mijn eerste marathon....'t is voor niks in Geldrop
Jaja, eindelijk is de kop eraf. Jarenlang sluimerde het in mijn hoofd om ooit een marathon te lopen. Maar steeds stelde ik het uit omdat de schrik die ik had om mijn rug helemaal naar de vaantjes te helpen er goed inzat. Paar weken geleden liep ik Battice, een zware maar zo goed als verharde omloop. En iedereen zegt dan dat Battice een marathon waard is.Maar er dient wel nog 9 km te worden gelopen... De optie om een marathon te lopen was er dit jaar, want ik had me samen met maatje Bjorn al ingeschreven voor de 't is voor Niks. Moest het niet gaan kon ik nog altijd afzeggen. Maar mezelf kennende doe ik dat niet gauw...
Dus zondag werd D-day. Al was het weekend weer al niet om over naar huis te schrijven qua voorbereiding. Zaterdag thuisgekomen van't werk en rond 10 u gaan slapen.Dan tegen de middag wakker geworden , wat rondgeslenterd in huis, en dan beslist om een rondje te gaan lopen. Op souplesse liep ik een 7-tal km. In de vooravond terug naar bed, maar van slapen kwam dan niet meer veel in huis. En zo werd het vlug 22 u, tijd om op te staan en klaar maken om te gaan werken. Tegen half 7 dan gedaan, kwartiertje op de zetel gelegen en me klaar gemaakt om te vertrekken. Pff, best wel nog moe. Afgesproken in Hasselt met Bjorn en van daaruit richting Nederland. Ruim op tijd aangekomen op plaats van bestemming, startnummer afgehaald en ondertussen wat kennis gemaakt me de "echten", waaronder mijn nr 1, Frankie Leus. Marc Bemong en Henk Derudder behoren ook tot dit select gezelschap. Jammer genoeg ultrawoman Veerle niet tegengekomen, zij zou maar net op tijd aan de start verschijnen. Daar heerste een gezellige drukte, ik postte me vrij achteraan de groep, zodat ik rustig kon vertrekken en al inhalend wat mensen kon spotten. Heb via een Nederlandse hardloopgroep op Facebook ook wat mensen leren kennen, en die wou ik ook wel es zien, wat ook gebeurde. Rustigaan vertrokken dus, maar de drang om in te halen zat er al in.Toch werd ik meerdere malen aangemaand het rustig aan te doen. 5.33 voor mijn eerste km, stiekem hoopte ik rond de 5 min/km te kunnen lopen, maar daar zou later het parcours anders over beslissen. Tot km 15 zat ik weliswaar goed op schema, maar op km 16 begon de eerste zware zandpassage, 5.30 werd daar aangetekend. Op km 19 gebeurde dan hetgeen wat ik al lang verwachtte, met mijn smoel tegen de Geldropse grond, zonder erg weliswaar, want ik kon mijn weg verderzetten Zo ging het zowat door tot km 28, kwam niet meer onder de 5 min/km.Daarna werd het nog erger.Het was ondertussen ook beginnen regenen en mijn bril stond vol druppels en dampte constant aan.Het werd dus lopen met bril in de hand, daardoor zag ik wel iets meer, maar moest toch constant uitkijken naar uit stekende boomwortels. Km 30 werden we dan weer de duinen ingestuurd en daar was het echt zwaar, tot km 34 mijne peren gezien daar.Daarna kon ik na mijn banaan aangereikt door de vrouw van Ilse terug wat tempo maken en liep ik 4 km onder de 5min/km. Km 38, nog 4 km en die duurden eeuwenlang!!!!pfffff, er kwam geen einde aan.Ik werd ook behoorlijk moe, stopte nog wat rozijnen in mijn mond, dronk wat Isostar en beet nog es op mijn tanden. Daar een plaatje, nog 2 km stond erop, ik was kapot,alhoewel ik niet echt diep was gegaan. Het tempo slabakte, geen sla die ik ging bakken, enfin het tempo stokte. In de laatste km kreeg ik mijn benen nog amper vooruit, paar wandelpasjes en hoppa, nog een bocht naar rechts, ééntje naar links en daar staat de finishboog!!!. Joepie, ik heb het gehaald in 3u42. Het mag dan geen toptijd zijn, hier ben ik tevreden mee, al had ik toch stiekem gehoopt op een 3u30 Misschien is dat ooit haalbaar op een vlakke en verharde marathon. Nu was't nog wachten op maatje Bjorn, ik probeerde hem tegemoet te lopen zo goed en kwaad het kon. Volledig uitgeput en met véél pijn strompelde hij in 4u en 4 min over de meet, ook hij had het gehaald in zijn eerste poging. Het gevoel direct na de wedstrijd was er ééntje van bwah, ik heb het gehad, voor mij hoeft het niet meer.Echt genoten heb ik er ook niet van.We zijn na het checken van ons borstnummer waar we nog een tombolaprijs konden mee winnen, maar het werd niks voor ons, direct naar huis vertrokken.Ik had ook geen zin meer in een aprés. Het was een goede organisatie met bevoorradingen onderweg, snellle afhandeling borstnummer met chip, voldoende parkeermogelijkheid enz...en dit allemaal voor 0, ja u leest goed, 0 euro!!!! Hoe kan dit nog in deze tijd van crisis?
Nu één dag later denk ik toch ooit nog es ééntje te lopen. Maar dat zal weliswaar niet voor onmiddellijk zijn denk ik. Even berusten en daarna zien we wel. Eén dag na de marathon, voel ik me ook niet slecht. Heb nergens last van, alleen mijn rug doet pijn, maar dat is geen nieuws hoor. Ben uit voorzorg vandaag maar gaan zwemmen, want na een marathon blijkt uitlopen toch niet zo een goed idee. Maar morgen ga ik toch proberen een stapje in de wereld te zetten, op loopgebied dan toch hé ;-)
Liet zich deze week overhalen om samen met een groepje lopers naar Luik te trekken voor de 10 miles aldaar. Maatje Mario was de aanstoker, maar hij zou later wegens blessureperikelen afzeggen. Dank zij hem had ik me in de week al vooringeschreven, dus thuisblijven was geen optie.
Restte er nog Robin Leduc Duckske en Pillewilly Stefan Meekers. Plaats van vertrek was bij mij thuis, ik zou opgepikt worden om 8u45. Vanmorgen om 7 uur thuisgekomen van mijn werk, dus nog een uurtje zetelen, jammer genoeg zonder zitpenningen. 8u45 stopt Robin aan mijn deur, ik zie er met mijn slaapface niet uit, heb er echt geen zin in. 5 minuten later ook Stefan en dus vertrekkensklaar richting Thier, waar we ruimschoots een uur op voorhand arriveren. Geeft alleen maar voordelen, snelle parkeerplaats, vlotte inschrijving en het belangrijkste, genoeg plaats om te ....de grote behoefte op het gemak te doen. Nou ja op't gemak.....de accommodatie is een oud schooltje en er staan een zestal wc,s naast elkaar.Maar dei worden blijkbaar niet gebruikt.Nou ja, met een tussenschot op ooghoogte is kakken toch niet zo plezant.Ik vind het gekreun en geprot van mijn buurman al wansmakelijk. Over tot smakelijkere dingen en die zijn er in de vorm van hot-dogs en lekkere......... vul zelf maar in ;-) (kippetjes= hint ;-) ).
We hebben nog ruim een half uur, dus even tijd voor opwarming. Samen nemen we de laatste twee km voor onze rekening. Bergaf, onverhard, uitpuilende steenbrokken zijn zowat de ingrediënten. Maar dit is maar peanuts met wat er echt komen zal.Het enige wat we weten is dat er zowat 330 klimmeters inzitten en dat er een terril dient beklommen te worden. Hèèl veel volk aan de start, zo een mooie kleurrijke bende zie je alleen in de Walen.En ook de bovenvernoemde kippetjes zien er daar beter uit. Toch voor de wedstrijd althans. Ok, serieus nu, de wedstrijd wordt op gang geschoten en loopt in eerste instantie naar beneden.Daar ik redelijk achteraan ben gestart vlot het niet zo goed.Bij de eerste singletrack moet er al gewandeld worden en dat gaat zowaar de rode draad in dit verhaal worden. Omdat ik weinig of geen parcours kan onthouden, geef ik enkele korte beschrijvingen van het te belopen gebied. Singletracks die er vettig bijliggen, beklimming op onverhard waar menigèèn tot wandelen gedwongen wordt.Afdaling om U tegen te zeggen, waar je moet uitkijken dat je niet op je gat, of in de afgrond terechtkomt. Kortom, een parcours waar ik dus niet naar uitgekeken heb.Maar we zijn hier en maken er het beste van, al ken ik betere alternatieven. Het verloop van de wedstrijd gaat op en neer, letterlijk en figuurlijk ook. Aan mijn km-tijden is dit duidelijk te zien. Uiteindelijk komen we zowaar aan het eind van de wedstrijd en zien we het plaatje van km 14.Nu ik weet wat er gaat komen bouw ik nog wat voorzichtigheid in, om de laatste relatief vlakke km nog alles uit de kast te halen. Eens we de minder gevaarlijke afdaling achter de rug hebben is km 15 ook gepasseerd en resten ons nog een 800 tal meters, volle gas dus, hartslag de hoogte in, boven de 180, grr. Toch haal ik in mijn sprintje nog wat lopers in.Ik strompel over de finish in één uur en 24 min, jawel dat is nog geen 12 km/u hoor ik u zeggen.Om precies te zijn is dat 11,3 km/u, zelfs mijn trainingen loop ik sneller. Aan de finish staat loopmaatje Robin zowaar te verkleumen, hij is al 13 min binnen en we moeten nu nog wachten op Stefan.Koud heb ik niet, maar ben toch blij dat 13 min later ook Stefan zijn gloriemoment kent. Nadat hij uitgehijgd is besluiten we om direct huiswaarts te trekken, véél valt hier, buiten de onbereikbare kippetjes dan, toch niet meer te beleven. Het was een mooi avontuur, zo in het ongewisse een loop doen, maar voor mij hoeft het echt niet meer.Dit was het slechtste wat ik ooit liep in mijn ganse carrière.
Maar we zijn weer een ervaring rijker en zo probeer ik er volgende week zondag bij leven en welzijn nog ééntje bij te doen. Ik loop dan mijn eerste marathon in Geldropp. de 't is voor niks marathon die in volle natuur wordt gelopen.Ook hier weet ik niet wat ik moet verwachten, op een goede eindtijd hoop ik alvast niet, uitlopen is mijn enige doel ;-). Maar daarover volgende week meer, doei ;-)
5jaar geleden stond ik voor het eerst aan de start van deze wedstrijd. Het was mijn tweede kennismaking aan een 33 km wedstrijd toen. De eerste liep ik in datzelfde jaar in Zolder zonder enige ervaring en waar ik mezelf tegenkwam na km 25 in een tijd van 2u38. Battice werd toen voorzichtiger aangepakt omdat deze wedstrijd als zwaarder werd omschreven.Het werd met een kleine wandelpauze op km 28, 2u42.
5 jaar later ga ik de uitdaging terug aan, zonder enig tijdsdoel, al hoop ik stiekem mijn tijd te evenaren, zeker niet om beter te lopen. 5 jaar later is de conditie ietsje minder dan toen, want dat was samen met 2009 mijn beste loopjaar. 5 jaar later sukkel ik nog altijd met mijn rug, dus dat ik dan ook weer een obstakel dat ik ga proberen overwinnen. 5 jaar later werk ik ook nog steeds bij de bakker en dat betekent dus dat ik voorafgaande nacht ook nog moet werken. 5 jaar later ben ik ook weer een dagje ouder geworden, dus ook al geen goede reden om een snellere tijd te lopen, of het moest zijn zoals ze zeggen van de wijn, die wordt ook met de jaren beter ;-)
Het verslag dan maar, Zondagmorgen, gedaan met werken.Op weg naar huis regent het pijpestelen.Alweer een voorbode voor een minder goede dag,pff. Ga nog een uurtje plat op de zetel. Net als ik dreig in slaap te vallen, schiet ik plots wakker, kruipt een raar gevoel over me heen, neen, slapen zit er niet meer in.
Dan zullen we ons maar klaar maken zeker.Loopmaatje Bjorn zou met me meerijden, maar heeft besloten om zelf te rijden daar zijn vrouwtje ook meegaat en ons zal voorzien van het nodige ten en drinken tijdens de tocht. Voor mij geen probleem, ik volg wel met mijn eigen auto, zo kan ik thuiskomen wanneer het me past. Op weg naar het land van Herve is het nog steeds aan't regenen,pff.Het is echt mijn weer niet, heb er dan ook niet echt zin in. Bij aankomst in Battice staat een brandweerwagen paraat, zou de vele regen voor wateroverlast gezorgd hebben en de wedstrijd afgelast worden? No way, we worden naar een parkeerplaats geloodsd, ik begin me alles terug beetje bij beetje te herinneren. Bij aankomst in de zaal waar de inschrijving plaatsvindt spot ik tussen het vele volk de immers goedlachse en spring in't veld Vanessa Henneman.Hier maak ik ook kennis met naamgenoot en ultraloper Edwin Lenaerts en nog een paar anderen. Ondertussen blijkt het al wat minder te regenen. De start wordt dan ook met een kwartier uitgesteld, maar dit door een andere reden. Wanneer het tijd is om naar de startplaats te vertrekken is het buiten droog geworden en daar ben ik héél blij om. Met ruim 600 man en vrouw worden we naar de startplaats gebracht door een bende trommelaars die zich uitleven op olievaten. Zij zullen ook het startschot improviseren en staan op de beruchte muur naar de aankomst toe, tevens ook de startplaats klaar om menig loper van oorverdovend tromgeroffel te voorzien.Hopelijk steekt dat ons straks een hart onder de riem.
Opeens komt de hele bende in beweging en zijn we er mee weg.Het loopt onmiddellijk naar beneden, maar door het vele volk en mijn startplaats in de achterhoede blijkt inhalen niet zo makkelijk.Toch loop ik mijn eerste km in 4.42, de volgende in 4.33, km 3 zelfs in 3.58. Dan wordt er stilaan terug geklommen, tot we aan de eerste echte klim komen op km 6, Croix de Charneux met een hoogte van 269 m. Toch loop ik nog steeds onder de 5 min/km en zijn we dus op schema.Terug naar beneden en dan ook naar de volgende klim krijgen we ook nog een stuk onverharde toestand waar het toch wel vettig is.Uitkijken dus, en snelheid naar beneden.Van km 14 tot 17 wordt het zwaar met nog een klim, Fort de Auhin, met top op km 17 die afgelegd wordt in 5.54. De derde Cime is op km 22, Cime de Mauhin, ook deze is zwaar. Nu is het nog maar 11 km meer, maar eigenlijk begint hier pas de strijd.Blij ben ik dan ook dat op km 25 Ilse (de vrouw van Bjorn), staat te zwaaien met mijn banaan, een echte banaan hé ;-). Dan kom ik er terug wat overheen, en ondanks dat alles pijn doet, krijg ik toch weer wat moed, het loopt ook weer wat vlotter. Op km 30 de laatste Cime, Cime Morttroux, what's in a name, met 285 meter hoogte. De laatste 3 km, eindelijk.Ondertussen heb ik ook gezien dat een tijd van rond de 2u40 er zeker inzit.Dus ga ik er voor, nog even klimmen en we zijn er.Maar dat is dan zonder de befaamde muur van Bouxhmont gerekend, daar staan de trommelaars in de verte al van katoen te geven.Ik word even emotioneel en besluit wat te stappen.Mijn goede eindtijd kan niet meer stuk, nog een stukje lopen, wandelen en dan sleep ik me over de finish in 2u40.45, plaspauze inbegrepen. Héééééél tevreden ben ik daarmee, het gevoel in de benen is héél wat minder.Een warme thee tot mijn nemend ga ik terug naar beneden om loopmaatje Bjorn nog een hart onder de riem te steken. 10 min verstrijken, 15 min en ik sta daar te wachten in de kilte. Dan besluit ik maar om terug te gaan naar de startplaats, ik zie ook zijn vrouw nergens, bizar.Dan maar naar de auto en daar zie ik wel. Ook hun auto is weg, en bij het nemen van mijn gsm zie ik het bericht, Bjorn heeft opgegeven na 25 km en zit nu al lekker in zijn warme zetel, jammer. Ik besluit dan maar om te gaan douchen en dan naar de zaal om mijn "casse croute" te nuttigen met een lekkere Val-Dieu.Dan nog wat nagepraat met Vanessa en friends om tegen half 5 af te zakken naar huis met een tevreden gevoel, al zeggen de benen iets helemaal anders. Twee dagen later zit lopen er nog steeds niet in.De benen zijn nog steeds stijf en pijnlijk. Maar dat doet niks af aan het mooie avontuur van dit weekend. Het was een unieke ervaring, getuige de foto's die werden genomen door onze lieve Vanessa waarvoor mijn oprechte dank ;-) Groetjes en tot de volgende, geniet van de foto's .
Ik ben lenaerts marc, en gebruik soms ook wel de schuilnaam bakkertje64.
Ik ben een man en woon in st truiden(aalst) (belgie) en mijn beroep is banketbakker.
Ik ben geboren op 01/09/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen ,zwemmen,en van't leven proberen te genieten.
