met kogelvrije vesten aan. Ze hebben de aanvallers meegenomen, die er nog een heel spel van maakten en niet met de politiemannen meewilden. Achteraf bleek dat zij illegaal in het land waren. Vermoedelijk krijgen ze een one-way-ticket back home. Het zal ze leren brave mensen de kop in te slaan ... Mijn baasje was superfier op mij, en hij noemde mij de "Held van de dag"...
Mijn baasje was met de trein naar Arcachon in Frankrijk gereisd, om daar lessen te volgen speciaal voor meneers doktoors. Als je het mij vraagt hadden ze de lessen evengoed hier kunnen laten doorgaan, maar... dan had het baasje allerlei moois gemist. Ja hoor, want Arcachon is niet mis! Hij heeft mij de foto's getoond van zijn verblijf ginder, en ik kan er in komen dat het leuker is om daar les te volgen dan hier... Ik heb alvast een aantal fotootjes geselecteerd die ik jullie wil tonen en wat uitleg bij geven. Zoals hieronder op de affiche aangegeven staat, is er ook een casino!
Daarbij heb je dan dat Arcachon een "bad"plaats is, maar ik denk niet
dat dàt erge indruk heeft gemaakt op mijn baasje.
Hier is hij dan, de toerist! Eventjes poseren voor de baai, met de stad op de achtergrond. Er zijn ergere dingen in de wereld...
Op de foto hieronder wordt het bewijs geleverd dat zeemeerminnen bestaan, of bestaan hebben. Ze hangen nu aan de paardenmolen en draaien steeds maar rond en rond en rond...
De uitgestrekte bossen in de Landes werden meer dan honderd jaar geleden aangeplant om de verzanding, die de landinwaarts oprukkende duinen teweeg brachten, tegen te gaan. Het gebied rond het Bassin d'Arcachon strekt zich uit van Soulac tot Bayonne lijkt monotoon op het eerste zicht, maar vergis je niet : waterpartijen en bossen wisselen zich af. Arcachon is trouwens bekend voor zijn oesterbanken die zich bevinden in het getijdenbekken dat via een drie kilometer lange vaargeul met de zee in verbinding staat. Mijn baasje is tot op de Dune du Pilat geweest, maar het waaide zo fel dat hij zijn ogen niet kon openhouden door het opvliegende zand. De foto hieronder toont hoe men hars aftapt uit de hoge pijnbomen. Vroeger was dit een grote bron van inkomsten, maar door de komst van de kunstharsen is deze industrie volledig van de markt verdrongen. In Luxey kan je in het museum de oude techniek van het aftappen van hars uit de pijnbomen nog bekijken. (Die bomen noemen toch niet "pijn"bomen omdat dat hars aftappen pijn doet zeker??)
Mijn baasje ziet de gekste dingen wanneer hij op wandel is. Kijk eens hieronder : een doorschijnende bus! Dat moet lekker heet zijn in de zomer! Dat zou nog een idee zijn voor hier tiens...
Wie van jullie leest er Frans? Ik een beetje, dat komt omdat ik familie heb in de Franse Pyreneeën. Voor de lezers die geen Frans lezen komt het hier op neer (affiches van links naar onder en naar rechts vrij vertaald) : "Gevaar, niet binnenkomen zonder verwittigen. Om de rust van de buren te verzekeren gelieve niet voor de deur te blijven staan als u hier niets te maken hebt. Maak geen misbruik van de deurbel, maar bel mij op mijn telefoonnummers... Merci. Opgelet Ik ben van wacht! Deze hond legt de afstand tussen zijn mand en de poort af in 4,5 seconden. Als je zelf niet zo snel bent, blijf dan waar je bent! Gesloten. Niet binnenkomen noch buitengaan op zondag. Gelieve niet te storen. De openingsuren zijn van 9u30 tot 17u45. Gelieve met deze uren rekening te houden om de rust van de omwonenden niet te storen. OPGELET HOND IN PSYCHOANALYSE". Mijn baasje is er van overtuigd dat het baasje van deze hond een beetje kierewiet is!
Dit brave beest kwam eens kijken wat mijn baasje voor zijn poort kwam doen, maar gaf verder geen kik. Mijn baasje ruikt trouwens genoeg naar hond (naar mij hé!) om andere honden op een veilige afstand te houden.
Maar wat die lessen betreft die hij heeft gevolgd, wel dat is volgens mij nog gekker. Klik op de link hieronder en zie met je eigen ogen wat hij ginder heeft geleerd...
Een tijdje geleden nam het vrouwtje foto's van ons. Ze doet dat heel regelmatig omdat ze foto's nodig heeft voor deze blog. Toen ze op haar computerscherm leuke foto's uitzocht om te gebruiken, botste ze op deze knappe foto van Raja. Ze vroeg aan Raja of hij eens wou komen kijken. Raja was dolenthousiast.... hij zag zichzelf maar snapte het niet goed. Hij snuffelde aan het scherm maar dat rook niet naar hond, en dat beest bleef daar maar stil staan. Raja keek van zijn foto op het scherm om naar het vrouwtje en zei : "ik zie er goed uit hé!"
Kadee heeft een nieuw tijdverdrijf: naar buiten kijken. Om te beginnen palmt hij de zetel in. Ik mag daar niet in hoor. Kadee feitelijk ook niet, maar die veegt daar zijn voeten aan. Ze had al ondervonden dat er zo dikwijls "pootjes" in de zetel stonden, en deze pootjes hadden zeker niet het formaat van Rajapootjes... Het vrouwtje betrapte hem op heterdaad! In plaats van hem eens goed onder zijn voeten te geven, of een uitbrander of een bolwassing te geven, of hem in de hoek te zetten (zoals het baasje ) is ze naar buiten gelopen...
om te zien hoe dat er van de andere kant uitzag. Wel, dit is wat de passanten te zien krijgen ...
Als hij buiten is, kijkt hij naar alles. Van dichtbij of van heel dichtbij zoals hier om die mier te zien kruipen. Of wanneer hij een helikopter hoort aankomen, dan speurt hij de hemel af. Het gebeurt regelmatig dat politiewagens of de brandweer of ambulances voorbij rijden terwijl hun sirene loeihard staat. Kadee zal altijd opkijken om te zien waar dat geluid vandaan komt. Ik denk dat hij later ambulancehond wordt of zo, hij toont daar alvast veel interesse voor.
Wat jullie misschien nog niet wisten, is dat het baasje weer eens weg was. Zoals grote mensen nog al eens doen met hun honden, ze vertellen ze niet op voorhand dat ze een weekje verlof nemen. Het baasje had het ons dus weer gelapt hé. Ik zat de ganse week vol ongeduld te wachten : wanneer komt mijn baasje mij nu toch halen om te werken? Het vrouwtje was thuis gebleven om op ons te passen, gelukkig maar, anders hadden we daar schoon gezeten met ons drietjes, alleen en verlaten... Maar dan na een week, laat in de avond hoorde ik plots een vertrouwd geluid : de slepende voetstap van mijn baasje buiten die abrupt stopte voor de deur, het rammelen van zijn sleutelbos, de deur die open zwaaide en het licht dat aanging, de voordeur die met een bons terug dicht vloog...
Jaaaaa, het was ons baasje! Hij was terug! Hij gaf ons direct dikke knuffels, pakte ons een goed vast in onze pels, streelde ons over onze kop, en wij maar zwaaien met onze staart en...
snuffelen, snuffelen... want zeg eens baasje, na een weekje vakantie ruik jij niet meer naar hond? Volgende keer gaan wij mee hoor!
Het baasje was naar Arcachon in Frankrijk geweest met de trein. Hij heeft daar véél foto's gemaakt tijdens zijn vele wandelingen. Tja, wat moet een mens anders doen met zijn tijd op vakantie hé. Eén foto vond het vrouwtje alvast de moeite waard : een poepzakjesautomaat. En gratis nog wel! Stel je dat voor, zoiets hebben ze hier niet. Met veel moeite hebben de baasjes meer vuilbakjes gekregen op straat waar ze de poepzakjes in kwijt kunnen, maar zo'n automaat da's toch wel sjiek!
Het vrouwtje heeft beloofd om ons de volgende keer wat fotootjes te laten zien die het baasje gemaakt heeft tijdens zijn wandelingen. Mijn baasje is een natuurmens, en in de natuur komt hij terug tot rust. Net zoals wij, in de vrije natuur zijn we op ons best. Ben benieuwd om te zien wat hij allemaal de moeite waard vond, tenslotte heeft hij ons daarvoor een week lang "achtergelaten"...
Zalig Pasen iedereen! En, is de Paashaas geweest bij jullie? Bij ons wel hoor, en weet je wat die heeft meegebracht voor ons... vééél lekkers! Maar daarover straks meer. Paasperikelen, daar gaat het vandaag over. Wat betekent dat eigenlijk, perikelen? Mijn baasje is met dat woord komen aandraven, maar zeg, ik kan niet alles kennen hé! Dus heeft het vrouwtje het voor mij opgezocht en perikelen betekent zoveel als : gevaar, risico, onveilige toestand, moeilijkheid, hachelijke toestand... enfin, problemen hé. Moet je daar zo'n moeilijk woord voor gebruiken?
De perikelen begonnen enkele dagen geleden. Het baasje had mij meegenomen naar Madam A., een oud madammeke dat in een appartementje woont. We namen de lift en kwamen al gauw aan op de vierde verdieping waar we moesten zijn. Twee poetsdames waren bezig met de overloop en het trappenhuis te dweilen, en de overloop was nog nat. "Hela, hela zeg, niet met die vuil poten hier door lopen hé!" zei die ene poetsdame tegen mijn baasje. Het ging blijkbaar over mij, over "mijn vuil poten". Mijn baasje draaide zich naar haar om en zei "Madam, mijne hond die heeft geen vuil poten". Waarop de poetsdame antwoordde "ah nee zeker, en wat is dat dan" en ze wees naar mij. Mijn baasje keek naar mij, keek dan naar de poetsdame en zei : "Mijnen hond, die heeft geen poten maar voeten. Want dit is een viervoeter! En hij heeft geen lange tenen, wat niet van iedereen kan gezegd worden... " De tweede poetsmadam die tot dan nog niets gezegd had, proestte het uit. De eerste poetsmadam wist niet of ze moest mee lachen of verder bozen, en mijn baasje maakte van haar verwarring gebruik om lichtvoetig met mij over de natte overloop naar het appartement van Madam A te lopen...
Kleine Raja, de oudste onder ons, is met zijn bijna 13 jaar nog zeer rap. Hij kan bijna zo hard lopen als Kadee, en die heeft in vergelijking met Raja, superlange benen. Kijk maar naar de foto hieronder, dan zie je wat ik bedoel. Wanneer het vrouwtje met het balletje gooit, dan loopt Raja zo hard op zijn korte pootjes dat Kadee puur van plezier erachteraan gaat. Het is een gek zicht hoor, die twee die wedstrijd lopen voor een tennisbal. Ik kijk rustig vanuit mijn hoekje en hoop dat ze mij niet omverlopen... zoals ik vanmorgen bij het vrouwtje heb gedaan. Het vrouwtje laat ons gedrieën uit 's ochtends, in de wei aan de overkant. We zijn aangelijnd en moeten bij het buitenkomen eerst gaan zitten zodat ze de voordeur achter ons kan dicht trekken. Plots komt een fietser langs en ik dacht dat hij op ons ging rijden. Ik spring naar voren, terwijl het vrouwtje nog naar de deur gedraaid is en met één hand de 3 lijnen vast heeft. Ja, ik weet het, het had geregend en het was glad en ja, ik heb haar onderuit getrokken. Ze gleed pardoes achteruit, terwijl haar ene knie nog in de andere richting stond, en tja, blijkbaar heeft het pijn gedaan. Ze kan nog kleine stapjes zetten maar lopen, dat gaat niet zegt ze. Ik heb het ook gemerkt want ze speelt niet meer met ons in de wei. Van Paasperikelen gesproken...
En dat gebeurt natuurlijk net deze week dat het baasje naar het buitenland is. Hij gaat daar naar een congres voor oppervlakkige ziekten of zo, ik snap er niks van. Straks komt hij thuis met handgeschilderde paaseieren waar de ene waterpokken heeft, de andere mazelen , en nog één de rode hond of zo... Het is pech voor het vrouwtje dat ze net nu gepoticapt is, en dat het baasje haar niet kan helpen om ons uit te laten. Tja, dan moeten we maar wat meer in de tuin rondlopen.
Ik had al gezegd dat de Paashaas geweest was. Hij heeft lekkers mee gebracht voor ons. Vooral voor mij.... ik kreeg rode oortjes... Wat dat zijn, rode oortjes? Dat zijn rundsoren uit Argentinië, en die zijn roder dan de inheemse oren. Ik heb mij moegesmuld, het was zooooo lekker dat ik er geen kruimel van heb over gelaten. Als je zo naar mijn poten kijkt, lijkt het wel of ik het ene of andere dier heb verscheurd. (Zeg, je gaat het weer niet hebben over die stomme kip van de vorige keer hé!).
Mensen hebben 2 voeten en 2 handen, wij hebben 4 poten maar zijn viervoeters... Al die hogere wiskunde, daar wordt ik serieus moe van. Trouwens, ik niet alleen. Als je goed kijkt, dan zie je dat we met z'n vieren uitgeteld zijn : Kadee, ikke en Raja in de zetel naast het baasje...
Sssssstt, stillekes zijn, subiet worden we wakker...
We hebben een zalige zondag gehad aan zee. Het weer was buitengewoon zacht en zonnig. Het binnenland had veel minder mooi weer en kreeg veel regen te verduren. Wij niet Mijn baasje was er niet bij, die ging liever naar Genk of zo. Er werd daar een motorcross wedstrijd gehouden en hij moest de gewonden verzorgen of naar het ziekenhuis sturen met de ambulance. Het vrouwtje had hem nog een doosje met oordoppen meegegeven, en blijkbaar kon hij ze daar goed gebruiken. Het vrouwtje had gelijk om met ons naar zee te gaan, hier was het mooi en rustig en we konden genieten van de wandeling in familieverband. Hieronder zie je een zusje van Kadee en Raja is er stapel op! Hij heeft haar de ganse wandeling gevolgd als een schoothondje ;-)
Omdat het baasje er niet bij was, en wij toch met drie honden zijn in het gezin, was Fabi meegekomen. Zij is onze overbuurvrouw en zij is dol op Kadee. Vroeger heeft zij ook honden gehad, maar die zijn nu in de Hondenhemel. Het was leuk dat ze er bij was, en zij vond het ook leuk! Zij hield Kadee aan de looplijn en mij aan de leiband om zo het vrouwtje de gelegenheid te geven foto's te maken zonder bibberen. Raja liep los, en die volgde nog steeds het zusje van Kadee. Hij heeft fantastisch meegelopen, die ouwe rakker!
We stopten soms om te socializen. Snuffelen, spelen, staartbijten,... het hoort er allemaal bij. Sommige baasjes bonden hun hond een muilkorf aan, ik denk omdat de baasjes vreesden dat hun hond niet aan de Haan zou kunnen weerstaan moest hij voorbij vliegen...
Kijk eens naar het vogeltje!!!
Waarom ze dat daar De Haan noemen, is mij nog steeds een raadsel. Ze zouden het evengoed De Kip kunnen genoemd hebben, da's al even belachelijk. Het
slaat echt nergens op. Heeft dit iets te maken met vogels anyway? Is
het om mij te pesten omdat ik die kip heb gevangen de andere dag? Hier
aan zee hebben ze golfbrekers. Ah, daar zitten vogels op... allemaal
hanen misschien? Ach wat, ik ga er toch mijn hoofd niet over breken...
Er waren werken bezig op het strand, en we zijn hier dan maar gestopt voor een groepsfoto. "t Is te zeggen, een stukje groepsfoto.Want de andere honden waren met hun baasjes al teruggekeerd naar het restaurant. Ja, sommige baasjes hebben niet zo'n goede benen en zijn soms rapper moe dan hun viervoeter. Zij zijn op een terrasje gaan genieten van een biertje in het lentezonnetje. Fabi had ons goed in de hand, je ziet dat het een "strenge" is... Het vrouwtje zegt altijd dat zo'n groep tatra's (dat zijn wij) iets heeft, al die grote witte honden, ja dat geeft een goed gevoel... vind ik zelf ook...
De baasjes babbelden onderling met elkaar tijdens de wandeling. Zo kon ik stukjes van gesprekken opvangen waarin zij uitleggen wat zij denken van hun hond(en). Hoe veel liefde en plezier ze hebben aan ons, hoe ze soms hun geduld verliezen omdat we niet altijd van de eerste keer gehoorzamen, maar dat we toch zo'n aanwinst zijn voor hen. Geen enkel baasje zou zijn tatra willen ruilen voor een andere, bij elk baasje en in elk gezin maakt hun tatra deel uit van het gezin, en ze behandelen hem als dusdanig. Dat is dan zoals bij ons, dat stelt mij gerust. Ik zou mijn baasjes ook niet willen ruilen hoor, en zij maken ook deel uit van mijn roedel. Dat komt mooi uit zo, hé? Als we ons maar graag zien, dan komt het allemaal in orde...
Deze zondag was een fantastische dag. We waren in aangenaam gezelschap, het weer was prachtig en de wandeling heeft ons deugd gedaan. Tijdens de terugrit zijn we alledrie ingedommeld in de auto (de honden hé, het vrouwtje moest wakker blijven om te rijden!). Toen we bijna thuis waren, werden we alle drie wakker van getrommel op het dak : het goot pijpenstelen en de ruitenwissers zwiepten van de ene kant naar de andere om toch maar iets te kunnen zien van de weg. De wereld is klein zeggen de mensen, en daar hebben ze gelijk in : het ene uur aan zee en schitterende zon, het volgende uur in het centrum van het land en gietende regen... Toen we uitstapten voor de deur was er geen kip op straat...
Dat komt er van hé, van met stagiaires en studenten te doen te hebben! Dan hebben ze geen tijd om te bloggen zeggen ze. Eindelijk is het weer zover, de stages zijn gedaan, en de student is terug naar huis. Want zeg nu eerlijk, studenten in huis, da's gene zever zenne! Om te beginnen gaat ons madam al 2 jaar naar de avondschool, om daarbij ook nog eens stage doen in een ziekenhuis. Heeft ze thuis nog geen werk genoeg misschien? Pas op, en dan brengt ze nog werk mee van de stage ook! Ze moest een verslag maken over alles wat ze heeft gedaan en gezien (en geroken) en ze heeft daar tot gisterenavond aan gewerkt, tegen de sterren op. Geen tijd om mijn verhalen te schrijven, nee hoor, die van haar gingen voor! En alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg het baasje deze week ... een stagiaire! Zo'n jong dingske die in haar derde jaar zit en een kijkstage mocht komen doen bij mijn baasje. Ik ben ervan overtuigd dat hij haar veel geleerd zal hebben, maar zeker ben ik daar niet helemaal van. Want,... ik mocht er niet bij zijn. Stel je voor, ikke Robbe, opzij gezet voor een stagiaire... waar gaat de wereld toch naartoe? Zo gezegd omdat ze algerisch was voor hondenhaar? Zou ze op mijn plaats gelegen onder de tafel, aan de voeten van mijn baasje? Gisteren was haar laatste dag, dus straks mag ik terug mee gaan werken. Mijn baasje vertelde vanmorgen dat er zeker 10 mensen naar mij gevraagd hebben "Waar is Robbe, doktoor?" Je ziet het, ze misten mij al
