Het jaarlijks TAZ#theaterfestival (sinds 1995) in de Koningin van de Belgische badsteden, Oostende heeft overduidelijk meer luxelast van zijn populariteit dan van zijn steeds beter wordende artistieke evolutie. Reeds de dag voor de opening bleek al dat een behoorlijk aantal van de meest begeerde voorstellingen ten dele waren uitverkocht. Het verdubbelen van hun aantal en ergo ook het vinden van nóg méér oorspronkelijk anders bedoelde locaties tot speelruimtes is (nu al 51 verspreid over de stad) absoluut aan de orde. En dat kunnen ze in de Koninklijke kuststad: turnzalen, spoorweggebouwen, visloodsen, gerechtszalen, het strand… worden er professioneel geëquipeerd tot functionele ruimtes.

De bewuste programmatie van een hele rist premières verhoogt uiteraard de aantrekkingskracht van het enige Vlaamse theaterfeest van die omvang. Heel wat programmatoren voor Culturele Centra, receptieve theaters, andere festival(letjes) komen er hun staalkaart samenstellen. Bovendien geeft TAZ# in samenwerking met de Auteursvereniging SABAM niet onaardig veel creatiekansen aan jonge theatermakers (scholen en nieuwe – vaak project- - gezelschappen die van hun maidentrip gebruik maken om de confrontaties aan te gaan met de vaste waarden in het theaterlandschap. En wellicht worden de vele tientallen vrijwilligers op wie het festival logistiek draait ook wel beloond met kaartjes  voor producties waar ze tijdens het seizoen misschien niet meteen toegangsgeld zouden betalen in de goed uitgeruste De Grote Post, sinds 1 jaar hun stedelijk Cultureel Centrum.

In 2014 kreeg een elf jaar geleden eerdere TAZ#-prijswinnaar het Gentse gezelschap Ontroerend Goed, dat inmiddels internationaal toert, een soort peter-/curatorschap en speelde zelf enkele werkstukken. Zo ging “Wijven” er in première een feministisch woord-/zangstuk over de clichés, vooroordelen en discriminatie tegenover het vrouwelijk deel van de samenleving. In een sober decor en idem dito regie verviel de voorstelling helaas zelf in een herhaling van wat er al tientallen jaren lang over hetzelfde onderwerp op scène verteld of in een meer dramatische vorm getoond werd.

“Angelena” van de ook al Gentse Compagnie Cecilia scoorde bijzonder goed bij het per definitie dankbare TAZ#-publiek en eigenlijk wel terecht. Het stuk van (en toch wel overtuigend gespeeld door) Mieke Dobbels is in de hedendaagse maatschappij verworteld, revolteert en ontroert… in de situatie van de titelrol: een adolescente of jonge twintiger die al vier jaar in de gevangenis zit met de onzekerheid of ze al dan niet naar een psychiatrische instelling zal worden geïnterneerd. Ze probeert haar dagen leefbaar te houden met haar muziek en haar (soms wrange) humor… en met het spelen van haar zoveelste proces wegens herval met een brandstichting, waarbij ze het publiek in beperkte mate interactief betrekt.

Theater aan Zee biedt steeds weer een breed spectrum aan theater-, woord- en muziekdisciplines al dan niet in symbiose. In de kinder- (of beter familie-)voorstellingen heeft het figurentheater steeds weer een prominente plaats. Het velt het laatste decennium ontzettend om hoe vaak teksttheatergezelschappen ook figuren als dramatis personae laten acteren naast spelers van vlees en bloed.

“Duikvlucht” van de alweer Gentse Studio Orka was daar een goed voorbeeld van en werd één van de topproducties van TAZ#. De voorstelling speelde in een half natuurlijk zanddecor met een bunker, vuurtoren, barakken… als oorspronkelijke gegevens en daar bouwde ze een uiterst intelligente, polyvalente en verrassende nieuwe scenografie in om het verhaal te spelen van industrieel strandjutter Daniël die met zijn braakbalmachine spullen uit zee en strand aantrekt en recycleert. Hij leeft vrij desolaat met een paar Poolse muzikale gastarbeiders en krijgt wel regelmatig bezoek van zijn vrienden de pakjesbezorger Nico (die nog voor het begin van de voorstelling gecontroleerd roekeloos door het aanschuivende publiek rijdt met zijn bestelwagen) en schaapherder/troepverzamelaar Maldus (een schitterende Titus De Voogdt) die in een onvergetelijk beeld uit de duinen afzakt. Katalysator in de heldere en tegelijk absurdistische voorstelling is het ‘aanspoelen’ van het vermiste meisje Vera Zij brengt onrust in de rust en dat garandeert zeer sterk theater met een figurentheater invulling naar het slot toe.

In een plastische Umwelt, maar dan het Arte Povere segment ervan, bewoog zich “Krocht”, een doorloopvoorstelling van de jonge (Gentse, sorry…) theatermakers Lobke Leirens, Maxim Storme en enkele geestesgenoten. Ook het publiek bewoog want werd heftig maar veilig rondgevoerd op kerkstoelen op wieltjes - door een persoonlijke coach – van beeld naar beeld. En die beeldvorming was nu eens  statisch (uit natuurlijke materialen) dan weer bewegend : één enkele worm op een explosieve drumton, een schotel krullende teken, zichzelf uitputtende, getormenteerde acteurs die eerder voor sfeerschepping dan wel verhaal zorgden. Artaud, Arrabal, Tadeusz Kantor… en zelfs Peter Schuman en zijn Bread & Puppet Theatre waren nooit ver weg. Maar het bleef eerder braaf en respectvol voor het kleinburgerlijke publiek… en bovendien visueel schoon in zijn beoogde vuilheid en troep. “Krocht” eindigde op een verassend en verlossend eindbeeld dat evenwel om articulatie van de gestapelde vormen smeekte.

TAZ# heeft een overduidelijke politiek ten opzichte van generatieverschuiving bij zijn publiek. Interessant, vernieuwend of bevestigend, jeugdtheater moet de jongere leeftijdsgroepen aangeboden worden om ze naar het theater als kunstvorm te leiden. Ook in deze editie was er een representatief aanbod. Spijtig wel, dat de optie wegviel om gratis familievoorstellingen te plaatsen in het Leopoldpark. De brede tribune daarvoor was de voorbije jaren nochtans eivol ingenomen en de laagdrempeligheid van dat aanbod bijzonder gewaardeerd en wellicht zeer efficiënt als doorstroming.

Het Oostendse Theaterfestival blijft een must, zo bewees editie 2014 alweer. Zijn katalysatorfunctie in (het) volgende Nederlandstalige theaterseizoen(en) is wellicht niet meteen meetbaar maar zeker niet te onderschatten.

“GRENZELOOS OOSTENDS” VAN ROLAND DESNERCK SERVEERT BONTE KUSTTAAAL VOOR GEVORDERDEN

De auteur van dialectwoordenboeken waar elke andere samensteller van vookabuuleers in Vlaanderen gezond  jaloers op is, omdat hij het mooiste, het rijksgeïllustreerde, het sjiekste formaat op de markt bracht over de streektaal van de Koningin van de Badsteden, Roland Desnerck, heeft bij Zorro Uitgeverij Damme een nieuw en vrij lijvig werk (zijn twintigste) uitgegeven. “Grenzeloos Oostends”.

De volledige titel van de publicatie is: ‘Oostends voor gevorderden en voor liefhebbers van een taalkundige trip’. Gevorderden (Woar emme da noog guurt, daijeur?!) jawel, want een jong angespoelde heeft er een kluif aan. En liefhebbers? Al evenzeer. Ge begint eran en t loat e unie mier loos.

Op het eerste gezicht lijkt er geen structuur in het boek te zitten. Ook al omdat er voor- of achteraan geen referentielijst voor handen is. Maar na drie meesluimend gelezen lemma heeft de intelligentste, deus Gensche, lezer het door:Desnerck wil kouten rond een aantal pareltjes van woorden in zijn gezeezouten, flamboyante streektaal.

Hij wil ook verhaaltjes vertellen met de smeuïgheid van de meester. Maar hij wil bovendien nog linguïstisch duiden. Mét kennis van Germaanse, Romaanse, Skandinavische… tot Aziatische talen, Bargoens en Fries. De scribent is een polylglot  (Zijn Oostendse zeehaven- ,ferry-  en recentelijker ook cruisestad stimuleert er hem toe) en hij is ook een wetenschappelijk onderlegde op het vlak van de grammatica (Zijn opleiding als regent Germaanse talen aan de… Gentse (!)Rijksnormaalschool zal daar wel niet vreemd aan zijn. En hij verwijst er graag naar).

Als men het boek uit heeft constateert de lezer dat het Oostends eveneens een aantal specifieke woorden heeft die géén ander dialect mogen kleuren (van ‘Appesjang’ over ‘Goeze’ en ‘Simantere’ tot ‘Zoetverzoetn’. Daarnaast zijn er een aantal woorden tussen A en Z die klinken of geschreven staan zoals in andere dialecten,  maar werkwaardig genoeg aan de Noordzee een andere betekenis hebben : ‘Knoezel’, ‘Poepkot’…’Fiester’).

De auteur laat de lezer bij hem op schoot zitten om naar zijn boeiend taalverhaal  te luisteren. De pedagoog in Desnerck? De grootvader?

Freek Neirynck

“Grenzeloos Oostends”, Roland Desnerck, 368 pagina’s in hardcover en met een (kleur)omslagafbeelding van “Col en Manchette” van Felix Labisse, door de auteur van ingevulde tekstbalonnetjes voorzien. www.zorrobooks.be

Tourwinnaar Vincenzo Nibali won vorige weekend ook het natourcriterium van Herentals en mocht, naast een waarschijnlijk meer dan behoorlijk zakcentje en de overwinningsbloemen, ook de gloednieuwe cd van Matthias Lens 'De Mooiste Musettes' mee naar huis nemen. Matthias was op uitnodiging aanwezig in Herentals en had voor de gelegenheid zijn gloednieuwe cd, die deze week doorstijgt van #6 naar #4 in de Ultratop Albumchart en waarop tal van Franse Musetteklassiekers terug te vinden zijn, meegenomen voor de Italiaanse Tour de France-winnaar.

"Ik vond het een hele eer dat ik Vincenzo Nibali mocht ontmoeten en het leek me wel leuk en gepast om hem mijn nieuwe album 'De Mooiste Musettes' te schenken als kleine attentie. Ik kan me voorstellen dat Nibali na zijn overwinning in de Tour voor eeuwig warme gevoelens zal koesteren voor Frankrijk en mijn cd ademt gewoon die zomerse Franse sfeer uit. Wanneer hij 'De Mooiste Musettes' opzet zal hij zich perfect de beelden van zijn overwinningsraid terug voor de geest kunnen halen (lacht). Uiteraard kende hij mij niet, maar hij was wel heel vriendelijk en ik heb hem zo goed mogelijk proberen uit te leggen welke muziek er op de cd staat. Ik had op de cover van de cd ook de boodschap "Congratulations with your victory!" geschreven en hij leek in ieder geval het geschenkje wel te waarderen en wenste me verder nog veel succes met het album". Een heel bescheiden, beleefd en rustig persoon, maar wat een charisma, een echte kampioen!", aldus Matthias Lens

'De Mooiste Musettes', het nieuwe album van Matthias Lens (ECV Music), ligt nu in de winkel en is ook verkrijgbaar via iTunes!

Tracklist

01.Reine de Musette

02.Sous le ciel de Paris

03.Indifférence

04.La Foule

05.Les fiancés d'Auvergne

06.Pigalle

07.Valse d'Amélie

08.Les filles du bord de mer

09.Biscaya

10.Valse de Lens (eigen nummer)

11.La vie en rose

12.Tico Tico

Dinsdag 29 juli zou één van topdagen worden in het Kursaal van Oostende want 35 jaar na de creatie van de musical “EVITA” zorgde Shakalaka Show Productions voor een ware revival van deze kaskraker van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. Naar de  première in België werd dan ook door iedere musicalliefhebber reikhalzend uitgekeken èn ik had het geluk een uitnodiging te mogen ontvangen teneinde de voorstelling uitgebreid te kunnen bespreken. En aan die belofte voldoen we graag …

Ik was dan ook niet alleen om getuige te zijn van één van de meest tot de verbeelding sprekende musicals want naast enkele honderden musicalfans bemerkten wij ook de traditionele aanwezigheid van een pak BV’s (Stany Crets en Ann Van den Broeck, Jan De Wijngaert, Maurcie Engelen, Wendy Van Wanten, Hilde Heijnen, Martine Jonckheere, Margriet Hermans,  Showbizz Bart, Lien Verheyen, Hugo Simons, Ianka Fleerackers ….. om er maar een paar op te noemen).

Na de inleiding door Peter Monbailleu (Shakalaka) werden we meegesleept naar 26 juli 1952: de dag waarop men in Argentinië te horen kreeg dat de amper 33-jarige Eva Perón de Duarte (vrouw van president Juan) aan de gevolgen van kanker overleden was.

Met een  indrukwekkende scène – zowel op muzikaal als  op technisch vlak – (Requiem for Evita) werd de toon gezet en zat iedere aanwezige middenin het verhaal.

Rode draad doorheen de musical is de figuur van CHE (vertolkt door een bijzonder sterke Mark Powell) doch die naam verwijst eerder naar het woord dat in Buenos Aires verwijst naar ‘maatje’ dan naar de revolutionair Erneste Guevarra. Een man met een aparte uitstraling èn een schitterende stem die een perfecte overgang vormde naar de andere stemmen van de cast. Een inzet die uiteindelijk werd beloond met een méér dan zomaar geapprecieerd applaus.

Andere man in het verhaal met een aparte diepgang is Andrew C. Wadswordt die de rol van “president” PERÓN gestalte met geven en dit met de nodige ingetogenheid MAAR met glans invult. In de werkelijke wereld was deze kolonel en idool van de ‘descamisados” (hemdlozen) twee keer zo oud als Eva, zijn meest geliefde (en gehate) vrouw in Latijns-Amerika.

En wat dan gezegd van de Portugese Madalena Alberto die op en onovertreffelijke wijze EVA PERÓN doet herleven èn sterven. Want het mag gezegd: zingen op het hoogste niveau in combinatie met perfecte acteer-en dansprestaties … het is niet iedereen gegeven. EVITA heeft met deze ‘nachtegaal’ een goudklomp in huis en zoals vele anderen kreeg ik op diverse momenten gewoonweg kippenvel (Don’t cry for me Argentina – You must love me – Final Broadcast), niet alleen van haar imponerende stemgeluid maar vooral door haar inlevingsvermogen die ze kenbaar maakte door haar eenvoud op de bühne in combinatie met oogstrelende gezichtsuitdrukkingen. Haar acteertalent kon zich dan ook tenvolle openbaren als kankerpatiënte enerzijds, als ‘Leading Lady’ anderzijds. Gewoonweg schitterend!!

De live-uitvoering door het orkest (in orkestbak!) o.l.v. Matthew J. Loughran was ongetwijfeld van goudwaarde en gaf de musical datgene wat het verdiende: een staande ovatie van mensen die dit niet beleefdheidshalve doen, maar door zij die er met volle teugen van genoten hebben en net zoals ik getroffen werden door een orkaan met positieve boodschap.

Ik mag zeker niet vergeten dat de rest van de cast een onvergetelijke indruk heeft gemaakt en dat nog enkele solo-vertolkingen van o.a. James Waud (Magaldi) – Sarah McNicholas (minnares) en de innemende stem van het kind in “Santa Evita” … het geheel afwerkten.

Wat mij betreft: ik zou zeker nog eens alles terug willen zien, horen èn beleven.

EVITA kan je nog “bewonderen” tot en met 10 augustus 2014:

Dinsdag t.e.m. zaterdag om 20.00 uur

Matinees op zaterdag en zondag om 15.00 uur

Tickets aan: 70 (Golden seats) – 55 – 49 en 37 euro (voor kortingen: zie website)

Place tot be: KURSAAL OOSTENDE  

Alle info op www.evitabelgium.be of 070/22.56.00

Een organisatie van SHAKALAKA

Christoff komt met zijn nieuwe album, ‘Altijd onderweg’, op de eerste plaats binnen van de Ultratop album charts en laat daarmee Stromae, Ed Sheeran en Coldplay achter zich. Een zeer uitzonderlijke prestatie voor een Vlaamse artiest en meteen een droomstart voor het gloednieuwe Top Act Music-label van Universal Music Belgium onder leiding van Gino Moerman.

‘Christoff heeft een beetje een muzikaal risico genomen door, na een reeks zeer succesvolle cd’s, met ‘Altijd onderweg’ een persoonlijker en meer poppy album af te leveren”, zegt Gino Moerman. “Maar dat loont zich. Christoff durft zijn grenzen te verleggen, zonder zichzelf of zijn muziekstijl te verloochenen.”

Deze zomer toert Christoff door Vlaanderen met zijn live band en ook hij merkt de zeer lovende reacties van zijn publiek.

‘Het is altijd afwachten hoe de mensen reageren op nieuwe nummers”, zegt Christoff, “maar deze keer is de respons fenomenaal. Dat doet mij enorm veel plezier, vooral omdat ik zelf heel wat liedjes heb geschreven voor deze plaat. Als je dan duizenden mensen uit de bol ziet gaan zoals deze week tijdens de Gentse Feesten, dan geeft dat een geweldig gevoel.”

Wie Christoff en Lindsay deze zomer nog live aan het werk wil zien kan surfen naar: www.christoff.be.